Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.286
- Likes
- 16.824
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Tromso, Las Vegas
Βαλέτα, η “γιορτινή πόλη” (πάλι)
Επιστρέψαμε πάλι καρφί πίσω. Ούτε μια στάση δεν έκανε το λεωφορείο. Σε μισή ώρα ακριβώς κατεβαίναμε στο τέρμα των λεωφορείων στη Βαλέτα, το οποίο για μιαν ακόμη φορά είχε κατακλυστεί από καρναβαλιστές, οι οποίοι πήγαιναν να παρελάσουν.
Το επόμενο δύωρο περιφερόμασταν ανάμεσα στα άρματα και τα πληρώματα χαζεύοντας τις στολές, τα χορευτικά και βγάζοντας και φωτογραφίες.
Οι στολές που είδα ήταν όλες πανέμορφες, η μία καλύτερη απ' την άλλη...
και ... πολλές από αυτές έδειχναν πολύ βενετσιάνικες!
Ας μη μπερδευόμαστε. Στη Μάλτα είμαστε...
Η συνέχεια είχε παρέλαση με γιγάντιες πολύχρωμες κούκλες, μπάντες, παιδιά και ενήλικοι με κοστούμια και μια χαρούμενη καρναβαλική ατμόσφαιρα.
Ωραίο άρμα ήταν αυτό που είχε όλα τα «παραδοσιακά» της Μάλτας, δηλ. τα ξύλινα παράθυρα, τις βάρκες luzzu και τους προμαχώνες των κάστρων της.
Είδαμε και τον Elvis...
Συναντήσαμε και γνωστούς. Τι μικρή που είναι η Μάλτα! Ακόμα και σε αυτόν τον χαμό πετύχαμε ένα ζευγάρι γνωστό μας (τους διπλανούς μας στην πτήση), τους οποίους αγγαρέψαμε για να μας βγάλουν τη μοναδική φωτογραφία και με τις δυο μας μαζί. Είμαστε δυο φιλενάδες με φόντο μασκαράδες και άρματα την εποχή του κορονοϊού στη Μάλτα!
Η είσοδος για τις χορευτικές εκδηλώσεις της πλατείας ήταν 12€. Δεν επιχειρήσαμε να μπούμε αφού ότι θα βλέπαμε εκεί μέσα το είχαμε ήδη δει στους δρόμους...
Η παραπάνω είναι και η μοναδική φωτογραφία που έχω το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (πίσω από την περίφραξη). Το ξύλινο μπαλκόνι του παλατιού που φαίνεται λέγεται ότι είναι το πρώτο που χτίστηκε στη Μάλτα και «άνοιξε» το δρόμο και στα υπόλοιπα ώσπου έγινε παράδοση!
Είχα πολλά χρόνια να πάω σε Καρναβάλι. Το 2006 είχα πάει στης Βενετίας (που είναι όμως σε άλλο ύφος) και πριν από αυτό είχα να πάω από φοιτήτρια. Θέλω να πω ότι και εκτός του ότι το καρναβάλι της Μάλτας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη είχα ... ξεχάσει πόσο όμορφο είναι ένα Καρναβάλι.
Κάποια στιγμή περάσαμε έξω από το όμορφο Caffe Cordina και είπα να δοκιμάσω το παγωτό του...
Σε ένα παλάτι βρίσκεται αυτό το υπέροχο καφέ με «φάτσα» την πλατεία της βασίλισσας. Το ντεκόρ και η διαρρύθμιση θυμίζει καφέ της Βιέννης. Αποτελεί στέκι των ντόπιων αλλά και πέρασμα για τους τουρίστες. Η φιλενάδα μου προτίμησε τα σοκολατάκια "Cordina".
Καθίσαμε στην πλατεία Ελευθερίας για μια μπύρα … μετά θεαμάτων. Τα άρματα συνέχιζαν να παρελαύνουν από μπροστά μας. …
...έως ότου κουραστήκαμε και εμείς και κάποια στιγμή φύγαμε και πήγαμε για ύπνο. Τα άρματα και οι μασκαράδες συνέχισαν ακάθεκτοι και δεν ξέρω μέχρι τι ώρα.
Οι δυο ώρες …
Ξυπνήσαμε πρωί για να προλάβουμε να “εκμεταλλευτούμε” τις τελευταίες δυο ώρες μας στη Μάλτα. Σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε πολύ γρήγορα. Τελικά διαπίστωσα ότι δυο γυναίκες - ταξιδιώτισσες είναι ένα πολύ ευέλικτο σχήμα. Είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει και τώρα πολύ το απόλαυσα.
Το σπίτι μας βρισκόταν δίπλα στον συν-Καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Είναι πληθωρική πόλη η Βαλέτα και έχει δυο Καθεδρικούς, τον ρωμαιοκαθολικό Άγιο Ιωάννη και τον Αγγλικανικό Άγιο Παύλο. Κλειστό βρήκαμε τον Άγιο Παύλο, όπως κλειστό βρήκαμε για τρίτο συνεχόμενο πρωινό και το Θέατρο Manoel. Ήξερα ότι λόγω των Καρναβαλικών ημερών δεν θα πετυχαίναμε καμιά παράστασή του αλλά ευελπιστούσα τουλάχιστον να κάνουμε μια επίσκεψη, η οποία δεν συνέβη.
Την εντυπωσιακή βασιλική Our Lady of Mount Carmel όμως την βρήκαμε ανοιχτή και μπήκαμε και μέσα για να τη δούμε.
Σε αυτήν την εκκλησία ανήκει ο τεράστιος τρούλος που φαίνεται από μακριά σε όλες τις φωτογενείς απόψεις τις Βαλέτα και όχι στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου (όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και δικαιολογημένα) αφού οι δυο εκκλησίες βρίσκονται δίπλα δίπλα. Ο θόλος της βασιλικής της Παναγίας του όρους Καρμέλ έχει ύψος 42μ., είναι το πιο εικονικό ορόσημο της πόλης και χτίστηκε για να ανταγωνιστεί στον ορίζοντα της Βαλέτα το γειτονικό καμπαναριό του Αγγλικανικού Καθεδρικού του Αγίου Παύλου.
Ύστερα από δυο μέρες στη Βαλέτα είχαμε πια καταλάβει που είναι τα ωραία. Σήμερα θα πηγαίναμε για πρωινό στο "L' Accademia Cafe". Είναι ένα μαγαζί για όλες τις ώρες, απέναντι από το Κοινοβούλιο με θέα την πλατεία Pjazza Teatru Rjal και το Θέατρο. Εκεί θα πίναμε τον καφέ μας και θα τρώγαμε το pastizzi μας.
Αυτό και κάναμε. Βέβαια μέχρι εκεί φτάσαμε μετ’ εμποδίων αφού σταματούσαμε σε κάθε σουβενιρομάγαζο, γιατί έψαχνα να βρω να ψωνίσω μαγνητάκια … Ποπάυ. Ναι! Αυτή τη φορά έφταιγα εγώ για τις καθυστερήσεις μας και όχι οι φίλες μου, για τις οποίες παραπονιόμουν σε προηγούμενο ταξίδι που έκαναν το ίδιο. Αλλά δανεικά είναι αυτά.
Είχα αγοράσει ένα μαγνητάκι Ποπάϋ την πρώτη μας μέρα στην αγορά της Marsaxlokk και είχα μετανοιώσει που δεν είχα πάρει και άλλα, γιατί εκ των υστέρων αποφάσισα ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο σουβενίρ, λίγο σπάνιο και δεν θα το έβρισκα εύκολα αλλού. Απόδειξη ότι δεν το έβρισκα πουθενά. Διέκρινα και μια δυσφορία στη φίλη μου για τις καθυστερήσεις μου.
«Είδες τι τραβούσα στην Μπολόνια με τα ψώνια σας;» της είπα.
Αν και δεν έχει σχέση η παρούσα κατάσταση με τότε, γιατί εγώ ήμουν γρήγορη. Δεν έψαχνα καν. Έμπαινα και ρωτούσα για να μη χάνω χρόνο «Ποπάϋ έχετε;». «Όχι» μου απαντούσαν και συνέχιζα με το επόμενο. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά έπαιρνα και ένα άλλο μαγνητάκι, έτσι για “ασφάλεια”, για την περίπτωση που δεν θα έβρισκα άλλο της αρεσκείας μου αργότερα. Στο τέλος βέβαια βρέθηκα με ολόκληρη συλλογή από μαγνητάκια!
Με τα πολλά φτάσαμε στο L' Accademia Café, ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φάγαμε και το pastizzi μας.
