marstay
Member
- Μηνύματα
- 143
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Ακυρώθηκε!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαδαγασκάρη
Με το κομμάτι της Μαδρίτης δεν θα ασχοληθώ καθόλου, πάντως με δυο λέξεις “ήταν τέλεια”. Φτάνω λοιπόν στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα. Ψιλοχάλια ήτανε, δεν είχα και ιδέα από Μουσουλμανικές χώρες, προσευχές από δω, φωνές από εκεί και εγώ να ψάχνω ένα ΑΤΜ να κάνω την πρώτη μου ανάληψη. Εκεί που περπάταγα και καλά χαλαρός βλέπω στα αριστερά μου δύο ΑΤΜ το ένα ήταν χαλασμένο, πάω στο δίπλα. Βάζω τη κάρτα (εθνικής) και ως δια μαγείας την κρατάει μέσα για κανένα λεπτό. Πως να το πω κομψά...τα χρειάστηκα. Ευτυχώς μετά από λίγο κάτι πατάω και τσουπ να τη κι η κάρτα. Λεφτά βέβαια δεν έβγαλα και δεν ρίσκαρα να βάλω πάλι την κάρτα στο διαολεμένο μηχάνημα. Κοιτάω από δω κοιτάω από κει και απέναντι είχε κάτι γραφεία της τράπεζας που είχε το ΑΤΜ πάω και με τα φοβερά γαλλικά μου προσπαθώ να δω τι γίνεται (αγγλικά μπα) με τα πολλά ρωτάω που έχει άλλο ΑΤΜ, για να πάρω την ωραιότατη απάντηση πως έχει στο κέντρο της πόλης. Προφανώς δεν είχα καμία διάθεση να βγω από το αεροδρόμιο χωρίς dirham και άλλωστε στο πρόγραμμα μου είχα να πάρω από το αεροδρόμιο κατευθείαν τρένο για Φες, το οποίο έφευγε σε καμιά ώρα. Με τα πολλά κόβω βόλτες στο αεροδρόμιο ώσπου στην άλλη πλευρά είχε ένα ΑΤΜ το οποίο δούλευε κανονικότατα. Έβγαλα τα λεφτά μου και ηρέμησα. Εξυπηρετικότατοι οι υπάλληλοι του αεροδρομίου τρομάρα τους. Όμως είχα και άλλη μία αποστολή. Έπρεπε να αγοράσω μία κάρτα SIM της εταιρίας inwi που σύμφωνα με τα όσα είχα διαβάσει ήταν η οικονομικότερη με τα πιο συμφέροντα πακέτα για ίντερνετ κ.τ.λ. Βλέπω ένα μαγαζάκι με κινητά μπαίνω μέσα. Ο κακός χαμός πιτσιρίκια παντού με iphone και κάτι τηλεοράσεις τηλέφωνα και ένας υπάλληλος να τους ξεκλειδώνει τα κινητά, να τους περνάει της Παναγιάς τα μάτια και πάει λέγοντας. Με τούτα και με εκείνα και με τον υπάλληλο να μη δείχνει ίχνος βιασύνης έφαγα μία ώρα μέσα στο μαγαζί. Αλλά τελικά είχα την πολυπόθητη SIM στο κινητό μου. Βέβαια είχα χάσει το τρένο και αν θυμάμαι καλά το επόμενο ήταν δύο ώρες μετά βάλε και τέσσερις ώρες μέχρι Φες, καλό βραδάκι...
