Κυριακή 25/7
Ξύπνημα κατά τις 8:00, full Scottish breakfast (το λάτρεψα) και βουρ για το κέντρο του Εδιμβούργου. Είχα αγοράσει από το Ιντερνετ το Royal Edinburgh Ticket. Με 40 λίρες είχες fast track είσοδο στο Κάστρο του Εδιμβούργου, το Παλάτι του Holyrood και την βασιλική θαλαμηγό, το Royal Yacht Britannia καθώς και 2 ημέρες απεριόριστες διαδρομές με τις 4 hop on hop off τουριστικές γραμμές και διάφορες εκπτώσεις σε άλλα αξιοθέατα. Παίρνουμε το Original Tour για μια πρώτη ξεκούραστη γνωριμία με το Εδιμβούργο. Υπήρχε ζωντανός σχολιασμός από ξεναγό. Θα πρέπει να υπήρχαν πάρα πολλοί γιατί κάθε φορά που το παίρναμε πετυχάιναμε και άλλον. Και το ωραίο ήταν ότι ο καθένας έβαζε τις προσωπικές του πινελιές, δεν παπαγάλιζε, έλεγε άλλες πληροφορίες, άλλα αστεία. Ο πρώτος ξεναγός μας είχε πολλή πλάκα. Βέβαια πιάναμε περίπου το 90% λόγω προφοράς και ταχύτητας πολυβόλου, αλλά πάλι ήταν ωραία. Ξεκινήσαμε από την Princes Street, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο, θαυμάσαμε του κήπους στα αριστερά μας, είδαμε το Scott Monument (το ψηλότερο μνημείο στον κόσμο αφιερωμένο σε συγγραφέα). Με 3 λίρες μπορούσες να ανέβεις τα 287 σκαλιά του και να απολαύσεις την θέα από την κορυφή.
Συνεχίσαμε περνώντας από το κάστρο του Εδιμβούργου στην αρχή του Royal Mile, βλέποντας από μακριά το George Heriot’s School , το οποίο λέγεται ότι χρησιμοποίησε ως έμπνευση για το Χογκουαρτς η J.K. Rowling. Το ξέρατε ότι ζούσε στο Εδιμβούργο όταν ξεκίνησε να γράφει το Χαρρυ Πότερ; Σε τόσο ατμοσφαιρική πόλη, είναι δυνατόν να μην σου έρθει έμπνευση;
Μετά είδαμε το υπερμοντέρνο κτίριο του Κοινοβουλίου τους. Το 1997 σε δημοψήφισμα οι Σκωτσέζοι αποφάσισαν ότι θέλουν να έχουν το δικό τους Κοινοβούλιο. Έτσι κι έγινε! Μόνο που ενώ το υπολόγιζαν για 40 εκατομμύρια λίρες τους βγήκε λίγο ακριβότερο-400 εκατομμύρια λίρες!!!
Και κατά τη γνώμη μου ήταν λίγο παράταιρο στο Εδιμβούργο, του οποίου και η Παλιά και η Νέα Πόλη ανακηρύχθηκαν μνημεία παγκόσμιας κληρονομίας το 1995. Anyway!
Συνεχίσαμε περνώντας από το Holyrood Palace και το Arthur’s Seat και καταλήξαμε στην αφετηρία μας.
Πήραμε το επόμενο λεωφορείο και κατεβήκαμε στην αρχή του Royal Mile για να πάμε στο Camera Οbscura. Στους πέντε ορόφους του υπάρχουν πολλά «περίεργα» εκθέματα, από παραμορφωτικούς καθρέφτες, μέχρι οθόνες που σε κάνουν διπλό (έβγαλα φωτογραφία που φαίνομαι να έχω 2 κεφάλια), θερμικούς ανιχνευτές, πίνακες με κρυμμένες εικόνες, εικόνες που αλλάζουν καθώς κινείσαι από τη μια μεριά στην άλλη, ένα δωμάτιο που αν το διασχίσεις με ανοιχτά μάτια, εξαιτίας των περιστρεφόμενων φωτεινών γραμμών στους τοίχους του, έχεις την αίσθηση του ιλίγγου και ότι το πάτωμα κουνιέται προς τα δεξιά και πρόκειται να πέσεις. Αν το διασχίσεις με κλειστά μάτια, δεν νιώθεις απολύτως τίποτα. Τι παιχνίδια μας παίζουν ο εγκέφαλος και οι αισθήσεις μας, ε; Στον τελευταίο όροφο μπορούσες να απολαύσεις τη θέα από το παρατηρητήριο. Το καλύτερο όμως ήταν όταν μπήκαμε στην ομώνυμη Camera Obscura, ένα μικρό κατασκότεινο δωμάτιο και καθίσαμε γύρω από το κέντρο του όπου υπήρχε μια κοίλη γυαλιστερή επιφάνεια και στην οροφή μία πολύ μικρή οπή. Οι ακτίνες του φωτός διαδίδονταν μέσα από την οπή και ανάλογα με την κλίση σχημάτιζαν πάνω στην επιφάνεια το είδωλο διαφόρων περιοχών του Εδιμβούργου. Παράλληλα, ακούγαμε και τα σχόλια του ξεναγού μας που είχε πάρα πολλή πλάκα. Γενικά, οι Σκωτσέζοι μου έδωσαν την εντύπωση λαού με εγκάρδια ευγένεια, πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και κέφι.
