georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Η επόμενη και τελευταία ημέρα στη Φλωρεντία είχε το πρωί το μουσείο Stibbert. Το ανακάλυψα ψάχνοντας στο internet για εναλλακτικά πράγματα που μπορείς να κάνεις στη Φλωρεντία "off the beaten track" όπως λένε.
To μουσείο Stibbert φιλοξενεί μία απο τις μεγαλύτερες συλλογές ευρωπαϊκών, ιαπωνικών και ισλαμικών πανοπλιών και όπλων στον κόσμο, καθώς επίσης και μια εντυπωσιακή συλλογή Αναγεννησιακής ζωγραφικής και είδη λαϊκής τέχνης απο την ίδια περίοδο.
Το μουσείο ήταν αρκετά μακριά απο το σπίτι μας και για κάποιο λόγο δεν υπήρχε δρομολόγιο λεωφορείου που να εξυπηρετεί. Έπρεπε να περπατήσουμε, να πάρουμε λεωφορείο και μετά να περπατήσουμε πάλι αρκετά. Οπότε είπαμε να το πάρουμε όλο με τα πόδια για να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας το λεωφορείο. Γενικά το δίκτυο συγκοινωνιών της Φλωρεντίας δεν είναι και το καλύτερο που έχω δει.
Εδώ, στους κήπους του μουσείου, κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα πριν αρχίσει η ξενάγηση. Πολύ όμορφο.
Σε ένα απο τα πρώτα (απο τα 57) δωμάτια της Villa Stibbert. Ο Βασίλης όντας λάτρης του Μεσαίωνα μας εξηγούσε πώς ονομάζεται το κάθε τι, ποια ήταν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του κάθε όπλου κλπ. Τόσα χρόνια D&D, μπρίκια κολλάμε;
Το εντυπωσιακότερο απο τα δωμάτια του μουσείου, κατά τη γνώμη μου.
Πιάνο, που λειτουργεί ακόμη...
Η αίθουσα χορού.
Ο μανδύας του Ναπολέοντα. Τον αγόρασε ο ίδιος ο Stibbert απο έναν...παλαιοπώλη.
Φεύγοντας απο το μουσείο και περνώντας απο γειτονιές αρκετά μακριά απο το κέντρο (δεν υπήρχε ψυχή, κυριολεκτικά) πετύχαμε αυτό σε μια πλατεία: Μηχάνημα για να γεμίσεις το μπουκαλάκι σου με παγωμένο νερό και μάλιστα είχες και επιλογή, φυσικό νερό ή με ανθρακικό; Frizzante! Το βρήκα πανέξυπνο και εξυπηρετικότατο! Δεν το έχω ξαναδεί πουθενά. Μπράβο στο δήμο.
Πίσω στο κέντρο, οι κάδοι σκουπιδιών έχουν minimal σχεδιασμό και το σύμβολο της πόλης επάνω τους. Κι επίσης δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Ο πραγματικός κάδος είναι κάτω απο το έδαφος με τριπλάσια χωρητικότητα. Πώς μια απλή ιδέα μπορεί να εξοικονομήσει χώρο και να ανεβάσει το επίπεδο ζωής. Εκπληκτικό!
Και πάλι βόλτες στην πόλη, εδώ το άγαλμα της Δικαιοσύνης στην Piazza Santa Trìnita.
Σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
Λίγο Duomo ακόμη
Στάση για φαγητό σε εστιατόριο με μενού. Και πάλι απογοήτευση το φαγητό. Τα φαγητά ήρθαν υπερβολικά γρήγορα και η ποιότητα απο μέτρια έως κακή για την τιμή τους. Εδώ, ta gnocchi με pesto που πήρα. Μου είχε τελειώσει το internet στο κινητό επίσης και δεν μπορούσα να δω κριτικές για το εν λόγω εστιατόριο. Αν βλέπαμε, θα φεύγαμε τρέχοντας. Αλλά πραγματικά το έχω άχτι, δεν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο στην Ιταλία τυχαία και να πω οτι φάγαμε καλά. Τόσο άτυχοι ήμασταν πια... Κάποτε δεν υπήρχαν κινητά, ούτε internet. Θα έπρεπε νομίζω να μπορεί να υπάρχει και λίγος αυθορμητισμός. Πεινάς, κάνεις μια βόλτα, κάθεσαι σε ένα μαγαζάκι και τρως σαν άνθρωπος.
Street perfomer κοντά στην Piazza della Repubblica.
Περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας ανεβάσει στο λόφο, η στάση κοντά στην όμορφη Piazza della Stazione.
Και φτάνουμε στην Piazzale Michelangelo με την εντυπωσιακή θέα της Φλωρεντίας που βλέπουμε σε καρτ-ποσταλ και παντού στο internet. Άπειρος κόσμος, καντίντες με φαγητά και αναψυκτικά, 2 νιόπαντρα ζευγάρια που κάνανε φωτογράφιση γάμου και πολλοί τουρίστες.
Εδώ, αντίγραφο του αγάλματος του Δαυίδ και πάλι στο κέντρο της πλατείας.
Και η θέα, καθώς ο ήλιος κατεβαίνει. Πολύ εντυπωσιακή, μαγική θα έλεγα.
Με λίγο περισσότερο ζουμ. Αγαπημένη ώρα για φωτογραφία, το καλύτερο φως της ημέρας. H Ponte Vecchio.
Palazzo Vecchio και Καθεδρικός της Φλωρεντίας.
Στα σκαλάκια στην Piazzale Michelangelo, ο Ευθύμης κι ο Βασίλης περιμένοντας να δουν κι αυτοί (όπως και οι υπόλοιποι) το ηλιοβασίλεμα.
Ας κάτσω κι εγώ!
Πάντως θέλω να σημειώσω κάτι εδώ. Όσο όμορφη και εντυπωσιακή ήταν η θέα απο την Piazzale Michelangelo (ειλικρινά απο τα ομορφότερα τοπία που έχω δει σε ευρωπαϊκή πόλη) η όλη μαγεία χανόταν απο τα κύματα των τουριστών (οι μισοί Ασιάτες). Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε λόφο (στον λόφο Gianicolo στη Ρώμη είχε αισθητά λιγότερο κόσμο, τουλάχιστον το 1/3). Εκτός απο τη φωτογράφιση γάμου που σας ανέφερα, πέρασαν δύο σχολεία που στήθηκαν στο καλύτερο σημείο για να βγάλουν αναμνηστική. Φωνές, χαμός. Στο τοπίο αυτό νομίζω δεν ταιριάζει τόση βουή. Αν το γνώριζα θα είχα ξυπνήσει στις 5 το πρωί να έρθω να το δω. Περίμενα οτι θα έχει κόσμο φυσικά, αλλά αυτό δεν το έχω ξαναδεί πουθενά αλλού.
Όμως προσπάθησα να επικεντρωθώ στην παρακάτω εικόνα, αγνοώντας το πλήθος, ειδικά τώρα που όσο έδυε ο ήλιος τα χρώματα γινόντουσαν όλο και πιο γλυκά.
Και κυρίως σε αυτή: Τα φώτα ανάβουν στη Φλωρεντία.
Και το φεγγάρι...
Αυτή ήταν η τελευταία μας ημέρα στη Φλωρεντία. Η εικόνα που μου άφησε; Γραφική, με αέρα Αναγέννησης αλλά και Μεσαίωνα, τέχνη παντού, με πλούσια ιστορία και όμορφη σαν ένα μεγάλο κουκλόσπιτο. Έχω την αίσθηση όμως πως δεν τη χάρηκα όσο ήθελα, δεν την ανακάλυψα αρκετά. Έφυγα με την αίσθηση οτι κάτι μου έλειπε. Θα ήθελα να την ξαναδώ μια άλλη εποχή του χρόνου που θα έχει λιγότερη ζέστη και ενδεχομένως και λιγότερο κόσμο.
Πίζα
Η πτήση μας για Αθήνα ήταν προγραμματισμένη στις 17:30 το απόγευμα απο το αεροδρόμιο της Πίζας. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί απο τη Φλωρεντία ώστε να έχουμε μερικές ώρες για να δούμε την πόλη και φυσικά το διάσημο Πύργο.
Στο τρένο, ταξιδεύοντας. Στο πλάνο δεξιά, το σακίδιο πλάτης που μπαίνει παντού, χωράει πραγματικά τα πάντα και με έσωσε απο τα έξτρα έξοδα της βαλίτσας.
Με τη μεγάλη βοήθεια του travelstories, βρήκαμε πολύ εύκολα λύση στο πρόβλημα της φύλαξης αποσκευών μέχρι να κάνουμε τις βόλτες μας στην πόλη (ευχαριστώ πολύ παιδιά). Έτσι, αφήσαμε τις αποσκευές στον Pisa Centrale όταν αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανεβαίνουμε βόρεια της πόλης.
Εδώ η συμπαθητική πλατεία Piazza Vittorio Emanuele II, έξω από το σταθμό.
Στους δρόμους της Πίζας. Η συγκεκριμένη γιαγιά πραγματικά πολύ active και όχι μόνο. Κατευθύνεται στον μπλε κάδο ανακύκλωσης να ρίξει αρκετά πραγματάκια. Οικολογική συνείδηση σε όλα!
Αυτή είναι η βασική πολεοδομία στην Πίζα. Συμπαθητική πόλη χωρίς κάτι πολύ ιδιαίτερο. Χιουμοριστικά λέγαμε οτι μοιάζει με τη Λαμία. Μικρή, ίδια περίπου απόσταση απο τη Ρώμηόπως και η Λαμία απο την Αθήνα και φυσικά φοιτητούπολη. Έτσι, λέγαμε πώς τώρα περνάμε απο την Πλατεία Πάρκου, την Πλατεία Λαού κλπ.
Περνώντας πάνω απο τον Άρνο απο την Ponte Solferino. Δεξιά, η εκκλησία Santa Maria della Spina, σε κατάσταση αποκατάστασης (φυσικά!).
Και μετά απο λίγη ώρα φτάνουμε στην Piazza dei Miracoli και στον περίφημο Πύργο της Πίζας. Ο Πύργος είναι το ανεξάρτητο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού της Πίζας. Η κλίση του πύργου άρχισε κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, η οποία προκλήθηκε απο τα ανεπαρκή θεμέλια που δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν σωστά το βάρος της κατασκευής λόγω του πολύ μαλακού εδάφους απο τη μία πλευρά.
Η κλίση αυξήθηκε στις επόμενες δεκαετίες πριν από την ολοκλήρωση της κατασκευής και συνεχιζόταν συνεχώς να αυξάνεται μέχρι το 1990 όπου διακόπηκε η λειτουργία του Πύργου και απαγορεύτηκε η είσοδος στους επισκέπτες. Τρία χρόνια μετά ξεκίνησαν οι εργασίες διάσωσης του μνημείου. Περίπου 860 τόνοι μολύβδου χύθηκαν στη βάση του προκειμένου να αντισταθμίσουν την κλίση, ενώ 18 χαλύβδινοι τένοντες αγκίστρωσαν το μνημείο στο έδαφος δημιουργώντας έτσι μια ασφαλή ανάσχεση στον κίνδυνο κατάρρευσης. Παράλληλα σκάφτηκε το έδαφος της βόρειας πλευράς ώστε να μετατοπιστεί ο κατακόρυφος άξονας. Αποτέλεσμα των εργασιών αυτών που ολοκληρώθηκαν το 2001 ήταν να "ψηλώσει" το μνημείο κατά 23 εκατοστά και να συνεχίσει πλέον να είναι επισκέψιμο στο κοινό.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της κλίσης του Πύργου.
Ο Καθεδρικό Ναός δεξιά, με εργασίες αποκατάστασης κι αυτός βεβαίως βεβαίως και αριστερά το Βαπτιστήριο.
Ο Καθεδρικός μαζί με τον Πύργο.
Το εισιτήριο για να ανέβεις στον Πύργο είχε 18 ευρώ. Ε όχι δα. Ποιος νομίζει οτι είναι, ο Άιφελ; Δεν ανεβήκαμε, ελπίζοντας να μη χάσαμε κάτι σπουδαίο.
Αφίσα στην επιστροφή προς το σταθμό.
Η πιο γνωστή ονομασία ξενοδοχείου στην Ελλάδα, τώρα και στην Πίζα.
Η σχολή Φαρμακευτικής.
Πύργος που δε μάθαμε ποτέ παραπάνω λεπτομέρειες για αυτόν. Αν γνωρίζεται κάτι, διαφωτίστε...
Χρώμα
Ευφυές λογοπαίγνιο.
Μετά απο 5 λεπτά απο τον σταθμό Pisa Centrale βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο παίρνοντας το λεωφορείο ή περπατώντας γύρω στα 20 λεπτά.
