marstay
Member
- Μηνύματα
- 143
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Ακυρώθηκε!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαδαγασκάρη
Έτοιμοι λοιπόν για το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας μας. Ετοιμάζω τα πράγματα μου και κατεβαίνω για checkout. Οι καλοί άνθρωποι στη ρεσεψιόν μου προτείνουν να μου φωνάξουν δικό τους ταξί με μόνο 50 dirham, μιας και ισχυρίζονταν ότι δεν θα έβρισκα με τίποτα έξω. Τους ευχαριστώ πολύ θερμά και τους λέω πως θα πάρω τα ρίσκα μου. Τελικά βγαίνοντας σε ένα δρόμο δίπλα από το ριάντ βρήκα petite taxi με 10 dirham για τον σταθμό των τρένων. Από εκεί θα έπαιρνα το τρενάκι που θα με πήγαινε στην Καζαμπλάνκα. Έτσι λοιπόν με 90 dirham βρέθηκα στο σταθμό casa voyager στην Καζαμπλάνκα, τον τελευταίο μου προορισμό και σημείο εξόδου από το Μαρόκο. Όταν άρχισα να οργανώνω το ταξίδι, την Καζαμπλάνκα την είχα στο μυαλό μου σαν μια πόλη εξωτική και ατμοσφαιρική. Λίγο το όνομα, λίγο η ταινία, πιστεύω πως δεν με αδικείται. Σιγά σιγά κάνοντας έρευνα για τη διαδρομή που θα ακολουθούσα είδα πως σχεδόν όλοι “έθαβαν” την Καζαμπλάνκα, λέγοντας πως είναι μια εμπορική μεγαλούπολη χωρίς χρώμα και χαρακτήρα, χωρίς μεδίνα της προκοπής και πάει λέγοντας. Το πιάσατε το νόημα. Παίρνεις αεροπλάνο φτάνεις – παίρνεις τρένο φεύγεις, και τούμπαλιν. Έτσι κι εγώ όταν έφτασα στη Καζαμπλάνκα στην αρχή του ταξιδιού μου πείρα κατευθείαν τρένο για Φες και τώρα στο τέλος του ταξιδιού μου, μέρα Παρασκευή, θα έμενα ένα τελευταίο βράδυ και την επομένη θα έπαιρνα τρένο για αεροδρόμιο. Με το που φτάνω στον σταθμό, πάω κατευθείαν στο ξενοδοχείο (ναι ξενοδοχείο, ούτε ριάντ ούτε τίποτα) το οποίο ήταν δίπλα στον σταθμό (βλέπετε πόσο διαδικαστική ήταν η Καζαμπλάνκα στο μυαλό μου). Αφήνω βαλίτσες και βγαίνω για βολτίτσα. Ρωτάω ποιες ώρες θα μπορούσα να επισκεφτώ το τζαμί του Χασάν του 2ου και προλάβαινα στο τσακ, οπότε φεύγω σφαίρα βρίσκω ταξί και βρίσκομαι μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο μεγάλο τζαμί. Νομίζω το 2ο μεγαλύτερο στον κόσμο (χωρίς να είμαι σίγουρος, διορθώστε με). Το τζαμί πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν τόσο μεγάλο και επιβλητικό που είχα μείνει ακίνητος για ώρα και το χάζευα να στέκεται ατάραχο δίπλα στον ατλαντικό. Ώσπου ξαφνικά ακούστηκε παντού η φωνή του μοεζίνη. Αυτή η στιγμή μου έχει μείνει, ήταν τόσο ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό που προσπάθησα να το απαθανατίσω με την κάμερα μου αλλά δυστυχώς ήταν ανέφικτο. Έκατσα για λίγο εκεί, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Οικογένειες, παιδιά, γυναίκες, άντρες βουτάγανε δίπλα στον ατλαντικό πλένοντας τα χέρια και τα πόδια τους πλένοντας μαζί με το σώμα τους και τις αμαρτίες τους. Ετοιμάζοντας τον εαυτό τους για προσευχή.
Στη συνέχεια έκανα μια βόλτα παραλιακά και αρκετές φορές κατέβηκα να βρέξω τα χέρια μου στη θάλασσα. Σε μια από αυτές τις φορές συνάντησα έναν τύπο που είχε αράξει δίπλα στη θάλασσα και μου ζήτησε νερό. Του έδωσα το μπουκάλι που είχα και αυτός για να με ευχαριστήσει άρχισε να ποζάρει με ένα χταπόδι στο κεφάλι και κάτι τέτοια. Σουρεαλιστικές καταστάσεις που σίγουρα αν είσαι κλεισμένος μέσα δεν πρόκειται να σου συμβούν ποτέ. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και έφυγα σιγά σιγά να βρω κάτι να φάω.
Πίσω στο τζαμί και άρχισα να ρωτάω πως θα πάω στη παλιά πόλη. Με τα πολλά έβγαλα άκρη και βρέθηκα στα στενάκια της παλιάς πόλης. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά και τα πάντα ήταν ερημικά. Ώσπου ξαφνικά τα στενάκια γέμισαν με κόσμο και όλοι κατευθύνονταν προς μια κατεύθυνση κι εγώ προς την άλλη. Χμ, έτσι είστε λέω και πάω κι εγώ με το ρεύμα. Τόσα χρόνια αυτό κάνω λέω ας το κάνω και τώρα ποτέ δεν ξέρεις. Τελικά όπως αποδείχθηκε επειδή ήταν παρασκευή, ήταν όλα κλειστά και όλοι πηγαίνανε να προσευχηθούν στο μεγάλο τζαμί. Γιαυτό και αυτή η πορεία στα στενάκια. Επέστρεψα λοιπόν στο τζαμί και βλέπω ένα ταξί. Ας το πάρω να γυρίσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι. Τον φωνάζω μου λέει περίμενε με, προσεύχομαι και φύγαμε (στη νοηματική βέβαια, αυτό ήταν εύκολο). Καλά του λέω και φεύγω. Πάω απέναντι που ήταν δύο ταξιτζήδες και οι 2 μου ζήτησαν ότι να ναι λεφτά για να με πάνε 5 λεπτά διαδρομή. Μετά από λίγο περπάτημα βρήκα έναν παππούλη που άνοιξε ταξίμετρο και πήγα τζάμπα. Ας μη τα πολυλογώ έφαγα κάτι γρήγορο στο ξενοδοχείο, ξάπλωσα και ξύπνησα βραδάκι. Βολτούλα στη πόλη χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου και πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο. Ψέμματα πρώτα μπυρίτσες μιας και τελευταίο βράδυ στο Μαρόκο και μετά ύπνο... Στην Καζαμπλάνκα πήγα με χαμηλές προσδοκίες κι έτσι μου άρεσε ιδιαίτερα. Σίγουρα φταίει ότι ήταν παρασκευή, ότι βρέθηκα στη “πορεία” για προσευχή και ένοιωσα λίγο ένα με τους ντόπιους, όπως και ότι βρήκα τον τυπάκο με το χταπόδι στο κεφάλι. Αλλά πάντως δεν τη θεωρώ μια αδιάφορη πόλη. Ναι, αν κάποιος έχει περιορισμένες μέρες στη διάθεση του ας μην αφιερώσει πάνω από ένα βράδυ μιας και η χώρα έχει άπειρα και πανέμορφα πράγματα να δει κανείς αλλά αν ο χρόνος δεν αποτελεί εμπόδιο ας της δώσει μια παραπάνω ευκαιρία.
Στη συνέχεια έκανα μια βόλτα παραλιακά και αρκετές φορές κατέβηκα να βρέξω τα χέρια μου στη θάλασσα. Σε μια από αυτές τις φορές συνάντησα έναν τύπο που είχε αράξει δίπλα στη θάλασσα και μου ζήτησε νερό. Του έδωσα το μπουκάλι που είχα και αυτός για να με ευχαριστήσει άρχισε να ποζάρει με ένα χταπόδι στο κεφάλι και κάτι τέτοια. Σουρεαλιστικές καταστάσεις που σίγουρα αν είσαι κλεισμένος μέσα δεν πρόκειται να σου συμβούν ποτέ. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και έφυγα σιγά σιγά να βρω κάτι να φάω.
Πίσω στο τζαμί και άρχισα να ρωτάω πως θα πάω στη παλιά πόλη. Με τα πολλά έβγαλα άκρη και βρέθηκα στα στενάκια της παλιάς πόλης. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά και τα πάντα ήταν ερημικά. Ώσπου ξαφνικά τα στενάκια γέμισαν με κόσμο και όλοι κατευθύνονταν προς μια κατεύθυνση κι εγώ προς την άλλη. Χμ, έτσι είστε λέω και πάω κι εγώ με το ρεύμα. Τόσα χρόνια αυτό κάνω λέω ας το κάνω και τώρα ποτέ δεν ξέρεις. Τελικά όπως αποδείχθηκε επειδή ήταν παρασκευή, ήταν όλα κλειστά και όλοι πηγαίνανε να προσευχηθούν στο μεγάλο τζαμί. Γιαυτό και αυτή η πορεία στα στενάκια. Επέστρεψα λοιπόν στο τζαμί και βλέπω ένα ταξί. Ας το πάρω να γυρίσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι. Τον φωνάζω μου λέει περίμενε με, προσεύχομαι και φύγαμε (στη νοηματική βέβαια, αυτό ήταν εύκολο). Καλά του λέω και φεύγω. Πάω απέναντι που ήταν δύο ταξιτζήδες και οι 2 μου ζήτησαν ότι να ναι λεφτά για να με πάνε 5 λεπτά διαδρομή. Μετά από λίγο περπάτημα βρήκα έναν παππούλη που άνοιξε ταξίμετρο και πήγα τζάμπα. Ας μη τα πολυλογώ έφαγα κάτι γρήγορο στο ξενοδοχείο, ξάπλωσα και ξύπνησα βραδάκι. Βολτούλα στη πόλη χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου και πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο. Ψέμματα πρώτα μπυρίτσες μιας και τελευταίο βράδυ στο Μαρόκο και μετά ύπνο... Στην Καζαμπλάνκα πήγα με χαμηλές προσδοκίες κι έτσι μου άρεσε ιδιαίτερα. Σίγουρα φταίει ότι ήταν παρασκευή, ότι βρέθηκα στη “πορεία” για προσευχή και ένοιωσα λίγο ένα με τους ντόπιους, όπως και ότι βρήκα τον τυπάκο με το χταπόδι στο κεφάλι. Αλλά πάντως δεν τη θεωρώ μια αδιάφορη πόλη. Ναι, αν κάποιος έχει περιορισμένες μέρες στη διάθεση του ας μην αφιερώσει πάνω από ένα βράδυ μιας και η χώρα έχει άπειρα και πανέμορφα πράγματα να δει κανείς αλλά αν ο χρόνος δεν αποτελεί εμπόδιο ας της δώσει μια παραπάνω ευκαιρία.