Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Η “ΕΡΗΜΗ” ΒΑΛΕΤΑ
Το πλάνο των δυο ημερών (και … 2 ωρών) το είχαμε φτιάξει πολύ νωρίτερα από τα «θα ‘ρθω δεν θα ‘ρθω» των τελευταίων 10 ημερών. Τώρα θα μου πείτε τι πλάνο να φτιάξεις για δυο μέρες (και …2 ώρες), τόσο μικρή που είναι η Μάλτα. Κι όμως! Χρειαζόταν μια καλή οργάνωση και πρωινά ξυπνήματα και σύμμαχο τον (έλπιζα) καλό καιρό για να προλάβουμε όλα όσα είχαμε στο μυαλό μας. Η μέρα είναι μικρή και επειδή η νύχτα θα ήταν πολύ έρημη απ’ ότι έλεγε και το forum, θα έπρεπε να τα προλάβουμε όλα μέσα στη μέρα.
Αυτή η ερημιά της Βαλέτα πολύ με “χάλαγε”. Οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι το χειμώνα το βράδυ η πόλη ερημώνει. Μετά τις 7:00 δεν κινείται τίποτα. Ακόμα και ο ξενοδόχος (που μετά από τρεις μέρες εδέησε να μου απαντήσει) μου είπε ότι στις 11:30 το βράδυ που θα φτάσουμε δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό στην περιοχή αν θέλαμε να τσιμπήσουμε κάτι. «Να φροντίσετε να φάτε κάτι στο αεροδρόμιο», μας είπε χαρακτηριστικά. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι μπορεί να έκανα λάθος με τη διαμονή, πως έπρεπε να κλείσουμε εκεί που κλείνουν όλοι.
Τώρα, ότι έγινε έγινε.
Το δε μίνι πρόγραμμα των δύο και … κάτι ημερών καταστρώθηκε ως εξής:
Η πρώτη ημέρα θα γέμιζε με τα μεγαλιθικά το πρωί, με το χωριό Marsaxlokk το μεσημέρι, με τη Vittoriosa το απόγευμα και την έρημη Βαλέτα το βράδυ και η δεύτερη ημέρα θα γέμιζε με Βαλέτα το πρωί, με Mdina & Ραμπάτ το απόγευμα και με έρημη Βαλέτα το βράδυ.
Όλα έγιναν με βάση το πρόγραμμα με εξαίρεση την … έρημη Βαλέτα.
Αλλά θα εξηγήσω τι σημαίνει αυτό όταν φτάσει η ώρα…
Έφτασε το Σάββατο το απόγευμα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο γύρω στις 8:00 το βράδυ. Στην ώρα μας φύγαμε από το Βενιζέλος και στην ώρα μας φτάσαμε στο Luqa της Μάλτα. Στις 23:15 είμαστε ήδη μπροστά στην πιάτσα των ταξί, με το βαλιτσάκι μας στο χέρι. Το λεωφορείο το απορρίψαμε αμέσως αφού το google έλεγε ότι με αυτό θα κάναμε πάνω από μια ώρα, με το νυχτερινό δρομολόγιο που θα πήγαινε πρώτα Sliema και μετά Βαλέτα.
Δεν πειράζει και το ταξί καλό είναι.
Η διαδικασία όμως ήταν πολύ “Μαλτέζικη”. Μέσα στο αεροδρόμιο υπήρχε γραφείο των ταξί, στο οποίο πλήρωνες προκαταβολικά τη διαδρομή που ήθελες (και όχι στον ταξιτζή). Ωραία πράγματα, νοικοκυρεμένα. Ούτε πόσα άτομα είστε, ούτε πόσες βαλίτσες έχετε, ούτε αν μπορώ να πάρω διπλόκουρσα, ούτε τίποτα. Η διαδρομή για Βαλέτα ήταν fix 17€.
Το «σπίτι» μας ήταν μεν μέσα στη Βαλέτα, αλλά σε σημείο που μπορούσε να πλησιάσει αυτοκίνητο στα 20μ. Γρήγορα φτάσαμε.
Το ταξί μας άφησε πίσω από το θέατρο Manoel, σχεδόν στην είσοδο του ναού Αγίου Παύλου και πάνω στη διασταύρωση της Old street Theater και Old Mint Street. Το σημείο που κατεβήκαμε και οι γύρω δρόμοι είχαν μία όψη του τύπου «μετά το πάρτυ». Είχε κόσμο, στο τέλος του δρόμου έβλεπα φώτα από τα ολάνοιχτα μαγαζιά και μπόλικο χαρτοπόλεμο και κάτω. Περίεργο. Δεν φαινόταν και πολύ έρημα.
