Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.171
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΟΙ 3 ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΒΑΛΕΤΑ
Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο διασχίσαμε την Triq Girolamo Cassar , η οποία εκείνη την ώρα έσφυζε από καρναβαλιστές. Εμείς προχωρησαμε με έναν πολύ γοργό ρυθμό ομολογουμένως, προσπερνώντας την πλατεία Castille και προσπαθώντας να ξεφύγουμε το συντομότερο από τη βαβούρα. Ύστερα από τη θορυβώδη Marsaxlokk και το στριμωξίδι του λεωφορείου αυτό που θέλαμε και οι δύο ήταν μια βόλτα σε κάτι πιο ήσυχο και έτσι ο κλήρος έπεσε στις 3 πόλεις. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί! Από εκεί που ανησυχούσα πως θα τα βγάζαμε πέρα με την "ησυχία" της Βαλέτα, τώρα αναζητούσα ένα ήσυχο μέρος για μια χαλαρή βόλτα.
Αφήσαμε στα δεξιά μας το Χρηματιστήριο της Μάλτας έχοντας ως κατεύθυνση το ασανσέρ της Βαλέτας, το οποίο θα μας κατέβαζε γρήγορα γρήγορα στο πορθμείο για να πάρουμε καράβι για τις 3 πόλεις.
Πριν από αυτό όμως επιβαλλόταν μια στάση στους περίφημους κήπους Barakka...
Οι Barakka gardens κανονικά θα ‘πρεπε να λέγονται “Barakka panoramic view”, γιατί το δυνατό σημείο τους δεν είναι οι κήποι αλλά η πανοραμική θέα.
Από την βεράντα των κήπων σε πρώτο πλάνο είναι ορατή η Saluting Battery, μια ομάδα πυροβολικού κατασκευασμένη τον 16ο αι. από το τάγμα του Αγίου Ιωάννη και σε δεύτερο πλάνο το μεγάλο λιμάνι και οι 3 πόλεις. Όταν λέμε 3 πόλεις εννοούμε τις τρεις οχυρωμένες πόλεις Birgu, Senglea & Cospicua, που είναι χτισμένες στα δυο ακρωτήρια στην απέναντι μεριά του λιμανιού “κοιτώντας” τη Βαλέτα.
Στην πραγματικότητα δεν βλέπεις μόνο τις τρεις πόλεις αλλά και άλλες γειτονιές-πόλεις όπως την Kalkara με το φρούριο Ricasoli στο άκρο της, την Paola, αλλά και τη Βόρεια Βαλέτα έως το φρούριο του St Elmo.
Ακόμα και οι οχυρώσεις της πόλης φαίνονται πολύ εντυπωσιακές από την βεράντα των κήπων...
Η ώρα ήταν περίπου 3:30. Θα μπορούσαμε λίγο να καθυστερήσουμε για να ακούσουμε (και να δούμε) την “μπαταριά” των κανονιών, που θα “έσκαγαν” στις 4:00 ακριβώς. Δεδομένου όμως ότι θα μπορούσαμε και αύριο να την πετύχουμε και ήθελα να προλάβουμε να δούμε μέρα την Birgu, φύγαμε γρήγορα. Άσε που κατά βάθος πίστευα ότι την κανονιά θα την ακούγαμε ούτως ή άλλως και από απέναντι.
Το ασανσέρ για να κατέβουμε στην προκυμαία χρειαζόταν εισιτήριο του 1€. Άλλα ήξερα όμως εγώ από το forum! Ήξερα ότι το κατέβασμα είναι δωρεάν. Μήπως είναι μούφα ο ticketman στην είσοδο;
“I know that it was free” του λέω η … ψαγμένη.
“It was!” Μου απαντάει με ύφος και προφορά Mr Bean!
“Now it is 1€ for upppp … and down” μου είπε με μισογελάκι.
Επικαιροποίηση λοιπόν: Το εισιτήριο του ανελκυστήρα έχει 1€ και για την κατάβαση.
Δώσαμε λοιπόν 2 ευρουλάκια και περάσαμε. Γρήγορα καταλάβαμε ότι πάμε αντίθετα από το ρεύμα. Όλοι ανέβαιναν για να πάνε στην παρέλαση.
Σε 23 δεύτερα κατεβήκαμε 60 μ. υψόμετρο και φτάσαμε στο σημείο που “σκάει” το ασανσέρ, μέσα στην τάφρο των οχυρώσεων της Βαλέτας. Από εκεί περάσαμε την Xat Laskaris street και σε 2’ είμαστε μπροστά στο ferry, που θα μας μετέφερε απέναντι.
«Σε πόσα μεταφορικά ακόμα θα μπούμε;» με ρώτησε η φιλενάδα μου, η οποία μόλις είχε ξεπεράσει με μεγάλη επιτυχία το άγχος της με το υψοφοβικό ασανσέρ.
«Μια βάρκα ακόμα και τελειώσαμε».
Με δυο τρόπους μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι. Ή με το ferry ή με μια από τις παραδοσιακές βάρκες Dghajsa.
