marstay
Member
- Μηνύματα
- 143
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Ακυρώθηκε!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαδαγασκάρη
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6.30. Βάρβαρη ώρα όταν είσαι στην Αθήνα και την καθημερινότητα σου, βάρβαρη ώρα και όταν είσαι στο Μαρακές και περιμένεις το λεωφορείο που θα σε πάει στο Aït Benhaddou και στην Ouarzazate. Γρήγορα κάτω για πρωινό μη τυχών και στήσω τους “Άγγλους”. Βλέπεται το βανάκι θα πέρναγε να με πάρει από το ριάντ. Ευτυχώς όπως αποδείχθηκε για άλλη μια φορά οι τύποι στα ραντεβού τους είναι από τους χειρότερους οπότε πάλι εγώ περίμενα αφού έφαγα με το πάσο μου το πρωινό μου. Λοιπόν, την εκδρομή απαρτίζαμε οι εξής. Τέσσερις Γάλλοι, ένα ζευγάρι Ισπανών, μία Ιταλίδα (συμπαθητικότατη) και ένας Έλληνας (εγώ τρομάρα μου). Αφού καθυστερήσαμε καμιά ωρίτσα να μαζευτούμε από δω κι από κει ξεκινήσαμε. Όσον αφορά τη διαδρομή, πρόκειται για διάσχιση του μεγάλου άτλαντα και στο σύνολο της είναι 209χλμ.
Σαν χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, αλλά ο δρόμος είναι όλο στροφές και καλό είναι να έχετε πάρει δραμαμίνες, ειδικά αν έχετε κανένα θεματάκι και ζαλίζεστε. Εγώ λοιπόν που δεν είχα ποτέ θεματάκι κόντεψα να βγάλω τα σωθικά μου. Σκεφτείτε ότι στη μέση της διαδρομής έκατσα μπροστά με τον οδηγό μήπως τη παλέψω. Εντελώς τυχαία είχε κάτσει μπροστά και η Ιταλίδα που ζαλιζότανε (δεν θέλω σχόλια). Ο δρόμος φιδίσιος (σαν το κορμί της εν λόγω Ιταλ...), η ζέστη αφόρητη αλλά το τοπίο του βουνού μοναδικό και μας αποζημίωνε με το παραπάνω. Φτάσαμε αν δεν κάνω λάθος κάπου στα 2300 μέτρα υψόμετρο όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Ουαρζαζάτ. Λίγο πριν την Ουαρζαζάτ βρίσκεται η οχυρωμένη πόλη Aït Benhaddou. Αυτές οι πόλεις ονομάζονται Ksar. Φτάνοντας μετά από 4εις ώρες και βγαίνοντας από το λεωφορείο η ζέστη ήταν αφόρητη, θα μου πείτε “μα ρε μπαγλαμά είσαι στην τελευταία πόλη πριν την έρημο τί περίμενες;” και θα σας απαντήσω “έλα μου ντε”. Για του λόγω το αληθές η Ουαρζαζάτ που θα επισκεφτούμε μετά τη Κsar ονομάζεται και “πύλη της ερήμου”. Ας επιστρέψουμε όμως στο Aït Benhaddou. Πάρα πολύ ωραίο, επιβλητικό και μέσα ζούνε ακόμα γύρω στις οχτώ οικογένειες. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο οι οικογένειες είχαν στήσει μαγαζάκια και πουλούσαν ότι τουριστική χαζομάρα μπορείς να φανταστείς, με αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία του χώρου στο δευτερόλεπτο. Ευτυχώς που η ζέστη ήταν αφόρητη (μα τι λέω και οι περισσότεροι δεν άντεχαν να ανέβουν μέχρι επάνω. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να βρεθώ για λίγο μόνος μου και να θαυμάσω από ψιλά το τοπίο και να περιπλανηθώ για λίγο στα σοκάκια αυτής της πόλης. Ένα γεγονός για τη συγκεκριμένη οχυρωμένη πόλη είναι ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, σειρές κ.τ.λ από το Λώρενς της Αραβίας μέχρι το Game of Thrones. Αν δεν ασχολείσαι και δεν σε νοιάζουν και πολύ τα του κινηματογράφου (όπως και εμένα) να είσαι έτοιμος να τις κόψεις. Το μόνο που λένε όλη την ώρα, ακόμα και οι οδηγοί, ή μάλλον κυρίως οι οδηγοί, είναι σε ποια σκηνή ήταν το τάδε σε ποια το δείνα και πάει λέγοντας.
