Των λιμνών τα παραμύθια

[Klair]

Μια φορά και έναν καιρό μια αρχαία πολιτεία βρισκόταν στην περιοχή των Πρεσπών. Ένα πριγκιπόπουλο αγάπησε κάποτε μια νεράϊδα. Θαμπώθηκε από την ομορφιά της, σαν την είδε να λούζεται μια μέρα και της ζήτησε να γίνει γυναίκα του.

-"Αν δεχτώ, θα φέρω συμφορά και κακό μεγάλο στο βασίλειό σου", είπε η νεράϊδα. Μα το πριγκιπόπουλο επέμενε μέχρι που την έπεισε κι αυτήν και τον βασιλιά πατέρα του. Ξεκίνησαν λοιπόν οι γάμοι με κάθε μεγαλοπρέπεια. Στολίστηκε η πολιτεία κι ολόκληρος ο νεραϊδόκοσμος. Ντύθηκαν τα ξωτικά με υφάσματα αραχνοΰφαντα, με κοσμήματα κρυστάλλινα και άρχισαν να τραγουδούν τα πιο απόκοσμα τραγούδια για χατίρι της αγαπημένης τους αδελφής. Μα εκεί που το γλέντι είχε ανάψει και χαιρόταν ο κόσμος όλος, ο ουρανός σκοτείνιασε.

Αστραπές και κεραυνοί άρχισαν να τον αυλακώνουν, απ’ άκρη σ’ άκρη και μια τρομερή μπόρα ξέσπασε από το πουθενά. Έβρεχε και έβρεχε χωρίς σταματημό, μέχρι που τα νερά πνίξανε και σπίτια και ανθρώπους. Χάθηκε για πάντα η αρχαία Πολιτεία. Τα νούφαρα που φυτρώνουν κάθε καλοκαίρι στην επιφάνεια της λίμνης, άσπρα και κίτρινα είναι οι ψυχές των αγοριών και των κοριτσιών που χάθηκαν τη μέρα εκείνη.

Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, η λεκάνη των Πρεσπών δημιουργήθηκε από μια βρύση, από την οποία οι κάτοικοι έπαιρναν νερό. Οι ντόπιοι ήξεραν να την κλείνουν καλά κάθε φορά που έπαιρναν νερό. Μια μέρα ήρθε στον τόπο τους μια ξένη. Πήγε να πάρει νερό και ξέχασε τη βρύση ανοιχτή. Έτσι πλημμύρισε η κοιλάδα και σχηματίστηκαν οι λίμνες.

Πηγή:florina-history.blogspot.gr


3η μέρα

Ξυπνήσαμε πολύ ξεκούραστοι και αναζωογονημένοι από τον ήρεμο ύπνο που κάναμε στον ξενώνα των Ψαράδων. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά κρύα. Το πρωινό σερβιριζόταν στην ταβέρνα "Ακρολιμνιά". Στο κέντρο της αίθουσας έκαιγε η ξυλόσομπα και καθίσαμε σε ένα τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία για να έχουμε θέα έξω.

Αυγά μάτια από τις κοτούλες, μαρμελάδα σπιτική από τα χεράκια των κοριτσιών της οικογένειας, ψωμί σπιτικό, τοστ, τσάι του βουνού και καφές! Απλά πράγματα, ουσιαστικά, χωρίς εντυπωσιασμούς! Όταν είχαμε σχεδόν τελειώσει το φαγητό, μας πλησίασε ο κύριος Λάζαρος, (ο μπαμπάς-βαρκάρης-υπεύθυνος της ταβέρνας), για να συστηθούμε και να κανονίσουμε για τη βαρκάδα στη λίμνη και τα Ασκηταριά.

Πιάσαμε την κουβέντα για αρκετή ώρα και μάθαμε επίσης πολλά πράγματα για την περιοχή, το χωριό και τη λίμνη. Ο κύριος Λάζαρος δεν τσιγκουνευόταν τα λόγια και είχε όρεξη και διάθεση να μας δώσει εξηγήσεις και πληροφορίες για τον τόπο. Δεν μπόρεσα τελικά να καταλάβω, αν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστραφήκαμε αυτές τις δύο μέρες, “έτυχε” να είναι ανοιχτόκαρδοι και ομιλητικοί λόγω του χαρακτήρα τους ή αν τους κάνει η απομόνωση του τόπου, να θέλουν και να έχουν τόση μεγάλη ανάγκη να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους.

Πάντως, ότι απ’ τα δύο και αν ισχύει, εμείς μόνο θετικά συμπεράσματα αποκομίσαμε από την επαφή με τους κατοίκους των χωριών των λιμνών.

Εδώ λοιπόν, στις Πρέσπες, αλλά κυρίως στους Ψαράδες και τον Άγιο Αχίλλειο, τα τελευταία χρόνια, έρχονται πολλοί Ισραηλίτες τουρίστες, πλήρως ενημερωμένοι για την ιστορία του τόπου και ζητούν να κάνουν τη βαρκάδα στη Μεγάλη Πρέσπα, για να δουν τα περίφημα Ασκηταριά που είναι τρυπωμένα μέσα στα απότομα βράχια της λίμνης. Τον χειμώνα η θερμοκρασία στους Ψαράδες μπορεί να φτάσει ακόμα και τους -15 βαθμούς και φέτος (2017), η Φλώρινα έπιασε τους -23 βαθμούς.

Ακριβώς απέναντι από το χωριό των Ψαράδων, στο βουνό, υπάρχει ένα και μοναδικό κτίριο, το οποίο είναι ξενοδοχείο. Από εκεί, ξεκινάει ένα μονοπάτι, που μετά από 20 λεπτά περπάτημα, καταλήγει στο ακρωτήριο Ρότι, ένα υπέροχο "μπαλκόνι", πάνω από τη Μεγάλη Πρέσπα με απερίγραπτη θέα, στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας και των Σκοπίων και φυσικά στη λίμνη, η οποία σου δίνει την εντύπωση ότι είναι θάλασσα με το τεράστιο μέγεθός της. Κατά τη διάρκεια της βαρκάδας, στο ακρωτήριο Ρότι, ο κύριος Λάζαρος έκανε στάση, για να θαυμάσουμε τη θέα και την απεραντοσύνη της λίμνης αλλά περισσότερα για αυτά θα πω στη συνέχεια.

Το ξενοδοχείο στο απέναντι βουνό και αρχή του μονοπατιού

Μεγάλη εντύπωση μου είχαν προκαλέσει κάποιες μεγάλες ντάνες από καλάμια στη μέση των χωραφιών. Προσπαθούσα να σκεφτώ σε τι μπορεί να χρησιμεύουν όλα αυτά τα καλάμια στοιβαγμένα μέσα στα χωράφια και η απάντηση ήρθε από τον κύριο Λάζαρο φυσικά!

Αυτά τα καλάμια χρησιμοποιούνται για τη στήριξη των φασολιών βέβαια! Απόρησα με τον εαυτό μου, πως δεν σκέφτηκα το αυτονόητο, αλλά δεν το σκέφτηκα, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Νόμιζα πως τα κόβουν, για να καθαρίζουν τα χωράφια κοντά στις όχθες της λίμνης και ότι μετά τα καίνε, όπως είδα να κάνουν και με τα βάτα, στην άκρη του χωραφιού.

Οι αγρότες λοιπόν, κάνουν μυτερή τη μια άκρη του καλαμιού, για να μπαίνει ευκολότερα στο χώμα και στηρίζουν τις νέες φασολιές σε αυτό, μέχρι να ωριμάσει ο καρπός. Στη συνέχεια βγάζουν τα καλάμια και αφήνουν τα φυτά να πέσουν στο έδαφος, μέχρι να ξεραθούν. Την ολοκλήρωση της παραγωγής αναλαμβάνει πλέον ένα μηχάνημα, το οποίο συλλέγει τις ξερές φασολιές από το έδαφος, πετάει από τη μια τα ξερά κλαδιά και από την άλλη τους καρπούς, που είναι προστατευμένοι ανά μικρές ομάδες, 4-8 σπερμάτων, μέσα στις γνωστές σε όλους μας θήκες. Η τελική συγκομιδή του πολύτιμου καρπού γίνεται με τα χέρια, αφού ανοιχτούν αυτές οι θήκες και βγουν όλα τα σπέρματα, τα οποία αποθηκεύονται και μπορούν να διατηρηθούν 2 και 3 χρόνια, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Ο κύριος Λάζαρος συνέχισε να μας μιλάει και για την προσωπική του ζωή, για τον στρατό στην Αθήνα, για τις ενέσεις που έμαθε να κάνει σε κάποιο νοσοκομείο που υπηρέτησε, ως…...τι; θα σας γελάσω, δεν το συγκράτησα, αλλά σίγουρα συγκράτησα το γεγονός, ότι από τότε που γύρισε στο χωριό μέχρι και σήμερα, έχει κάνει χιλιάδες ενέσεις σε όσους είχαν ανάγκη, χωρίς την παραμικρή αμοιβή.

-"Άντε, τώρα που φάγατε μπορούμε να ξεκινήσουμε τη βαρκάδα", είπε ο κύριος Λάζαρος κάποια στιγμή, μετά από μια μικρή παύση της συζήτησης.

-"Δώσε μας λίγο χρόνο για ένα τσιγάρο", είπε ο σύζυγος και σηκώθηκε να πάει έξω, στα τραπεζάκια, για να καπνίσει. Βλέπετε εδώ, στην ταβέρνα "Ακρολιμνιά", συνέβαινε ακόμη ένα μικρό θαύμα!

Απαγορευόταν το κάπνισμα εντός της "αιθούσης"!

-"Όποιος θέλει να καπνίσει μέσα, καλύτερα ας μην καθίσει στο μαγαζί μου", είπε ο κύριος Λάζαρος και συνέχισε να μονολογεί: -"Είναι δυνατόν να έρχονται εδώ μέσα γονείς με μικρά παιδιά και να θέλουν να καπνίζουν δίπλα τους;" και εγώ δεν μπόρεσα, παρά να συμφωνήσω μαζί του, να τον θαυμάσω για την άποψή του, αλλά και για την οικειοθελή τήρηση του αντικαπνιστικού νόμου.

-"Δώσε μας λίγο χρόνο κύριε Λάζαρε, να ζεστάνει η μέρα, γιατί θα ξεπαγιάσουμε στη βαρκάδα και σε μια ωρίτσα θα είμαστε εδώ, για να ξεκινήσουμε", του είπα και σηκώθηκα και εγώ για να βγω έξω.

Περπατήσαμε στον πεζόδρομο, μέχρι το τέλος του. Εκεί βρίσκεται η άλλη διάσημη ταβέρνα του χωριού, η "Συντροφιά". Έξω από το μαγαζί υπήρχε ένα μεγάλο ενυδρείο, με δύο πολύ μεγάλα ψάρια, τα τσιρόνια, τα οποία περίμεναν υπομονετικά, να γίνουν τροφή των επισκεπτών του μαγαζιού.

Κατεβήκαμε προς το λιμανάκι. Ο πελεκάνος πάλι έκανε τη βόλτα του κοντά στις βάρκες. Βλέπετε μόλις είχε καταφτάσει μια πλάβα, με γυναίκα ψαρά παρακαλώ (τη μοναδική στις Πρέσπες, απ’ ότι έχω ακούσει), η οποία ξεφόρτωνε την ψαριά σε ένα σταματημένο φορτηγάκι, στο τέλος του χωματόδρομου, πάνω από τη λίμνη. Μέσα σε πλαστικά τελάρα σπαρταρούσαν ακόμα, τεράστιοι πρασινοκίτρινοι κυπρίνοι.

-"Πόσα κιλά είναι το καθένα"; ρωτήσαμε. -"Γύρω στα 12 με 15 κιλά", μας απάντησε αυτός που τα φόρτωνε στο αυτοκίνητο, αλλά "πιάνουμε και μεγαλύτερα, 20 με 25 κιλά, ανάλογα τη μέρα" και έφυγε γρήγορα, για να προλάβει να παραδώσει το εμπόρευμα ζωντανό, σε κάποιο ενυδρείο κάποιας άλλης ταβέρνας.

Στην άκρη της προβλήτας ξεκουράζονταν κοπάδια από ψαροπούλια, οι βάρκες λικνίζονταν απαλά στην επιφάνεια της λίμνης και ο οικισμός φαινόταν φωτεινός, λουσμένος στο πρωινό φως.

Καλημερίσαμε την κυρία ψαρά, που μόλις είχε δέσει τη βάρκα της και είχε βγει στη στεριά. Τη ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποιο δρομάκι, που να βγάζει στην πάνω πλευρά του χωριού, χωρίς να αναγκαστούμε να γυρίσουμε πάλι πίσω από τον πεζόδρομο και εκείνη μας προσκάλεσε να περάσουμε μέσα από την αυλή του σπιτιού της, γιατί δεν υπήρχε άλλη πρόσβαση προς τον επάνω δρόμο.

Περπατήσαμε ανάμεσα από πέτρινα σπίτια, πλακόστρωτα δρομάκια, χαλάσματα, αυλές και κήπους με κότες και κοκόρια και καταλήξαμε πάλι στον πεζόδρομο (κυκλώνοντας ουσιαστικά τον οικισμό), οδεύοντας προς την ταβέρνα, για το ραντεβού μας με τον κύριο Λάζαρο.

Επιβιβαστήκαμε στο σκάφος και ξεκινήσαμε. Ο κύριος Λάζαρος είχε στρώσει κουβέρτες, στα νοτισμένα από την υγρασία καθίσματα και μας είπε, ότι αν κρυώνουμε, μπορούμε να τυλιχτούμε με αυτές αλλά δε χρειάστηκε. Ήμασταν ντυμένοι με ζεστά ρούχα και είχαμε κουκούλες για το κεφάλι.

Η Μεγάλη Πρέσπα χωρίζεται ανάμεσα στην Ελλάδα 22%, την ΠΓΔΜ 60% και την Αλβανία 18% και σου δίνει την αίσθηση της θάλασσας παρά της λίμνης, αφού όταν βρίσκεσαι με σκάφος, μέσα στην υγρή αγκαλιά της, το βλέμμα σου χάνεται στον ορίζοντα, αντικρίζοντας μόνο νερό και ψηλά βουνά.

Από τον 13ο αιώνα αναπτύχθηκε στην περιοχή και ειδικά γύρω από τις απότομες όχθες και τις μικρές σπηλιές της Μεγάλης Πρέσπας το φαινόμενο του μοναχισμού-ασκητισμού. Το δύσβατο της περιοχής, η ησυχία που εκπέμπει ο τόπος, η διάβρωση των βράχων κοντά στις λίμνες συνέτειναν στην επιλογή του χώρου αυτού, για τον ασκητισμό μέσα στα σπήλαια. Το φαινόμενο παρατηρείται σε διάφορα σημεία, που σήμερα ανήκουν και στις τρεις χώρες που διαχειρίζονται τη λίμνη.

Τρία είναι τα σημαντικότερα Ασκηταριά της Ελληνικής πλευράς:

1. Το Ασκηταριό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος:

Χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, ο ναός είναι μονόχωρος και καμαροσκέπαστος, ενώ διασώζονται ελάχιστα λείψανα τοιχογραφιών στην καμάρα. Στα βόρεια του ναού σώζονται επίσης ερείπια των μοναστικών κελιών. Ήταν το πρώτο Ασκηταριό που συναντήσαμε στη διαδρομή μας και εδώ μπορεί κανείς να φτάσει και με τα πόδια, ακολουθώντας το μονοπάτι που τελικά καταλήγει στο ακρωτήρι Ρότι, όπως έχω προαναφέρει.

Στάση έγινε και στο ακρωτήριο Ρότι, για να δούμε και από την πλευρά της λίμνης το ξύλινο κιόσκι, στην άκρη του γκρεμού, με την υπέροχη θέα και στις τρεις χώρες.

Ακρωτήριο Ρότι

Μάθαμε ακόμα και για έναν άλλο μύθο, ο οποίος συνδέει τη λίμνη και τη στάθμη των νερών της, με διάφορα πολύ συνταρακτικά γεγονότα της ιστορίας, όπως για παράδειγμα ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η λίμνη εκφράζει τη λύπη της απέναντι σε αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα, φουσκώνοντας τα νερά της μέχρι 2 και 3 μέτρα, αφήνοντας εμφανή σημάδια στα βράχια των απότομων ακτών, τα οποία μας έδειξε ο βαρκάρης.

2. Το Ασκηταριό της Μικράς Αναλήψεως του Σωτήρος:

Χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, είναι χτισμένο μέσα σε απόκρημνο βράχο με δύσκολη πρόσβαση και ο μονόχωρος ναός έχει διαστάσεις 2,40 X 3,10 μέτρα. Οι τοιχογραφίες είναι αξιόλογες και σώζονται: η Πλατυτέρα, ο Άγιος Συμεών ο Στυλίτης και ο Άγιος Στέφανος.

Στην παρακάτω φωτογραφία βρισκόμαστε πάνω από το βαθύτερο σημείο της Μεγάλης Πρέσπας (50-55m) έχοντας στο βάθος μπροστά μας, το "τριεθνές", το σημείο δηλαδή που συναντώνται οι αόρατες υδάτινες γραμμές των συνόρων με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ.

Το τρεθνές. Τα χιονοσμένα βουνά αριστερά είναι η Αλβανία και δεξιά τα Σκόπια

Αξιόλογες είναι και οι βραχογραφίες που συναντήσαμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής όπως, της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας του 15ου αιώνα:

και της Παναγίας Δεξιοκρατούσας του 14ου αιώνα:

3. Το Ασκηταριό της Παναγίας Ελεούσης:

Χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και αποτελεί το καλύτερα διατηρημένο Aσκηταριό. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και Ασκηταριό του Αγίου Πέτρου. Δεσπόζει ο καμαροσκεπής ναός της Παναγίας Ελεούσης. Στο υπέρθυρο της εισόδου έχει φιλοτεχνηθεί η Παναγία. Πάνω από την εικόνα υπάρχει δυσανάγνωστη επιγραφή: “Δέησις του δούλου του Θεού“.

Στο εσωτερικό του διασώζονται πανέμορφες τοιχογραφίες. Αυτό είναι και το μοναδικό επισκέψιμο Ασκηταριό από τους τουρίστες.

Το σκάφος έδεσε σε μια μικροσκοπική προβλήτα και πηδήξαμε όλοι έξω, πάνω σε μια λευκή και βοτσαλωτή παραλία.

Πήραμε να ανηφορίζουμε τα απότομα σκαλιά για να προσεγγίσουμε τη μεγάλη τρύπα στον απότομο βράχο και να καταλήξουμε μπροστά στον μικρό ναΐσκο της Παναγίας Ελεούσης. Μόλις έφτασα στον ναό και κοίταξα προς τη λίμνη, τότε μπόρεσα ίσως να καταλάβω, έναν από τους πολλούς λόγους, που κρατούσαν αυτούς τους ανθρώπους δεμένους σε αυτόν τον απότομο γκρεμό.

Κάθε μέρα ξυπνούσαν, έχοντας μπροστά στα μάτια τους ένα ανοιχτό παράθυρο, βλέποντας τον παράδεισο!!

Επιστρέψαμε ενθουσιασμένοι από τη βόλτα μας στη Μεγάλη Πρέσπα, αφού κατά τη διάρκειά της είδαμε ακόμη ψαράδες επί τω έργω, κορμοράνους και πελεκάνους να ξεκουράζονται πάνω στα βράχια ή να ψαρεύουν πλάι-πλάι με τους βαρκάρηδες και ευχαριστήσαμε θερμά τον ξεναγό και βαρκάρη μας, κύριο Λάζαρο.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με πολλή διάθεση και προσμονή, για τον επόμενο προορισμό μας, που δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Αχίλλειο!

ΑΓΙΟΣ ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ

Μια καταπράσινη κουκίδα γης, στη δροσερή και υγρή αγκαλιά της Μικρής Πρέσπας. Εδώ η ζωή ξεκίνησε ενώνοντας με έναν ομφάλιο λώρο, το παιδί-νησί με τη μητέρα-γη.

Όλα ξεκίνησαν όταν ένα μικρό κοριτσάκι, η Ντάνα Παρασκευοπούλου, μαθήτρια του δημοτικού τότε, έγραψε ένα γράμμα ζητώντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, να κατασκευαστεί μια πεζογέφυρα, η οποία θα έβγαζε το νησάκι από την απομόνωση. Αυτή και οι λιγοστοί συμμαθητές της, αναγκάζονταν να περνούν καθημερινά με βάρκες απέναντι στη στεριά, για να μπορέσουν στη συνέχεια να μεταφερθούν στους Ψαράδες, στο σχολείο τους. Πολλές φορές τον χειμώνα, που η λίμνη πάγωνε, περπατούσαν πάνω στον πάγο, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους, για να κάνουν αυτό το καθημερινό δρομολόγιο. Στο νησί δεν πήγαινε κόσμος και οι κάτοικοι ήταν εντελώς απομονωμένοι στο έλεος των καιρικών συνθηκών και της μοίρας τους.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανταποκρίθηκε στο αίτημα της μικρής και έτσι κατασκευάστηκε μια πεζογέφυρα 700 περίπου μέτρων, κάνοντας ευκολότερη τη ζωή και την καθημερινότητα των λιγοστών κατοίκων του Αγίου Αχιλλείου. Η Ντάνα μεγάλωσε, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας και σήμερα λειτουργεί τον μοναδικό ξενώνα πάνω στο νησί καθώς και την ταβέρνα με το όνομα "Άγιος Αχίλλειος".

Περπατήσαμε και εμείς τη θρυλική γέφυρα, θαυμάζοντας τις βάρκες των ψαράδων να περνούν από κάτω, αγναντεύοντας γύρω-γύρω το γαλήνιο τοπίο, βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις, κάνοντας κι άλλο χώρο στο μυαλό, για να χωρέσουμε τις καινούριες πρωτόγνωρες εικόνες, που μόλις είχαν αρχίσει να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας.

Καλαμιές κοσμούσαν τις όχθες της λίμνης, βατράχια τραγουδούσαν ασταμάτητα, πουλιά πετούσαν ή φώλιαζαν στην ακρολιμνιά, συνταξιοδοτημένες βάρκες σάπιζαν στα ρηχά νερά και η λίμνη…αχ.... αυτή η λίμνη, σαν ένας τεράστιος καθρέφτης αντανακλούσε την ομορφιά των φιλάρεσκων ολόλευκων σύννεφων και των βουνών, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι περπατάς στον ίδιο τον παράδεισο.

Το χωριό αποτελείται από 11 σπίτια και μάλιστα ο θρύλος λέει πως εάν χτιστεί άλλο, κάποιο θα πέσει. Περπατώντας το μονοπάτι, στις παρυφές του λόφου, συναντήσαμε τον ναό του Αγίου Γεωργίου και δίπλα ακριβώς το μικρό κοιμητήριο του νησιού.

Ανηφορίσαμε τον μικρό καταπράσινο λόφο και βρεθήκαμε έξω από τη νέα εκκλησία του Αγίου Αχιλλείου. Η θέα ήταν απερίγραπτη, η μέρα πολύ ζεστή και όλα γύρω έμοιαζαν μαγικά και εξωπραγματικά.

-"Βλέπετε εκείνον τον λόφο στο τέλος του νησιού", ρώτησα τους δικούς μου. -"Εκεί υπάρχει ένας τεράστιος σταυρός και άπλετη θέα σε ολόκληρη τη λίμνη. Εκεί θα πάμε τώρα" τους είπα, περιμένοντας να ακούσω αντιδράσεις για την παράτολμη ιδέα μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να ενθουσιαστούν, ούτε και να συμφωνήσουν εύκολα με την επιθυμία μου.

-"Δεν είσαι με τα καλά σου που θα φτάσουμε εκεί πέρα με τόση ζέστη. Ξέρεις πόσο μακριά είναι από εδώ που είμαστε; Πάνω από 2 χιλιόμετρα απόσταση". -"Εγώ θα πάω, τους είπα" και χώρισαν οι δρόμοι μας…

Αυτοί τράβηξαν για την ταβέρνα και εγώ για τον…...Γολγοθά μου!!

Η παρακάτω φωτογραφία δείχνει αριστερά το λευκό εκκλησάκι απ’ όπου ξεκίνησα την πεζοπορία και δεξιά στο τέλος του νησιού, τον λόφο με τον σταυρό που κατέληξα:

Μονοπάτι παίρνω, μονοπάτι αφήνω, ανεβοκατεβαίνω μικρά καταπράσινα υψωματάκια και κοιτάζω γύρω μου σαν υπνωτισμένη!

Δεν μπορεί να υπάρχει τόση ομορφιά, μάλλον κοιμάμαι και βρίσκομαι μέσα σε κάποιο παραμύθι, στο οποίο μου έχει δοθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος και πρέπει να εκτελέσω την αποστολή μου, φτάνοντας εκεί πάνω ψηλά στην κορυφή του λόφου, κλέβοντας τις ωραιότερες φωτογραφίες από τη φύση και φυλακίζοντάς τες με ένα κλικ, για πάντα, στο μαγικό μου κουτάκι.

Μετά από αρκετή ώρα βρέθηκα σε μια "διασταύρωση". Ένα μονοπάτι αριστερά οδηγούσε στην εκκλησία της Παναγίας της Πορφύρας και ευθεία μπροστά μου ξεκινούσε ο πυκνόφυτος λόφος, στον οποίο όμως πλέον δεν έβλεπα κάποιο ευδιάκριτο μονοπάτι, παρά μόνο πυκνούς θάμνους, δέντρα και πολύ χορτάρι. Αποφάσισα ακολουθώντας το ένστικτό μου, να ανηφορίσω πρώτα τον λόφο και στο κατέβασμα να πάω στο εκκλησάκι της Πορφύρας.

Περιττό να σας πω ότι μου βγήκε η γλώσσα μέχρι να φτάσω επάνω. Η ανάβαση ήταν πολύ απότομη και κάθε λίγα βήματα, αναγκαζόμουν να σταματώ για αναπνοές. Αποζημιώθηκα όμως για όλο αυτό το εγχείρημα από τη συγκλονιστική θέα και την απόλυτη γαλήνη του τοπίου!!

Η κατάβαση ήταν ακόμα πιο δύσκολη και για να μη με πάρει η κατηφόρα και βρεθώ να κολυμπάω στη λίμνη, αναγκαζόμουν να κρατιέμαι από τα χαμηλά κλαδιά, πολλές φορές να σκύβω για να βρω πέρασμα κάτω από αυτά, μέχρι που βρέθηκα πάλι στη διασταύρωση για το εκκλησάκι της Παναγίας της Πορφύρας.

Χάρηκα πολύ όταν βρέθηκα σε εκείνο το σημείο, γιατί κατάφερα να μην χάσω τον προσανατολισμό μου. Η αλήθεια είναι ότι ένα άγχος το είχα, να κυκλοφορώ μόνη μου μες την ερημιά και την πυκνή βλάστηση, αλλά απ’ την άλλη γνώριζα, ότι στον Άγιο Αχίλλειο (και στο παραμύθι μου), δεν υπάρχει ο κακός ο λύκος, παρά μόνο καλοκάγαθες αγελάδες και παιχνιδιάρικα γουρουνάκια και αυτή η ιδέα με ανακούφιζε και με παρηγορούσε.

Παναγία Πορφύρα

Από τη μονή μόνον ο ναός διατηρείται σε καλή κατάσταση σήμερα. Το παλαιότερο τμήμα του ναού ανήκει στις αρχές του 16ου αιώνα, ενώ τα κελιά και τα προσκτίσματα που διακρίνονται σήμερα, τοποθετούνται στον 18ο αιώνα. Την ίδια εποχή έγινε και η ριζική ανακαίνιση του ναού, κατά την οποία αυξήθηκαν και οι διαστάσεις του, νότια και ανατολικά.

Από τον αρχικό ναό διατηρείται μόνον ο μεσότοιχος, ο οποίος σώζει και τις αρχαιότερες τοιχογραφίες.

Πάντως αν επισκεφθείτε το εκκλησάκι, φεύγοντας, μην ξεχάσετε να δέσετε με το σκοινάκι καλά την πόρτα και μπουν μέσα τα ζώα.

Πήρα το μονοπάτι της επιστροφής και με γοργό πλέον ρυθμό, χωρίς πολλές ενδιάμεσες στάσεις για φωτογραφίες και επιφωνήματα θαυμασμού, έφτασα στην ταβέρνα. Καθίσαμε έξω στη βεράντα που είχε ωραία θέα και παραγγείλαμε φαγητό. Θελήσαμε να δοκιμάσουμε την περίφημη σπεσιαλιτέ των Πρεσπών, το γριβάδι.

Δεν ξέρω αν μπορώ με τα λόγια, να σας μεταφέρω την απαίσια γεύση, που μας άφησε στο στόμα, η πρώτη μπουκιά από αυτό το λιμνίσιο ψάρι. Νόμισα πως βούτηξα τη γλώσσα μου στον βούρκο, στις όχθες της λίμνης, εκεί που κυλιούνται οι νεροβούβαλοι και τρυπώνουν τα βατράχια.

Όταν η Ντάνα μας ρώτησε γιατί δεν φάγαμε το ψάρι, ευγενικά της απαντήσαμε, ότι δεν ήταν στις γεύσεις που μας αρέσουν. Το δοκιμάσαμε αλλά, μέχρις εκεί.

Τότε εκείνη μας εξήγησε, ότι δύο πράγματα συμβαίνουν με το συγκεκριμένο έδεσμα: ή αρέσει από την πρώτη δοκιμή ή δεν αρέσει καθόλου. Μάλιστα μας είπε, ότι το γριβάδι που μας σέρβιρε ήταν ψαρεμένο το πρωινό εκείνης της μέρας και πως υπάρχουν πολλοί πελάτες της, οι οποίοι έρχονται στο μαγαζί της, μόνο και μόνο για να φάνε αυτό το ψάρι. Αν τύχει κάποια φορά και δεν έχει γριβάδι, δεν παραγγέλνουν τίποτε άλλο και φεύγουν. Αυτά τα ολίγα περί ορέξεως! Κατά τα άλλα, ό,τι άλλο φάγαμε εκεί ήταν πραγματικά νοστιμότατο, η χοιρινή μπριζόλα δε, ήταν από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει.

Βασιλική Αγίου Αχιλλείου

Τελευταία αφήσαμε την περίφημη Βασιλική του 10ου αιώνα. Χτίστηκε από τον Τσάρο Σαμουήλ της Βουλγαρίας και εκεί μεταφέρθηκαν από τα βουλγαρικά στρατεύματα, τα λείψανα του Επισκόπου της Λάρισας, Αγίου Αχιλλείου. Είναι μια τρίκλιτη, ξυλόστεγη Βασιλική με νάρθηκα και αποτέλεσε για πέντε αιώνες τον επισκοπικό ναό της Πρέσπας. Έδωσε το όνομα στο νησί και πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες Βασιλικές.

Εδώ βρέθηκε θαμμένο σε μια άλλη λάρνακα, λείψανο σκεπασμένο με πορφυρό σεντόνι, χρυσοποίκιλτα υφάσματα και χιτώνες με κεντημένους αετούς. Το λείψανο εικάζεται πως ανήκει στον Σαμουήλ, αυτό λένε οι μελετητές.

"Μα πως ξέρουμε πως ήταν το λείψανο του Σαμουήλ;" Η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε πως το ρινικό οστό, μαρτυρά σαφή καταγωγή από την Αρμενία. Η μητέρα του Σαμουήλ ήταν Αρμένια! Επίσης το χέρι από το λείψανο έδειχνε πως ήταν κάποτε σπασμένο. Και του Σαμουήλ το χέρι είχε σπάσει σε μάχη, πιθανώς. Οπότε όλα μαρτυρούν, πως εδώ θάφτηκε ο διάσημος Βούλγαρος Τσάρος, ηγεμόνας πολλών περιοχών των Βαλκανίων και μεγάλος εχθρός των βυζαντινών Αυτοκρατόρων.

Στο νησί υπήρχε Ρωμαϊκός και Βυζαντινός οικισμός ο οποίος σύμφωνα με επιγραφές που ανακαλύφθηκαν ταυτίζεται με την αρχαία πόλη Λύκα. Τα ευρήματα ήταν μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία, κάποια όστρακα από μεγαρικούς σκύφους και πυξίδες Ελληνιστικής εποχής. Επίσης ένα χάλκινο νόμισμα και λίγα μετάλλινα αντικείμενα. Οι ίδιες ανασκαφές αποκάλυψαν, πως η Βασιλική χτίστηκε με υλικό από την αρχαία αυτή Μακεδονική πόλη, η οποία μάλλον βρισκόταν χτισμένη στη δυτική πλευρά του νησιού του Αγίου Αχιλλείου.

Όποια ώρα της ημέρας και να βρεθείς εδώ το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γευτείς ένα συναρπαστικό τοπίο. Μέσα από τις τρεις καμάρες του ιερού ξεπροβάλλουν τα καλάμια, η λίμνη και διαγράφονται τα απέναντι ψηλά βουνά.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι αυτός ο ιερός χώρος έχει επιλεχθεί εδώ και χρόνια για τα “Πρέσπεια”, τις μουσικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο τέλος του καλοκαιριού, με μεγάλη προσέλευση κόσμου.

Κατά την αποχώρησή μας από το νησί, στο τέλος της πεζογέφυρας, αγοράσαμε γίγαντες και φασόλια, από την κυρία που είχε στήσει εκεί την πραμάτεια της. Είχαμε ακόμη αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας και αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε αμέσως στους Ψαράδες, αλλά να συνεχίσουμε τη βόλτα μας με το αυτοκίνητο, προς τα χωριά Πύλη και Βροντερό, τα οποία δεν ήταν ενταγμένα στο πρόγραμμα από την αρχή του ταξιδιού, γιατί δεν γνωρίζαμε πως θα μας βγει ο χρόνος.

Την ιδέα ενίσχυσαν περισσότερο και τα φασόλια, γιατί το καρτελάκι που είχαν μέσα έγραφε: Τόπος παραγωγής: Πύλη.

ΠΥΛΗ-ΒΡΟΝΤΕΡΟ

Η Πύλη λεγόταν παλιά Βίβανη ή Βίνωνη. Εδώ εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τον Πόντο 1924-1925. Το αρχικό χωριό ήταν κοντά στη λίμνη, αλλά το 1934 μεταφέρθηκε μακριά από το νερό, γιατί η ελονοσία θέριζε τους κατοίκους. Η Πύλη έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εμφύλιο, καθώς εδώ είχαν εγκαταστήσει οι αντάρτες του δημοκρατικού στρατού, τη βραχύβια κυβέρνησή τους και το γενικό αρχηγείο τους.

Γύρω στα 9-10 χιλιόμετρα μετά την Πύλη, μετά από μια φανταστική διαδρομή μέσα από δάση βελανιδιάς, σε υψόμετρο 1.100 μέτρων βρίσκεται το τελευταίο ποιμενικό χωριό πριν τα σύνορα με την Αλβανία, το Βροντερό. Αυτό το χωριό δεν έχει θέα στη λίμνη και περιτριγυρίζεται από καταπράσινες κοιλάδες και δάση. Παλιά λεγόταν Γκράσδενι και το 1926 πήρε τη σημερινή ονομασία του. Είναι πολύ γνωστό για τη σπηλιά του Κόκκαλη. Εκεί ήταν το μέρος όπου ο γιατρός Πέτρος Κόκκαλης, χειρουργούσε και έσωζε τους αντάρτες, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Λέγεται ότι υπήρχαν και άλλες σπηλιές όπου νοσηλεύονταν χτυπημένοι αντάρτες, όμως η σπηλιά του Κόκκαλη είναι η πιο γνωστή.

Όταν φτάσαμε στο χωριό μια ψιλή-ψιλή βροχούλα είχε ξεκινήσει, οπότε αρκεστήκαμε να γυρίσουμε τους δρόμους του με το αυτοκίνητο και φυσικά δε ρισκάραμε να πάμε στη σπηλιά, γιατί την προηγούμενη μέρα, ο ταβερνιάρης στον Άγιο Γερμανό, μας είχε πει ότι ο δρόμος είναι άσχημος και ίσως να χρειάζεται τζιπ για να φτάσεις κοντά στη σπηλιά. Στη συνέχεια, (απ’ όσα γνωρίζω) έχει και ποδαρόδρομο.

Επιστροφή στους Ψαράδες και βόλτα στα λιγοστά δρομάκια του οικισμού και τον πεζόδρομο μέχρι να έρθει η ώρα για το ηλιοβασίλεμα, το οποίο θα απολαμβάναμε και πάλι από το λιμανάκι μαζί με τις βάρκες.