Για να πας Φες έπρεπε να περάσεις από Casa voyageurs και μετά άλλαζες τρένο για Φες. Στο πρώτο και μικρότερο μέρος του ταξιδιού μου κόψανε εισιτήριο Β class. Το τρένο συμπαθητικό έκατσα δίπλα σε ένα πιτσιρίκι Τυνήσιο και σε έναν Γάλλο με μαροκινή υπηκοότητα. Μιλήσαμε λίγο και ειδικά ο Γάλλος σχολίασε αρκετά την κατάσταση στην Ελλάδα μπορώ να πω πως ήταν αρκετά ενήμερος. Στην αρχή νομίζανε ότι δεν καταλάβαινα αλλά όταν επενέβησα για να υπερασπιστώ, τρομάρα μου, την Ελλάδα ψιλομαζεύτηκαν. Στο δεύτερο μισό του ταξιδιού είχα κλείσει Α class και για τέσσερις ώρες ήμουνα με τέσσερις μαροκινούς που μιλάγανε έντονα μεταξύ τους. Γκαρίζανε κοινώς χωρίς προφανώς να καταλαβαίνω λέξη. Βέβαια παρά τους διαπληκτισμούς όταν φτάσαμε όλοι ανεξεραίτως φιλήθηκαν ή έδωσαν χέρια. Στα τρένα, τα οποία πρέπει να ομολογήσω πως είναι ιδιαίτερα καλά και έρχονται και στην ώρα τους, όταν κλείνεις A class είσαι σε ένα compartement όπως το λένε που χωράει 6 άτομα. Στο εισιτήριο λέει σε ποιο compartement είσαι και σε ποια θέση. Η διαδρομή είχε πεδιάδες, πεδιάδες και πάλι πεδιάδες...Επιτέλους φτάνω στη Φες και παίρνω τηλέφωνο τον Μοχάμεντ. Τον τύπο που δούλευε στο Ριάντ που θα με φιλοξενούσε για να έρθει να με πάρει. Μου λέει “θα πάρεις ταξί και θα του πεις να σε πάει στη Βab Boujloud και θα έρθω να σε πάρω από εκεί. Αν σου μιλήσουν τίποτα περίεργοι μη τους μιλήσεις” Οκ του λέω και φεύγω για ταξί. Αποφεύγω όσους με πλησίαζαν για ταξί, για να με βοηθήσουν κ.τ.λ και πάω στην άκρη της πλατείας για να πάρω μόνος μου και καλά για καλύτερα. Πάω του λέω πόσο μου λέει 30 dirham με γρήγορους και χοντρικούς υπολογισμούς μου φάνηκε καλά άσε που είχα τη κούραση του αιώνα. Πολλά ήτανε, το κατάλαβα την επόμενη μέρα αλλά δεν βαριέσαι. Γενικά αν έβαζε ταξίμετρο θα έπρεπε να πληρώσω κάπου στα 10 dirham. Πάντα, μα πάντα να τους λέτε να βάζουν ταξίμετρο. Πάω που λέτε να βάλω ζώνη και με κοιτάει με ένα ύφος σαν εξωγήινο. Του λέω “τι έγινε;” Και μου λέει “no mister” σε φάση μα καλά δεν με εμπιστεύεσαι, μπρίκια κολλάμε και τέτοια. Ας είναι λέω μη προσβάλουμε και τον Σουμάχερ. Την επόμενη έμαθα πάντως ότι στα petite taxi είναι νόμιμο να μη φοράνε ζώνη. Όπως και να χει ο άνθρωπος το ταξί το έκανε μηχανάκι, χωνόταν από δω χωνόταν από κει, δεν κοίταγε πουθενά, μια ομορφιά. Επιτέλους Bab Boyjloud. Bab στα αραβικά σημαίνει πύλη. Η συγκεκριμένη λοιπόν είναι μία από τις πιο κεντρικές πύλες για τη μεδίνα και από εκεί ξεκινάνε και δύο από τους κεντρικούς της δρόμους. Στον έναν από τους δύο μέσα σε κάτι στενάκια χωμένο ήταν το Ριάντ που θα έμενα. Με αφήνει και περιμένω και καλά αμέριμνος. Εκεί που στέκομαι τσουπ ένας τύπος “Hello, Bonjour, Salam alaykum” δέσαμε τώρα λέω, γυρνάω από τη μία να τον αποφύγω, γυρνάω από την άλλη “No merci κ.τ.λ.”. Mohamed μου λέει. Ε πες το ρε Χριστιανέ (Μουσουλμάνε ντε) να καταλάβουμε...σε είδα με τη μουστάκα, τη φόρμα και το σκισμένο φανελάκι και σκιάχτηκα ο άνθρωπος. Δώσαμε χέρια και πήραμε δρόμο προς το Ριάντ. Μπροστά αυτός να ανοίγει δρόμο πίσω εγώ να σέρνω το φορτωμένο με το backpack και ταλαιπωρημένο μου κορμί...
