Κολομβία Στη χώρα του Μάρκες ,Μποτερο και του καφέ…

[LULLU]

Περνάμε από Βαrroviejoένα ψαροχωρι με πλωτά ξύλινα σπίτια πάνω στα νησάκια που βρίσκονται στις παρα πολλές λίμνες που μια στενή λωρίδα γης τις χωρίζει από τη Καραϊβική.. Οι ψαράδες μεταφέρουν την ψαριά τους προς πώληση στα εκατοντάδες μαγαζιά που βρίσκονται στην ακρη του δρόμου.. παράγκες, σκουπίδια , ψάρια, συνθέτουν ένα σκηνικό διαφορετικό λες και είσαι σε άλλη χώρα..

Φτάνουμε στο δέλτα του ποταμού ..Magdalena.. και μπαίνουμε στη Barranquilla .., ένα λιμάνι στη Βόρεια Κολομβία τη μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη που πολύ σωστά ονομάζεται και ‘’χρυσή πύλη’’ Η πόλη δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Santa Marta ούτε την Καρταχενα.. μπορεί όμως να είναι καλλιτεχνικά υπερήφανη για το καρναβάλι της και τα παγκοσμίου φήμης τέκνα της ,Σακίρα και Σοφία Βεργάρα ..

Στο δρόμο ένα εργοτάξιο δουλεύει για τη κατασκευή μιας νέας γέφυρας.. εκατοντάδες εργάτες, βαριά μηχανήματα, μηχανοδηγοί, εκφορτωτές, κάνουν την κυκλοφορία δύσκολη…

Μετα πεντέμισι ώρες ταξίδι φτάσαμε Καρταχενα.. την πόλη των χρωμάτων..

Λίγα λόγια για τη πόλη.. Ιδρύθηκε το 1533 στην πιο στρατηγική θέση ανάμεσα στους ποταμούς Magdalena και Sinu..δίνοντας εύκολη πρόσβαση στο εσωτερικό της χώρας.

Από το λιμάνι της έκανε φτερό όλο το ασήμι του Περού και το χρυσάφι της Κολομβίας πετώντας για την Ισπανία. Ήταν επίσης λιμάνι που εισάγονταν οι σκλάβοι της Αφρικής .Η στρατηγική θέση της πόλης την έφερε αντιμέτωπη με πειρατές, με επιδρομές άλλων επίδοξων κατακτητών παράδειγμα η πιο γνωστή μάχη -ναυμαχία ‘’της Καρθαγένης των Ινδιων΄΄μεταξύ Ισπανικής Αυτοκρατορίας και της Μεγάλης Βρετανίας..

Η σημερινή πόλη των 1028736 κατοίκων ζεί από την εμπορική ναυτιλια, την πετροχημική βιομηχανία και τον τουρισμό.. Δεν νομίζω να πατά ξένος το πόδι του σε αυτή τη μακρινή γή και να μην κάνει ένα πέρασμα από εδώ.. κάτι σαν τάμα…Η πόλη αποτελείται από το παλιό γραφικό αποικιακό κομμάτι με τα χαρακτηριστικά δρομάκια, τα πολύχρωμα σπίτια, τις απίστευτες μυρωδιες , τη μουσική τη ζωντάνια , την φτώχια και τη νέα πόλη με τους ουρανοξύστες δίπλα στα θάλασσα, τα ακριβά αυτοκίνητα, αλλά τους άδειους δρόμους από χαρά και ψυχή.. ..
Περπατώντας στα στενά της παλιάς πόλης χάνεσαι στην ιστορία.. Τα σπίτια με τα ξύλινα μπαλκόνια και τις εσωτερικές αυλές, σιμά το ένα με το άλλο λες κρατούν φυλαγμένες τις χαρές τις λύπες , τα μυστικά ,των ενοίκων τους, τα ανοικτά παράθυρα προς το δρόμο αφήνουν το κλεφτό βλέμμα του επισκέπτη να περιπλανηθεί στα σωθικά του σπιτιού αποκοιμίζοντας εικόνες …μιας ζωής που παρα τα προβλήματα , τη φτώχεια δεν το βάζει κάτω.. θα δεις κάποια χορευτική φιγούρα στο σαλόνι, θα ακούσεις μουσική, θα δεις κάποιο να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, κάποια να καλλωπίζεται, κάποια γερασμένα κορμιά να λικνίζονται στη κουνιστή πολυθρόνα ψάχνοντας λίγη δροσιά από ένα παλιό ανεμιστήρα και μια βεντάλια και κάποιο να γεύεται ένα πιάτο φαγητό..

Δίπλα στα καλοσυντηριμένα σπίτια είναι και αυτά που ο χρόνος άφησε βαριά σημάδια πάνω τους.. γκρεμισμένα, ξηλωμένα παράθυρα και πόρτες με αγριόχορτα φυτρωμένα στους τοίχους..

Οι σκουρόχρωμοι κάτοικοι λόγω των επιμιξιών με τους σκλάβους, αλλά και οι απόγονοι των σκλάβων αγαπούν τον τόπο τους και με κάθε τρόπο θέλουν να μεταδώσουν αυτή τους την αγάπη στους τουρίστες …Να φταίει ο ΄ήλιος να φταίει η θάλασσα που οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και ζωντανοί .

Ζωντανοί οι κάτοικοι, ενθουσιώδεις και οι τουρίστες και εδώ τώρα αναπτύσσεται το τουριστικό προϊόν που φέρνει στη πόλη και τα καλά αλλά και τα κακά… αυτό βέβαια είναι ένα άλλο κεφάλαιο και μεγάλο…πάντως πολύ εμφανή η επιρροή της τουριστικής βιομηχανίας, της άπραχτής, της υπερτίμησης, .

Γνωρίσαμε από κοντά, στο τουρ που κάναμε στα νησάκια, τη πλευρά του τουριστιτ τραπ αλλά και της αγένειας, της αδιαφορίας, της ξεπέτας απλά.. …με σιγουριά μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι της επαρχίας της νότιας χώρας καμμιά σχέση δεν έχουν με τους κατοίκους της Καρθαχένης αλλά επίσης δεν έχουν καμμιά σχέση με τα όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει για αυτή τη χώρα…

Φυσικά πρώτη επιλογή στη ξενάγηση μας είναι να χαθούμε στα σοκάκια, ευτυχώς το ξενοδοχείο μας είναι μέσα στο ιστορικό κέντρο, απολαμβάνοντας τους ήχους , τις μυρωδιές αλλά και τους ενοχλητικούς πωλητές που κολλάνε σαν βδέλλα πάνω σου στη προσπάθεια τους να σε κάνουν να ψωνίσεις…

Στη πλατεία Bolivar μια παρέα νεαρών επιδίδεται σε χορευτικές φιγούρες .
Κάθισα αρκετή ώρα βιντεοσκοπώντας, μιας και η παρέα μου μπήκε σε ένα μαγαζί με χρυσό και πετράδια,.. σουρούπωνε και η πλατεία άρχισε να μαζεύει κόσμο και πολλούς τουρίστες που μπορώ να πω είχαν ένα βλέμμα μαγεμένο. .πράγματι μαγεύεσαι.

Το μοναστήρι του Claver με την ομώνυμη εκκλησία χτίστηκαν τον 17 αιώνα από την θρησκευτική κοινότητα Ιησουιτων.. Εδω ο Claver , γιος ενός καταλανου αγρότη , έζησε ως ιεραπόστολος , διέδωσε το δόγμα του, μύησε τους σκλάβους που στοιβάζονταν στις φυλακές και προσπάθησε να τους βοηθήσει και για αυτό θεωρείται ο προστάτης των μαύρων.. Όμως εκεί δίπλα στο ναό προσευχής υπάρχουν τα κελιά της φυλακής που κρύβουν τρόμο, πόνο και αίμα.. εδώ βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν όσοι μαύροι δεν ασπάστηκαν τοn καθολικισμό.. Τα λείψανα του Claver σώζονται σε μια λάρνακα στον ψηλό βωμό..

Το περπάτημα έφερε πείνα και εμείς ψάχναμε φαγητό.. Μυρωδιές παντού, υπαίθρια μαγαζιά αλλα εμείς όχι…θέλαμε ιταλική κουζίνα..

