silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.425
- Likes
- 3.964
- Επόμενο Ταξίδι
- Δυτικά Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Όαση Ηρεμίας ή Κόλαση Βαβούρας
Where : Cayo Jutias
When : Σάββατο μεσημέρι
Μετά απο μια κουραστική διαδρομή -- κυρίως λόγω του άθλιου οδοστρώματος -- φθάνουμε επιτέλους σε αυτό που υποτίθεται θα ήταν "μια όαση ηρεμίας".
Έτσι το ανέφερε η μπροσούρα στο γραφείο με τα tours χθές όπου είχαμε πάει για αναζήτηση εκδρομής μαζί με το ζευγάρι των Ιρλανδών. Να πω την αλήθεια, εγώ δεν πολυγούσταρα, μου φαινόταν μεγάλη η διαδρομή και ήμουν της άποψης "όταν πάμε στα βουνά και στις κοιλάδες, πάμε στα βουνά και στις κοιλάδες, δεν τσοντάρουμε παραλίες και τα συναφή ... και τούμπαλιν"
Έλα όμως που ήμουν ένας και με γείωσε η πλειοψηφία που είχε ενθουσιαστεί απτην ιδέα της τουρλού εκδρομής καθώς ....
-- Τα προλαβαίνετε όλα άνετα, ορκιζόταν η κουβανέζα tour operator
Και .. Είναι Κρίμα να μην πάτε, είναι πολύ όμορφα
Οι Ιρλανδοί μάλιστα είχαν δει και εικόνες στο internet και μας έλεγαν οτι είναι ονειρικά και ήρεμα και έχει μόλις 5-6 ξαπλώστρες.
Η υπόλοιπη εκδρομή ήταν πραγματικά πολύ ωραία, φανταστικά τοπία ...
σπηλιές, cocktail σε openair bar με ονειρική θέα
, ένας αλανιάρης αγρότης να μας τυλίγει πούρα του ενός CUC
και γενικά πολλά όμορφα πράγματα ρε παιδί μου
Μετά απο όλα αυτά, μια βουτιά σε κρυστάλλινα νερά φάνταζε το τέλειο σβήσιμο.
Για το δρόμο τα είπαμε, ωραία η διαδρομή μέχρι ένα σημείο άλλα συχνά πυκνά εμφανίζοταν κανα φορτηγό και αντε προσπέρνα το σε τέτοιο δρόμο
Όταν λοιπόν φθάσαμε το μεσημεράκι στο Cayo, ο ταξιτζής μας πετάει την πρώτη κρυάδα.
"Μάλλον θα έχει κόσμο σήμερα, είναι Σάββατο και έρχεται ο κόσμος στις παραλίες"
Εντάξει μωρε, και στην Αβάνα είχε κόσμο στην παραλία άλλα περάσαμε super
Κανείς όμως δεν περίμενε αυτο που αντικρύσαμε. Στην παραλία υπήρχε ένα μικρό beach bar και στην είσοδο γινόταν το έλα να δείς. Δεν βρήκαμε ουτε να παρκάρουμε ενω φορτηγά ξεφόρτωναν κόσμο (!!!)
Στο μπαρ γινόταν ο κακός χαμός, για να παραγγείλεις έπρεπε να σκαρφαλώσεις στο πλήθος ενω είχε στηθεί σε ένα σημείο της παραλίας μια πρόχειρη εξέδρα όπου ένα έπαιζε μουσική ένα συγκρότημα και απο κάτω παραλληρούσαν. Φυσικά οι 5-6 ξαπλώστρες που είχαν αναφέρει οι Ιρλανδοί ήταν εκεί, φιλοξενώντας καμιά δεκαριά άτομα έκαστη. Ο ήλιος έκαιγε όσο ποτέ, ελεύθερα σημεία με σκιά δεν υπήρχαν ούτε για πλάκα και κόσμος και κοσμάκης πηγαινοέρχοταν. Μιλάμε όμως για κόσμο, για πλήθος, οχι αστεία, λες και ήμασταν σε παραλία στην Ινδία. Όλο το σκηνικό έμοιαζε να ξεπήδησε απτους χειρότερους εφιάλτες μας, εγώ μονολογούσα πως "σας τα έλεγα εγώ" και "τελικά σαν την χαλκιδική δεν έχει" και ξεκινήσαμε προς εξεύρεση σκιάς και απουσίας ανθρώπων.
Κι αφού περπατήσαμε και περπατήσαμε διαπιστώσαμε οτι στα κομμάτια περα απτην ακτίνα του beach bar ήταν αδύνατο να κάνεις μπάνιο και να την πέσεις στην άμμο καθώς τα νερά ήταν πολύ ρηχά γεμάτα φύκια και κοράλια και η αμμουδιά ήταν διάσπαρτη απο σπασμένα κλαδιά δέντρων, προφανώς απομεινάρια κάποιου τυφώνα.
Η όαση ηρεμίας αποδείχθηκε μια κόλαση βαβούρας και τα γαλαζοπράσινα νερά ήταν τόσο κοντά μα αδύνατον να τα απολαύσουμε. Το μόνο που μπορούσε να μας βγάλει απτη μιζέρια μας ήταν ο ταξιτζής τον οποίο έψαχνα απεγνωσμένα στα σταθευμένα αυτοκίνητα για να μας πάρει απο κει μια ώρα αρχύτερα
Where : Cayo Jutias
When : Σάββατο μεσημέρι
Μετά απο μια κουραστική διαδρομή -- κυρίως λόγω του άθλιου οδοστρώματος -- φθάνουμε επιτέλους σε αυτό που υποτίθεται θα ήταν "μια όαση ηρεμίας".
Έτσι το ανέφερε η μπροσούρα στο γραφείο με τα tours χθές όπου είχαμε πάει για αναζήτηση εκδρομής μαζί με το ζευγάρι των Ιρλανδών. Να πω την αλήθεια, εγώ δεν πολυγούσταρα, μου φαινόταν μεγάλη η διαδρομή και ήμουν της άποψης "όταν πάμε στα βουνά και στις κοιλάδες, πάμε στα βουνά και στις κοιλάδες, δεν τσοντάρουμε παραλίες και τα συναφή ... και τούμπαλιν"
Έλα όμως που ήμουν ένας και με γείωσε η πλειοψηφία που είχε ενθουσιαστεί απτην ιδέα της τουρλού εκδρομής καθώς ....
-- Τα προλαβαίνετε όλα άνετα, ορκιζόταν η κουβανέζα tour operator
Και .. Είναι Κρίμα να μην πάτε, είναι πολύ όμορφα
Οι Ιρλανδοί μάλιστα είχαν δει και εικόνες στο internet και μας έλεγαν οτι είναι ονειρικά και ήρεμα και έχει μόλις 5-6 ξαπλώστρες.
Η υπόλοιπη εκδρομή ήταν πραγματικά πολύ ωραία, φανταστικά τοπία ...

σπηλιές, cocktail σε openair bar με ονειρική θέα

, ένας αλανιάρης αγρότης να μας τυλίγει πούρα του ενός CUC

και γενικά πολλά όμορφα πράγματα ρε παιδί μου
Μετά απο όλα αυτά, μια βουτιά σε κρυστάλλινα νερά φάνταζε το τέλειο σβήσιμο.
Για το δρόμο τα είπαμε, ωραία η διαδρομή μέχρι ένα σημείο άλλα συχνά πυκνά εμφανίζοταν κανα φορτηγό και αντε προσπέρνα το σε τέτοιο δρόμο

Όταν λοιπόν φθάσαμε το μεσημεράκι στο Cayo, ο ταξιτζής μας πετάει την πρώτη κρυάδα.
"Μάλλον θα έχει κόσμο σήμερα, είναι Σάββατο και έρχεται ο κόσμος στις παραλίες"
Εντάξει μωρε, και στην Αβάνα είχε κόσμο στην παραλία άλλα περάσαμε super
Κανείς όμως δεν περίμενε αυτο που αντικρύσαμε. Στην παραλία υπήρχε ένα μικρό beach bar και στην είσοδο γινόταν το έλα να δείς. Δεν βρήκαμε ουτε να παρκάρουμε ενω φορτηγά ξεφόρτωναν κόσμο (!!!)
Στο μπαρ γινόταν ο κακός χαμός, για να παραγγείλεις έπρεπε να σκαρφαλώσεις στο πλήθος ενω είχε στηθεί σε ένα σημείο της παραλίας μια πρόχειρη εξέδρα όπου ένα έπαιζε μουσική ένα συγκρότημα και απο κάτω παραλληρούσαν. Φυσικά οι 5-6 ξαπλώστρες που είχαν αναφέρει οι Ιρλανδοί ήταν εκεί, φιλοξενώντας καμιά δεκαριά άτομα έκαστη. Ο ήλιος έκαιγε όσο ποτέ, ελεύθερα σημεία με σκιά δεν υπήρχαν ούτε για πλάκα και κόσμος και κοσμάκης πηγαινοέρχοταν. Μιλάμε όμως για κόσμο, για πλήθος, οχι αστεία, λες και ήμασταν σε παραλία στην Ινδία. Όλο το σκηνικό έμοιαζε να ξεπήδησε απτους χειρότερους εφιάλτες μας, εγώ μονολογούσα πως "σας τα έλεγα εγώ" και "τελικά σαν την χαλκιδική δεν έχει" και ξεκινήσαμε προς εξεύρεση σκιάς και απουσίας ανθρώπων.
Κι αφού περπατήσαμε και περπατήσαμε διαπιστώσαμε οτι στα κομμάτια περα απτην ακτίνα του beach bar ήταν αδύνατο να κάνεις μπάνιο και να την πέσεις στην άμμο καθώς τα νερά ήταν πολύ ρηχά γεμάτα φύκια και κοράλια και η αμμουδιά ήταν διάσπαρτη απο σπασμένα κλαδιά δέντρων, προφανώς απομεινάρια κάποιου τυφώνα.

Η όαση ηρεμίας αποδείχθηκε μια κόλαση βαβούρας και τα γαλαζοπράσινα νερά ήταν τόσο κοντά μα αδύνατον να τα απολαύσουμε. Το μόνο που μπορούσε να μας βγάλει απτη μιζέρια μας ήταν ο ταξιτζής τον οποίο έψαχνα απεγνωσμένα στα σταθευμένα αυτοκίνητα για να μας πάρει απο κει μια ώρα αρχύτερα
