Αργεντινή Ουρουγουάη Χορεύοντας Τάνγκο στη χώρα του Γαρδέλ, του Mάτε και της Μπόκα Τζούνιορ, Αργεντινή Ολέ!

[evaT]

12/01/2020 San Telmo

Αυτή ήταν και η τελευταία μέρα της πρώτης φάσης στο Μπουένος Αιρες.
Το βράδυ θα παίρναμε την πρώτη πτήση για ένα 9 μερο μεγάλο τουρ πριν επιστρέψουμε ξανά εδώ για το μεγάλο ταξίδι του επαναπατρισμού....
Αφήσαμε το σπίτι γύρω στις 10 όπως προβλεπόταν και καθώς είμαστε όλοι ξενυχτισμένοι φύγαμε για τα Πάρκα του Παλέρμο τα οποία δεν είχαμε χορτάσει, για να πιούμε καφέ και να τα περπατήσουμε λίγο περισσότερο. Είχαμε αφήσει τις αποσκευές πίσω στο κατάλυμα ώστε να είμαστε πιο ευέλικτοι και θα τις παίρναμε στο δρόμο για το αεροδρόμιο.
Περπατήσαμε αρκετά, φτάσαμε και στα Japonese Jardins (τους ιαπωνικούς κήπους) που δεν ξέρω τι λόγο ύπαρξης έχουν τόσο μακριά από την Ιαπωνία πάντως ήταν αριστούργημα και χάρμα οφθαλμών -έχω βάλει κάποιες φωτογραφίες παραπάνω στην ενότητα Bosques de Palermo.
Το μεσημεράκι πήγαμε στο Σαν Τέλμο όπου είχαμε ραντεβού με την Sheryl (την αμερικανοαργεντινιά φίλη μου) για να μας ξεναγήσει στην περιοχή. Μάλιστα είχε προτείνει να πάμε σπίτι της για mate πριν ξεκινήσουμε τη βόλτα το οποίο και αρνήθηκα για να μη χάνουμε χρόνο βλέποντας ντουβάρια πράγμα και το οποίο σκυλομετάνιωσα αργότερα όταν στη βόλτα μέσα στην περιοχή μας έδειξε το σημείο που μένει , ένα υπέροχο παραδοσιακό κτίριο που έχασα την ευκαιρία να δω και από μέσα αφού πλέον είχε περάσει η ώρα και δεν υπήρχε χρόνος.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην παραδοσιακή συνοικία του Σαν Τέλμο ανάμεσα από πολύ κόσμο αφού ήταν Κυριακή και υπήρχε πολύς λαός για την έκθεση Feria . Κατά μήκος των δρόμων γύρω από την Plaza Dorrego υπήρχαν πάγκοι με αντίκες, σουβενίρ και πολλών ειδών αντικείμενα και βέβαια αμέτρητοι τουρίστες.
Εμείς πιάσαμε την κουβέντα και μου έλεγε πολλά για τον τρόπο ζωής των Αργεντίνων, μισθούς , ενοίκια φιλοσοφία ζωής καθώς και αρκετά πολιτικοικονομικά στοιχεία. Η ίδια είναι πολιτικός αρθρογράφος σε δημοσιογραφικά blog των Ηνωμένων Πολιτειών στα οποία δημοσιεύει άρθρα σχετικά με την κοινονικοπολιτική κατάσταση στην Αργεντινή-είχα ήδη διαβάσει κάποια από αυτά που μου είχε στείλει πριν το ταξίδι...όπως και για την περιοχή και το πόσο οι ταξιδιωτικοί οδηγοί παρουσιάζουν μια αποτρεπτική εικόνα σε σχέση με την όποια επικινδυνότητα του να κινείσαι εκεί ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Βέβαια βράδυ δεν κινηθήκαμε στο σημείο εκείνο, στο Παλέρμο το πιο επικίνδυνο που βρήκα ήταν να σκοντάψεις σε κανά πεζοδρόμιο επειδή κοίταζες αλλού....
Μας πήγε και για σούπερ παγωτάκι εκτός τουριστικών δρόμων για το καλύτερο παγωτό στο Μπουένος Αιρες όπως το προλόγισε!! Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο που έχω φάει αλλά 2 μπάλες κρέμα σοκολάτα τις τσάκισα στο λεπτό!