Αυτό ήταν το ταξίδι μας στην Ιταλία. Τι θα κρατήσω απο την κάθε πόλη:
Ρώμη: Η αγαπημένη μου απο τις τέσσερις. Γραφικότητα σε συνδυασμό με ότι μπορεί να σου προσφέρει μια μεγαλούπολη, αρχιτεκτονική, ιστορία, μνημεία, ναοί, κορυφές κτιρίων, λόφοι, πλακόστρωτοι δρόμοι, παγωτά, ευγενικός και χαμογελαστός κόσμος με μεσογειακό ταμπεραμέντο, χρώμα, φύση. Δεν την αποκαλούν τυχαία την "Αιώνια Πόλη". Την κατατάσσω σίγουρα στις 3 καλύτερες πόλεις που έχω επισκεφτεί.
Σιένα: Απο τις γραφικότερες μικρές πόλεις που έχω δει, ένα μεσαιωνικό αριστούργημα τέλειο για μια ημέρα ή για ένα Σαββατοκύριακο.
Φλωρεντία: Η μεσαιωνική παραμυθούπολη, η πόλη των τεχνών και της Αναγέννησης, με τους όμορφους δρόμους, τις άμαξες με τα άλογα και τα ήσυχα στενά (αλλά και τις ορδές τουριστών στους κεντρικούς δρόμους).
Πίζα: Απαραίτητη μονοήμερη εκδρομή αν μπορείτε να διαθέσετε λίγες ώρες για να μία ημέρα εκτός Ρώμης.
Συμβουλή: Αποφύγετε τους καλοκαιρινούς μήνες. Η ζέστη είναι ανυπόφορη για κάποιον που θέλει να περπατήσει την πόλη. Επιπλέον, οργανώστε καλά το που θα φάτε. Βρείτε απο πριν τα εστιατόρια που παίρνουν καλές κριτικές και δείτε τιμές. Δύσκολα θα βρεις στην τύχη κάτι καλό, ακόμα κι αν πρόκειται για street food. Το οτι δεν έφαγα καλά στην Ιταλία είναι ένας απο τους βασικούς παράγοντες που αυτό δεν ήταν ένα απο τα καλύτερα ταξίδια που έχω κάνει.
Τη Ρώμη θα την ξαναδώ κάποια στιγμή, σίγουρα. Κι ας μην έριξα κέρμα στη Fontana di Trevi.
To μουσείο Stibbert φιλοξενεί μία απο τις μεγαλύτερες συλλογές ευρωπαϊκών, ιαπωνικών και ισλαμικών πανοπλιών και όπλων στον κόσμο, καθώς επίσης και μια εντυπωσιακή συλλογή Αναγεννησιακής ζωγραφικής και είδη λαϊκής τέχνης απο την ίδια περίοδο.
Το μουσείο ήταν αρκετά μακριά απο το σπίτι μας και για κάποιο λόγο δεν υπήρχε δρομολόγιο λεωφορείου που να εξυπηρετεί. Έπρεπε να περπατήσουμε, να πάρουμε λεωφορείο και μετά να περπατήσουμε πάλι αρκετά. Οπότε είπαμε να το πάρουμε όλο με τα πόδια για να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας το λεωφορείο. Γενικά το δίκτυο συγκοινωνιών της Φλωρεντίας δεν είναι και το καλύτερο που έχω δει.
Εδώ, στους κήπους του μουσείου, κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα πριν αρχίσει η ξενάγηση. Πολύ όμορφο.
Σε ένα απο τα πρώτα (απο τα 57) δωμάτια της Villa Stibbert. Ο Βασίλης όντας λάτρης του Μεσαίωνα μας εξηγούσε πώς ονομάζεται το κάθε τι, ποια ήταν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του κάθε όπλου κλπ. Τόσα χρόνια D&D, μπρίκια κολλάμε;
Το εντυπωσιακότερο απο τα δωμάτια του μουσείου, κατά τη γνώμη μου.
Πιάνο, που λειτουργεί ακόμη...
Η αίθουσα χορού.
Ο μανδύας του Ναπολέοντα. Τον αγόρασε ο ίδιος ο Stibbert απο έναν...παλαιοπώλη.
Φεύγοντας απο το μουσείο και περνώντας απο γειτονιές αρκετά μακριά απο το κέντρο (δεν υπήρχε ψυχή, κυριολεκτικά) πετύχαμε αυτό σε μια πλατεία: Μηχάνημα για να γεμίσεις το μπουκαλάκι σου με παγωμένο νερό και μάλιστα είχες και επιλογή, φυσικό νερό ή με ανθρακικό; Frizzante! Το βρήκα πανέξυπνο και εξυπηρετικότατο! Δεν το έχω ξαναδεί πουθενά. Μπράβο στο δήμο.
