marstay
Member
- Μηνύματα
- 143
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Ακυρώθηκε!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαδαγασκάρη
Μετά τη ξεκούραση κατέβηκα για μια βολτίτσα. Πετυχαίνω τον Μοχάμεντ καθισμένο σε ένα πεζούλι λίγο πιο κάτω από την είσοδο του Ριάντ. Το θεωρώ καλή ευκαιρία και τον ρωτάω αν κανονίζουν εκδρομές για Meknes, Volubilis και Moulay idriss. Μου απαντάει πως κανονίζουνε. Τον ρωτάω τιμή και μου λέει μία τιμή αρκετά τσιμπημένη. Σκεφτείτε πως δεν τη θυμάμαι καν...μία που την άκουσα μία που τη διέγραψα. Του λέω θα το σκεφτώ και θα του απαντήσω αν είναι όταν γυρίσω. Χάνομαι για λίγο στα στενάκια της Μεδίνας έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου να βρω ένα μέρος να πιω μια μπυρίτσα. Στη μεδίνα είναι δύσκολα τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα. Γενικά δεν θα βρείτε πουθενά αλκοόλ. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να πάρετε ένα ταξί και να πάτε στη καινούργια πόλη. Εκεί θα βρείτε ότι θέλετε. Στα δικά μας τώρα. Η αναζήτηση μπύρας με οδήγησε σε ένα ξενοδοχείο, που όπως αποδείχτηκε ήταν σχετικά κοντά μου. Το όνομα αυτού Batha Hotel. Πρόκειται για ένα μεγάλο σχετικά ξενοδοχείο, καμία σχέση με παραδοσιακό ή κάτι τέτοιο, το οποίο είναι πολύ κοντά στη Bab Boujloud. Βασικά όπως κοιτάς τη πύλη από έξω, το ξενοδοχείο βρίσκεται στο δεξί σου χέρι. Είναι δίπλα στη Μεδίνα και ναι, έχει μπαρ στον δεύτερο όροφο, και ναι είναι ανοιχτό ως τις δέκα το βράδυ (σιγά το ξενυχτήσανε) και έχει και μπύρα(με αλκοόλ). Πάω λοιπόν στο μπαρ και ζητάω μπυρίτσα. Απέξω μια οικογένεια να κάνει μπάνιο στη πισίνα και μέσα εγώ να ζητάω μπύρα. Τέλειο...Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν είχα ψιλά και αυτός δεν είχε ρέστα, οπότε ήπια αντί για μία τρεις μπυρίτσες. Δεν με χάλασε...Στη δεύτερη βγήκα έξω και έκατσα σε ένα τραπεζάκι. Χάζευα την οικογένεια. Οι γυναίκες ντυμένες μέχρι κόκκαλο κάθονταν στο τραπέζι και οι άντρες έκαναν μπάνιο κανονικά με μαγιό. Βγαίνοντας σκουπίστηκαν και κατευθείαν έβαλαν αυτό το, πως λέγεται μωρέ; Αυτό το αντρικό φόρεμα τέλος πάντων. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, μμμ πολύ βολικό φαίνεται αυτό το πράγμα...βέβαια κατευθείαν με έκανα εικόνα να φοράω αυτή τη ρόμπα, ανεβαίνοντας τη πανόρμου και από πίσω ουρά τα αυτοκίνητα. Σφυρίγματα, κορναρίσματα κ.τ.λ. Οπότε γρήγορα το έβγαλα από το μυαλό μου. Το αντρόγυνο ήταν νέα άτομα και μάλλον είχαν έρθει για διακοπές. Είχαν και δύο χαριτωμένα παιδάκια που χαλάγανε τον κόσμο. Ευτυχώς που είχα άλλη μια μπύρα να πιω. Αφού τελείωσα και τη τρίτη, φεύγω και προσανατολίζομαι προς τον Thami, βλέπετε πραγματικά ήταν εξυπηρετικότατοι και τους είχα υποσχεθεί πως θα ξαναγύρναγα. Έφαγα κλασικά μια μαροκινή σουπίτσα, που τη λάτρεψα, ένα πιάτο κουσκούς με κοτόπουλο, ρεβίθια, κρεμμύδια και διάφορα άλλα και καρπουζάκι. Α, ας μη ξεχάσω και