soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.781
- Likes
- 6.650
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Κάποια στιγμή έπρεπε να τηλεφωνήσουμε στους δικούς μας να τους πούμε ότι φτάσαμε καλώς, καθώς και να βάλουμε τροφή στον οργανισμό μας γιατί η πνευματική μόνη της δεν ήταν αρκετή.
Τηλεφωνία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες από το φόρουμ μας, αγόρασα μια Ιρανική simcard με 200.000 rial, έβαλα μερικές υπογραφές σε κείμενα γραμμένα στα φαρσί, επίσης μερικά δακτυλικά αποτυπώματα αφού μελάνωσα το δάκτυλο μου σε μια κασετίνα με μελάνη και παρέλαβε την κάρτα που περιείχε και 30.000 ριάλ για τηλεφωνήματα. Αγόρασα από ένα μικρό μπακάλικο και μία κάρτα των 50.000 ριάλ, και μας έφτασαν για τα τηλέφωνα μας στην Ελλάδα και για αρκετά στο Ιράν στις δέκα μέρες που μείναμε. Μάλιστα περίσσεψαν και 5.000 που τα κατανάλωσα πριν από την αναχώρηση για να μηδενιστεί το ποσόν. Υπολογίστε όλα τα έξοδα δια του 38.600 που άλλαξα το ευρώ.
Φαγητό. Το πρώτο μας στην Περσία το χρειαστήκαμε όταν νυχτωθήκαμε στις γέφυρες του Ισπαχάν όπου πήγαμε με τα πόδια από την πλατεία του Ιμάμη. Στην περιοχή αυτή δεν βρίσκαμε εστιατόρια εκτός από ένα φαστ φουντ. Επιστρέψαμε με ταξί στην ξακουστή πλατεία και μας σύστησαν δύο. Φτάσαμε στο πρώτο που συναντήσαμε και βρεθήκαμε σ ένα χώρο σαν να ήταν παλάτι. Μια μεγάλη παρέα ευρωπαίων και δύο ζευγάρια ιρανών ήταν κείνη την ώρα όλη η πελατεία. Παραγγείλαμε δυο σούπες δυο κεμπάμ κοτόπουλο δυο πιάτα ρύζι και μια μπύρα. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που παράγγελλα μπύρα. Το κεμπάμ συνοδευόταν με 5-6 πατατάκια κρύα. Το κρέας ήταν ψημένο από το μεσημέρι δεν τρωγόταν. Μαχαίρι δεν έφεραν, ζήτησα από τα γκαρσόνια και μετά δυσκολίας κατάφεραν να καταλάβουν τι ήθελα. Τη δεύτερο εστιατόριο την επόμενη μέρα ήταν σε μια στοά δίπλα στη ίδια πλατεία. Ήταν μεσημέρι είχε περισσότερη κίνηση κυρίως από ξένους και ήταν πιο φιλικό. Είχα φτιάξει ένα κατάλογο με φαγητά χωρίς κρέας. Παράγγειλα το μόνο που είχαν από τον κατάλογο μου και μου έφεραν ένα κίτρινο πολτό που ήταν από κολοκύθα. Ήταν νοστιμότατη. Με ρώτησαν αν θέλω και γιαούρτι.!!! Ποτέ δεν τρώγω γιαούρτη και ιδίως με το φαγητό. Η Mrs μεγάλη λάτρης της κολοκύθας δοκίμαζε συνεχώς μέχρι που στο τέλος ανταλλάξαμε τα πιάτα μας. Το δικό της ήταν κεμπάμ σαν αυτό που φτιάχνουν στο Μοναστηράκι δηλαδή με κιμά. Ήταν ζεστό και νόστιμο. Αυτή τη φορά καθίσαμε στο χαλί όπου μας άπλωσαν ένα πλαστικό τραπεζομάντηλο. Τα πόδια των δυτικών λαών δεν διπλώνων για να μπορούν να κάθονται σταυροπόδι. Όλη η ατμόσφαιρα ήταν ωραιότατη, ο χώρος παλιός, θα σας μιλήσουν οι φωτογραφίες. Η τιμή σε κάθε εστιατόριο δεν ξεπέρασε τα 20 ευρώ και για τα δύο άτομα. Τα μηδενικά σε μπερδεύουν. Θυμάμαι στο ξενοδοχείο προτίμησα νε δώσω καλλίτερα ένα ευρώ στο γκρουμ που μας κουβάλησε τις χειραποσκευές από τα 20.000. Για το φαγητό διαπίστωσα αργότερα, ότι τα εστιατόρια που έχουν πελάτες τουρίστες είχαν κυρίως φαγητά με κρέας . Ο κατάλογος μου αφορούσε εστιατόρια για ντόπιους τα οποία δεν είχαν στην είσοδο τη λέξη ‘reaustautant” αλλά μόνο στα φαρσί. Επίσης στερούνταν τις πατάτες, και για μακαρονάδες ούτε για δείγμα.
Πρώτο εστιατόριο
Δεύτερο
Tea time μετά το γεύμα. Τ κίτρινο ματζούνι γλυκάνει και αυτό το τσάι
James Mosque
Τηλεφωνία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες από το φόρουμ μας, αγόρασα μια Ιρανική simcard με 200.000 rial, έβαλα μερικές υπογραφές σε κείμενα γραμμένα στα φαρσί, επίσης μερικά δακτυλικά αποτυπώματα αφού μελάνωσα το δάκτυλο μου σε μια κασετίνα με μελάνη και παρέλαβε την κάρτα που περιείχε και 30.000 ριάλ για τηλεφωνήματα. Αγόρασα από ένα μικρό μπακάλικο και μία κάρτα των 50.000 ριάλ, και μας έφτασαν για τα τηλέφωνα μας στην Ελλάδα και για αρκετά στο Ιράν στις δέκα μέρες που μείναμε. Μάλιστα περίσσεψαν και 5.000 που τα κατανάλωσα πριν από την αναχώρηση για να μηδενιστεί το ποσόν. Υπολογίστε όλα τα έξοδα δια του 38.600 που άλλαξα το ευρώ.
Φαγητό. Το πρώτο μας στην Περσία το χρειαστήκαμε όταν νυχτωθήκαμε στις γέφυρες του Ισπαχάν όπου πήγαμε με τα πόδια από την πλατεία του Ιμάμη. Στην περιοχή αυτή δεν βρίσκαμε εστιατόρια εκτός από ένα φαστ φουντ. Επιστρέψαμε με ταξί στην ξακουστή πλατεία και μας σύστησαν δύο. Φτάσαμε στο πρώτο που συναντήσαμε και βρεθήκαμε σ ένα χώρο σαν να ήταν παλάτι. Μια μεγάλη παρέα ευρωπαίων και δύο ζευγάρια ιρανών ήταν κείνη την ώρα όλη η πελατεία. Παραγγείλαμε δυο σούπες δυο κεμπάμ κοτόπουλο δυο πιάτα ρύζι και μια μπύρα. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που παράγγελλα μπύρα. Το κεμπάμ συνοδευόταν με 5-6 πατατάκια κρύα. Το κρέας ήταν ψημένο από το μεσημέρι δεν τρωγόταν. Μαχαίρι δεν έφεραν, ζήτησα από τα γκαρσόνια και μετά δυσκολίας κατάφεραν να καταλάβουν τι ήθελα. Τη δεύτερο εστιατόριο την επόμενη μέρα ήταν σε μια στοά δίπλα στη ίδια πλατεία. Ήταν μεσημέρι είχε περισσότερη κίνηση κυρίως από ξένους και ήταν πιο φιλικό. Είχα φτιάξει ένα κατάλογο με φαγητά χωρίς κρέας. Παράγγειλα το μόνο που είχαν από τον κατάλογο μου και μου έφεραν ένα κίτρινο πολτό που ήταν από κολοκύθα. Ήταν νοστιμότατη. Με ρώτησαν αν θέλω και γιαούρτι.!!! Ποτέ δεν τρώγω γιαούρτη και ιδίως με το φαγητό. Η Mrs μεγάλη λάτρης της κολοκύθας δοκίμαζε συνεχώς μέχρι που στο τέλος ανταλλάξαμε τα πιάτα μας. Το δικό της ήταν κεμπάμ σαν αυτό που φτιάχνουν στο Μοναστηράκι δηλαδή με κιμά. Ήταν ζεστό και νόστιμο. Αυτή τη φορά καθίσαμε στο χαλί όπου μας άπλωσαν ένα πλαστικό τραπεζομάντηλο. Τα πόδια των δυτικών λαών δεν διπλώνων για να μπορούν να κάθονται σταυροπόδι. Όλη η ατμόσφαιρα ήταν ωραιότατη, ο χώρος παλιός, θα σας μιλήσουν οι φωτογραφίες. Η τιμή σε κάθε εστιατόριο δεν ξεπέρασε τα 20 ευρώ και για τα δύο άτομα. Τα μηδενικά σε μπερδεύουν. Θυμάμαι στο ξενοδοχείο προτίμησα νε δώσω καλλίτερα ένα ευρώ στο γκρουμ που μας κουβάλησε τις χειραποσκευές από τα 20.000. Για το φαγητό διαπίστωσα αργότερα, ότι τα εστιατόρια που έχουν πελάτες τουρίστες είχαν κυρίως φαγητά με κρέας . Ο κατάλογος μου αφορούσε εστιατόρια για ντόπιους τα οποία δεν είχαν στην είσοδο τη λέξη ‘reaustautant” αλλά μόνο στα φαρσί. Επίσης στερούνταν τις πατάτες, και για μακαρονάδες ούτε για δείγμα.
Πρώτο εστιατόριο
Δεύτερο
Tea time μετά το γεύμα. Τ κίτρινο ματζούνι γλυκάνει και αυτό το τσάι