Η ώρα είχε πάει 14:00 και είχε βγει ένας απίστευτος, ζεστός ήλιος οπότε αποφασίσαμε να επωφεληθούμε και να κάνουμε μια βόλτα στο Royal Mile (με μήκος ίσο περίπου με ένα Scots Mile, δηλαδή 1,8 χλμ.), τον κεντρικό δρόμο της Παλιάς Πόλης που ενώνει το Κάστρο του Εδιμβούργου με το Παλάτι του Holyrood. Κατά μήκος του είχε διάφορους street performers, έναν τύπο που το έπαιζε Braveheart και φωτογραφιζόταν με τους τουρίστες, γενικά μια χαρούμενη βαβούρα. Καθίσαμε για ένα καφέ για να την απολαύσουμε. Φανταστείτε ότι η Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου ήταν στην ουσία το Royal Mile με τα διάφορα στενά κάθετα αδιέξοδα δρομάκια του, ή closes. Λόγω πολυκοσμίας, από το 1500 και μετά χτιζόντουσαν πολυώροφα κτίρια τα οποία βέβαια δεν είχαν ευστάθεια και μπορεί να έγερναν και να ακουμπούσαν το ένα το άλλο, ή να κατέρρεαν και για αυτό στους ψηλότερους και πιο επικίνδυνους ορόφους έμεναν οι φτωχότεροι. Πολλά από αυτά τα κτίρια καταστράφηκαν στην μεγάλη πυρκαγιά του 1824. Η Νέα Πόλη δημιουργήθηκε (από το 1765 έως το 1850) για να αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός και οι εξαιρετικά άσχημες συνθήκες υγιεινής της Παλιάς Πόλης. Όπως μας είπε ένας από τους ξεναγούς μας, επειδή δεν είχαν τουαλέτες, είχαν ένα “nastiness bucket”, τα περιεχόμενα του οποίου πετούσαν από τα παράθυρα των σπιτιών τους με την προειδοποίηση gardy-loo!(παράφραση από το γαλλικό «gardez l’eau”-προσέξτε το νερό). Όπως καταλαβαίνετε μόνο νερό δεν είχε μέσα. Και όλα αυτά τα περιεχόμενα αδειάζονταν στο Royal Mile! Και υπήρχαν άνθρωποι που τα μάζευαν και ή τα πουλούσαν για κοπριά ή τα άδειαζαν στο Nor’ Loch, από όπου η πόλη έπαιρνε το νερό της!!! Δεν είναι τυχαίο που παλιά το παρατσούκλι του Εδιμβούργου ήταν Auld Reekie (Old Reekie-το reek σημαίνει βρωμάω). Λέγανε ότι σε μέρα με αέρα μπορούσες να το μυρίσεις από 10 μίλια μακριά.
Η ώρα είχε πάει 16:30 και ήταν πλέον αργά για να επισκεφτούμε κάποιο αξιοθέατο. Αυτό είναι το κακό τους. Τα περισσότερα κλείνουν 16:30-17:00. Μόνο η Camera Obscura μένει μέχρι τις 19:30 νομίζω.
Κάτσαμε για φαγητό και μετά για μια μπύρα σε μια pub κοντά στο Guest House μας και γυρίσαμε νωρίς για ύπνο γιατί αύριο έπρεπε να προλάβουμε και τα τρία βασικά αξιοθέατα!(άσε που τα είχαμε πληρώσει ήδη):roll: _________
Ξύπνημα κατά τις 8:00, full Scottish breakfast (το λάτρεψα) και βουρ για το κέντρο του Εδιμβούργου. Είχα αγοράσει από το Ιντερνετ το Royal Edinburgh Ticket. Με 40 λίρες είχες fast track είσοδο στο Κάστρο του Εδιμβούργου, το Παλάτι του Holyrood και την βασιλική θαλαμηγό, το Royal Yacht Britannia καθώς και 2 ημέρες απεριόριστες διαδρομές με τις 4 hop on hop off τουριστικές γραμμές και διάφορες εκπτώσεις σε άλλα αξιοθέατα. Παίρνουμε το Original Tour για μια πρώτη ξεκούραστη γνωριμία με το Εδιμβούργο. Υπήρχε ζωντανός σχολιασμός από ξεναγό. Θα πρέπει να υπήρχαν πάρα πολλοί γιατί κάθε φορά που το παίρναμε πετυχάιναμε και άλλον. Και το ωραίο ήταν ότι ο καθένας έβαζε τις προσωπικές του πινελιές, δεν παπαγάλιζε, έλεγε άλλες πληροφορίες, άλλα αστεία. Ο πρώτος ξεναγός μας είχε πολλή πλάκα. Βέβαια πιάναμε περίπου το 90% λόγω προφοράς και ταχύτητας πολυβόλου, αλλά πάλι ήταν ωραία. Ξεκινήσαμε από την Princes Street, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο, θαυμάσαμε του κήπους στα αριστερά μας, είδαμε το Scott Monument (το ψηλότερο μνημείο στον κόσμο αφιερωμένο σε συγγραφέα). Με 3 λίρες μπορούσες να ανέβεις τα 287 σκαλιά του και να απολαύσεις την θέα από την κορυφή.
Συνεχίσαμε περνώντας από το κάστρο του Εδιμβούργου στην αρχή του Royal Mile, βλέποντας από μακριά το George Heriot’s School , το οποίο λέγεται ότι χρησιμοποίησε ως έμπνευση για το Χογκουαρτς η J.K. Rowling. Το ξέρατε ότι ζούσε στο Εδιμβούργο όταν ξεκίνησε να γράφει το Χαρρυ Πότερ; Σε τόσο ατμοσφαιρική πόλη, είναι δυνατόν να μην σου έρθει έμπνευση;
Μετά είδαμε το υπερμοντέρνο κτίριο του Κοινοβουλίου τους. Το 1997 σε δημοψήφισμα οι Σκωτσέζοι αποφάσισαν ότι θέλουν να έχουν το δικό τους Κοινοβούλιο. Έτσι κι έγινε! Μόνο που ενώ το υπολόγιζαν για 40 εκατομμύρια λίρες τους βγήκε λίγο ακριβότερο-400 εκατομμύρια λίρες!!!
Και κατά τη γνώμη μου ήταν λίγο παράταιρο στο Εδιμβούργο, του οποίου και η Παλιά και η Νέα Πόλη ανακηρύχθηκαν μνημεία παγκόσμιας κληρονομίας το 1995. Anyway! Συνεχίσαμε περνώντας από το Holyrood Palace και το Arthur’s Seat και καταλήξαμε στην αφετηρία μας.
Πήραμε το επόμενο λεωφορείο και κατεβήκαμε στην αρχή του Royal Mile για να πάμε στο Camera Οbscura. Στους πέντε ορόφους του υπάρχουν πολλά «περίεργα» εκθέματα, από παραμορφωτικούς καθρέφτες, μέχρι οθόνες που σε κάνουν διπλό (έβγαλα φωτογραφία που φαίνομαι να έχω 2 κεφάλια), θερμικούς ανιχνευτές, πίνακες με κρυμμένες εικόνες, εικόνες που αλλάζουν καθώς κινείσαι από τη μια μεριά στην άλλη, ένα δωμάτιο που αν το διασχίσεις με ανοιχτά μάτια, εξαιτίας των περιστρεφόμενων φωτεινών γραμμών στους τοίχους του, έχεις την αίσθηση του ιλίγγου και ότι το πάτωμα κουνιέται προς τα δεξιά και πρόκειται να πέσεις. Αν το διασχίσεις με κλειστά μάτια, δεν νιώθεις απολύτως τίποτα. Τι παιχνίδια μας παίζουν ο εγκέφαλος και οι αισθήσεις μας, ε; Στον τελευταίο όροφο μπορούσες να απολαύσεις τη θέα από το παρατηρητήριο. Το καλύτερο όμως ήταν όταν μπήκαμε στην ομώνυμη Camera Obscura, ένα μικρό κατασκότεινο δωμάτιο και καθίσαμε γύρω από το κέντρο του όπου υπήρχε μια κοίλη γυαλιστερή επιφάνεια και στην οροφή μία πολύ μικρή οπή. Οι ακτίνες του φωτός διαδίδονταν μέσα από την οπή και ανάλογα με την κλίση σχημάτιζαν πάνω στην επιφάνεια το είδωλο διαφόρων περιοχών του Εδιμβούργου. Παράλληλα, ακούγαμε και τα σχόλια του ξεναγού μας που είχε πάρα πολλή πλάκα. Γενικά, οι Σκωτσέζοι μου έδωσαν την εντύπωση λαού με εγκάρδια ευγένεια, πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και κέφι.
