Σουηδία Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

[fenia42]

Όσοι είχαν επισκεφτεί τη Στοκχόλμη, το πρώτο πράμα που με συμβούλεψαν ήταν να επισκεφτώ το Vasa Museum , που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στο Πολεμικό Πλοίο του Βασιλικού Στόλου το οποίο βυθίστηκε στο παρθενικό του ταξίδι, μόλις 2 ναυτικά μίλια από το λιμάνι της πόλης. Τα καλά νέα είναι ότι οι περισσότεροι επιβαίνοντες διασώθηκαν –ήταν άλλωστε 10 Αυγούστου και δεν είχαμε απώλειες τύπου Τζακ- Λεονάρντο ντι Κάπριο - ωστόσο ορισμένοι δε τα κατάφεραν. Οι κύριες αιτίες της βύθισης ήταν το γεγονός ότι ήταν υπερφορτωμένο καθώς μετέφερε πολλά κανόνια, είχε κάποια κατασκευαστικά ελαττώματα – τα οποία και γνώριζαν οι υπεύθυνοι- αλλά και η αλαζονεία του Σουηδού βασιλιά Γουστάβου Αδόλφου ο οποίος είχε εμπλακεί σε πόλεμο στην Πολωνία και ήθελε το Vasa να ενωθεί με τις ναυτικές του δυνάμεις αμέσως . Το πλοίο παρέμεινε στο βυθό της θάλασσας για περισσότερο από τρεις αιώνες και διατηρήθηκε σχεδόν ανέπαφο χάρις στον αμμώδη βυθό και στα φτωχά σε οξυγόνο νερά.
Πάντως, όσα και να είχα διαβάσει γι’ αυτό το μουσείο και όσα και να μου είχαν αφηγηθεί, τίποτα δε με είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που θα αντίκριζαν τα μάτια μου.
Ανοίγοντας την πόρτα για να εισέλθω στο μουσείο βρέθηκα «αντιμέτωπη» με το τεράστιο, επιβλητικό και απίστευτα καλοδιατηρημένο αυτό πλοίο κι έμεινα ακίνητη και αποσβολωμένη για αρκετά λεπτά. Όταν συνήλθα του αρχικού σοκ πλησίασα για να διακρίνω τις λεπτομέρειες και να διαβάσω τις επιγραφές συλλέγοντας κι άλλες πληροφορίες. Πέρασα περίπου 2 ώρες στο εν λόγω μουσείο και θα μπορούσα να είχα μείνει κι άλλο αν δε κουράζονταν τα πόδια μου. Έτσι, βγήκα έξω, κάτω από τον γλυκό ήλιο, σε κάποιο παρκάκι και έβγαλα τα παπούτσια και τους χάρτες μου για να αποφασίσω ποιο θα ήταν το επόμενό μου βήμα. Απέναντί μου μια επίσης μοναχική ταξιδιώτισσα με κοιτά χαμογελαστή και βγάζει και εκείνη τα παπούτσια της ως ένδειξη ταξιδιωτικής αλληλεγγύης. Μπορεί να ήθελε και παρέα αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν σε σοβαρό συμβούλιο με τον εαυτό μου για το ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα μου. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως λοιπόν, το συμβούλιο απεφάνθη (ομόφωνα !) να πορευτώ προς βορρά παίρνοντας την κεντρική οδό Narvavagen, στη γραφική περιοχή Ostermalm, όπου τα κτίρια μου θύμιζαν τα παιδικά μου πολυαγαπημένα Playmobil - Βικιπαίδεια . Παλιμπαιδίζω ενίοτε, συγχωρέστε με.
Επιδόθηκα λοιπόν στην αγαπημένη μου δραστηριότητα – περπάτημα στις γραφικές όμορφες γειτονιές παρατηρώντας τους ανθρώπους. Και είδα μόνο χαμογελαστά ξένοιαστα παιδιά, χαρούμενους όμορφους ανθρώπους, κομψότατες γυναίκες δίμετρες και καλλίγραμμες . Αφού σε μια στιγμή νόμιζα πως βρίσκομαι σε κάποια καλόφημη γειτονιά του Μανχάταν. Αυτό που έβλεπες σπάνια πάντως ήταν η ύπαρξη εκκλησιών. (κρατήστε το αυτό) .
