isabelle
Member
- Μηνύματα
- 908
- Likes
- 4.238
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ασκήσεις επι χάρτου
- Όλα ξεκίνησαν απτη Βόρεια Κορέα
- Πίσω στα θρανία
- Τασκένδη του θρύλου, του ονείρου, της κατάρρευσης
- Διπρόσωπη Χίβα
- Μια φορά κ έναν καιρό ηταν εδω μια θάλασσα
- Ατέρμονη αλυσίδα καταστροφής
- Στο δρόμο για την Άσγκαμπατ
- Κούνυα Ούργκενς
- Ασγκαμπάτ κεκλεισμένων των θυρών
- Το κουρδιστό ομοίωμα
- Μετά τον Νιγιαζοφ τι;
- Στη γη της αρχαίας Μαργιανής
- Τελευταία Έξοδος
- Μπουχάρα σα μαγικό χαλί
- Σαμαρκάνδη της τέχνης κ του αίματος
- Στη γη της αρχαίας Σογδιάνης
- Ο Μέγας περίεργος
- Στη χώρα των αλόγων
- Συνέχεια απο Κιργιστάν
- Επίλογος
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΙΓΙΑΖΟΦ ΤΙ;
Στις 21 Δεκέμβρη του 2006, λίγους μόλις μήνες μετά το ταπεινό προσκύνημά μας στα ιερά Του χώματα, συνέβη το αδιανόητο: Ο Βασιλιάς Ήλιος, Φως της ερήμου και επί της γης Μεσσίας εγκατέλειψε αιφνιδίως τον μάταιο τούτο κόσμο και μάλιστα με τον πιο μπανάλ τρόπο: έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ούτε κοινός θνητός να ήταν! Λέτε;:roll:
Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ!
Με το ένδοξο σοβιετικού τύπου σκορ του 89,23%, ο Γκουρμπανγκουλύ Μπερντυμουχαμέντοφ (αποστήθιση παρακαλώ
) εκλέχτηκε στα μέσα του Φλεβάρη του 2007 νέος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, σε αντικατάσταση του Πατρός των ορφανεμένων Τουρκμένων, που
πέρασε πλέον ανεπιστρεπτί στην αιωνιότητα, αφήνοντας ωστόσο παρακαταθήκη στον ευγνωμονούντα λαό του το ζηλευτό βιοτικό επίπεδο του ενάμιση ευρώ την ημέρα, μαζί εννοείται με τα αναρίθμητα εις χρυσούν αγάλματα του Ευγενούς Εαυτού Του καθώς και πρωτοποριακά φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων εκτός πρωτεύουσας και την απόλυση 15.000 «πλεοναζόντων» γιατρών. Επιφορτισμένος μάλιστα με την εφαρμογή της συγκεκριμένης εμπνευσμένης πολιτικής υπήρξε - ως Υπουργός Υγείας τότε - ο διάδοχος πρόεδρος με το όνομα-γλωσσοδέτη, ένα βιογραφικό στοιχείο μάλλον δηλωτικό του είδους της διακυβέρνησης που έτσι κι αλλιώς ορματιζόταν για στους πολυπαθείς συμπατριώτες του.
Δίνοντας εξάλλου αμέσως το πολιτικό του στίγμα, ο Μπερντυμουχαμέντοφ ξεκαθάρισε ευθύς εξ’ αρχής ότι πρόθεσή του είναι να συνεχίσει απαρέγκλιτα στο «δρόμο της δημοκρατίας» που χάραξε ο «μεγαλοφυής» προκάτοχός του, φέρνοντας μόνο κάποιες «βελτιώσεις» σε επί μέρους ζητήματα. Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ήταν και αυτή για «ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο σε όλους τους Τουρκμένους», υπόσχεση ωστόσο που ο τρόπος υλοποίησής της έδειξε εξαρχής το πώς νοείται το «ελεύθερη» και το «σε όλους»: Τα δύο πρώτα ίντερνετ καφέ που άνοιξαν το 2007 στην Άσγκαμπατ χρέωναν ούτε λίγο ούτε πολύ τρία ευρώ την ώρα (ήτοι περίπου δυο τουρκμένικα μεροκάματα) ενώ η πρόσβαση σε ανεξάρτητα κεντρασιατικά σάιτ είναι κλειστή με μπετόν αρμέ.
Οι ελάχιστοι επιλεγμένοι ξένοι παρατηρητές που έλαβαν τελικά την άδεια να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της προεδρικής εκλογής έκαναν λόγο για εντελώς σικέ διαδικασία αφού ναι μεν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας παρουσιάστηκαν –τύποις - πέραν του ενός υποψήφιοι ( έξι για την ακρίβεια), όλοι ωστόσο προέρχονταν από το ίδιο ένα και μοναδικό επιτρεπτό «Δημοκρατικό Κόμμα του Τουρκμενιστάν». Όσο για την υποτιθέμενη προεκλογική «αντιπαράθεση» υπήρξε επιεικώς υποτονική και μόνο για τα μάτια καθώς το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν απ’ ό,τι φάνηκε εξ’ αρχής δεδομένο, οπότε και οι πέντε α πριόρι χαμένοι συνυποψήφιοι περιορίστηκαν συνετά στο διακοσμητικό τους ρόλο. Ποιος εξάλλου θα τολμούσε ποτέ να την βγει στ’ αλήθεια στον πρώην Υπουργό Υγείας που είχε ήδη αποδείξει έμπρακτα την αυξημένη ισχύ του φέρνοντας σε πέρας επιτυχώς δύο συνταγματικά πραξικοπήματα μέσα σε διάστημα ενός μήνα; Η αρχή έγινε με την παράτυπη ανακήρυξή του ως προσωρινό πρόεδρο της χώρας λίγες μόνο ώρες μετά το θάνατο του Νιγιάζοφ, ενώ το ρόλο αυτό θα έπρεπε κανονικά να παίξει ο πρόεδρος της βουλής (που όμως, όλως αιφνιδίως, βρέθηκε να διώκεται για κάποια ποινική υπόθεση). Η δε πρώτη αυτή εκτροπή επισφραγίστηκε με φωτογραφική και στο άψε σβήσε τροποποίηση του συντάγματος εξασφαλίζοντας στον προσωρινό υπηρεσιακό πρόεδρο το δικαίωμα της παράλληλης εμφάνισής του ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές.
Κατά παράδοξο τρόπο, αυτές οι λεπτομέρειες που δύσκολα συνάδουν με την κλασική αντίληψη περί δημοκρατίας, η εξάπλωση της οποίας αποτελεί ως γνωστόν πάγιο καημό και μέλημα του εκάστοτε πλανητάρχη, δεν εμπόδισε μολοταύτα την κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί Μπους τότε) να εκπροσωπηθεί επισήμως στην ορκωμοσία του Μπερντυμουχαμέντοφ με τον υφυπουργό Ρίτσαρντ Μπούτσερ. Το γιατί είναι νομίζω αυτονόητο: Όταν ο Τουρκμένος πρόεδρος κάνει κουμάντο στα πέμπτα πλουσιότερα αποθέματα φυσικού αερίου παγκοσμίως, και επιπλέον η χώρα του μοιράζεται σύνορα με Ιράν και Αφγανιστάν, η διακριτικότητα και η κατανόηση στο πως χειρίζεται τα του οίκου του είναι στοιχειώδης κανόνας του πολιτικού σαβουάρ βιβρ.
Το αυτό υποδήλωσε εξάλλου και η παρουσία στην ίδια σεμνή τελετή, του τότε Ρώσου πρωθυπουργού Μιχαήλ Φράντκοφ καθώς και του αντιπροέδρου της Γκαζπρομ Αλεξέι Μίλλερ που στο κάτω κάτω ποτέ δεν δήλωσαν δα και υπέρμαχοι του δημοκρατικού ιδεώδους. Άσε που οι τελευταίοι είχαν κι ένα λόγω παραπάνω να βρίσκονται εκεί αφού χαίρουν, ακόμα και σήμερα, της σχεδόν αποκλειστικότητας επί των τουρκμένικων εξαγωγών φυσικού αερίου σε προνομιακές τιμές, ρυθμίζοντας έτσι μονοπωλιακά τα της μεταπώλησής του σε Καύκασο, Κεντρική Ασία και Ευρώπη.
Όσο για τους Κινέζους - μη χάσουν κι αυτοί - ήταν βεβαίως παρόντες, δια του Ισμαήλ Αμάτ, Ουιγούρου στην καταγωγή και αντιπροέδρου της κινεζικής βουλής, υπενθυμίζοντας το ενδιαφέρον του Πεκίνου για την κατασκευή ενός αγωγού στο έδαφος του Σινγιανγκ στη Δυτική Κίνα.
Με διεθνή πίεση μηδενική και μια εσωτερική αντίσταση που μέχρι στιγμής δεν μοιάζει να έχει συγκροτηθεί ούτε καν υποτυπωδώς, ο τουρκμένικος λαός μάλλον θ’ αργήσει ακόμα πολύ να σηκώσει κεφάλι….
Στις 21 Δεκέμβρη του 2006, λίγους μόλις μήνες μετά το ταπεινό προσκύνημά μας στα ιερά Του χώματα, συνέβη το αδιανόητο: Ο Βασιλιάς Ήλιος, Φως της ερήμου και επί της γης Μεσσίας εγκατέλειψε αιφνιδίως τον μάταιο τούτο κόσμο και μάλιστα με τον πιο μπανάλ τρόπο: έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ούτε κοινός θνητός να ήταν! Λέτε;:roll:
Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ!
Με το ένδοξο σοβιετικού τύπου σκορ του 89,23%, ο Γκουρμπανγκουλύ Μπερντυμουχαμέντοφ (αποστήθιση παρακαλώ
) εκλέχτηκε στα μέσα του Φλεβάρη του 2007 νέος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, σε αντικατάσταση του Πατρός των ορφανεμένων Τουρκμένων, πουπέρασε πλέον ανεπιστρεπτί στην αιωνιότητα, αφήνοντας ωστόσο παρακαταθήκη στον ευγνωμονούντα λαό του το ζηλευτό βιοτικό επίπεδο του ενάμιση ευρώ την ημέρα, μαζί εννοείται με τα αναρίθμητα εις χρυσούν αγάλματα του Ευγενούς Εαυτού Του καθώς και πρωτοποριακά φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων εκτός πρωτεύουσας και την απόλυση 15.000 «πλεοναζόντων» γιατρών. Επιφορτισμένος μάλιστα με την εφαρμογή της συγκεκριμένης εμπνευσμένης πολιτικής υπήρξε - ως Υπουργός Υγείας τότε - ο διάδοχος πρόεδρος με το όνομα-γλωσσοδέτη, ένα βιογραφικό στοιχείο μάλλον δηλωτικό του είδους της διακυβέρνησης που έτσι κι αλλιώς ορματιζόταν για στους πολυπαθείς συμπατριώτες του.
Δίνοντας εξάλλου αμέσως το πολιτικό του στίγμα, ο Μπερντυμουχαμέντοφ ξεκαθάρισε ευθύς εξ’ αρχής ότι πρόθεσή του είναι να συνεχίσει απαρέγκλιτα στο «δρόμο της δημοκρατίας» που χάραξε ο «μεγαλοφυής» προκάτοχός του, φέρνοντας μόνο κάποιες «βελτιώσεις» σε επί μέρους ζητήματα. Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ήταν και αυτή για «ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο σε όλους τους Τουρκμένους», υπόσχεση ωστόσο που ο τρόπος υλοποίησής της έδειξε εξαρχής το πώς νοείται το «ελεύθερη» και το «σε όλους»: Τα δύο πρώτα ίντερνετ καφέ που άνοιξαν το 2007 στην Άσγκαμπατ χρέωναν ούτε λίγο ούτε πολύ τρία ευρώ την ώρα (ήτοι περίπου δυο τουρκμένικα μεροκάματα) ενώ η πρόσβαση σε ανεξάρτητα κεντρασιατικά σάιτ είναι κλειστή με μπετόν αρμέ.
Οι ελάχιστοι επιλεγμένοι ξένοι παρατηρητές που έλαβαν τελικά την άδεια να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της προεδρικής εκλογής έκαναν λόγο για εντελώς σικέ διαδικασία αφού ναι μεν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας παρουσιάστηκαν –τύποις - πέραν του ενός υποψήφιοι ( έξι για την ακρίβεια), όλοι ωστόσο προέρχονταν από το ίδιο ένα και μοναδικό επιτρεπτό «Δημοκρατικό Κόμμα του Τουρκμενιστάν». Όσο για την υποτιθέμενη προεκλογική «αντιπαράθεση» υπήρξε επιεικώς υποτονική και μόνο για τα μάτια καθώς το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν απ’ ό,τι φάνηκε εξ’ αρχής δεδομένο, οπότε και οι πέντε α πριόρι χαμένοι συνυποψήφιοι περιορίστηκαν συνετά στο διακοσμητικό τους ρόλο. Ποιος εξάλλου θα τολμούσε ποτέ να την βγει στ’ αλήθεια στον πρώην Υπουργό Υγείας που είχε ήδη αποδείξει έμπρακτα την αυξημένη ισχύ του φέρνοντας σε πέρας επιτυχώς δύο συνταγματικά πραξικοπήματα μέσα σε διάστημα ενός μήνα; Η αρχή έγινε με την παράτυπη ανακήρυξή του ως προσωρινό πρόεδρο της χώρας λίγες μόνο ώρες μετά το θάνατο του Νιγιάζοφ, ενώ το ρόλο αυτό θα έπρεπε κανονικά να παίξει ο πρόεδρος της βουλής (που όμως, όλως αιφνιδίως, βρέθηκε να διώκεται για κάποια ποινική υπόθεση). Η δε πρώτη αυτή εκτροπή επισφραγίστηκε με φωτογραφική και στο άψε σβήσε τροποποίηση του συντάγματος εξασφαλίζοντας στον προσωρινό υπηρεσιακό πρόεδρο το δικαίωμα της παράλληλης εμφάνισής του ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές.
Κατά παράδοξο τρόπο, αυτές οι λεπτομέρειες που δύσκολα συνάδουν με την κλασική αντίληψη περί δημοκρατίας, η εξάπλωση της οποίας αποτελεί ως γνωστόν πάγιο καημό και μέλημα του εκάστοτε πλανητάρχη, δεν εμπόδισε μολοταύτα την κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί Μπους τότε) να εκπροσωπηθεί επισήμως στην ορκωμοσία του Μπερντυμουχαμέντοφ με τον υφυπουργό Ρίτσαρντ Μπούτσερ. Το γιατί είναι νομίζω αυτονόητο: Όταν ο Τουρκμένος πρόεδρος κάνει κουμάντο στα πέμπτα πλουσιότερα αποθέματα φυσικού αερίου παγκοσμίως, και επιπλέον η χώρα του μοιράζεται σύνορα με Ιράν και Αφγανιστάν, η διακριτικότητα και η κατανόηση στο πως χειρίζεται τα του οίκου του είναι στοιχειώδης κανόνας του πολιτικού σαβουάρ βιβρ.
Το αυτό υποδήλωσε εξάλλου και η παρουσία στην ίδια σεμνή τελετή, του τότε Ρώσου πρωθυπουργού Μιχαήλ Φράντκοφ καθώς και του αντιπροέδρου της Γκαζπρομ Αλεξέι Μίλλερ που στο κάτω κάτω ποτέ δεν δήλωσαν δα και υπέρμαχοι του δημοκρατικού ιδεώδους. Άσε που οι τελευταίοι είχαν κι ένα λόγω παραπάνω να βρίσκονται εκεί αφού χαίρουν, ακόμα και σήμερα, της σχεδόν αποκλειστικότητας επί των τουρκμένικων εξαγωγών φυσικού αερίου σε προνομιακές τιμές, ρυθμίζοντας έτσι μονοπωλιακά τα της μεταπώλησής του σε Καύκασο, Κεντρική Ασία και Ευρώπη.
Όσο για τους Κινέζους - μη χάσουν κι αυτοί - ήταν βεβαίως παρόντες, δια του Ισμαήλ Αμάτ, Ουιγούρου στην καταγωγή και αντιπροέδρου της κινεζικής βουλής, υπενθυμίζοντας το ενδιαφέρον του Πεκίνου για την κατασκευή ενός αγωγού στο έδαφος του Σινγιανγκ στη Δυτική Κίνα.
Με διεθνή πίεση μηδενική και μια εσωτερική αντίσταση που μέχρι στιγμής δεν μοιάζει να έχει συγκροτηθεί ούτε καν υποτυπωδώς, ο τουρκμένικος λαός μάλλον θ’ αργήσει ακόμα πολύ να σηκώσει κεφάλι….
Attachments
Last edited by a moderator:
