Τουρκία Στις όχθες του Βοσπόρου

[tkaramp]

Το εξωτερικό κομμάτι της χρυσής πύλης, τραβηγμένο μέσα από οθωμανικό νεκροταφείο.

Τζαμί Sehzade

Τζαμί και μαυσωλείο Σουλευμάν

Πικνίκ μπροστά από το τζαμι του Σουλευμαν.

Η θέα από την ταράτσα του ξενοδοχείου ήταν πραγματικά φανταστική

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Φέτος, εφόσον ναυάγησε το μεγάλο ταξίδι που σχεδίαζα (την επόμενη φορά Περού) λόγω πολλών προσωπικών εξόδων,

Δεν πειράζει, εσύ να 'σαι καλά!
Όταν κάτι το θέλουμε πολύ, πάντα βρίσκουμε τρόπο να το πραγματοποιήσουμε

 

[tkaramp]

1η μέρα (Sultanahmed)

Πρώτη μου φορά σε ισλαμική χώρα, κάτι που εμπέδωσα ξυπνώντας από έναν απροσδιόριστο -αρχικά- θόρυβο στις 5 το πρωί. Μου πήρε λίγο να καταλάβω ότι ήταν το κάλεσμα του μουεζίνη στους πιστούς για την πρωινή προσευχή. Κάποιες ώρες αργότερα και αφού είχαμε ξανακοιμηθεί χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα, βρεθήκαμε σε ένα κοντινό μαγαζάκι της Turkcell. H τιμή για μία τουρκική sim αρκετά καλύτερη από ότι στο αεροδρόμιο (9 gigabyte 100 λίρες) και πλέον ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση!

Πηγαίνοντας προς το μουσείο των ψηφιδωτών, είπαμε να δούμε κάποια μικρά αξιοθέατα που ήταν στον δρόμο μας. Οι δύο πρώτες από τις στάσεις μας (το Sokollu Mehmet Pasa camii και η μικρή Αγία Σοφία) δεν στέφθηκαν με επιτυχία, διότι ως Παρασκευή πρωί τα λειτουργικά τζαμιά δεν είναι ανοιχτά σε μη πιστούς. Στην συνέχεια, προχωρήσαμε παραλιακά, παίρνοντας μια πρώτη γεύση από τις όχθες του βοσπόρου χαζεύοντας παράλληλα ότι είχε απομείνει από το παλάτι του Βουκολέωντα και τα θαλάσσια τείχη της πόλης. Η μεγάλη κίνηση στον παραλιακό δρόμο δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, οι πολλές πολιτικές αφίσες έκαναν φανερό ότι η πόλη ετοιμαζόταν για τις εκλογές της και εμείς σιγά σιγά, συνεχίσαμε για το μουσείο αφού περάσαμε έξω και από το μοναδικό όρθιο κομμάτι του ιπποδρόμου της πόλης.

Παρένθεση Museum Pass Istanbul

Πρόκειται για ένα πάσο για αρκετά από τα πιο δημοφιλή μουσεία της πόλης. Οικονομικά βγάζει τα λεφτά του (185 λίρες την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο) αρκετά εύκολα. Διαισθητικά, 185 λίρες κοστίζουν αθροιστικά: η Αγία Σοφία, το παλάτι Topkapi μαζί με το χαρέμι καθώς και κάτι ακόμα (μονή της Χώρας, αρχαιολογικό μουσείο, Αγία Ειρήνη κ.α) και οτιδήποτε πέρα αυτών είναι κέρδος. Αξίζει να αναφερθεί ότι στην κάρτα δεν περιλαμβάνονται η Βασιλική κιστέρνα και το παλάτι Dolmabahce. Να έχετε στο μυαλό σας ότι πάρα πολλοί από τους χώρους που καλύπτει έχουν αίθουσες κλειστές λόγω ανακαίνισης. Ήταν απίστευτα εκνευριστικό γιατι δεν αναφέρεται πουθενά και ελάχιστους χώρους τους είδαμε πλήρεις. Μάλιστα η εκκλησία της Παμακάριστου (Fethiye Museum) δεν ήταν καθόλου επισκέψιμη!

Το μεγάλο πλεονέκτημα όμως, είναι η αποφυγή της ουράς για αγορά εισιτηρίων (την ουρά για να μπεις προφανώς δεν την γλιτώνεις) σε μέρη όπως η Αγία Σοφία το οποίο μπορεί να γλιτώσει αρκετή ώρα. Online αποστολή γίνεται μόνο εντός Τουρκίας οπότε μια επιλογή είναι η συνεννόηση με το κατάλυμα για την αποστολή της εκεί. Αλλιώς, μπορείτε να την πάρετε είτε από μηχανήματα σε κεντρικά σημεία (διάβασα ότι δεν πολυλειτουργούν οπότε δεν τα δοκίμασα) είτε από επιλεγμένα μουσεία (δεν εκδίδεται σε όλα τα οποία καλύπτει). Αν την πάρετε όταν θα είστε εκεί, να έχετε υπόψιν να αποφύγετε να την βγάλετε από μέρη με μεγάλη ουρά για ευνόητους λόγους. Εμείς αποφασίσαμε να την βγάλουμε στο μουσείο ψηφιδωτών και (spoilers ) τελειώσαμε αμέσως. Η κάρτα ισχύει για 5 ημέρες από την πρώτη χρήση της. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Τα ψηφιδωτά στεγάζονται στο χώρο του μεγάλου παλατιού των Βυζαντινών, όπου και βρέθηκαν. Ο λόγος που επιλέχθηκε σαν πρώτος σταθμός της ημέρας, ήταν η ευκολία έκδοσης της κάρτας μουσείων της Κωνσταντινούπολης, μιας και η ουρά στα εκδοτήρια ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτη. Το μουσείο ήταν σχετικά μικρό, αλλα με μερικά πολύ όμορφα ψηφιδωτά με απεικονίσεις καθημερινών δραστηριοτήτων, ζώων και μυθολογικών όντων.

Αν και η ώρα είχε περάσει (κόντευε 11) θέλαμε να δοκιμάσουμε να μπούμε στην Αγία Σοφία, αν και εφόσον βλέπαμε ότι οι ουρές απ έξω ήταν διαχειρίσιμες. Πριτς! Ακόμα και η ουρά για κατόχους του pass ήταν μεγάλη και θεωρήσαμε ότι μέσα θα γινόταν χαμός. Έτσι κάναμε αναστροφή και είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας με την βασιλική κιστέρνα, αλλα και εκεί φάγαμε χυλόπιτα καθως η ουρά ήταν επίσης μεγάλη. Γενικά, είχε πολύ κόσμο στο δρόμο και πάρα πολλές εκδρομές σχολείων. Τελικά, πνίξαμε την απογοήτευση μας στο...σιρόπι, δοκιμάζοντας δύο τρία σιροπιαστά στο γειτονικό Mado (πολύ καλά). Αφου δεν μας έκατσε η βασιλική αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε μια δυο κοντινές μικρότερες κιστέρνες οι οποίες εγγυημένα δεν θα είχαν κόσμο και στη στάση για φαγητό που θα ακολουθούσε, θα αποφασίζαμε πως θα αλλάζαμε το πρόγραμμα μας.