Πάνω κάτω σε όλη τη Gestemani βρήκαμε το ιταλικό που αν δεν κατέρρεε εκείνο το βραδυ σίγουρα την επομένη.. φάγαμε όμως carbonara... Χορτάτες φεύγουμε για το ξενοδοχείο μας Casa Mara που για να το βρούμε κάναμε 2 ώρες..ολα τα στενά ίδια τα βλέπαμε,.. Το Casa Mara είναι και αυτό ένα από τα παλια μισοερειπωμενα κτήρια.. Ένα διώροφο λευκό κτίσμα με κεντρική αυλή και μια πισίνα xsmal size.. Τα δωμάτια του ισογείου είναι ανακαινισμένα αλλά του πρώτου ορόφου μένουν κολλημένα στη ιστορία…. Μια καταιγίδα ξεσπά πάλι νυχτιάτικα. Η υγρασία και ο ιδρώτας κάνουν εφιαλτική τη νύχτα μας και καπάκι το κλιματιστικό που δεν δουλεύει..

Πρωινό γύρω από τη μικροσκοπική πισίνα( κολύμπα).

Μια κοπέλα εμφανίζεται στην εξώπορτα κουνώντας κάτι βαουτσερ στα χέρια της.. είναι η συνοδός μας για το τουρ στο isla paradiso που έχουμε κλείσει. Φτάνουμε στο λιμάνι αντικρύζομε ουρα χιλιομέτρου ισπανόφωνων κυρίως τουριστών που περιμένουν να επιβιβαστούν στα πλοία.. Ευτυχώς ο δικός μας ξεναγός μιλά αγγλικά και η πρώτη του κουβέντα είναι ότι η υποχρέωση του φτάνει στο να μας γυρίσει στο λιμάνι και για την επιστροφή στο ξενοδοχείο μας θα πρέπει να μεριμνήσουμε εμείς..,.. τι να του λες τώρα ότι αλλα είχαμε κανονίσει και πληρώσει….

Βάζουμε σωσίβια και ανοιγόμαστε στα ανοικτά του ωκεανού ..Απο τη μια τα μαυρα νερα και από την άλλη οι ουρανοξύστες της νέας πόλης Boca grande ,φτάνουν ως το ουρανό που εχει καλυφτεί από μαύρα σύννεφα.,

Μια ώρα περίπου κράτησε η βαρκάδα μας και φτάνουμε στο isla paradise η isla del sol που είναι ένα μικρό ιδιωτικό νησί μέσα στο Eθνικο φυσικο Παρκο San Bernando..

To νησάκι χαρακτηρίζεται από πανέμορφες παράλιες χρυσολευκης άμμου και παρ ότι είναι πολύ μικρο, αντέχει και τα 4 μεγάλα ξενοδοχεία που χτίστηκαν πάνω του..

Κάποιοι τσαλαβουτούν στα νερά, άλλοι στη πισίνα κλασικά με τη μπύρα στο ένα χέρι και στο άλλο λάμπει το χρυσό ρολόι. .κοιταζόμαστε. .ω ναι…γίναμε του μαζικού τουρισμού και εμείς..all inclusive .
Παρατάμε του άλλους για μια κατ ιδιαν ξενάγηση στο νησί..

Η ζέστη αφόρητη παρα τις ξαφνικές επισκέψεις της βροχής. .

,. Πίσω από τα λαμπερά ξενοδοχεία μια άλλη πραγματικότητα.. Ο χωμάτινος λασπωμένος δρόμος μας φέρνει στα μικρά χωριά,, χαμηλά σπίτια και παράγκες..

η ζωή του χωριού.. οι γειτόνισσες κουβεντιάζουν υψηλόφωνα , τα παιδια χαρούμενα παίζουν με παιχνίδια δικης τους κατασκευής.. μπάλα από κουρέλια, κουτοί κόκα κόλας σε τροχαλία για αυτοκινούμενο αμαξι και κάθε λογής εφεύρεσης..
.Ζώα βόσκουν στις αυλές, κότες γουρουνάκια και πολλά σκυλιά ,παρα πολλά ευτυχώς είναι φιλικά..

Στα υπαίθρια μικρά μαγαζάκια-πάγκοι τα προϊόντα έχουν τιμή τσουχτερή ..βλέπεις προορίζονται για τουρίστες..

Καθόμαστε σε ένα καφε σε μια παραλία . είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε για μια παραγγελία που περιλάμβανε μόνο καφέ…
Περιμέναμε και περιμέναμε και ο καφε πουθενά.. πλησίαζε η ώρα που έπρεπε να γυρίσουμε και καφές τίποτα..

Μάλλον πάνε να τον μαζέψουν τώρα ,να τον στεγνώσουν και να τον αλέσουν.. φεύγουμε ..μείναμε με την όρεξη μόνο..

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το φαγητό.. το μενού ψαρόσουπα και ψάρι που ήταν πράγματι παρα πολύ νόστιμα..

Η αναχώρηση ήταν στις 3 αλλα μας πρόλαβε η καταιγίδα.. παρατηρώντας μια βροχή που η σταγόνα έπεφτε με τόση δύναμη που άφηνε τρυπούλα στη γη..

Η επιστροφή στο λιμάνι με σκαμπανεβάσματα της βάρκας που η μέση μας κόπηκε στα δυο…

Στο λιμάνι μας περιμένει μια άκρως τουριστική φιέστα διοργανωμένη από τους τουριστικοπρακτορες , με μουσική και σνακ.. και οι τουρίστες προσπαθούν να λικνιστούν στο ρυθμό της salsa ..

Πίσω στο ξενοδοχείο.. μπάνιο και μαζευόμαστε στη αυλή σε ένα δικό μας πάρτι.. μπύρες , πατατάκια και κουβέντα ως αργά.. έφτασε η ‘ώρα του απολογισμού και των εντυπώσεων..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ο ξεναγός μας Γιγιερμο ένας μακρυμάλλης νεαρός, που η ματιά του δεν μου φάνηκε καθάρια από την αρχή αλήθεια είναι ,αλλά το κράτησα για πάρτη μου… πρώτη μέρα είναι ,λάθος μπορεί να κάνω…

Επιβιβαστήκαμε στο αστραφτερό βανακι και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας Deco που βρίσκεται εκει που κτυπά η καρδιά της πόλης , στη Candeliera.

H Bogota ιδρύθηκε το ως πρωτεύουσα του Νέου Βασιλείου της Γρανάδας το 1538 από τον Ισπανό κατακτητή Gonzalo Jimenes de Quesada Η γεωγραφική της θέση ανάμεσα στα βουνά των Άνδεων που την περιβάλουν της έδωσαν και το όνομα η κυρία των Άνδεων, που Άνδεις σημαίνει στα Αymara, ‘’λαμπερό βουνό΄΄..

Mετα την εξέγερση το 1991 έγινε και η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου κράτους της Κολομβίας.

Η πόλη ξεδιπλώνεται στα μάτια μας, πολύ όμορφη, πολύ ζωντανή, πολύ πράσινη.. Οι δρόμοι της είναι μια τέχνη. .τέχνη από graffiti καλύπτει τοίχους, τοιχία, στοές, η τέχνη του δρόμου.. πανέμορφη..

Σκέφτομαι δυνατά, να εδώ πρέπει να έλθουν και οι δικοί μας που καλύπτουν τους τοίχους με γρατζουνιές να μάθουν , να πάρουν ιδέες …

Φτάσαμε στη παλιά πόλη, όμορφα λιθόστρωτα δρομάκια, πολύχρωμα πανέμορφα αποικιακά κτήρια καλοδιατηρημένα, μουσεία, εστιατόρια, ξενοδοχεία, μπαρ και πολλοί μα πάρα πολλοί τουρίστες.. Με δυσκολία περνά το βανακι από τα στενά.

Το Casa Deco ένα τριώροφο γωνιακό κτήριο στη διασταύρωση Carrera και Calle αποτελείται από 22 όμορφα διακοσμημένα δωμάτια, αλλά το must του ξενοδοχείου είναι η βεράντα του, το roof garden με θέα το Monserrate και το Cerro de Guadalupe..