Ρωτάω τον ταξιτζή:
«Είχε καρναβάλι σήμερα;»
“Yes. All week”
“All week?”
“Yes. All week”
Περίεργο μου φάνηκε αυτό το "all week" αλλά σημασία έχει ότι έχει κόσμο και κίνηση.
«Να αφήσουμε τα πράγματα και να βγούμε»
«Κάτσε να βρούμε το διαμέρισμα πρώτα», μου λέει η συνταξιδιώτισσα.
Στο τηλέφωνο ο Νικολό (ο σπιτονοικοκύρης) μου είπε να περιμένω … στα σκαλιά της εκκλησίας
και θα έρθει σε 5 λεπτά, για να μας οδηγήσει στο διαμέρισμα. Σε 5 λεπτά όντως ένας πολύ Μαλτέζος τύπος (πολύ μελαχρινός και στρογγυλοπρόσωπος) ήρθε να μας συναντήσει. Μας οδήγησε στο διαμέρισμα. Μόνο που δεν μπήκαμε ακόμα μέσα γιατί είχε φέρει μαζί του το λάθος κλειδί!!! Τι να κάναμε; Θα περιμέναμε λίγο ακόμα.
Μετά από άλλα 10 λεπτά μπήκαμε στο σπίτι. Η φίλη μου μάλλον ψιλοστράβωσε αρχικά με το που το είδε. Ήταν ένα σπίτι όπως είναι αυτά των καστρουπόλεων. Δυο μικρά δωμάτια, λίγο παλιά έπιπλα, με ένα μπάνιο λαβύρινθο, στο οποίο κατά τόπους ήταν χαμηλοτάβανο (χα, χα) και με τα μειονεκτήματα που άφησε η συγκατοίκηση με τους Άγγλους: Ξεχωριστή βρύση για το ζεστό – κρύο και ασύμβατο με μας ρεύμα (αυτό το τελευταίο το ξέραμε).
Είχε μια μεγάλη κουζίνα, η οποία δεν μας χρειάστηκε τελικά (με οικογένεια εδώ θα ήταν απλά τέλεια). Εμένα μου άρεσε πολύ. Το διαμέρισμα «έβλεπε» θάλασσα. Και το κεντρικό δωμάτιο και η κουζίνα κοιτούσαν προς το νησί Μανοέλ και τη Sliema.
Η κουζίνα μάλιστα είχε και το χαρακτηριστικό παράθυρο της Μάλτα. Αυτό το ξύλινο κλειστό μπαλκόνι. Η αλήθεια είναι ότι το διαμέρισμα είχε κάποια θεματάκια αλλά εμένα το μπαλκονάκι αυτό και η θέα στη θάλασσα τα “έσβηνε” όλα.
Μερικές ημερήσιες φωτογραφίες, με τη θέα από τα παραθύρια μας, που δείχνουν αυτό που προσπαθώ να περιγράψω…
Λίγο πριν φύγει ο Νικολό τον ρωτήσαμε και αυτόν τα περί Καρναβαλιού. Θέλαμε να διασταυρώσουμε την πληροφορία του ταξιτζή (την οποία κατά βάθος αμφισβητήσαμε).
“Yes” μας είπε και αυτός. “It has Carnival parade all week”
Το Καρναβάλι της Βαλέτα δεν το είχα προβλέψει. Λίγες ημέρες πριν το ταξίδι συνειδητοποίησα ότι μάλλον θα πέφταμε στις απόκριες των Καθολικών. Σκέφτηκα ότι τυχερές είμαστε που θα πετυχαίναμε και μια γιορτή.
Μόνο που έπεσα λίγο έξω. Δεν ήταν ακριβώς Καρναβάλι. Ήταν μέρες Καρναβαλιού. Οι Μαλτέζοι το Καρναβάλι το γιορτάζουν επί 5 συνεχείς ημέρες. Μέρες που είναι γεμάτο διαγωνισμούς, παρελάσεις, πάρτυ και πολλές άλλες εκδηλώσεις, οι οποίες ξεκινούν από το πρωί και κρατούν μέχρι αργά.