Πριν ξεκινήσουμε, ξοδέψαμε λίγο χρόνο χαζεύοντας το Μίλιον ή μάλλον ότι έχει απομείνει από το γνωστό μνημείο το οποίο χρησιμοποιούταν ως το σημείο 0 για τις αποστάσεις όλων των δρόμων της αυτοκρατορίας. ‘Ολοι οι δρόμοι ξεκινούσαν από την νέα Ρώμη, όπως ακριβώς ξεκινούσαν από το χρυσό μίλι της παλιάς.

Ξεκινήσαμε με την κινστέρνα του Θεοδοσίου, η είσοδος της οποίας βρίσκεται μέσα σε ένα γυάλινο κτίριο σε σχήμα κύβου. Εκεί, οι βαριεστημένοι φύλακες μας επιβεβαίωσαν ότι η πρόσβαση είναι δωρεάν και μας έδειξαν την είσοδο. Η πρώτη κινστερνα που βλέπαμε ήταν η μικρότερη και φωτεινότερη από αυτές που θα επισκεπτόμασταν. Χτίστηκε μεταξύ 428 και 443 επί Θεοδοσίου του δεύτερου εξού και το όνομα της. Όμορφη η χαμηλή στάθμη του νερού τριγύρω από το ξύλινο δάπεδο, υπερβολικά φωτισμένοι και γεμάτοι υποστηρικτικά οι όμορφοι κατα τά άλλα κίονες αλλά το κυριότερο ήταν πως ήμασταν σχεδόν μόνοι και το απολαύσαμε ιδιαίτερα.

Μόνοι ήμασταν και στην επόμενή κινστέρνα, αυτή του Φιλόξενου. Με είσοδο 20 λίρες ήταν αρκετά πιο ατμοσφαιρική στον φωτισμό (ανύπαρκτος), αισθητά μεγαλύτερη από την προηγούμενη αλλά και με φαινομενικά περισσότερα προβλήματα. Ουσιαστική στάθμη νερού δεν υπήρχε, αλλα το νερό έμπαινε από παντού. Για το νερό που έσταζε από την οροφή, είχαν επιστρατευτεί μεγάλα πανιά που κρέμονταν από την οροφή και συγκρατούσαν το νερό, κουβάδες τοποθετημένοι σε στρατηγικά σημεία, καθώς και ένας ταλαίπωρος επιστάτης ο οποίος με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι προσπαθούσε να μαζέψει ότι μπορούσε. Οι κίονες φαινόντουσαν αρκετά διαβρωμένοι (σχεδόν τίποτα δεν διακρίνεται στα κιονόκρανα) και κάθετα τοποθετημένα άλλα πανιά που μας έκοβαν την πρόσβαση σε κάποιους χώρους, έδειχναν μια εικόνα εγκατάλειψης. Παρόλα αυτά, με μηδέν άτομα πέρα από εμάς και του σφουγγαριστροφόρου επιστάτη, μαζί με τον χαμηλό φωτισμό η εμπειρία ήταν πάρα πολύ όμορφη.

Μετά από τα πρώτα μας pide και κιουνεφέ (στο πολύ καλό Ortaklar Kebap Lahmacun) αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με το μουσείο Ισλαμικής τέχνης. Το μουσείο στεγάζεται στο όμορφο παλάτι του Ibrahim Pasa με την πρόσοψη του να βλέπει τον ιππόδρομο. Μόλις περνάς τον έλεγχο εισιτηρίων υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο μπορεί κανείς να δει απομεινάρια του ιπποδρομου. Το κυρίως μουσείο δεν είναι τρομερά μεγάλο, (μέρος του ήταν κλειστό για ανακαίνιση) και παντελώς μα παντελώς άδειο. Παρουσιάζει, μέσω μιας σειράς εκθεμάτων, την Ισλαμική ιστορία όπως αυτή εκτιλύχθηκε μέσα στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ουμαγιάδες, Αββασίδες, Μαμελούκοι πριν περάσουμε φυσικά στους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Διάφορα ενδιαφέροντα ή όμορφα εκθέματα από λεπτοδουλεμένες πόρτες και γυάλινα μπολ, κοράνια με καλλιγραφικά κείμενα, μέχρι τουρκικά χαλιά και φιρμάνια σουλτάνων.

Αξίζει μια αναφορα στην αίθουσα με τα ιερά κειμήλια, στην οποία έβλεπες αρκετά φυλαχτά με τρίχες του Μωάμεθ!! (από ένα σημείο και μετά τις κρατούσαν όταν κουρευόταν/ξυριζόταν) ένα αποτύπωμα του ποδιού του (spoilers ξανά, είδαμε και άλλα στο topkapi) και διάφορα καλλιγραφικά κείμενα που αναφέρονται στις αρετές του. Οι προθήκες σε αρκετά από αυτά ήταν αρκετά θαμπωμένες/βρωμισμενες, πιθανολογήσαμε από τις προσπάθειες των πιστών να βρεθούν πιο κοντά σε αυτά.

Βγαίνοντας από το μουσείο η ώρα κόντευε τρεις και είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα για την Αγία Σοφία. Αυτή τη φορά ήμασταν τυχεροί, η ουρά για τους κατόχους της κάρτας μουσείων ήταν ελάχιστη οπότε βουρ στον πατσά! Δεν θα κουράσω πάρα πολύ με αναλυτικές περιγραφές, υπάρχουν άλλωστε άπειρες ιστορίες για αυτό, αλλα θα αναφέρω μερικά σχόλια.

1. Η επιλογή μας να πάμε τη συγκεκριμένη ώρα ήταν πάρα πολύ καλή, καθώς ο κόσμος αρχικά ήταν αρκετός αλλά όχι υπερβολικός. Βοηθάει βέβαια και η εκκλησία η οποία είναι πραγματικά τεράστια. Πάντως καθίσαμε κοντά 3 ώρες και το τελευταίο μισάωρο με 45αλεπτό ήταν μαγεία, καθώς ήταν σχεδόν άδεια. Αν κάνετε πάντως κάτι αντίστοιχο έχετε στο μυαλό σας ότι ο πάνω όροφος κλείνει νωρίτερα.
   
   
2. Πολλή εντύπωση μου έκανε, το πόσο ευρεία είναι η εκκλησία. Πόσο πιο εντυπωσιακή θα ήταν, αν έλειπαν και οι μεγάλες σκαλωσιές για επισκευές;
   
   
3. Ενδιαφέρον είχε το πόσο βαθουλωμένο ήταν το μάρμαρο του δαπέδου στο σημείο που στέκονταν οι φρουροί στην πύλη του αυτοκράτορα. Γενικά πάντως σε αρκετά αξιοθέατα στην πόλη παρατηρήσαμε “βύθισματα” σε μαρμάρινα δάπεδα.
   
   
4. Πολύ όμορφα τα ψηφιδωτά του πάνω ορόφου. Η ιστορία αυτού της Ζωής με τους τρεις αυτοκράτορες συζύγους που ο κάθε καινούργιος πάταγε το όνομα του προηγούμενου στο ψηφιδωτό με ξεπερνάει.
   
   
5. Πολύ χαριτωμένους βρήκα τους ρούνους, παρέα με το χαραγμένο καραβάκι των Βαρράγγων φρουρων πάνω σε μάρμαρο του πάνω ορόφου.
   
   
6. Εξωτερικά η Αγία Σοφία μας φάνηκε πολύ παραμελλημένη. Χρειάζεται αρκετά ένα βάψιμο και ο φωτισμός το βράδυ είναι σχεδόν ανύπαρκτος, ειδικά σε σύγκριση με το απέναντι μπλε τζαμί.

Τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας ήταν το Μπλε Τζαμί. Όντας το πρώτο τζαμί που έμπαινα ποτέ και αρκετά εντυπωσιακό εξωτερικά, περίμενα να δω πως είναι από μέσα. Δυστυχώς, οι πάμπολλες ανακαινίσεις που γινόντουσαν σε μνημεία της πόλης μας είχαν κρύψει αρκετά την οπτική επαφή με την οροφή καθώς και κομμάτι του τοίχου. Πάντως στα κομμάτια που μπορούσες να το δεις ήταν αρκετά ωραίο, αν και δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα.

Χαζέψαμε με λίγη περισσότερη προσοχή τον ιππόδρομο και βολτάραμε στην γύρω του περιοχή αλλά πλέον είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε και να πεινάμε. Για φαγητό αποφασίσαμε να πάμε αρκετά μακριά, στο Bursa Garaj Kebap το οποίο λέγεται ότι έχει το καλύτερο Iskender kebap της πόλης. Καλά τα αγγουράκια τουρσί που μας προσέφεραν σαν ορεκτικό και νόστιμο το κεμπαπ (χωρίς να τρελαθούμε κιόλας) αλλά το highlight ήταν η παραδοσιακή κάθετη ψησταρια με ξύλα που έψηνε τον γύρο. Εγώ προσωπικα δεν είχα ξαναδεί μη ηλεκτρική ποτέ.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την πρώτη μέρα.

 

[tkaramp]

Το μόνο κομμάτι του ιπποδρόμου που έχει μείνει όρθιο. Μέρος της σφενδόνης και πάνω της είναι ένα σχολείο.

Τείχη, κίονες, γκρεμίσματα και παραπήγματα. Κομμάτια από το ανάκτορο του Βουκολέοντος.

Ο σουλτάνος ποζάρει με φόντο Βόσπορο και την πρωινή κίνηση της πόλης.

Μερικά από τα ωραία ψηφιδωτά του μεγάλου βυζαντινού παλατιού.

Πολύ διαφορετικές αλλά εξίσου γοητευτικές οι 2 κινστερνες. Και σχεδον άδειες από κόσμο.

Μερικά όμορφα εκθέματα στο μουσείο ισλαμικής τέχνης (δεν περιλαμβάνονται τρίχες του προφήτη)

Και ωραία θέα στο μπλε τζαμί μέσα από την εσωτερική αυλή του παλατιού στο οποίο στεγάζεται το μουσείο.

Εντυπωσιακη η Αγία Σοφία. Το εύρος της ειναι τεράστιο.

Ο χώρος που ο πατριάρχης μαζί με άλλους ιερείς έστεφε τον νέο αυτοκράτορα.

Δεν φαίνεται καλά αλλά στο αριστερό κείμενο πρώτη και τελευταία λέξη έχουν περάσει με μπλάνκο τους παλιούς άντρες της ευσεβεστάτης αυγούστας Ζωής.

Μετά τις 17:00 ο χώρος ήταν απολαυστικά άδειος.

Ότι διακρίνεται από τις ανακαινίσεις από το μπλε τζαμι. Δεν ήταν και ιδιαίτερα μπλε.

Βολτούλα στον ιππόδρομο.

Ένα σκυλάκι με μπλούζα Μπεσίκτας στο μετρό στο δρόμο για το βραδινό μας.

Και η παραδοσιακή κάθετη ψησταριά.

 

[tkaramp]

2η μέρα (Sultanahmed, Κρουαζιέρα Βόσπορου, Ortakoy, Beyoglou)

Από την προηγούμενη μέρα, ο ξενοδόχος μας μας είχε πει ότι Σάββατο και Κυριακή στις 14:30 (και μια πιο πρωινή ώρα που δεν θυμάμαι, νομίζω 10:30) υπάρχει δημόσιο δρομολόγιο για φθηνές (12 λιρες) κρουαζιέρες του Βοσπόρου (αυτό ισχύει για τον Μάρτη που πήγαμε εμείς και γενικά για off season, από τον Απρίλη οι κρουαζιέρες αυτές γίνονται κάθε μέρα, περισσότερα εδώ). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας κόψει την μέρα στην μέση. Τελικά αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την βασιλική κινστέρνα και το αρχαιολογικό μουσείο και να αφήσουμε το Top Kapi για επόμενη μέρα.

Αφού ντερλικώσαμε με μπουγάτσα με κιμά και κάτι μπουρέκια από ένα παρακείμενο μπουγατσατζίδικο, φτάσαμε σχετικά νωρίς στην Βασιλική κινστερνα. Η ουρά μικρή αν και ακριβώς πριν μπούμε, μας προσπέρασε ένα μεγάλο γκρουπ κινέζων. Ο επισκέψιμος χώρος της κινστέρνας είναι από αρκετά έως πάρα πολύ μεγαλύτερος από τις δύο προηγούμενες που είδαμε. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός και αρκετά παραπλήσιος με αυτόν της κινστέρνας του Φιλoξένου, ενώ νερό δεν υπήρχε. Πολύ αρνητική εντύπωση, εκτός από τον πολύ κόσμο ήταν ότι στην είσοδο υπήρχαν κάτι τύποι, οι οποίοι σου προσέφεραν επί πληρωμή την δυνατότητα να ντυθείς σουλτάνος. Αν και δεν θα μου άρεσε να το δω εσωτερικά σε κανένα από τα αξιοθέατα που μπήκα, ειδικά εδώ ήταν παντελώς αταίριαστο με τον χώρο και την αισθητική του. Ας ήταν καλύτερα στο topkapi αν και εκεί θα μου κακοφαινόταν. Για να μην λέμε μόνο τα αρνητικά, η κινστέρνα ήταν πολύ όμορφη και τα κεφάλια μέδουσας (όταν έβρισκες λίγο χώρο μέσα στον χαμό τριγύρω τους) εντυπωσιακά.

Συνέχεια με το αρχαιολογικό μουσείο. Πολύ κοντά στο Τοπκαπί χωρίζεται σε τρία κτίρια τα οποία έχουν και το δικό τους θέμα. Το μεγαλύτερο κτίριο έχει την βασική συλλογή η οποία περιλαμβάνει Ελληνικά, Ρωμαικά, Αιγυπτιακά, Βυζαντινά και άλλα κομμάτια. Το δεύτερο περιλαμβάνει πολιτισμούς της μεσοποταμίας και της ανατολίας, ενώ το τρίτο τούρκικα πλακάκια και σκεύη.

Φτάνοντας στον περίβολο, διαπιστώνουμε ότι χύμα στην αυλή βρίσκονται 3 από τις σαρκοφάγους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων που επί Βυζαντίου βρισκόντουσαν στους Άγιους Απόστολους. Χωρίς να είμαι ειδικός, η κατάσταση και φύλαξη τους μου φάνηκε τραγική, ειδικά δε αν τις συγκρίνεις με τις δύο αντίστοιχες σαρκοφάγους που βρίσκονται στο Βατικανό (του γιου και της συζύγου του Μεγάλου Κωνσταντίνου). Πάμε προς την είσοδο του κυρίου μουσείου να μπούμε, αλλά βλέπουμε πολυ σκαλωσιά και μας ζώνουν τα φίδια. Από συνεννόηση μπουζούκι με έναν τούρκο εργάτη, φαίνεται να μας λέει ότι το κτίριο που πάμε να μπούμε είναι κλειστό για ανακαίνιση. Φυσικά ούτε αυτό ούτε άλλα αντίστοιχα under renovation μνημεία που θα ακολουθούσαν δεν αναφέρεται πουθενά στη σελίδα της κάρτας μουσείων. Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι προχωρώντας λίγο πιο κάτω και χωρίς κάποια σήμανση, παρατηρούμε μια ανοιχτή περιφερειακή πόρτα από την οποία και μπαίνουμε σε ένα μικρό κομμάτι του κεντρικού κτηρίου που ήταν ανοιχτό στο κοινό. Το κομμάτι αν και μικρό είχε μερικά πολύ όμορφα κομμάτια από σαρκοφάγους και αγάλματα μέχρι έναν όμορφα στημένο για εσωτερικό χώρο ελληνιστικό ναο.