Πίσω στο κέντρο, οι κάδοι σκουπιδιών έχουν minimal σχεδιασμό και το σύμβολο της πόλης επάνω τους. Κι επίσης δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Ο πραγματικός κάδος είναι κάτω απο το έδαφος με τριπλάσια χωρητικότητα. Πώς μια απλή ιδέα μπορεί να εξοικονομήσει χώρο και να ανεβάσει το επίπεδο ζωής. Εκπληκτικό!
Και πάλι βόλτες στην πόλη, εδώ το άγαλμα της Δικαιοσύνης στην Piazza Santa Trìnita.
Σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
Λίγο Duomo ακόμη
Στάση για φαγητό σε εστιατόριο με μενού. Και πάλι απογοήτευση το φαγητό. Τα φαγητά ήρθαν υπερβολικά γρήγορα και η ποιότητα απο μέτρια έως κακή για την τιμή τους. Εδώ, ta gnocchi με pesto που πήρα. Μου είχε τελειώσει το internet στο κινητό επίσης και δεν μπορούσα να δω κριτικές για το εν λόγω εστιατόριο. Αν βλέπαμε, θα φεύγαμε τρέχοντας. Αλλά πραγματικά το έχω άχτι, δεν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο στην Ιταλία τυχαία και να πω οτι φάγαμε καλά. Τόσο άτυχοι ήμασταν πια... Κάποτε δεν υπήρχαν κινητά, ούτε internet. Θα έπρεπε νομίζω να μπορεί να υπάρχει και λίγος αυθορμητισμός. Πεινάς, κάνεις μια βόλτα, κάθεσαι σε ένα μαγαζάκι και τρως σαν άνθρωπος.
Street perfomer κοντά στην Piazza della Repubblica.
Περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας ανεβάσει στο λόφο, η στάση κοντά στην όμορφη Piazza della Stazione.
Και φτάνουμε στην Piazzale Michelangelo με την εντυπωσιακή θέα της Φλωρεντίας που βλέπουμε σε καρτ-ποσταλ και παντού στο internet. Άπειρος κόσμος, καντίντες με φαγητά και αναψυκτικά, 2 νιόπαντρα ζευγάρια που κάνανε φωτογράφιση γάμου και πολλοί τουρίστες.
Εδώ, αντίγραφο του αγάλματος του Δαυίδ και πάλι στο κέντρο της πλατείας.
Και η θέα, καθώς ο ήλιος κατεβαίνει. Πολύ εντυπωσιακή, μαγική θα έλεγα.
Με λίγο περισσότερο ζουμ. Αγαπημένη ώρα για φωτογραφία, το καλύτερο φως της ημέρας. H Ponte Vecchio.
Palazzo Vecchio και Καθεδρικός της Φλωρεντίας.
Στα σκαλάκια στην Piazzale Michelangelo, ο Ευθύμης κι ο Βασίλης περιμένοντας να δουν κι αυτοί (όπως και οι υπόλοιποι) το ηλιοβασίλεμα.
Ας κάτσω κι εγώ!
Πάντως θέλω να σημειώσω κάτι εδώ. Όσο όμορφη και εντυπωσιακή ήταν η θέα απο την Piazzale Michelangelo (ειλικρινά απο τα ομορφότερα τοπία που έχω δει σε ευρωπαϊκή πόλη) η όλη μαγεία χανόταν απο τα κύματα των τουριστών (οι μισοί Ασιάτες). Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε λόφο (στον λόφο Gianicolo στη Ρώμη είχε αισθητά λιγότερο κόσμο, τουλάχιστον το 1/3). Εκτός απο τη φωτογράφιση γάμου που σας ανέφερα, πέρασαν δύο σχολεία που στήθηκαν στο καλύτερο σημείο για να βγάλουν αναμνηστική. Φωνές, χαμός. Στο τοπίο αυτό νομίζω δεν ταιριάζει τόση βουή. Αν το γνώριζα θα είχα ξυπνήσει στις 5 το πρωί να έρθω να το δω. Περίμενα οτι θα έχει κόσμο φυσικά, αλλά αυτό δεν το έχω ξαναδεί πουθενά αλλού.
