georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
3η ημέρα και το πρόγραμμα είχε Βατικανό το πρωί. Εδώ στο σταθμό του μετρό Manzoni, τον κοντινότερο στο διαμέρισμά μας (περίπου 20 λεπτά με τα πόδια δηλαδή).
Φτάσαμε λοιπόν και μετά απο αρκετή ώρα περπατήματος απο το μετρό μέχρι να μπούμε στο Βατικανό, παρ'όλο που ήταν γύρω στις 9 το πρωί είχε ήδη αρχίσει να κάνει ζέστη. Στην πλατεία του Αγίου Πέτρου γινόταν κυριολεκτικά πανικός απο κόσμο. Μάλιστα περάσαμε και απο έλεγχο...αεροδρομίου στην είσοδο πριν την πλατεία. Κάποιος είχε ομιλία έξω απο το Ναό του Αγίου Πέτρου. Αυτό μας χάλασε τα σχέδια γιατί είχαμε οργανώσει το πρόγραμμα έτσι ώστε να δούμε το Ναό και τους κήπους κατά τις 9 και στις 11:30 να είμαστε στο Μουσείο του Βατικανού.
Ο ναός τώρα λόγω όλου αυτού ήταν κλειστός. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε ρωτώντας σε αγγλικά και σε κουτσο-ιταλικά τι συμβαίνει, τι ώρα θα ανοίξει ο ναός, πώς μπορούμε να πάμε στους κήπους κλπ. Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να δείτε ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.
Και τελικά καταλάβαμε εντός ολίγου τι συνέβαινε. Είχε βγει ο Πάπας σε ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι, όρθιος μέσα σε αυτό, περνούσε γύρω απο τον κόσμο και χαιρετούσε ωσάν ροκ σταρ. Πραγματικά μας φάνηκε η όλη σκηνή απο αστεία μέχρι και λίγο γελοία. Το αυτοκινητάκι επιτάχυνε ανά διαστήματα λίγο απότομα, ο Πάπας έχανε λίγο την ισορροπία του, ο κόσμος τσίριζε και φωτογράφιζε ακατάπαυστα και πίσω μεγάλες οθόνες τον δείχνανε σε gros plan. Σωστό πανηγυράκι.
Ρωτώντας λοιπόν πότε θα μπορούσαμε να μπούμε στο ναό μας είπαν μετά τις 12. Δεν είχαμε προβλέψει οτι θα είναι κλειστός λόγω Πάπα και απο την έρευνα που είχα κάνει δεν έγραφε κάπου ότι αυτό συμβαίνει τις Τετάρτες, ή ίσως να μου διέφυγε εμένα. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε λοιπόν πώς θα καταφέρουμε να πάμε στους κήπους. Ρωτώντας αστυνομικούς και φύλακες μας είπαν οτι πρέπει να έχουμε κάνει κράτηση (...) και να ρωτήσουμε έξω απο τον έλεγχο στο κιόσκι πληροφοριών. Βγαίνουμε λοιπόν, στις πληροφορίες μας λένε οτι δε γνωρίζουν αν μπορούμε να μπούμε στους κήπους και πρέπει να ρωτήσουμε στο μουσείο δείχνοντας το εισιτήριο μας (το είχαμε βγάλει online). Επίσης μας είπαν οτι ο ναός θα ανοίξει για τον κόσμο στη 1, όχι στις 12 που μας είπε πριν ο φύλακας. Ας πάμε λέμε λοιπόν στο μουσείο να δούμε τι γίνεται. Εκεί μας είπαν οτι το εισιτήριο είναι μόνο για το μουσείο αλλά ούτως ή άλλως οι κήποι τις Τετάρτες ειναι...κλειστοί. Σοκ! Άλλα μας έλεγαν πριν άλλα τώρα (απορώ πώς η κυρία στις πληροφορίες δεν ήξερε κάτι τόσο σημαντικό), αλλά όπως και να'χει ήταν το πρώτο fail του προγράμματος, του οποίου εγώ είχα φτιάξει και μου έπεσαν λίγο τα μούτρα αλλά γενικά το ξεπεράσαμε γρήγορα. Δε θα βλέπαμε τους κήπους, οκ. Ξεκινήσαμε λοιπόν το μουσείο.
Έξω απο το μουσείο. Modern art?
Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος. Ο ενθουσιασμένος Βασίλης όντας πωρωμένος με τη μυθολογία άρχισε να μας λέει την ιστορία γύρω απο το γλυπτό και τι απεικονίζει.
Γλυπτά, γλυπτά, γλυπτά.
Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Προχωρώντας...
Βρήκαμε επιτέλους την Capella Sistina. Εντυπωσιακό δημιούργημα του Michelangelo όπου κοιτώντας όλη την οροφή αναρωτιέσαι πόσα χρόνια θα του πήρε του ανθρώπου να τελειώσει αυτό το έργο. Ωστόσο για κάποιο λόγο το είχα λίγο αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα οτι η γνωστή απεικόνιση του Θεού που δίνει ζωή στον Αδάμ (η μοναδική απεικόνιση του Θεού με ανθρώπινη μορφή) θα ήταν λίγο πιο μεγάλη, πιο ευδιάκριτη, οτι η οροφή δε θα είναι τόσο ψηλά... Για να το βρω έψαξα λίγη ώρα, ανάμεσα σε τόσα άλλες αναπαραστάσεις.
Φεύγοντας απο το μουσείο απο την Ελικοειδή Σκάλα. (Δε θα σχολιάσω ότι ρώτησα μια κυρία που ακριβώς είναι δείχνοντάς της σε φωτο στο google και μου έδειξε με το χέρι της ακριβώς πίσω της με ένα ύφος τύπου "helloooo??" Ένιωσα πιο χαζοτουρίστας απο ποτέ). Σκάλα-έργο τέχνης, με εντυπωσίασε!