Τα άλλα δύο κτίρια τα περάσαμε με πιο γρήγορους ρυθμούς. Αυτό με τα πλακάκια ειδικά, πέρα από ένα δύο κομμάτια μας φάνηκε αρκετά αδιάφορο. Και εκεί που νομίζαμε ότι τελειώσαμε, βλέποντας ένα σχεδιάγραμμα του χώρου συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει ένα άλλο μικρό κομμάτι του κεντρικού μουσείου ανοικτό, από άλλη είσοδο. Το οποίο τελικά δεν ήταν και τόσο μικρό, καθώς αποτελείται από 3 επιπλέον ορόφους. Εκεί είδαμε από βυζαντινά (μαζί με το κομμάτι της αλυσίδας που προστάτευε τον Κεράτιο από εχθρικά πλοία) μέχρι εκθέματα πολλών εποχών κατοίκησης της Tροίας, κυπριακά, και κομμάτια από τον αρχαιολογικό χώρο της Παλμύρας. Όλα αυτά, ενώ διάφορα πανιά και κόντρα πλακέ μας έκοβαν τον δρόμο προς το υπόλοιπο -υπο ανακαίνιση- χώρο, αρκετά αντιαισθητικά θα έλεγα.

Αρκετά μπουχτισμένοι στο τέλος του τρίτου ορόφου και αφού δεν ανακαλύψαμε κάποια άλλη κρυμμένη αίθουσα (αν και βρήκαμε μερικά αγάλματα αποθηκευμένα μέσα σε ένα δίαδρομο στον χώρο των τουαλέτων!) είχαμε λίγο χρόνο πριν την κρουαζιέρα και αποφασίσαμε να δούμε την Αγία Ειρήνη.

Σε αντίθεση με την Αγία Σοφία, η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης δεν έγινε τζαμί αλλά αποθήκη όπλων. Για τον λόγο αυτό μάλλον είναι τελείως γυμνή εσωτερικά, ενώ δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στον πάνω όροφο της. Επειδή μάλιστα κάποια παράθυρα πρέπει να είναι ανοιχτά, πολλά περιστέρια έχουν βρει στέγη στον ναό. Αυτό είναι φανερό αμέσως μόλις μπεις στην κεντρική αίθουσα, καθώς ένα μεγάλο δίχτυ απλώνεται από άκρη σε άκρη κρατώντας πάνω του το βάρος άπειρων κουτσουλιών. Και εδώ οι γείτονες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την αισθητική της ιστορίας της πόλης τους. Παρατημένες επίσης, σε ένα αίθριο στο πίσω μέρος του ναού είναι άλλες δύο από τις σαρκοφάγους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.

Φτάσαμε Εμινονού περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη της κρουαζιέρας και παρόλη τη μεγάλη ουρά στην έκδοση εισιτηρίων, δεν είχαμε πρόβλημα να βγάλουμε και εμείς ένα. Όμορφη η κρουαζιέρα, μπορέσαμε να δούμε και αξιοθέατα που δεν θα βλέπαμε αλλιώς στο ταξίδι, όπως τα ανάκτορα Dolmabahce, τον πύργο του Λεάνδρου και τα φρούρια Anadolu και Rumeli Hisari. Βέβαια, από ένα σημείο και μετά το κρύο σε συνδυασμό με τον αέρα ήταν ανυπόφορο, πολύ προσοχή στο να ντυθείτε καλά τους χειμερινούς μήνες (Εμείς τέλη Μάρτη και με ήλιο και τον δαγκώσαμε) εκτός αν δεν σας πειράζει να περάσετε την κρουαζιέρα σε εσωτερικό χώρο του πλοίου. Κατα τη διάρκεια της κρουαζιέρας είχα και τα τυχερά μου, καθώς μου την “έπεσε” μια (14χρονή!) μαθήτρια που είχε έρθει διακοπές με το σχολείο της από τη βαθιά Τουρκία. Αφού ανεπιτυχώς προσπάθησα να την πείσω ότι είμαι πολύ μεγάλος για αυτήν (κοντεύουμε 30), περάσαμε λίγη ώρα συζητώντας (με την βοήθεια της δασκάλας της καθώς δεν μιλούσε καλά αγγλικά) για διάφορα πράγματα ενώ ανα φάσεις, παρεμβάλλονταν ερωτήσεις όπως για το αν είμαι παντρεμένος, πόσων χρονών είμαι και αν θα ήθελα να την επισκεφτώ στο Χακάρι να με φιλοξενήσει και να μου μαγειρέψει.

Αφήσαμε τελικά την Φατίμα (ενώ είχαμε βγάλει φωτογραφίες μαζι!) και τους συμμαθητές της κατεβαίνοντας στο Ortaköy να δούμε το μικρό αυτό τζαμί. Ε αν υπάρχει μπαρόκ τζαμί αυτό είναι το Ortaköy τόσο εσωτερικά όσο εξωτερικά ενώ ο Ι. σχολίαζε ότι τώρα καταλαβαίνει γιατί ακούγεται ότι δεν αρέσει ιδιαίτερα στους Τούρκους. Εμένα πάντως μου άρεσε αυτό το... μπιμπελό.

Η ώρα είχε περάσει και δεν προλαβαίναμε να επισκεφτούμε το γειτονικό παλάτι yildiz του οποίου η είσοδος περιλαμβάνεται στο pass μας (τελικά το αφήσαμε τελείως καθότι μακριά και χαμηλά στις προτεραιότητες μας). Αντίθετα, πήραμε ένα λεωφορείο για να μας πάει κοντά στο Damla Dondurma όπου είχαμε διαβάσει φημίζεται για τον... dondurma τους (μας άρεσε αρκετά) το σαλέπι τους (δεν είχαν εκείνη την ώρα) και το παραδοσιακό ρόφημα μπόζα με στραγαλάκια και κανέλα (δεν άρεσε καθόλου σε κανέναν από τους δύο μας). Άξιο αναφοράς είναι ένα γειτονικο μπακάλικο, το οποίο μόστραρε στην βιτρίνα του ένα τομάρι αδιευκρίνιστου ζώου ραμμένο και γεμιστό με κάτι (δεν θέλω να ξερω τι) ενώ οι θεοί του είχαν βάλει και barcode!