Όμως προσπάθησα να επικεντρωθώ στην παρακάτω εικόνα, αγνοώντας το πλήθος, ειδικά τώρα που όσο έδυε ο ήλιος τα χρώματα γινόντουσαν όλο και πιο γλυκά.
Και κυρίως σε αυτή: Τα φώτα ανάβουν στη Φλωρεντία.
Και το φεγγάρι...
Αυτή ήταν η τελευταία μας ημέρα στη Φλωρεντία. Η εικόνα που μου άφησε; Γραφική, με αέρα Αναγέννησης αλλά και Μεσαίωνα, τέχνη παντού, με πλούσια ιστορία και όμορφη σαν ένα μεγάλο κουκλόσπιτο. Έχω την αίσθηση όμως πως δεν τη χάρηκα όσο ήθελα, δεν την ανακάλυψα αρκετά. Έφυγα με την αίσθηση οτι κάτι μου έλειπε. Θα ήθελα να την ξαναδώ μια άλλη εποχή του χρόνου που θα έχει λιγότερη ζέστη και ενδεχομένως και λιγότερο κόσμο.
Πίζα
Η πτήση μας για Αθήνα ήταν προγραμματισμένη στις 17:30 το απόγευμα απο το αεροδρόμιο της Πίζας. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί απο τη Φλωρεντία ώστε να έχουμε μερικές ώρες για να δούμε την πόλη και φυσικά το διάσημο Πύργο.
Στο τρένο, ταξιδεύοντας. Στο πλάνο δεξιά, το σακίδιο πλάτης που μπαίνει παντού, χωράει πραγματικά τα πάντα και με έσωσε απο τα έξτρα έξοδα της βαλίτσας.
Με τη μεγάλη βοήθεια του travelstories, βρήκαμε πολύ εύκολα λύση στο πρόβλημα της φύλαξης αποσκευών μέχρι να κάνουμε τις βόλτες μας στην πόλη (ευχαριστώ πολύ παιδιά). Έτσι, αφήσαμε τις αποσκευές στον Pisa Centrale όταν αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανεβαίνουμε βόρεια της πόλης.
Εδώ η συμπαθητική πλατεία Piazza Vittorio Emanuele II, έξω από το σταθμό.
Στους δρόμους της Πίζας. Η συγκεκριμένη γιαγιά πραγματικά πολύ active και όχι μόνο. Κατευθύνεται στον μπλε κάδο ανακύκλωσης να ρίξει αρκετά πραγματάκια. Οικολογική συνείδηση σε όλα!
Αυτή είναι η βασική πολεοδομία στην Πίζα. Συμπαθητική πόλη χωρίς κάτι πολύ ιδιαίτερο. Χιουμοριστικά λέγαμε οτι μοιάζει με τη Λαμία. Μικρή, ίδια περίπου απόσταση απο τη Ρώμηόπως και η Λαμία απο την Αθήνα και φυσικά φοιτητούπολη. Έτσι, λέγαμε πώς τώρα περνάμε απο την Πλατεία Πάρκου, την Πλατεία Λαού κλπ.
Περνώντας πάνω απο τον Άρνο απο την Ponte Solferino. Δεξιά, η εκκλησία Santa Maria della Spina, σε κατάσταση αποκατάστασης (φυσικά!).
Και μετά απο λίγη ώρα φτάνουμε στην Piazza dei Miracoli και στον περίφημο Πύργο της Πίζας. Ο Πύργος είναι το ανεξάρτητο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού της Πίζας. Η κλίση του πύργου άρχισε κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, η οποία προκλήθηκε απο τα ανεπαρκή θεμέλια που δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν σωστά το βάρος της κατασκευής λόγω του πολύ μαλακού εδάφους απο τη μία πλευρά.