Ήταν ακόμη αρκετά νωρίς και είχαμε περίπου μίαμιση-δύο ώρες μέχρι τη 1 που μας είπαν οτι ανοίγει ο ναός του Αγίου Πέτρου. Έτσι είπαμε να βρούμε ένα εστιατόριο να φάμε. Ξεκινήσαμε κοιτώντας τα εστιατόρια απέναντι απο το Βατικανό καθαρά απο περιέργεια αφού ξέραμε οτι κι αυτά είναι τέρμα τουριστικά και φυσικά πανάκριβα. Αφού μας έπεσαν τα μαλλιά απο τις τιμές είπαμε να χωθούμε στα γύρω στενά μήπως βρούμε κάτι λιγότερο κραυγαλέο άρα και ποιοτικά καλύτερο και πιο οικονομικό. Βρήκαμε ένα εστιατόριο που είχε menu με 10 ευρώ, ζυμαρικά ή σαλάτα+ποτό+1 μπάλα παγωτό.
Ιδού η καρμπονάρα του Βασίλη, η οποία δεν ήταν άσχημη αλλά ήταν εξαιρετικά μικρή σε ποσότητα, όπως και η μπύρα που μας έφεραν όπου το ποτήρι, περισσότερο καλαμάκι θύμιζε παρά ποτήρι. Το δικό μου πιάτο (κανελόνια με σπανάκι και τυρί) ήταν μια χαρά αλλά κι εδώ η ποσότητα μικρή. Το ίδιο και το πιάτο του Ευθύμη, σπαγκέτι με σολομό (δε μαθαίνει απο τα λάθη του!) στο οποίο πιάτο σολομός ούτε για δείγμα.
Αφού αποφασίσαμε οτι τελικά το φαστ φουντ ήταν μονόδρομος ξεκινήσαμε για το Βατικανό και πάλι και να δούμε το ναό του Αγίου Πέτρου.
Κάτι άλλο που λατρέψαμε στη Ρώμηπαρεμπιπτόντως, είναι οι δημόσιες βρύσες με πόσιμο νερό σε διάφορα σημεία. Δεν έχει τύχει να το ξαναδώ σε άλλη πόλη! Χρησιμότατο! Ανεφοδιασμός στα μπουκαλάκια του νερού λοιπόν και στρίβουμε για την πλατεία του Αγίου Πέτρου...
Αντικρίζοντας αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία: Μια ουρά-σαλιγκάρι, που ξεκινούσε απο την είσοδο του ναού και φτάνει μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σας κι ακόμα παραπέρα.Όλος αυτός ο κόσμος βασικά που φαίνεται στη φωτογραφία (με εξαίρεση αυτούς που είναι μπροστά απο τα κάγκελα) περίμενε στην ουρά για το ναό. Η αλήθεια είναι πως τέτοια ουρά είχα να δω απο τις Βερσαλίες στη Γαλλία.
Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσουμε αν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε. Δε θα είχα πρόβλημα αν δεν είχε 35 βαθμούς. Αλλά μισή ώρα κάτω απο τον ήλιο (το συννεφάκι που βλέπετε στη φωτογραφία πέρασε γρήγορα) και μάλιστα ενώ είχαμε ξεχάσει το αντηλιακό, δεν είχαμε καπέλα, δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Δε με ένοιαζε που δε θα έβλεπα τους τάφους των Πάπων ή του Αγίου Πέτρου, δεν το έχω και πολύ με το θρησκευτικό κομμάτι άλλωστε, αλλά το οτι έχασα τη θέα απο την κορυφή του ναού μου στοίχισε αρκετά. Γενικά στο Βατικανό γίνανε αρκετά λάθη στην οργάνωση. Όμως δεν είχαμε προβλέψει οτι θα έχει γίνεται αυτός ο χαμός με τον Πάπας τη συγκεκριμένη μερα.
Επόμενη στάση, Castel Sant'Angelo! Επίσης γνωστό και ως Μαυσωλείο του Αδριανού Κατασκευάστηκε το 130-139 στις όχθες του Τίβερη απο τον Αυτοκράτορα Αδριανό για τον ίδιο και την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποήθησε ως οχυρό κατά των επιδρομών προστατεύοντας τη βόρεια είσοδο της Ρώμης. Για την προστασία της Παπικής κοινότητας κατασκευάστηκε ένα μυστικό πέρασμα (14ος αιώνας) που συνέδεε το Βατικανό με το Castel Sant'Angelo. Το μαυσωλείο χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή βασανιστηρίων όπου άφηναν τους αιχμαλώτους να πεθάνουν απο την πείνα. Αρχικά στον κεντρικό πύργο δέσποζε το άγαλμα του Αυτοκράτορα να οδηγεί ένα άρμα σαν το Θεό Ήλιο. Αργότερα, αντικαταστάθηκε με το άγαλμα ενός αγγέλου, εξού και το όνομα του κάστρου. Σήμερα, ένα μπρούτζινο άγαλμα του 18ου αιώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ έχει αντικαταστήσει το προηγούμενο μαρμάρινο άγαλμα και κοσμεί το Μαυσωλείο στη μνήμη μιας πανώλης που έπληξε τη Ρώμη το 590 και έλαβε τέλος όταν εμφανίστηκε ένας άγγελος πάνω απο το Μαυσωλείο.
Ανηφορίζοντας....
H γέφυρα Sant'Angelo απο το Μαυσωλείο.
Στα στενά του κάστρου. Σαν μια μικρή συνοικία.
Παράθυρο με θέα!
Στην κορυφή του κάστρου, το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Και αυτή για μένα είναι η ομορφότερη θέα της Ρώμης. Απο το Castel Sant'Angelo. Σε ένα μόνο κάδρο τα σημαντικότερα μνημεία της Ρώμης, οι κορυφές των ναών και των σπιτιών, τα καμπαναριά, οι σοφίτες, οι καμινάδες. Η ομορφότερη εικόνα που έχω κρατήσει απο τηΡώμη και η αγαπημένη μου φωτογραφία.
