Σήμερα είχαμε πολύ δρόμο και θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς. Αλλά να μην κάναμε μια στάση στο Strathisla Distillery, δίπλα για μια ξενάγηση; Για να πάμε σε κάποιο άλλο αποστακτήριο θα έπρεπε να κάνουμε παράκαμψη από τον δρόμο μας. Ο συμπαθέστατος ηλικιωμένος ξεναγός μας είπε ότι θα διαρκούσε 45 λεπτά η ξενάγηση οπότε πληρώσαμε τις 5 λίρες μας, μας σέρβιρε ένα dram Chivas 12 ετών και ξεκινήσαμε. Το θέμα ήταν ότι τελικά ήταν σούπερ αναλυτικός στην ξενάγηση του- το ευχαριστιόταν να μας λέει άπειρες λεπτομέρειες- και μέχρι να πιούμε και το malt του αποστακτηρίου το Strathisla (εξαιρετικό) στο τέλος της ξενάγησης, είχε πάει 12:00!! Άξιζε βέβαια δεν λέω, μου άρεσε ιδιαίτερα η αποθήκη στην οποία ωρίμαζε το ουίσκι αλλά μας στοίχισε στην συνέχεια. Φύγαμε άρον άρον για Inverness. Και ενώ είχα διαβάσει τα καλύτερα για χωριά όπως το Buckie και το Lossiemouth στον κόλπο του Moray ούτε λόγος να περάσουμε τώρα. Φτάσαμε στην πρωτεύουσα των Highlands, το Inverness γύρω στις 13:30, παρκάραμε σε ένα τεράστιο πολυώροφο parking και βγήκαμε για μια βόλτα στους δρόμους του. Περπατήσαμε στον όμορφο πεζόδρομο του και στις όχθες του ποταμού Ness και θαυμάσαμε το κάστρο του από κόκκινο αμμόλιθο, φάγαμε στα γρήγορα σε ένα εμπορικό κέντρο (όπου ακούσαμε και για πρώτη φορά ελληνικά), πήραμε καφέ, scotch pie και ένα γλυκό για το δρόμο και αρχίσαμε να ακολουθούμε τον Α82 για να οδηγήσουμε κατά μήκος της βόρειας πλευράς της Loch Ness. Μόλις άρχισε να απλώνεται στα αριστερά μας η πιο διάσημη λίμνη της Σκωτίας πραγματικά μας κόπηκε η ανάσα. Το βαθύ μπλε χρώμα της, η σχεδόν ατάραχη τεράστια επιφάνεια της όπου καθρεφτιζόταν η πυκνή βαθυπράσινη βλάστηση που έντυνε τις όχθες της με έκαναν να νιώσω τόσο χαρούμενη που επέλεξα να έρθω σε αυτή τη χαρισματική γωνιά της γης κι ας απαρνήθηκα τα όμορφα ελληνικά νησιά για ένα καλοκαίρι. Πως γίνεται να μην είναι υπερήφανοι οι Σκωτσέζοι για τη χώρα τους και να μην θέλουν να την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου από κάθε κατακτητή; Θα ήταν πολύ ωραία να μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα στα νερά της αλλά είπαμε ο χρόνος μας πίεζε ασφυκτικά. Ούτε στο Loch Ness centre στο Drumnadrochit μπήκαμε, μας φάνηκε λίγο τουριστοπαγίδα. Σταματήσαμε για λίγο στο σημείο όπου βρίσκεται το ερειπωμένο Urquhart Castle και εκεί είχαμε την πρώτη και μοναδική αρνητική μας εντύπωση από τη Σκωτία. Για να πλησιάσεις το κάστρο ακόμα και απέξω έπρεπε να περάσεις μέσα από το visitor centre και να σκάσεις 7 λίρες νομίζω. Το φοβερότερο είναι ότι είχαν περιφράξει το χώρο πάνω από το κάστρο με ψηλά δέντρα, οπότε δεν μπορούσες ούτε καν από μακριά να δεις το κάστρο και να το βγάλεις μια φωτογραφία. Μου θύμισε λίγο αρπαχτή αλά ελληνικά. Ειδικά αν σκεφτείς ότι στο Dunnottar που μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακότερο, η είσοδος ήταν μόνο πέντε λίρες και μπορούσες να φτάσεις ανενόχλητος μέχρι την είσοδο του και να το θαυμάσεις έστω απέξω. Κάποιοι τουρίστες απτόητοι είχαν σκαρφαλώσει στην οροφή του visitor centre για να το δουν από μακριά και μια υστερική υπάλληλος τους φώναζε να κατέβουν…στιγμές απείρου κάλλους. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας, στρίβοντας στον Α887 και στην συνέχεια στον Α87, ενώ η ώρα είχε φτάσει γύρω στις 17:30. Θα φτάναμε αργά στο Isle of Skye…ευτυχώς που δεν νύχτωνε νωρίς. Είχαμε μπει πλέον για τα καλά στα Highlands. Οι βραχώδεις άγριοι λόφοι είχαν ντυθεί με ένα πράσινο πέπλο αλλά το άγριο γκρίζο τους ξεμύτιζε σε πολλά σημεία, ενώ μικρές λιμνούλες με νερό ξάπλωναν στα πόδια τους και αντανακλούσαν την απόκοσμη ομορφιά τους κάτω από έναν λαμπερό και φευγαλέο ήλιο. Σταματήσαμε σε ένα τέτοιο σημείο, κάτσαμε σε ένα βραχάκι και φάγαμε το «κολατσιό» μας. Η Scotch pie και το γλυκάκι που είχαμε αγοράσει από το Inverness ήταν καταπληκτικά και η μεγαλοπρεπής ηρεμία της φύσης γύρω μας είχε μια απίστευτη χαλαρωτική επίδραση πάνω μας…σε έκανε να χαμογελάς αβίαστα.