Οι Dghajsa χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στην περιοχή του μεγάλου λιμένα για τη μεταφορά επιβατών και αποσκευών από τα πλοία προς τη στεριά. Κάποτε είχαν κουπιά, αλλά σήμερα έχουν και μηχανή. Είναι ξύλινες βάρκες που μοιάζουν λίγο και με τις βενετσιάνικες γόνδολες αν και ευτυχώς είναι λίγο πιο φαρδιές. Εμένα η χαρά μου ήταν μεγάλη που είδα μπροστά μου τις βάρκες, που πίστευα ότι δεν θα «λειτουργούν» το χειμώνα λόγω καιρού και βέβαια με μια τέτοια βάρκα-γόνδολα ήθελα να περάσω απέναντι. Η φίλη μου δεν συμμεριζόταν και πολύ την επιθυμία μου. Προτιμούσε τη σιγουριά του ferry.
«Παρακουνάει αυτό το πράγμα.»
«Ναι μεν, αλλά αν δεν περάσουμε σήμερα που έχει τέλειο καιρό πότε θα το κάνουμε;»
Δε νομίζω ότι πείστηκε από το παραπάνω τρανταχτό επιχείρημά μου, αλλά μάλλον επειδή κατά βάθος το ήθελε και αυτή.
«Που πάτε;» με ρώτησε ο βαρκάρης;
«Vittoriosa», του απαντάω.
«Οκ», μου λέει και άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει στην επιβίβαση και μετά άρχισε τα «άλλος για τη βάρκα μας».
Πολύ γρήγορα ο βαρκάρης βρήκε ένα ζευγάρι Γερμανών και ένα Ιταλών. Ο Γερμανός ήταν λαλίστατος, χαρούμενος, ενθουσιώδης και φωνακλάς. Ήθελε συστάσεις με όλους της βάρκας και ήθελε να βγάλει και φωτογραφία με όλους. Η κινητικότητά του ήταν έντονη και η βάρκα κουνούσε. Πέσανε και οι σχετικές τσιρίδες από τις γυναίκες της βάρκας (με εξαίρεση την Ιταλίδα που ήταν ψύχραιμη).
Με τα πολλά ισορροπήσαμε και απολαύσαμε τη διαδρομή. «Βαρκάραμε» μέσα σε στο μεγάλο οχυρωμένο λιμάνι. “Οχυρωμένο” γιατί όπου και να κοιτούσες έβλεπες τείχη και κάστρα. Fort Sant Angelo, Fort St Elmo, Fort Ricasoli. Σαν τη Μασσαλία του 19ου αι. έμοιαζε το σκηνικό. Σαν αυτό ...
(σκηνή από ταινία)
Μόνο που στην ταινία που ... “έπαιξε” η παραπάνω σκηνή το φόντο δεν είναι η Μασσαλία, αλλά το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτας. Ποια είναι η εν λόγω ταινία; Θα το αποκαλύψω σε επόμενο post.
Είμαι fan των film location. Δεν μπορώ να το κρύψω. Δεν μπορώ επίσης να αφήσω ασχολίαστο το ότι η Μάλτα είναι από τις πιο scenery τοποθεσίες όχι μόνο για φωτογραφίες αλλά για ταινίες, κάτι που το ξέρουν και πολλοί ... σκηνοθέτες.
Ώσπου μπήκαμε μέσα στη μαρίνα της Birgu (άλλη ονομασία για τη Vittoriosa), όπου πλεύσαμε ανάμεσα στα γιοτ. Για την ακρίβεια ήταν ένα δάσος από κατάρτια. Κάναμε μια πολύ όμορφη βαρκάδα μέσα στο μεγάλο λιμάνι.
Αποβιβαστήκαμε μπροστά στην εκκλησία του St Lawrence.
Εκεί βρίσκεται και το μνημείο Ελευθερίας...
Το Μνημείο Ελευθερίας συμβολίζει την ανεξαρτησία της Μάλτας. Στο σημείο αυτό του λιμανιού πρωτοήρθαν οι ιππότες, εδώ πρωτοήρθαν οι Άγγλοι και από εδώ έφυγε το τελευταίο καράβι των Βρετανών από το νησί το 1979.
Την Birgu οι ιππότες την ονόμασαν Vittoriosa, όνομα που χορηγήθηκε εξ’ αιτίας της νικηφόρας στάσης της στη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Η Vittoriosa ήταν η γειτονιά των ιπποτών, αφού εδώ έμεναν. Στην πραγματικότητα εδώ ήταν η βάση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το αρχηγείο τους και από εδώ συντόνισαν τις ενέργειες κατά τη μεγάλη πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς.
Κάπου ανάμεσα στα στενά του Birgu βρίσκονται τα πρώτα auberges των ιπποτών. Τα auberges είναι τα αρχοντικά σπίτια των διαφόρων γλωσσών ιπποτών. Εδώ στο Birgu είναι το Auberge de Angleterre και το Auberge De France, τα οποία δεν είναι επισκέψιμα για τα το κοινό αφού σήμερα αποτελούν το Κέντρο υγείας και την έδρα του τοπικού συμβουλίου αντίστοιχα.
Επισκέψιμο όμως είναι το Κτίριο της ιεράς εξέτασης.
Το κτίριο της ιεράς εξέτασης χτίστηκε το 1530. Εδώ γινόντουσαν οι δίκες, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις. Εδώ ήταν και η κατοικία του ιεροεξεταστή.
Θέλαμε να δούμε ένα παλάτι εκ των έσω, οπότε ας είναι και παλάτι – φυλακή.