Η κλίση αυξήθηκε στις επόμενες δεκαετίες πριν από την ολοκλήρωση της κατασκευής και συνεχιζόταν συνεχώς να αυξάνεται μέχρι το 1990 όπου διακόπηκε η λειτουργία του Πύργου και απαγορεύτηκε η είσοδος στους επισκέπτες. Τρία χρόνια μετά ξεκίνησαν οι εργασίες διάσωσης του μνημείου. Περίπου 860 τόνοι μολύβδου χύθηκαν στη βάση του προκειμένου να αντισταθμίσουν την κλίση, ενώ 18 χαλύβδινοι τένοντες αγκίστρωσαν το μνημείο στο έδαφος δημιουργώντας έτσι μια ασφαλή ανάσχεση στον κίνδυνο κατάρρευσης. Παράλληλα σκάφτηκε το έδαφος της βόρειας πλευράς ώστε να μετατοπιστεί ο κατακόρυφος άξονας. Αποτέλεσμα των εργασιών αυτών που ολοκληρώθηκαν το 2001 ήταν να "ψηλώσει" το μνημείο κατά 23 εκατοστά και να συνεχίσει πλέον να είναι επισκέψιμο στο κοινό.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της κλίσης του Πύργου.
Ο Καθεδρικό Ναός δεξιά, με εργασίες αποκατάστασης κι αυτός βεβαίως βεβαίως και αριστερά το Βαπτιστήριο.
Ο Καθεδρικός μαζί με τον Πύργο.
Το εισιτήριο για να ανέβεις στον Πύργο είχε 18 ευρώ. Ε όχι δα. Ποιος νομίζει οτι είναι, ο Άιφελ; Δεν ανεβήκαμε, ελπίζοντας να μη χάσαμε κάτι σπουδαίο.
Αφίσα στην επιστροφή προς το σταθμό.
Η πιο γνωστή ονομασία ξενοδοχείου στην Ελλάδα, τώρα και στην Πίζα.
Η σχολή Φαρμακευτικής.
Πύργος που δε μάθαμε ποτέ παραπάνω λεπτομέρειες για αυτόν. Αν γνωρίζεται κάτι, διαφωτίστε...
Χρώμα
Ευφυές λογοπαίγνιο.
Μετά απο 5 λεπτά απο τον σταθμό Pisa Centrale βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο παίρνοντας το λεωφορείο ή περπατώντας γύρω στα 20 λεπτά.
Αυτό ήταν το ταξίδι μας στην Ιταλία. Τι θα κρατήσω απο την κάθε πόλη:
Ρώμη: Η αγαπημένη μου απο τις τέσσερις. Γραφικότητα σε συνδυασμό με ότι μπορεί να σου προσφέρει μια μεγαλούπολη, αρχιτεκτονική, ιστορία, μνημεία, ναοί, κορυφές κτιρίων, λόφοι, πλακόστρωτοι δρόμοι, παγωτά, ευγενικός και χαμογελαστός κόσμος με μεσογειακό ταμπεραμέντο, χρώμα, φύση. Δεν την αποκαλούν τυχαία την "Αιώνια Πόλη". Την κατατάσσω σίγουρα στις 3 καλύτερες πόλεις που έχω επισκεφτεί.
Σιένα: Απο τις γραφικότερες μικρές πόλεις που έχω δει, ένα μεσαιωνικό αριστούργημα τέλειο για μια ημέρα ή για ένα Σαββατοκύριακο.
Φλωρεντία: Η μεσαιωνική παραμυθούπολη, η πόλη των τεχνών και της Αναγέννησης, με τους όμορφους δρόμους, τις άμαξες με τα άλογα και τα ήσυχα στενά (αλλά και τις ορδές τουριστών στους κεντρικούς δρόμους).
Πίζα: Απαραίτητη μονοήμερη εκδρομή αν μπορείτε να διαθέσετε λίγες ώρες για να μία ημέρα εκτός Ρώμης.
Συμβουλή: Αποφύγετε τους καλοκαιρινούς μήνες. Η ζέστη είναι ανυπόφορη για κάποιον που θέλει να περπατήσει την πόλη. Επιπλέον, οργανώστε καλά το που θα φάτε. Βρείτε απο πριν τα εστιατόρια που παίρνουν καλές κριτικές και δείτε τιμές. Δύσκολα θα βρεις στην τύχη κάτι καλό, ακόμα κι αν πρόκειται για street food. Το οτι δεν έφαγα καλά στην Ιταλία είναι ένας απο τους βασικούς παράγοντες που αυτό δεν ήταν ένα απο τα καλύτερα ταξίδια που έχω κάνει.
Τη Ρώμη θα την ξαναδώ κάποια στιγμή, σίγουρα. Κι ας μην έριξα κέρμα στη Fontana di Trevi.
Last edited by a moderator:
. Προσωπικά βρήκα σπουδαία την τοπική κουζίνα και το κρασί...λόγος να ξαναπάω.
