Σουηδία Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

[fenia42]

Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο που εγώ κάπνιζα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, συνοδεία ποτού και μελαγχολούσα στο μπαλκόνι σκεπτόμενη την ποιότητα ζωής των ανθρώπων στη Σουηδία. Μέσα σε διάστημα 20 ημερών βρέθηκα από την Αίγυπτο στη Σκανδιναβία και το μυαλό μου είχε κολλήσει στη σκέψη ότι μοιάζουμε πολύ περισσότερο με την Αίγυπτο παρά με τις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες…
Είτε σαν επίπεδο κράτους είτε σαν επίπεδο ανθρώπων. Δε ξέρω τι είναι χειρότερο αλλά μάλλον αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα.
Και τότε ήταν που ήρθε ο Richard να μ’ εύρει στο μπαλκονάκι , φορώντας ένα T-shirt Iron Maiden και αδιαφορώντας μάλλον για το κρύο.
- Πολύ ωραία τα σκορδόψωμά σου, μπράβο.
- Να’ σαι καλά. Δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο.
- Δεν έχει σημασία, είναι πολύ νόστιμα, αν και θα προτιμούσα να μην είχα φάει απόψε σκόρδο… Που ξέρεις, μπορεί να θέλω να φιλήσω καμιά κοπέλα…
( στο σημείο εκείνο μάλλον κοκκίνισα )
- Γιατί πίνεις τόσο πολύ, με ρώτησε.
- Σκεφτόμουν… Εσύ δε πίνεις καθόλου ε;
- Γενικά δε πίνω πολύ αλλά απόψε πρέπει να πιω γιατί αύριο θα πάω μια εκδρομή με το αμάξι προς την Ουψάλα. Αλήθεια θα ήθελες να …
- Να … ?
- Να έρθεις μαζί μου, θα φτιάξουμε και σάντουιτς να κάνουμε πικ νικ , θα περάσουμε όμορφα, σε ένα καταπράσινο μέρος,… αν φυσικά σε αφήνει ο Lorenzo.
- Mα ξέρεις, φεύγω απόψε μετά το πάρτυ. Στις 7 το πρωί πετάω για Θεσσαλονίκη…
Στεναχωρέθηκε. Το είδα στο βλέμμα του. Ήθελε να μου πει κι άλλα αλλά έμεινε εκεί.
Και στεναχωρέθηκα κι εγώ. Όχι ότι θα πήγαινα. Μάλλον θα έλεγα όχι. Αλλά αυτός ο τρόπος προσέγγισης που είναι πολύ αθώος και γλυκός μου έχει λείψει. Δυστυχώς οι Έλληνες δε προσεγγίζουν πια έτσι μια γυναίκα, θέλουν να τη ρίξουν πρώτα στο κρεβάτι.
Οι Σουηδοί είναι κύριοι με κ κεφαλαίο. Και το ξέρω γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα Σουηδούς. ( να’ναι καλά το Scandinavian Bar στη Μύκονο ) .
Κρίμα να μην είναι και οι Έλληνες έτσι. Θα’ ταν πολύ πιο όμορφα τα πράματα. Πιο γλυκά, πιο αγνά…