Η γιορτή του Καρναβαλιού στη Μάλτα κρατάει από τον 15ο αι. Η έλευση των ιπποτών το 1535 ενίσχυσε πιο πολύ τη σημασία της γιορτής με εκδηλώσεις, παιχνίδια και επίδειξη δεξιοτήτων από τους συμμετέχοντες ιππότες. Ακόμα και εκείνη την εποχή οι εκδηλώσεις είχαν μια υπερβολή, όπου οι ιππότες μεταμφιεσμένοι συμμετείχαν σε μεγάλα συμπόσια που κατέληγαν συχνά σε ... φιλονικίες μεθυσμένων ιπποτών.
Το καρναβάλι άντεξε και μετά τους ιππότες, κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας, για να φτάσει σήμερα να έχει ιστορία 6 αιώνων. Το Καρναβάλι της Μάλτας έχει αναπτύξει ένα ευρύτατο φάσμα εκδηλώσεων και αποτελεί μια γιορτή βαθιά ριζωμένη στην καρδιά των Μαλτέζων, κάτι που διαπιστώσαμε τις επόμενες δύο και ... ημέρες.
Οι Μαλτέζικες απόκριες μας έκαναν παρέα όλο το τριήμερο. Από εκεί που φοβόμουν πως θα τα βγάλουμε πέρα με την ερημιά της Βαλέτα είχαμε το αντίθετο πρόβλημα. Είχαμε συνέχεια ένα βουητό στα αυτιά μας από τη έντονη μουσική που ηχούσε σ’ αυτά, μέρα και νύχτα.
Κάθε άλλο παρά έρημη ήταν η Βαλέτα το βράδυ. Και το βράδυ και το πρωί και το μεσημέρι και όλες τις ώρες ήταν μια Βαλέτα πολύ μα πολύ ζωηρή.
Το διαμέρισμά μας απείχε μόλις 200μ. από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν και το κέντρο των εκδηλώσεων.
Μέσα σε 10’ τακτοποιηθήκαμε. «Πάμε μια ερευνητική;», λέω στη φίλη μου.
«Μπα» μου λέει. «Έχουμε πρωινό ξύπνημα.»
Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ η Βαλέτα, που έδειχνε πιο όμορφη απ’ ότι στις φωτογραφίες, το Καρναβάλι που πετύχαμε και το ότι η πόλη έδειχνε να έχει μια ζωντάνια.
Η αλήθεια όμως ήταν ότι την επόμενη μέρα θα είχαμε πρωινό ξύπνημα. Στις 8:30 έπρεπε να είμαστε έξω από τους προϊστορικούς τάφους της πόλης Paola, αφού είχαμε ήδη στα χέρια μας το πολύ τσιμπημένο (& πληρωμένο) εισιτήριο των 35€.
Στο συγκεκριμένο αξιοθέατο δύσκολα βρίσκεις θέση ακόμα και το χειμώνα. Τα εισιτήρια τα είχα κλείσει από τις 20 του Γενάρη για τις 9:00 το πρωί της Κυριακής 23 Φεβρουαρίου, γιατί ήταν η μοναδική ώρα που είχε τρεις θέσεις μέσα στο τριήμερο, που θα είμαστε στη Μάλτα.
Βολευτήκαμε με τους αντάπτορες (ένα είχε το κατάλυμα και δύο φέραμε και εμείς), φορτίσαμε κινητά μηχανές και power bags, ρυθμίσαμε και τα ξυπνητήρια μας και κοιμηθήκαμε.
Ες αύριον τα σπουδαία…
Στις 7:00 το πρωί της Κυριακής είμαστε στο πόδι. Αν είχαμε κάνει προμήθειες από χθες θα μπορούσαμε κάλλιστα να καθίσουμε στο μπαλκονάκι μας να πιούμε τον καφέ μας βλέποντας τη θάλασσα.
Εμείς όμως απλά ετοιμαστήκαμε γρήγορα γρήγορα και φύγαμε.
Με το που βγήκαμε έξω συνειδητοποίησα που ήταν ακριβώς το διαμέρισμά μας..
... στο τέλος του κόκκινου βέλους
Και παραλία και πάνω στην Old street και 200μ. από την Grand Master’s square! Χαλάλι τα χρήματα που δώσαμε. Ήταν και πολλά! Χα, χα, χα!
Είναι φανερό ότι ήμουν ενθουσιασμένη με το κατάλυμά μας.
Στις 7:30 το πρωί είμαστε ήδη στο δρόμο ....