Απο την ίδια γωνία λήψης , εστιάζοντας σε διαφορετικά σημεία.
Αλήθεια δε χόρταινα τη θέα κι έτσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Ας είναι καλά ο τηλεφακός μου!
Και προς το Βατικανό.
Θα καθόμασταν παραπάνω αν δεν ήταν καταμεσήμερο και δε μας έκαιγε ο ήλιος και ο Βασίλης είχε ήδη να τσιτσιρίζεται σα να είναι βαμπίρ. Θα ήθελα αυτή τη θέα να τη δω και με τα χρώματα της δύσης. Φαντάζομαι μόνο το χειμώνα είναι εφικτό αυτό εφόσον κλείνει στις 18:00 το καλοκαίρι.
Φεύγοντας απο το κάστρο συνεχίζουμε για το κέντρο της Ρώμης.
Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε.
Όμορφο κτίριο που μου τράβηξε την προσοχή καθώς προχωρούσαμε προς το κέντρο.
Και πάλι στην Piazza Venezia για τα απαραίτητα σουβενιρ...
Και για να κάτσουμε με το πακετάκι με το φαγητό μας μπροστά απο το Κολοσσαίο να το δούμε φωτισμένο (βάζοντας ταυτόχρονα την κάμερα να τραβήξει ένα timelapse φωτογραφιών).
Εδώ μας βρήκε και το τέλος της 3ης ημέρας στηΡώμη. Η θέα απο την κορυφή του Castel Sant'Angelo άξιζε όλη την κούραση και τη ζέστη, θα άξιζε και άλλη τόση.
4η ημέρα και το πρωι μας βρίσκει στο αγαπημένο μας μνημείο Victor Emmanuel, εσωτερικά αυτή τη φορά. Είσοδος ελεύθερη.
Η φτερωτή Νίκη. Δυο αντίστοιχα αγάλματα απο μπρούντζο κοσμούν τις κορυφές του μνημείου.
Η θέα απο την κορυφή του, απέναντι το Καπιτώλιο και δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Επόμενη στάση, Λόφος Καπιτωλίου. Εδώ έξω ακριβώς απο το Καπιτώλιο.
Θυμάστε την πρώτη μέρα τη φωτογραφία απο το Palatine Hill, που φαινόταν απέναντι ο κόσμος να βγάζει φωτογραφίες απο ένα σημείο που έγραψα οτι θα δούμε τις επόμενες μέρες; Αυτό λοιπόν είναι το σημείο. Κλασική φωτογραφία της Ρώμης που βλέπουμε σε καρτ ποστάλ και σχεδόν παντού στο ιντερνετ. Φοβερή γωνία λήψης προς τη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο Βασίλης περίμενε υπομονετικά στη σκιά να βγάλω τις φωτογραφίες και για το λίγο που τον φωνάξαμε να βγάλουμε τις αναμνηστικές μόνο που δεν εξατμίστηκε απο τον ήλιο και τη ζέστη. Κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε μιας και το έγκαυμα παραμόνευε, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τι μας περιμένει τις επόμενες ώρες...
"Η Ρώμη περπατιέται" διάβαζα παντού. Ναι, περπατιέται, όχι το καλοκαίρι όμως. Ένα μικρό εγκαυματάκι το πάθαμε και οι 3 στο σβέρκο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατευθυνθούμε προς το Circo Massimo, το πρώτο και μεγαλύτερο στάδιο/αρένα στην αρχαία Ρώμη. Ότι έχει απομείνει τέλος πάντων απο αυτό (είχα την τύχη να το δω απο το αεροπλάνο καθώς προσγειωνόμασταν). Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε....
Πηγαίναμε ακριβώς απο εκεί μας έβγαζαν οι χάρτες στο google και το στάδιο πουθενά. Βλέπαμε στο κινητό οτι είναι ακριβώς αριστερά μας αλλά είχε ένα τείχος και δεν μπορούσαμε να το δούμε αλλά ούτε και να μπούμε. Ρώτησα δυο τουρίστες και δεν ήξεραν. Άρχισα να φοβάμαι οτι έχουμε έρθει τελείως λάθος. Ζεσταινόμασταν (γνωστό πλέον) και πεινούσαμε πολύ. Οπότε λέμε ας το αφήσουμε και ας πάμε στον επόμενο προορισμό μας, την περιοχή Testaccio, όπου απο ότι διάβασα σε πολλά sites έχει πολύ καλό φαγητό, bars, clubs, nightlife κλπ. Περάσαμε λοιπόν απέναντι (η κουκίδα ειναι ο Βασίλης, βιάζεται να πάει στη σκιά!)
Και περνώντας απέναντι, κοιτώντας πίσω... το Circo Massimo! Μάλλον δεν ήμασταν απο τη σωστή μεριά για την είσοδο, αλλά το είδαμε τελικά έστω κι απο πιο μακριά.
Και απο εδώ και πέρα ξεκινάει μια οδύσσεια που και οι τρεις θέλουμε να ξεχάσουμε. Σίγουρα το χειρότερο μέρος του ταξιδιού.