Από τις πολλές φορές που το ανέφερα θα έχει γίνει κατανοητό ότι το pastizzi είναι ένα δημοφιλές street food της Μάλτας. Πρόκειται για ένα σφολιατοειδές φούρνου γεμισμένο συνήθως είτε με ρικότα είτε με μπιζέλια. Με ρικότα έφαγα τρεις τέσσερις φορές με μπιζέλια δεν τόλμησα, αλλά τώρα το έχω μετανιώσει. Δοκίμασα και μια με κοτόπουλο, το οποίο ήταν άπαιχτο. Και είναι και πάμφθηνο. Το ακριβότερο είχε 0,50€. Φωτογραφία δεν πρόλαβα να το βγάλω καμιά από τις φορές που το ‘φαγα. Έχω πολλές αδυναμίες και τα σφολιατοειδή είναι απ’ αυτές.
Αφήσαμε τη βαλιτσούλα μας σε μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών δίπλα στο "L' Accademia Café" και φύγαμε για να αξιοποιήσουμε το τελευταίο δύωρο στην πόλη.
Είχαμε ακόμη χρόνο. Μπήκαμε σε ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε τα άπαντα σε Μαλτέζικο σταυρό. Αγοράσαμε τον Μαλτέζικο σταυρό σε σκουλαρίκια, σε μενταγιόν, σε μπρελόκ, σε μαγνητάκια κ.α. Ούτε και εδώ όμως βρήκα τον Ποπάυ.
Τον υπόλοιπο χρόνο μας είπαμε να τον διαθέσουμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Το μουσείο βρίσκεται επί της Republic street και είναι στεγασμένο σε ένα Auberge. Πρόκειται για το Auberge de Provence, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα πιο περίτεχνα διακοσμημένα μπαρόκ κτίρια στην πόλη. Κατασκευάσθηκε το 1571 για να λειτουργήσει ως επίσημη κατοικία των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, που προήλθε από την Προβηγκία.
Το μουσείο παρέχει στον επισκέπτη μια καλή παρουσίαση στην προϊστορία και την πρώιμη ιστορία των νησιών της Μάλτας. Εκθέτει μια εντυπωσιακή σειρά αντικειμένων που χρονολογούνται από τη νεολιθική περίοδο της Μάλτα (5000 π.Χ.) έως τη Φοινικική Περίοδο (400 π.Χ.). Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα αντικείμενα είναι τα παλαιότερα προϊστορικά εργαλεία, καλλιτεχνικές παραστάσεις, μαχαίρια της Εποχής του Χαλκού (από τους ναούς Tarxien), κρεμαστά κοσμήματα, μια ανθρωπόμορφη σαρκοφάγο κ.α.
Τα highlight όμως του μουσείου είναι η «Sleeping Lady» (από το Ħal Saflieni Hypogeum) και η η «Αφροδίτη της Μάλτας» (από τους ναούς Ḩaġar Qim).
Ειδικά η «Sleeping Lady», μια μικρούλα στρουμπουλή κοιμωμένη, εντυπωσιάζει με το μέγεθός της και με τον τρόπο που αποδόθηκαν οι καλλιτεχνικές λεπτομέρειες σε τόσο μικροσκοπικό αγαλματίδιο, το οποίο κατασκευάστηκε περί το 3.000 π.Χ.!
Ήξερα ότι είναι ένα μικρό αγαλματίδιο, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα είναι τόσο μικροσκοπικό!
Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου βρίσκεται το Grand Salon, η αίθουσα συναντήσεων και δεξιώσεων των ιπποτών της Μάλτας της γλώσσας της Προβηγκίας. Η απόλυτη κομψότητα της εποχής είναι ακόμα πολύ ζωντανή στους πλούσια ζωγραφισμένους τοίχους και στα ξύλινα δοκάρια της οροφής.
Στο μεγάλο Σαλόνι όμως φιλοξενούνταν εκτάκτως μια έκθεση ζωγραφικής μιας Βρετανίδας ζωγράφου, η οποία είχε σπουδάσει στην Καλών Τεχνών της Μάλτας και το θέμα της έκθεσης ήταν Μαλτέζικα τοπία! Ήταν όμορφη έκθεση αλλά με τέτοιο τρόπο στημένη, που έκρυβε στην κυριολεξία τους υπέροχους τοίχους της μεγάλης σάλας του μεγάρου.
Θα έπρεπε να δούμε αυτό …
(Φωτο από internet)
Και είδαμε αυτό …
... όπου αμυδρά διακρίνονται οι τοίχοι από πίσω...
και αυτό ...
Στον ίδιο όροφο είδαμε και μια πλούσια Νομισματική συλλογή, η οποία περιείχε από αρχαία νομίσματα έως και νομίσματα σχετικά με το τάγμα του Αγίου Ιωάννη.