Ο πελεκάνος μπήκε πάλι στο λιμάνι, έκανε γύρω-γύρω τη βόλτα του

οι αγελάδες πήραν πάλι τον δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι τους, την ίδια ακριβώς ώρα, με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό

και ο ήλιος μας χάρισε για ακόμα μια φορά μαγικές εικόνες με φόντο τους Ψαράδες, εμπλουτίζοντας με υπέροχα χρώματα, το τελευταίο βράδυ μας σε αυτόν τον πανέμορφο και ιδιαίτερο τόπο!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Πρώτον ευχαριστούμε για την διήγηση για κάποια μέρη που τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα και γραφικά και πραγματικά δεν τα χορταίνω.

Το Νησί της λίμνης είναι μοναδικό έχει απίστευτη αύρα, είτε πας να δεις τις γραφικές μονές, είτε το σπίτι του Αλη Πασα, είτε να φας στα όμορφα ταβερνάκια, είτε να ψωνίσεις τα μοναδικά Γιαννιώτικα Κοσμήματα.

Ο Αλη Πασας πράγματι σημάδεψε την περιοχή και παρά την σκληρότητα του θεωρήθηκε από πολλούς πολύ πιο προοδευτικός για την εποχή του, από τους Οθωμανούς με τους οποίους τελικά συγκρούστηκε και θανατώθηκε.

Αν μου επιτρέπεις μια προσθήκη στην ιστορία σου, από το Μουσείο της περιοχής που κι εγώ είχα επισκεφτεί, λίγες συνοπτικές πληροφορίες για τη ζωή του Αλη Πασα...

Επίσης το Μουσειο Βρελλη κέρινων ομοιωμάτων που αναφέρεις πραγματικά φοβερό, το πως ένας άνθρωπος με μεράκι λειτούργησε ως ο κατασκευαστής των ομοιωμάτων, έκανε τις ιστορικές έρευνες, τον ενδυματολόγο και πολλά άλλα. Μπροστά σου ζωντανεύει η ιστορία....
Καμία σχέση με άλλα μουσεία κέρινων που είναι δουλειά ολόκληρου team και είναι τελείως ρηχά και αφιερωμένα σε ποπ σταρ, τηλεπερσόνες κλπ.


Αναμένουμε και για την άλλη πανέμορφη λίμνη, της Καστοριάς...

 

[Dina Z]

Αγαπημενη πολη τα Ιωαννινα!
Η αφηγηση και οι φωτογραφιες σου μου προκαλεσαν νοσταλγια

 

[Klair]

Πρώτον ευχαριστούμε για την διήγηση για κάποια μέρη που τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα και γραφικά και πραγματικά δεν τα χορταίνω.

Το Νησί της λίμνης είναι μοναδικό έχει απίστευτη αύρα, είτε πας να δεις τις γραφικές μονές, είτε το σπίτι του Αλη Πασα, είτε να φας στα όμορφα ταβερνάκια, είτε να ψωνίσεις τα μοναδικά Γιαννιώτικα Κοσμήματα.

Ο Αλη Πασας πράγματι σημάδεψε την περιοχή και παρά την σκληρότητα του θεωρήθηκε από πολλούς πολύ πιο προοδευτικός για την εποχή του, από τους Οθωμανούς με τους οποίους τελικά συγκρούστηκε και θανατώθηκε.

Αν μου επιτρέπεις μια προσθήκη στην ιστορία σου, από το Μουσείο της περιοχής που κι εγώ είχα επισκεφτεί, λίγες συνοπτικές πληροφορίες για τη ζωή του Αλη Πασα...

View attachment 172552

Επίσης το Μουσειο Βρελλη κέρινων ομοιωμάτων που αναφέρεις πραγματικά φοβερό, το πως ένας άνθρωπος με μεράκι λειτούργησε ως ο κατασκευαστής των ομοιωμάτων, έκανε τις ιστορικές έρευνες, τον ενδυματολόγο και πολλά άλλα. Μπροστά σου ζωντανεύει η ιστορία....
Καμία σχέση με άλλα μουσεία κέρινων που είναι δουλειά ολόκληρου team και είναι τελείως ρηχά και αφιερωμένα σε ποπ σταρ, τηλεπερσόνες κλπ.


Αναμένουμε και για την άλλη πανέμορφη λίμνη, της Καστοριάς...

Κατ' αρχήν να σε ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου για το χρόνο που διαθέτεις να διαβάζεις και να προσθέτεις πληροφορίες στην ιστορία μου για τα αγαπημένα Ιωάννινα.
Σίγουρα κάθε προσθήκη είναι πάντα καλοδεχούμενη γιατί πιστεύω ότι συμβάλλει στο να γίνονται οι ιστορίες πλουσιότερες και αρτιότερες.

Όπως αναφέρω στην αρχή της ιστορίας τα Γιάννενα αποτέλεσαν "ενδιάμεσο σταθμό" και όχι το κυρίως ταξίδι και η παραμονή μας στην πόλη διήρκεσε στην ουσία κάμποσες ώρες (ούτε καν 24ωρο), οπότε προσπάθησα να μην επεκταθώ σε πολλές λεπτομέρειες και μακροσκελείς ιστορικές αναφορές για να μην κουράσω και να κρατήσω "δυνάμεις" για τα κεφάλαια που έρχονται.......

Πράγματι η πόλη αλλά κυρίως το νησί, είναι μέρη που εκπέμπουν μία ιδιαίτερη αύρα και γοητεία. Ίσως σε αυτό συμβάλλουν και οι ιδιαίτερες επίσης κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, κάνοντας τα τοπία πιο μοναδικά και πιο απόκοσμα, αφού άλλοτε είναι τυλιγμένα στην ομίχλη και άλλοτε λουσμένα στο λαμπερό φως ή μουσκεμένα από την δυνατή βροχή που ξέσπασε ξαφνικά ακόμα και το κατακαλόκαιρο.
Πάντα όταν επισκέπτομαι αυτά τα μέρη μου δημιουργούν ευφορία και γαλήνη στην ψυχή μου.

Όταν δε αναλογιστείς και την βαριά ιστορία που κουβαλάει αυτός ο τόπος δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς και να προσπαθήσεις να ρουφήξεις κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται, για να γνωρίσεις καλύτερα κάθε γωνιά της πόλης αλλά και της γύρω περιοχής.

Όταν επισκέφθηκα πριν χρόνια το μουσείο Βρέλλη έμεινα με το στόμα ανοιχτό από τη ζωντάνια και τη φυσικότητα που εκπέμπουν τα κέρινα ομοιώματα.
Κάποιες φορές πράγματι δεν πιστεύεις ότι όλα αυτά είναι καμωμένα από κερί.
Όντως ο Βρέλλης εργάστηκε πολλά χρόνια, κάτω από αντίξοες συνθήκες αλλά με πολύ μεράκι και απίστευτη έρευνα και γνώση για να στήσει αυτό το μουσείο και τελικά κατάφερε να δημιουργήσει ένα κόσμημα για την περιοχή με το αποτέλεσμα της δουλειάς του που αξίζει τον θαυμασμό μας.

 

[Klair]

Αγαπημενη πολη τα Ιωαννινα!
Η αφηγηση και οι φωτογραφιες σου μου προκαλεσαν νοσταλγια

Μακάρι να καταφέρω έστω με αυτή τη μικρή και σύντομη αναφορά μου στα Ιωάννινα να σου δημιουργήσω κίνητρο για να τα ξαναεπισκεφθείς.
Η επανάληψη μόνο ευφορία και χαρά μπορεί να προσφέρει σε όποιον πηγαίνει και ξαναπηγαίνει σε αυτή την πόλη!!

 

[Dina Z]

Ίσως σε αυτό συμβάλλουν και οι ιδιαίτερες επίσης κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, κάνοντας τα τοπία πιο μοναδικά και πιο απόκοσμα, αφού άλλοτε είναι τυλιγμένα στην ομίχλη και άλλοτε λουσμένα στο λαμπερό φως ή μουσκεμένα από την δυνατή βρο

Συμφωνω με καθε σου λεξη στο παραπανω ποστ!

Αλλα καλυτερη περιγραφη για το κλιμα της δεν θα μπορουσε να εχει γινει!

 

[Klair]

Μια φορά και έναν καιρό πριν από εκατομμύρια χρόνια, η φύση είχε πολύ μεγάλα κέφια και αποφάσισε να φτιάξει έναν πίνακα ζωγραφικής. Διάλεξε από την παλέτα των χρωμάτων κάμποσες αποχρώσεις, του πράσινου και του μπλε και δημιούργησε ένα τόσο μοναδικό τοπίο ασύλληπτης ομορφιάς και ηρεμίας, που και η ίδια απόρησε με το κατόρθωμά της. Έτσι γεννήθηκαν οι Πρέσπες!!

Οι Πρέσπες αποτελούν τριεθνή ορεινή λιμναία περιοχή στα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και ο υδάτινος όγκος τους ενώνει ή χωρίζει αυτές τις τρεις χώρες. Ανάμεσα στην αγκαλιά πανύψηλων Ελληνικών, Αλβανικών και Σκοπιανών βουνών ξεδιπλώνεται η ομορφιά της Μικρής και της Μεγάλης Πρέσπας. Η τεράστια αυτή λιμνολεκάνη περικλείεται, ανατολικά από τον όγκο του όρους Βαρνούντα, δυτικά από το όρος Βροντερό, νότια από τις πλαγιές του όρους Τρικλάριο και πέρα μακριά στον βόρειο ορίζοντα από τα μονίμως χιονισμένα βουνά της Αλβανίας και των Σκοπίων. Η Μεγάλη Πρέσπα, η μεγαλύτερη λίμνη των Βαλκανίων, βρίσκεται σε υψόμετρο 853 μέτρων και έχει μέγιστο βάθος 50 με 55 μέτρα. Η Μικρή Πρέσπα βρίσκεται λίγο πιο ψηλά, στα 857 μέτρα υψόμετρο και είναι ρηχή λίμνη, με μέσο βάθος τα 4 μέτρα.

Οι Πρέσπες είναι μια περιοχή στην οποία συνυπάρχουν ιστορικά μνημεία, υγρά λιβάδια, βουνά και δάση, καλλιέργειες και οικισμοί, ζώα, ψάρια και πουλιά και προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες και οπτικές απολαύσεις σε όσους βρίσκονται εδώ.

Έχουν ανακηρυχθεί ως ”Εθνικός Δρυμός Πρεσπών” από το 1974, ενώ την επόμενη χρονιά 1975, ονομάστηκαν επίσημα “Τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους”. Στις 21 Δεκεμβρίου του 1975 τέθηκε σε ισχύ η ένταξη της Μικρής Πρέσπας στη συνθήκη Ramsar, ως υγροβιότοπου διεθνούς ενδιαφέροντος. Σημαντικό τμήμα του Εθνικού Δρυμού, καθώς και του όρους Βαρνούντα συγκαταλέγονται στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο Natura 2000.

Οι δύο λίμνες που στην αρχαιότητα καταγράφονται ως Μικρή και Μεγάλη Βρυγηίς υπήρξαν από τον 5ο π.Χ. αιώνα τμήμα του Μακεδονικού κράτους, ενώ αργότερα αποτέλεσαν έδαφος της Ρωμαϊκής επαρχίας του Ιλλυρικού.

Οι Πρέσπες είναι ένας υδάτινος παράδεισος, μια αστείρευτη πηγή ζωής. Η φύση, τα τοπία, ο ζωοδότης ήλιος, τα απέραντα δάση, οι καλαμιώνες, τα 270 είδη πουλιών, τα 23 είδη ψαριών, τα 1.800 είδη φυτών, η καλλιέργεια των φασολιών, τα ιστορικά μνημεία καθιστούν την περιοχή έναν σημαντικότατο υγροβιότοπο εξαιρετικού ενδιαφέροντος.

Eδώ ο χρόνος έχει παγώσει.

Όταν βρεθείς σε αυτά τα μοναδικά και επιβλητικά τοπία, νιώθεις μικρός και ασήμαντος, ενώ ταυτόχρονα νιώθεις να αδειάζεις από άγχη, σκοτούρες, προβλήματα της καθημερινότητας και να γεμίζεις από απλότητα, γαλήνη, όμορφους ήχους που διακόπτουν την εκκωφαντική ησυχία, μυρωδιές και εικόνες απείρου κάλλους. Χωριά με πέτρινα σπίτια, ερημωμένοι οικισμοί, αμόλυντη φύση, άνθρωποι που συνυπάρχουν αρμονικά με τα ζώα, σε κάνουν να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι και αν πραγματικά υπάρχουν στα αλήθεια όλα αυτά που ζεις, για αυτές τις λιγοστές μέρες που επέλεξες να βρίσκεσαι σε τούτο τον τόπο.