Περπατούσαμε τουλάχιστον μισή ώρα για να βγούμε σε αυτό το Testaccio. Ήταν σχεδόν 3 το μεσημέρι, δεν είχαμε φάει τίποτα απο το πρωί και δεν έμοιαζε να βγαίνει κάπου όλη αυτή η διαδρομή. Στο χάρτη έλεγε ότι έχουμε βγει στην περιοχή Testaccio. H περιοχή αυτή κάθε άλλο παρά τουριστική φαινόταν. Τα πάντα κλειστά, δεν υπήρχε ψυχή. Το μόνο καταστήματα για φαγητό ήταν ένα burgerάδικο με 1-2 παρέες στη μέση του πουθενά. Ρώτησα περαστικούς, δεν πολυ-μιλούσαν αγγλικά. Τους λέω "ristorante???" και αυτοί μου έδειξαν χαμογελώντας το burgerάδικο που ανέφερα πριν. "Grazie" τους λέω χαμογελώντας και εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα που να κρυφτώ απο τους άλλους δύο όπου με περίμεναν με ύφος "ας έχεις κάτι καλό να μας πεις αλλιώς ετοιμάσου για βουτιά στον Τίβερη". Στη συνέχεια σκεφτήκαμε να πάμε πάλι πίσω στο κέντρο αλλά παίρνοντας ταξί εφόσον δε νιώθαμε τα πόδια μας. Ταξί όμως πουθενά ούτε για δείγμα. Απο που να περάσει ταξί; Απο την πόλη φάντασμα που είχαμε βγει; Κάτσαμε κάτω (κυριολεκτικά) και προσπάθησα να τους δείξω τα άρθρα που είχα διαβάσει στο ιντερνετ για το Testaccio."Ωραία", μου λένε, "ΠΟΥΝ΄ΤΟ;!;". Σιωπή. Σιωπή για πολύ ώρα και αρκετά νεύρα. Τελικά προσπάθησα να τους μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια περιγράφοντάς τους το Trastevere, που ήταν κοντά και ήταν ο επόμενος προορισμός μας περνώντας απλά τη γέφυρα του Τίβερη λίγο πιο κάτω. Ξεκινήσαμε, αφού τους είπα ότι έχει και το αγαπημένο μας πια fast-food λίγο μετά αφού περάσουμε τη γέφυρα. Η μόνη φωτογραφία που έβγαλα απο το... Testaccio, για να καταλάβετε, είναι αυτή (δεν είχα κουράγιο για δεύτερη):
Ghost town. Όχι τουριστική γειτονιά, ούτε προάστιο σε εργατικές συνοικίες δεν είναι έτσι. Πραγματικά προσπαθούμε ακόμα να ξεχάσουμε τη φόλα του Testaccio. Όμως είμαι σίγουρος πως εγώ (πάλι) κάτι έκανα λάθος. Κάπου αλλού θα βγήκαμε. Παρακαλώ, διαφωτίστε με!
Αφού κάτσαμε για τουλάχιστον 2 ώρες στο fast-food, φάγαμε wraps, burgers, ήπιαμε milk shakes και παγωμένο καφέ (και χωρούσαν κι άλλα), συμβουλευτήκαμε το ιντερνετ για να σιγουρευτούμε για το τι είναι το Trastevere, πήραμε το λεωφορείο για λίγες στάσεις και βρεθήκαμε στο κέντρο της ομορφότερης ίσως συνοικίας της Ρώμης. Αφου καταλάβαμε οτι είχαμε έρθει σωστά, αμέσως ξεχάσαμε (ε, σχεδόν ξεχάσαμε) το φιάσκο του Testaccio.
Γραφικές πλατείες, όμορφα στενά, πλακόστρωτοι δρόμοι, πολύχρωμα κτίρια με λουλούδια.
Στο εσωτερικό της Santa Maria in Trastevere.
Συνεχίζοντας τη βόλτα! Κτίριο καλυμμένο με κισσό.
Ώρα για πεντανόστιμο παγωτό με πρωτότυπες γεύσεις.
Δυο φιλαράκια που ζητούσαν βοήθεια.
Και κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Φωτογραφία απο φωτογραφική μηχανή του 19ου αιώνα με όλη τη διαδικασία...όπως τότε. Να κάθεσαι ακίνητος όση ώρα έχει ανοιχτό το κλείστρο για να μπει το φως, εκτύπωση αρνητικού, χρώμα σε νερό κλπ. Πετύχαμε τυχαία αυτόν τον τύπο (πριν δεν είχε ψυχή γύρω μας) ο οποίος έκανε όλη τη διαδικασία με ιδιαίτερα θεατρικό τρόπο. Ως λάτρης της φωτογραφίας ήταν μια εμπειρία αξέχαστη και συγκινητική εφόσον μου έδειξε μετά ένα ένα τα βήματα που έκανε για να βγει η φωτογραφία. Εκπληκτικός!
Με τις συσκευασίες με το βραδινό μας στις τσάντες, ανηφορίζουμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα στο Colle del Gianicolo ή αλλιώς Janiculum Hill.
Ένας ακόμη υπέροχος λόφος με πολύ πράσινο και αρκετό κόσμο ιδανικός για τους φυσιολάτρεις.
Ιδιαίτερος επισκέπτης στην κορυφή του λόφου.
Συζητώντας τα νέα της ημέρας.
Η θέα απο το λόφο το σούρουπο...
...και το βράδυ.
Ξανακατεβαίνουμε στο Trastevere για νυχτερινό σουλάτσο και ποτάκι.
Το μαγαζάκι που κάτσαμε. Μια παγωμένη μπύρα ήταν ότι πρέπει.
Πανσέληνος! Αυτό θα πει τύχη.
Farmacia Santa Maria Della Scala, ή αλλιώς το αρχαιότερο φαρμακείο της Ρώμης, ακόμα σε λειτουργία!
Ο Τίβερης το βράδυ.
Κι άλλα γραφικά φωτισμένα στενά. Παντού κυρίως νεολαία.
Κάπου εδώ τελείωσε και η 4η ημέρα στη Ρώμηκαι πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το διαμέρισμα. Την επόμενη ημέρα είχαμε και πάλι πρωινό ξύπνημα γιατί στις 8:30 έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο για τη Σιένα.
Η Ρώμη τελείωσε αλλά θα τη θυμάμαι (μέχρι να ξαναπάω) σαν μια από τις ομορφότερες πόλεις που έχω δει. Θα ήθελα να την επισκεφτώ την άνοιξη ή το φθινόπωρο με λιγότερους τουρίστες και φυσικά λιγότερη ζέστη, ώστε να την απολαύσω ακόμα περισσότερο.