Το πλάνο των δυο ημερών (και … 2 ωρών) το είχαμε φτιάξει πολύ νωρίτερα από τα «θα ‘ρθω δεν θα ‘ρθω» των τελευταίων 10 ημερών. Τώρα θα μου πείτε τι πλάνο να φτιάξεις για δυο μέρες (και …2 ώρες), τόσο μικρή που είναι η Μάλτα. Κι όμως! Χρειαζόταν μια καλή οργάνωση και πρωινά ξυπνήματα και σύμμαχο τον (έλπιζα) καλό καιρό για να προλάβουμε όλα όσα είχαμε στο μυαλό μας. Η μέρα είναι μικρή και επειδή η νύχτα θα ήταν πολύ έρημη απ’ ότι έλεγε και το forum, θα έπρεπε να τα προλάβουμε όλα μέσα στη μέρα.
Αυτή η ερημιά της Βαλέτα πολύ με “χάλαγε”. Οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι το χειμώνα το βράδυ η πόλη ερημώνει. Μετά τις 7:00 δεν κινείται τίποτα. Ακόμα και ο ξενοδόχος (που μετά από τρεις μέρες εδέησε να μου απαντήσει) μου είπε ότι στις 11:30 το βράδυ που θα φτάσουμε δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό στην περιοχή αν θέλαμε να τσιμπήσουμε κάτι. «Να φροντίσετε να φάτε κάτι στο αεροδρόμιο», μας είπε χαρακτηριστικά. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι μπορεί να έκανα λάθος με τη διαμονή, πως έπρεπε να κλείσουμε εκεί που κλείνουν όλοι.
Τώρα, ότι έγινε έγινε.
Το δε μίνι πρόγραμμα των δύο και … κάτι ημερών καταστρώθηκε ως εξής:
Η πρώτη ημέρα θα γέμιζε με τα μεγαλιθικά το πρωί, με το χωριό Marsaxlokk το μεσημέρι, με τη Vittoriosa το απόγευμα και την έρημη Βαλέτα το βράδυ και η δεύτερη ημέρα θα γέμιζε με Βαλέτα το πρωί, με Mdina & Ραμπάτ το απόγευμα και με έρημη Βαλέτα το βράδυ.
Όλα έγιναν με βάση το πρόγραμμα με εξαίρεση την … έρημη Βαλέτα.
Αλλά θα εξηγήσω τι σημαίνει αυτό όταν φτάσει η ώρα…
Έφτασε το Σάββατο το απόγευμα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο γύρω στις 8:00 το βράδυ. Στην ώρα μας φύγαμε από το Βενιζέλος και στην ώρα μας φτάσαμε στο Luqa της Μάλτα. Στις 23:15 είμαστε ήδη μπροστά στην πιάτσα των ταξί, με το βαλιτσάκι μας στο χέρι. Το λεωφορείο το απορρίψαμε αμέσως αφού το google έλεγε ότι με αυτό θα κάναμε πάνω από μια ώρα, με το νυχτερινό δρομολόγιο που θα πήγαινε πρώτα Sliema και μετά Βαλέτα.
Δεν πειράζει και το ταξί καλό είναι.
Η διαδικασία όμως ήταν πολύ “Μαλτέζικη”. Μέσα στο αεροδρόμιο υπήρχε γραφείο των ταξί, στο οποίο πλήρωνες προκαταβολικά τη διαδρομή που ήθελες (και όχι στον ταξιτζή). Ωραία πράγματα, νοικοκυρεμένα. Ούτε πόσα άτομα είστε, ούτε πόσες βαλίτσες έχετε, ούτε αν μπορώ να πάρω διπλόκουρσα, ούτε τίποτα. Η διαδρομή για Βαλέτα ήταν fix 17€.
Το «σπίτι» μας ήταν μεν μέσα στη Βαλέτα, αλλά σε σημείο που μπορούσε να πλησιάσει αυτοκίνητο στα 20μ. Γρήγορα φτάσαμε.
Το ταξί μας άφησε πίσω από το θέατρο Manoel, σχεδόν στην είσοδο του ναού Αγίου Παύλου και πάνω στη διασταύρωση της Old street Theater και Old Mint Street. Το σημείο που κατεβήκαμε και οι γύρω δρόμοι είχαν μία όψη του τύπου «μετά το πάρτυ». Είχε κόσμο, στο τέλος του δρόμου έβλεπα φώτα από τα ολάνοιχτα μαγαζιά και μπόλικο χαρτοπόλεμο και κάτω. Περίεργο. Δεν φαινόταν και πολύ έρημα.