Η μέρα μας θα έκλεινε με beyoglou. Κατεβήκαμε στον πύργο του γαλατά και αφού τον βγάλαμε φωτογραφίες από 52564 οπτικές, αποφασίσαμε ότι δεν άξιζε να περιμένουμε στην ουρά για να ανέβουμε επάνω και οτι θα το κάναμε κάποια άλλη μέρα (κάτι που δεν έγινε πότε καθώς περάσαμε άλλες 3 φορές και η ουρά ήταν μόνιμα τεράστια και αργοκινητη). Χαζέψαμε λίγο στα στενά, και ύστερα ανεβήκαμε την Istiklal μέχρι την Taksim. Ξανακατεβήκαμε με το μετρό στον πύργο του γαλατά και αφού χτυπήσαμε 2-3 (ή μήπως 4) σιροπιαστά στο Gulluoglu (τι άπειρος κόσμος ήταν αυτός) πήγαμε για ύπνο χορτασμένοι.

Ακολουθούν φωτογραφίες της δεύτερης μέρας.

 

[tkaramp]

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ ήταν πολύ όμορφή η βασιλική κινστέρνα.

Πάρα πολλές σαρκοφάγοι στο κεντρικό κτίριο αν και με την ανακαίνιση χάσαμε τις πιο γνωστές.

Οι αυτοκρατορικές από την άλλη σε κακή κατάσταση.

Κομμάτι της αλυσίδας του κεράτιου. Πολύ ιστορία μέσα της.

Και το κεφάλι φιδιού από τη στήλη των όφεων στον ιππόδρομο.Τα κεφάλια είχαν εξαφανιστεί μυστηριωδώς κάποια στιγμή τον 17ο αιώνα. Αυτό βρέθηκε σε έργα στην Αγία Σοφία.

Στα χρώματα του μιχράμπ στο μουσείο με τα πλακάκια (αλήθεια υπάρχει καλύτερη μετάφραση του tile museum)

Αν και μικρό το τρίτο κτίριο έχει ενδιαφέροντα εκθέματα. Εκεί βρίσκονται και κομμάτια από την πύλη της Ιστάρ στην Βαβυλώνα, λογικά ότι δεν μετακινήθηκε στο μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο.

Αγία Ειρήνη, και στο βάθος Αγία Σοφία

Πολύ κουτσουλιά ρε παιδί μου

Χαζεύοντας κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας

Μπιμπελο το Ortaköy.

Φοροδιαφεύγεις φίλε? Όχι ακόμα και στα τομάρια που πουλάω σκανάρω το barcode.

Ο πύργος του Γαλατά σε δύο από τις πολλές λήψεις.

Εκδικητικό σαμαράκι κοντά στον πύργο του γαλατά. Αν πηγαίνεις σωστά όλα καλά και τα καρφιά μπαίνουν στις υποδοχές τους. Αν πηγαίνεις ανάποδα την πάτησες.

Σιρόπι!

Γυρνώντας στο δωμάτιο είδαμε εξωτερικά και την Μονή Μυρελαίου η οποία είναι περικυκλωμένη από πολυκατοικίες.

 

[tkaramp]

3η μέρα (Τείχη Βλαχερνών, Φανάρι, Eyup)

Τη συγκεκριμένη μέρα, o στόχος μας ήταν να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από τις γειτονιές κοντά στα τείχη των Βλαχερνών. Ξεκινήσαμε από την στάση μετρό ulubatli και αρχίσαμε να περπατάμε από την έξω πλευρά των τειχών. Περάσαμε διαδοχικά την πέμπτη πύλη (sulukule) και την πύλη του Χαρίσιου, πριν μεταφερθούμε πάλι από την εσωτερική πλευρά μέσω της πύλης της Αδριανουπόλεως. Γενικά, μας φάνηκαν λιγότερο εντυπωσιακά από ότι περιμέναμε (ίσως φταίνε και οι κακές αναστηλώσεις ανά σημεία ή το κομμάτι των τειχών που βλέπαμε, καθώς ήταν σχετικά βυθισμένο από τις προσχώσεις των αιώνων). Ο καιρός πάντως ήταν πολύ καλός και ευχαριστηθήκαμε πολύ τη βόλτα μας. Δυστυχώς βέβαια, παρότι το βιβλίο-οδηγος μας, ανέφερε αρκετά σημεία από τα οποία θα μπορούσαμε να ανέβουμε στα τείχη, καινούργιες (μάλλον) σιδεριές είχαν τοποθετηθεί σε όλα τα σημεία και έκοβαν κάθε δυνατότητα πρόσβασης.

Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στη μονή της χώρας, της οποίας -ω τι έκπληξη- συντηρούνται/ αναστηλώνονται μέρη της και εξωτερικά σχεδόν δεν φαινόταν τίποτα από τις σκαλωσιές. Αφού κάναμε μια στάση στο εστιατόριο Asitane για να κλείσουμε τραπέζι για αργότερα, συνεχίσαμε με το εσωτερικό της μονής. Ευτυχώς εσωτερικά, το μεγαλύτερο κομμάτι παραμένει επισκέψιμο και τα ψηφιδωτά είναι πράγματι υπέροχα. Ειδικά ο τρούλος με τις εικόνες από την παλαιά διαθήκη είναι να αναρωτιέσαι πόσο δύσκολη ήταν η κατασκευή του, ψηφίδα ψηφίδα, και με την βοήθεια της καμπυλωτής επιφάνειας μοιάζουν σαν να είναι ζωντανά.

Αφού τελειώσαμε με τη μονή και τσιμπήσαμε κάτι στο Asitane (όμορφο setting, αν και ομολογώ ότι βρήκα τις γεύσεις λίγο plain που λένε και στο χωριό μου), αποφασίσαμε να συνεχίσουμε κατά μήκος των τειχών μέχρι την Καλιγάρια πύλη, μήπως βρίσκαμε κάποιο σημείο χωρίς σιδεριές για να ανέβουμε. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αλλά είδαμε το σχεδόν πλήρως αναστηλωμένο παλάτι του Πορφυρογέννητου. Για μένα προσωπικά ήταν έκπληξη, καθότι δεν το είχα ψάξει ιδιαίτερα από πριν και το περίμενα σε επίπεδα παλατιού του Βουκολέοντα. Αντίθετα, όσοι πάτε στην πόλη ελέγξτε αν άνοιξε το συγκεκριμένο, γιατι εμένα μου φάνηκε σχεδόν έτοιμο. Μοναδικό πταίσμα, η ύπαρξη ενός μεγάλου εξωτερικού ανελκυστήρα σε μία πλευρά του κτιρίου που βλέπει στο δρόμο.

Εκεί κάναμε αναστροφή και αρχίσαμε να περπατάμε προς Balat και φανάρι, περνώντας από διάφορα σημεία ενδιαφέροντος κατά τη διάρκεια. Η περιοχή φαινόταν αρκετά πιο φτωχή και το ισλαμικό στοιχείο ήταν εντονότερο. Ένα μικρό κοριτσάκι μας χαιρέτησε στα τούρκικα και όταν κάναμε να κοντοσταθούμε για να το χαιρετήσουμε, η τσαντορ-οφερεμένη γιαγιά του μας έκοψε φωνάζοντας finish, finish. Σχοινάκια για μπουγάδες κρέμονταν μεταξύ ετοιμόρροπων κτιρίων καθώς βλέπαμε παιδάκια να παίζουν μπάλα στην μεγάλη κλίση των δρόμων.