Αφήνουμε γρήγορα τα πράγματα μας και κατηφορίζουμε προς την πλατεία De las Hierbas που τώρα λέγεται πάρκο Santander . Είναι ένα από τα πιο παραδοσιακά μέρη της πόλης και φιλοξενεί το σπουδαίο μουσείο του χρυσού ‘museo d oro’’ , την εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου και τον πύργο της Avianca..

Αυτό που μας επείγει είναι να βρούμε ανταλλακτήριο που δόξα ο θεός αφθονούν γύρω από τη πλατεία..

Η ισοτιμία έχει πάρει τη κατρακύλα τις δύο τελευταίες μέρες και είναι κάτι που δεν μπορούμε παρα να αποδεχτούμε. .Το ευρώ έχει 3.313 pesos , το δολάριο 2.986..

Στη πλατεία οι καλλιτέχνες έχουν απλώσει τα έργα τους, πίνακες, ξυλόγλυπτα, κοσμήματα φτιαγμένα από πέτρα, χαλκό ξύλο η και από αποξηραμένα λουλούδια και σπόρους. Όλοι μας υποδέχονται εγκάρδια, φιλικά, ζεστά, ένας μας καλωσορίζει και στα ελληνικά, θυμάται κάποιες λέξεις από το σύντομο πέρασμα του από την Αθήνα.. Το παζάρι παίρνει φωτιά.., έχουν να κάνουν με τις πρωταθλήτριες στο είδος….

Ο ουρανός αλλάζει χρώματα με την εμφάνιση μαύρων απειλητικών σύννεφων αλλά η θερμοκρασία σκαλφαλωμενη ψηλά…

Παρατηρώ το κόσμο σε ένα συνεχόμενο πήγαινε έλα..,.Αυτο που μου κάνει εντύπωση είναι οι γυναίκες, σικάτες και όμορφες. Θυμάμαι το Yorgo και τον 1900 να περιγράφουν σε ιστορίες τους την ομορφιά των γυναικών του Medellin και αναρωτιέμαι βλέποντας αυτές της Bogota , πόσο πιο όμορφες πια?? πιο όμορφες πεθαίνεις. .δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για τον ανδρικό πληθυσμό..

Αστραφτερά ολοκαίνουργια και πανάκριβα αμάξια ακόμη τζαγκουαρ, σκάνε μύτη στους δρόμους σαν σε παρέλαση..

Η οικονομία βρίσκεται σε άνοδο λέει και μάλιστα ταχεία, αλλά κατά πόσο είναι πραγματικότητα βάσει μιας ανάλυσης που έτυχε να διαβάσω και όχι φούσκα θα δείξει το μέλλον. Πάντως τα ακίνητα είναι ακριβά και το κόστος ζωής δεν πάει πίσω.

Για μεσημεριανό επιλέξαμε το Dorito με καλό φαγητό μεν αλλά με παρα πολύ κάπνα δε, που με κάνει να δυσπνοω..( μια άλλη ακόμη παραξενιά μου όπως λένε)..Ο σερβιτόρος δεν ξέρω αν μας συμπάθησε η ήθελε να μας τρομάξει προειδοποιώντας μας να έχουμε στο νους μας τους στρατιώτες.. μα στους στρατιώτες??μήπως γιατί δεν είναι πραγματικοί?

Πάντως αστυνομία παντού, μα παντού σε κάθε πλατεία, σε κάθε σταυροδρόμι και με κάθε μέσο, με τα πόδια, με μηχανές, με περιπολικά , με σκυλιά ..κάθε μορφή ελέγχου παρούσα.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και από την ταράτσα έχουμε την καλύτερη θέα της πόλης πριν τυλιχτεί στο μαύρο πέπλο της νύχτας.

Οι δρόμοι αδειάζουν, οι φύλακες έξω από τα ξενοδοχεία πιάνουν βάρδια και εμείς ήσυχοι πέφτουμε για ύπνο..

 

[LULLU]

Στο πρωινό περίμενα να γευτώ αυτόν το φημισμένο καφέ της χώρας. .αλλά δεν… μόνο στο χρώμα αλλά και πάλι υστερεί και σε αυτό… λοιπόν ο tinto έτσι λέγεται εδώ ο καφές, είναι η πιο χαμηλή ποιότητα καφέ της παραγωγής της χώρας αφού ο ΑΑΑ εξάγεται….ωχ τι μας βρήκε…νερομπουρμπουλο αντί καφέ, που λέει και η μάνα μου .. κοίτα τώρα που για να πιώ καλό κολομβιανό καφέ πρέπει να πάω Βιέννη ..

Για την ώρα φεύγουμε για το προγραμματισμένο city tour.

Με τα πόδια μιας και είμαστε στο κέντρο περπατάμε μέσα από τα πανέμορφα γραφικά δρομάκια της Candeliera προχωρώντας προς τη πλατεία που θεωρείτε η ψυχή, η αρχή της πόλης τη piazza de Bolivar.

Το βλέμμα μας κεντρίζουν τα πολύ ωραία μαγαζιά και μπαρ.. κατηφορίζουμε το δρόμο των καλλιτεχνών ..εδω συγκεντρώνονται οι καλλιτέχνες , ζωγράφοι, τεχνίτες κοσμημάτων, τεχνίτες ξυλογλυπτικής που εκθέτουν τα έργα τους με όχι όμως χαμηλές τιμές..

Στα δεξιά μας συναντούμε τη μεγαλύτερη και αρχαιότερη βιβλιοθήκη όχι μόνο της Κολομβίας αλλά όλης της Λατινικής Αμερικής. Ιδρύθηκε στα τέλη του 18 αιωνα και περιέχει πάνω από 2 εκκ βιβλία. Εδώ ήταν το κέντρο μάθησης, της έρευνας, της τέχνης πολύ πριν στη ζωή μας η τεχνολογία και η google .

Απέναντι το μουσείο του Botero, του πιο διάσημου πάμπλουτου ζωγράφου-γλύπτη της χώρας, που γεννήθηκε στο Medellin και που διάλεξε να ζήσει τα χρόνια της τρίτης ηλικίας στην Άνδρο με την Ελληνίδα γλύπτρια σύζυγο του Sofia Vari kanelopoulou..

O Βοτερο κατάφερε να συλλέξει 85 έργα άλλων διάσημων ζωγράφων όπως Dalli, Balthus, Matisse, Miro, Chagall Picasso, Monet,τα οποία δώρισε μαζί με 123 δικά του έργα στη Bogota.

Έτσι σήμερα το τριώροφο μουσείο στεγάζει μια από τις πιο σημαντικές διεθνείς συλλογές τέχνης και που 500.000 επισκέπτες την επισκέπτονται το χρόνο. Σε ένα από τους ορόφους βρίσκονται και τα έργα του ιδίου, αυτά τα διάσημα έργα με τις παχουλές γυναίκες και με τις δυσαναλογίες σώματος αλλά και έργα που αναπαριστούν φυτά , πουλιά, αλλά και τις βιαιότητες των ανταρτών αλλά και έργα που αναπαριστούν τη ζωή στη Αρμένια μετα το καταστροφικό σεισμό..