Φτάσαμε λοιπόν και μετά απο αρκετή ώρα περπατήματος απο το μετρό μέχρι να μπούμε στο Βατικανό, παρ'όλο που ήταν γύρω στις 9 το πρωί είχε ήδη αρχίσει να κάνει ζέστη. Στην πλατεία του Αγίου Πέτρου γινόταν κυριολεκτικά πανικός απο κόσμο. Μάλιστα περάσαμε και απο έλεγχο...αεροδρομίου στην είσοδο πριν την πλατεία. Κάποιος είχε ομιλία έξω απο το Ναό του Αγίου Πέτρου. Αυτό μας χάλασε τα σχέδια γιατί είχαμε οργανώσει το πρόγραμμα έτσι ώστε να δούμε το Ναό και τους κήπους κατά τις 9 και στις 11:30 να είμαστε στο Μουσείο του Βατικανού.
Ο ναός τώρα λόγω όλου αυτού ήταν κλειστός. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε ρωτώντας σε αγγλικά και σε κουτσο-ιταλικά τι συμβαίνει, τι ώρα θα ανοίξει ο ναός, πώς μπορούμε να πάμε στους κήπους κλπ. Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να δείτε ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.
Και τελικά καταλάβαμε εντός ολίγου τι συνέβαινε. Είχε βγει ο Πάπας σε ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι, όρθιος μέσα σε αυτό, περνούσε γύρω απο τον κόσμο και χαιρετούσε ωσάν ροκ σταρ. Πραγματικά μας φάνηκε η όλη σκηνή απο αστεία μέχρι και λίγο γελοία. Το αυτοκινητάκι επιτάχυνε ανά διαστήματα λίγο απότομα, ο Πάπας έχανε λίγο την ισορροπία του, ο κόσμος τσίριζε και φωτογράφιζε ακατάπαυστα και πίσω μεγάλες οθόνες τον δείχνανε σε gros plan. Σωστό πανηγυράκι.
Ρωτώντας λοιπόν πότε θα μπορούσαμε να μπούμε στο ναό μας είπαν μετά τις 12. Δεν είχαμε προβλέψει οτι θα είναι κλειστός λόγω Πάπα και απο την έρευνα που είχα κάνει δεν έγραφε κάπου ότι αυτό συμβαίνει τις Τετάρτες, ή ίσως να μου διέφυγε εμένα. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε λοιπόν πώς θα καταφέρουμε να πάμε στους κήπους. Ρωτώντας αστυνομικούς και φύλακες μας είπαν οτι πρέπει να έχουμε κάνει κράτηση (...) και να ρωτήσουμε έξω απο τον έλεγχο στο κιόσκι πληροφοριών. Βγαίνουμε λοιπόν, στις πληροφορίες μας λένε οτι δε γνωρίζουν αν μπορούμε να μπούμε στους κήπους και πρέπει να ρωτήσουμε στο μουσείο δείχνοντας το εισιτήριο μας (το είχαμε βγάλει online). Επίσης μας είπαν οτι ο ναός θα ανοίξει για τον κόσμο στη 1, όχι στις 12 που μας είπε πριν ο φύλακας. Ας πάμε λέμε λοιπόν στο μουσείο να δούμε τι γίνεται. Εκεί μας είπαν οτι το εισιτήριο είναι μόνο για το μουσείο αλλά ούτως ή άλλως οι κήποι τις Τετάρτες ειναι...κλειστοί. Σοκ! Άλλα μας έλεγαν πριν άλλα τώρα (απορώ πώς η κυρία στις πληροφορίες δεν ήξερε κάτι τόσο σημαντικό), αλλά όπως και να'χει ήταν το πρώτο fail του προγράμματος, του οποίου εγώ είχα φτιάξει και μου έπεσαν λίγο τα μούτρα αλλά γενικά το ξεπεράσαμε γρήγορα. Δε θα βλέπαμε τους κήπους, οκ. Ξεκινήσαμε λοιπόν το μουσείο.
Έξω απο το μουσείο. Modern art?
Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος. Ο ενθουσιασμένος Βασίλης όντας πωρωμένος με τη μυθολογία άρχισε να μας λέει την ιστορία γύρω απο το γλυπτό και τι απεικονίζει.
Γλυπτά, γλυπτά, γλυπτά.
Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Προχωρώντας...
Βρήκαμε επιτέλους την Capella Sistina. Εντυπωσιακό δημιούργημα του Michelangelo όπου κοιτώντας όλη την οροφή αναρωτιέσαι πόσα χρόνια θα του πήρε του ανθρώπου να τελειώσει αυτό το έργο. Ωστόσο για κάποιο λόγο το είχα λίγο αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα οτι η γνωστή απεικόνιση του Θεού που δίνει ζωή στον Αδάμ (η μοναδική απεικόνιση του Θεού με ανθρώπινη μορφή) θα ήταν λίγο πιο μεγάλη, πιο ευδιάκριτη, οτι η οροφή δε θα είναι τόσο ψηλά... Για να το βρω έψαξα λίγη ώρα, ανάμεσα σε τόσα άλλες αναπαραστάσεις.
Φεύγοντας απο το μουσείο απο την Ελικοειδή Σκάλα. (Δε θα σχολιάσω ότι ρώτησα μια κυρία που ακριβώς είναι δείχνοντάς της σε φωτο στο google και μου έδειξε με το χέρι της ακριβώς πίσω της με ένα ύφος τύπου "helloooo??" Ένιωσα πιο χαζοτουρίστας απο ποτέ). Σκάλα-έργο τέχνης, με εντυπωσίασε!