το τσάι μέντας που σχεδόν πάντα με συντρόφευε. Για τελείωμα γνώρισα και έναν Ιταλό που ταξίδευε μόνος του κι αυτός. Μιλήσαμε λιγάκι για το πρόγραμμα μας, για άλλα ταξίδια και ανταλλάσσοντας “good luck” χωρίσανε οι δρόμοι μας. Επιστροφή στο ριάντ. Είπα στον Μοχάμεντ ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να μου κλείσει την εκδρομή μιας και τελικά θα τη κάνω μόνος μου με τρενάκι και grand taxi. Όπως αποδείχτηκε ήταν σοφή επιλογή μιας και βγήκε απίστευτα οικονομικά και γνώρισα και κόσμο. Επίσης πρέπει να πω πως είναι πραγματικά πανεύκολο να πραγματοποιήσεις ανεξάρτητα αυτή την εκδρομή όπως και να βρεις κόσμο για να μοιραστείτε το grand taxi. Οπότε αφού ρίχνω μια ματιά στον lonely planet να σιγουρευτώ για τα διαδικαστικά της εκδρομής, πέφτω για ύπνο με το γλυκό αεράκι να μου κρατάει συντροφιά για ακόμα ένα βράδυ .
Ξυπνάω και γεμάτος ενθουσιασμό κατεβαίνω. Τρώω στα γρήγορα, καμιά ωρίτσα μας πείρε μόνο και φεύγω για τον σταθμό των τρένων. Ποδαράκια για bab Boujloud, petite taxi για τον σταθμό και από εκεί εισητήριο για Μέκνες με 40dhm πήγαινε-έλα. Εδώ πρέπει να πω πως φάνεικα λίγο τσίπης και έκλεισα 2nd class η πρώτη δεν ξέρω τι τιμή είχε, αν και πόσο να είχε; Αναμονή δέκα λεπτάκια και επιβίβαση. Δίπλα μου κάθονται ένα ζευγάρι Ιταλών. Να αναφέρω ότι η πλειοψηφία των ταξιδιωτών (τουριστών why not που είδα, γνώρισα, έκανα παρέα ήταν κυρίως Ισπανοί, Ιταλοί και Γάλλοι. Όπως αποδείχτηκε τα παιδιά θα έκαναν ακριβώς την ίδια διαδρομή με εμένα οπότε συμφωνήσαμε να κάνουμε μαζί την εκδρομή. Φτάνοντας στη Μεκνές, μετά από περίπου μιάμιση ώρα ήρθαν κατά πάνω μας αρκετοί ταξιτζήδες προσφέροντας μας ο καθένας τη τιμή του για Volubilis και τα παρελκόμενα. Μετά από λίγη ώρα βρήκαμε έναν συμπαθητικό τύπο που μας είπε ότι θέλει 100 dhm από τον καθένα για να μας πάει στα μέρη που θέλαμε για όσο θέλαμε. Συμφωνήσαμε και αφού πετάχτηκα σε ένα μαγαζάκι απέναντι για ένα espressάκι (cafe noir) φύγαμε. Λοιπόν, το ενδιαφέρον ήταν ότι ο ταξιτζής – οδηγός μας μίλαγε γαλλικά μόνο. Τα παιδιά μιλάγανε ιταλικά, ισπανικά και αγγλικά και εγώ αγγλικά και γαλλικά. Οπότε έπεσε επάνω μου το βάρος της μετάφρασης. Πρέπει να ομολογήσω ότι όλα πήγαν κατ ευχήν και τυχών δυσκολίες αντιμετωπίστηκαν με γέλιο και νοηματική. Η διαδρομή δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πεδιάδα, χωράφια, καλαμπόκια και ελιές. Πρώτος σταθμός ήταν το Volubilis. Ρωμαϊκή πόλη του 2ου-3ου αιώνα. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Ωστόσο καλό είναι να πάτε. Στα πρακτικά του θέματος. Αν πάτε Αύγουστο μήνα να είστε προετοιμασμένοι για πολλή, πάρα πολλή, αν δεν έγινα κατανοητός υπερβολική, βράζεις αυγό στη πέτρα ζέστη. Απαραίτητα αξεσουάρ καπελάκι, αντιηλιακό και νερό. Το μέρος είναι ανοιχτό και δεν υπάρχει σκιά πουθενά. Ευτυχώς πουλάγανε απέξω κάτι ψάθινα καπελάκια που τελικά ήταν σωτήρια και για τις επόμενες μέρες.
Το ταξί μας περίμενε απέξω, μπαίνουμε και βουρ για Moulay idriss ή αλλιώς απαγορευμένη πόλη. Το προσονήμιο απαγορευμένη προέρχεται από το γεγονός ότι ως το 2005 απαγορευόταν η διανυκτέρευση στη πόλη αυτή σε μη μουσουλμάνους. Πρόκειται για μία από τις πιο, αν όχι την πιο ιερή πόλη στο Μαρόκο. Στην είσοδό της πόλης ένας νέος τύπος έρχεται και προσφέρεται να γίνει ο οδηγός μας. Βασικά αυτοπροσδιορίστηκε ως οδηγός μας αφού άρχισε να μας ακολουθεί και να μας εξηγεί ότι βλέπαμε στη πόλη. Όταν τον ρωτήσαμε πόσα θέλει μας είπε τίποτα. Αν είναι έτσι εξυπνάκια, δεν βαριέσαι λέμε και τον αφήνουμε. Τελικά του δώσαμε κάτι λίγα και ήταν και ευχαριστημένος. Να είναι καλά ο άνθρωπος. Άλλο ένα αστείο γεγονός ήταν ότι ο εν λόγω οδηγός μίλαγε ισπανικά και γαλλικά. Οπότε τα έλεγε δύο φορές. Μία για τους Ιταλούς και μία για εμένα και μετά μεταξύ μας τα λέγαμε και στα αγγλικά μιας και δεν τα πιάναμε όλα κατευθείαν. Πιάσε το αβγό και, συνεννόηση κουκούτσι και τα σχετικά. Με τα πολλά μας πήγε στα βασικά αξιοθέατα της πόλης και έβγαλα και μερικές ωραίες φωτογραφίες. Αν και ο κόσμος εδώ δεν ήταν τόσο φιλικός με τη κάμερα. Βασικά ένας παππούς μόνο που δεν με κυνήγησε όταν πήγα να εκμαιεύσω ένα πορτρέτο από αυτόν και το γαϊδουράκι του. Τελικά την έσβησα και όλα πήγαν καλά. Ύστερα κατευθυνθήκαμε σε κάτι ταβερνάκια στο κάτω μέρος της πόλης. Α ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι η πόλη είναι ανηφορική. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση μιας και ήταν αρκετά διαφορετική από τη Φες και φυσικά πολύ πιο ήρεμη. Έβγαζε μια ηρεμία. Μπορούσες να αφεθείς στα ανηφορικά δρομάκια και αφού έφτανες στο πιο ψηλό σημείο να απολαύσεις την θέα της πόλης από ψηλά με ησυχία. Χωρίς τον πανικό της Φες.
Εδώ να πω για τη Φες ότι η εντύπωση που μου άφησε είναι ότι πρόκειται για μια περίεργη πόλη. Τόσο απλά αν με ρωτήσει κάποιος “σου άρεσε η Φες” δεν ξέρω τί να του πω. Ποτέ δεν ένοιωσα άνετα στη Φες. Δεν αφέθηκα ούτε λεπτό ανκαι το προσπάθησα. Ωστόσο είναι από μόνη της μια εμπειρία. Πίσω λοιπόν στο ταξί και στάση στη Μέκνες για σύντομη βόλτα και μετά πίσω στον σταθμό για τρενάκι επιστροφής. “Ορίστε τα 300dhm και από του τρεις κύριε ταρίφα” “τι είναι αυτα; Δεν είχαμε πει τόσα είχαμε πει 150 ο καθένας” “Αχ είσαι γλυκούλης αλλά και ψεύτης” του πετάμε κι εμείς ένα “Deal it's a deal” που προφανώς ούτε που το κατάλαβε μιας και δεν μίλαγε αγγλικά, του δώσαμε τα 300dhm και φύγαμε...
Ξυπνάω και γεμάτος ενθουσιασμό κατεβαίνω. Τρώω στα γρήγορα, καμιά ωρίτσα μας πείρε μόνο και φεύγω για τον σταθμό των τρένων. Ποδαράκια για bab Boujloud, petite taxi για τον σταθμό και από εκεί εισητήριο για Μέκνες με 40dhm πήγαινε-έλα. Εδώ πρέπει να πω πως φάνεικα λίγο τσίπης και έκλεισα 2nd class η πρώτη δεν ξέρω τι τιμή είχε, αν και πόσο να είχε; Αναμονή δέκα λεπτάκια και επιβίβαση. Δίπλα μου κάθονται ένα ζευγάρι Ιταλών. Να αναφέρω ότι η πλειοψηφία των ταξιδιωτών (τουριστών why not που είδα, γνώρισα, έκανα παρέα ήταν κυρίως Ισπανοί, Ιταλοί και Γάλλοι. Όπως αποδείχτηκε τα παιδιά θα έκαναν ακριβώς την ίδια διαδρομή με εμένα οπότε συμφωνήσαμε να κάνουμε μαζί την εκδρομή. Φτάνοντας στη Μεκνές, μετά από περίπου μιάμιση ώρα ήρθαν κατά πάνω μας αρκετοί ταξιτζήδες προσφέροντας μας ο καθένας τη τιμή του για Volubilis και τα παρελκόμενα. Μετά από λίγη ώρα βρήκαμε έναν συμπαθητικό τύπο που μας είπε ότι θέλει 100 dhm από τον καθένα για να μας πάει στα μέρη που θέλαμε για όσο θέλαμε. Συμφωνήσαμε και αφού πετάχτηκα σε ένα μαγαζάκι απέναντι για ένα espressάκι (cafe noir) φύγαμε. Λοιπόν, το ενδιαφέρον ήταν ότι ο ταξιτζής – οδηγός μας μίλαγε γαλλικά μόνο. Τα παιδιά μιλάγανε ιταλικά, ισπανικά και αγγλικά και εγώ αγγλικά και γαλλικά. Οπότε έπεσε επάνω μου το βάρος της μετάφρασης. Πρέπει να ομολογήσω ότι όλα πήγαν κατ ευχήν και τυχών δυσκολίες αντιμετωπίστηκαν με γέλιο και νοηματική. Η διαδρομή δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πεδιάδα, χωράφια, καλαμπόκια και ελιές. Πρώτος σταθμός ήταν το Volubilis. Ρωμαϊκή πόλη του 2ου-3ου αιώνα. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Ωστόσο καλό είναι να πάτε. Στα πρακτικά του θέματος. Αν πάτε Αύγουστο μήνα να είστε προετοιμασμένοι για πολλή, πάρα πολλή, αν δεν έγινα κατανοητός υπερβολική, βράζεις αυγό στη πέτρα ζέστη. Απαραίτητα αξεσουάρ καπελάκι, αντιηλιακό και νερό. Το μέρος είναι ανοιχτό και δεν υπάρχει σκιά πουθενά. Ευτυχώς πουλάγανε απέξω κάτι ψάθινα καπελάκια που τελικά ήταν σωτήρια και για τις επόμενες μέρες.
Το ταξί μας περίμενε απέξω, μπαίνουμε και βουρ για Moulay idriss ή αλλιώς απαγορευμένη πόλη. Το προσονήμιο απαγορευμένη προέρχεται από το γεγονός ότι ως το 2005 απαγορευόταν η διανυκτέρευση στη πόλη αυτή σε μη μουσουλμάνους. Πρόκειται για μία από τις πιο, αν όχι την πιο ιερή πόλη στο Μαρόκο. Στην είσοδό της πόλης ένας νέος τύπος έρχεται και προσφέρεται να γίνει ο οδηγός μας. Βασικά αυτοπροσδιορίστηκε ως οδηγός μας αφού άρχισε να μας ακολουθεί και να μας εξηγεί ότι βλέπαμε στη πόλη. Όταν τον ρωτήσαμε πόσα θέλει μας είπε τίποτα. Αν είναι έτσι εξυπνάκια, δεν βαριέσαι λέμε και τον αφήνουμε. Τελικά του δώσαμε κάτι λίγα και ήταν και ευχαριστημένος. Να είναι καλά ο άνθρωπος. Άλλο ένα αστείο γεγονός ήταν ότι ο εν λόγω οδηγός μίλαγε ισπανικά και γαλλικά. Οπότε τα έλεγε δύο φορές. Μία για τους Ιταλούς και μία για εμένα και μετά μεταξύ μας τα λέγαμε και στα αγγλικά μιας και δεν τα πιάναμε όλα κατευθείαν. Πιάσε το αβγό και, συνεννόηση κουκούτσι και τα σχετικά. Με τα πολλά μας πήγε στα βασικά αξιοθέατα της πόλης και έβγαλα και μερικές ωραίες φωτογραφίες. Αν και ο κόσμος εδώ δεν ήταν τόσο φιλικός με τη κάμερα. Βασικά ένας παππούς μόνο που δεν με κυνήγησε όταν πήγα να εκμαιεύσω ένα πορτρέτο από αυτόν και το γαϊδουράκι του. Τελικά την έσβησα και όλα πήγαν καλά. Ύστερα κατευθυνθήκαμε σε κάτι ταβερνάκια στο κάτω μέρος της πόλης. Α ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι η πόλη είναι ανηφορική. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση μιας και ήταν αρκετά διαφορετική από τη Φες και φυσικά πολύ πιο ήρεμη. Έβγαζε μια ηρεμία. Μπορούσες να αφεθείς στα ανηφορικά δρομάκια και αφού έφτανες στο πιο ψηλό σημείο να απολαύσεις την θέα της πόλης από ψηλά με ησυχία. Χωρίς τον πανικό της Φες.
Εδώ να πω για τη Φες ότι η εντύπωση που μου άφησε είναι ότι πρόκειται για μια περίεργη πόλη. Τόσο απλά αν με ρωτήσει κάποιος “σου άρεσε η Φες” δεν ξέρω τί να του πω. Ποτέ δεν ένοιωσα άνετα στη Φες. Δεν αφέθηκα ούτε λεπτό ανκαι το προσπάθησα. Ωστόσο είναι από μόνη της μια εμπειρία. Πίσω λοιπόν στο ταξί και στάση στη Μέκνες για σύντομη βόλτα και μετά πίσω στον σταθμό για τρενάκι επιστροφής. “Ορίστε τα 300dhm και από του τρεις κύριε ταρίφα” “τι είναι αυτα; Δεν είχαμε πει τόσα είχαμε πει 150 ο καθένας” “Αχ είσαι γλυκούλης αλλά και ψεύτης” του πετάμε κι εμείς ένα “Deal it's a deal” που προφανώς ούτε που το κατάλαβε μιας και δεν μίλαγε αγγλικά, του δώσαμε τα 300dhm και φύγαμε...