Προσπεράσαμε την εκκλησία του St Lawrence, το Oratory of St. Joseph, ανεβήκαμε το γραφικό δρομάκι Triq Il-Mina και πολύ σύντομα στα αριστερά μας βρήκαμε την είσοδο του παλατιού του ιεροεξεταστή.
Το παλάτι του ιεροεξεταστή στη Μάλτα ήταν η έδρα της Μαλτέζικης ιεράς εξέτασης για πάνω από 200 χρόνια. Το παλάτι του ιεροεξεταστή είναι ένα από τα ελάχιστα επιζώντα παλάτια του είδους αυτού σε όλο τον κόσμο και το μόνο που είναι ανοικτό στο κοινό.
Το παλάτι μοιάζει με ρωμαϊκό παλάτι. Δέχτηκε τόσες αλλαγές από τους εκάστοτε ιεροεξεταστές με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να έχει ένα λαβυρινθώδες σχέδιο. Δεν παύει όμως να είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα.
Η διαδρομή μας μέσα στο παλάτι ξεκίνησε από τα υπόγεια που ήταν η κουζίνα και το παρεκκλήσι...
... μετά ανεβήκαμε τη μεγάλη σκάλα ...
και συνεχίσαμε με ...
...το ιδιωτικό κατάλυμα του ιεροεξεταστή...
... τη λιτή αίθουσα του Δικαστηρίου ή αλλιώς του Ιερού Γραφείου...
... το θάλαμο βασανιστηρίων ...
... τα κελιά ...
... την εσωτερική αυλή ...
Στον πάνω όροφο το κτίριο στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας με κύρια εκθέματα αναπαραστάσεις από καθημερινές σκηνές των Μαλτέζων, πολύ στενά συνδεδεμένες με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους.
Τρεις σκηνές σε μινιατούρες (εκκλησία, οικογενειακό τραπέζι, λιτανεία) με απίστευτες λεπτομέρειες και πολλές πληροφορίες...
Κατεβήκαμε από τον ίδιο σχεδόν δρόμο έως το μνημείο της Ελευθερίας και από εκεί προχωρήσαμε παραλιακά για να περπατήσουμε στο Vittoriosa waterfront. Μια σειρά από κανόνια από τα δεξιά μας και πολλές σειρές από γιοτ αριστερά μας. Είναι από τις πιο ωραίους παραλιακούς περιπάτους που έχω κάνει, σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Ο καιρός ήταν τέλειος για έναν καφέ στην παραλία. Καθίσαμε στο Gusto, σε τραπεζάκι έξω, δίπλα στη θάλασσα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας έως ότου ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σπίτια της Senglea.
Περπατήσαμε πάλι παραλιακά, προσπεράσαμε τα κανόνια και φτάσαμε στις βάρκες. Πετύχαμε πάλι τον βαρκάρη που μας έφερε. Δεν μας έβαλε όμως μέσα γιατί θα είμαστε overboating. Είχαν προηγηθεί άλλοι 5 πελάτες και η χωρητικότητα είναι μέχρι 6 άτομα.
Δεν πειράζει. Θα πάρουμε το ferry. Μόνο που αυτό κάνει το δρομολόγιο από την Cospicua και θα πρέπει να πάμε μέχρι εκεί. Κάναμε μια όμορφη παραλιακή βόλτα. Περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Cospicua από μια πεζογέφυρα, στο τέλος ρίξαμε και ένα τρεχαλητό, αφού βλέπαμε το ferry έτοιμο να φύγει και γεμάτο με κόσμο.
Παρόλη την απογευματινή ψυχρούλα (εντάξει Φλεβάρης είναι) ανεβήκαμε στο πάνω κατάστρωμα για τη θέα. Σε 5’ έφυγε. Η ώρα πια είχε πάει 6:00 και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άλλη μια υπέροχη βαρκάδα κάναμε. Ο κόλπος ανάμεσα σε Birgu και Cospicua είναι τόσο βαθύς, που όταν βρίσκεσαι στο μυχό του δεν βλέπεις την ανοιχτή θάλασσα ή τη Βαλέτα, παρά μόνο τα αραγμένα γιοτ με φόντο τα σπίτια.
H Cospicua...
Η Vittoriosa ...
Η Senglea ...
Οι οχυρώσεις της Βαλέτα έτσι όπως φαίνονται από τη θάλασσα είναι επίσης σκηνικό ταινίας του 2017 (βοηθάω να το βρείτε) που ... έπαιξε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ (όπως ήταν το 1934). Και αυτό θα το αποκαλύψω σε επόμενο post, εκτός αν μέχρι τότε το βρει κάποιος.
... μόνο που στην ταινία έχει αφαιρεθεί από την εικόνα το ... ασανσέρ...
(σκηνή από την ταινία)
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η βόλτα στις 3 πόλεις.
Στο ασανσέρ πάλι είμαστε αντίθετοι με το ρεύμα. Τώρα όλοι κατέβαιναν, υποθέτω για να προλάβουν τα τελευταία καραβάκια για απέναντι.
Μέχρι να ανεβούμε πάνω είχαν ανάψει και τα νυχτερινά φώτα...
Το πάρτυ όμως στη Βαλέτα καλά κρατούσε.