Και εκεί που χαζεύαμε που λέτε στην Πλατεία Dorrego νάσου και ένα χορευτικό σόου τάγκο. Χαμός από τουρίστες τριγύρω να βιντεοσκοπούν, να δίνει ρέστα το ζευγάρι στις φιγούρες....στεκόμαστε και μεις να παρακολουθήσουμε εκεί μπροστά....τελειώνει ο χορός και ο Αργεντίνος μαζεύει χρήματα από όσους έχουν την ευχαρίστηση. Βγάζω και γω 200 πέσος που είχα στην τσέπη δηλαδή κάπου 3 ευρώ...
με ρωτάει από που είσαι; Grecia λέω! Grecia!!!!!! Αναφονεί!!! Με τραβάει στην ...πίστα και φωνάζει Greciaaaaaa! Syrtakiiiiii!!! Λέω τι συρτάκι;; πως συρτάκι; όχι συρτάκι ρε φίλε...εγώ τάγκο!
με συρτάκι καμία σχέση όμως....Δεν άκουγε τίποτα! Πάει στο λαπτοπ βάζει το Ζορμπά, αρχίζουν όλοι τριγύρω να χτυπούν ρυθμικά παλαμάκια, σηκώνονται και τα κινητά και τι να κάνω και γω απλώνω τα χέρια και ξεκινάω να βηματίζω κάτι μεταξύ συρτάκι- ξέχασα -τα βήματα- οπότε το γυρίζω σε χασαποσέρβικο για σιγουριά...μπαίνει κι ο αδερφός μου στην πίστα για να βοηθήσει την κατάσταση -όχι πως αυτός είναι καλύτερος στο συρτάκι αλλά είναι μεγάλος πανυγηρτζής, χτυπάμε και τα πόδια σαν τους βλάχους, έξαλλο το πλήθος όπα όπα εμείς, eeeessssaaaaa αυτοί (το αντίστοιχο όπα υποθέτω) και κάπως έτσι γίνεσαι παγκοσμίως ρεζίλι, ούτε θέλω να ξέρω σε πόσα live stories στο instagram έπαιξε το βιντεάκι εδώ πάντως δεν πρόκειται να το ανεβάσω!

Κάποια στιγμή μπήκε και ο Αργεντίνος στο χορό μαζί μας προσπαθώντας να μιμηθεί τα βήματα...ποιά βήματα;;; κι όταν επιτέλους τελείωσε ο διασυρμός του λέω τώρα πρέπει να χορέψουμε κι ένα τάγκο μαζί να σώσω ότι μπορώ από την υπόληψή μου! Η να τη χάσω δια παντός...θα δείξει!!
Αβάντι μαέστρο! Πέφτει το τάγκο στο ηχείο και χορεύουμε....απλά πράγματα του λέω στο αυτί μη μου δίνεις τα αεροπλανικά που έβλεπα με την παρτενέρ σου! Γελάει όχι λέει αυτά είναι για τους τουρίστες....θα χορέψουμε το παλιό ,αυθεντινό αργεντίνικο τάγκο....απολαύστε τον βιρτουόζο! Εγώ ακολουθώ τα βήματά του...δεν είναι εξαιρετικό αλλά είναι μια τίμια προσπάθεια! (από το συρτάκι σίγουρα καλύτερο χαχαχα)
Στο μεταξύ μη περιμένετε ταγκοφορέματα , τακούνια και τέτοια! Για τουρ είχα βγει η γυναίκα όχι για σόου! Ο καβαλιέρος κοστουμάτος , σένιος με τα όλα του και γω χίπισσα με αθλητικά !

Η φίλη μου μετά το χορό μου είπε πως παρακολουθούσε έκπληκτη διότι ο χορευτής αυτός (El Indie είναι το καλλιτεχνικό του )είναι πολύ γνωστός στην Αργεντινή και ποτέ μα ποτέ δε χορεύει με άλλη ντάμα εκτός από την παρτενέρ του σ αυτή την πλατεία ακόμα και με πολύ καλές χορεύτριες! Λέω μάλλον θα με καταλυπήθηκε μετά το συρτάκι μου

Μετά από τόσο χορό μας άνοιξε κι η όρεξη και η Sheryl μας πήγε εκεί κοντά σε street food αγορά η οποία ήταν κλειστή και είχε ζέστη να λιποθυμάς....Αδιαχώρητο από τον κόσμο αλλά κάπου χωθήκαμε και φάγαμε κάτι τέλεια βρώμικα Αργεντινής!

Πολύς λαός

κι ένα ενσταντανέ (!) από το χορευτικό

Ηταν μία από τις απολαυστικότερες ημέρες όλου του ταξιδιού και με τα ωραία απρόβλεπτα έπεσαν και τα σχετικά σχόλια μεταξύ μας και γελάσαμε πολύ.

Αργά το απόγευμα πήραμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε στο μικρό αεροδρόμιο το Jorge Newbery για να πάρουμε την πτήση μας για τους καταρράκτες Ιγκουαζού που θα ήταν ο επόμενος σταθμός.
Κι έτσι ξεκίνησε κ η εμπειρία μας με τις Λατινοαμερικάνικες αεροπορικές εταιρείες καθώς και τις πολιτικές πτήσεων που ισχύουν εδω. Πρώτη πτήση με τη Norwegian...

Πάω προς τον έλεγχο, θυμάμαι ότι έχω μπουκάλι με νερό και γκουμούτσα αντιηλιακό...Λέω αμάν πρέπει να τα πετάξω..Περίμενε λέει ο αδερφός μου (που είναι και πιλότος οπότε κάτι κατέχει περισσότερο) που ξέρεις τι πολιτικές έχουν εδώ. Βρε λες;;;
Περνάω έλεγχο, βγάζω και τα καλλυντικά μου που τα είχα στο ειδικό διάφανο σακουλάκι αεροδρομίου με τα μπουκαλάκια των μαξ 100ml το επιδεικνύω, μου χαμογελούν και μου λεν καλό ταξίδι! Και μπουκάλι νερό τρία τέταρτα του λίτρου στο αεροπλάνο και αντιηλιακό να πασαλείβομαι άπληστα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