Πρώτη στάση η εκκλησία της Παμμακάριστου (Fetihe τζαμί). Αν και περιλαμβάνεται στο πάσο και αναφέρεται ως επισκέψιμη με αυτο στο site του πάσου, ήταν παντελώς κλειστή για ανακαίνιση. Συνεχίζοντας, η μεγάλη του γένους σχολή μας τράβηξε το βλέμμα από πολύ μακριά. Αρκετά ιδιαίτερο, αρχιτεκτονικά, κτιριο κατι που δεν θα έλεγα για το πατριαρχείο, που προσωπικά μου φάνηκε σχετικά αδιάφορο. Μεταξύ των δύο είχαμε περάσει από την εκκλησία της Μαρίας των Μογγόλων (ο μόνος Βυζαντινός ναός που έχει παραμείνει χριστιανικός ανά τους αιώνες και ο οποίος ήταν κλειστός όταν περνούσαμε) και βολτάραμε στο πολύ καλόγουστο Balat. H περιοχή έχει πολύ κόσμο, μαγαζάκια και χρώμα και σε επόμενη επίσκεψη μου στην Πόλη, χωρίς να ήδη δει αρκέτα από αυτά που ήθελα να δω, είναι ένα από τα μέρη όπου θέλω να χαθώ και να χαζέψω. Ένα σύντομο εξωτερικό πέρασμα από την εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας (Gul camii) και αρχίζουμε ανεβαίνουμε την ανηφόρα για το τζαμί του Σελίμ.

Το μαυσωλείο του σουλτάνου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά το τζαμί μας άρεσε πολύ. Καταρχάς, επειδή είναι σχετικά απομονωμένο και μάλλον όχι τόσο γνωστό στους τουρίστες, ήταν σχεδόν άδειο ενώ ήταν το πρώτο τζαμί που μπαίναμε και δεν υπήρχε διαχωριστικό που να απαγορεύει σε μη πιστούς την πρόσβαση προς τον κύριο χώρο του. Ταυτόχρονα πέσαμε πάνω σε προσευχή, την πρώτη μας σε εσωτερικό τζαμιού. Χαζέψαμε για αρκετή ώρα το τζαμί υπό των ψαλμωδιών του ιμάμη ενώ δύο παιδάκια επιδίδονταν σε... κωλοτούμπες πάνω στην μοκέτα. Βγαίνοντας έξω, καθίσαμε λιγάκι βλέποντας την πάρα πολυ ωραία θέα που προσέφερε το ύψωμα της τοποθεσίας του τζαμιού, ενώ άκουγες όλη την πόλη να αντηχεί από ψαλμωδίες. Μόλις κατεβήκαμε τον λόφο, πήραμε λεωφορείο με κατεύθυνση το μαυσωλείο Eyup.

Παρένθεση: Μαυσωλείο Eyup

Γρήγορο background, το συγκεκριμένο μαυσωλείο και τζαμί είναι αφιερωμένο στον Abu Ayyub al-Ansari ο οποίος ήταν στενός φίλος του Μωάμεθ. Συμμετείχε στην πρώτη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες, παρότι ήταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία. Κατά τη διάρκεια της αρρώστησε και πριν πεθάνει, ζήτησε να ταφεί έξω από τα τείχη της Πόλης, κάτι που και έγινε. Στο σημείο που θεωρούσαν ότι υπήρχε ο τάφος του, έχτισε ένα τζαμί ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μόλις κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη. Στο τζαμί αυτό συνηθιζόταν και η στέψη των Οθωμανών αυτοκρατόρων. Ο χώρος ανακατασκευάστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα.

Γύρω από τον κύριο θρησκευτικό χώρο, υπήρχαν στημένα μπόλικα υπαίθρια μαγαζιά τα οποία προφανώς εκμεταλλεύτονται την μεγάλη συρροή πιστών προς τον ιερό χώρο. Το τζαμί του χώρου ήταν οκ, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Το μαυσωλείο από την άλλη, ήταν όλο ντυμένο εσωτερικά και εξωτερικά με ιζνίκ πλακάκια που του έδιναν μια ιδιαίτερη αισθητική. Η κίνηση στο εσωτερικό του ήταν σχετικά δύσκολη, καθώς πάρα πολύς κόσμος συνωστιζόταν στο μικρό χώρο. Αφου βγάλαμε λίγες βιαστικές φωτογραφίες, βγήκαμε έξω και βολτάραμε στον περιβάλλοντα χώρο και αφού αποφασίσαμε να αφήσουμε την ανάβαση για κοντινό Pierre Lotti για κάποια επόμενη φορά, μπήκαμε σε ένα λεωφορείο για να επιστρέψουμε στο κέντρο.

Το λεωφορείο μας άφησε Karakoy και ενώ πηγαίναμε με το πάσο μας προς την περιοχή του ξενοδοχείου μας, βρήκαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το περιβόητο balik ekmek. Για τους μη μυημένους, το balik ekmek είναι αυτο που υπονοεί η ελεύθερη μετάφραση των λέξεων balik=ψάρι και ekmek=ψωμί, δηλαδή ένα σάντουιτς με ψάρι και πωλείται (μεταξύ άλλων) σε πάρα πολλά σημεία στην γέφυρα του γαλατά. Αυτό που επιλέξαμε σέρβιρε το ψάρι σε αραβική πίτα και όχι σε ψωμάκι (μάλλον καλύτερα κατά τη γνώμη μας) και το πέθαινε στα μπαχάρια. Το βρήκαμε πολύ νόστιμο αλλά αρκετά βαρύ, ενώ στα θετικά ήταν η παντελής ανυπαρξία από ψαροκόκαλα.

Η ημέρα έκλεισε με ένα χαμάμ στο Kadirga hamami (ευχαριστώ διάφορα παιδιά στο φόρουμ που το πρότειναν). Το χαμάμ αυτό δεν είναι καθόλου τουριστικό, είναι αρκετά φθηνό (75 λίρες αν θυμάμαι καλά για το πλήρες πακέτο) και επίσης ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας. Αφού ιδρώσαμε στη σάουνα, μας σαπούνισαν και μας έτριψαν επιστρέψαμε αποκαμωμένοι στο ξενοδοχείο.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την τρίτη μέρα.

 

[tkaramp]

Περπατώντας κατα μήκος των τειχών

Δεν μας άρεσε ιδιαίτερα η αναστήλωση αυτού του κομματιού των τειχών.

Πολύ όμορφα τα ψηφιδωτά της μονής της Χώρας.

Ειδικά αυτός ο τρούλος είναι πολύ εντυπωσιακός.

Σχεδόν έτοιμο το παλάτι του Πορφυρογέννητου.

Αρκετά φτωχή φαίνεται η περιοχή.

Η μεγάλη του γένους σχολή.

Πολύ μου άρεσε το Μπαλάτ πάντως. Θα το τιμήσω στην επόμενη επίσκεψη μου στην Πόλη.

Θέα ανεβαίνοντας τις ανηφόρες του Μπαλατ.

Εσωτερικά στο τζαμί του Σουλτάνου Σελιμ.

Εδώ ήθελα να ανεβάσω δύο βίντεο από την προσευχή αλλά το ανέβασμα Video δεν δείχνει να θέλει να συνεργαστεί.

Επικός κουλουρτζής στην στάση του λεωφορείου.

Το μαυσωλείο του Eyup. Ωραίο τόσο εσωτερικά...

...Όσο και στον περίβολο.

Μπαλίκ εκμέκ με θέα Βόσπορο.

Αξιοθέατα φωτισμένα καθώς σουρουπώνει.