Μπήκα σε ένα σούπερ μάρκετ για να δω πιο πολύ τα προϊόντα τους από περιέργεια παρά επειδή ήταν ανάγκη, πήρα δυο κρουασανάκια κι ένα χυμό και κάθισα να ξεκουραστώ και να φάω. Κι όσο έτρωγα σκεφτόμουν πόσο όμορφοι είναι οι Σουηδοί J Σου ανοίγουν την όρεξη ένα πράμα :Ρ Αλήθεια, είναι παρεξηγημένος λαός αυτοί οι Βόρειοι.
Περιπλανιέμαι λοιπόν έτσι στους δρόμους, σκεπτική, χαμογελαστή και με την καρδιά πλημμυρισμένη γλυκά συναισθήματα. Συμπληρώνω ακόμα ένα δίωρο περπατήματος προς την κατεύθυνση της GamlaStanόταν η ώρα είχε πάει 16:30 και ήταν ο Lorenzoστο κινητό μου που μου έκλεινε ραντεβού στον κεντρικό σταθμό για να πάμε για μπύρες. Τσακώνω το μετρό λοιπόν και φτάνω πρώτη – διότι στη Στοκχόλμη οι ρυθμοί είναι χαλαροί και κανείς δε βιάζεται. Μα κανείς !
Μέσα σε λίγα λεπτά έρχεται και ο Lorenzo χαμογελαστός χαμογελαστός και με παρέα έναν Κινέζο, τον Chinκι έναν Σουηδό τον Richard(ξανθό δίμετρο) . Itwasloveatfirstsight , από μεριάς του βεβαίως βεβαίως μιας και κατέστησε σαφές ότι του άρεσα αφού όλη νύχτα δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω μου Η γοητεία του διαφορετικού.
Πήγαμε σε ένα roofgardenbarμε θέα τη σκανδιναβική πρωτεύουσα που λουζόταν στα μαβιά και ροζ χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Η σουηδική μπύρα έρρεε άφθονη. Καθίσαμε σε μια γωνιά και πάντα δίπλα μου ο Richardο οποίος έστιβε το μυαλό του να σκεφτεί τρόπο να με πλησιάσει. Και βρήκε τον καλύτερο : να κάναμε ένα πάρτυ προς τιμήν της Ελληνίδας φιλοξενούμενης , πρότεινε. Ο Lorenzo συμφώνησε, η ώρα ορίστηκε , τα τηλεφωνήματα και τα καλέσματα έγιναν . Η βραδιά κυλούσε όμορφα ώσπου βράδιασε για τα καλά και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο με γεύσεις από Τζαμάικα. Το εστιατόριο όμως ήταν γεμάτο και εν τέλει καταλήξαμε σε ένα τσέχικο με γνώριμες γεύσεις. Η καυτή σούπα gulashωστόσο δεν ήταν ικανή να με ζεστάνει μιας και η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά και η παρέα είχε επιλέξει να καθίσει σε εξωτερικό τραπέζι . Το γεύμα ήταν πολύ νόστιμο και η συντροφιά ευχάριστη. Στην πορεία προστέθηκε και ο Friedrichστην παρέα, ο οποίος έμοιαζε με χόμπιτ και πετούσε πολλά μαργαριτάρια. Καταρχάς στα δυο πρώτα λεπτά της γνωριμίας μου, με ενημέρωσε ότι η κατάσταση στη χώρα μου ευθύνεται κυρίως στο γεγονός ότι το όριο συνταξιωδότησης είναι στα 55 χρόνια και ότι η Αγία Νάπα βρίσκεται στην Τουρκία. Ο δε Κινέζος μου είπε ότι ξέρει έναν συντοπίτη μου Μακεδόνα από την πόλη των Σκοπίων. Προσπάθησα να του εξηγήσω την κατάσταση και όταν αφελώς με ρώτησε γιατί δεν αναγνωρίζουμε τη Μακεδονία ως κράτος του ανταπάντησα ευθαρσώς με το ερώτημα : γιατί η Κίνα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν ;;;
Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και ζητήσαμε το λογαριασμό. Και τότε έγινα μάρτυρας αυτού που είχα ακούσει να συζητιέται αλλά θεωρούσα υπερβολή : ο Lorenzo πήρε το λογαριασμό και σε ένα χαρτάκι έγραψε το ποσό που αναλογεί στον καθένα και δίπλα τον τύπο της πιστωτικής κάρτας του καθενός. Έτσι η σερβιτόρα παρέλαβε 5 κάρτες και από την καθεμία χρέωσε το ποσό που έπρεπε !!