Σκεφτήκαμε να πάμε σπίτι για ένα γερό σέρβις και λίγη ξεκούραση και μετά να ξαναβγαίναμε το βράδυ για βόλτα και φαγητό.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά happenings. Η παρέλαση λάμβανε χώρα πάνω στην Merchants street αλλά και πάνω στη Republic και οι άλλοι δρόμοι είχαν καρναβαλιστές, που είτε πήγαιναν στην πλατεία (του Αγίου Γεωργίου) είτε ερχόντουσαν από αυτή. Η "κίνηση" μας ανάγκαζε και εμάς να χαζεύουμε και να περπατάμε με ρυθμό χελώνας.
Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν οι πολύ όμορφες στολές που φορούσαν οι Μαλτέζοι. Πρόκειται για στολές με μεγάλη φαντασία και πολύ δουλειά. Εδώ δεν παίζει το «κάνω κάτι αυτοσχέδιο» ή « ψάχνω κάτι από τα παλιά μου» και βγαίνω. Τέτοιες στολές σαν αυτές που είδα στο Καρναβάλι της Μάλτας έχω δει μόνο στη Βενετία. Εντυπωσιακότατες.
Να μερικά δείγματα…
Θα μπορούσαμε ώρες να χαζεύουμε στο δρόμο τις στολές, την παρέλαση ή ακόμα και το διαγωνισμό χορού που είχε στηθεί στην πλατεία του αγίου Γεωργίου, αλλά πραγματικά η κούραση που είχε σωρευτεί ήταν μεγάλη. Από τις 7 το πρωί που ξεκίνησε η μέρα μας, είχαμε πάρει λεωφορεία, ταξί, ασανσέρ, βάρκα, πλοίο δηλ. ότι μέσο υπήρχε στο νησί και όσο μικρές και να είναι οι αποστάσεις μια κατάπτωση την ένιωθα.
Φτάσαμε σπίτι και μετά από μιάμιση ώρα είπαμε να ξαναβγούμε. Αυτό είναι το καλό του να μένεις μέσα στο κέντρο των γεγονότων. Η φιλενάδα μου βαρέθηκε όμως. Εγώ δεν το συζητούσα να μείνω μέσα από τόσο νωρίς και της είπα ότι εγώ θα βγω. Τόση κίνηση έχει έξω, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά δεν νομίζω να μην έχω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν πήρε την απόφαση να με ακολουθήσει για να μη με αφήσει μόνη μου ή η λέξη μαγαζιά την τάραξε. Επειδή η συγκεκριμένη φίλη έχει μια αδυναμία στα ψώνια είχα και εγώ χρησιμοποιήσει τη λέξη μαγαζιά … όχι τυχαία.
Τελικά βγήκαμε έξω κατά τις 9:00 το βράδυ.
Η παρέλαση είχε τελειώσει αλλά όλα τα άλλα καλά “κρατούσαν”. Οι καρναβαλιστές πηγαινοερχόντουσαν, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά (εννοώ τα εμπορικά) και φαγάδικα και μπαράκια γεμάτα. Οι δρόμοι είχαν την όψη «μετά το πάρτυ», μέσα στο χαρτοπόλεμο και στα σκουπίδια, όπως εχθές το βράδυ. Θα έχουν δουλειά οι καθαριστές τη νύχτα, γιατί αν κρίνω από πως ήταν η πόλη σήμερα το πρωί δηλ. πεντακάθαρη, μάλλον μεταμεσονύχτια θα πέφτει η δουλειά.
Μπήκαμε για λίγο στο La Valette Band Club, το οποίο όχι μόνο ήταν ανοιχτό στις 10:00 το βράδυ, αλλά είχε και κόσμο. Είναι η έδρα της Φιλαρμονικής της Βαλέτα και παράλληλα στέκι των ντόπιων. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος, πολύ αυθεντικό με φοβερή διακόσμηση, η οποία πρόδιδε την πολύχρονη ιστορία του Club.
Περάσαμε και από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε τον φωταγωγημένο Καθεδρικό, που θα πηγαίναμε το πρωί να τον δούμε εκ των έσω....
Μπήκαμε σε ένα μπιχλιμπιδάδικο και ψώνισα δυο δαχτυλιδάκια. Ναι εγώ που τα κατηγορώ αυτά … εγώ ψώνισα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην Republic street και στο τέλος καταλήξαμε για μια μπύρα στο τούρκικο της γειτονιάς μας.
Περίεργη ήταν η τούρκικη πίτσα, καλή ήταν η Μαλτέζικη μπύρα …
και ευχάριστη και η περαντζάδα … μα με τέτοιες βαριές στολές δεν είχαν κουραστεί όλη μέρα;
Τέλος για σήμερα. Ήρθε η ώρα να πάμε για ξεκούραση. Ευτυχώς που ήρθαμε μόνο για 2 ημέρες (και ...2 ώρες) γιατί με τέτοιους ρυθμούς δε νομίζω άλλωστε να βγάζαμε και τρίτη μέρα στο νησί.
Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο διασχίσαμε την Triq Girolamo Cassar , η οποία εκείνη την ώρα έσφυζε από καρναβαλιστές. Εμείς προχωρησαμε με έναν πολύ γοργό ρυθμό ομολογουμένως, προσπερνώντας την πλατεία Castille και προσπαθώντας να ξεφύγουμε το συντομότερο από τη βαβούρα. Ύστερα από τη θορυβώδη Marsaxlokk και το στριμωξίδι του λεωφορείου αυτό που θέλαμε και οι δύο ήταν μια βόλτα σε κάτι πιο ήσυχο και έτσι ο κλήρος έπεσε στις 3 πόλεις. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί! Από εκεί που ανησυχούσα πως θα τα βγάζαμε πέρα με την "ησυχία" της Βαλέτα, τώρα αναζητούσα ένα ήσυχο μέρος για μια χαλαρή βόλτα.