Βγήκαμε έξω για μιαν ακόμη φορά στην Republic street, στην οποία καλά κρατούσε το κέφι. Είχε πολύ κόσμο και κίνηση.
Συναντήσαμε μια μπάντα στο δρόμο με γαλάζιες στολές και μουσικά όργανα, η οποία δεν έπαιζε latin κομμάτια, που συνήθως απαιτεί το καρναβάλι αλλά το “Jailhouse Rock” του Elvis!!!
... ως και ντραμς είχαν ... με ροδάκια!
Τέλειωσε και το δύωρο της τελευταίας μας μέρας. Θυμάστε που έλεγα ότι η εκδρομή στη Μάλτα ήταν δυο μέρες και ... δυο ώρες; Το έλεγα γιατί ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου αμελητέο αυτό το τελευταίο ... δύωρο.
Πήραμε τα πράγματά μας από το μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών, διασχίσαμε για τελευταία φορά τη Republic street, περάσαμε μπροστά από το θέατρο, το Κοινοβούλιο, την πύλη της Βαλέτα και χαιρετίσαμε αυτήν την πόλη κόσμημα που αναγνωρίζει και η Unesco ...
... και πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί με περίμενε μιαν ευχάριστη έκπληξη. Στα μαγαζιά του αεροδρομίου βρήκα έναν Ποπάυ!! Έναν και μόνο είχε. Φυσικά και τον πήρα όπως πήρα και ένα μαγνητάκι με την πλατεία της Mesqita (η πλατεία film location της Mdina).
Μηδέν οι καθυστερήσεις και στην επιστροφή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας χωρίς καμιά ταλαιπωρία και με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επίλογος
Η Μάλτα μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα θέλω να ξαναπάω για να δω όσα δεν είδα, το blue Grotto, το Ggantija & Hagar Qim, τις ιστορικές αναπαραστάσεις που αναβιώνουν συχνά στις οχυρώσεις του νησιού, το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το χωριό του Ποπάυ, τα studios, το εργοστάσιο των playmobil, να φάω κουνέλι (το παραδοσιακό φαγητό, που δεν ξέρω γιατί μου ξέφυγε), να δω το Gozo και τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς του βορά και τόσα άλλα.
Η Μάλτα μου άρεσε τόσο πολύ που μπορεί να μπει άνετα στη λίστα με τα ελάχιστα μέρη που θα μπορούσα να ζήσω και μόνιμα. Έχει καλό καιρό, θάλασσα, φιλόξενους κατοίκους και μπορώ να συνεννοηθώ στα Αγγλικά. Με την ανάποδη οδήγηση υπάρχει μόνο ένα θέμα …
Το ταξίδι στη Μάλτα πραγματοποιήθηκε οριακά λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού στην Ευρώπη. Όταν πήγαμε είμαστε εντελώς ξέγνοιαστες και εμείς αλλά και οι τουρίστες και οι Μαλτέζοι. Γι’ αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε κανονικά και το καρναβάλι στη Μάλτα. Δεν υπήρχε τότε καμία υποψία κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια του ανέμελου τριημέρου μας η Ιταλία είχε τα πρώτα 150 κρούσματα.
Η Μάλτα το πρώτο κρούσμα το είχε 7/3/20 (10 ημέρες μετά την επιστροφή μας και μετά από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στην Ελλάδα). Εξαιτίας όλων αυτών βλέποντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες του Καρναβαλιού με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι πόσο εύκολο ήταν αν υπήρχε ένα μόνο κρούσμα ανάμεσα τι θα είχε επακολουθήσει…
Από τη μία τη Μάλτα τη σκέφτομαι θετικά, με τις καλύτερες εντυπώσεις και με νοσταλγία αφού είναι μια πανέμορφη χώρα, στην οποία πέρασα όμορφα και από την άλλη την έχω συνδέσει με τον ιό και σφίγγεται η καρδιά μου…
Δεν ξέρω αν αυτό το ξέγνοιαστο της Μάλτας θα ξανάρθει ποτέ, ξέρω όμως ότι η αναπόληση του τριημέρου κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίας με βοήθησε λίγο στο να ξεφύγει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις της εποχής που διανύουμε.
Μέχρι το επόμενο μου ταξίδι ...
τη Μάλτα θα τη βλέπω μέσα από τις ταινίες και θα αναπολώ...
Τελικά τα ταξίδια μου κάνουν παρέα και σε περιόδους α-ταξίδευτες και γι’ αυτό τα αγαπώ.
Να ‘μαστε καλά και να ταξιδεύουμε.