Ρωτάω τον ταξιτζή:
«Είχε καρναβάλι σήμερα;»
“Yes. All week”
“All week?”
“Yes. All week”
Περίεργο μου φάνηκε αυτό το "all week" αλλά σημασία έχει ότι έχει κόσμο και κίνηση.
«Να αφήσουμε τα πράγματα και να βγούμε»
«Κάτσε να βρούμε το διαμέρισμα πρώτα», μου λέει η συνταξιδιώτισσα.
Στο τηλέφωνο ο Νικολό (ο σπιτονοικοκύρης) μου είπε να περιμένω … στα σκαλιά της εκκλησίας
και θα έρθει σε 5 λεπτά, για να μας οδηγήσει στο διαμέρισμα. Σε 5 λεπτά όντως ένας πολύ Μαλτέζος τύπος (πολύ μελαχρινός και στρογγυλοπρόσωπος) ήρθε να μας συναντήσει. Μας οδήγησε στο διαμέρισμα. Μόνο που δεν μπήκαμε ακόμα μέσα γιατί είχε φέρει μαζί του το λάθος κλειδί!!! Τι να κάναμε; Θα περιμέναμε λίγο ακόμα.Μετά από άλλα 10 λεπτά μπήκαμε στο σπίτι. Η φίλη μου μάλλον ψιλοστράβωσε αρχικά με το που το είδε. Ήταν ένα σπίτι όπως είναι αυτά των καστρουπόλεων. Δυο μικρά δωμάτια, λίγο παλιά έπιπλα, με ένα μπάνιο λαβύρινθο, στο οποίο κατά τόπους ήταν χαμηλοτάβανο (χα, χα) και με τα μειονεκτήματα που άφησε η συγκατοίκηση με τους Άγγλους: Ξεχωριστή βρύση για το ζεστό – κρύο και ασύμβατο με μας ρεύμα (αυτό το τελευταίο το ξέραμε).
Είχε μια μεγάλη κουζίνα, η οποία δεν μας χρειάστηκε τελικά (με οικογένεια εδώ θα ήταν απλά τέλεια). Εμένα μου άρεσε πολύ. Το διαμέρισμα «έβλεπε» θάλασσα. Και το κεντρικό δωμάτιο και η κουζίνα κοιτούσαν προς το νησί Μανοέλ και τη Sliema.
Η κουζίνα μάλιστα είχε και το χαρακτηριστικό παράθυρο της Μάλτα. Αυτό το ξύλινο κλειστό μπαλκόνι. Η αλήθεια είναι ότι το διαμέρισμα είχε κάποια θεματάκια αλλά εμένα το μπαλκονάκι αυτό και η θέα στη θάλασσα τα “έσβηνε” όλα.
Μερικές ημερήσιες φωτογραφίες, με τη θέα από τα παραθύρια μας, που δείχνουν αυτό που προσπαθώ να περιγράψω…
Λίγο πριν φύγει ο Νικολό τον ρωτήσαμε και αυτόν τα περί Καρναβαλιού. Θέλαμε να διασταυρώσουμε την πληροφορία του ταξιτζή (την οποία κατά βάθος αμφισβητήσαμε).
“Yes” μας είπε και αυτός. “It has Carnival parade all week”
Το Καρναβάλι της Βαλέτα δεν το είχα προβλέψει. Λίγες ημέρες πριν το ταξίδι συνειδητοποίησα ότι μάλλον θα πέφταμε στις απόκριες των Καθολικών. Σκέφτηκα ότι τυχερές είμαστε που θα πετυχαίναμε και μια γιορτή.
Μόνο που έπεσα λίγο έξω. Δεν ήταν ακριβώς Καρναβάλι. Ήταν μέρες Καρναβαλιού. Οι Μαλτέζοι το Καρναβάλι το γιορτάζουν επί 5 συνεχείς ημέρες. Μέρες που είναι γεμάτο διαγωνισμούς, παρελάσεις, πάρτυ και πολλές άλλες εκδηλώσεις, οι οποίες ξεκινούν από το πρωί και κρατούν μέχρι αργά.
Η γιορτή του Καρναβαλιού στη Μάλτα κρατάει από τον 15ο αι. Η έλευση των ιπποτών το 1535 ενίσχυσε πιο πολύ τη σημασία της γιορτής με εκδηλώσεις, παιχνίδια και επίδειξη δεξιοτήτων από τους συμμετέχοντες ιππότες. Ακόμα και εκείνη την εποχή οι εκδηλώσεις είχαν μια υπερβολή, όπου οι ιππότες μεταμφιεσμένοι συμμετείχαν σε μεγάλα συμπόσια που κατέληγαν συχνά σε ... φιλονικίες μεθυσμένων ιπποτών.