6-7/01/2020 Μαδρίτη

Ο χρόνος από τη στιγμή που κλείστηκαν τα εισιτήρια μέχρι την πραγματοποίηση του ταξιδιού πέρασε αργά και βασανιστικά....Από τη μία εποχή με πολύ δουλειά και πλέον δεν μπορούσα να λείψω ούτε μέρα από τη δουλειά (ενόψει της μεγάλης άδειας που ζήτησα), από την άλλη κάθε δευτερόλεπτο που έβρισκα διαθέσιμο έψαχνα πληροφορίες διάβαζα οτιδήποτε χρήσιμο και άχρηστο έπεφτε στην αντίληψή μου και λίγο λίγο το ταξίδι αποκτούσε μια πιο σαφή υπόσταση!
Βέβαια όλο αυτό τον καιρό κάθε άλλη σκέψη είχε σχεδόν παραμεριστεί και στο μυαλό μου κυριαρχούσε π σχεδιασμός. η αδημονία καθώς και μια ακαθόριστη ανησυχία μια και αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής ταξίδι μου τόσο σε απόσταση όσο και χρονικά.
Ανησυχία για το πόσο κουραστικό θα αποδειχθεί , τι θα γίνει αν κλατάρω στη μέση, αν αρρωστήσουμε από τις εναλλαγές στο κλίμα και διάφορα τέτοια πιθανά και απίθανα.
Εντέλει η πολυπόθητη μέρα έφτασε και ξεκινήσαμε με βαρβάτο χειμώνα από το αεροδρόμιο Μακεδονία ,με την πρώτη πτήση προς τη Μπολώνια.
Εκεί δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να βγούμε στην πόλη οπότε μετά από μια ωραιότατη καρμπονάρα σε εστιατόριο του αεροδρομίου συνεχίσαμε με την επόμενη πτήση προς Μαδρίτη.
Φτάσαμε βραδάκι και κατευθείαν μετρό και Puerta del Sol όπου είχα βρει ένα ωραιότατο χοστελάκι με ιδιωτικό δωμάτιο και μόνο 45 ευρώ το βράδυ με πρωινό! Αφήσαμε τα βαλιτσάκια και η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα βγαίνοντας στην πλατεία ήταν αυτή!

δεν το λες και άσχημα....

Kάναμε μια βόλτα στη συνοικία του Lavapies ψάχνοντας μάταια να βρούμε κάτι ανοιχτό να τσιμπήσουμε...είχε πάει 11 το βράδυ και όλες οι κουζίνες είχαν κλείσει....Ισπανία σου λέει μετά! και εντέλει καταλήξαμε σε ένα wine bar που μας έβγαλε λίγο jamon & queso μαζί με υπέροχο vino tinto γιατί είχε κολλήσει το στομάχι στην πλάτη...

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με έναν εκθαμβωτικό ήλιο και θερμοκρασίες άνοιξης οπότε ξεχυθήκαμε στην πόλη και περπατήσαμε όσο δεν άντεχαν τα πόδια μας. Ο αδερφός μου είχε έρθει Μαδρίτη άλλες 2-3 φορές οπότε ήξερε δρόμους και κατατόπια. Εγώ με τον Αρη για πρώτη φορά και χαζέψαμε με τα όμορφα κτίρια, τους δρόμους, το ιστορικό κέντρο, του κήπους και τόσα άλλα!
Σας περιγράφω τη βόλτα φωτογραφικά γιατί μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις! Αν και παρακάτω έχω σκοπό να γράψω και πολυυυυύ κείμενο!

Piaza Mayor

Piaza Mayor

Ανάκτορα

Ανάκτορα

Almudena

Εφιπποι Ισπανοί Δημοτόμπατσοι....Κύριε Ζέρβα πάρτε καμιά ιδέα!!!

Μπυραρία στο ιστορικό κέντρο

Τα αδερφάκια! (δεν μοιάζουμε ο κουμπάρος ήταν άλλο χρώμα )

Churros με σοκολάτα μμμμμμμμμμμ!!!!

Retiro

Retiro

Tapas!

μμμμμμμμμ

Madrid

Ιστορικό κέντρο

Δυστυχώς η επιθυμία μου να επισκεφτώ το Reina Sofia κυρίως για να δω τη Γκουέρνικα έπεσε στο κενό καθώς τις Τρίτες το μουσείο είναι κλειστό το οποίο δεν γνώριζα και διαπίστωσα όταν έφτασα εκεί. Στεναχωρέθηκα λίγο αλλά σκέφτηκα πως έχω να δω πολλά πράγματα στη συνέχεια και ίσως μου δοθεί άλλη ευκαιρία στο μέλλον....
Μ αυτά και με εκείνα η ώρα πέρασε και πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο, η πτήση μας για Μπουένος Αιρες έφευγε στις 12 τα μεσάνυχτα....επιβιβαστήκαμε και το μεγάλο ταξίδι ξεκινούσε τώρα....