Στη συνέχεια αν και δε με βαστούσαν τα πόδια μου πήγαμε σε ένα υπόγειο μπαρ για να ζεσταθούμε με μερικά σφηνάκια. Μείναμε στο μπαρ μια ωρίτσα ακόμη και επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας αγκαζέ με το Lorenzo. Ξημέρωμα Σαββάτου…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 8
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[villi]

Γεροντοκόρη στα 30?????Άρρωστη είσαι, να βάλεις αμέσως θερμόμετρο!
Έχει πολλούς πρίγκιπες ακόμη εκεί έξω,κάπου θα είναι κι ο δικος σου:love2:
Πολύ με εξιτάρει το μοναχικό σου ταξίδι στη Στοκχόλμη,θα'θελα πολύ ένα ταξίδι τελείως μόνη ανεξαρτήτως προορισμού!Περιμένω εντυπώσεις...

 

[battered_suitcase]

A!Το αποφάσισες τελικά να γράψεις ιστορία! Για να δούμε λοιπόν, περιμένουμε ανταπόκριση..

 

[pattyyy]

Πραγματικά ανυπομονώ για τη συνέχεια fenia μου!

 

[manelaki]

Ω λαλα! Ευελπιστω να εχει περιπετεια αυτη η ιστορια Μη μας αφηνεις σε αγωνια ομως...

 

[fenia42]

Η Άφιξη

Στο σακίδιό μου είχα μόνο τα απαραίτητα. Και μου ήταν υπεραρκετά. Αγόρασα και 2-3 παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα για δώρο διότι επέλεξα να φιλοξενηθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου από άτομο εκ του Couch Surfing. Είχα αναστολές στην αρχή αλλά με έπεισε ο ThanasisU2 ο οποίος το χρησιμοποιεί ευρέως. Διάβασα πολλά προφίλ ώσπου να καταλήξω σε έναν Ιταλό, τον Lorenzo, 35 ετών που μου φαινόταν σοβαρός και κατασταλαγμένος ως οικοδεσπότης. Τα πιο απαραίτητα που είχα μαζί μου ήταν το τετράδιό μου με τις ταξιδιωτικές σημειώσεις, η καλογραμμένη ιστορία της Pattyyy εκτυπωμένη και ένα βιβλίο που πίστευα θα με βοηθήσει. «Η Γεροντοκόρη » του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως θα ταυτιζόμουν με την πρωταγωνίστρια.
Στο αεροπλάνο διάβασα τις σημειώσεις μου κι έκανα ένα προγραμματάκι με τα αξιοθέατα που ήθελα να δω. Ο Lorenzo, μου είχε δώσει αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα έβρισκα το σπίτι του το οποίο βρισκόταν 6-7 στάσεις ανατολικά του κεντρικού σταθμού μετρό. Η πτήση διήρκεσε 3 ώρες και ήταν υπέροχη. Προσγειώθηκα 100 χιλιόμετρα μακριά από τη Στοκχόλμη, σε ένα μικρό αεροδρόμιο (Skvasta ) ανάμεσα σε ψηλά δέντρα. Πλήρωσα 27 ευρώ για το λεωφορείο που σε μεταφέρει στο κέντρο της Στοκχόλμης ( μετ ‘ επιστροφής ). Η διαδρομή των 100 χιλιομέτρων αν και αφοπλιστικά μονότονη με γαλήνεψε ακόμα περισσότερο. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο παρέες Ελλήνων που είχαν έρθει για τουρισμό. Είχα την ευτυχία να κάθομαι μόνη αλλά και τη δυστυχία να τους ακούω να φωνάζουν και να μη σταματούν τις ομιλίες τους ταράζοντας τη γαλήνη μου. Στα απέναντι καθίσματα ένα ζευγάρι κοιτά το χάρτη και προσπαθεί να βρει που είναι το ξενοδοχείο. Τους άκουσα να με σχολιάζουν χαμηλόφωνα . «γιατί ταξιδεύει μόνη της; » «Μήπως είναι Σουηδέζα; » κλπ κλπ. Ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Lorenzo ο οποίος με ενημέρωσε ότι θα με περίμενε στο τέρμα του λεωφορείου. « Ααα, Ιταλίδα είναι, άκουσες; » « Μοιάζει με Σουηδέζα όμως, έχει μπλε μάτια »
ΕΛΕΟΣ , αθάνατοι Έλληνες κουτσομπόληδες. Το να ταξιδεύω μόνη μες την ησυχία μου ήδη είχε αρχίσει να με συνεπαίρνει .