Επιστρέψαμε πάλι καρφί πίσω. Ούτε μια στάση δεν έκανε το λεωφορείο. Σε μισή ώρα ακριβώς κατεβαίναμε στο τέρμα των λεωφορείων στη Βαλέτα, το οποίο για μιαν ακόμη φορά είχε κατακλυστεί από καρναβαλιστές, οι οποίοι πήγαιναν να παρελάσουν.
Το επόμενο δύωρο περιφερόμασταν ανάμεσα στα άρματα και τα πληρώματα χαζεύοντας τις στολές, τα χορευτικά και βγάζοντας και φωτογραφίες.
Οι στολές που είδα ήταν όλες πανέμορφες, η μία καλύτερη απ' την άλλη...
και ... πολλές από αυτές έδειχναν πολύ βενετσιάνικες!
Ας μη μπερδευόμαστε. Στη Μάλτα είμαστε...
Η συνέχεια είχε παρέλαση με γιγάντιες πολύχρωμες κούκλες, μπάντες, παιδιά και ενήλικοι με κοστούμια και μια χαρούμενη καρναβαλική ατμόσφαιρα.
Ωραίο άρμα ήταν αυτό που είχε όλα τα «παραδοσιακά» της Μάλτας, δηλ. τα ξύλινα παράθυρα, τις βάρκες luzzu και τους προμαχώνες των κάστρων της.
Είδαμε και τον Elvis...
Συναντήσαμε και γνωστούς. Τι μικρή που είναι η Μάλτα! Ακόμα και σε αυτόν τον χαμό πετύχαμε ένα ζευγάρι γνωστό μας (τους διπλανούς μας στην πτήση), τους οποίους αγγαρέψαμε για να μας βγάλουν τη μοναδική φωτογραφία και με τις δυο μας μαζί. Είμαστε δυο φιλενάδες με φόντο μασκαράδες και άρματα την εποχή του κορονοϊού στη Μάλτα!
Η είσοδος για τις χορευτικές εκδηλώσεις της πλατείας ήταν 12€. Δεν επιχειρήσαμε να μπούμε αφού ότι θα βλέπαμε εκεί μέσα το είχαμε ήδη δει στους δρόμους...
Η παραπάνω είναι και η μοναδική φωτογραφία που έχω το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (πίσω από την περίφραξη). Το ξύλινο μπαλκόνι του παλατιού που φαίνεται λέγεται ότι είναι το πρώτο που χτίστηκε στη Μάλτα και «άνοιξε» το δρόμο και στα υπόλοιπα ώσπου έγινε παράδοση!
Είχα πολλά χρόνια να πάω σε Καρναβάλι. Το 2006 είχα πάει στης Βενετίας (που είναι όμως σε άλλο ύφος) και πριν από αυτό είχα να πάω από φοιτήτρια. Θέλω να πω ότι και εκτός του ότι το καρναβάλι της Μάλτας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη είχα ... ξεχάσει πόσο όμορφο είναι ένα Καρναβάλι.
Κάποια στιγμή περάσαμε έξω από το όμορφο Caffe Cordina και είπα να δοκιμάσω το παγωτό του...
Σε ένα παλάτι βρίσκεται αυτό το υπέροχο καφέ με «φάτσα» την πλατεία της βασίλισσας. Το ντεκόρ και η διαρρύθμιση θυμίζει καφέ της Βιέννης. Αποτελεί στέκι των ντόπιων αλλά και πέρασμα για τους τουρίστες. Η φιλενάδα μου προτίμησε τα σοκολατάκια "Cordina".
Καθίσαμε στην πλατεία Ελευθερίας για μια μπύρα … μετά θεαμάτων. Τα άρματα συνέχιζαν να παρελαύνουν από μπροστά μας. …
...έως ότου κουραστήκαμε και εμείς και κάποια στιγμή φύγαμε και πήγαμε για ύπνο. Τα άρματα και οι μασκαράδες συνέχισαν ακάθεκτοι και δεν ξέρω μέχρι τι ώρα.
Οι δυο ώρες …
Ξυπνήσαμε πρωί για να προλάβουμε να “εκμεταλλευτούμε” τις τελευταίες δυο ώρες μας στη Μάλτα. Σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε πολύ γρήγορα. Τελικά διαπίστωσα ότι δυο γυναίκες - ταξιδιώτισσες είναι ένα πολύ ευέλικτο σχήμα. Είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει και τώρα πολύ το απόλαυσα.