 

[travelbreak]

όλο το ταξίδι θα γινόταν με μια χειραποσκευή 10 κιλών

Έχεις καμιά (διακριτική) φωτογραφία αυτής της χειραποσκευής;
Όχι τίποτε άλλο, να τη δείξω στη γυναίκα μου θέλω!!
Εγώ (ως ανήρ) θέλω να δω του αδελφού σου.
Και για να σοβαρευτούμε: Τέλεια εισαγωγή!!!!

 

[evaT]

Έχεις καμιά (διακριτική) φωτογραφία αυτής της χειραποσκευής;
Όχι τίποτε άλλο, να τη δείξω στη γυναίκα μου θέλω!!
Εγώ (ως ανήρ) θέλω να δω του αδελφού σου.
Και για να σοβαρευτούμε: Τέλεια εισαγωγή!!!!

Χαχα ευχαριστωωω! Έφαγα πολύ κράξιμο από τον ταξιδευτή αδερφό μου γιατί γκρινιάζε βδομάδες για το πώς θα τα χορέσω όλα σε ένα βαλιτσακι...μου λέει θα πρέπει να μάθεις να ταξιδεύεις basic αν θες να βγει το πρόγραμμα! Είδα βιντεακια στο ytube και ιδού το αποτέλεσμα! (Φυσικά βάλαμε 2 φορές πλυντήριο στο ταξίδι και ότι καινούργιο αγόρασα..που αγόρασα! Το έφερα πίσω με πονηριά που θα καταθέσω αργότερα στην ιστορία....

 

[travelbreak]

Χαχα ευχαριστωωω! Έφαγα πολύ κράξιμο από τον ταξιδευτή αδερφό μου γιατί γκρινιάζε βδομάδες για το πώς θα τα χορέσω όλα σε ένα βαλιτσακι...μου λέει θα πρέπει να μάθεις να ταξιδεύεις basic αν θες να βγει το πρόγραμμα! Είδα βιντεακια στο ytube και ιδού το αποτέλεσμα! (Φυσικά βάλαμε 2 φορές πλυντήριο στο ταξίδι και ότι καινούργιο αγόρασα..που αγόρασα! Το έφερα πίσω με πονηριά που θα καταθέσω αργότερα στην ιστορία....
View attachment 294524

Το σύστημα αυτό το εφάρμοσα κι εγώ στην επιστροφή από Λονδίνο, αφού επισκέφτηκα τα primark. Και είχα και βαλίτσα 20 κιλών!!!

 

[evaT]

Ξεκινώ να γράφω για το Μπουένος Αιρες πίνοντας μάτε! Το εθνικό τους ρόφημα που πίνουν μετά μανίας παντού....στην αρχή σου φαίνεται αστείο να τους βλέπεις όλους κατακαλόκαιρο με το θερμός παραμάσχαλα και την χαρακτηριστική κούπα στο χέρι. Σιγά σιγά το συνηθίζεις....Αργεντινή και μάτε πάνε πακέτο!
Η γεύση του είναι κάτι μεταξύ πράσινου τσαγιού με μια στιφή γεύση καπνού...έχω κόψει το τσιγάρο πάνω από 2 χρόνια πριν και η γεύση μου το θύμισε έντονα....δεν περιέχει όμως νικοτίνη οπότε το πίνω άφοβα! και μ αρέσει κιόλας....μου φέρνει και τις εικόνες πιο έντονα στο μυαλό οπότε γράφω εμπνεόμενη παρέα με το μάτε μου!!

Αφιξη στο Μπουένος Αιρες περίπου στις 9 το πρωί! Κοιμήθηκα αρκετά καλά στην πτήση ξεπατωμένη από τον ποδαρόδρομο όλη μέρα στη Μαδρίτη αν και η απόσταση στα καθίσματα του Dreamliner 757 της Air Europa που πετάξαμε ήταν αρκετά περιορισμένη....Παρότι στο τσεκ ιν οι θέσεις που μας έδωσαν ήταν σκόρπιες εν τούτοις βρήκαμε τρόπο και καθήσαμε όλοι μαζί τριάδα οπότε νιώθαμε πιο άνετα να ενοχλούμε ο ένας τον άλλο όποτε χρειαζόμασταν τουαλέτα και ξεμούδιασμα. Από φαγητό μας σέρβιραν μία φορά ένα πιάτο με ραβιόλια ή κοτοπουλάκι κατ επιλογή, γλυκάκι και ότι ρόφημα ήθελες και στην υπόλοιπη πτήση ξεροσφύρι. Κάποια στιγμή ήθελα να πιώ κάτι ζεστό και μου το χρέωσαν αλλά δεν ήταν υπερβολική η τιμή. Κατά τ άλλα και ταινίες blockbuster είχαν και σειρές και μουσική και ότι ήθελες για να περάσει η ώρα πιο ευχάριστα. Μ άλλα λόγια και στην τιμή που κόστισε το υπερατλαντικό ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ!

Βγαίνοντας λοιπόν στο τέρμιναλ μας περίμενε η διαδικασία του immigration....έχοντας ζήσει πριν μερικά χρόνια την εμπειρία της Αμερικής που μόνο τι χρώμα βρακί φορούσες δε ρώταγαν, αυτό μου φάνηκε παιχνιδάκι. Σε μισή ωρίτσα μας είχαν ξεπετάξει και βγήκαμε έξω όπου μας περίμενε το ταξί που μας είχε κλείσει ο σπιτονοικοκύρης του Airbnb για 1800 πέσος μόνο! (κάπου 26 ευρώ για 40 χιλιόμετρα από αεροδρόμιο ως Παλέρμο που ήταν το σπίτι). Βέβαια στην επιστροφή που είχαμε μάθει πια τα κόλπα το ίδιο ταξί σε uber μας βγήκε κάτω από τα μισά αλλά ας μη το κάνουμε θέμα....

