soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ένα άλλο σημαντικό αξιοθέατο στη Yazd ήταν το μουσείο νερού. Σε ενημέρωνε για το πανάρχαιο σύστημα ύδρευσης των πόλεων της ερήμου το Qanat , το οποίο είχε τελειοποιήσει κάποιος Πέρσης το 1000 π.Χ. Κοντά στις πηγές των βουνών τα οποία μπορεί να βρισκόντουσαν σε απόσταση μέχρι και 150 χλμ από την πόλη, όπως μου είπε Ιρανός, άνοιγαν πηγάδι στο οποίο διοχέτευαν τα νερά. Συνέχιζαν με υπόγειο κανάλι παράλληλο με την επιφάνεια του εδάφους της ερήμου που έφτανε μέχρι την πόλη. Το κατασκεύαζαν με τη βοήθεια σειράς πηγαδιών από την επιφάνεια της ερήμου. Οι εργάτες κάτω στο βαθύ κανάλι συνεργάζονταν με τους απ έξω που με ξύλινα καρούλια τους ανέβαζαν τις δερμάτινες τσάντες με το χώμα αλλά και τους ίδιους δεμένους με σχοινί όποτε χρειαζόταν. Μόλις που τους χωρούσε το τούνελ και το σκάψιμο γινόταν με απλά εργαλεία της εποχής. Έτσι από το βουνό μέχρι την πόλη μια τεράστια σειρά πηγαδιών επικοινωνούσε με το υπόγειο και κάπως επικλινές κανάλι που έστελνα το νερό με φυσική ροή από τις πηγές στην πόλη.
Στις διαδρομές μας με το αυτοκίνητο στη έρημο, όπου βλέπαμε σωρούς από χώμα να ξεχωρίζουν από την επίπεδη επιφάνεια τους εδάφους, σήμαινε σύστημα Qanat. Συνεχίζει να εξυπηρετεί και σήμερα όχι όμως για πόσιμο νερό. Υπάρχει στα παλιά σπίτια, στους κήπους, στα παλιά ξενοδοχεία εστιατόρια μουσεία, παλάτια, σε δημόσια κτήρια, αλλά κυρίως στα θαυμάσια υπόγεια χαμάμ.
Το πρωί της έκτης Νοεμβρίου μέρα Παρασκευή αργία για τους Μουσουλμάνους, αναχωρήσαμε από τη Υαzd, μια πόλη που μας άφησε άριστες εντυπώσεις. Γιατί, ξεφεύγοντας κάπως από το μονότονο Ισλαμικό στοιχείο των θεμάτων, μπήκαμε στα βάθη της ιστορίας γνωρίζοντας πολιτισμούς, θρησκείες, τεχνολογίες που ποτέ δεν θα μαθαίναμε την ύπαρξη τους αν δεν τολμούσαμε το ταξίδι στο Ιράν.
Όμως η κάθε μέρα μας συσσωρεύει ολοένα και περισσότερη γνώση, εικόνες και εμπειρία. Βγήκαμε από την πόλη από ένα θαυμάσιο δρόμο γεμάτο από δενδροστοιχίες και δω. Δεν πήραμε αυτόν απ όπου ήρθαμε αλλά προχωρήσαμε σε πορεία ΒΒΔυτική. Αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σε διπλής κυκλοφορίας. Έρημος, ευθύς δρόμος, σπάνια συναντούσαμε άλλο αυτοκίνητο, προορισμός μας τα βουνά που μόλις ξεχώρισαν στο βάθος του ορίζοντα. Τα πλησιάσαμε και μπήκαμε μέσα σε μια κοιλάδα κλεισμένη από αιχμηρές κορυφές με ξεραΐλα χωρίς πράσινο. Στο βάθος της κοιλάδας στρίψαμε αριστερά ακολουθήσαμε μερικές φιδοστροφές, μέχρι που αντικρίσαμε μια περιοχή με σπιτάκια κτισμένα στο μέσον ενός βουνού και αρκετό πράσινο γύρω τους. Τούτο ήταν το Chak-Ckakπου το συνιστούν οι τουριστικοί οδηγοί και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της χώρας. Παρκάραμε μακριά, ανεβήκαμε μονοπάτι, σκαλάκια, λαχανιάσαμε, αρκετοί ήταν οι Ιρανοί επισκέπτες λόγω της αργίας τους και φτάσαμε σε ένα μοναστήρι των Ζωροαστρών, όπως το ονόμασα, διότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μοναστηριού που πολλά όμοια έχουμε στην Ελλάδα. Ο μπαγάσας ηλικιωμένος φύλακας πως μας γνώρισε και μας ζήτησε εισιτήριο μέσα στους τόσους επισκέπτες; Δε μας πείραξε όμως, 50.000 ριάλια κόστιζε και τουλάχιστον ήταν από τα ελάχιστα απ όλα που είχαμε βγάλει όπου πίσω του έγραφαν την ιστορία του χώρου: Μετά το 600 μ.Χ. οι αραβικές στρατιές σάρωναν όλη τη Μέση Ανατολή. Στην Παλαιστίνη κατέστρεφαν ότι Χριστιανικά μνημείο υπήρχε εκτός από ναούς που ήταν αφιερωμένοι στην Παναγία, όπως ο ναός της Γέννησης στη Βηθλεέμ και τους ναούς του Αγίου Γεωργίου. Το 640 έφτασαν στην περιοχή που βρισκόμαστε. Η Nikbanouδεύτερη κόρη του τελευταίου κυβερνήτη της Σασσανιδικής περιόδου Yazdegerdτου 3ου βρέθηκε περικυκλωμένη από τα αραβικά στρατεύματα. Προσευχήθηκε στο θεό Αχούρα Μάζντα να την προστατεύσει κι αυτός ανταποκρίθηκε. Το βουνό άνοιξε σχηματίστηκε μια σπηλιά όπου κατέφυγε η Πριγκίπισσα και σώθηκε. Απ ότι βλέπουμε, μύθοι υπάρχου σε όλες τις θρησκείες….
Βγάλαμε κι εμείς τα παπούτσια φορέσαμε παντόφλες μπήκαμε στην ιερή σπηλιά, ανάψαμε κεράκι όπως όλος ο κόσμος, ξεκουραστήκαμε σ ένα κυκλικό πέτρινο κάθισμα, όπου πάνω του υπήρχαν εικόνες Ζωροαστρισμού και τότε μάθαμε για τι το λέμε Τσακ-τσακ. Στον άγιο χώρο της σπηλιάς ακουγόταν το τσακ – τσακ από το ήχο που έπεφταν οι σταγόνες του νερού-αγίασμα από την οροφή του βράχου μέσα στο μεταλλικό κύπελλο ενός νεαρού Ιρανού.
Το σύμπολο των Ζωροαστρών
Κι εδώ με τον τάφο του Κύρου
Χειροποίητο στη μεταλική πόρτα της σπηλιάς
Στις διαδρομές μας με το αυτοκίνητο στη έρημο, όπου βλέπαμε σωρούς από χώμα να ξεχωρίζουν από την επίπεδη επιφάνεια τους εδάφους, σήμαινε σύστημα Qanat. Συνεχίζει να εξυπηρετεί και σήμερα όχι όμως για πόσιμο νερό. Υπάρχει στα παλιά σπίτια, στους κήπους, στα παλιά ξενοδοχεία εστιατόρια μουσεία, παλάτια, σε δημόσια κτήρια, αλλά κυρίως στα θαυμάσια υπόγεια χαμάμ.
Το πρωί της έκτης Νοεμβρίου μέρα Παρασκευή αργία για τους Μουσουλμάνους, αναχωρήσαμε από τη Υαzd, μια πόλη που μας άφησε άριστες εντυπώσεις. Γιατί, ξεφεύγοντας κάπως από το μονότονο Ισλαμικό στοιχείο των θεμάτων, μπήκαμε στα βάθη της ιστορίας γνωρίζοντας πολιτισμούς, θρησκείες, τεχνολογίες που ποτέ δεν θα μαθαίναμε την ύπαρξη τους αν δεν τολμούσαμε το ταξίδι στο Ιράν.
Όμως η κάθε μέρα μας συσσωρεύει ολοένα και περισσότερη γνώση, εικόνες και εμπειρία. Βγήκαμε από την πόλη από ένα θαυμάσιο δρόμο γεμάτο από δενδροστοιχίες και δω. Δεν πήραμε αυτόν απ όπου ήρθαμε αλλά προχωρήσαμε σε πορεία ΒΒΔυτική. Αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σε διπλής κυκλοφορίας. Έρημος, ευθύς δρόμος, σπάνια συναντούσαμε άλλο αυτοκίνητο, προορισμός μας τα βουνά που μόλις ξεχώρισαν στο βάθος του ορίζοντα. Τα πλησιάσαμε και μπήκαμε μέσα σε μια κοιλάδα κλεισμένη από αιχμηρές κορυφές με ξεραΐλα χωρίς πράσινο. Στο βάθος της κοιλάδας στρίψαμε αριστερά ακολουθήσαμε μερικές φιδοστροφές, μέχρι που αντικρίσαμε μια περιοχή με σπιτάκια κτισμένα στο μέσον ενός βουνού και αρκετό πράσινο γύρω τους. Τούτο ήταν το Chak-Ckakπου το συνιστούν οι τουριστικοί οδηγοί και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της χώρας. Παρκάραμε μακριά, ανεβήκαμε μονοπάτι, σκαλάκια, λαχανιάσαμε, αρκετοί ήταν οι Ιρανοί επισκέπτες λόγω της αργίας τους και φτάσαμε σε ένα μοναστήρι των Ζωροαστρών, όπως το ονόμασα, διότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μοναστηριού που πολλά όμοια έχουμε στην Ελλάδα. Ο μπαγάσας ηλικιωμένος φύλακας πως μας γνώρισε και μας ζήτησε εισιτήριο μέσα στους τόσους επισκέπτες; Δε μας πείραξε όμως, 50.000 ριάλια κόστιζε και τουλάχιστον ήταν από τα ελάχιστα απ όλα που είχαμε βγάλει όπου πίσω του έγραφαν την ιστορία του χώρου: Μετά το 600 μ.Χ. οι αραβικές στρατιές σάρωναν όλη τη Μέση Ανατολή. Στην Παλαιστίνη κατέστρεφαν ότι Χριστιανικά μνημείο υπήρχε εκτός από ναούς που ήταν αφιερωμένοι στην Παναγία, όπως ο ναός της Γέννησης στη Βηθλεέμ και τους ναούς του Αγίου Γεωργίου. Το 640 έφτασαν στην περιοχή που βρισκόμαστε. Η Nikbanouδεύτερη κόρη του τελευταίου κυβερνήτη της Σασσανιδικής περιόδου Yazdegerdτου 3ου βρέθηκε περικυκλωμένη από τα αραβικά στρατεύματα. Προσευχήθηκε στο θεό Αχούρα Μάζντα να την προστατεύσει κι αυτός ανταποκρίθηκε. Το βουνό άνοιξε σχηματίστηκε μια σπηλιά όπου κατέφυγε η Πριγκίπισσα και σώθηκε. Απ ότι βλέπουμε, μύθοι υπάρχου σε όλες τις θρησκείες….
Βγάλαμε κι εμείς τα παπούτσια φορέσαμε παντόφλες μπήκαμε στην ιερή σπηλιά, ανάψαμε κεράκι όπως όλος ο κόσμος, ξεκουραστήκαμε σ ένα κυκλικό πέτρινο κάθισμα, όπου πάνω του υπήρχαν εικόνες Ζωροαστρισμού και τότε μάθαμε για τι το λέμε Τσακ-τσακ. Στον άγιο χώρο της σπηλιάς ακουγόταν το τσακ – τσακ από το ήχο που έπεφταν οι σταγόνες του νερού-αγίασμα από την οροφή του βράχου μέσα στο μεταλλικό κύπελλο ενός νεαρού Ιρανού.
Το σύμπολο των Ζωροαστρών
Κι εδώ με τον τάφο του Κύρου
Χειροποίητο στη μεταλική πόρτα της σπηλιάς