Ήταν ακόμη αρκετά νωρίς και είχαμε περίπου μίαμιση-δύο ώρες μέχρι τη 1 που μας είπαν οτι ανοίγει ο ναός του Αγίου Πέτρου. Έτσι είπαμε να βρούμε ένα εστιατόριο να φάμε. Ξεκινήσαμε κοιτώντας τα εστιατόρια απέναντι απο το Βατικανό καθαρά απο περιέργεια αφού ξέραμε οτι κι αυτά είναι τέρμα τουριστικά και φυσικά πανάκριβα. Αφού μας έπεσαν τα μαλλιά απο τις τιμές είπαμε να χωθούμε στα γύρω στενά μήπως βρούμε κάτι λιγότερο κραυγαλέο άρα και ποιοτικά καλύτερο και πιο οικονομικό. Βρήκαμε ένα εστιατόριο που είχε menu με 10 ευρώ, ζυμαρικά ή σαλάτα+ποτό+1 μπάλα παγωτό.
Ιδού η καρμπονάρα του Βασίλη, η οποία δεν ήταν άσχημη αλλά ήταν εξαιρετικά μικρή σε ποσότητα, όπως και η μπύρα που μας έφεραν όπου το ποτήρι, περισσότερο καλαμάκι θύμιζε παρά ποτήρι. Το δικό μου πιάτο (κανελόνια με σπανάκι και τυρί) ήταν μια χαρά αλλά κι εδώ η ποσότητα μικρή. Το ίδιο και το πιάτο του Ευθύμη, σπαγκέτι με σολομό (δε μαθαίνει απο τα λάθη του!) στο οποίο πιάτο σολομός ούτε για δείγμα.
Αφού αποφασίσαμε οτι τελικά το φαστ φουντ ήταν μονόδρομος ξεκινήσαμε για το Βατικανό και πάλι και να δούμε το ναό του Αγίου Πέτρου.
Κάτι άλλο που λατρέψαμε στη Ρώμηπαρεμπιπτόντως, είναι οι δημόσιες βρύσες με πόσιμο νερό σε διάφορα σημεία. Δεν έχει τύχει να το ξαναδώ σε άλλη πόλη! Χρησιμότατο! Ανεφοδιασμός στα μπουκαλάκια του νερού λοιπόν και στρίβουμε για την πλατεία του Αγίου Πέτρου...
Αντικρίζοντας αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία: Μια ουρά-σαλιγκάρι, που ξεκινούσε απο την είσοδο του ναού και φτάνει μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σας κι ακόμα παραπέρα.Όλος αυτός ο κόσμος βασικά που φαίνεται στη φωτογραφία (με εξαίρεση αυτούς που είναι μπροστά απο τα κάγκελα) περίμενε στην ουρά για το ναό. Η αλήθεια είναι πως τέτοια ουρά είχα να δω απο τις Βερσαλίες στη Γαλλία.
Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσουμε αν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε. Δε θα είχα πρόβλημα αν δεν είχε 35 βαθμούς. Αλλά μισή ώρα κάτω απο τον ήλιο (το συννεφάκι που βλέπετε στη φωτογραφία πέρασε γρήγορα) και μάλιστα ενώ είχαμε ξεχάσει το αντηλιακό, δεν είχαμε καπέλα, δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Δε με ένοιαζε που δε θα έβλεπα τους τάφους των Πάπων ή του Αγίου Πέτρου, δεν το έχω και πολύ με το θρησκευτικό κομμάτι άλλωστε, αλλά το οτι έχασα τη θέα απο την κορυφή του ναού μου στοίχισε αρκετά. Γενικά στο Βατικανό γίνανε αρκετά λάθη στην οργάνωση. Όμως δεν είχαμε προβλέψει οτι θα έχει γίνεται αυτός ο χαμός με τον Πάπας τη συγκεκριμένη μερα.
Επόμενη στάση, Castel Sant'Angelo! Επίσης γνωστό και ως Μαυσωλείο του Αδριανού Κατασκευάστηκε το 130-139 στις όχθες του Τίβερη απο τον Αυτοκράτορα Αδριανό για τον ίδιο και την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποήθησε ως οχυρό κατά των επιδρομών προστατεύοντας τη βόρεια είσοδο της Ρώμης. Για την προστασία της Παπικής κοινότητας κατασκευάστηκε ένα μυστικό πέρασμα (14ος αιώνας) που συνέδεε το Βατικανό με το Castel Sant'Angelo. Το μαυσωλείο χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή βασανιστηρίων όπου άφηναν τους αιχμαλώτους να πεθάνουν απο την πείνα. Αρχικά στον κεντρικό πύργο δέσποζε το άγαλμα του Αυτοκράτορα να οδηγεί ένα άρμα σαν το Θεό Ήλιο. Αργότερα, αντικαταστάθηκε με το άγαλμα ενός αγγέλου, εξού και το όνομα του κάστρου. Σήμερα, ένα μπρούτζινο άγαλμα του 18ου αιώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ έχει αντικαταστήσει το προηγούμενο μαρμάρινο άγαλμα και κοσμεί το Μαυσωλείο στη μνήμη μιας πανώλης που έπληξε τη Ρώμη το 590 και έλαβε τέλος όταν εμφανίστηκε ένας άγγελος πάνω απο το Μαυσωλείο.
Ανηφορίζοντας....
H γέφυρα Sant'Angelo απο το Μαυσωλείο.
Στα στενά του κάστρου. Σαν μια μικρή συνοικία.
Παράθυρο με θέα!
Στην κορυφή του κάστρου, το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Και αυτή για μένα είναι η ομορφότερη θέα της Ρώμης. Απο το Castel Sant'Angelo. Σε ένα μόνο κάδρο τα σημαντικότερα μνημεία της Ρώμης, οι κορυφές των ναών και των σπιτιών, τα καμπαναριά, οι σοφίτες, οι καμινάδες. Η ομορφότερη εικόνα που έχω κρατήσει απο τηΡώμη και η αγαπημένη μου φωτογραφία.
Απο την ίδια γωνία λήψης , εστιάζοντας σε διαφορετικά σημεία.