Στο μεταξύ έχουμε ήδη αλλάξει ρούχα μέσα στο τέρμιναλ, βγάλαμε τα χοντρά και βγήκαμε έξω με τα κοντομάνικα...πρώτη φορά στη ζωή μου αλλάζω ημισφαίριο και είναι το πιο περίεργο πράγμα που νιώθω σαν πρώτη εντύπωση. Μα ξαφνικά καλοκαίρι;; Για δύο μέρες το μουρμουράω διαρκώς σε σημείο που εκνευρίζω τους άλλους! Μα τι φάση κ αυτή! Από το χειμώνα σε μερικές ώρες καλοκαίρι!!

Στο δρόμο για το Μπουένος Αιρες πιάνουμε κουβέντα με τον ταρίφα...Εγώ κι ο Τάσος (ο μπράδερ) ξεκινήσαμε ισπανικά πριν μερικούς μήνες-αρκετά πριν το ταξίδι υπάρξει καν σαν ιδέα απλά από αγάπη για τη γλώσσα. Και προσπαθώντας με τις 50-100 λέξεις που έχουμε εμπεδώσει μέχρι στιγμής να συνενοηθούμε περισσότερο από τα συμφραζόμενα, πάντως υπάρχει η καλή διάθεση να σου δώσουν και πληροφορίες και συμβουλές και ότι τέλος πάντων μπορείς να καταλάβεις.
Οι πρώτες εικόνες μπαίνοντας στην πόλη μου θυμίζουν....Αθήνα!!! Και οι δεύτερες επίσης! Και σκεφτείτε πως είμαι Θεσσαλονικιά.... Δηλαδή κάναμε τόσο δρόμο για να δούμε την πρωτεύουσα;;;
Φτάνουμε σιγά σιγά προς το Παλέρμο και η εικόνα διαφοροποιείται....Περισσότερο πράσινο, πλακόστρωτα σοκάκια και διαφορετικά κτίρια, αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει η ατμόσφαιρα!
Αφού αφήνουμε τα πράγματα στο διαμέρισμα το οποίο είναι υπέροχο, ευρύχωρο, αναικαινισμένο με μπαλκονάρα και θέα , ακόμα και εξωτερικό τζακούζι σε μόλις 30 ευρώ το άτομο τη βραδιά....κάνουμε την πρώτη μας βόλτα στα δάση του Παλέρμο (Βοsques de Palermo) κάτι τεράστια πάρκα με λίμνες, γεφυράκια,πράσινο, δρομάρες και απίστευτη γαλήνη μέσα στη μεγαλούπολη πραγματικά ζηλεύουμε που εμείς δεν έχουμε κάτι ανάλογο στις πόλεις μας και μας πνίγει το τσιμέντο.
Αφού πίνουμε και τις κρύες μπυρίτσες μας σ ένα από τα πολυάριθμα παρακείμενα καφέ τραβάμε προς το σπίτι για να ξεκουραστούμε λίγο μια και το ταξίδι μαζί με την απότομη ζέστη μας έχουν ξεθεώσει.

Buenos Aires από ψηλά

Bosques de Palermo

Yoga στη φύση! καθόλου δε θα με χαλούσε.....

Japones Jardins

Το βραδάκι μας περίμενε η καταπληκτική αργεντίνικη μπριζόλα στο Don Julio (κράτηση 2 μήνες πριν παρακαλώ) Θαυμάστε Bife de Chorizo και συγκρατείστε τα σάλια σας! Ηταν πιο υπέροχο από όσο δείχνει! Λογαριασμός....3 κρέατα των 500gr έκαστο μαζί με πατατούλες σαλατίτσα και ένα μπουκάλι φανταστικό Malbec...92 ευρώ! Φάγαμε και στη μισή τιμή σε άλλα μέρη αλλά το πρώτο ήταν αξεπέραστο!

Το τρίο Στούτζες περιμένοντας να ετοιμαστεί το τραπέζι μας... (αλήθεια!)

Η βραδιά τελείωσε με μπύρες σ ένα από τα πολυάριθμα μπαρ του Παλέρμο-πλην όμως σχεδόν ερημιά μια και είμαστε σε κατακαλόκαιρο Λατινικής Αμερικής και ο λαός κάνει τα μπάνια του στις παραλίες (λέμε τώρα) της Αργεντινής και Ουρουγουάης (έτσι μας είπαν τουλάχιστον)

 

[Smaragda53]

περιμένουμε συνέχεια με ανυπομονησία! Μεγάλη!