 

[tkaramp]

4η μέρα (Top Kapi, αγορές και τζαμιά)

Αν και σκοπεύαμε να είμαστε νωρίς το πρωί έξω από το παλάτι Top Kapi, αργήσαμε αρκετά να ξυπνήσουμε. Έτσι αποφασίσαμε να επαναλάβουμε την επιτυχημένη τακτική της Αγίας Σοφίας και να πάμε στο παλάτι σχετικά αργά μετά το μεσημέρι, μπας και πετύχουμε λιγότερο κόσμο. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα γυρίζαμε διάφορα σημεία του κέντρου που δεν είχαμε επισκεφτεί ακόμα (κυρίως τζαμιά και αγορές).

Πρώτη στάση η μικρή Αγία Σοφία ή αλλιώς μονή των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, η οποία χτίστηκε το 527 από τον Ιουστινιανό λίγο πριν την “μεγάλη” Αγία Σοφία. Εσωτερικά, υπήρχε μόνο ένας κύριος που σκούπιζε το χαλί και μας προειδοποίησε να μην περάσουμε το διαχωριστικό στο κέντρο του τζαμιου. Ο ναός είναι πολύ καλά συντηρημένος, με βυζαντινούς κίονες στα κιονόκρανα των οποίων μπορείς να διακρίνεις άνετα τα αρχικά του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας. Ελληνικές επιγραφές διακρίνονται και στα περιστύλια, ενώ όλοι οι τοίχοι έχουν ασβεστωθει με τον τρούλο να φέρει τα κλασικά σχήματα που συναντάς σε οθωμανικά τζαμιά.

Στην ίδια γειτονιά βρίσκεται και το Sokollu τζαμί. Οθωμανικο κτήριο 16ου αιώνα αυτό, χτισμένο από τον διάσημο αρχιτέκτονα Σινάν και διακοσμημένο με πολύ όμορφα και παλιά Iznik πλακάκια. Χρηματοδοτήθηκε από τον τελευταίο μεγάλο βεζύρη του σουλτάνου Σουλευμάν, τον Σόκολου Μεχμέτ πασά. Ο συγκεκριμένος ήταν αυτός ο οποίος απέκρυψε τον θάνατο του σουλτάνου Σουλευμάν για πάνω από μήνα, έτσι ώστε να συνεχιστεί η εκστρατεία στην οποία συμμετείχαν και βρισκόταν σε εξέλιξη. Το ξεχωριστό με αυτό το τζαμί για τους μουσουλμάνους, είναι ότι φέρει 3 κομμάτια από την μαύρη πέτρα του Kaaba. Το πρώτο βρίσκεται πάνω από την κεντρική πόρτα, το δεύτερο πάνω από το mihrab και το τρίτο στην είσοδο του mimber.

Μετά από ένα σύντομο περπάτημα συνηθισμένοι πλέον από τις ανηφοροκατηφόρες του ιστορικού κέντρου, και ενώ περάσαμε έξω από τη Στήλη του Κωνσταντίνου, φτάσαμε σε μία από τις εισόδους του Kapali Carsi, δηλαδή της παλιάς, κεντρικής, στεγασμένης αγοράς της Πόλης. Η αγορά ήταν όπως αναμενόταν γεμάτη κόσμο και αρκετά χαοτική. Δεν θέλαμε να αγοράσουμε τίποτα (και να θέλαμε θα το κάναμε εκτός αγοράς μιας και ξέραμε ότι γενικά οι τιμές εκει μέσα ήταν μεγαλύτερες από ότι αλλού στην πόλη), αλλά γενικά δεν νιώσαμε ιδιαίτερη πίεση από κράχτες και πωλητές. Ιδιαίτερα χρήσιμος πάντως, μας φάνηκε ο ταξιδιωτικός οδηγός μας (Rick Steves, Istanbul) ο οποίος μας κατεύθυνε μέσα στην λαβυρινθώδη αγορά, εξηγώντας την τρέχουσα κατάσταση αλλά και την ιστορία διαφόρων σημείων της.

Μεταξύ άλλων μας έβγαλε σε ένα αίθριο, όπου και βρισκόταν το καλύτερο -κατά τον οδηγό πάντα- κατάστημα για αγορά χαλιών (Osman carpet’s shop). Το μαγαζί ήταν πολύ ωραίο και ο άνθρωπος μέσα εξυπηρετικότατος, μας εξήγησε διάφορα πράγματα και δεν έγινε καθόλου φορτικός όταν χαιρετίσαμε χωρίς να αγοράσουμε κάτι. Κατά δεύτερον, μας πέρασε από την αυλή του Kizlaragasi Han, όπου και στεγάζονται μαγαζιά ανθρώπων που ανακυκλώνουν υλικά δευτέρας διαλογής (μεταξύ άλλων χρυσό και ασήμι) και τα μετατρέπουν σε καινούργια αντικείμενα. Ένας χρυσοχόος μάλιστα (μετά από σύσταση του οδηγού να τον αναζητήσουμε), μας έκανε και ένα μίνι tour στο εργαστήριο και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, αν και δυστυχώς εκείνη τη στιγμή που πήγαμε η φωτιά ήταν σχεδόν σβηστή.

Βγαίνοντας από την αγορά, αφού περάσαμε κατά σειρά από την εκκλησία της Θεοτόκου Κυριώτισσας (Kalenderhane Mosque) η οποία είχε κρατήσει αρκετά την βυζαντινή αισθητική στο εσωτερικό της (μάρμαρα, κιονόκρανα, και κάποια μικρά κομμάτια από τοιχογραφίες) και το υδραγωγείο του Βαλεντιανού, έφτασε η ώρα να πάμε προς το παλάτι Top Kapi.

Το παλάτι είναι πολύ μεγάλο και δεν θέλω να κουράσω περιγράφοντας αναλυτικά όλους τους χώρους του. Προσωπικά μου άρεσε πολύ καθώς το οθωμανικό στυλ ήταν φανερό, κάτι που το έκανε πολύ διαφορετικό από τα αρκετά ευρωπαϊκά ανάκτορα που έχω επισκεφθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που το προτιμήσαμε σε σχέση με το Dolmabahce το οποίο από ότι έχω διαβάσει είναι πολύ πιο ευρωπαϊκής επιρροής.

Ο χώρος του χαρεμιού και των δωματίων του σουλτάνου, κατά τη γνώμη μας είναι το highlight της επίσκεψης. Αν το επισκεφθείτε σύντομα βέβαια, ετοιμαστείτε για πάρα πολλούς χώρους κλειστούς για συντήρηση. Πολύ όμορφα τα δωμάτια γεμάτα πλακάκια διαφόρων χρωμάτων εκτός όπως σωστά παρατήρησε ο Ι. από τα … μπάνια τους(!!) (τελείως ανάποδοι αυτοί οι Τούρκοι). Σχετικά με τους άλλους χώρους, κλειστό για ανακαίνιση (το έχει η μοίρα μας) ήταν και το θησαυροφυλάκιο με το 4ο μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου, ενώ πάλι υπήρχε αίθουσα ιερών λειψάνων όπου εκτός από ακόμα μερικές τρίχες του προφήτη υπήρχαν αντικείμενα του στυλ η ράβδος του Μωυσή ή το σπαθί του Δαυίδ.