Περιφέρεσαι σε ένα ασύλληπτα πανέμορφο τοπίο βλέποντας γύρω σου να συμβαίνουν μικρά θαύματα!

Θαύμα είναι οι απέραντες λίμνες που προσφέρουν τροφή σε ανθρώπους, πελεκάνους και πουλιά για πολλά πολλά χρόνια.

Θαύμα είναι οι αγελάδες που χώνονται μέσα στις καλαμιές, στις όχθες των λιμνών και βόσκουν ελεύθερα στα παραλίμνια καταπράσινα λιβάδια.

Θαύμα είναι τα πέτρινα σπίτια με τα ξύλινα χαγιάτια που στέκουν ακόμα, σε πείσμα του χρόνου, ο οποίος έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του πάνω τους.

Θαύμα είναι οι καλλιέργειες των φασολιών που συντηρούν τους ανθρώπους, οι οποίοι καθημερινά μοχθούν φροντίζοντας τη γη τους.

Θαύμα είναι το πείσμα των λίγων κατοίκων να μην εγκαταλείψουν τον τόπο τους, αντιστεκόμενοι στους παγωμένους χειμώνες, στοιβάζοντας από το καλοκαίρι στις αυλές τους, τόνους ξύλα, τροφοδοτώντας τα τζάκια τους.

Θαύμα είναι τα ασκηταριά φωλιασμένα μέσα σε τρύπες και σπηλιές στις απότομες όχθες της λίμνης.

Θαύμα είναι η τέχνη στον βράχο που σώζεται από τότε μέχρι σήμερα προκαλώντας δέος, για τη ζωή που έζησαν εκεί οι μοναχοί.

Θαύμα είναι οι νερόμυλοι που κάποτε συντηρούσαν ολόκληρα χωριά, αλέθοντας σοδειές και πλένοντας κουβέρτες και φλοκάτες στις νεροτριβές.

Θαύμα…... θαύμα…... θαύμα……. πολλά θαύματα μαζί κάνουν τις Πρέσπες.

2η μέρα

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί. Η μέρα μας θα ήταν πολύ γεμάτη, αφού θέλαμε να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα χωριά μπορούσαμε, από αυτά που είχαμε εντάξει στο πρόγραμμα, πριν καταλήξουμε στους Ψαράδες για διανυκτέρευση.

Στην κουζίνα του σπιτιού, μας περίμενε στρωμένο τραπέζι με πλούσιο πρωινό, το οποίο είχε επιμεληθεί με πολλή φροντίδα η πεθερά και ο πεθερός μου και δε φτάνει βεβαίως μόνον αυτό, αλλά είχαν προβλέψει να μας εφοδιάσουν και με γιαννιώτικη χορτόπιτα φτιαγμένη από τα χεράκια τους, κουλουράκια επίσης φτιαγμένα από τους ίδιους, γλυκό του κουταλιού, μπακλαβαδάκια γιαννιώτικα και διάφορα άλλα καλούδια, τα οποία φυσικά κουβαλούσαμε σε όλο το ταξίδι. Ε… μην μας έρθει καμιά λιγούρα ή ξαφνική πείνα και δεν ξέρουμε πως να την αντιμετωπίσουμε!! Να είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο!!

Μπήκαμε στην Εγνατία και ορίσαμε στο gps προορισμό Ανταρτικό, το πρώτο χωριό του οδοιπορικού μας.

ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ

Μετά από περίπου 3 ώρες πανέμορφης διαδρομής αντικρίσαμε τον προορισμό μας.

Το χωριό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.060 μέτρων στις πλαγιές του όρους Βαρνούντα και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς του νομού Φλώρινας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία απογραφής του 2011 ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 84 κατοίκους.

Η αρχική ονομασία του οικισμού ήταν Ζέλοβο, μετονομάστηκε όμως σε Ανταρτικό το 1927 προς τιμήν των πολυάριθμων κατοίκων του χωριού που συμμετείχαν στον Μακεδονικό αγώνα. Το χωριό ιδρύθηκε γύρω στα 1800, από οικογένειες Ηπειρωτών και Ελλήνων, από την περιοχή της Δίβρης (ΠΓΔΜ). Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα αποτελούσε προπύργιο των Ελληνικών δυνάμεων. Το Ανταρτικό έγινε στόχος των κομιτατζήδων ενόπλων σωμάτων που ήταν εγκατεστημένα στο γειτονικό χωριό Τρίγωνο. Στα τέλη του 1904 έδρασε στην περιοχή το αντάρτικο σώμα των Καούδη-Κύρου για την προστασία του χωριού.

Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ξέσπασε μάχη μεταξύ Μακεδονομάχων και κομιτατζήδων, η οποία όμως διακόπηκε με την επέμβαση του οθωμανικού στρατού. Εκείνην την εποχή ο οικισμός διέθετε σχολείο αρρένων με 95 μαθητές καθώς και παρθεναγωγείο με 60 μαθήτριες.

Από την περίοδο του εμφυλίου και έπειτα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού εγκατέλειψε το Ανταρτικό. Σήμερα υπάρχει σύλλογος στον Καναδά που αριθμεί 4.500 μέλη. Προχωρώντας στα χωμάτινα ή τσιμεντένια δρομάκια του οικισμού δύο πράγματα μας εντυπωσίασαν περισσότερο:

1ον) τα πλινθόκτιστα μισογκρεμισμένα σπίτια, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του χωριού και 2ον) η απόλυτη ηρεμία που επικρατούσε.

Φτάσαμε στο κέντρο της πλατείας παρατηρώντας το κλειστό Ταχυδρομείο με τις παλιές επιγραφές, οι οποίες προσέφεραν στα μάτια μας ένα μοναδικό ταξίδι πίσω στον χρόνο.

Εγκαταλελειμμένος και ο πάλαι αρχοντικός ξενώνας του χωριού.

Οι λίγοι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και σε διάφορα σημεία του οικισμού είναι διάχυτη η μυρωδιά της κοπριάς, από τα μαντριά που στεγάζουν τα ζώα τους.

Αξιοθέατο αποτελεί και ο ναός του Αγίου Νικολάου με το πέτρινο Καμπαναριό.

Πάντως η “ανάπτυξη” έχει κάνει και εδώ αισθητή την παρουσία της!

Αφήνοντας πλέον το χωριό είδαμε μια γυναίκα έξω στο μπαλκόνι να χτυπάει με τον κόπανο κάποια χοντρά σκεπάσματα, τα οποία είχε κρεμασμένα στο ξύλινο κάγκελο και ανταλλάξαμε ένα “γειά σας, τι κάνετε” με δύο ηλικιωμένους κατοίκους, τις μόνες ζωντανές ψυχές που συναντήσαμε, όση ώρα περιδιαβαίναμε τους δρόμους του Ανταρτικού.

Το χωριό Ανταρτικό άθελά του μπλέχτηκε και σε μια περίεργη και μακάβρια ιστορία, που έχει σχέση με τη σωρό του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά.

“Η περίπτωση του πρωτεργάτη της ελληνικής στρατιωτικής εμπλοκής στον Μακεδονικό Αγώνα, υπολοχαγού του πυροβολικού Παύλου Μελά αποτελεί αναμφίβολα μιαν από τις πιο ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις της πολεμικής παράδοσης που θέλει τον αποκεφαλισμό των νεκρών να συνδέεται με εκδηλώσεις θριάμβου των αντιπάλων τους. Το κεφάλι του κόπηκε, όχι από κάποιον εχθρό, αλλά από τους δικούς του ανθρώπους, για λόγους που ανάγονται στις λεπτές πολιτικές ισορροπίες της συγκεκριμένης περιοχής και εποχής.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Μακεδονομάχου αξιωματικού, στο σλαβόφωνο χωριουδάκι Στάτιστα (σημ. Μελάς) της Καστοριάς, στις 13 Οκτωβρίου 1904, το πτώμα του ενταφιάσθηκε επιτόπου από τους κατοίκους. Η ανακοίνωση ωστόσο του θανάτου από τις αθηναϊκές εφημερίδες τις επόμενες μέρες, οδήγησε σε έναν αγώνα δρόμου ανάμεσα στον ελληνικό μηχανισμό και τις οθωμανικές αρχές για την κατοχή της σορού. Απόσπασμα του τουρκικού στρατού ανακρίνει επιτούτου βίαια τους προύχοντες του χωριού, ενώ ο Μακεδονομάχος ντόπιος οπλαρχηγός Παύλος Κύρου στέλνει έναν νεαρό, ονόματι Ντίνε, να ξεθάψει το πτώμα και να το μεταφέρει στο–ελεγχόμενο απ’ την ελληνική παράταξη–χωριό Ζέλοβο (σημ. Ανταρτικό Φλώρινας).

Μπροστά στην αδυναμία του να μεταφέρει μέσα από τα μπλόκα ολόκληρο σώμα, ο τελευταίος δε διστάζει. Κόβει το κεφάλι του νεκρού, το βάζει σ’ έναν ντορβά και το μεταφέρει στο Ζέλοβο. Στα χέρια του στρατού θα πέσει ένα πτώμα ακέφαλο και ως εκ τούτου, μη αναγνωρίσιμο. Το μεταφέρουν “επί κραβάτου” στην πόλη της Καστοριάς και το βράδυ το παραδίδουν στον μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, για τα περαιτέρω. Τυπικά θαμμένα στον περίβολο της Μητρόπολης, τα οστά του Μελά θα παραμείνουν σύμφωνα με τον Γ. Μόδη στο ιερό του ναού, περιμένοντας το κεφάλι που λείπει.

Η πορεία του τελευταίου δε θα είναι λιγότερο επεισοδιακή. Από το Ζέλοβο μεταφέρεται–πάντα μέσα στον ντορβά–από τον διπλωματικό υπάλληλο του προξενείου Μοναστηρίου, Βασίλειο Αγοραστό, στο Πισοδέρι και “ενταφιάζεται” προσωρινά μέσα σ’ ένα ξύλινο κιβώτιο, τυλιγμένο με σάβανα από την Ιερουσαλήμ. Θα παραμείνει εκεί μέχρι τον Απρίλιο του 1907 όταν, μεσούντος του Μ. Αγώνα, η χήρα του Μελά παίρνει την άδεια των οθωμανικών αρχών να μεταφέρει τα λείψανα του συζύγου της στην Αθήνα. Καμουφλαρισμένη μέσα σε μια επισκοπική μίτρα, η κεφαλή (ή μάλλον, ό,τι απέμενε απ’ αυτήν) ταξιδεύει ξανά από το Πισοδέρι ως την Καστοριά, για την επανασυγκόλληση του λειψάνου.

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” στις 4/2/1996)

ΠΙΣΟΔΕΡΙ

Σε δέκα λεπτά χρόνο και επτά χιλιόμετρα δρόμο βρεθήκαμε από το Ανταρτικό στο Πισοδέρι, τον πιο ορεινό οικισμό του νομού Φλώρινας, ο οποίος είναι χτισμένος σε υψόμετρο 1.430 μέτρων, στις πλαγιές του όρους Βαρνούντα. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αλλά και τα λεγόμενα του ξενοδόχου μας στους Ψαράδες είναι επτά κάτοικοι.

Από το Πισοδέρι καταγόταν η οικογένεια Κασομούλη που αγωνίστηκε στην Επανάσταση του 1821 με σημαντικότερο αγωνιστή τον Νικόλαο Κασομούλη, προτομή του οποίου κοσμεί την πλατεία του χωριού.

Μπαίνοντας στο χωριό το κτίριο που τράβηξε πρώτο την προσοχή μας, ήταν το “Hotel Μοδαίστειος” δηλαδή η πρώην Μοδαίστειος Σχολή, που ανεγέρθη από τον Αρχιμανδρίτη Μόδεστο το 1903, λειτουργώντας ως φάρος του Ελληνισμού, που γαλούχησε και μόρφωσε γενιές ολόκληρες Πισοδεριτών μέσα στα 65 χρόνια λειτουργίας της. Σταμάτησε να λειτουργεί το 1970.