 

[evaT]

Buenos Aires 09/01-13/01/2020

Ξεκουραστήκαμε καλά και μετά από ένα ωραίο πρωινό καλέσαμε uber για να ξεκινήσουμε τις βόλτες μας στην πόλη. Εν τω μεταξύ είναι γενικά τόσο φθηνά τα ταξί και ακόμα φθηνότερα τα uber που δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκεφτούμε άλλο μεταφορικό μέσο. Ειδικά που είμασταν τρεις και το ποσό μοιραζόταν . Οι περισσότερες μικρές διαδρομές των 2-3 χιλιομέτρων κόστιζαν 1,5-2,5 ευρώ ανάλογα την αιχμή ενώ για μεγαλύτερες ακόμα και 10 χιλιόμετρα δεν ξεπεράσαμε τα 5 ευρώ...Βέβαια κάποιες φορές μας έκαναν κάτι νούμερα....σταματούσαν λίγο πιο μακριά από εκεί που είμασταν ή τους βλέπαμε στο χάρτη να κάνουν κύκλους...αυτό έχει να κάνει κυρίως με το ότι τα νόμιμα ταξί δεν τα θέλουν τα uber και έχουν συμβεί διάφορα, οπότε οι οδηγοί πολλές φορές τσεκάρουν τους επιβάτες. Δεν ήταν κάτι τραβηγμένο πάντως και βλέπαμε πολύ κόσμο να τα χρησιμοποιεί. Εγώ είχα στο κινητό μου το cabify το οποίο χρησιμοποίησα αρκετές φορές όποτε κινήθηκα μόνη και ήταν επίσης μια χαρά.
Φυσικά εν τω μεταξύ είχαμε αλλάξει χρήματα και είχαμε βάλει αργεντίνικη sim στα κινητά ώστε να έχουμε data και να μπορούμε να επικοινωνούμε, σκέφτηκα όμως τις πολύ χρηστικές πληροφορίες να τις παραθέσω μαζεμένες στο τέλος ώστε να είναι ευδιάκριτες σε μελλοντικούς ταξιδιώτες. Οι πληροφορίες που βρήκα εγώ στο φόρουμ ήταν ήδη από μερικά χρόνια πριν οπότε και αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει, εγώ και ο @orestcrete που ταξιδέψαμε πρόσφατα θα επικαιροποιήσουμε το θέμα.

Κατεβήκαμε λοιπόν στο Puerto Madero το λιμάνι δηλαδή της πόλης και χαζέψαμε την ανοικοδόμηση με τους αστραφτερούς ουρανοξύστες που κατασκευάζονται ο ένας με τον άλλον και αναμορφώνουν όλη την περιοχή με εξωφρενικές για τα δεδομένα της χώρας τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο (κάπου 500.000 δολ για ένα μικρό διαμέρισμα). Περάσαμε από τη γέφυρα του Καλατράβα , προχωρήσαμε προς την Casa Rosada το παλάτι δηλαδή που στεγάζονται τα γραφεία του Προέδρου της Χώρας και έκανε τις θρυλικές της εμφανίσεις στο παράθυρο η Εβίτα Περόν χαιρετώντας το λαό που τη λάτρευε, είδαμε την Plaza de Mayo ακριβώς μπροστά χωρίς καμία διαδήλωση! Συνήθως εκεί γίνεται ο χαμός από κάποιο φορέα που συνήθως διαδηλώνει κατά της οικονομικής ύφεσης και των συνεχών περικοπών όπως επίσης και κάθε Πέμπτη εκεί μαζεύονται οι μάνες όσων εξαφανίστηκαν κατά την μακρά περίοδο της χούντας , μαυροφορεμένες και καθήμενες σιωπηλά κρατώντας στα χέρια τους τις φωτογραφίες των παιδιών τους που χάθηκαν. Αυτά είχα διαβάσει πλην όμως ήταν Πέμπτη και μαυροφορεμένη μάνα δεν είδα πουθενά! Ισως επειδή πέσαμε στο θέρος;; Ποιός ξέρει!

Puerto Madero με τους Ουρανοξύστες

Ο Καλατράβας της Αργεντινής

Casa Rosada από μακριά

Plaza de Mayo

Αφού κάναμε τις βόλτες μας εκεί ανεβήκαμε προς τον Οβελίσκο (το τοπόσημο) είδαμε και την πολύβουη Calle Florida που είναι ο πιο κεντρικός εμπορικός πεζόδρομος της πόλης αλλά δεν είδα τίποτα ελκυστικό εκεί ούτε σαν ατμόσφαιρα, ούτε στα μαγαζιά και σίγουρα όχι στις τιμές! Αρκετά ακριβά όλα και απορώ πως ανταποκρίνονται οι ντόπιοι σε τέτοιες τιμές!

Κλασσική τουριστική φωτό!