Αφήσαμε στα δεξιά μας το Χρηματιστήριο της Μάλτας έχοντας ως κατεύθυνση το ασανσέρ της Βαλέτας, το οποίο θα μας κατέβαζε γρήγορα γρήγορα στο πορθμείο για να πάρουμε καράβι για τις 3 πόλεις.
Πριν από αυτό όμως επιβαλλόταν μια στάση στους περίφημους κήπους Barakka...
Οι Barakka gardens κανονικά θα ‘πρεπε να λέγονται “Barakka panoramic view”, γιατί το δυνατό σημείο τους δεν είναι οι κήποι αλλά η πανοραμική θέα.
Από την βεράντα των κήπων σε πρώτο πλάνο είναι ορατή η Saluting Battery, μια ομάδα πυροβολικού κατασκευασμένη τον 16ο αι. από το τάγμα του Αγίου Ιωάννη και σε δεύτερο πλάνο το μεγάλο λιμάνι και οι 3 πόλεις. Όταν λέμε 3 πόλεις εννοούμε τις τρεις οχυρωμένες πόλεις Birgu, Senglea & Cospicua, που είναι χτισμένες στα δυο ακρωτήρια στην απέναντι μεριά του λιμανιού “κοιτώντας” τη Βαλέτα.
Στην πραγματικότητα δεν βλέπεις μόνο τις τρεις πόλεις αλλά και άλλες γειτονιές-πόλεις όπως την Kalkara με το φρούριο Ricasoli στο άκρο της, την Paola, αλλά και τη Βόρεια Βαλέτα έως το φρούριο του St Elmo.
Ακόμα και οι οχυρώσεις της πόλης φαίνονται πολύ εντυπωσιακές από την βεράντα των κήπων...
Η ώρα ήταν περίπου 3:30. Θα μπορούσαμε λίγο να καθυστερήσουμε για να ακούσουμε (και να δούμε) την “μπαταριά” των κανονιών, που θα “έσκαγαν” στις 4:00 ακριβώς. Δεδομένου όμως ότι θα μπορούσαμε και αύριο να την πετύχουμε και ήθελα να προλάβουμε να δούμε μέρα την Birgu, φύγαμε γρήγορα. Άσε που κατά βάθος πίστευα ότι την κανονιά θα την ακούγαμε ούτως ή άλλως και από απέναντι.
Το ασανσέρ για να κατέβουμε στην προκυμαία χρειαζόταν εισιτήριο του 1€. Άλλα ήξερα όμως εγώ από το forum! Ήξερα ότι το κατέβασμα είναι δωρεάν. Μήπως είναι μούφα ο ticketman στην είσοδο;
“I know that it was free” του λέω η … ψαγμένη.
“It was!” Μου απαντάει με ύφος και προφορά Mr Bean!
“Now it is 1€ for upppp … and down” μου είπε με μισογελάκι.
Επικαιροποίηση λοιπόν: Το εισιτήριο του ανελκυστήρα έχει 1€ και για την κατάβαση.
Δώσαμε λοιπόν 2 ευρουλάκια και περάσαμε. Γρήγορα καταλάβαμε ότι πάμε αντίθετα από το ρεύμα. Όλοι ανέβαιναν για να πάνε στην παρέλαση.
Σε 23 δεύτερα κατεβήκαμε 60 μ. υψόμετρο και φτάσαμε στο σημείο που “σκάει” το ασανσέρ, μέσα στην τάφρο των οχυρώσεων της Βαλέτας. Από εκεί περάσαμε την Xat Laskaris street και σε 2’ είμαστε μπροστά στο ferry, που θα μας μετέφερε απέναντι.
«Σε πόσα μεταφορικά ακόμα θα μπούμε;» με ρώτησε η φιλενάδα μου, η οποία μόλις είχε ξεπεράσει με μεγάλη επιτυχία το άγχος της με το υψοφοβικό ασανσέρ.
«Μια βάρκα ακόμα και τελειώσαμε».
Με δυο τρόπους μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι. Ή με το ferry ή με μια από τις παραδοσιακές βάρκες Dghajsa.
Οι Dghajsa χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στην περιοχή του μεγάλου λιμένα για τη μεταφορά επιβατών και αποσκευών από τα πλοία προς τη στεριά. Κάποτε είχαν κουπιά, αλλά σήμερα έχουν και μηχανή. Είναι ξύλινες βάρκες που μοιάζουν λίγο και με τις βενετσιάνικες γόνδολες αν και ευτυχώς είναι λίγο πιο φαρδιές. Εμένα η χαρά μου ήταν μεγάλη που είδα μπροστά μου τις βάρκες, που πίστευα ότι δεν θα «λειτουργούν» το χειμώνα λόγω καιρού και βέβαια με μια τέτοια βάρκα-γόνδολα ήθελα να περάσω απέναντι. Η φίλη μου δεν συμμεριζόταν και πολύ την επιθυμία μου. Προτιμούσε τη σιγουριά του ferry.