Έχοντας αφήσει μετά από κάποιες ώρες το Top Kapi, φτάσαμε στην Αιγυπτιακή αγορά. Ωραία χρώματα και μυρωδιές παντού, χτυπήσαμε και από έναν χυμό ρόδι και αρχίσαμε να προσπαθούμε να βρούμε το τζαμι του Rustem Pasha που ήταν εκεί κοντά και ο οδηγός μας το παίνευε ιδιαίτερα ως ένα από τα τζαμιά της πόλης με το πιο εντυπωσιακό εσωτερικό. Έλεγε μάλιστα ότι οι ντόπιοι λένε ότι αν το μπλε τζαμί είναι η Notre Dame της πόλης τότε το τζαμί αυτό είναι η Sainte Chapelle. Με μεγάλη δυσκολία καταφέραμε να βρούμε την είσοδο του, για να διαπιστώσουμε ότι άνθρακες ο θησαυρός καθώς και αυτό ήταν ολοκληρωτικά κλειστό για ανακαίνιση.

Μετά από λίγο ακόμα περπάτημα σε Beyoglou-Istiklal, και ενώ πάλι η τεράστια ουρά στον πύργο του Γαλατά δεν μας άφησε να τον ανέβουμε, τελειώσαμε την μέρα μας τρώγοντας ένα πολύ νόστιμο κιουνεφέ στο Keyfeder Künefe Katmer.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την τέταρτη μέρα.

 

[tkaramp]

Ναός Σέργιου και Βάκχου.

Sokollu τζαμί.

Στήλη του Κωνσταντίνου.

Το Kapali Carsi.

Το όμορφο αίθριο όπου βρισκόταν το μαγαζί χαλιών.

Φωτογραφία με τον συμπαθητικότατο χρυσοχόο.

Και κομμάτι του εργαστηρίου του.

Το εξωτερικό της Θεοτόκου Κυριώτισσας

Και εσωτερικά (αν και δεν πέτυχε και πολύ το πανόραμα στην φωτογραφία).

Το υδραγωγείο του Βαλεντιανού στο σημείο που περνάει η λεωφόρος από κάτω του.

Μία από τις 3 διαδοχικές πύλες του παλατιού. Μας θύμισε αρκετά μεσαιωνική Ευρώπη.

Τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του σουλτάνου.

Πολύ πλακάκι.

Αλλά τα πλακάκια είναι πολύ ωραία για να μπουν στο μπάνιο.

Όμορφη θέα από το παλάτι και στο βάθος τα πριγκηπονήσια.

Μια από τις εισόδους της Αιγυπτιακής αγοράς.

Γλυκούλι το τραμ

Κιουνεφοπαραγωγός επί τω έργω.

Γλυκούλι και το κιουνεφε!

 

[tkaramp]

5η μέρα (Χρυσή πύλη, τζαμι Σουλευμάν)

Τελευταία μας μέρα στην Πόλη και το πρωινό της, μας βρήκε να περιμένουμε το Marmara, στην στάση της νέας πύλης (Yeni kapi), με προορισμό την χρυσή πύλη και το νότιο κομμάτι τον τειχών. Η χρυσή πύλη (altin kapi στα τούρκικα), ήταν επι Βυζαντίου η επίσημη πύλη για την είσοδο του αυτοκράτορα, χρησιμοποιήθηκε ως είσοδος για θριαμβευτικές πομπές, ενώ στο σημείο αυτό χτίστηκε αργότερα το οχυρό Επταπύργιο (Yedi Kule)

Δυστυχώς, είναι σχεδόν αδύνατο για τον οποιοδήποτε να μπορέσει να ρίξει μια κοντινή ματιά σε αυτή καθώς ήταν σφραγισμένη. Από την εξωτερική μεριά, ενώ υπάρχει οπτική επαφή, δεν υπάρχει πρόσβαση γιατι καταρχάς το κενό της τάφρου έχει παραμείνει. Κατά δεύτερον, ακόμα και για να πλησιάσεις σε αυτή, πρέπει να περάσεις κυριολεκτικά επί πτωμάτων μιας και σε εκείνο το σημείο υπάρχει πλέον ένα ισλαμικό νεκροταφείο. Στην εσωτερική πλευρά, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα αφού απαγορεύεται η είσοδος επειδή εκεί είναι τα γραφεία της τοπικής αστυνομίας (!!). Αφού είδαμε από όσο κοντά μπορέσαμε την πύλη με τα κιονόκρανα της, κάναμε μια βόλτα στα πέριξ. Στην περιοχή αυτή μας φάνηκε αρκετά καλύτερη η κατάσταση των τειχών ενώ μποστανάκια σε πάρα πολλά σημεία της τάφρου προσέθεταν ένα cult στοιχείο.

Πήραμε ένα λεωφορείο, του οποίου η παραλιακή πορεία μας έδωσε την δυνατότητα να χαζέψουμε για μία ακόμα φορά τις όχθες της Πόλης. Μετά από αλλαγή σε τραμ και μια σύντομη διαδρομή με αυτό, φτάσαμε στο τζαμί Sehzade από το οποίο ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πολλά, εκτός του ότι κατασκευάστηκε –και αυτό– από το Σινάν, στην μνήμη του γιου του, πρίγκιπα Μεχμέτ, το μαυσωλείο του οποίου βρίσκεται στον χώρο.

Από τον πρίγκιπα περάσαμε στον πατέρα του σουλτάνο Σουλευμάν, και στο συγκρότημα που στεγάζει μεταξύ άλλων ένα τζαμί, το μαυσωλείο του σουλτάνου καθώς και αυτό της γυναίκας του Ρωξιλάνης. Ωραίο το τζαμί, από τα πιο μεγαλοπρεπή που είδαμε κατά την διαμονή μας, αλλά μετά από τόσα άλλα που είχαν προηγηθεί η εμπειρία είχε χάσει σημαντικά την γοητεία της. Καλό και το μαυσωλείο –στο οποίο διαπιστώσαμε και τον σχετικά μικρό χρόνο ζωης των ιζνικ πλακακιών (δεν είχαν αντικατασταθεί κατα τόπους και ήταν κατάμαυρα, αραγε πότε να είχαν τοποθετηθεί?)– αλλά είχε πραγματικά πάρα πολύ κόσμο. Πολύ όμορφος και με ωραία θέα ο εξωτερικός χώρος, με πολλούς ντόπιους να αράζουν στο γρασιδι.

Από εκεί και πέρα, πλάνο άλλο δεν υπήρχε και περπατήσαμε χωρίς συγκεκριμένο στόχο σε διάφορες γειτονιές της Πόλης, μέχρι να φτάσει το βράδυ και η ώρα της αναχώρησης. Καταλήξαμε να πίνουμε το τσαγάκι μας, στην ταράτσα του ξενοδοχείου seven hills (kudos ston @georgeant από την ιστορία του οποίου διάβασα την ύπαρξη του), με καταπληκτική θέα προς Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί και τα πέριξ. Με αυτή τη θέα σαν επίλογο και καθώς η ώρα είχε περάσει, ξεκινήσαμε σιγά σιγά τον μακρύ δρόμο, προς το αεροδρόμιο Sabiha.


Ακολουθούν φωτογραφίες από την πέμπτη και τελευταία μέρα.

 

[tkaramp]

Το εξωτερικό κομμάτι της χρυσής πύλης, τραβηγμένο μέσα από οθωμανικό νεκροταφείο.

Τζαμί Sehzade

Τζαμί και μαυσωλείο Σουλευμάν

Πικνίκ μπροστά από το τζαμι του Σουλευμαν.

Η θέα από την ταράτσα του ξενοδοχείου ήταν πραγματικά φανταστική