Το σπίτι μας βρισκόταν δίπλα στον συν-Καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Είναι πληθωρική πόλη η Βαλέτα και έχει δυο Καθεδρικούς, τον ρωμαιοκαθολικό Άγιο Ιωάννη και τον Αγγλικανικό Άγιο Παύλο. Κλειστό βρήκαμε τον Άγιο Παύλο, όπως κλειστό βρήκαμε για τρίτο συνεχόμενο πρωινό και το Θέατρο Manoel. Ήξερα ότι λόγω των Καρναβαλικών ημερών δεν θα πετυχαίναμε καμιά παράστασή του αλλά ευελπιστούσα τουλάχιστον να κάνουμε μια επίσκεψη, η οποία δεν συνέβη.
Την εντυπωσιακή βασιλική Our Lady of Mount Carmel όμως την βρήκαμε ανοιχτή και μπήκαμε και μέσα για να τη δούμε.
Σε αυτήν την εκκλησία ανήκει ο τεράστιος τρούλος που φαίνεται από μακριά σε όλες τις φωτογενείς απόψεις τις Βαλέτα και όχι στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου (όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και δικαιολογημένα) αφού οι δυο εκκλησίες βρίσκονται δίπλα δίπλα. Ο θόλος της βασιλικής της Παναγίας του όρους Καρμέλ έχει ύψος 42μ., είναι το πιο εικονικό ορόσημο της πόλης και χτίστηκε για να ανταγωνιστεί στον ορίζοντα της Βαλέτα το γειτονικό καμπαναριό του Αγγλικανικού Καθεδρικού του Αγίου Παύλου.
Ύστερα από δυο μέρες στη Βαλέτα είχαμε πια καταλάβει που είναι τα ωραία. Σήμερα θα πηγαίναμε για πρωινό στο "L' Accademia Cafe". Είναι ένα μαγαζί για όλες τις ώρες, απέναντι από το Κοινοβούλιο με θέα την πλατεία Pjazza Teatru Rjal και το Θέατρο. Εκεί θα πίναμε τον καφέ μας και θα τρώγαμε το pastizzi μας.
Αυτό και κάναμε. Βέβαια μέχρι εκεί φτάσαμε μετ’ εμποδίων αφού σταματούσαμε σε κάθε σουβενιρομάγαζο, γιατί έψαχνα να βρω να ψωνίσω μαγνητάκια … Ποπάυ. Ναι! Αυτή τη φορά έφταιγα εγώ για τις καθυστερήσεις μας και όχι οι φίλες μου, για τις οποίες παραπονιόμουν σε προηγούμενο ταξίδι που έκαναν το ίδιο. Αλλά δανεικά είναι αυτά.
Είχα αγοράσει ένα μαγνητάκι Ποπάϋ την πρώτη μας μέρα στην αγορά της Marsaxlokk και είχα μετανοιώσει που δεν είχα πάρει και άλλα, γιατί εκ των υστέρων αποφάσισα ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο σουβενίρ, λίγο σπάνιο και δεν θα το έβρισκα εύκολα αλλού. Απόδειξη ότι δεν το έβρισκα πουθενά. Διέκρινα και μια δυσφορία στη φίλη μου για τις καθυστερήσεις μου.
«Είδες τι τραβούσα στην Μπολόνια με τα ψώνια σας;» της είπα.
Αν και δεν έχει σχέση η παρούσα κατάσταση με τότε, γιατί εγώ ήμουν γρήγορη. Δεν έψαχνα καν. Έμπαινα και ρωτούσα για να μη χάνω χρόνο «Ποπάϋ έχετε;». «Όχι» μου απαντούσαν και συνέχιζα με το επόμενο. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά έπαιρνα και ένα άλλο μαγνητάκι, έτσι για “ασφάλεια”, για την περίπτωση που δεν θα έβρισκα άλλο της αρεσκείας μου αργότερα. Στο τέλος βέβαια βρέθηκα με ολόκληρη συλλογή από μαγνητάκια!
Με τα πολλά φτάσαμε στο L' Accademia Café, ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φάγαμε και το pastizzi μας.
Από τις πολλές φορές που το ανέφερα θα έχει γίνει κατανοητό ότι το pastizzi είναι ένα δημοφιλές street food της Μάλτας. Πρόκειται για ένα σφολιατοειδές φούρνου γεμισμένο συνήθως είτε με ρικότα είτε με μπιζέλια. Με ρικότα έφαγα τρεις τέσσερις φορές με μπιζέλια δεν τόλμησα, αλλά τώρα το έχω μετανιώσει. Δοκίμασα και μια με κοτόπουλο, το οποίο ήταν άπαιχτο. Και είναι και πάμφθηνο. Το ακριβότερο είχε 0,50€. Φωτογραφία δεν πρόλαβα να το βγάλω καμιά από τις φορές που το ‘φαγα. Έχω πολλές αδυναμίες και τα σφολιατοειδή είναι απ’ αυτές.