Εν συνεχεία αφήσαμε πίσω μας το Aït Benhaddou και πορευτήκαμε για την Ουαρζαζάτ. Την επονομαζόμενη “πύλη της ερήμου”. Βόλτα στη Μεδίνα, ερημιά πραγματική αλλά και ηρεμία που δεν βρήκα και σε πολλά μέρη στο Μαρόκο. Μερικά παιδάκια παίζανε σε μια σκιά, μια γυναίκα μου έριχνε κλεφτές ματιές ενώ σκούπιζε, κάποιος πωλητής μας ακολουθούσε για λίγο μέχρι να βαρεθεί και να φύγει... Όλα κυλούσαν ήρεμα και αργά. Ίσως να φταίει και η ζέστη που σε αναγκάζει να ακολουθείς αυτούς τους ρυθμούς. Ίσως από την άλλη να μην έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις μες την έρημο το κατακαλόκαιρο. Ανάμεικτα συναισθήματα από μία πόλη φάντασμα και πολλά παιδικά χαμόγελα, αυτά ήταν που μου έμειναν από την Ουαρζαζάτ. Αφού τελειώσαμε την επίσκεψη στη Μεδίνα ήρθε η ώρα για το μαρτύριο του γυρισμού. Άλλες τέσσερις ώρες με τον τρελάρα οδηγό να θέλει να μας ξεκάνει. Η Ιταλίδα η καημένη ήθελε να προλάβει το τρένο για Ραμπάτ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα προλάβαινε. Ο οδηγός όχι μόνο έλεγε ότι θα προλάβει αλλά έκανε και πλάκα. Του στυλ “πάμε Ζαγορά;” και έκανε πως έστριβε “όχι όχι” έλεγε η κοπελίτσα. Μετά σταμάταγε και καλά για να μιλήσει στο κινητό (λες και τον έπιασε ο πόνος) και άλλα τέτοια ευτράπελα ενώ η άλλη είχε φρίξει. Έριξα αρκετό γέλιο, δεν μπορώ να πω. Να μη τα πολυλογώ η κοπελίτσα πρόλαβε στο παρά πέντε. Ο οδηγός μας πέθανε, αλλά τουλάχιστον ήταν περήφανος για τον χρόνο ρεκόρ. Εγώ τελείωσα την εκδρομή λέγοντας στον οδηγό να με αφήσει στη πλατεία. Για τελευταία φορά αφέθηκα στις μυρωδιές, στα χρώματα, στον κόσμο, στη βαβούρα της Jemmaa el fna. Αύριο θα έφευγα για Καζαμπλάνκα μένοντας μια νύχτα κι εκεί πριν τη πτήση της επιστροφής. Δεν ήθελα να αφήσω το Μαρακές με τίποτα.
Αν έπρεπε να κάνω έναν απολογισμό της εκδρομής, μιας και είχα κι άλλες επιλογές και τελικά τις απέρριψα. Θα έλεγα πως ίσως να έπρεπε να προτιμήσω την Εσσαουίρα μιας και λόγω εποχής θα ήταν πιο λογικός προορισμός για ημερήσια από το Μαρακές. Από την άλλη οι φωτογραφίες του Aït Benhaddou με είχαν μαγέψει. Για κανένα λόγω δεν μετανιώνω για την επιλογή μου απλά σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν είχα βάλει μια διανυκτέρευση στην Ουαρζαζάτ μιας και ήταν σκότωμα για ημερήσια. Οπότε όποιος θέλει Ουαρζαζάτ ας μη την κάνει ημερήσια. Βέβαια μου έχει μείνει ένα απωθημένο με την Εσσαουίρα (που πολλά μέλη του φόρουμ φωνάζουν και ωρύονται για το πόσο τέλεια είναι) αλλά θα μου έμενε απωθημένο και η Ουαρζαζάτ αντίστοιχα. Επομένως λογικά ορμώμενος θα πρότεινα αν είναι για Ουρζαζάτ μη τη κάνετε μόνη της, αλλά να πάτε και στην έρημο που εγώ δεν αξιώθηκα. Αν ο χρόνος από την άλλη είναι περιορισμένος να την ξεχάσετε και να πάτε Εσσαουίρα. Συμπερασματικά, ο χρόνος που έχουμε σε κάθε ταξίδι είναι μία σταθερά, στην οποία βασίζονται οι επιλογές μας. Ας τις ευχαριστηθούμε λοιπόν, όποιες κι αν είναι, ακόμα και με 52 βαθμούς κελσίου (τόσους είχε εκείνη τη μέρα στην Ουαρζαζάτ).