Μετά από αυτή την κουβέντα μας ο Richard έμεινε άλλη μισή ώρα κι έπειτα έφυγε. Δεύτερη έφυγα εγώ κατά τις 3, αποχαιρέτισα τα παιδιά, ευχαρίστησα το Lorenzo και ευχήθηκα μέσα μου να τον ξαναδώ. Του χρωστάω πολλά, όχι μόνο για τη φιλοξενία. Έδωσε χρώμα στις λιγοστές μέρες μου στη Στοκχόλμη. Τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν είχα επιλέξει να μείνω σε ένα ψυχρό ξενοδοχείο, ακόμη κι αν είχα παρέα μαζί μου. Θα έχανα κάτι από τη σουηδική μαγεία. Ένα κομμάτι από την κουλτούρα τους το οποίο κέρδισα μέσω αυτού του ταξιδιού και στο εξής θα κουβαλώ πάντα μέσα μου.
Οι κινήσεις έγιναν σχεδόν μηχανικά. Με το σακίδιο στους ώμους μπήκα στο μετρό .Και πάλι χαμογελούσα αλλά είχα και μια πίκρα στην καρδιά. Θα μου πεις, πάντα στεναχωριόμαστε όταν αφήνουμε έναν τόπο. Αλλά εγώ νομίζω είχα ένα λόγο παραπάνω να στεναχωριέμαι.
Μπήκα στο λεωφορείο της επιστροφής. Στη διαδρομή της μιας περίπου ώρας κοιμήθηκα γλυκά. Όταν άνοιξα τα μάτια ξημέρωνε σιγά σιγά. Και το ξημέρωμα είναι η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας. Η ώρα της αισιοδοξίας. Έμεινα έξω από το αεροδρόμιο για ένα τέταρτο, για να χαρώ την αυγή και το σουηδικό ουρανό. Στη συνέχεια μπήκα μέσα και πήρα έναν καφέ βγάζοντας το ταξιδιωτικό ημερολόγιο μου για να ολοκληρώσω τη γραφή του. Σας μεταφέρω ένα κομμάτι :
« Αυτοί οι ‘ψυχροί βόρειοι μεθύστακες’ φλερτάρουν ακόμα . Έχουν ρομαντισμό μέσα τους μα κυρίως ΣΕΒΑΣΜΟ. Ενδιαφέρονται να σε γνωρίσουν. Ίσως αυτό να είναι που λείπει από την ελληνική κοινωνία. Ο σεβασμός. Ο πολιτισμός . Διότι, όταν κατάγεσαι από ένα κράτος το οποίο δεν έχει προβλήματα, δεν απειλείται η οικονομία του, το νόμισμά του, δε το μαστίζει η ανεργία, εργάζεσαι πάνω σε αυτό που έχεις σπουδάσει κι έχεις παρέα για να συνομιλήσεις και όχι φιλαράκια για να πας για Pro Εvolution και γκόμενες ή κουτσομπολιό κλπ , τότε, ΖΕΙΣ και ζεις καλά.
Αυτή είναι η Σουηδία. Η χώρα του Nils Holgersen, της Πίπης Φακοδομύτης , της υψηλότερης κατανάλωσης καφέ και των ευτυχισμένων ανθρώπων. Η χώρα όπου αξίζει να ζεις και να μεγαλώνεις το παιδί σου. »
Μπήκα στο αεροπλάνο. Ο ήλιος είχε βγει. Κρατούσα ακόμα το ημερολόγιο στο χέρι. Ανοίγω την τσάντα να το βάλω μέσα και τότε βλέπω το βιβλίο που είχα φέρει μαζί μου . Τη ‘Γεροντοκόρη’ του Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Ε, όχι δα ! Εν τέλει καμιά σχέση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[villi]