«Παρακουνάει αυτό το πράγμα.»
«Ναι μεν, αλλά αν δεν περάσουμε σήμερα που έχει τέλειο καιρό πότε θα το κάνουμε;»
Δε νομίζω ότι πείστηκε από το παραπάνω τρανταχτό επιχείρημά μου, αλλά μάλλον επειδή κατά βάθος το ήθελε και αυτή.
«Που πάτε;» με ρώτησε ο βαρκάρης;
«Vittoriosa», του απαντάω.
«Οκ», μου λέει και άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει στην επιβίβαση και μετά άρχισε τα «άλλος για τη βάρκα μας».
Πολύ γρήγορα ο βαρκάρης βρήκε ένα ζευγάρι Γερμανών και ένα Ιταλών. Ο Γερμανός ήταν λαλίστατος, χαρούμενος, ενθουσιώδης και φωνακλάς. Ήθελε συστάσεις με όλους της βάρκας και ήθελε να βγάλει και φωτογραφία με όλους. Η κινητικότητά του ήταν έντονη και η βάρκα κουνούσε. Πέσανε και οι σχετικές τσιρίδες από τις γυναίκες της βάρκας (με εξαίρεση την Ιταλίδα που ήταν ψύχραιμη).
Με τα πολλά ισορροπήσαμε
και απολαύσαμε τη διαδρομή. «Βαρκάραμε» μέσα σε στο μεγάλο οχυρωμένο λιμάνι. “Οχυρωμένο” γιατί όπου και να κοιτούσες έβλεπες τείχη και κάστρα. Fort Sant Angelo, Fort St Elmo, Fort Ricasoli. Σαν τη Μασσαλία του 19ου αι. έμοιαζε το σκηνικό. Σαν αυτό ...
(σκηνή από ταινία)
Μόνο που στην ταινία που ... “έπαιξε” η παραπάνω σκηνή το φόντο δεν είναι η Μασσαλία, αλλά το μεγάλο λιμάνι της Βαλέτας. Ποια είναι η εν λόγω ταινία; Θα το αποκαλύψω σε επόμενο post.
Είμαι fan των film location. Δεν μπορώ να το κρύψω. Δεν μπορώ επίσης να αφήσω ασχολίαστο το ότι η Μάλτα είναι από τις πιο scenery τοποθεσίες όχι μόνο για φωτογραφίες αλλά για ταινίες, κάτι που το ξέρουν και πολλοί ... σκηνοθέτες.
Ώσπου μπήκαμε μέσα στη μαρίνα της Birgu (άλλη ονομασία για τη Vittoriosa), όπου πλεύσαμε ανάμεσα στα γιοτ. Για την ακρίβεια ήταν ένα δάσος από κατάρτια. Κάναμε μια πολύ όμορφη βαρκάδα μέσα στο μεγάλο λιμάνι.
Αποβιβαστήκαμε μπροστά στην εκκλησία του St Lawrence.
Εκεί βρίσκεται και το μνημείο Ελευθερίας...
Το Μνημείο Ελευθερίας συμβολίζει την ανεξαρτησία της Μάλτας. Στο σημείο αυτό του λιμανιού πρωτοήρθαν οι ιππότες, εδώ πρωτοήρθαν οι Άγγλοι και από εδώ έφυγε το τελευταίο καράβι των Βρετανών από το νησί το 1979.
Την Birgu οι ιππότες την ονόμασαν Vittoriosa, όνομα που χορηγήθηκε εξ’ αιτίας της νικηφόρας στάσης της στη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Η Vittoriosa ήταν η γειτονιά των ιπποτών, αφού εδώ έμεναν. Στην πραγματικότητα εδώ ήταν η βάση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το αρχηγείο τους και από εδώ συντόνισαν τις ενέργειες κατά τη μεγάλη πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς.
Κάπου ανάμεσα στα στενά του Birgu βρίσκονται τα πρώτα auberges των ιπποτών. Τα auberges είναι τα αρχοντικά σπίτια των διαφόρων γλωσσών ιπποτών. Εδώ στο Birgu είναι το Auberge de Angleterre και το Auberge De France, τα οποία δεν είναι επισκέψιμα για τα το κοινό αφού σήμερα αποτελούν το Κέντρο υγείας και την έδρα του τοπικού συμβουλίου αντίστοιχα.
Επισκέψιμο όμως είναι το Κτίριο της ιεράς εξέτασης.
Το κτίριο της ιεράς εξέτασης χτίστηκε το 1530. Εδώ γινόντουσαν οι δίκες, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις. Εδώ ήταν και η κατοικία του ιεροεξεταστή.
Θέλαμε να δούμε ένα παλάτι εκ των έσω, οπότε ας είναι και παλάτι – φυλακή.
Προσπεράσαμε την εκκλησία του St Lawrence, το Oratory of St. Joseph, ανεβήκαμε το γραφικό δρομάκι Triq Il-Mina και πολύ σύντομα στα αριστερά μας βρήκαμε την είσοδο του παλατιού του ιεροεξεταστή.
Το παλάτι του ιεροεξεταστή στη Μάλτα ήταν η έδρα της Μαλτέζικης ιεράς εξέτασης για πάνω από 200 χρόνια. Το παλάτι του ιεροεξεταστή είναι ένα από τα ελάχιστα επιζώντα παλάτια του είδους αυτού σε όλο τον κόσμο και το μόνο που είναι ανοικτό στο κοινό.