Αλήθεια δε χόρταινα τη θέα κι έτσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Ας είναι καλά ο τηλεφακός μου!
Και προς το Βατικανό.
Θα καθόμασταν παραπάνω αν δεν ήταν καταμεσήμερο και δε μας έκαιγε ο ήλιος και ο Βασίλης είχε ήδη να τσιτσιρίζεται σα να είναι βαμπίρ. Θα ήθελα αυτή τη θέα να τη δω και με τα χρώματα της δύσης. Φαντάζομαι μόνο το χειμώνα είναι εφικτό αυτό εφόσον κλείνει στις 18:00 το καλοκαίρι.
Φεύγοντας απο το κάστρο συνεχίζουμε για το κέντρο της Ρώμης.
Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε.
Όμορφο κτίριο που μου τράβηξε την προσοχή καθώς προχωρούσαμε προς το κέντρο.
Και πάλι στην Piazza Venezia για τα απαραίτητα σουβενιρ...
Και για να κάτσουμε με το πακετάκι με το φαγητό μας μπροστά απο το Κολοσσαίο να το δούμε φωτισμένο (βάζοντας ταυτόχρονα την κάμερα να τραβήξει ένα timelapse φωτογραφιών).
Εδώ μας βρήκε και το τέλος της 3ης ημέρας στηΡώμη. Η θέα απο την κορυφή του Castel Sant'Angelo άξιζε όλη την κούραση και τη ζέστη, θα άξιζε και άλλη τόση.
4η ημέρα και το πρωι μας βρίσκει στο αγαπημένο μας μνημείο Victor Emmanuel, εσωτερικά αυτή τη φορά. Είσοδος ελεύθερη.
Η φτερωτή Νίκη. Δυο αντίστοιχα αγάλματα απο μπρούντζο κοσμούν τις κορυφές του μνημείου.
Η θέα απο την κορυφή του, απέναντι το Καπιτώλιο και δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Επόμενη στάση, Λόφος Καπιτωλίου. Εδώ έξω ακριβώς απο το Καπιτώλιο.
Θυμάστε την πρώτη μέρα τη φωτογραφία απο το Palatine Hill, που φαινόταν απέναντι ο κόσμος να βγάζει φωτογραφίες απο ένα σημείο που έγραψα οτι θα δούμε τις επόμενες μέρες; Αυτό λοιπόν είναι το σημείο. Κλασική φωτογραφία της Ρώμης που βλέπουμε σε καρτ ποστάλ και σχεδόν παντού στο ιντερνετ. Φοβερή γωνία λήψης προς τη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο Βασίλης περίμενε υπομονετικά στη σκιά να βγάλω τις φωτογραφίες και για το λίγο που τον φωνάξαμε να βγάλουμε τις αναμνηστικές μόνο που δεν εξατμίστηκε απο τον ήλιο και τη ζέστη. Κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε μιας και το έγκαυμα παραμόνευε, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τι μας περιμένει τις επόμενες ώρες...
"Η Ρώμη περπατιέται" διάβαζα παντού. Ναι, περπατιέται, όχι το καλοκαίρι όμως. Ένα μικρό εγκαυματάκι το πάθαμε και οι 3 στο σβέρκο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατευθυνθούμε προς το Circo Massimo, το πρώτο και μεγαλύτερο στάδιο/αρένα στην αρχαία Ρώμη. Ότι έχει απομείνει τέλος πάντων απο αυτό (είχα την τύχη να το δω απο το αεροπλάνο καθώς προσγειωνόμασταν). Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε....
Πηγαίναμε ακριβώς απο εκεί μας έβγαζαν οι χάρτες στο google και το στάδιο πουθενά. Βλέπαμε στο κινητό οτι είναι ακριβώς αριστερά μας αλλά είχε ένα τείχος και δεν μπορούσαμε να το δούμε αλλά ούτε και να μπούμε. Ρώτησα δυο τουρίστες και δεν ήξεραν. Άρχισα να φοβάμαι οτι έχουμε έρθει τελείως λάθος. Ζεσταινόμασταν (γνωστό πλέον) και πεινούσαμε πολύ. Οπότε λέμε ας το αφήσουμε και ας πάμε στον επόμενο προορισμό μας, την περιοχή Testaccio, όπου απο ότι διάβασα σε πολλά sites έχει πολύ καλό φαγητό, bars, clubs, nightlife κλπ. Περάσαμε λοιπόν απέναντι (η κουκίδα ειναι ο Βασίλης, βιάζεται να πάει στη σκιά!)
Και περνώντας απέναντι, κοιτώντας πίσω... το Circo Massimo! Μάλλον δεν ήμασταν απο τη σωστή μεριά για την είσοδο, αλλά το είδαμε τελικά έστω κι απο πιο μακριά.
Και απο εδώ και πέρα ξεκινάει μια οδύσσεια που και οι τρεις θέλουμε να ξεχάσουμε. Σίγουρα το χειρότερο μέρος του ταξιδιού.
