marstay
Member
- Μηνύματα
- 143
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Ακυρώθηκε!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαδαγασκάρη
Πρωινό ξύπνημα και φύγαμε. Ξεκινάω από Ben Youssef Madrasa. Πρόκειται για ισλαμικό σχολείο (μεντέρσα = κάτι σαν ισλαμικό σχολείο), η συγκεκριμένη είναι η μεγαλύτερη μεντέρσα στο Μαρόκο.
Σειρά έχει το Bahia palace. Ηρεμία, κήποι και ένα παλάτι χτισμένο κάπου στον 19ο αιώνα. Το όνομα του σημαίνει “λάμψη”, “λαμπρότητα”. Καταλαβαίνει κανείς με τη πρώτη ματιά το εύστοχο του ονόματος.
Εν συνεχεία βόλτα και αναζήτηση της Εβραϊκής συνοικία, Mellah. Στενά δρομάκια, μικρά μαγαζάκια, παραδοσιακά κτίρια που φαίνεται να έχουν μείνει ανέπαφα στο πέρασμα των αιώνων. Στη πορεία κάνει την εμφάνιση της η αγορά των μπαχαρικών. Μυρωδιές και χρώματα που μεθάνε τις αισθήσεις σου ενώ βρίσκεσαι χαμένος κάπου στα σοκάκια ψάχνοντας την συναγωγή. Έχεις ενεργοποιημένο το gps αλλά δεν θέλεις να το κοιτάξεις. Το έχεις ξεχάσει και ρωτάς ένα πιτσιρίκι να σου δώσει κατεύθυνση. Του δίνεις 5dhm σου ζητάει 10dhm και δεν φεύγει με τίποτα. Σου φωνάζει, του λες “μα καλά πέντε βήματα έκανες μαζί μου” γελάει και φεύγει. Αυτό είναι το Μαρακές που κακοφαίνεται σε πολλούς. Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι το Μαρακές που αγάπησα.
Μετά ακολουθεί το μουσείο του Μαρακές το οποίο βρίσκεται μέσα στο Dar Menebhi Palace. Κτίσμα ανδαλουσιανής αρχιτεκτονικής με συντριβάνια στη κεντρική αυλή και χώρο για να κάτσεις και να χαζέψεις. Να αφεθείς στην ηρεμία που σου ενέπνεε ο χώρος. Το μουσείο αυτό καθεαυτό είχε εκθέματα από την εβραϊκή, την βερβέρικη αλλά και την αραβική κουλτούρα (και δεν με ενθουσίασε). Υπήρχε στο εσωτερικό και ένα Hammam. Η ατμόσφαιρα πάντως ήταν άκρως καταπραϋντική. Επίσης με το εισιτήριο του μουσείου ήταν μαζί και η είσοδος για μία μεντέρσα που υπήρχε δίπλα. Αν θυμάμαι καλά το εισιτήριο ήταν κάπου στα 60 dhm και για τα δύο. Ήταν και μία βιβλιοθήκη στο μουσείο αλλά όταν πήγα ήταν κλειστή. Οπότε δεν ξέρω τι έχασα...
Ύστερα από τα παραπάνω και καθώς έψαχνα το cafe arab βρέθηκα σε ένα μαγαζάκι ονόματι quiltville (ή κάπως έτσι), σε κάποιον οδηγό είχα διαβάσει καλά λόγια για το εν λόγω και έκατσα να φάω κάτι και να πιω και έναν πορτοκαλοχυμό (τι πρωτότυπο). Έτσι λοιπόν για αλλαγή (και δεν ντρέπομαι καθόλου) έφαγα ένα club sandwich έκατσα στα μέσα τραπεζάκια με τους ανεμιστήρες πάνω από το κεφάλι μου και ξεκουράστηκα περνώντας και λίγη ώρα στο internet (να ναι καλά το wifi). Είχε πάει 4 η ώρα και η ζέστη είχε χτυπήσει κόκκινα από ώρα. Επιστροφή με συνοπτικές διαδικασίες στο Ριάντ για μπανάκι και ξεκούραση. Το απογευματόβραδο ήταν αφιερωμένο σε Jemaa el Fna και φωτογραφίες από κάποια ταράτσα εκεί γύρω με θέα στη πλατεία. Ήθελα να την απαθανατίσω σε όλες τις στιγμές. Να δω όλα της τα πρόσωπα και να βγάλω και από ένα "πορτραίτο" για το καθένα.