Αφήσαμε τη βαλιτσούλα μας σε μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών δίπλα στο "L' Accademia Café" και φύγαμε για να αξιοποιήσουμε το τελευταίο δύωρο στην πόλη.
Είχαμε ακόμη χρόνο. Μπήκαμε σε ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε τα άπαντα σε Μαλτέζικο σταυρό. Αγοράσαμε τον Μαλτέζικο σταυρό σε σκουλαρίκια, σε μενταγιόν, σε μπρελόκ, σε μαγνητάκια κ.α. Ούτε και εδώ όμως βρήκα τον Ποπάυ.
Τον υπόλοιπο χρόνο μας είπαμε να τον διαθέσουμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Το μουσείο βρίσκεται επί της Republic street και είναι στεγασμένο σε ένα Auberge. Πρόκειται για το Auberge de Provence, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα πιο περίτεχνα διακοσμημένα μπαρόκ κτίρια στην πόλη. Κατασκευάσθηκε το 1571 για να λειτουργήσει ως επίσημη κατοικία των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, που προήλθε από την Προβηγκία.
Το μουσείο παρέχει στον επισκέπτη μια καλή παρουσίαση στην προϊστορία και την πρώιμη ιστορία των νησιών της Μάλτας. Εκθέτει μια εντυπωσιακή σειρά αντικειμένων που χρονολογούνται από τη νεολιθική περίοδο της Μάλτα (5000 π.Χ.) έως τη Φοινικική Περίοδο (400 π.Χ.). Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα αντικείμενα είναι τα παλαιότερα προϊστορικά εργαλεία, καλλιτεχνικές παραστάσεις, μαχαίρια της Εποχής του Χαλκού (από τους ναούς Tarxien), κρεμαστά κοσμήματα, μια ανθρωπόμορφη σαρκοφάγο κ.α.
Τα highlight όμως του μουσείου είναι η «Sleeping Lady» (από το Ħal Saflieni Hypogeum) και η η «Αφροδίτη της Μάλτας» (από τους ναούς Ḩaġar Qim).
Ειδικά η «Sleeping Lady», μια μικρούλα στρουμπουλή κοιμωμένη, εντυπωσιάζει με το μέγεθός της και με τον τρόπο που αποδόθηκαν οι καλλιτεχνικές λεπτομέρειες σε τόσο μικροσκοπικό αγαλματίδιο, το οποίο κατασκευάστηκε περί το 3.000 π.Χ.!
Ήξερα ότι είναι ένα μικρό αγαλματίδιο, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα είναι τόσο μικροσκοπικό!
Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου βρίσκεται το Grand Salon, η αίθουσα συναντήσεων και δεξιώσεων των ιπποτών της Μάλτας της γλώσσας της Προβηγκίας. Η απόλυτη κομψότητα της εποχής είναι ακόμα πολύ ζωντανή στους πλούσια ζωγραφισμένους τοίχους και στα ξύλινα δοκάρια της οροφής.
Στο μεγάλο Σαλόνι όμως φιλοξενούνταν εκτάκτως μια έκθεση ζωγραφικής μιας Βρετανίδας ζωγράφου, η οποία είχε σπουδάσει στην Καλών Τεχνών της Μάλτας και το θέμα της έκθεσης ήταν Μαλτέζικα τοπία! Ήταν όμορφη έκθεση αλλά με τέτοιο τρόπο στημένη, που έκρυβε στην κυριολεξία τους υπέροχους τοίχους της μεγάλης σάλας του μεγάρου.
Θα έπρεπε να δούμε αυτό …
(Φωτο από internet)
Και είδαμε αυτό …
... όπου αμυδρά διακρίνονται οι τοίχοι από πίσω...
και αυτό ...
Στον ίδιο όροφο είδαμε και μια πλούσια Νομισματική συλλογή, η οποία περιείχε από αρχαία νομίσματα έως και νομίσματα σχετικά με το τάγμα του Αγίου Ιωάννη.
Βγήκαμε έξω για μιαν ακόμη φορά στην Republic street, στην οποία καλά κρατούσε το κέφι. Είχε πολύ κόσμο και κίνηση.