Για να πας Φες έπρεπε να περάσεις από Casa voyageurs και μετά άλλαζες τρένο για Φες. Στο πρώτο και μικρότερο μέρος του ταξιδιού μου κόψανε εισιτήριο Β class. Το τρένο συμπαθητικό έκατσα δίπλα σε ένα πιτσιρίκι Τυνήσιο και σε έναν Γάλλο με μαροκινή υπηκοότητα. Μιλήσαμε λίγο και ειδικά ο Γάλλος σχολίασε αρκετά την κατάσταση στην Ελλάδα μπορώ να πω πως ήταν αρκετά ενήμερος. Στην αρχή νομίζανε ότι δεν καταλάβαινα αλλά όταν επενέβησα για να υπερασπιστώ, τρομάρα μου, την Ελλάδα ψιλομαζεύτηκαν. Στο δεύτερο μισό του ταξιδιού είχα κλείσει Α class και για τέσσερις ώρες ήμουνα με τέσσερις μαροκινούς που μιλάγανε έντονα μεταξύ τους. Γκαρίζανε κοινώς χωρίς προφανώς να καταλαβαίνω λέξη. Βέβαια παρά τους διαπληκτισμούς όταν φτάσαμε όλοι ανεξεραίτως φιλήθηκαν ή έδωσαν χέρια. Στα τρένα, τα οποία πρέπει να ομολογήσω πως είναι ιδιαίτερα καλά και έρχονται και στην ώρα τους, όταν κλείνεις A class είσαι σε ένα compartement όπως το λένε που χωράει 6 άτομα. Στο εισιτήριο λέει σε ποιο compartement είσαι και σε ποια θέση. Η διαδρομή είχε πεδιάδες, πεδιάδες και πάλι πεδιάδες...Επιτέλους φτάνω στη Φες και παίρνω τηλέφωνο τον Μοχάμεντ. Τον τύπο που δούλευε στο Ριάντ που θα με φιλοξενούσε για να έρθει να με πάρει. Μου λέει “θα πάρεις ταξί και θα του πεις να σε πάει στη Βab Boujloud και θα έρθω να σε πάρω από εκεί. Αν σου μιλήσουν τίποτα περίεργοι μη τους μιλήσεις” Οκ του λέω και φεύγω για ταξί. Αποφεύγω όσους με πλησίαζαν για ταξί, για να με βοηθήσουν κ.τ.λ και πάω στην άκρη της πλατείας για να πάρω μόνος μου και καλά για καλύτερα. Πάω του λέω πόσο μου λέει 30 dirham με γρήγορους και χοντρικούς υπολογισμούς μου φάνηκε καλά άσε που είχα τη κούραση του αιώνα. Πολλά ήτανε, το κατάλαβα την επόμενη μέρα αλλά δεν βαριέσαι. Γενικά αν έβαζε ταξίμετρο θα έπρεπε να πληρώσω κάπου στα 10 dirham. Πάντα, μα πάντα να τους λέτε να βάζουν ταξίμετρο. Πάω που λέτε να βάλω ζώνη και με κοιτάει με ένα ύφος σαν εξωγήινο. Του λέω “τι έγινε;” Και μου λέει “no mister” σε φάση μα καλά δεν με εμπιστεύεσαι, μπρίκια κολλάμε και τέτοια. Ας είναι λέω μη προσβάλουμε και τον Σουμάχερ. Την επόμενη έμαθα πάντως ότι στα petite taxi είναι νόμιμο να μη φοράνε ζώνη. Όπως και να χει ο άνθρωπος το ταξί το έκανε μηχανάκι, χωνόταν από δω χωνόταν από κει, δεν κοίταγε πουθενά, μια ομορφιά. Επιτέλους Bab Boyjloud. Bab στα αραβικά σημαίνει πύλη. Η συγκεκριμένη λοιπόν είναι μία από τις πιο κεντρικές πύλες για τη μεδίνα και από εκεί ξεκινάνε και δύο από τους κεντρικούς της δρόμους. Στον έναν από τους δύο μέσα σε κάτι στενάκια χωμένο ήταν το Ριάντ που θα έμενα. Με αφήνει και περιμένω και καλά αμέριμνος. Εκεί που στέκομαι τσουπ ένας τύπος “Hello, Bonjour, Salam alaykum” δέσαμε τώρα λέω, γυρνάω από τη μία να τον αποφύγω, γυρνάω από την άλλη “No merci κ.τ.λ.”. Mohamed μου λέει. Ε πες το ρε Χριστιανέ (Μουσουλμάνε ντε) να καταλάβουμε...σε είδα με τη μουστάκα, τη φόρμα και το σκισμένο φανελάκι και σκιάχτηκα ο άνθρωπος. Δώσαμε χέρια και πήραμε δρόμο προς το Ριάντ. Μπροστά αυτός να ανοίγει δρόμο πίσω εγώ να σέρνω το φορτωμένο με το backpack και ταλαιπωρημένο μου κορμί...