Βρίσκομαι λοιπόν σε μία ταράτσα έχοντας μπροστά μου τη πλατεία. Η ώρα ήταν δεν ήταν εφτά. Η πλατεία άρχιζε σιγά σιγά να γεμίζει. Ο κόσμος όλο και πλήθυνε, γητευτές φιδιών (τι τραβάνε τα καημένα τα φιδάκια...), ακροβάτες, γυναίκες που κάνανε Χένες, πάγκοι άρχιζαν να στήνονται καπνοί βγαίνανε ώσπου σκεπάσανε όλοι τη πλατεία. Κάθε σπιθαμή της πλατείας είχε καλυφθεί. Τύμπανα ηχούσαν ρυθμικά όλοι την ώρα και οι χοροί δίναν και έπαιρναν. Το πανηγύρι σταματά για λίγο η φωνή του μουεζίνη. Τι ωραία στιγμή. Τα τύμπανα σταματάνε και όλα για μια στιγμή φαίνεται να χάθηκαν στον χρόνο. Η φωνή ακούγεται δυνατά και μαζί με τη δύση του ηλίου και τον κόσμο έπλασε μια ατμόσφαιρα που δυστυχώς δεν μπορεί να αποτυπώσει καμία φωτογραφική μηχανή και κάμερα. Η φωνή σταματάει και δίνει πάλι τη σκυτάλη στα τύμπανα και τους σαλτιμπάγκους. Δύο κοπελίτσες έρχονται και μου ζητάνε να κάτσουν στο τραπέζι μου, δεν υπήρχε άδειο τραπέζι για καλή μου τύχη. Ήταν από τη Γαλλία και βρεθήκαμε να τραγουδάμε (ότι μπορούσα έκανα) το champs Elysees. Τι άλλο να ζητήσω; Ποιος είπε ότι τα ταξίδια που κάνει κανείς μόνος του πρέπει αναγκαστικά να είναι και μοναχικά. Δεν ένοιωσα μόνος μου ούτε στιγμή. Από τους τύπους στα ξενοδοχεία, από τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες τα παιδιά που γνωρίζεις στο δρόμο, στα τρένα, σε καφετέριες, όλοι είναι παρέα σου. Και να φανταστείτε ότι δεν είμαι και κανένα ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά όταν είσαι σε μία ξένη χώρα ολομόναχος ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που δεν είχες ποτέ εξερευνήσει. Ίσως να μην ήξερες και την ύπαρξη τους. Όπως και να έχει προτείνω ανεπιφύλακτα όσοι δεν έχετε δοκιμάσει ένα solo ταξιδάκι να το δοκιμάσετε. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα το μετανιώσετε...
Στη συνέχεια,αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από cafe arab (με τη βοήθεια του gps, θα έσκαγα αν δεν το έβρισκα) γύρισα στο ριάντ όπου έκλεισα και την αυριανή ημερήσια εκδρομούλα. Το ξέρω σας έχω βγάλει τη πίστη με την εν λόγω εκδρομή. Τελικά δεν έκλεισα ούτε για Essaouira (όπως θα είχατε υποπτευθεί) ούτε για τους καταρράκτες αλλά για Aït Benhaddou και Ουαρζαζάτ. Περισσότερα όμως για την επόμενη μέρα και τη διαδρομή των 209 χιλιομέτρων περνώντας τον Άτλαντα με ένα βανάκι και έναν τρελό οδηγό φτάνοντας στη λαίλαπα της Ουαρζαζάτ, στην επόμενη ανάρτηση. Προς το παρόν βάζω ξυπνητήρι στις 6.30, ξαπλώνω, σκεπάζομαι, ως συνήθως το αεράκι με χτυπάει με άγριες διαθέσεις και ονειρεύομαι...