Περπατούσαμε τουλάχιστον μισή ώρα για να βγούμε σε αυτό το Testaccio. Ήταν σχεδόν 3 το μεσημέρι, δεν είχαμε φάει τίποτα απο το πρωί και δεν έμοιαζε να βγαίνει κάπου όλη αυτή η διαδρομή. Στο χάρτη έλεγε ότι έχουμε βγει στην περιοχή Testaccio. H περιοχή αυτή κάθε άλλο παρά τουριστική φαινόταν. Τα πάντα κλειστά, δεν υπήρχε ψυχή. Το μόνο καταστήματα για φαγητό ήταν ένα burgerάδικο με 1-2 παρέες στη μέση του πουθενά. Ρώτησα περαστικούς, δεν πολυ-μιλούσαν αγγλικά. Τους λέω "ristorante???" και αυτοί μου έδειξαν χαμογελώντας το burgerάδικο που ανέφερα πριν. "Grazie" τους λέω χαμογελώντας και εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα που να κρυφτώ απο τους άλλους δύο όπου με περίμεναν με ύφος "ας έχεις κάτι καλό να μας πεις αλλιώς ετοιμάσου για βουτιά στον Τίβερη". Στη συνέχεια σκεφτήκαμε να πάμε πάλι πίσω στο κέντρο αλλά παίρνοντας ταξί εφόσον δε νιώθαμε τα πόδια μας. Ταξί όμως πουθενά ούτε για δείγμα. Απο που να περάσει ταξί; Απο την πόλη φάντασμα που είχαμε βγει; Κάτσαμε κάτω (κυριολεκτικά) και προσπάθησα να τους δείξω τα άρθρα που είχα διαβάσει στο ιντερνετ για το Testaccio."Ωραία", μου λένε, "ΠΟΥΝ΄ΤΟ;!;". Σιωπή. Σιωπή για πολύ ώρα και αρκετά νεύρα. Τελικά προσπάθησα να τους μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια περιγράφοντάς τους το Trastevere, που ήταν κοντά και ήταν ο επόμενος προορισμός μας περνώντας απλά τη γέφυρα του Τίβερη λίγο πιο κάτω. Ξεκινήσαμε, αφού τους είπα ότι έχει και το αγαπημένο μας πια fast-food λίγο μετά αφού περάσουμε τη γέφυρα. Η μόνη φωτογραφία που έβγαλα απο το... Testaccio, για να καταλάβετε, είναι αυτή (δεν είχα κουράγιο για δεύτερη):
Ghost town. Όχι τουριστική γειτονιά, ούτε προάστιο σε εργατικές συνοικίες δεν είναι έτσι. Πραγματικά προσπαθούμε ακόμα να ξεχάσουμε τη φόλα του Testaccio. Όμως είμαι σίγουρος πως εγώ (πάλι) κάτι έκανα λάθος. Κάπου αλλού θα βγήκαμε. Παρακαλώ, διαφωτίστε με!
Αφού κάτσαμε για τουλάχιστον 2 ώρες στο fast-food, φάγαμε wraps, burgers, ήπιαμε milk shakes και παγωμένο καφέ (και χωρούσαν κι άλλα), συμβουλευτήκαμε το ιντερνετ για να σιγουρευτούμε για το τι είναι το Trastevere, πήραμε το λεωφορείο για λίγες στάσεις και βρεθήκαμε στο κέντρο της ομορφότερης ίσως συνοικίας της Ρώμης. Αφου καταλάβαμε οτι είχαμε έρθει σωστά, αμέσως ξεχάσαμε (ε, σχεδόν ξεχάσαμε) το φιάσκο του Testaccio.
Γραφικές πλατείες, όμορφα στενά, πλακόστρωτοι δρόμοι, πολύχρωμα κτίρια με λουλούδια.
Στο εσωτερικό της Santa Maria in Trastevere.
Συνεχίζοντας τη βόλτα! Κτίριο καλυμμένο με κισσό.
Ώρα για πεντανόστιμο παγωτό με πρωτότυπες γεύσεις.
Δυο φιλαράκια που ζητούσαν βοήθεια.
Και κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Φωτογραφία απο φωτογραφική μηχανή του 19ου αιώνα με όλη τη διαδικασία...όπως τότε. Να κάθεσαι ακίνητος όση ώρα έχει ανοιχτό το κλείστρο για να μπει το φως, εκτύπωση αρνητικού, χρώμα σε νερό κλπ. Πετύχαμε τυχαία αυτόν τον τύπο (πριν δεν είχε ψυχή γύρω μας) ο οποίος έκανε όλη τη διαδικασία με ιδιαίτερα θεατρικό τρόπο. Ως λάτρης της φωτογραφίας ήταν μια εμπειρία αξέχαστη και συγκινητική εφόσον μου έδειξε μετά ένα ένα τα βήματα που έκανε για να βγει η φωτογραφία. Εκπληκτικός!
Με τις συσκευασίες με το βραδινό μας στις τσάντες, ανηφορίζουμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα στο Colle del Gianicolo ή αλλιώς Janiculum Hill.
Ένας ακόμη υπέροχος λόφος με πολύ πράσινο και αρκετό κόσμο ιδανικός για τους φυσιολάτρεις.
Ιδιαίτερος επισκέπτης στην κορυφή του λόφου.
Συζητώντας τα νέα της ημέρας.
Η θέα απο το λόφο το σούρουπο...
...και το βράδυ.
Ξανακατεβαίνουμε στο Trastevere για νυχτερινό σουλάτσο και ποτάκι.
Το μαγαζάκι που κάτσαμε. Μια παγωμένη μπύρα ήταν ότι πρέπει.
Πανσέληνος! Αυτό θα πει τύχη.
Farmacia Santa Maria Della Scala, ή αλλιώς το αρχαιότερο φαρμακείο της Ρώμης, ακόμα σε λειτουργία!
Ο Τίβερης το βράδυ.
Κι άλλα γραφικά φωτισμένα στενά. Παντού κυρίως νεολαία.
Κάπου εδώ τελείωσε και η 4η ημέρα στη Ρώμηκαι πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το διαμέρισμα. Την επόμενη ημέρα είχαμε και πάλι πρωινό ξύπνημα γιατί στις 8:30 έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο για τη Σιένα.
Η Ρώμη τελείωσε αλλά θα τη θυμάμαι (μέχρι να ξαναπάω) σαν μια από τις ομορφότερες πόλεις που έχω δει. Θα ήθελα να την επισκεφτώ την άνοιξη ή το φθινόπωρο με λιγότερους τουρίστες και φυσικά λιγότερη ζέστη, ώστε να την απολαύσω ακόμα περισσότερο.
Last edited by a moderator:
. Προσωπικά βρήκα σπουδαία την τοπική κουζίνα και το κρασί...λόγος να ξαναπάω.