Στη ρεματιά που βρίσκεται κάτω από το χωριό υπάρχει ο ναός της Αγίας Παρασκευής που χτίστηκε το 1730, με το εντυπωσιακό πέτρινο Καμπαναριό του 1902. Στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής έθαψε το κεφάλι του Παύλου Μελά, ο ιερέας Σταύρος Τσάμης στις 18-10-1904.

Επικρατούσε απόλυτη ησυχία!! Το χωριό ζει και κινείται μόνο στους ρυθμούς του χιονοδρομικού κέντρου. Όταν τελειώσει η σεζόν και σταματήσει η λειτουργία του, τα πάντα νεκρώνουν....χωριό φάντασμα!!

Δε θυμάμαι να έχω ξαναβρεθεί ποτέ στη ζωή μου σε άλλο μέρος, στο οποίο να μην ακούγεται τίποτα…τίποτα! Ούτε κράξιμο πουλιού, ούτε βέλασμα ή κουδουνάκι ζώου, ούτε καν το απαλό θρόϊσμα των φύλλων στο φύσημα του ανέμου!!

Ευτυχία!!

Τρία χιλιόμετρα μετά το χωριό βρεθήκαμε στο γνωστό χιονοδρομικό κέντρο Βίγλας, ένα από τα παλαιότερα σε λειτουργία χιονοδρομικά κέντρα, αφού ο πρώτος του συρόμενος αναβατήρας τοποθετήθηκε το 1967. Ο νέος εναέριος αναβατήρας ξεκινά από το χωριό, καταλήγοντας στην κορυφή του χιονοδρομικού κέντρου και είναι ο μεγαλύτερος στα Βαλκάνια. Είναι μοναδικό φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα να υπάρχει συνδετικός αναβατήρας, από ένα χωριό προς το χιονοδρομικό κέντρο.

Το χιονοδρομικό κέντρο διαθέτει πάρκινγκ, εστιατόριο, καφετέρια, σχολή σκι και ενοικιάσεις ειδών σκι καθώς και χώρο για τροχόσπιτα.

Εδώ θα ήθελα να δώσω μερικές πληροφορίες που συνέλεξα από το internet για τις πίστες και τα λιφτ του χιονοδρομικού κέντρου, για όσους αγαπούν και ασχολούνται με αυτό το σπορ.

Όσοι δεν ενδιαφέρονται για το άθλημα, μπορούν να προσπεράσουν τη συγκεκριμένη παράγραφο, η οποία ενδεχομένως να κουράσει και να γίνει βαρετή στους αναγνώστες.

ΛΙΦΤ

1. Κεντρική διθέσια καρέκλα με μήκος 1.400 μέτρα που ξεκινάει από τη βάση του χιονοδρομικού κέντρου και καταλήγει στην κορυφή.

2. Διθέσια καρέκλα Πισοδερίου με μήκος 2.000 μέτρα που ξεκινάει από τη βάση της πίστας Πισοδερίου και καταλήγει στην κορυφή του χιονοδρομικού κέντρου.

3. Συρόμενο πιάτο που εξυπηρετεί την πίστα Ρέα.

4. Baby lift στη βάση του χιονοδρομικού κέντρου, στο τελείωμα της περιφερειακής πίστας.

ΠΙΣΤΕΣ

1. Αρχαρίων- Ηρακλής 200 μέτρα.
Στη βάση του χιονοδρομικού κέντρου, βρίσκεται ανάμεσα στο σαλέ και στην αφετηρία του διθέσιου, δουλεύει με τεχνητό χιόνι και είναι μια από τις πίστες της σχολής σκι.

2. Πίστα Ρέα- Αρχαρίων 700 μέτρα
Εξυπηρετείται από το συρόμενο πιατάκι αναβατήρα, βρίσκεται κάτω από το σαλέ και στο τελείωμα της Μαύρης πίστας.

3. Πίστα κεντρική 1.500 μέτρα
Βρίσκεται ακριβώς αριστερά από την κεντρική διθέσια καρέκλα και εξυπηρετείται από αυτήν. Σε αυτήν την πίστα γίνεται και βραδινό σκι.

4. Πίστα Περιφερειακή-Αφροδίτη 1.850 μέτρα
Όταν βρεθείτε στην κορυφή του χιονοδρομικού από την κεντρική διθέσια καρέκλα, ακολουθείτε έναν δρόμο στα αριστερά και σε λίγο μπαίνετε στην αρχή της πίστας που καταλήγει πίσω από τη βάση του χιονοδρομικού κέντρου.
Εναλλακτική διαδρομή: Αν θέλετε να αποφύγετε το πρώτο απότομο κομμάτι της Περιφερειακής, μπορείτε μόλις φτάσετε στην κορυφή, να συνεχίσετε προς τα δεξιά και να ακολουθήσετε τον δασικό δρόμο, που κάνει τον κύκλο πίσω από την κορυφή και καταλήγει στο τελείωμα του αρχικού απότομου τμήματος.

5. Πίστα Δασική-Τουριστική 3.500 μέτρα
Ξεκινά από την κορυφή του χιονοδρομικού κέντρου και αφού κάνει τον γύρο του βουνού καταλήγει στη βάση.

6. Πίστα Πισοδερίου 2.200 μέτρα
Αφού ανεβείτε με την κεντρική διθέσια καρέκλα συνεχίζετε προς τα δεξιά, όπου βρίσκεται η αρχή της πίστας Πισοδερίου, η οποία καταλήγει κοντά στο χωριό Πισοδέρι και στη βάση της διθέσιας καρέκλας Πισοδερίου.

7. Πίστα Πυλώνες Snowboard (εκτός πίστας) 2.000 μέτρα
Ακολουθείτε τις οδηγίες για την πίστα Πισοδερίου και μόλις δείτε το λιφτ στα αριστερά σας, μπαίνετε στην πίστα κάτω από τους πυλώνες του διθέσιου λιφτ της Πισοδερίου.

8. Πίστα Μαύρη-Ήρα 800 μέτρα
Ξεκινάτε να κατεβαίνετε το αρχικό κομμάτι της κεντρικής για λίγα μέτρα και στρίβετε αριστερά μπαίνοντας στη Μαύρη. Ακριβώς εκεί που τελειώνει ο συρόμενος αναβατήρας, αν συνεχίσετε προς τα δεξιά υπάρχει ένας μικρός δασικός δρόμος που ενώνει τη Μαύρη με την Κεντρική.

Πηγή: www.snowreport.gr/pisoderi/

Αφήνοντας το Πισοδέρι και διανύοντας περίπου 20 km θα φτάναμε στο χωριό Μικρολίμνη, μπαίνοντας πλέον για τα καλά στα παραλίμνια χωριά των Πρεσπών.

Κάπου στη μέση της διαδρομής υπάρχει η τοποθεσία Περβάλι, η επονομαζόμενη και “Πόρτα”, αφού από εδώ μπορείς να παρατηρήσεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της περιοχής, παίρνοντας μια πρώτη γεύση και εικόνα από αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.

ΜΙΚΡΟΛΙΜΝΗ

Φτάσαμε στις όχθες της Μικρής Πρέσπας και στο χωριό, το οποίο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 850 μέτρων και κατοικείται από περίπου 60-80 κατοίκους. Από τη Μικρολίμνη βλέπεις απέναντι το Βιδρονήσι, με τη μεγαλύτερη αποικία κορμοράνων και άλλων σπάνιων πουλιών, τα οποία πετούν πάνω από το κεφάλι σου με χορευτικές κινήσεις, απλώνοντας τα μεγάλα φτερά τους ή μαζεύοντάς τα, κάνοντας απότομες βουτιές στα νερά της λίμνης.

Πλάβες αραγμένες στο λιλιπούτειο λιμανάκι περιμένουν τους ψαράδες για να τις βγάλουν στ’ ανοιχτά για ψάρεμα, φέρνοντας το μεροκάματο πίσω στις οικογένειές τους,

ενώ πάνω στη λίμνη η ταβέρνα περιμένει τους πεινασμένους ταξιδιώτες να γευτούν τις σπεσιαλιτέ του τόπου, όπως είναι οι γίγαντες, οι πιπεριές, τα γριβάδια, τα τσιρόνια αλλά και τα ντόπια κρέατα και τα τυριά, όλα από ντόπιους παραγωγούς με μοναδικές γεύσεις και αρώματα.

Η Μικρολίμνη είναι επίσης γνωστή και για τον ηρωικό αρχιφύλακα Ηλία Κωστένη, ο οποίος στις 8-12-2013 προσέφερε τη ζωή του θυσία στον βωμό του καθήκοντος, πέφτοντας εν ώρα υπηρεσίας, από πυρά κακοποιών, κατά τη διάρκεια περιπολίας του στη Μικρή Πρέσπα. Στη μνήμη του ανεγέρθη μνημείο, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.

ΜΗΛΕΩΝΑΣ ή ΜΗΛΙΩΝΑΣ

Πριν τον Λαιμό κάναμε μια μικρή παράκαμψη, για να δούμε μια χούφτα σπίτια φτιαγμένα από χώμα και νερό, καλάμια και άχυρα, μισογκρεμισμένα και σκορπισμένα στους χαμηλούς λόφους και τα χωράφια.

Τα λόγια σταματούν κι αρχίζουν οι σκέψεις! Πως ζούσαν κάποτε οι άνθρωποι εδώ;

Να προσεύχεσαι να μην πιάσει δυνατή βροχή και λιώσει το σπίτι, σβήσει η φωτιά και μείνει το τσουκάλι αδειανό, μουσκέψουν τα σκεπάσματα και κοιμηθείς στα βρεγμένα στρώματα!

Δύσκολες εποχές, άγριοι καιροί, πραγματική επιβίωση! Ζωή στην άκρη του κόσμου!!

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Δε σταματήσαμε στον Λαιμό αλλά προχωρήσαμε φτάνοντας στο κεφαλοχώρι της περιοχής, το οποίο φωλιάζει και προστατεύεται κάτω από τον στιβαρό όγκο του όρους Βαρνούντα και γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά το παρελθόν. Ορεινό χωριό, σχεδόν στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ, πάνω από τη Μεγάλη Πρέσπα, σε υψόμετρο 1.040 μέτρων.

Μέχρι το 1913 μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν Σλαβόφωνοι. Η ονομασία του χωριού οφείλεται στον ομώνυμο ναό του 10ου αιώνα και διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, με τον παραφθαρμένο τύπο “Γέρμαν”. Η ύπαρξη του χωριού πιθανολογείται από τις αρχές του 10ου αιώνα οπότε ανεγέρθη και ο ομώνυμος ναός.

Το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση φτάνοντας στον Άγιο Γερμανό είναι το σφιχταγκάλιασμα του παλιού και του νέου ναού, στην πλατεία του χωριού. Ο παλιός ναός αποτελεί κτίσμα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σημασίας, αφού εξωτερικά θαυμάζεις τους 4 ογκώδεις πεσσούς που στηρίζουν τον κυλινδρικό τρούλο, ενώ εσωτερικά σε γοητεύουν τοιχογραφίες εξαίρετης τέχνης.

Γύρω από την πλατεία βρίσκονται συγκεντρωμένα τα λιγοστά, πλην καλόγουστα μαγαζιά του χωριού όπως οι γνωστές ταβέρνες “Πρέσπειον” και “Τζάκι” και το ΒΙΡΟ καφέ.

Ωραίοι πέτρινοι ξενώνες αποτελούν πραγματικά ησυχαστήρια για τους επισκέπτες των Πρεσπών, ενώ ο πλούτος του χωριού διακρίνεται μέχρι και σήμερα, στα πέτρινα σπίτια με τους ξύλινους εξώστες και τα διακοσμητικά στοιχεία.

Στο χωριό λειτουργεί Ταχυδρομείο και ακριβώς δίπλα βρίσκονται τα γραφεία του Φορέα Διαχείρισης και το Κέντρο Πληροφόρησης, όπου ο επισκέπτης μπορεί να πάρει όλες τις χρήσιμες πληροφορίες που χρειάζεται σχετικά με την ευρύτερη περιοχή των Πρεσπών καθώς φυλλάδια και χάρτες.

Ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκινάει από τον ναό του Αγίου Γερμανού και προχωράει ανάμεσα από λιβάδια και αμόλυντη φύση, δίπλα από το ομώνυμο ποτάμι του χωριού, φτάσαμε μετά από 10λεπτη διαδρομή στον παραδοσιακό νερόμυλο, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Europa Nostra 2016 ως Πολιτιστική Κληρονομιά.