Το καρναβάλι άντεξε και μετά τους ιππότες, κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας, για να φτάσει σήμερα να έχει ιστορία 6 αιώνων. Το Καρναβάλι της Μάλτας έχει αναπτύξει ένα ευρύτατο φάσμα εκδηλώσεων και αποτελεί μια γιορτή βαθιά ριζωμένη στην καρδιά των Μαλτέζων, κάτι που διαπιστώσαμε τις επόμενες δύο και ... ημέρες.
Οι Μαλτέζικες απόκριες μας έκαναν παρέα όλο το τριήμερο. Από εκεί που φοβόμουν πως θα τα βγάλουμε πέρα με την ερημιά της Βαλέτα είχαμε το αντίθετο πρόβλημα. Είχαμε συνέχεια ένα βουητό στα αυτιά μας από τη έντονη μουσική που ηχούσε σ’ αυτά, μέρα και νύχτα.
Κάθε άλλο παρά έρημη ήταν η Βαλέτα το βράδυ. Και το βράδυ και το πρωί και το μεσημέρι και όλες τις ώρες ήταν μια Βαλέτα πολύ μα πολύ ζωηρή.
Το διαμέρισμά μας απείχε μόλις 200μ. από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν και το κέντρο των εκδηλώσεων.
Μέσα σε 10’ τακτοποιηθήκαμε. «Πάμε μια ερευνητική;», λέω στη φίλη μου.
«Μπα» μου λέει. «Έχουμε πρωινό ξύπνημα.»
Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ η Βαλέτα, που έδειχνε πιο όμορφη απ’ ότι στις φωτογραφίες, το Καρναβάλι που πετύχαμε και το ότι η πόλη έδειχνε να έχει μια ζωντάνια.
Η αλήθεια όμως ήταν ότι την επόμενη μέρα θα είχαμε πρωινό ξύπνημα. Στις 8:30 έπρεπε να είμαστε έξω από τους προϊστορικούς τάφους της πόλης Paola, αφού είχαμε ήδη στα χέρια μας το πολύ τσιμπημένο (& πληρωμένο) εισιτήριο των 35€.
Στο συγκεκριμένο αξιοθέατο δύσκολα βρίσκεις θέση ακόμα και το χειμώνα. Τα εισιτήρια τα είχα κλείσει από τις 20 του Γενάρη για τις 9:00 το πρωί της Κυριακής 23 Φεβρουαρίου, γιατί ήταν η μοναδική ώρα που είχε τρεις θέσεις μέσα στο τριήμερο, που θα είμαστε στη Μάλτα.
Βολευτήκαμε με τους αντάπτορες (ένα είχε το κατάλυμα και δύο φέραμε και εμείς), φορτίσαμε κινητά μηχανές και power bags, ρυθμίσαμε και τα ξυπνητήρια μας και κοιμηθήκαμε.
Ες αύριον τα σπουδαία…
Στις 7:00 το πρωί της Κυριακής είμαστε στο πόδι. Αν είχαμε κάνει προμήθειες από χθες θα μπορούσαμε κάλλιστα να καθίσουμε στο μπαλκονάκι μας να πιούμε τον καφέ μας βλέποντας τη θάλασσα.
Εμείς όμως απλά ετοιμαστήκαμε γρήγορα γρήγορα και φύγαμε.
Με το που βγήκαμε έξω συνειδητοποίησα που ήταν ακριβώς το διαμέρισμά μας..
... στο τέλος του κόκκινου βέλους
Και παραλία και πάνω στην Old street και 200μ. από την Grand Master’s square! Χαλάλι τα χρήματα που δώσαμε. Ήταν και πολλά! Χα, χα, χα!
Είναι φανερό ότι ήμουν ενθουσιασμένη με το κατάλυμά μας.
Στις 7:30 το πρωί είμαστε ήδη στο δρόμο ....
Last edited by a moderator:
). Ελπίζω να μου το επιβεβαιώσει και ή συνέχεια του story.
Επίσης το audio quide ήταν σε μορφή τηλεφώνου (και όχι ακουστικών) με αποτέλεσμα όταν βγήκαμε έξω το χέρι μας είχε υποστεί μια μικρή ... αγκύλωση.