Στο μεταξύ είχε μεσημεριάσει κι η ζέστη έσφιξε....Γενικά θα έλεγα πάντως ότι το καλοκαίρι τους είναι αρκετά ανεκτό. Οι θερμοκρασίες ήταν καλές με τις μέγιστες το πολύ στους 32 με αρκετή υγρασία όμως, ωστόσο μου είναι αδιανότητο να φανταστώ ότι μπορώ πχ να περπατήσω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μεσημέρι κατακαλόκαιρο....χαλαρά λιποθυμάς! Εκεί δίχως να είναι ευχάριστο δεν ήταν και αδύνατο. Φυσούσε και ένα αεράκι κάπου κάπου και βοηθούσε την κατάσταση.
Στο μεταξύ τα αγόρια πείνασαν και κάθησαν κάπου να τσιμπήσουν. Εγώ είχα διάθεση να περπατήσω κ άλλο και επίσης είχα παραγγελία από το γιό μου να του βρω κάτι σπάνια cd που είχε βρει στο ιντερνέτ από ένα παλιό βιβλιοπωλείο στην οδό Corrientes που είναι και ο δρόμος με τα βιβλιοπωλεία και τα θέατρα.
Αρχισα λοιπόν να περπατάω μόνη στο κέντρο, με τη διακριτική βοήθεια του google maps...Εχοντας διαβάσει διάφορα από δω κι από κει ήμουν...ελαφρώς ψαρωμένη για το τι ισχύει τελικά και αν θα έπρεπε να φοβάμαι μην μου την πέσουν πορτοφολάδες και άλλα τέτοια σχετικά.
Εβαλα το σακιδιάκι μου μπροστά για να το ελέγχω καλύτερα και βρήκα το βιβλιοπωλείο. Ψώνισα και τα cd και στην επιστροφή είδα κάτι ωραίες empanadas περνώντας από ένα αρτοποιείο και μπήκα μέσα να αγοράσω. Περιμένοντας τη σειρά μου ένας άντρας με χαρακτηριστικά Βραζιλιάνου ή Βενεζουελάνου μου λέει κάτι στα ισπανικά που δεν κατάλαβα και δείχνει προς την τσάντα μου. Ελέγχω την τσάντα να δω αν είναι κλειστή κανονικά, όλα οκ και δε δίνω σημασία. Επαναλαμβάνει αυτός δείχνοντας και κινείται προς το μέρος μου. Εεεε πείτε με τρελή αλλά σκιάχτηκα κ έφυγα!!
Οταν έφτασα στους δικούς μου, μου λένε καλά δε βλέπεις ότι ξέχασες το φακό του κινητού σου ανοιχτό; (τον είχα ανάψει ψάχνοντας τα cd και κρατούσα το τηλέφωνο ψηλά στο ύψος της τσάντας μου για να ακούω τη φωνή του gps) Ο άνθρωπος μου έδειχνε το κινητό να κλείσω το φακό και γω φοβήθηκα!!!!! Οποιος έχει τη μύγα τελικά....

Teatro Colon

Πάντως οι πρώτες εντυπώσεις από το τριγύρισμα στο κέντρο ήταν πως η πόλη αν και δεν έχει κάποια τρανταχτά σημεία ξεκάθαρης ομορφιάς (εκτός ίσως από τα πολύ περιποιημένα πάρκα) εν τούτοις έχει αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα...Εχει μια ξεχασμένη αίγλη....μια περίσσεια αριστοκρατική διάθεση το νιώθεις πως εδώ κάποτε γινόταν κάτι μεγαλοπρεπές που πλέον είναι σε παρακμή. Ωστόσο υπάρχει περιρρέουσα η ενέργεια στην ατμόσφαιρα και τη μεταδίδει έντονα στον επισκέπτη. Το ένιωσα από την πρώτη ώρα μέχρι τη στιγμή που έφυγα.

Ο επόμενος σταθμός ήταν παγωτάκι σ ένα από τα πολλά και υπέροχα παγωτατζίδικα...ακόμα δεν ζυγίστηκα από τη μέρα που γύρισα, αλλά τόσα παγωτά που έφαγα αυτές τις μέρες ούτε όλο το καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Εκεί στο κέντρο βρίσκεται κ ένας από τους μεγαλύτερους οίκους κατασκευαστών παπουτσιών τάγκο που φυσικά βρίσκεται στο Μπουένος Άιρες! Δεν είχα φέρει μαζί μου παπούτσια χορού έχοντας σκοπό να αγοράσω από τους καλύτερους....Ανεβήκαμε σε όροφο στην οδό Arenales και μας άνοιξαν σ ένα χώρο με βαριά κλασσικά έπιπλα όπου παπούτσια έβλεπες μόνο σε μερικές προθήκες!
Μου μέτρησαν το πόδι και 2 κοπελίτσες μου έφεραν από την αποθήκη ότι υπήρχε στο νούμερό μου!!! Ενιωσα πολύ άσχημα να τις βλέπω να κουβαλάν ξανά & ξανά κουτιά αλλά μου είπαν πως αυτή είναι η τακτική τους για όλες τις πελάτισσες οπότε χαλάρωσα και γω κ είπα να το απολαύσω!
Η κορυφαία στιγμή όταν καλώ τη φίλη μου στην Ελλάδα με βιντεοκλήση για να πει τη γνώμη της ενώ εγώ δοκιμάζω παπούτσια...ο αδερφός μου κρατάει το κινητό κοντά στα πόδια μου για να τα βλέπει η Κική και να με βοηθήσει να αποφασίσω!

Το όνειρο κάθε γυναίκας!