Είναι ο μοναδικός από τους 20 νερόμυλους της περιοχής ο οποίος έχει αποκατασταθεί πλήρως. Πρόκειται για ισόγειο πέτρινο κτίσμα με ξύλινη στέγη που χτίστηκε το 1930 και χρησιμοποιούνταν ως νερόμυλος (άλεσμα σιτηρών), ως νεροτριβή (πλύσιμο υφασμάτων) και ως μαντάνι (φούσκωμα και πήξιμο των υφαντών).

Το ποτάμι του Αγίου Γερμανού πηγάζει από τις κορυφές του Βαρνούντα κοντά στα 2.000 μέτρα και διαρρέει τις βραχώδεις πλαγιές του βουνού για να καταλήξει στη Μεγάλη Πρέσπα. Είναι το μεγαλύτερο και ορμητικότερο από τα ποτάμια της Ελληνικής Πρέσπας και διασχίζει τα χωριά Άγιος Γερμανός και Λαιμός. Το ίδιο το ποτάμι αλλά και πυκνό δίκτυο αυλακιών που χρησιμοποιούνταν για το πότισμα των λιβαδιών και των αγρών, ξεδιψούσαν με τα νερά τους τα χιλιάδες αιγοπρόβατα και παράλληλα ευεργετούσαν την άγρια ζωή. Μέχρι και σήμερα τα νερά του ποταμού μοιράζονται με τον άνθρωπο οι αρκούδες, οι λύκοι, τα ζαρκάδια, οι χρυσαετοί, τα ξεφτέρια, οι λαγοί, οι πέρδικες, οι δρυοκολάπτες, οι πέστροφες και πολλά άλλα ζώα.

Μερικά είδη ψαριών της λίμνης όπως η μπράνα και το σκουμπούζι, την άνοιξη ανεβαίνουν για να γεννήσουν μέσα στο ποτάμι, ως και λίγες εκατοντάδες μέτρα, από τις εκβολές του στη λίμνη. Σήμερα με τα νερά του ποταμού αρδεύονται πολλά στρέμματα γης, τόσο μικρών ορεινών χωραφιών κατά μήκος του ποταμού, όσο και μερικές εκατοντάδες στρέμματα στην τοποθεσία Πρόδαινα, στον κάμπο των Πρεσπών. Κοντά στις εκβολές του, στις όχθες της λίμνης Μεγάλη Πρέσπα έχει αναπτυχθεί ένας μοναδικός για την Ελλάδα τύπος παρόχθιου δάσους που αποτελείται από σημύδες, ιτιές και σκλήθρα.

Η πέστροφα των Πρεσπών είναι ένα από τα εννέα ενδημικά είδη ψαριών της λεκάνης των Πρεσπών και το μοναδικό που απαντάται στο ανώτερο τμήμα του ποταμού του Αγίου Γερμανού. Είναι μικρότερη από 30 εκατοστά και έχει ως κύριο διακριτικό της, τις πορτοκαλο-κόκκινες κηλίδες, που βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλο της το σώμα. Χρειάζεται άφθονα, πολύ καθαρά και κρύα νερά και αναπαράγεται τον χειμώνα, όταν όλα γύρω είναι παγωμένα και καλυμμένα με χιόνι. Κρυμμένη πίσω από μεγάλες πέτρες του ποταμού παραμονεύει έντομα που παρασύρονται από το ρεύμα, τα οποία πιάνει με εξαιρετική ευλυγισία και ταχύτητα.

Η πέστροφα του Αγίου Γερμανού, μιας και δεν απαντάται πουθενά αλλού στον κόσμο έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης από το 1922. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι πρόκειται για ένα είδος με ξεχωριστό γενετικό προφίλ που βρίσκεται πλέον μόνο σε τέσσερα ποτάμια στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, σε απομονωμένους και διακριτούς πληθυσμούς. Η πέστροφα δεν έχει φυσικούς εχθρούς στην Πρέσπα, παρά μόνο την αύξηση της θερμοκρασίας των νερών και τη ρύπανση. Το ψάρεμά της απαγορεύεται στο ποτάμι εδώ και πολλά χρόνια, μιας και οι πληθυσμοί της είναι ανησυχητικά μικροί.

Επιλέξαμε το εστιατόριο Πρέσπειον για φαγητό και καθίσαμε έξω στην αυλή. Η μέρα ήταν πολύ καλή, σχεδόν ζεστή και δε σου έκανε καρδιά να κλειστείς μέσα. Ο εξυπηρετικότατος ιδιοκτήτης μας καλωσόρισε ζεστά, μας ρώτησε τα τυπικά: “Από που είμαστε, πόσες μέρες θα μείνουμε, αν μας αρέσει η περιοχή”, για να σπάσει τον πάγο.

Στη συνέχεια λύθηκε η γλώσσα του και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τα χωριά, για τις ταβέρνες της περιοχής, για τα κρέατα και το φαγητό, για τη βαρκάδα στη λίμνη, για το χιονοδρομικό κέντρο, για τα μαγαζιά που πουλάνε φασόλια και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τις Πρέσπες, τα οποία και μεταφέρω μέσω της ιστορίας μου.

Το φαγητό ήταν πολύ καλό, γευστικό και νόστιμο και τα κρέατα που επιλέξαμε μας είπε ότι είναι δικά τους-ντόπια. Και φυσικά δεν είχαμε κανέναν λόγο να μην τον πιστέψουμε, αφού παντού τριγύρω, στα καταπράσινα λιβάδια, βλέπαμε κοπάδια ζώων να βόσκουν ελεύθερα και να κυκλοφορούν ανενόχλητα, ακόμα και μέσα στους δρόμους των χωριών.

Ο μαύρος χοίρος είναι μια σπάνια φυλή οικόσιτου χοίρου που υπάρχει στη χώρα μας από την αρχαιότητα. Το κοπάδι που έβοσκε ο πιστός χοιροβοσκός του Οδυσσέα, Εύμαιος, θεωρείται πως ήταν αυτής της φυλής. Τα συγκεκριμένα ζώα συνεχίζουν να στηρίζουν την αγροτική οικιακή οικονομία της χώρας μας.

Η εκτροφή τους εδώ στην περιοχή ακολουθεί τους φυσικούς κύκλους, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυλής. Τα ζώα ζουν ελεύθερα, βόσκοντας κάθε φορά σε ένα φρέσκο λιβάδι, αφήνοντας τον απαραίτητο χρόνο, στο προηγούμενο τμήμα που βόσκησαν, να αναγεννηθεί. Είναι μια διαδικασία που έχει ως αποτέλεσμα, νοστιμότερο και υψηλότερης διατροφικής αξίας κρέας, αλλά και τη φυσική βελτίωση των βοσκοτόπων. Τοπικά παραγόμενα σιτηρά συμπληρώνουν τη διατροφή των ζώων, ενώ το φθινόπωρο το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διατροφής αποτελείται από την κορυφαία τροφή για γουρούνια, το βελανίδι.

Η ελληνική βραχυκερατική φυλή βοοειδών απαντάται σε μικρούς πληθυσμούς σε ορεινές κυρίως περιοχές της Ελλάδας, όπου η εκτροφή αγροτικών ζώων απαιτεί φυλές σκληροτράχηλες και προσαρμοσμένες στις δύσκολες εδαφο-κλιματικές συνθήκες. Πρόκειται για αυτόχθονα μικρόσωμα γελάδια, που εκτρέφονται εκτατικά, αξιοποιώντας τη βλάστηση των βοσκοτόπων, κατά τη διάρκεια όλου του έτους και παράγουν άπαχο κρέας εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης.

Τα κοπάδια βόσκουν στην παραλίμνια ζώνη της Μεγάλης Πρέσπας και στα λιβάδια του Βαρνούντα, σε υψόμετρο 840 έως 2.000 μέτρων, ενώ τον χειμώνα διατρέφονται με ιδιοπαραγόμενες ζωοτροφές. Στόχος της εκτροφής είναι η διατήρηση της αυτόχθονης αυτής φυλής, ως απόθεμα βιοποικιλότητας του Εθνικού Πάρκου Πρεσπών.

ΛΑΙΜΟΣ

Αφήνοντας πλέον οριστικά πίσω μας τον Άγιο Γερμανό και πριν φτάσουμε στην πλατεία του Λαιμού αναζητήσαμε τον δρόμο που οδηγεί στον λόφο του Αγίου Ιωάννη με το ομώνυμο ξωκκλήσι. Ρωτήσαμε δύο γυναίκες που βρίσκονταν έξω, στην αυλή του σπιτιού τους, οι οποίες μας επιβεβαίωσαν ότι βρισκόμασταν στη σωστή πορεία και συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την κορυφή.

Δεν μας έφτανε όση ομορφιά είχαμε ρουφήξει μέχρι τώρα! Ήμασταν άπληστοι! Θέλαμε κι άλλη!

Και εδώ πάνω, στην κορυφή του λόφου, τη βρήκαμε! Γιατί κάθε γωνιά αυτού του τόπου, σε εκπλήσσει και σε ανταμείβει αν την ψάχνεις! Και σου προσφέρει απλόχερα, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, όση ομορφιά και απλότητα ζητήσεις, χωρίς τσιγκουνιές!

Ο λόφος είναι κατάφυτος από βελανιδιές και προσφέρει καταπληκτική θέα στη λίμνη, στα γύρω βουνά και στα οργωμένα χωράφια, τα οποία ετοιμάζονταν από τους αγρότες, για να δεχτούν τη νέα σπορά του πολύτιμου καρπού!!

Ο Λαιμός αποτελεί έδρα του Δήμου Πρεσπών και βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων. Βασική ασχολία των κατοίκων είναι η καλλιέργεια φασολιών, η κτηνοτροφία, η αλιεία, ο τουρισμός και το εμπόριο. Ο πληθυσμός ανέρχεται περίπου στους 250 κατοίκους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των σπιτιών και εδώ είναι χτισμένα με πέτρα και πλίνθους και αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα των κτιρίων του 19ου αιώνα. Στο χωριό λειτουργεί Δημοτική Βιβλιοθήκη και Λαογραφική Συλλογή.

Το εντυπωσιακότερο κτίριο στο χωριό είναι το Δημαρχείο και αμέσως μας τράβηξε το βλέμμα. Ένα άλλο στοιχείο που μας έκανε να χαμογελάσουμε και να σχολιάσουμε ήταν οι κάδοι απορριμμάτων. Σ’ αυτό το χωριό κατάφεραν να τους κάνουν να μοιάζουν όμορφοι. Αργότερα στο ταξίδι, τους συναντήσαμε και στην Καστοριά, αλλά η πρώτη εντύπωση ήταν εκείνη που μέτρησε τόσο θετικά.

Αναζητήσαμε τον συνεταιρισμό φασολοπαραγωγών “Πελεκάνος” για να αγοράσουμε τους περίφημους γίγαντες της περιοχής, αλλά δυστυχώς εκείνην την ώρα τον βρήκαμε κλειστό και έτσι αναβάλαμε την αγορά για την άλλη μέρα.

ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΡΕΣΠΑΣ ΚΑΙ ΚΟΥΛΑ

Απογευματάκι πλέον οδηγούσαμε στον επαρχιακό δρόμο Λαιμού-Βροντερού, για να καταλήξουμε στον τελευταίο σημερινό προορισμό μας, τους Ψαράδες, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Ο δρόμος αυτός διασχίζει τη στενή και αμμώδη λωρίδα γης, που χωρίζει τις δύο λίμνες, πριν αρχίσει να ανηφορίζει το όρος Ντέβας, πίσω από το οποίο βρίσκεται το χωριό. Εδώ στη θέση Κούλα σχηματίζεται αμμώδης παραλία και βρίσκονται τα κτίρια της πλαζ που είναι τα μοναδικά που κατασκευάστηκαν από τον ΕΟΤ, τη δεκαετία του ‘70, σε παραλία εσωτερικών νερών. Μεγάλα τμήματα της παραλίας προσφέρονται για κολύμβηση, αλλά τα κτίρια είναι πλέον εγκαταλελειμμένα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο πιο πέρα και περπατήσαμε μέχρι την ακρολιμνιά πάνω στην άμμο.