Το παλάτι μοιάζει με ρωμαϊκό παλάτι. Δέχτηκε τόσες αλλαγές από τους εκάστοτε ιεροεξεταστές με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να έχει ένα λαβυρινθώδες σχέδιο. Δεν παύει όμως να είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα.
Η διαδρομή μας μέσα στο παλάτι ξεκίνησε από τα υπόγεια που ήταν η κουζίνα και το παρεκκλήσι...
... μετά ανεβήκαμε τη μεγάλη σκάλα ...
και συνεχίσαμε με ...
...το ιδιωτικό κατάλυμα του ιεροεξεταστή...
... τη λιτή αίθουσα του Δικαστηρίου ή αλλιώς του Ιερού Γραφείου...
... το θάλαμο βασανιστηρίων ...
... τα κελιά ...
... την εσωτερική αυλή ...
Στον πάνω όροφο το κτίριο στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας με κύρια εκθέματα αναπαραστάσεις από καθημερινές σκηνές των Μαλτέζων, πολύ στενά συνδεδεμένες με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους.
Τρεις σκηνές σε μινιατούρες (εκκλησία, οικογενειακό τραπέζι, λιτανεία) με απίστευτες λεπτομέρειες και πολλές πληροφορίες...
Κατεβήκαμε από τον ίδιο σχεδόν δρόμο έως το μνημείο της Ελευθερίας και από εκεί προχωρήσαμε παραλιακά για να περπατήσουμε στο Vittoriosa waterfront. Μια σειρά από κανόνια από τα δεξιά μας και πολλές σειρές από γιοτ αριστερά μας. Είναι από τις πιο ωραίους παραλιακούς περιπάτους που έχω κάνει, σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Ο καιρός ήταν τέλειος για έναν καφέ στην παραλία. Καθίσαμε στο Gusto, σε τραπεζάκι έξω, δίπλα στη θάλασσα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας έως ότου ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σπίτια της Senglea.
Περπατήσαμε πάλι παραλιακά, προσπεράσαμε τα κανόνια και φτάσαμε στις βάρκες. Πετύχαμε πάλι τον βαρκάρη που μας έφερε. Δεν μας έβαλε όμως μέσα γιατί θα είμαστε overboating. Είχαν προηγηθεί άλλοι 5 πελάτες και η χωρητικότητα είναι μέχρι 6 άτομα.
Δεν πειράζει. Θα πάρουμε το ferry. Μόνο που αυτό κάνει το δρομολόγιο από την Cospicua και θα πρέπει να πάμε μέχρι εκεί. Κάναμε μια όμορφη παραλιακή βόλτα. Περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Cospicua από μια πεζογέφυρα, στο τέλος ρίξαμε και ένα τρεχαλητό, αφού βλέπαμε το ferry έτοιμο να φύγει και γεμάτο με κόσμο.
Παρόλη την απογευματινή ψυχρούλα (εντάξει Φλεβάρης είναι) ανεβήκαμε στο πάνω κατάστρωμα για τη θέα. Σε 5’ έφυγε. Η ώρα πια είχε πάει 6:00 και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άλλη μια υπέροχη βαρκάδα κάναμε. Ο κόλπος ανάμεσα σε Birgu και Cospicua είναι τόσο βαθύς, που όταν βρίσκεσαι στο μυχό του δεν βλέπεις την ανοιχτή θάλασσα ή τη Βαλέτα, παρά μόνο τα αραγμένα γιοτ με φόντο τα σπίτια.
H Cospicua...
Η Vittoriosa ...
Η Senglea ...
Οι οχυρώσεις της Βαλέτα έτσι όπως φαίνονται από τη θάλασσα είναι επίσης σκηνικό ταινίας του 2017 (βοηθάω να το βρείτε) που ... έπαιξε το λιμάνι της Ιερουσαλήμ (όπως ήταν το 1934). Και αυτό θα το αποκαλύψω σε επόμενο post, εκτός αν μέχρι τότε το βρει κάποιος.
... μόνο που στην ταινία έχει αφαιρεθεί από την εικόνα το ... ασανσέρ...
(σκηνή από την ταινία)
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η βόλτα στις 3 πόλεις.
Στο ασανσέρ πάλι είμαστε αντίθετοι με το ρεύμα. Τώρα όλοι κατέβαιναν, υποθέτω για να προλάβουν τα τελευταία καραβάκια για απέναντι.
Μέχρι να ανεβούμε πάνω είχαν ανάψει και τα νυχτερινά φώτα...
Το πάρτυ όμως στη Βαλέτα καλά κρατούσε.
Σκεφτήκαμε να πάμε σπίτι για ένα γερό σέρβις και λίγη ξεκούραση και μετά να ξαναβγαίναμε το βράδυ για βόλτα και φαγητό.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά happenings. Η παρέλαση λάμβανε χώρα πάνω στην Merchants street αλλά και πάνω στη Republic και οι άλλοι δρόμοι είχαν καρναβαλιστές, που είτε πήγαιναν στην πλατεία (του Αγίου Γεωργίου) είτε ερχόντουσαν από αυτή. Η "κίνηση" μας ανάγκαζε και εμάς να χαζεύουμε και να περπατάμε με ρυθμό χελώνας.
Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν οι πολύ όμορφες στολές που φορούσαν οι Μαλτέζοι. Πρόκειται για στολές με μεγάλη φαντασία και πολύ δουλειά. Εδώ δεν παίζει το «κάνω κάτι αυτοσχέδιο» ή « ψάχνω κάτι από τα παλιά μου» και βγαίνω. Τέτοιες στολές σαν αυτές που είδα στο Καρναβάλι της Μάλτας έχω δει μόνο στη Βενετία. Εντυπωσιακότατες.
Να μερικά δείγματα…
Θα μπορούσαμε ώρες να χαζεύουμε στο δρόμο τις στολές, την παρέλαση ή ακόμα και το διαγωνισμό χορού που είχε στηθεί στην πλατεία του αγίου Γεωργίου, αλλά πραγματικά η κούραση που είχε σωρευτεί ήταν μεγάλη. Από τις 7 το πρωί που ξεκίνησε η μέρα μας, είχαμε πάρει λεωφορεία, ταξί, ασανσέρ, βάρκα, πλοίο δηλ. ότι μέσο υπήρχε στο νησί και όσο μικρές και να είναι οι αποστάσεις μια κατάπτωση την ένιωθα.
Φτάσαμε σπίτι και μετά από μιάμιση ώρα είπαμε να ξαναβγούμε. Αυτό είναι το καλό του να μένεις μέσα στο κέντρο των γεγονότων. Η φιλενάδα μου βαρέθηκε όμως. Εγώ δεν το συζητούσα να μείνω μέσα από τόσο νωρίς και της είπα ότι εγώ θα βγω. Τόση κίνηση έχει έξω, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά δεν νομίζω να μην έχω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν πήρε την απόφαση να με ακολουθήσει για να μη με αφήσει μόνη μου ή η λέξη μαγαζιά την τάραξε. Επειδή η συγκεκριμένη φίλη έχει μια αδυναμία στα ψώνια είχα και εγώ χρησιμοποιήσει τη λέξη μαγαζιά … όχι τυχαία.
Τελικά βγήκαμε έξω κατά τις 9:00 το βράδυ.
Η παρέλαση είχε τελειώσει αλλά όλα τα άλλα καλά “κρατούσαν”. Οι καρναβαλιστές πηγαινοερχόντουσαν, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά (εννοώ τα εμπορικά) και φαγάδικα και μπαράκια γεμάτα. Οι δρόμοι είχαν την όψη «μετά το πάρτυ», μέσα στο χαρτοπόλεμο και στα σκουπίδια, όπως εχθές το βράδυ. Θα έχουν δουλειά οι καθαριστές τη νύχτα, γιατί αν κρίνω από πως ήταν η πόλη σήμερα το πρωί δηλ. πεντακάθαρη, μάλλον μεταμεσονύχτια θα πέφτει η δουλειά.
Μπήκαμε για λίγο στο La Valette Band Club, το οποίο όχι μόνο ήταν ανοιχτό στις 10:00 το βράδυ, αλλά είχε και κόσμο. Είναι η έδρα της Φιλαρμονικής της Βαλέτα και παράλληλα στέκι των ντόπιων. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος, πολύ αυθεντικό με φοβερή διακόσμηση, η οποία πρόδιδε την πολύχρονη ιστορία του Club.
Περάσαμε και από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε τον φωταγωγημένο Καθεδρικό, που θα πηγαίναμε το πρωί να τον δούμε εκ των έσω....
Μπήκαμε σε ένα μπιχλιμπιδάδικο και ψώνισα δυο δαχτυλιδάκια. Ναι εγώ που τα κατηγορώ αυτά … εγώ ψώνισα. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην Republic street και στο τέλος καταλήξαμε για μια μπύρα στο τούρκικο της γειτονιάς μας.
Περίεργη ήταν η τούρκικη πίτσα, καλή ήταν η Μαλτέζικη μπύρα …
και ευχάριστη και η περαντζάδα … μα με τέτοιες βαριές στολές δεν είχαν κουραστεί όλη μέρα;
Τέλος για σήμερα. Ήρθε η ώρα να πάμε για ξεκούραση. Ευτυχώς που ήρθαμε μόνο για 2 ημέρες (και ...2 ώρες) γιατί με τέτοιους ρυθμούς δε νομίζω άλλωστε να βγάζαμε και τρίτη μέρα στο νησί.
Last edited by a moderator:
). Ελπίζω να μου το επιβεβαιώσει και ή συνέχεια του story.
και θα έρθει σε 5 λεπτά, για να μας οδηγήσει στο διαμέρισμα. Σε 5 λεπτά όντως ένας πολύ Μαλτέζος τύπος (πολύ μελαχρινός και στρογγυλοπρόσωπος) ήρθε να μας συναντήσει. Μας οδήγησε στο διαμέρισμα. Μόνο που δεν μπήκαμε ακόμα μέσα γιατί είχε φέρει μαζί του το λάθος κλειδί!!! Τι να κάναμε; Θα περιμέναμε λίγο ακόμα.
Επίσης το audio quide ήταν σε μορφή τηλεφώνου (και όχι ακουστικών) με αποτέλεσμα όταν βγήκαμε έξω το χέρι μας είχε υποστεί μια μικρή ... αγκύλωση.