Γεροντοκόρη στα 30?????Άρρωστη είσαι, να βάλεις αμέσως θερμόμετρο!
Έχει πολλούς πρίγκιπες ακόμη εκεί έξω,κάπου θα είναι κι ο δικος σου:love2:
Πολύ με εξιτάρει το μοναχικό σου ταξίδι στη Στοκχόλμη,θα'θελα πολύ ένα ταξίδι τελείως μόνη ανεξαρτήτως προορισμού!Περιμένω εντυπώσεις...

 

[battered_suitcase]

A!Το αποφάσισες τελικά να γράψεις ιστορία! Για να δούμε λοιπόν, περιμένουμε ανταπόκριση..

 

[pattyyy]

Πραγματικά ανυπομονώ για τη συνέχεια fenia μου!

 

[manelaki]

Ω λαλα! Ευελπιστω να εχει περιπετεια αυτη η ιστορια Μη μας αφηνεις σε αγωνια ομως...

 

[fenia42]

Η Άφιξη

Στο σακίδιό μου είχα μόνο τα απαραίτητα. Και μου ήταν υπεραρκετά. Αγόρασα και 2-3 παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα για δώρο διότι επέλεξα να φιλοξενηθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου από άτομο εκ του Couch Surfing. Είχα αναστολές στην αρχή αλλά με έπεισε ο ThanasisU2 ο οποίος το χρησιμοποιεί ευρέως. Διάβασα πολλά προφίλ ώσπου να καταλήξω σε έναν Ιταλό, τον Lorenzo, 35 ετών που μου φαινόταν σοβαρός και κατασταλαγμένος ως οικοδεσπότης. Τα πιο απαραίτητα που είχα μαζί μου ήταν το τετράδιό μου με τις ταξιδιωτικές σημειώσεις, η καλογραμμένη ιστορία της Pattyyy εκτυπωμένη και ένα βιβλίο που πίστευα θα με βοηθήσει. «Η Γεροντοκόρη » του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως θα ταυτιζόμουν με την πρωταγωνίστρια.
Στο αεροπλάνο διάβασα τις σημειώσεις μου κι έκανα ένα προγραμματάκι με τα αξιοθέατα που ήθελα να δω. Ο Lorenzo, μου είχε δώσει αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα έβρισκα το σπίτι του το οποίο βρισκόταν 6-7 στάσεις ανατολικά του κεντρικού σταθμού μετρό. Η πτήση διήρκεσε 3 ώρες και ήταν υπέροχη. Προσγειώθηκα 100 χιλιόμετρα μακριά από τη Στοκχόλμη, σε ένα μικρό αεροδρόμιο (Skvasta ) ανάμεσα σε ψηλά δέντρα. Πλήρωσα 27 ευρώ για το λεωφορείο που σε μεταφέρει στο κέντρο της Στοκχόλμης ( μετ ‘ επιστροφής ). Η διαδρομή των 100 χιλιομέτρων αν και αφοπλιστικά μονότονη με γαλήνεψε ακόμα περισσότερο. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο παρέες Ελλήνων που είχαν έρθει για τουρισμό. Είχα την ευτυχία να κάθομαι μόνη αλλά και τη δυστυχία να τους ακούω να φωνάζουν και να μη σταματούν τις ομιλίες τους ταράζοντας τη γαλήνη μου. Στα απέναντι καθίσματα ένα ζευγάρι κοιτά το χάρτη και προσπαθεί να βρει που είναι το ξενοδοχείο. Τους άκουσα να με σχολιάζουν χαμηλόφωνα . «γιατί ταξιδεύει μόνη της; » «Μήπως είναι Σουηδέζα; » κλπ κλπ. Ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Lorenzo ο οποίος με ενημέρωσε ότι θα με περίμενε στο τέρμα του λεωφορείου. « Ααα, Ιταλίδα είναι, άκουσες; » « Μοιάζει με Σουηδέζα όμως, έχει μπλε μάτια »
ΕΛΕΟΣ , αθάνατοι Έλληνες κουτσομπόληδες. Το να ταξιδεύω μόνη μες την ησυχία μου ήδη είχε αρχίσει να με συνεπαίρνει .

Η διαδρομή διήρκεσε μία ώρα και 20 λεπτά. Πλησιάζοντας στο κέντρο το μονότονο τοπίο έδινε τη θέση του σε καλοδιατηρημένα κτήρια νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής, γοτθικού ρυθμού εκκλησίες και τεράστιους πεντακάθαρους δρόμους. Την αρμονία του προορισμού τη νιώθει κανείς από μακριά. Να κι ο Lorenzo, με περιμένει. Τον χαιρετώ από το παράθυρο του λεωφορείου.
Κάνουμε μια βόλτα συζητώντας. Σταματάμε για ένα hot dog και για να κάνω συνάλλαγμα. Βέβαια τα μετρητά είναι άχρηστα στη Σουηδία μιας και τα πάντα πληρώνονται με πιστωτικές. Πήρα και μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών για 72 ώρες ( 27 ευρώ ) .
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα στους Σουηδούς είναι η κομψότητά τους. Περίμενα να βρω κακοντυμένους, απεριποίητους, γεμάτους piercing & tattoo ανθρώπους όπως στη Γερμανία λ.χ. αλλά αυτό που είδα με εξέπληξε ευχάριστα. Ανθρώπους όμορφους, λυγερόκορμους, υπέρκομψους στην απλότητά τους. Γυναίκες ελάχιστα βαμμένες μα πανέμορφες, παλικάρια με τρέντυ πουκαμισάκια, πρόσωπα ήρεμα και φωτεινά, ματάκια ανοιχτόχρωμα με σπίθα στο βλέμμα. Οι δε μεγαλύτερες ηλικίες είχαν μόνιμα αποτυπωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη τους (ή μήπως ήταν αρμονίας; ) .
Μπαίνουμε στο μετρό. Ησυχία τάξις και ασφάλεια. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ξένοιαστοι. Ουδέποτε τους ενδιέφερε η πορεία της χώρας τους για τον απλούστατο λόγω ότι ανέκαθεν η χώρα τους ήταν ασφαλής. Η λέξη ανεργία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Όλοι συζητούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, όσοι είναι μόνοι διαβάζουν. Βλέπω πολλά καρότσια με μωρά, πάντα συνοδεία ενός γονέα.
Φτάνουμε στο σπίτι του Lorenzo. Η στάση ήταν 3 λεπτά μακριά. Το διαμέρισμα βρίσκεται σε residential area. Στο τοπίο μόνο χαμηλές πολυκατοικίες πεντακάθαροι δρόμοι και δέντρα με τα φύλλα τους κιτρινισμένα. Εδώ η λέξη φθινόπωρο έχει υπόσταση ! Πράγματι μια γλυκιά ψυχρούλα την ένιωθα.
Μπαίνοντας στο διαμέρισμα του Lorenzo έμεινα άναυδη. Ένας χώρος 50 -60 τετραγωνικών, άψογα διακοσμημένος, πεντακάθαρος, φωτεινός, με κάθε εκατοστό του σοφά εκμεταλλευμένο. Κυριολεκτικά μένω με ανοιχτό το στόμα σα χάχας . Αφήνω τον σάκο στο πάτωμα και κοιτώ τη θέα από την τεράστια τζαμαρία. Στο δωμάτιο μπαίνει ο Lorenzo με ένα aperitivo στο χέρι για καλωσόρισμα. Πάμε στο μπαλκονάκι για τσιγάρο, μου λέει, και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο μικρό μπαλκονάκι πατάμε με τις κάλτσες γιατί έχει ξύλινη επένδυση στο πάτωμα. Κουβεντιάζουμε για τις ζωές μας πίνοντας το απεριτίφ και χαμογελώντας. Βγάζω την ταμπακέρα μου να στρίψω τσιγάρο. Με κοιτά περίεργα. Είχε χρόνια να δει άνθρωπο που κάνει στριφτά. Χα!
Έξω έχει σκοτεινιάσει. Τακτοποιώ τα πράγματά μου όταν μια γλυκιά μυρωδιά μου γαργαλάει τη μύτη. « Pasta al dente, signorina mia » φωνάζει ο Lorenzo και μπαίνει μέσα με δυο πιάτα μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα φτιαγμένα από τα χεράκια του.
ThanasisU2 μεγάλες χάρες σου χρωστώ για την ιδέα σου . Ποσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχα μείνει σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο…
Και μετά το υπέροχο γεύμα καθόμαστε στο γουστόζικο σαλονάκι να δούμε μια ιταλική ταινία του ’70. Καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ. Μου βάζει ένα μαξιλάρι στο τραπεζάκι μπροστά μου για να απλώσω τα ποδάρια μου. Οκ αν είναι όνειρο ας τελειώσει τώρα, παρατράβηξε το αστείο. Μα δεν ήταν όνειρο.
Γυρνώ και τον κοιτάζω. Και τότε συνειδητοποιώ πως πάνε 3 χρόνια από τότε που κάθισα σε κάποιον καναπέ πλάι σε έναν άντρα για να δούμε μαζί ταινία. Πόσο μάλλον, πλάι σε άντρα που δε περιμένει ανταπόδοση. Αμέσως ένιωθα τόσο οικεία σα να τον ξέρω χρόνια.
Την ταινία δε μπόρεσα να τη δω όλη. Με πρόδωσε η νύστα μου. Ο Lorenzo μου στρώνει το κρεβάτι. Με το μαλακό, του λέω, γιατί δεν έχω μάθει να με περιποιούνται.
« Καλώς ήρθες στη Στοκχόλμη Ελληνίδα φίλη μου, καλό ύπνο, θα σε δω αύριο» είπε και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του.
« Ζω ένα όνειρο » στέλνω σε μήνυμα στην αδερφή μου, αντί για το τυπικό «έφτασα και είμαι καλά» και κοιμάμαι στα μυρωδάτα σεντόνια.

 

[battered_suitcase]

Αχ αυτό το couch surfing! Κάποτε πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ!

 

[Dva Srca]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

 

[fenia42]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

 

[the Lycan]

τι είναι αυτό το couch surfing??? που θα βρω πληροφορίες?? καλά η ιστορία απίστευτη!!! σε νοιώθω απόλυτα!!!! μετράω μέρες για το ταξίδι μόνη μου !!! μόνο μην τολμήσουν και μου βάλουν την εξεταστική που πήγε πίσω λόγω καταλήψεων , μέσα στις ημερομηνίες του ταξιδιού !!!!!! περιμένω συνέχεια ιστορίας!!!!

 

[Dva Srca]

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

 

[fenia42]

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

Κι εσύ μας έλειψες αφού κατέστησες αισθητή την απουσία σου