Κοιτάζοντας δεξιά μας, τα μάτια χάνονταν στην απεραντοσύνη της λίμνης, ενώ αριστερά μας πανύψηλα δέντρα κοσμούσαν τις όχθες του ποταμού-καναλιού που χύνεται από τη Μικρή Πρέσπα στη Μεγάλη. Το θυρόφραγμα που υπάρχει πάνω στον δρόμο κατασκευάστηκε το 2004 και ρυθμίζει τη στάθμη της Μικρής Πρέσπας, ώστε να εξασφαλίζεται το ύψος του νερού που είναι κατάλληλο για την αναπαραγωγή των ψαριών, να επιτυγχάνεται η προστασία των ειδών άγριας χλωρίδας και πανίδας και να εξασφαλίζεται η κάλυψη των αρδευτικών αναγκών των αγροτών.

Εντυπωσιακοί πελεκάνοι πετούσαν χαμηλά πάνω από τον ισθμό και στις καλαμιές τραγουδούσαν τον σκοπό τους οι βάτραχοι! Εικόνες και ήχοι ξεχασμένοι!

Ανηφορίζοντας το όρος Ντέβας κάναμε επίσης μια μικρή στάση στο παρατηρητήριο, απ’ όπου μπορείς με τα μεγάλα κιάλια να δεις τις απέναντι πλαγιές των βουνών, τα χωριά και φυσικά τη λίμνη.

Στο ξωκκλήσι του Αη-Γιώργη, στο ψηλότερο σημείο του δρόμου μεταξύ Κούλας και Ψαράδων συναντήσαμε τα μοναδικά και καλοδιατηρημένα δάση των αρκεύθων ή ‘’ήμερων κέδρων”.

Εμφανίζονται και στις τρεις χώρες που μοιράζονται τις λίμνες. Στην Ελληνική πλευρά εμφανίζονται κυρίως στην ευρύτερη περιοχή των Ψαράδων, της Πύλης και του Βροντερού, αλλά και στο όρος Τρικλάριο κοντά στη Μικρολίμνη. Τα δάση αυτά είναι ιδιαίτερα σπάνια στην Ευρώπη και απολαμβάνουν ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας.

Από τον Αη-Γιώργη ξεκινούν μονοπάτια, ανάμεσα από τα σπάνια δάση των αρκεύθων, όπου ο περιπατητής μπορεί να απολαύσει πανοραμική θέα όλης της περιοχής.

ΨΑΡΑΔΕΣ

Κατηφορίζοντας προς τη Μεγάλη Πρέσπα, ο δρόμος καταλήγει στους Ψαράδες, το μοναδικό Ελληνικό χωριό στις όχθες της λίμνης και ανακηρυγμένο ως “παραδοσιακός οικισμός”. Το ψάρεμα και η λίμνη είναι η ίδια η ζωή των κατοίκων του.

Οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε πρωτο-μπαίνοντας στο χωριό ήταν κόκκινες στέγες, καμινάδες τζακιών να καπνίζουν, καταπράσινα λιβάδια με αγελάδες να βόσκουν και στο βάθος ο στενός κόλπος και η λίμνη.

Σταματήσαμε στον πεζόδρομο με τις ταβέρνες και τα μαγαζιά. Εδώ συγκεντρώνεται όλη κι όλη η ζωή του χωριού.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος που διευθύνει το συγκρότημα ενοικιαζόμενων δωματίων “Το Αρχοντικό” καθόταν έξω στα τραπεζάκια της ταβέρνας “Ακρολιμνιά”, δική τους επιχείρηση και αυτή, μόνο που εδώ κάνει κουμάντο ο κύριος Λάζαρος, ο μπαμπάς. Μόλις μας είδε, κατάλαβε αμέσως, ότι είμαστε οι πελάτες που είχαμε κλείσει τις δύο διανυκτερεύσεις στον ξενώνα του και μας καλωσόρισε εγκάρδια.

Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, αμέσως νιώσαμε μια αλλαγή στη θερμοκρασία. Έκανε ψύχρα….ίσως και κρύο! ΑΑΑ... γι’ αυτό καπνίζουν οι καμινάδες, κάνει κρύο εδώ!

Ο Νίκος μας οδήγησε στον ξενώνα. Έξω στην αυλή υπήρχαν φυτά και λουλούδια ανθισμένα, ενώ στα σκοινιά κρεμόταν η απλωμένη μπουγάδα. Μπήκαμε στον χώρο υποδοχής, ένα μεγάλο δωμάτιο με καναπέδες ντυμένους με παραδοσιακά υφαντά και φλοκάτες, μπακιρένια σκεύη κρεμασμένα στους τοίχους και ένα τζάκι, όπου έκαιγε μια μεγαλειώδης φωτιά!

“Σας έβαλα στον δεύτερο όροφο, για να’ χετε θέα στη λίμνη”, μας είπε.

“Το καλοριφέρ καίει συνέχεια αλλά αν κρυώσετε, μπορείτε να ανάψετε και την ηλεκτρική σόμπα που υπάρχει στο δωμάτιο”, συνέχισε. Ε! σας πληροφορώ ότι χρειάστηκε και αυτή αργότερα, όταν έπεσε για τα καλά η νύχτα. 10 Απριλίου 2017 έγραφε το ημερολόγιο, όταν διαδραματιζόντουσαν αυτά που σας περιγράφω. Εδώ ακόμα και τον Αύγουστο, το απογευματάκι, θέλεις ζακέτα για να καθίσεις έξω και κουβέρτα το βράδυ για να σκεπαστείς. Το aircondition είναι άγνωστη λέξη.

Αφήσαμε τα πράγματα γρήγορα, φορέσαμε φούτερ και μπουφάν και βγήκαμε έξω για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα!!

Το λιμανάκι των Ψαράδων προστατεύεται στην αγκαλιά του φιορδ της Μεγάλης Πρέσπας. Εδώ είναι δεμένες, σε κινητές ή ακίνητες προβλήτες οι βάρκες των ψαράδων και από εδώ έχεις θέα σε ολόκληρο τον επιμήκη οικισμό.

Η βόλτα με τις βάρκες στη λίμνη και τα ασκηταριά ξεκινά επίσης από εδώ, αφού προηγουμένως έχει γίνει η συμφωνία με τον βαρκάρη. Η ταρίφα είναι 20 ευρώ για τη μικρή διαδρομή και 30 ευρώ για τη μεγάλη.

Περπατώντας πάνω στην προβλήτα χάνεσαι στην ηρεμία της λίμνης, θαμπώνεσαι από την απλότητα του τοπίου και σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι ακολουθείς με το βλέμμα σου το πέταγμα των κορμοράνων και των αργυροπελεκάνων, που χάνονται πέρα μακριά, στην απεραντοσύνη των νερών!

Ο ήλιος έλουσε για τελευταία φορά το χωριό,

ο πελεκάνος μπήκε στο λιμανάκι για να καληνυχτίσει το χωριό και τους ψαράδες,

οι αγελάδες πήραν τον δρόμο της επιστροφής από το λιβάδι προς τους στάβλους, μπροστά ο αρχηγός μουγκανίζοντας δυνατά, για να ξεσηκώσει και τις τελευταίες ξεχασμένες

και όλα γαλήνεψαν ακόμα περισσότερο πέφτοντας σιγά-σιγά το σκοτάδι!

Μόνο τα βατράχια ζωντάνεψαν, ξεκινώντας μια ξέφρενη συναυλία, η οποία μας κράτησε συντροφιά ολόκληρο το βράδυ, μέχρι που μας πήρε ο ύπνος.

 

[makisg]

δεν έχω λόγια @Klair ,είσαι απίθανη. σε ευχαριστούμε.

 

[alma]

Αχ με ταξίδεψε χρόνια πίσω αυτή η ιστορία...Ακόμα θυμάμαι τη γαλήνη του χωριού "Ψαράδες" τα διάφορα πτηνά στις Πρέσπες που όσο μεγαλύτερη ησυχία έκανε κανείς τόσο περισσότερα μπορούσε να ανακαλύψει πίσω από τις καλαμιές.
Αρκεί να πάει κανείς σεβόμενος την ηρεμία αυτών των τόπων.Ακόμα θυμάμαι να βλέπουμε μαγεμένοι να ξεπροβάλλουν πελεκάνοι και άλλα πτηνά πίσω από τις καλαμιές και ....να φεύγουν έντρομα όταν ένας βάρβαρος επισκέπτης-τουρίστας (κάτοικος μεγαλούπολης κι αυτός, από ότι φάνηκε από όσα έλεγε μετά) άρχισε να ουρλιάζει σαν βάρβαρος δίπλα τους "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟΙΙΙΙΙΙ.ΤΡΕΧΑ ΚΩΣΤΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΝΑ ΔΕΙΣ".


Μέχρι να τρέξει ο μικρός είχαν φύγει τα δύστυχα τα πτηνά τρομαγμένα.
Βλέπεις οι κάτοικοι της πόλης συχνά δεν σεβόμαστε τη γαλήνη και την ηρεμία,ούτε τους αργούς ρυθμούς ζωής σε αυτά τα μέρη. Κρίμα γιατί είναι ότι πρέπει για να γαληνέψει η ψυχή.

Αγαπώ πολύ τις φωτο και την ιστορία σου γιατί μεταδίδουν αυτή τη γαλήνη.Μπράβο.

 

[Klair]

δεν έχω λόγια @Klair ,είσαι απίθανη. σε ευχαριστούμε.

Ευχαριστώ πάρα πολύ @makisg. Όσο περισσότερο ταξιδεύουμε, τόσο περισσότερο βελτιωνόμαστε, γινόμαστε καλύτεροι και πιο συνειδητοποιημένοι άνθρωποι και γράφουμε ωραιότερες ιστορίες.

 

[Klair]

Αχ με ταξίδεψε χρόνια πίσω αυτή η ιστορία...Ακόμα θυμάμαι τη γαλήνη του χωριού "Ψαράδες" τα διάφορα πτηνά στις Πρέσπες που όσο μεγαλύτερη ησυχία έκανε κανείς τόσο περισσότερα μπορούσε να ανακαλύψει πίσω από τις καλαμιές.
Αρκεί να πάει κανείς σεβόμενος την ηρεμία αυτών των τόπων.Ακόμα θυμάμαι να βλέπουμε μαγεμένοι να ξεπροβάλλουν πελεκάνοι και άλλα πτηνά πίσω από τις καλαμιές και ....να φεύγουν έντρομα όταν ένας βάρβαρος επισκέπτης-τουρίστας (κάτοικος μεγαλούπολης κι αυτός, από ότι φάνηκε από όσα έλεγε μετά) άρχισε να ουρλιάζει σαν βάρβαρος δίπλα τους "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟΙΙΙΙΙΙ.ΤΡΕΧΑ ΚΩΣΤΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΝΑ ΔΕΙΣ".


Μέχρι να τρέξει ο μικρός είχαν φύγει τα δύστυχα τα πτηνά τρομαγμένα.
Βλέπεις οι κάτοικοι της πόλης συχνά δεν σεβόμαστε τη γαλήνη και την ηρεμία,ούτε τους αργούς ρυθμούς ζωής σε αυτά τα μέρη. Κρίμα γιατί είναι ότι πρέπει για να γαληνέψει η ψυχή.

Αγαπώ πολύ τις φωτο και την ιστορία σου γιατί μεταδίδουν αυτή τη γαλήνη.Μπράβο.

Εμείς ευτυχώς, δεν συναντήσαμε κανέναν τέτοιο "πολιτισμένο" άνθρωπο και απολαύσαμε όλα αυτά τα μαγευτικά τοπία με την ησυχία και τη γαλήνη που τους αρμόζει.

Σε ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι ιδιαίτερα που σε ξαναταξίδεψα στις Πρέσπες.
Για μένα ήταν ταξίδι-σταθμός, στην ιστορία του τόπου, στην απλότητα των τοπίων, στη γαλήνη των νερών των λιμνών αλλά και της ψυχής μου...

Πολύ, μα πάρα πολύ θα ήθελα να ξαναβρεθώ κάποτε σ' αυτά τα μέρη!!!

 

[dpapatsimpas]

Τι μου θυμισες τωρα,εκανα το αγροτικο μου εκει σαν γιατρος το 2003.Εκεινο το χειμωνα η Μικρη Πρεσπα ειχε παγωσει τελειως και καθε βραδυ ακουγες τον παγο τα τριζει.Ωραια ιστορια,μας ταξιδεψες σε μερη μαγικα