Σειρά έχει το Bahia palace. Ηρεμία, κήποι και ένα παλάτι χτισμένο κάπου στον 19ο αιώνα. Το όνομα του σημαίνει “λάμψη”, “λαμπρότητα”. Καταλαβαίνει κανείς με τη πρώτη ματιά το εύστοχο του ονόματος.
Εν συνεχεία βόλτα και αναζήτηση της Εβραϊκής συνοικία, Mellah. Στενά δρομάκια, μικρά μαγαζάκια, παραδοσιακά κτίρια που φαίνεται να έχουν μείνει ανέπαφα στο πέρασμα των αιώνων. Στη πορεία κάνει την εμφάνιση της η αγορά των μπαχαρικών. Μυρωδιές και χρώματα που μεθάνε τις αισθήσεις σου ενώ βρίσκεσαι χαμένος κάπου στα σοκάκια ψάχνοντας την συναγωγή. Έχεις ενεργοποιημένο το gps αλλά δεν θέλεις να το κοιτάξεις. Το έχεις ξεχάσει και ρωτάς ένα πιτσιρίκι να σου δώσει κατεύθυνση. Του δίνεις 5dhm σου ζητάει 10dhm και δεν φεύγει με τίποτα. Σου φωνάζει, του λες “μα καλά πέντε βήματα έκανες μαζί μου” γελάει και φεύγει. Αυτό είναι το Μαρακές που κακοφαίνεται σε πολλούς. Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι το Μαρακές που αγάπησα.
Μετά ακολουθεί το μουσείο του Μαρακές το οποίο βρίσκεται μέσα στο Dar Menebhi Palace. Κτίσμα ανδαλουσιανής αρχιτεκτονικής με συντριβάνια στη κεντρική αυλή και χώρο για να κάτσεις και να χαζέψεις. Να αφεθείς στην ηρεμία που σου ενέπνεε ο χώρος. Το μουσείο αυτό καθεαυτό είχε εκθέματα από την εβραϊκή, την βερβέρικη αλλά και την αραβική κουλτούρα (και δεν με ενθουσίασε). Υπήρχε στο εσωτερικό και ένα Hammam. Η ατμόσφαιρα πάντως ήταν άκρως καταπραϋντική. Επίσης με το εισιτήριο του μουσείου ήταν μαζί και η είσοδος για μία μεντέρσα που υπήρχε δίπλα. Αν θυμάμαι καλά το εισιτήριο ήταν κάπου στα 60 dhm και για τα δύο. Ήταν και μία βιβλιοθήκη στο μουσείο αλλά όταν πήγα ήταν κλειστή. Οπότε δεν ξέρω τι έχασα...
Ύστερα από τα παραπάνω και καθώς έψαχνα το cafe arab βρέθηκα σε ένα μαγαζάκι ονόματι quiltville (ή κάπως έτσι), σε κάποιον οδηγό είχα διαβάσει καλά λόγια για το εν λόγω και έκατσα να φάω κάτι και να πιω και έναν πορτοκαλοχυμό (τι πρωτότυπο). Έτσι λοιπόν για αλλαγή (και δεν ντρέπομαι καθόλου) έφαγα ένα club sandwich έκατσα στα μέσα τραπεζάκια με τους ανεμιστήρες πάνω από το κεφάλι μου και ξεκουράστηκα περνώντας και λίγη ώρα στο internet (να ναι καλά το wifi). Είχε πάει 4 η ώρα και η ζέστη είχε χτυπήσει κόκκινα από ώρα. Επιστροφή με συνοπτικές διαδικασίες στο Ριάντ για μπανάκι και ξεκούραση. Το απογευματόβραδο ήταν αφιερωμένο σε Jemaa el Fna και φωτογραφίες από κάποια ταράτσα εκεί γύρω με θέα στη πλατεία. Ήθελα να την απαθανατίσω σε όλες τις στιγμές. Να δω όλα της τα πρόσωπα και να βγάλω και από ένα "πορτραίτο" για το καθένα.