Φτάνουμε στη κεντρική πλατεία., plaza de Bolivar η οποία παλιά ονομάζονταν plaza Mayor. Στο κέντρο ορθώνεται το άγαλμα του ήρωα Bolivar γλυπτό του Ιταλού Pietro Tenerani . Ο Bolivar βενεζουελάνος στην καταγωγή, ο επαναστάτης, ο ήρωας, ο αγωνιστής της ελευθερίας, ο διώκτης των Ισπανών όχι μόνο της Κολομβίας αλλά όλης της Λατινικής Αμερικής έδωσε πάνω από 100 μάχες από τις οποίες κέρδισε περίπου 75 μέχρι να απελευθερώσει τη Λ Αμερική και να πραγματοποιήσει τη δημιουργία της Μεγάλης Κολομβίας. Δεν θα μπορούσε να μην του αφιερώσουν πλατεία και άγαλμα… εγώ αναρωτιέμαι , σπάω το μυαλό μου να θυμηθώ που διάβασα πως έχει χαρακτηριστεί και ως δικτάτορας

Α ναι το βρήκα μετα από πολύ ψάξιμο.. είναι της Ρουταν Πάολα το
Πέρα από το μύθο. Ή του Μπολιβάρ πριν από τον Βολιβισμό

Αναφέρει

Ο Μπόλιβαρ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον δημοκρατισμό του Jean Jaques Rousseau για να δικαιολογήσει τα έκτακτα μέτρα που ελήφθησαν για τη δημιουργία εκ νέου του πολίτη που βγήκε από το χάος του εμφυλίου πολέμου, και να επιβάλλει την ανεξαρτησία επίσης με τη βία , μέσω της απειλής και πάλι του πολέμου, του θανάτου, , ή της θανατικής ποινής όλων εκείνων που δεν είχαν συμμαχήσει με τον δημοκρατικό στρατό. Παρά τη ρητή περιφρόνηση για τον Robespierre, ο Libertador δίνει ζωή στη Νότια Αμερική με πράξεις και τακτικές που, ιδεολογικά και ιστορικά, είναι παρόμοια με αυτό του καθεστώτος του τρόμου Για να αναγκάσει τους Νοτιοαμερικανούς να είναι ελεύθεροι, ανέλαβε δικτατορικές εξουσίες το 1813 και τους κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1830. … και λιγο παρακάτω λέει.. Αν κοιτάξουμε πέρα από το μύθο του Μπόλιβαρ, δηλαδή στην ιστορία του, η κυβέρνηση με διατάγματα, η δικτατορία και οι ηθικοί θεσμοί που προβλέπονται από τα συνταγματικά του σχέδια είναι - ακριβώς λόγω της ριζικής σύγκρουσης στην οποία εκτυλίσσονται - ένα χρήσιμο προοπτικό σημείο για αποκρυπτογράφηση της πειθαρχικής και κυρίαρχης λειτουργίας που βρίσκεται πίσω από τη γλώσσα των δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας, και επομένως της δημοκρατίας, που υιοθετήθηκε από το Libertador.

Γύρω στη πλατεία είναι τα κυβερνητικά κτήρια, η βουλή, το δημαρχείο, το δικαστικό μέγαρο που είχε γίνει παρανάλωμα του πυρός στις 6 Νοεμβρίου του 1985 όταν 35 μέλη της επαναστατικής παραστρατιωτικής οργάνωσης

M-19 επιτέθηκαν στο δικαστικό μέγαρο. Συνέλαβαν 300 άτομα ως ομήρους ενώ ο στόχος ήταν ο ανώτατος δικαστής Manule Gaona Cruz που εκείνες τις ημέρες θα επικύρωνε ένα νομοσχέδιο για την ελεύθερη έκδοση τρομοκρατών η εμπόρων ναρκωτικών από Κολομβία σε Ηνωμένες πολιτείες, πράγμα που δεν ήθελε επ ουδενι ο Εσκομπαρ. Οι αντάρτες ζήτησαν από τον πρόεδρο Betancur να ηγηθεί στις διαπραγματεύσεις με τους αντάρτες αλλά αρνήθηκε.,ετσι επενέβη ο στρατός ελευθερώνοντας 200 ομήρους που βρίσκονταν στο κάτω όροφο του κτηρίου. Όμηροι όμως στα χέρια των ανταρτών ήταν όλοι οι δικαστικοί λειτουργοί στο πάνω όροφο. .Το απόγευμα στις 7 Νοεμβρη επικράτησε το απόλυτο χάος , εκρήξεις, βόμβες και φωτιά σκόρπισε το θάνατο , οι αντάρτες πρόλαβαν να κάψουν τους ενοχοποιητικούς φακέλους εις βάρος του Εσκομπαρ κυρίως, 11 δικαστές σκοτωθήκαν ανάμεσα τους και ο Alfonso Reyes ο πρόεδρος του δικαστηρίου 40 στρατιώτες και αρκετοί αντάρτες…μια μαύρη μέρα είχε γραφτεί στην ιστορία της χώρας ..

Ο καθεδρικός ναός της Bogota o ναός της Αμόλυντης Σύλληψης της Μπογκοτά (επίσημα Sacro Santa Iglesia Catedral Primada Basílica Metropolitana de la Inmaculada Concepción de María en Bogotá), ένα κτίσμα σε νεοκλασικό στιλ . Η σημερινή μορφή και στιλ του κτίσματος έγινε το 1800 μετα από πολλές επιδιορθώσεις και ανακατασκευές λόγω της καταστροφής από το σεισμό. Σε σχήμα σταυρού με ένα βωμό , με 16 παρεκκλήσια η εσωτερική διακόσμηση είναι λιτή εως φτωχική..

Στη πλατεία περιπολούν εκατοντάδες περιστέρια σε χαμηλή πτήση και γύρω στη πλατεία σκηνές και πάγκοι, πανό, διαδηλωτών.. διαδηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη ιδιοκτησία της γης, για την ειρήνη.

. Εδώ λέει ο Γιγιερμο συναντιούνται όλοι αυτοί που κάτι έχουν να πουν , να καταλογίσουν , να προειδοποιήσουν τους πολίτες και τη κυβέρνηση….

Το μουσείο χρυσού είναι η επόμενη ξενάγηση μας..

Σε καμμιά άλλη χώρα δεν νομίζω να υπάρχει μουσείο χρυσού. Και είναι εδώ όλος ο πλούτος της χώρας?

Ε όχι, ο πλούτος έκανε φτερά με τους Ισπανούς, εδώ συγκεντρωθήκαν από ιδιωτικές συλλογές κομμάτια αριστουργήματα ,που όχι μόνο φανερώνουν την οικονομική δύναμη της χώρας, δίνουν στοιχεία για την κουλτούρα τους , τις ρίζες τους, την ιστορία τους.. Η ιστορία χρυσού ξεκινά από τις χιονισμένες κορυφές των Άνδεων συνεχίζει στα ποτάμια και στις λίμνες καλύπτει ως σκόνη σχεδόν όλη τη χώρα που έγινε αντιληπτός από τους Ισπανούς που λεηλάτησαν κάθε τι χρυσοκίτρινου χρώματος.

Ολη η κληρονομία και η υπερηφάνεια αυτού του λαού είναι φυλαγμένη σε αυτόν εδώ το χώρο.. Μέσα εδώ είδαμε απίστευτης ομορφιάς και τεχνικής κοσμήματα, νομίσματα αγάλματα..

.

 

[LULLU]

Το τελεφερίκ μας ανέβασε στο όρος Μονσεράτ που θεωρείται ιερό από τους Κολομβιανούς . Άρχισε να κατασκευάζεται από το 1953 από μια Ελβετική εταιρεία και αποπερατώθηκε το 1955.Ειναι ένας τρόπος ανάβασης στη κορυφή, για όσους δεν είναι φιτ για πεζοπορία…Ασφαλές είναι?? Κάπου διάβασα πως η λειτουργεία του είχε διακοπεί λόγω κατολισθήσεων και πυρκαγιάς ….μακρια από εμας…

Από τα 3152 μέτρα ύψος του βουνού, η θέα της πόλης είναι εντυπωσιακή.. Κόσμος πολύς, στριμωξίδι για να βρεις τη κατάλληλη θέση για τη καλύτερη φωτογραφία. Φωτογράφοι δε παρα πολλοί, άλλοι ερασιτέχνες άλλοι επαγγελματίες και ο ουρανός δέχτηκε επιδρομή από drones.. πρέπει να έχουμε το νού μας μην και προσγειωθεί κανένα στο κεφάλι μας.

Η εκκλησία αφιερωμένη στο El Senor Caido που βρίσκεται εδώ χτίστηκε το 17 αιώνα αποτελεί τόπο προσκυνήματος. Εκτός από τη εκκλησία καφετέριες και μαγαζάκια με σουβενίρ βρίσκονται στη κορυφή…Το στομάχι μας διαμαρτύρεται έντονα και επιλέγουμε να φάμε στο πολύ ωραίο μαγαζί santa clara με μια καταπληκτική θέα της Bogota με πολύ καλό φαγητό αλλά και με τιμές εγκεφαλικού..