Σαν χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, αλλά ο δρόμος είναι όλο στροφές και καλό είναι να έχετε πάρει δραμαμίνες, ειδικά αν έχετε κανένα θεματάκι και ζαλίζεστε. Εγώ λοιπόν που δεν είχα ποτέ θεματάκι κόντεψα να βγάλω τα σωθικά μου. Σκεφτείτε ότι στη μέση της διαδρομής έκατσα μπροστά με τον οδηγό μήπως τη παλέψω. Εντελώς τυχαία είχε κάτσει μπροστά και η Ιταλίδα που ζαλιζότανε (δεν θέλω σχόλια). Ο δρόμος φιδίσιος (σαν το κορμί της εν λόγω Ιταλ...), η ζέστη αφόρητη αλλά το τοπίο του βουνού μοναδικό και μας αποζημίωνε με το παραπάνω. Φτάσαμε αν δεν κάνω λάθος κάπου στα 2300 μέτρα υψόμετρο όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Ουαρζαζάτ. Λίγο πριν την Ουαρζαζάτ βρίσκεται η οχυρωμένη πόλη Aït Benhaddou. Αυτές οι πόλεις ονομάζονται Ksar. Φτάνοντας μετά από 4εις ώρες και βγαίνοντας από το λεωφορείο η ζέστη ήταν αφόρητη, θα μου πείτε “μα ρε μπαγλαμά είσαι στην τελευταία πόλη πριν την έρημο τί περίμενες;” και θα σας απαντήσω “έλα μου ντε”. Για του λόγω το αληθές η Ουαρζαζάτ που θα επισκεφτούμε μετά τη Κsar ονομάζεται και “πύλη της ερήμου”. Ας επιστρέψουμε όμως στο Aït Benhaddou. Πάρα πολύ ωραίο, επιβλητικό και μέσα ζούνε ακόμα γύρω στις οχτώ οικογένειες. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο οι οικογένειες είχαν στήσει μαγαζάκια και πουλούσαν ότι τουριστική χαζομάρα μπορείς να φανταστείς, με αποτέλεσμα να χάνεται η μαγεία του χώρου στο δευτερόλεπτο. Ευτυχώς που η ζέστη ήταν αφόρητη (μα τι λέω και οι περισσότεροι δεν άντεχαν να ανέβουν μέχρι επάνω. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να βρεθώ για λίγο μόνος μου και να θαυμάσω από ψιλά το τοπίο και να περιπλανηθώ για λίγο στα σοκάκια αυτής της πόλης. Ένα γεγονός για τη συγκεκριμένη οχυρωμένη πόλη είναι ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, σειρές κ.τ.λ από το Λώρενς της Αραβίας μέχρι το Game of Thrones. Αν δεν ασχολείσαι και δεν σε νοιάζουν και πολύ τα του κινηματογράφου (όπως και εμένα) να είσαι έτοιμος να τις κόψεις. Το μόνο που λένε όλη την ώρα, ακόμα και οι οδηγοί, ή μάλλον κυρίως οι οδηγοί, είναι σε ποια σκηνή ήταν το τάδε σε ποια το δείνα και πάει λέγοντας.
Εν συνεχεία αφήσαμε πίσω μας το Aït Benhaddou και πορευτήκαμε για την Ουαρζαζάτ. Την επονομαζόμενη “πύλη της ερήμου”. Βόλτα στη Μεδίνα, ερημιά πραγματική αλλά και ηρεμία που δεν βρήκα και σε πολλά μέρη στο Μαρόκο. Μερικά παιδάκια παίζανε σε μια σκιά, μια γυναίκα μου έριχνε κλεφτές ματιές ενώ σκούπιζε, κάποιος πωλητής μας ακολουθούσε για λίγο μέχρι να βαρεθεί και να φύγει... Όλα κυλούσαν ήρεμα και αργά. Ίσως να φταίει και η ζέστη που σε αναγκάζει να ακολουθείς αυτούς τους ρυθμούς. Ίσως από την άλλη να μην έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις μες την έρημο το κατακαλόκαιρο. Ανάμεικτα συναισθήματα από μία πόλη φάντασμα και πολλά παιδικά χαμόγελα, αυτά ήταν που μου έμειναν από την Ουαρζαζάτ. Αφού τελειώσαμε την επίσκεψη στη Μεδίνα ήρθε η ώρα για το μαρτύριο του γυρισμού. Άλλες τέσσερις ώρες με τον τρελάρα οδηγό να θέλει να μας ξεκάνει. Η Ιταλίδα η καημένη ήθελε να προλάβει το τρένο για Ραμπάτ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα προλάβαινε. Ο οδηγός όχι μόνο έλεγε ότι θα προλάβει αλλά έκανε και πλάκα. Του στυλ “πάμε Ζαγορά;” και έκανε πως έστριβε “όχι όχι” έλεγε η κοπελίτσα. Μετά σταμάταγε και καλά για να μιλήσει στο κινητό (λες και τον έπιασε ο πόνος) και άλλα τέτοια ευτράπελα ενώ η άλλη είχε φρίξει. Έριξα αρκετό γέλιο, δεν μπορώ να πω. Να μη τα πολυλογώ η κοπελίτσα πρόλαβε στο παρά πέντε. Ο οδηγός μας πέθανε, αλλά τουλάχιστον ήταν περήφανος για τον χρόνο ρεκόρ. Εγώ τελείωσα την εκδρομή λέγοντας στον οδηγό να με αφήσει στη πλατεία. Για τελευταία φορά αφέθηκα στις μυρωδιές, στα χρώματα, στον κόσμο, στη βαβούρα της Jemmaa el fna. Αύριο θα έφευγα για Καζαμπλάνκα μένοντας μια νύχτα κι εκεί πριν τη πτήση της επιστροφής. Δεν ήθελα να αφήσω το Μαρακές με τίποτα.
Αν έπρεπε να κάνω έναν απολογισμό της εκδρομής, μιας και είχα κι άλλες επιλογές και τελικά τις απέρριψα. Θα έλεγα πως ίσως να έπρεπε να προτιμήσω την Εσσαουίρα μιας και λόγω εποχής θα ήταν πιο λογικός προορισμός για ημερήσια από το Μαρακές. Από την άλλη οι φωτογραφίες του Aït Benhaddou με είχαν μαγέψει. Για κανένα λόγω δεν μετανιώνω για την επιλογή μου απλά σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν είχα βάλει μια διανυκτέρευση στην Ουαρζαζάτ μιας και ήταν σκότωμα για ημερήσια. Οπότε όποιος θέλει Ουαρζαζάτ ας μη την κάνει ημερήσια. Βέβαια μου έχει μείνει ένα απωθημένο με την Εσσαουίρα (που πολλά μέλη του φόρουμ φωνάζουν και ωρύονται για το πόσο τέλεια είναι) αλλά θα μου έμενε απωθημένο και η Ουαρζαζάτ αντίστοιχα. Επομένως λογικά ορμώμενος θα πρότεινα αν είναι για Ουρζαζάτ μη τη κάνετε μόνη της, αλλά να πάτε και στην έρημο που εγώ δεν αξιώθηκα. Αν ο χρόνος από την άλλη είναι περιορισμένος να την ξεχάσετε και να πάτε Εσσαουίρα. Συμπερασματικά, ο χρόνος που έχουμε σε κάθε ταξίδι είναι μία σταθερά, στην οποία βασίζονται οι επιλογές μας. Ας τις ευχαριστηθούμε λοιπόν, όποιες κι αν είναι, ακόμα και με 52 βαθμούς κελσίου (τόσους είχε εκείνη τη μέρα στην Ουαρζαζάτ).