Συναντήσαμε μια μπάντα στο δρόμο με γαλάζιες στολές και μουσικά όργανα, η οποία δεν έπαιζε latin κομμάτια, που συνήθως απαιτεί το καρναβάλι αλλά το “Jailhouse Rock” του Elvis!!!
... ως και ντραμς είχαν ... με ροδάκια!
Τέλειωσε και το δύωρο της τελευταίας μας μέρας. Θυμάστε που έλεγα ότι η εκδρομή στη Μάλτα ήταν δυο μέρες και ... δυο ώρες; Το έλεγα γιατί ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου αμελητέο αυτό το τελευταίο ... δύωρο.
Πήραμε τα πράγματά μας από το μαγαζάκι φύλαξης αποσκευών, διασχίσαμε για τελευταία φορά τη Republic street, περάσαμε μπροστά από το θέατρο, το Κοινοβούλιο, την πύλη της Βαλέτα και χαιρετίσαμε αυτήν την πόλη κόσμημα που αναγνωρίζει και η Unesco ...
... και πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί με περίμενε μιαν ευχάριστη έκπληξη. Στα μαγαζιά του αεροδρομίου βρήκα έναν Ποπάυ!! Έναν και μόνο είχε. Φυσικά και τον πήρα όπως πήρα και ένα μαγνητάκι με την πλατεία της Mesqita (η πλατεία film location της Mdina).
Μηδέν οι καθυστερήσεις και στην επιστροφή μας. Φτάσαμε στην ώρα μας χωρίς καμιά ταλαιπωρία και με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επίλογος
Η Μάλτα μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα θέλω να ξαναπάω για να δω όσα δεν είδα, το blue Grotto, το Ggantija & Hagar Qim, τις ιστορικές αναπαραστάσεις που αναβιώνουν συχνά στις οχυρώσεις του νησιού, το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το χωριό του Ποπάυ, τα studios, το εργοστάσιο των playmobil, να φάω κουνέλι (το παραδοσιακό φαγητό, που δεν ξέρω γιατί μου ξέφυγε), να δω το Gozo και τους ιδιαίτερους βραχώδεις σχηματισμούς του βορά και τόσα άλλα.
Η Μάλτα μου άρεσε τόσο πολύ που μπορεί να μπει άνετα στη λίστα με τα ελάχιστα μέρη που θα μπορούσα να ζήσω και μόνιμα. Έχει καλό καιρό, θάλασσα, φιλόξενους κατοίκους και μπορώ να συνεννοηθώ στα Αγγλικά. Με την ανάποδη οδήγηση υπάρχει μόνο ένα θέμα …
Το ταξίδι στη Μάλτα πραγματοποιήθηκε οριακά λίγο πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού στην Ευρώπη. Όταν πήγαμε είμαστε εντελώς ξέγνοιαστες και εμείς αλλά και οι τουρίστες και οι Μαλτέζοι. Γι’ αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε κανονικά και το καρναβάλι στη Μάλτα. Δεν υπήρχε τότε καμία υποψία κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια του ανέμελου τριημέρου μας η Ιταλία είχε τα πρώτα 150 κρούσματα.
Η Μάλτα το πρώτο κρούσμα το είχε 7/3/20 (10 ημέρες μετά την επιστροφή μας και μετά από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στην Ελλάδα). Εξαιτίας όλων αυτών βλέποντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες του Καρναβαλιού με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι πόσο εύκολο ήταν αν υπήρχε ένα μόνο κρούσμα ανάμεσα τι θα είχε επακολουθήσει…
Από τη μία τη Μάλτα τη σκέφτομαι θετικά, με τις καλύτερες εντυπώσεις και με νοσταλγία αφού είναι μια πανέμορφη χώρα, στην οποία πέρασα όμορφα και από την άλλη την έχω συνδέσει με τον ιό και σφίγγεται η καρδιά μου…
Δεν ξέρω αν αυτό το ξέγνοιαστο της Μάλτας θα ξανάρθει ποτέ, ξέρω όμως ότι η αναπόληση του τριημέρου κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίας με βοήθησε λίγο στο να ξεφύγει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις της εποχής που διανύουμε.
Μέχρι το επόμενο μου ταξίδι ...
τη Μάλτα θα τη βλέπω μέσα από τις ταινίες και θα αναπολώ...
Τελικά τα ταξίδια μου κάνουν παρέα και σε περιόδους α-ταξίδευτες και γι’ αυτό τα αγαπώ.
Να ‘μαστε καλά και να ταξιδεύουμε.
Last edited by a moderator: