Σουηδία Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

[fenia42]

Η έντονη μυρωδιά του ιταλικού καφέ και του φρυγανισμένου ψωμιού ήταν αρκετές για να με ξυπνήσουν από το βαθύ ευεργετικό μου ύπνο. Κοιτώ το ρολόι. Η ώρα ήταν 7. Σηκώνομαι ευδιάθετη και κατευθύνομαι στην κουζίνα. «Buongiorno , έφτιαξα καφέ, ετοιμάσου και έλα» .
Αχ δεν είμαι καλά… Ο Lorenzo είχε ψήσει ψωμάκια, είχε φτιάξει καφέ και είχε στρώσει το τραπέζι για πρωινό. Κάθομαι να φάω. Ειλικρινά ήμουν συγκινημένη. Και καταϋποχρεωμένη. Μου άλειψε ακόμα και το βούτυρο στις φέτες! Έφαγα με όρεξη το πεντανόστιμο πρωινό, ήπιαμε μαζί τον καφέ και το χυμό μας και ξεκινήσαμε μαζί, εγώ για την περιήγησή μου κι εκείνος για τη δουλειά του. Κατέβηκα από το μετρό μια στάση πριν από αυτόν . Όταν τον αποχαιρέτισα μου ήρθε να τον αγκαλιάσω αλλά δε το έκανα. Άσχετα άμα είδα στα μάτια του ότι το ήθελε… (υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στο Couch Surfing που απορρίπτει οτιδήποτε ερωτικό μπορείς να νιώσεις για τον άλλο προκειμένου να υπάρχει σεβασμός ).
Βγήκα έξω στο δρόμο. Οσφραίνομαι τον αέρα της φθινοπωρινής Στοκχόλμης και αφήνομαι να με συνεπάρει η μαγεία της. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν γύρω στους 15, ο ήλιος ακόμα δεν είχε βγει, ένα μαλακό αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο και εγώ χαμογελάω με την καρδιά μου να πεταρίζει. Σκέφτομαι πόσο μακριά ήμουν από την Ελλάδα και ξεκινώ ευδιάθετη την περιήγησή μου. Μμμ, με τι να πρωτοξεκινήσω;
Με ό,τι θέλω ΕΓΩ ! Ήμουν στο νησάκι Gamla Stan, με τα περισσότερα αξιοθέατα και τα στενά σοκάκια. Δεν επιλέγω όμως να χαθώ ανάμεσά τους ψάχνοντας για τα κύρια αξιοθέατα μα να περπατήσω σε λιγότερο σημαντικούς δρόμους, στο απέναντι νησάκι. Θαυμάζω την αρχιτεκτονική των απλών οικοδομημάτων. Κοιτάζω τα ξανθά κεφαλάκια που πάνε στο σχολείο. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά. Δε κυκλοφορεί ακόμα πολύς κόσμος. Άλλοι βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, άλλοι κάνουν ποδήλατο, άλλοι σκουπίζουν τα μαγαζιά. Σκέφτομαι να κάτσω σε κάποιο από τα ανοιχτά καφέ, όμως νιώθω πως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα. Κι έτσι επιλέγω να περπατήσω. Στις βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών βλέπω κομψά ρούχα, πλεκτά καπέλα, χειροποίητα παιχνίδια, διακοσμητικά είδη. Τόσο όμορφες βιτρίνες. Συμπληρώνω 2 ώρες περιήγησης και αποφασίζω πως είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στη Gamla Stan. Περνώ μπροστά από το βασιλικό ανάκτορο και βρίσκομαι μπροστά στο Μουσείο των Βραβείων Nobel. Ήταν κι αυτό κλειστό και άνοιγε στις 12. Χάνομαι και πάλι στα σοκάκια του τοσοδούλικου νησιού. Θαυμάζω τα λιλιπούτεια τουριστικά είδη : Πίπη Φακιδομύτη, Νιλς Χολγκερσεν , Mummins (επ, αυτοί ήταν Φινλανδοί) . Και κάπου εκεί βρήκα και το καφέ που θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες 2 ώρες όπου θα ξεκουραζόμουνα και θα γέμιζα τις σελίδες του ταξιδιωτικού σημειωματάριου. Παραγγέλνω ένα κομμάτι σουηδικής πίτσας (με ανανά) και ένα καφέ μόκα και πληρώνω 12 ευρώ. Υπάρχει ρευστότις ! Κάθομαι σε μια γωνίτσα και κοιτώ από το παράθυρο. Μπαμπάδες με καρότσια με μωρά , κι άλλοι μπαμπάδες κι άλλοι μπαμπάδες. Χμ, εδώ όταν λέμε ότι άντρες και γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα το εννοούμε. Και τότε μου ήρθε η θεία έμπνευση, κι άρχισα να γράφω και να γράφω και να γράφω ώσπου γέμισα 6 σελίδες με ταξιδιωτικές σκέψεις. Το συναίσθημα που ένιωθα μόνο με μια λέξη περιγράφεται. Ευτυχία. Παραγγέλνω κι άλλον καφέ και βγαίνω στη βεραντούλα να τον πιω για να κάνω κι ένα απαραίτητο τσιγάρο. Δε μπορεί, κάποιο συσχετισμό θα έχει ο καφές με την ευτυχία, μιας και οι Σουηδοί κατέχουν πρωταρχική θέση στα ποσοστά τόσο κατανάλωσης καφέ όσο και ευτυχισμένων ανθρώπων.
Κι ενώ η ώρα κόντευε 12 μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα να παρακολουθήσω την αλλαγή φρουράς μπροστά από τα βασιλικά ανάκτορα. Ο χώρος ήταν κατάμεστος από γκρουπ Γιαπωνέζων και Ισπανών. Η αλλαγή αυτή κρατά αρκετή ώρα. Πλάκα είχε.
Εν συνεχεία επισκέφτηκα το μουσείο των βραβείων Nobel (το οποίο έχει δωρεάν είσοδο ) , με την καρδιά όμως βαριά, γιατί πολύ θα επιθυμούσα ο αγαπημένος μου Ν. Καζαντζάκης , ο αιώνιος αυτός ταξιδευτής, να είχε πάρει αυτό το βραβείο όπως το δικαιούταν.
Κι έπειτα σειρά είχε το πιο ξακουστό μουσείο της Στοκχόλμης. Το μουσείο Vasa...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[villi]

Γεροντοκόρη στα 30?????Άρρωστη είσαι, να βάλεις αμέσως θερμόμετρο!
Έχει πολλούς πρίγκιπες ακόμη εκεί έξω,κάπου θα είναι κι ο δικος σου:love2:
Πολύ με εξιτάρει το μοναχικό σου ταξίδι στη Στοκχόλμη,θα'θελα πολύ ένα ταξίδι τελείως μόνη ανεξαρτήτως προορισμού!Περιμένω εντυπώσεις...

 

[battered_suitcase]

A!Το αποφάσισες τελικά να γράψεις ιστορία! Για να δούμε λοιπόν, περιμένουμε ανταπόκριση..

 

[pattyyy]

Πραγματικά ανυπομονώ για τη συνέχεια fenia μου!

 

[manelaki]

Ω λαλα! Ευελπιστω να εχει περιπετεια αυτη η ιστορια Μη μας αφηνεις σε αγωνια ομως...

 

[fenia42]

Η Άφιξη

Στο σακίδιό μου είχα μόνο τα απαραίτητα. Και μου ήταν υπεραρκετά. Αγόρασα και 2-3 παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα για δώρο διότι επέλεξα να φιλοξενηθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου από άτομο εκ του Couch Surfing. Είχα αναστολές στην αρχή αλλά με έπεισε ο ThanasisU2 ο οποίος το χρησιμοποιεί ευρέως. Διάβασα πολλά προφίλ ώσπου να καταλήξω σε έναν Ιταλό, τον Lorenzo, 35 ετών που μου φαινόταν σοβαρός και κατασταλαγμένος ως οικοδεσπότης. Τα πιο απαραίτητα που είχα μαζί μου ήταν το τετράδιό μου με τις ταξιδιωτικές σημειώσεις, η καλογραμμένη ιστορία της Pattyyy εκτυπωμένη και ένα βιβλίο που πίστευα θα με βοηθήσει. «Η Γεροντοκόρη » του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως θα ταυτιζόμουν με την πρωταγωνίστρια.
Στο αεροπλάνο διάβασα τις σημειώσεις μου κι έκανα ένα προγραμματάκι με τα αξιοθέατα που ήθελα να δω. Ο Lorenzo, μου είχε δώσει αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα έβρισκα το σπίτι του το οποίο βρισκόταν 6-7 στάσεις ανατολικά του κεντρικού σταθμού μετρό. Η πτήση διήρκεσε 3 ώρες και ήταν υπέροχη. Προσγειώθηκα 100 χιλιόμετρα μακριά από τη Στοκχόλμη, σε ένα μικρό αεροδρόμιο (Skvasta ) ανάμεσα σε ψηλά δέντρα. Πλήρωσα 27 ευρώ για το λεωφορείο που σε μεταφέρει στο κέντρο της Στοκχόλμης ( μετ ‘ επιστροφής ). Η διαδρομή των 100 χιλιομέτρων αν και αφοπλιστικά μονότονη με γαλήνεψε ακόμα περισσότερο. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο παρέες Ελλήνων που είχαν έρθει για τουρισμό. Είχα την ευτυχία να κάθομαι μόνη αλλά και τη δυστυχία να τους ακούω να φωνάζουν και να μη σταματούν τις ομιλίες τους ταράζοντας τη γαλήνη μου. Στα απέναντι καθίσματα ένα ζευγάρι κοιτά το χάρτη και προσπαθεί να βρει που είναι το ξενοδοχείο. Τους άκουσα να με σχολιάζουν χαμηλόφωνα . «γιατί ταξιδεύει μόνη της; » «Μήπως είναι Σουηδέζα; » κλπ κλπ. Ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Lorenzo ο οποίος με ενημέρωσε ότι θα με περίμενε στο τέρμα του λεωφορείου. « Ααα, Ιταλίδα είναι, άκουσες; » « Μοιάζει με Σουηδέζα όμως, έχει μπλε μάτια »
ΕΛΕΟΣ , αθάνατοι Έλληνες κουτσομπόληδες. Το να ταξιδεύω μόνη μες την ησυχία μου ήδη είχε αρχίσει να με συνεπαίρνει .

Η διαδρομή διήρκεσε μία ώρα και 20 λεπτά. Πλησιάζοντας στο κέντρο το μονότονο τοπίο έδινε τη θέση του σε καλοδιατηρημένα κτήρια νεομπαρόκ αρχιτεκτονικής, γοτθικού ρυθμού εκκλησίες και τεράστιους πεντακάθαρους δρόμους. Την αρμονία του προορισμού τη νιώθει κανείς από μακριά. Να κι ο Lorenzo, με περιμένει. Τον χαιρετώ από το παράθυρο του λεωφορείου.
Κάνουμε μια βόλτα συζητώντας. Σταματάμε για ένα hot dog και για να κάνω συνάλλαγμα. Βέβαια τα μετρητά είναι άχρηστα στη Σουηδία μιας και τα πάντα πληρώνονται με πιστωτικές. Πήρα και μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών για 72 ώρες ( 27 ευρώ ) .
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα στους Σουηδούς είναι η κομψότητά τους. Περίμενα να βρω κακοντυμένους, απεριποίητους, γεμάτους piercing & tattoo ανθρώπους όπως στη Γερμανία λ.χ. αλλά αυτό που είδα με εξέπληξε ευχάριστα. Ανθρώπους όμορφους, λυγερόκορμους, υπέρκομψους στην απλότητά τους. Γυναίκες ελάχιστα βαμμένες μα πανέμορφες, παλικάρια με τρέντυ πουκαμισάκια, πρόσωπα ήρεμα και φωτεινά, ματάκια ανοιχτόχρωμα με σπίθα στο βλέμμα. Οι δε μεγαλύτερες ηλικίες είχαν μόνιμα αποτυπωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη τους (ή μήπως ήταν αρμονίας; ) .
Μπαίνουμε στο μετρό. Ησυχία τάξις και ασφάλεια. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ξένοιαστοι. Ουδέποτε τους ενδιέφερε η πορεία της χώρας τους για τον απλούστατο λόγω ότι ανέκαθεν η χώρα τους ήταν ασφαλής. Η λέξη ανεργία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Όλοι συζητούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, όσοι είναι μόνοι διαβάζουν. Βλέπω πολλά καρότσια με μωρά, πάντα συνοδεία ενός γονέα.
Φτάνουμε στο σπίτι του Lorenzo. Η στάση ήταν 3 λεπτά μακριά. Το διαμέρισμα βρίσκεται σε residential area. Στο τοπίο μόνο χαμηλές πολυκατοικίες πεντακάθαροι δρόμοι και δέντρα με τα φύλλα τους κιτρινισμένα. Εδώ η λέξη φθινόπωρο έχει υπόσταση ! Πράγματι μια γλυκιά ψυχρούλα την ένιωθα.
Μπαίνοντας στο διαμέρισμα του Lorenzo έμεινα άναυδη. Ένας χώρος 50 -60 τετραγωνικών, άψογα διακοσμημένος, πεντακάθαρος, φωτεινός, με κάθε εκατοστό του σοφά εκμεταλλευμένο. Κυριολεκτικά μένω με ανοιχτό το στόμα σα χάχας . Αφήνω τον σάκο στο πάτωμα και κοιτώ τη θέα από την τεράστια τζαμαρία. Στο δωμάτιο μπαίνει ο Lorenzo με ένα aperitivo στο χέρι για καλωσόρισμα. Πάμε στο μπαλκονάκι για τσιγάρο, μου λέει, και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο μικρό μπαλκονάκι πατάμε με τις κάλτσες γιατί έχει ξύλινη επένδυση στο πάτωμα. Κουβεντιάζουμε για τις ζωές μας πίνοντας το απεριτίφ και χαμογελώντας. Βγάζω την ταμπακέρα μου να στρίψω τσιγάρο. Με κοιτά περίεργα. Είχε χρόνια να δει άνθρωπο που κάνει στριφτά. Χα!
Έξω έχει σκοτεινιάσει. Τακτοποιώ τα πράγματά μου όταν μια γλυκιά μυρωδιά μου γαργαλάει τη μύτη. « Pasta al dente, signorina mia » φωνάζει ο Lorenzo και μπαίνει μέσα με δυο πιάτα μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα φτιαγμένα από τα χεράκια του.
ThanasisU2 μεγάλες χάρες σου χρωστώ για την ιδέα σου . Ποσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχα μείνει σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο…
Και μετά το υπέροχο γεύμα καθόμαστε στο γουστόζικο σαλονάκι να δούμε μια ιταλική ταινία του ’70. Καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ. Μου βάζει ένα μαξιλάρι στο τραπεζάκι μπροστά μου για να απλώσω τα ποδάρια μου. Οκ αν είναι όνειρο ας τελειώσει τώρα, παρατράβηξε το αστείο. Μα δεν ήταν όνειρο.
Γυρνώ και τον κοιτάζω. Και τότε συνειδητοποιώ πως πάνε 3 χρόνια από τότε που κάθισα σε κάποιον καναπέ πλάι σε έναν άντρα για να δούμε μαζί ταινία. Πόσο μάλλον, πλάι σε άντρα που δε περιμένει ανταπόδοση. Αμέσως ένιωθα τόσο οικεία σα να τον ξέρω χρόνια.
Την ταινία δε μπόρεσα να τη δω όλη. Με πρόδωσε η νύστα μου. Ο Lorenzo μου στρώνει το κρεβάτι. Με το μαλακό, του λέω, γιατί δεν έχω μάθει να με περιποιούνται.
« Καλώς ήρθες στη Στοκχόλμη Ελληνίδα φίλη μου, καλό ύπνο, θα σε δω αύριο» είπε και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του.
« Ζω ένα όνειρο » στέλνω σε μήνυμα στην αδερφή μου, αντί για το τυπικό «έφτασα και είμαι καλά» και κοιμάμαι στα μυρωδάτα σεντόνια.

 

[battered_suitcase]

Αχ αυτό το couch surfing! Κάποτε πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ!

 

[Dva Srca]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

 

[fenia42]

Ουάου! Έχουμε και ρομαντικό ενσταντανέ στη συγκεκριμένη ιστορία! Όμορφα, όμορφα, για να δούμε πού θα καταλήξει η ιστορία!

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

 

[the Lycan]

τι είναι αυτό το couch surfing??? που θα βρω πληροφορίες?? καλά η ιστορία απίστευτη!!! σε νοιώθω απόλυτα!!!! μετράω μέρες για το ταξίδι μόνη μου !!! μόνο μην τολμήσουν και μου βάλουν την εξεταστική που πήγε πίσω λόγω καταλήψεων , μέσα στις ημερομηνίες του ταξιδιού !!!!!! περιμένω συνέχεια ιστορίας!!!!

 

[Dva Srca]

Ουπς ! Τί έλευση είναι αυτή ;

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

 

[fenia42]

Μου λείψατε και είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου!

Κι εσύ μας έλειψες αφού κατέστησες αισθητή την απουσία σου