Βρίσκομαι λοιπόν σε μία ταράτσα έχοντας μπροστά μου τη πλατεία. Η ώρα ήταν δεν ήταν εφτά. Η πλατεία άρχιζε σιγά σιγά να γεμίζει. Ο κόσμος όλο και πλήθυνε, γητευτές φιδιών (τι τραβάνε τα καημένα τα φιδάκια...), ακροβάτες, γυναίκες που κάνανε Χένες, πάγκοι άρχιζαν να στήνονται καπνοί βγαίνανε ώσπου σκεπάσανε όλοι τη πλατεία. Κάθε σπιθαμή της πλατείας είχε καλυφθεί. Τύμπανα ηχούσαν ρυθμικά όλοι την ώρα και οι χοροί δίναν και έπαιρναν. Το πανηγύρι σταματά για λίγο η φωνή του μουεζίνη. Τι ωραία στιγμή. Τα τύμπανα σταματάνε και όλα για μια στιγμή φαίνεται να χάθηκαν στον χρόνο. Η φωνή ακούγεται δυνατά και μαζί με τη δύση του ηλίου και τον κόσμο έπλασε μια ατμόσφαιρα που δυστυχώς δεν μπορεί να αποτυπώσει καμία φωτογραφική μηχανή και κάμερα. Η φωνή σταματάει και δίνει πάλι τη σκυτάλη στα τύμπανα και τους σαλτιμπάγκους. Δύο κοπελίτσες έρχονται και μου ζητάνε να κάτσουν στο τραπέζι μου, δεν υπήρχε άδειο τραπέζι για καλή μου τύχη. Ήταν από τη Γαλλία και βρεθήκαμε να τραγουδάμε (ότι μπορούσα έκανα) το champs Elysees. Τι άλλο να ζητήσω; Ποιος είπε ότι τα ταξίδια που κάνει κανείς μόνος του πρέπει αναγκαστικά να είναι και μοναχικά. Δεν ένοιωσα μόνος μου ούτε στιγμή. Από τους τύπους στα ξενοδοχεία, από τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες τα παιδιά που γνωρίζεις στο δρόμο, στα τρένα, σε καφετέριες, όλοι είναι παρέα σου. Και να φανταστείτε ότι δεν είμαι και κανένα ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά όταν είσαι σε μία ξένη χώρα ολομόναχος ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που δεν είχες ποτέ εξερευνήσει. Ίσως να μην ήξερες και την ύπαρξη τους. Όπως και να έχει προτείνω ανεπιφύλακτα όσοι δεν έχετε δοκιμάσει ένα solo ταξιδάκι να το δοκιμάσετε. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα το μετανιώσετε...
Στη συνέχεια,αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από cafe arab (με τη βοήθεια του gps, θα έσκαγα αν δεν το έβρισκα) γύρισα στο ριάντ όπου έκλεισα και την αυριανή ημερήσια εκδρομούλα. Το ξέρω σας έχω βγάλει τη πίστη με την εν λόγω εκδρομή. Τελικά δεν έκλεισα ούτε για Essaouira (όπως θα είχατε υποπτευθεί) ούτε για τους καταρράκτες αλλά για Aït Benhaddou και Ουαρζαζάτ. Περισσότερα όμως για την επόμενη μέρα και τη διαδρομή των 209 χιλιομέτρων περνώντας τον Άτλαντα με ένα βανάκι και έναν τρελό οδηγό φτάνοντας στη λαίλαπα της Ουαρζαζάτ, στην επόμενη ανάρτηση. Προς το παρόν βάζω ξυπνητήρι στις 6.30, ξαπλώνω, σκεπάζομαι, ως συνήθως το αεράκι με χτυπάει με άγριες διαθέσεις και ονειρεύομαι...