Το τελεφερίκ μας ξαναφέρνει πίσω στη βάση του βουνού σώους και κόψαμε ποδαρόδρομο ως το ξενοδοχείο μας..

Αύριο φεύγουμε για την αλατο-εκκλησια Zipaquira της οποίας οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο μας οδήγησαν εδώ…

Χρειαστήκαμε 3 ώρες για να καλύψουμε την απόσταση των 50 χιλιομέτρων ως τη μικρή αυτή αποικιακή πόλη με λευκα και πράσινα σπίτια.. Εδώ στα έγκατα ενός αλατωρυχείου είναι χτισμένος ένα καθεδρικός ναός.

Κατεβαίνω από το βανακι και μου κόβεται η ανάσα από τη δυσφορία….Αυτό που αντικρύζω αγγίζει το οριο της φαντασίας και της κακογουστιάς.. Τι περιμένεις να δεις στη εισοδο ενός ορυχείου? Τα πάντα εκτός αυτό που βλέπω.. τσίρκο με ένα ροντέο με πλαστικό ταύρο και δεκάδες μεγάλους και μικρούς να χοροπηδούν προσπαθώντας να ισορροπήσουν.. Έντονη μουσική , που σπάνε τα τύμπανα, χορευτές και τυπου μακ ντοναλντ φαγάδικα με την ανάλογη φασαρία και βρωμιά.. Και είναι λέει και μνημείο UNESCO….ωχ…

Με βαριά καρδιά πλησιάζω την είσοδο.. εδώ η διακόσμηση αλλάζει, εδώ ίπτανται μεγάλα πουλιά origami και εμφανίζονται κόκκινα και μπλε λαμπακια νέον.. Ρε που στο διάολο πάω? Λες και διασχίζω διάδρομο θέατρου moulin rouge..

Πολύ θα ήθελα να μάθω τη σκέψη του διακοσμητή.. Με τα νεύρα τσατάλια προχωρώ σε αυτόν το μακρύ (ευτυχώς σκοτεινό) διάδρομο των 1500 που θα μας φέρει στο τρίτο επίπεδο που βρίσκεται ο ναός του άλατος..

14 παρεκκλήσια στολίζουν το ανώτερο επίπεδο και κάθε παρεκκλήσι αντιπροσωπεύει και από ένα στάδιο της σταύρωσης πλημμυρισμένα από ένα σουρεαλιστικό μπλε πράσινο και κόκκινο φως Για να σκαλιστούν αυτά τα παρεκκλήσια απομακρυνθήκαν 25.000 τόνοι αλατιού!!!! Τα νεύρα μου στο ζενίθ μιας και προσδέθηκε ο εκνευρισμός μου από την κακή διαχείριση της μηχανής, τι να σου κάνουν τρεις ώρες διάβασμα και αυτές μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στο αεροπλάνο??..Μου βγήκε η πίστη και όχι μόνο….

Φτάνω στο κάτω επίπεδο. .μπροστά μου ο καθεδρικός ναός μήκους 120 μέτρων και 22 ύψους που μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 800 πιστούς. Σήμερα υπάρχει αρκετός κόσμος και λειτουργεία στο ναό.. Τα μεγάφωνα των ξεναγών που ξεναγούσαν τα γκρουπ και τα φλας ήταν το πιο εκνευριστικό στοιχείο στην επίσκεψη μας. Κάναμε παρατήρηση πως η ξενάγηση τους μπορεί να γίνει και χωρίς τόσο θόρυβο και ένταση αλλά μας έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια

.. Περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στους σκοτεινούς διαδρόμους και φτάσαμε που αλλού? Μα στα υπόγεια μαγαζιά.. Πολλά μα πάρα πολλά μαγαζιά που πουλούν κοσμήματα σμαράγδια και άλλους πολύτιμους λίθους και αντικείμενα από αλάτι….Μια κανονική εμποροπανήγυρη κακόγουστη ενοχλητική και κραυγαλέα. .Εντάξει εχω και τα νεύρα μου και τα βλέπω όλα μαύρα..

Το τελειωτικό κτύπημα ήταν η απόφαση να πιούμε τιντο σε ένα από τα καφέ στην είσοδο πριν πάρουμε το δρόμο για την villa de Leyva …

 

[LULLU]

Το να επισκεφτούμε τη Villa de Leyva ήταν μια προτροπή του Yorgos και ήμουν σίγουρη για τη μοναδικότητα αυτού του αποικιακού χωριού.

Ο φιδίσιος δρόμος περνά μέσα από βουνά και κοιλάδες σε μια διαδρομή που τα τοπία εναλλάσσονται συνεχώς. Οι Χιλιάδες αγελάδες που βόσκουν στα λιβάδια και στις καταπράσινες πλαγιές μας δηλώνουν πως περνάμε την κτηνοτροφική περιοχή που παράγει και τοπικά τυριά και άλλα προϊόντα

.Μας υποδέχεται η περιοχή παραγωγής τούβλων , για να περάσουμε στην περιοχή που οι κάτοικοι ασχολούνται από την καλαθοπλεχτική.. Αν και Κολομβία δεν βρίσκεται ψηλά στη λίστα των οινοπαραγωγών χωρών, εδώ στη περιοχή της villa de Leyva αρκετοί κάτοικοι ασχολούνται με αμπελώνες και παραγωγή κρασιού εκμεταλλευόμενοι το πλούσιο χώμα σε ορυκτά και το ξηρό κλίμα.. Ο επισκέπτης μπορεί να διαθέσει μια ολόκληρη ημέρα να ξεναγηθεί στους αμπελώνες και να απολαύσει το κόκκινο κολομβιανό κρασί..

Αρχίζει να σουρουπώνει.. περνάμε το πιο θρησκευτικό χωριό της περιοχής το Chiquinquira.. που χαρακτηρίζεται η θρησκευτική πρωτεύουσα της Κολομβίας. Εδω βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας του Chiquinquira με τη θαυματουργή εικόνα προστάτιδα της χωρας. ..Δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει και ένα μουσείο αφιερωμένο στις θρησκευτικές παραδόσεις της χώρας.., το μουσείο Mariano..

Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Villa de Leyva αντικρίζομαι ένα πανέμορφο τουριστικό χωριό τη Raquira και η απόφαση μιας σύντομης επίσκεψής , ετσι να ξεμουδιάσουμε, πάρθηκε σε χρόνο ντετε.. Eνα πανέμορφο πολύχρωμο χωριό, μπορεί να θεωρηθεί και η πρωτεύουσα κεραμικής

..Μαγαζιά με βάζα, πιάτα, μπολ, παιχνίδια και χριστουγεννιάτικα παιχνίδια αιχμαλωτίζουν το βλέμμα μας. Τα καλοφτιαγμένα φρεσκοβαμμένα σπίτια με τις ζωγραφιστές προσόψεις, τα καταστήματα χειροτεχνίας , τα εργαστήρια έχουν δώσει μεγάλη τουριστική ώθηση Στη κεντρική πλατεία που περιβάλλεται από πολύχρωμα κτίρια βρίσκεται το δημαρχείο, Alcaldia, μια κεντρική εκκλησία με ψηλό καμπαναριό κτισμένη από τούβλα.

Αγάλματα, με μορφές θρησκευτικές, με μορφές αγροτών, κτηνοτρόφων, ηρώων, όλα δημιουργήματα τοπικών καλλιτεχνών-αγγειοπλαστών, κοσμούν τη πλατεία …Η επίσκεψη μας τελικά δεν ήταν σύντομη και ετσι φτάσαμε βράδυ στη Villa de leyva.. και φυσικά όχι ηρεμα….Στο ξενοδοχείο μας san Antonio που έχουμε κλείσει , τρώμε πόρτα. .Με ένα σκληρό σκέτο, δεν έχετε κράτηση σε εμάς, μας έρχεται ψυχρολουσία..

Μα πως?? San Antonio λεει το βαουτσερ,,

-Μα όχι σε αυτό.. στο άλλο..

-Ε πόσα San Antonio πια??

Και μάθαμε πως εδώ δυο ονόματα επικρατούν το san Antonio και santa Clara,….κάτι σαν το δικό μας Γιάννης και Μαρια..