Η διαδρομή διήρκεσε μία ώρα και 20 λεπτά. Πλησιάζοντας στο κέντρο το μονότονο τοπίο έδινε τη θέση του σε καλοδιατηρημένα κτήρια νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής, γοτθικού ρυθμού εκκλησίες και τεράστιους πεντακάθαρους δρόμους. Την αρμονία του προορισμού τη νιώθει κανείς από μακριά. Να κι ο Lorenzo, με περιμένει. Τον χαιρετώ από το παράθυρο του λεωφορείου.
Κάνουμε μια βόλτα συζητώντας. Σταματάμε για ένα hot dog και για να κάνω συνάλλαγμα. Βέβαια τα μετρητά είναι άχρηστα στη Σουηδία μιας και τα πάντα πληρώνονται με πιστωτικές. Πήρα και μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών για 72 ώρες ( 27 ευρώ ) .
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα στους Σουηδούς είναι η κομψότητά τους. Περίμενα να βρω κακοντυμένους, απεριποίητους, γεμάτους piercing & tattoo ανθρώπους όπως στη Γερμανία λ.χ. αλλά αυτό που είδα με εξέπληξε ευχάριστα. Ανθρώπους όμορφους, λυγερόκορμους, υπέρκομψους στην απλότητά τους. Γυναίκες ελάχιστα βαμμένες μα πανέμορφες, παλικάρια με τρέντυ πουκαμισάκια, πρόσωπα ήρεμα και φωτεινά, ματάκια ανοιχτόχρωμα με σπίθα στο βλέμμα. Οι δε μεγαλύτερες ηλικίες είχαν μόνιμα αποτυπωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη τους (ή μήπως ήταν αρμονίας; ) .
Μπαίνουμε στο μετρό. Ησυχία τάξις και ασφάλεια. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ξένοιαστοι. Ουδέποτε τους ενδιέφερε η πορεία της χώρας τους για τον απλούστατο λόγω ότι ανέκαθεν η χώρα τους ήταν ασφαλής. Η λέξη ανεργία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Όλοι συζητούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, όσοι είναι μόνοι διαβάζουν. Βλέπω πολλά καρότσια με μωρά, πάντα συνοδεία ενός γονέα.
Φτάνουμε στο σπίτι του Lorenzo. Η στάση ήταν 3 λεπτά μακριά. Το διαμέρισμα βρίσκεται σε residential area. Στο τοπίο μόνο χαμηλές πολυκατοικίες πεντακάθαροι δρόμοι και δέντρα με τα φύλλα τους κιτρινισμένα. Εδώ η λέξη φθινόπωρο έχει υπόσταση ! Πράγματι μια γλυκιά ψυχρούλα την ένιωθα.
Μπαίνοντας στο διαμέρισμα του Lorenzo έμεινα άναυδη. Ένας χώρος 50 -60 τετραγωνικών, άψογα διακοσμημένος, πεντακάθαρος, φωτεινός, με κάθε εκατοστό του σοφά εκμεταλλευμένο. Κυριολεκτικά μένω με ανοιχτό το στόμα σα χάχας . Αφήνω τον σάκο στο πάτωμα και κοιτώ τη θέα από την τεράστια τζαμαρία. Στο δωμάτιο μπαίνει ο Lorenzo με ένα aperitivo στο χέρι για καλωσόρισμα. Πάμε στο μπαλκονάκι για τσιγάρο, μου λέει, και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο μικρό μπαλκονάκι πατάμε με τις κάλτσες γιατί έχει ξύλινη επένδυση στο πάτωμα. Κουβεντιάζουμε για τις ζωές μας πίνοντας το απεριτίφ και χαμογελώντας. Βγάζω την ταμπακέρα μου να στρίψω τσιγάρο. Με κοιτά περίεργα. Είχε χρόνια να δει άνθρωπο που κάνει στριφτά. Χα!