Η ώρα είχε πάει 14:00 και είχε βγει ένας απίστευτος, ζεστός ήλιος οπότε αποφασίσαμε να επωφεληθούμε και να κάνουμε μια βόλτα στο Royal Mile (με μήκος ίσο περίπου με ένα Scots Mile, δηλαδή 1,8 χλμ.), τον κεντρικό δρόμο της Παλιάς Πόλης που ενώνει το Κάστρο του Εδιμβούργου με το Παλάτι του Holyrood. Κατά μήκος του είχε διάφορους street performers, έναν τύπο που το έπαιζε Braveheart και φωτογραφιζόταν με τους τουρίστες, γενικά μια χαρούμενη βαβούρα. Καθίσαμε για ένα καφέ για να την απολαύσουμε. Φανταστείτε ότι η Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου ήταν στην ουσία το Royal Mile με τα διάφορα στενά κάθετα αδιέξοδα δρομάκια του, ή closes. Λόγω πολυκοσμίας, από το 1500 και μετά χτιζόντουσαν πολυώροφα κτίρια τα οποία βέβαια δεν είχαν ευστάθεια και μπορεί να έγερναν και να ακουμπούσαν το ένα το άλλο, ή να κατέρρεαν και για αυτό στους ψηλότερους και πιο επικίνδυνους ορόφους έμεναν οι φτωχότεροι. Πολλά από αυτά τα κτίρια καταστράφηκαν στην μεγάλη πυρκαγιά του 1824. Η Νέα Πόλη δημιουργήθηκε (από το 1765 έως το 1850) για να αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός και οι εξαιρετικά άσχημες συνθήκες υγιεινής της Παλιάς Πόλης. Όπως μας είπε ένας από τους ξεναγούς μας, επειδή δεν είχαν τουαλέτες, είχαν ένα “nastiness bucket”, τα περιεχόμενα του οποίου πετούσαν από τα παράθυρα των σπιτιών τους με την προειδοποίηση gardy-loo!(παράφραση από το γαλλικό «gardez l’eau”-προσέξτε το νερό). Όπως καταλαβαίνετε μόνο νερό δεν είχε μέσα. Και όλα αυτά τα περιεχόμενα αδειάζονταν στο Royal Mile! Και υπήρχαν άνθρωποι που τα μάζευαν και ή τα πουλούσαν για κοπριά ή τα άδειαζαν στο Nor’ Loch, από όπου η πόλη έπαιρνε το νερό της!!! Δεν είναι τυχαίο που παλιά το παρατσούκλι του Εδιμβούργου ήταν Auld Reekie (Old Reekie-το reek σημαίνει βρωμάω). Λέγανε ότι σε μέρα με αέρα μπορούσες να το μυρίσεις από 10 μίλια μακριά.
Η ώρα είχε πάει 16:30 και ήταν πλέον αργά για να επισκεφτούμε κάποιο αξιοθέατο. Αυτό είναι το κακό τους. Τα περισσότερα κλείνουν 16:30-17:00. Μόνο η Camera Obscura μένει μέχρι τις 19:30 νομίζω.
Κάτσαμε για φαγητό και μετά για μια μπύρα σε μια pub κοντά στο Guest House μας και γυρίσαμε νωρίς για ύπνο γιατί αύριο έπρεπε να προλάβουμε και τα τρία βασικά αξιοθέατα!(άσε που τα είχαμε πληρώσει ήδη):roll: _________
) οπότε περάσαμε από τα διάφορα σημεία αλλά δεν τα ακούγαμε όλα. Αλλιώς θα έπρεπε να κάτσουμε τουλάχιστον 2 ώρες. Κατεβαίνουμε παίρνουμε ξανά το λεωφορείο και πάμε στο Palace of Holyroodhouse το παλάτι όπου μένει η Βασίλισσα, όταν επισκέπτεται τη Σκωτία. Ευτυχώς η Αυτού Μεγαλειότητα της είχε φύγει πριν μερικές μέρες, οπότε ήταν ανοιχτό στο κοινό. Δίνουμε το απόκομμα μας, παίρνουμε τα audio guide μας και μπαίνουμε στον καταπληκτικό προαύλιο χώρο.