Μεταφερόμαστε στο άλλο San Antonio αφήσαμε τα πράγματα και ξεχυθήκαμε στα μισοφωτισμένα στενά και σοκάκια..

Δικαίως χαρακτηρίζεται ένα από τα πιο όμορφα χωρια της χώρας, μια πόλη παγωμένη στο χρόνο, ένα εθνικό μνημείο από το 1954 με πλακόστρωτους δρόμους, ασβεστωμένα κτίρια( το ακριβώς αντίθετο με την πολύχρωμη Raquira) εχει διατηρηθεί αναλλοίωτο στο σύνολο του. .Ιδρύθηκε το 1572 από τον Herman Suarez Villalobos και το ξηρο κλίμα, η φυσική ομορφιά εκτιμήθηκαν από κληρικούς αξιωματούχους και ευγενείς που την επέλεξαν ως τόπο κατοικίας τους.

Θαυμάζουμε τα μαγαζιά, τα γκουρμε εστιατόρια, καφετέριες, τα ξενοδοχεία, τα σοκάκια που σφύζουν από ζωή, (πολλοί τουρίστες γύρω) ..

Σταματάμε για μια ζεστή σούπα .. είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε ..αν και ο τουρισμός πολύς, η αγγλική δεν είναι γλώσσα επιλογής και επικοινωνίας, πάντως με προσπάθεια και χαμόγελα καταφέραμε να γεμίσουμε το στομάχι μας και να ζεσταθούμε. .επιστροφή στο ξενοδοχείο μας. Αύριο θα έχουμε μια γεμάτη από ξεναγήσεις μέρα.

 

[Smaragda53]

πολύ καλό αλλά λίγο βρε παιδί μου, μόλις αρχίζει και δημιουργείται ατμόσφαιρα, τέλειωσε το κεφάλαιο!

 

[LULLU]

πολύ καλό αλλά λίγο βρε παιδί μου, μόλις αρχίζει και δημιουργείται ατμόσφαιρα, τέλειωσε το κεφάλαιο!

λοιπον.. κανω μεγαλη προσπαθεια και γιατι πρεπει για καθε κεφαλαιο να βρω και τις φωτογραφιες που δυστυχως εχω χασει και οι φιλεναδες μου που τις ειχα δωσει, γιατι το συνηθιζουμε και ευτυχως, μου τις στελνουν σιγα σιγα με we transfer η με εμαιλ και γιαυτο σημερα τα εικονιδια ειναι και μικρα..

 

[gkalla]

λοιπον.. κανω μεγαλη προσπαθεια και γιατι πρεπει για καθε κεφαλαιο να βρω και τις φωτογραφιες που δυστυχως εχω χασει και οι φιλεναδες μου που τις ειχα δωσει, γιατι το συνηθιζουμε και ευτυχως, μου τις στελνουν σιγα σιγα με we transfer η με εμαιλ και γιαυτο σημερα τα εικονιδια ειναι και μικρα..

Απαράδεκτες!!!
Να στείλουν μήνυμα 4 (για άτομα χρήζοντα επείγουσας βοηθείας) και να έρθουν να σου φέρουν τις φωτογραφίες.

 

[LULLU]

Απαράδεκτες!!!
Να στείλουν μήνυμα 4 (για άτομα χρήζοντα επείγουσας βοηθείας) και να έρθουν να σου φέρουν τις φωτογραφίες.

ειναι μακρια....Θεσσαλονικη μερια.. απο τη χανιωτισα συνταξιδιωτισα ελαβα σχεδον όλες που ειχα δωσει ...........

 

[travelbreak]

είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε ..αν και ο τουρισμός πολύς, η αγγλική δεν είναι γλώσσα επιλογής και επικοινωνίας

Εμείς χωρίς το Google translate δεν κάναμε τίποτα. Ακόμα και με τους τροχονόμους με αυτό κάναμε δουλειά.
Περιμένουμε τη συνέχεια. Και από φωτογραφίες, μια χαρά.

 

[LULLU]

Ξύπνημα και έξω να βρούμε το μαγαζί Τερέζα όπου θα παίρναμε το πρωινό μας.. Το Τερέζα μπορεί να βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο και δεν κουραστήκαμε στο ψάξιμο, κουραστήκαμε όμως να περιμένουμε να ανοίξει. Με το που άνοιξε πέσαμε με τα μούτρα, τι πεινάλες που είναι αυτοί καλέ θα είπαν οι άνθρωποι πίσω από τα γελαστά πρόσωπα τους..

-Σιγά μην ντρέπεσαι μπας και θα μας δουν και αύριο??Πριν φύγουμε από το μαγαζί, γράψαμε και τις ευχές μας πάνω στο τοίχο που εχει αφιερωθεί για αυτό το σκοπό..

-Για υπογραφή βάλτε ..απο τις πεινάλες Ελληνίδες..

Ο Γιγιερμο ήλθε για το walking tour.

Ωχ ρε εσείς.. περπάτημα[Μ1] ?? και έχουμε γεμάτο στομάχι!!!!!!!!!

Επίσκεψη πρώτη στην κεντρική πλατεία του χωριού. Τα πλακόστρωτα δρομάκια μας οδηγούν στην plaza Mayor τη μεγαλύτερη πλατεία της Κολομβίας 14.000 τετραγωνικών μέτρων.. χαρακτηρίζεται από το αποικιακό στιλ με πέτρινα δάπεδα ,καταμεσής ένα σιντριβάνι και γύρω πολλά κτήρια που διατηρούν αυτήν την υπέροχη αποικιακή αρχιτεκτονική και που σήμερα στεγάζονται ξενοδοχεία, μαγαζιά, καφετέριες, μουσεία και το δημαρχείο

Στη δεξιά πλευρά κυριαρχεί, η εκκλησία της Παναγίας του Ροζαριου, Iglesia de Nuestra Senora del Rosario με μεγάλη επισκεψιμότητας., Μια εκκλησία μπαρόκ στιλ, με γλυπτά από ξύλο και χρυσή επικάλυψη..

Τα πρωινά η πλατεία είναι σχεδόν άδεια, αλλά από το απόγευμα γεμίζει ζωή.. πλημμυρίζει από κόσμο που κάθονται στα σκαλοπάτια της εκκλησίας περπατούν στη πλατεία η απολαμβάνουν το πότο τους στα γύρω μαγαζιά.. τόπος συνάντησης η όπως λέει ο Λαζόπουλος πάμε πλατεία??

Μπαίνουμε στο μουσείο Alberto Acuna. Ο Αcuna άνθρωπος πνεύματος, ήταν από τους πιο σπουδαίους ζωγράφους και γλύπτες της Κολομβίας, ήταν δε από τους πρώτους τοιχογράφους. Γεννήθηκε το 1904 στην Suaita και μέχρι το θάνατο του το 1993 υπηρέτησε τη τέχνη και αγωνίστηκε στο να διασώσει, να διατηρήσει να επιστρέψει την προκολομβιανή τέχνη στη χώρα.. Το Μάιο του 1976 ίδρυσε αυτό το μουσείο τέχνης που φιλοξενεί 250 περίπου έργα του ιδίου , αντίγραφα των El Greco, Rembrandt, Michelangelo, απολιθώματα , κεραμικά που ανακάλυψε ο ίδιος αλλά και οι στενοί φίλοι του.. έπιπλα, ντουλάπες, τραπέζια , ράφια και κουζινικα σκεύη μαρτυρούν την προ μουσείου ζωής σε αυτό το κτήριο..

Μια άλλη ιστορική προσωπικότητα που φιλοξενεί η Villa de leyva είναι ο Antonio Narino.. ένας σπουδαίος αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Κολομβίας από την Ισπανική κατοχή,( μισούσε τους Ισπανούς αν και ο πατέρας του ήταν Ισπανός) υποκινητής της εξέγερσης παρέα με τον Bolivar που έζησε τα τελευταία 21 χρόνια από τα 58 της ζωής του και πέθανε από φυματίωση εδώ σε αυτό το χωριό .Ο Narino μετέφρασε από τα Γαλλικά στα Ισπανικά την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Το σπίτι όπου φιλοξενήθηκε και έζησε ο Narino είναι σήμερα μουσείο που δίνει στον επισκέπτη την δυνατότητα να δει , να γνωρίσει την ιστορία αυτού του σπουδαίου άνδρα.

Τέρμα το περπάτημα…. Επιβιβαστήκαμε στο βανακι για να επισκεφτούμε μια άλλη περιοχή …την περιοχή των απολιθωμένων δεινοσαύρων..

Αυτό που βλέπουμε εμείς να οργιάζει γύρω μας καταπράσινη φύση με βουνά και κοιλάδες πριν απο 145 εκ χρόνια κατά την Κρητιδική περίοδο ήταν καλυμμένη από ωκεανό. .Μετα η περιοχή βυθίστηκε και όσα θαλάσσια είδη ζούσαν εγκλωβίστηκαν εδώ, θάφτηκαν κάτω από στρώματα γής μέχρι να ανακαλυφτούν τυχαία το 1977 από αγρότες της περιοχής. Αυτό δηλώνουν τα εντυπωσιακά απολιθώματα, ψαριών, κελυφών, δεινοσαύρων, πλειόσαυρων, πλασιουσαυρου, ιχθυόσαυρου δελφινιων. Αν και βρήκαμε την είσοδο κλειστή, ο φύλακας μας άνοιξε ευγενικά και με χαμόγελο δίδοντας μας την δυνατότητα να μπούμε στο μουσείο.. El Fossil..σκελετοί δεινοσαύρων που φτάνουν τα 7 μέτρα, κρανία, δόντια, όστρακα, απολιθωμένα ψάρια, όλα τακτοποιημένα σε γυάλινες προθήκες στο μουσείο ενός περίπου δωμάτιου.

χρησίμευε και ως αστρονομικό παρατηρητήριο βρίσκεται στα 7 χιλιόμετρα από τη πόλη. Αυτό που βλέπουμε εμείς τώρα είναι όρθιες πέτρες από ψαμμίτη που περιβάλλουν το χώρο. Μας έπιασαν τα γέλια με το που αντικρίσαμε τη μορφή αυτών των πέτρινων κολόνων.. σχήμα φαλλου, γιγάντιων φαλλων, κάποιοι φτάνουν τα 4,5 μέτρα ύψος… Σύμβολο λέει ιερά , όπως πίστευαν οι Μουσκας , σύμβολο δύναμης, υπεροχής και ανδρείας… Δεν μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να καταγράψουμε τέτοιο φωτογραφικό θέμα και καδρο..που όσο και αν ψάχνω δεν μπορώ να βρω ..χάθηκαν και καμμιά μας δεν έχει. .έτσι για τιμωρία που γελάσαμε με τι ψυχή μας που αμφισβητήσαμε το ιερό σύμβολο των Μουσικας.. ίσως κάποια μέρα να βρεθούν οι φωτογραφίες…

Επιστροφή στη Villa de leyva κάτω από μια ψιλή συνεχή επίμονη βροχή.. Για μεσημεριανό ceviche που έχω αδυναμία και βόλτες στα πλακόστρωτα στενά, αγορές παζάρια .

.Η Σοφία με πλησιάζει αναφέροντας πως γυρνώντας από το παρατηρητήριο, είδε τον οδηγό μας να απομακρύνεται βιαστικά από το τελευταίο κάθισμα του βαν και όταν επέστρεψε είδε ανοικτή τη τσάντα και το πορτοφόλι της.. υποτίθεται ότι τα πράγματα είναι ασφαλή με τον οδηγό, , έτσι έλεγαν…Από ένα πρόχειρο έλεγχο είδε ότι έκαναν φτερά 3000 pesos και 150 ευρώ…

-Αμάν…την κάτσαμε τη βάρκα βρε Σοφία..

Ο ξεναγός έκπληκτος δεν θέλει να παραδεχτεί πως ο συνεργάτης του έχει ίσως μακρύ χέρι.. αλλά δεν υπήρχε ψυχή άλλη στο χώρο και η Σοφία τον είδε στη θέση της..

Στο αστυνομικό τμήμα όπου έγινε η καταγγελία δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη…λογικά ο μόνος που γνώριζε αγγλικά και μετέφραζε ήταν ο ξεναγός όπου δεν θεωρήσαμε ότι μετέφερε ακριβώς τις πληροφορίες…για εμάς μάλλον ήταν στο κόλπο και αυτός….ο τρόπος αντιμετώπισης, το να φύγουμε χωρίς να πάρουμε μια αναφορά από το τμήμα, να μην θέλει να μιλήσει για αυτό. .ε δεν είναι και υπερ του…

Φεύγουμε για Bogota ξημερώματα να προλάβουμε τη πτήση για Νeiva.. Ta 180 χιλιόμετρα από Villa de leyva για Bogota τα διανύσαμε με δυσπιστία, παγωμάρα ….παρ ολίγο να χάσουμε και τη πτήση…Αποχαιρετώντας τον Γιγιερμο του ειπα το σκεφτικό μου και ότι θα ενημερώσω το γραφείο .

.-Σιγά μην του κάνεις τη μούρη κρέας λέει η Μαρία..

-Και μια στο εκκ να έχω δίκιο πρέπει να μάθει πως το σκέφτηκα,,.. Με το γραφείο δε υπήρξε μια πολύμηνη ανταλλαγή email , ζήτησαν συγνώμη αν και συνεργάζονται χρόνια με αυτά τα παιδιά, αλλά χωρίς να έχουν αναφερθεί παρόμοια περιστατικά…

 

[LULLU]

Μετα από καιρό είπα να τελειώσω με τις εκκρεμότητες συγγραφής μου.. είμαστε λοιπόν στη επιστροφή μας από το υπέροχο χωριό Villa de leyva έξαλλες που γίναμε θύματα κλοπής και με περίσσια βιασύνη να φτάσουμε στο αεροδρόμιο της Bogota ..Χρειαστήκαμε 4 ώρες για 180 χιλιόμετρα απόσταση και σχεδόν σίγουρες ότι το αεροπλάνο θα έφευγε χωρίς εμάς…ευτυχώς όμως ο αέρας θεός φύσηξε τόσο δυνατά ώστε όλες οι πτήσεις να έχουν τουλάχιστον ένα 3ωρο καθυστέρηση..

Πατήσαμε τη γη της Neiva στις 3 το μεσημέρι..H Νeiva βρίσκεται μεταξύ της Κεντρικής και Ανατολικής Cordillera σε πεδιάδα στην ανατολική όχθη του ποταμού Magdalena.

Μέσω του Μagdalena οι Ισπανοί κατάφεραν να κατακτήσουν τα βάθη της Κολομβίας..

Ταξιδεύομε παράλληλα με το ισχυρό ποτάμι που τα θολά νερά του ρέουν προς βορρά και για 1528 χιλιόμετρα διατρέχοντας τη μισή δυτική χώρα , χαράσσοντας το δρόμο του μέσα από φαράγγια που περικλείονται από δάσος νεφών, παρακάμπτοντας τους μυστηριώδεις μεγαλίθους του San Agustín, που εκει θέλουμε να καταλήξουμε, παχύνοντας για να καταλήξει στην Καραϊβική στο Bocas de Ceniza (τα «σταχτιά στόματα»), όπου η λάσπης των νερών του κάνει τη θάλασσα γκρίζα.

.Το τοπίο αλλάζει συνεχώς από την ψηλή βλάστηση σε σαβάνα, σε εκτάσεις με καλλιέργεια πατάτας, μπανάνας κρεμμύδια , παπαγιες αλλά και χωράφια που περιμένουν τα νερά του ποταμού να τα βυθίσουν στο υγρό στοιχείο..Ενα τοπίο εντυπωσιακό ..το φωτογραφικό σαφάρι υποχρεωτικό.. Πήραν φωτιά οι μηχανές και μετα στο υπαίθριο μπαράκι καταλαγιάσαμε την πείνα μας με αυγά βραστα συνδυασμένα γευστικά με πεντανοστιμη παπαγια..

Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου χαϊδεύουν το νερό τα δένδρα και τις κορυφές των βουνών χαρίζοντας χιλιάδες χρώματα στο ουρανό. Στέκομαι στη όχθη και απολαμβάνω αυτό το σκηνικό της φύσης ..αν δεν είναι έτσι ο παράδεισος πως μπορεί να είναι??

Πέρα από τη μαγνητική ομορφιά του το ποτάμι κρύβει και τραγικά γεγονότα .. από τη καταστροφή των φυσικών πόρων, ζώων και θανάτωση των φυλών από τους Ισπανούς αλλά και στη σύγχρονη ιστορία κρύβει νεκροταφεία αμέτρητων χιλιάδων που σφαγιάστηκαν στους εμφύλιους πολέμους της δεκαετίας του 1950, στους πολέμους της κοκαΐνης της δεκαετίας του '80 και στις αντάρτικες εξεγέρσεις των Farc…

Περνάμε από χωριά με διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ.. τούβλο και τσίγκος τα επικρατέστερα δομικά υλικά για τις παράγκες και τα χαμόσπιτα που καλύπτουν τις στεγαστικές ανάγκες των χαμογελαστών κατοίκων .. στο δρόμο μαγαζιά-πάγκοι πουλούν καθετί που έχει αξία..απο αυγά , μπαταρίες και χτένες..

Στάση στο χωριο..που στη κεντρική πλατεία υπάρχει ενας πλάτανος 150 χρονών και το άγαλμα ενός σπουδαίου μουσικού.. αλλα δυστυχώς δεν κατέγραψα το ονομα αν και θεωρώ πως είναι το Garzon..

Η νύχτα απλώνει το πέπλο της και εμείς ακόμη στο δρόμο…ένα δρόμο στενό με πολλές στροφές και πολλά φορτηγά που μας καθυστερούν αν και ο οδηγός μας τύπου Φερσταπεν κάνει τα αδύνατα τα δυνατά αλλα και επικίνδυνα.. τόσο επικίνδυνα που σε κάποια φάση κλείνω τα μάτια και περιμένω το μπάμ..

Οκτώ και μισή βράδυ φτάνουμε san Agostino οπότε η απογευματινή προγραμματισμένη ξενάγηση ..αναβάλλεται. .είχαμε και μια πείνα που δεν περιγράφεται.. Το προσωπικό της posata Andaquies μας περιμένει χαμογελαστό εξυπηρετικό και φιλικότατο όπως αποδείχτηκε . Η posata αποτελείται από διώροφα ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια δεκαετίας του 50 που μια ανακαινησουλα τη θέλει ,με τεράστια μπαλκόνια με ανεμπόδιστη θέα με ένα πολύ όμορφο και καλοπεριποιημένο κήπο α ναι και με μια κουζίνα με πολύ καλο φαγητό…

Η δυνατή βροχή -καταιγίδα μας έβγαλε από το βαθύ ύπνο και κάποιοι τολμηροί βγήκαν και στη βεράντα να απολαύσουν τη μυρωδιά της βροχής…

Στο πρωινό συναντηθήκαμε με τους φοιτητές της αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου και με 4 Γαλλίδες που δεν λένε να συνέλθουν από το σοκ της νίκης του Τραμπ..ω ναι καλές μου ..θα το φάμε στη φάπα αυτό το πορτοκαλοξανθι κεφαλάκι με ότι περιέχει…

---ce n'est pas possible… ce n'est pas possible αναφωνούν…

---et pourtant c'est possible. ,απαντούν οι γαλλόφωνοι..

Η Κολομβία έχει πολλά αρχαία ερείπια αλλά δύο είναι οι πιο σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι στα νότια της χώρας όπου πέτρινα αγάλματα και αβαθείς τάφοι είναι σπαρμένοι στις βουνοκορυφές της υπαίθρου .., San Agostin και Tierradentro..

Ο αρχαιολογικός χώρος san Agustin βρίσκεται στα 800 μέτρα από τη posata αλλά μην γνωρίζοντας το, μπήκαμε στα δυο ταξί που μας περίμεναν για να μας μεταφέρουν στην είσοδο ..

Ο χώρος σου εμπνέει αμέσως μια ενέργεια , ένα δυναμισμό ένα σεβασμό που παρα τις τελίτσες Uberto του ξεναγού που αυτοανακηρύσσεται ο Uberto Eko της Κολομβίας…

Σε αυτά τα ομορφα αγροτικά τοπία πριν 6 χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ κατάφεραν να βρουν μέσα επιβίωσης , οικογενειακής οργάνωσης, κοινωνικής οργάνωσης …γραφή δεν υπήρχε, οπότε δεν υπάρχουν και γραπτά που να μας εξηγούν ακριβώς το πως κατάφεραν να δαμάσουν τη πέτρα, το χαλκό , το μέταλλο, να δημιουργήσουν αυτά τα όμορφα αγάλματα που στολίζουν και φρουρούν τους βασιλικούς τάφους ,άλλοτε με μορφή κεφάλια θεών,η με διαβολικές εικόνες αντρών σε έκταση και άλλοτε με μορφές ανθρώπων και ζώων., πως έζησαν αλλά και πως μια μέρα εξαφανίστηκαν από προσώπου γής.. Αυτά τα 150 αγάλματα από ένα συνολικό αριθμό 500, που βρέθηκαν τυχαία το 1800 από τους αγρότες στη περιοχή, σκάβοντας τα χωράφια τους είναι η απόδειξη ότι έζησαν εδώ. Τα αγάλματα αποτελούν το αρχαιολογικό πάρκο των 78 στρεμμάτων και που χωρίζεται σε τρία mesista,(πλατω) Α.Β.C και που το κάθε ένα έχει τα δικά του ευρήματα όσα έμειναν γιατι ο χώρος είχε υποστεί καταστροφές από τους κυνηγούς χρυσού αλλά και στη δεκαετία του 1980-1990 λόγω των πολιτικών αναταραχών το πάρκο έπεσε θύμα εκτεταμένης κλοπής και διακίνησης αρχαιολογικών ευρημάτων.. πολλά από αυτά βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και βίλες σε Αμερική και Ευρώπη . Το Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας της Κολομβίας κάνει προσπάθειες να επιστραφούν ( ανάλογο με τα δικά μας μάρμαρα του Παρθενώνα)..

Η ξενάγηση ξεκινά από το εξαιρετικό μουσείο

και συνεχιζει σε ένα περιποιημένο κυκλικό μονοπάτι όπου περίπου βρίσκονται περίπου 50 αγάλματα σε απόσταση μισου μιλίου ..

Ανηφορίσαμε, όχι όλες,

προς το Alto del Lavapatas, ένας λαβύρινθος από αγωγούς, πισίνες ταράτσες , ένα ταφικό τύμβο συνοδευόμενο απο 7 αγάλματα

.Στη νότια πλευρά άλλα δέκα μικρότερα αγάλματα δηλώνουν τόπο ταφής μικρών παιδιών και νηπίων. Από το σημείο βρίσκεται στα 1750 μέτρα έχεις μια πανοραμική θέα της περιοχής.

Γυρίσαμε να συναντήσουμε τα κορίτσια που μας περίμενα στη καφετέρια..

Μεσημέρι βόλτα στη πόλη…μια πόλη νέα χωρίς ιδιαίτερο χρώμα, αλλά με έντονη τη προσπάθεια των κατοίκων για αλλαγές και βελτίωση.. επιστροφή στο ξενοδοχείο .

Το βραδινό μας στο υπέροχο φιλικό εστιατόριο με τα παιδια να τρέχουν να εξυπηρετήσουν με χαμόγελο αν και δεν μιλουν αγγλικά..Οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής οι μόνοι αγγλόφωνοι , μας καλούν σε ένα πάρτι με άναμμα φωτιάς.,. .Γέλια ,φωνές χαρές.

Η Μαρία παίζει μαζί τους ένα παιχνίδι όπως το Teco και κερδίζει…η τύχη του πρωτάρη..

Όλη νύχτα βρέχει μα βρέχει πολύ..

Το πρωί αγκαλιές φιλιά αποχαιρετούμε τα παιδιά της posata..

Φορτώνουμε τα πράγματα στο βαν και αναχωρούμε για Popayan…