Έξω έχει σκοτεινιάσει. Τακτοποιώ τα πράγματά μου όταν μια γλυκιά μυρωδιά μου γαργαλάει τη μύτη. « Pasta al dente, signorina mia » φωνάζει ο Lorenzo και μπαίνει μέσα με δυο πιάτα μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα φτιαγμένα από τα χεράκια του.
ThanasisU2 μεγάλες χάρες σου χρωστώ για την ιδέα σου . Ποσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχα μείνει σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο…
Και μετά το υπέροχο γεύμα καθόμαστε στο γουστόζικο σαλονάκι να δούμε μια ιταλική ταινία του ’70. Καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ. Μου βάζει ένα μαξιλάρι στο τραπεζάκι μπροστά μου για να απλώσω τα ποδάρια μου. Οκ αν είναι όνειρο ας τελειώσει τώρα, παρατράβηξε το αστείο. Μα δεν ήταν όνειρο.
Γυρνώ και τον κοιτάζω. Και τότε συνειδητοποιώ πως πάνε 3 χρόνια από τότε που κάθισα σε κάποιον καναπέ πλάι σε έναν άντρα για να δούμε μαζί ταινία. Πόσο μάλλον, πλάι σε άντρα που δε περιμένει ανταπόδοση. Αμέσως ένιωθα τόσο οικεία σα να τον ξέρω χρόνια.
Την ταινία δε μπόρεσα να τη δω όλη. Με πρόδωσε η νύστα μου. Ο Lorenzo μου στρώνει το κρεβάτι. Με το μαλακό, του λέω, γιατί δεν έχω μάθει να με περιποιούνται.
« Καλώς ήρθες στη Στοκχόλμη Ελληνίδα φίλη μου, καλό ύπνο, θα σε δω αύριο» είπε και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του.
« Ζω ένα όνειρο » στέλνω σε μήνυμα στην αδερφή μου, αντί για το τυπικό «έφτασα και είμαι καλά» και κοιμάμαι στα μυρωδάτα σεντόνια.

 

[battered_suitcase]

Αχ αυτό το couch surfing! Κάποτε πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ!

 

[Dva Srca]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

 

[fenia42]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

 

[the Lycan]

τι είναι αυτό το couch surfing??? που θα βρω πληροφορίες?? καλά η ιστορία απίστευτη!!! σε νοιώθω απόλυτα!!!! μετράω μέρες για το ταξίδι μόνη μου !!! μόνο μην τολμήσουν και μου βάλουν την εξεταστική που πήγε πίσω λόγω καταλήψεων , μέσα στις ημερομηνίες του ταξιδιού !!!!!! περιμένω συνέχεια ιστορίας!!!!

 

[Dva Srca]

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

 

[fenia42]

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

Κι εσύ μας έλειψες αφού κατέστησες αισθητή την απουσία σου