Συνεχίσαμε στον Α87 και σταματήσαμε μόνο για λίγο όταν είδαμε το πολυφωτογραφημένο Eilean Donan Castle, το οχυρό της φατρίας MacRae από τον 13ο αιώνα, να ξεπροβάλλει μέσα στη loch Duich. Πραγματικά μοναδικό θέαμα. Λίγη ώρα αργότερα, περνούσαμε την γέφυρα και μπαίναμε στο Isle of Skye, the misty isle, όπως είναι γνωστό. Απλά πανέμορφο. Απότομα, άγρια βουνά, καταπράσινα χωράφια, παραδοσιακά αγροτόσπιτα μέσα στην ερημιά, και γύρω μια θάλασσα τόσο ήρεμη που καθρεφτίζονταν όλος ο ουρανός μέσα της. Η μικρή πρωτεύουσα του, το Portree , με τα πολύχρωμα κτίρια γύρω από το λιμάνι και τις μικρές βαρκούλες που ήταν ακίνητες στην γυάλινη επιφάνεια της θάλασσας ήταν σαν ζωγραφιά, σαν να ήταν το σκηνικό για παραμύθι. Ο σκοπός μας ήταν να μείνουμε εκεί αλλά λογαριάζαμε χωρίς τους ξενοδόχους! Δεν υπήρχε τίποτα ελεύθερο! Αφού στριφογυρίσαμε γύρω από το Portree για κανένα μισάωρο, κάτσαμε για ένα ποτό σε ένα όμορφο bar-restaurant και πήραμε τον Α87 προς τα πίσω. Ηθικό δίδαγμα: αν θέλετε να μείνετε στο Isle of Skye, και συγκεκριμένα στο Portree να έχετε κλείσει από πριν. Δυστυχώς, όσα bed and breakfast ξεπρόβαλλαν στον δρόμο μας είχαν το ενοχλητικό “No Vacancies” στο κάτω μέρος. Η ώρα είχε πάει 22:00, ο Σ. έκανε πλάκα ότι θα κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο όταν στο Breakish, λίγο πριν από την γέφυρα που θα μας ξεπροβόδιζε από το Skye, βρήκαμε το Shiloh Guest House, που είχαν ένα συμπαθέστατο ζευγάρι guest house και με 50 λίρες, βρήκαμε κάπου να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα μας κορμιά. Αν δείτε πόσα χιλιόμετρα κάναμε, σε μια μέρα, μάλλον θα τρομάξετε, αλλά σίγουρα άξιζε.
Συνεχίσαμε στον Α87 και σταματήσαμε μόνο για λίγο όταν είδαμε το πολυφωτογραφημένο Eilean Donan Castle, το οχυρό της φατρίας MacRae από τον 13ο αιώνα, να ξεπροβάλλει μέσα στη loch Duich. Πραγματικά μοναδικό θέαμα. Λίγη ώρα αργότερα, περνούσαμε την γέφυρα και μπαίναμε στο Isle of Skye, the misty isle, όπως είναι γνωστό. Απλά πανέμορφο. Απότομα, άγρια βουνά, καταπράσινα χωράφια, παραδοσιακά αγροτόσπιτα μέσα στην ερημιά, και γύρω μια θάλασσα τόσο ήρεμη που καθρεφτίζονταν όλος ο ουρανός μέσα της. Η μικρή πρωτεύουσα του, το Portree , με τα πολύχρωμα κτίρια γύρω από το λιμάνι και τις μικρές βαρκούλες που ήταν ακίνητες στην γυάλινη επιφάνεια της θάλασσας ήταν σαν ζωγραφιά, σαν να ήταν το σκηνικό για παραμύθι. Ο σκοπός μας ήταν να μείνουμε εκεί αλλά λογαριάζαμε χωρίς τους ξενοδόχους! Δεν υπήρχε τίποτα ελεύθερο! Αφού στριφογυρίσαμε γύρω από το Portree για κανένα μισάωρο, κάτσαμε για ένα ποτό σε ένα όμορφο bar-restaurant και πήραμε τον Α87 προς τα πίσω. Ηθικό δίδαγμα: αν θέλετε να μείνετε στο Isle of Skye, και συγκεκριμένα στο Portree να έχετε κλείσει από πριν. Δυστυχώς, όσα bed and breakfast ξεπρόβαλλαν στον δρόμο μας είχαν το ενοχλητικό “No Vacancies” στο κάτω μέρος. Η ώρα είχε πάει 22:00, ο Σ. έκανε πλάκα ότι θα κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο όταν στο Breakish, λίγο πριν από την γέφυρα που θα μας ξεπροβόδιζε από το Skye, βρήκαμε το Shiloh Guest House, που είχαν ένα συμπαθέστατο ζευγάρι guest house και με 50 λίρες, βρήκαμε κάπου να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα μας κορμιά. Αν δείτε πόσα χιλιόμετρα κάναμε, σε μια μέρα, μάλλον θα τρομάξετε, αλλά σίγουρα άξιζε.
Attachments
-
31,4 KB Προβολές: 151