Το καλύτερο όμως ήταν πως ενώ τα εν λόγω παπούτσια από το ευρωπαικό e-shop τα αγοράζεις 200 ευρώ ακατέβατα + έξοδα αποστολής (άουτς!) εκεί με την πιστωτική μου είπαν 120....και μόλις άνοιξα πορτοφόλι και είδαν μέσα ευρώ μου λένε με euros 85 ευρώ!!!! Μπορεί και έτσι να σας ακούγεται υπερβολική η τιμή , σας λέω όμως ότι στην Ελλάδα με μια κατοστάρα παίρνεις κάτι τούρκικα που είναι σκληρά και μυρίζουν άσχημα....αυτά έχουν υπέροχη ποιότητα και είναι τόσο μαλακά που χορεύεις ώρες δίχως να νιώθεις την παραμικρή ενόχληση.

Και φυσικά με καινούργια παπούτσια και τη διάθεση ανεβασμένη έπρεπε να πάω και για χορό! Δεν έπρεπε;;;
Στο διάστημα που έψαχνα πληροφορίες για το ταξίδι ήρθα σε επαφή με διάφορα άτομα στο διαδίκτυο-όπως και εδώ στο φόρουμ και μάλιστα άτομα που νιώθω πολύ τυχερή που γνώρισα έστω και μ αυτό τον τρόπο και θέλω να τα κρατήσω στη ζωή μου.
Κάνοντας μια άσχετη λοιπόν ερώτηση κάποια στιγμή στο trip advisor μου απάντησε μια αμερικανοεργεντίνα (αμερικανίδα που ζει πάνω από 20 χρόνια στην Αργεντινή) και μηνύματα στα μηνύματα ανταλλάξαμε τηλέφωνα και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε στο Μπουένος Αιρες μια και αυτή χορεύει τάγκο και είχαμε το πρώτο ραντεβού εκείνο το βράδυ να πάμε σε μια ανοιχτή μιλόγκα (μιλόγκα είναι οι εκδηλώσεις του τάγκο) Μου σύστησε μάλιστα και μια από τις καλύτερες σχολές τάγκο για να κάνω μερικά ιδιαίτερα μαθήματα που σκόπευα, με έναν αργεντίνο μαέστρο.
Δυστυχώς όμως το βράδυ δεν ένιωθα πολύ καλά, με ενοχλούσε το στομάχι μου και είχα υπνηλία-ίσως η απότομη αλλαγή της εποχής και η κούραση με κατέβαλαν....ωστόσο έκανα μια προσπάθεια να πάω στο ραντεβού γιατί η φίλη μου έμενε πιο μακριά και είχε ήδη ξεκινήσει.
Η εκδήλωση γινόταν στο Belgrano και ήταν ένας όμορφος κήπος με μια υπερυψωμένη εξέδρα στη μέση και αρκετό κόσμο....Υπολόγισα πάνω από 50-60 άτομα με 15-20 ζευγάρια μόνιμα στην πίστα...
Συνάντησα τη Sheryl και τα είπαμε λιγάκι - ήταν και κείνη πολύ κουρασμένη εκείνη τη μέρα. Χόρεψα κανά δυό χορούς και γύρισα σπίτι να ξεκουραστώ και ανανεώσαμε το ραντεβού για κάποια άλλη στιγμή που θα βόλευε καλύτερα.

Ξάπλωσα ελπίζοντας να νιώθω καλύτερα την επόμενη μέρα. Αδημονούσα τρελά μια και αν και γυναίκα είμαι πολύ φίλαθλος, αγαπώ πρωτίστως μπάσκετ και ποδόσφαιρο και δευτερευόντως και άλλα σπορ....έτσι η επίσκεψη στη Μπόκα και το Μπομπονέρα για μένα είχε ξεχωριστή σημασία. Και μετά από αυτό με περίμενε το πρώτο μάθημα τάγκο από τον περί πολλού Αργεντίνο δάσκαλο!
Η ανυπομονησία χτυπούσε κόκκινο.....

 

[Smaragda53]

Πολύ ευχαριστιέμαι το ταξίδι σου! Στην Αθήνα που μένω, με 32 βαθμούς καταμεσήμερο κοιτάζω πως να κρυφτώ στο σπίτι, αλλά ας ήμουν Μπουένος ΄Αιρες, και με 40 βαθμούς άνετα θα περπατούσα!!!
Με γειά τα παπούτσια!

 

[evaT]

Η επόμενη μέρα με βρήκε εντελώς καλά και ευδιάθετη. Φάγαμε πρωινάρα στη μπαλκονάρα μας

καλέσαμε uberάκι και βουρ για Μπόκα!!
Κατεβήκαμε πρώτα στο Μπομπονέρα γιατί είδαμε πολύ λαό και φοβηθήκαμε τις ουρές. Ευτυχώς η μικρή αναμονή πριν μπείς στην μπουτίκ της Boca Juniors (μέσω της οποίας γίνεται η είσοδος στο μουσείο και τελικά στο γήπεδο-δεν είναι και χαζοί οι Αργεντίνοι!) δεν κρατούσε πάνω από 5-10 λεπτά. Εγώ με τον Αρη αδημονούσαμε αρκετά, ενώ ο αδερφός μου ανέκαθεν αδιάφορος για τα ποδοσφαιρικά είδε απλά φως και μπήκε μαζί μας...Παρατηρούσα όσους περίμεναν μαζί μας στην ουρά. Οι περισσότεροι Λατινοαμερικάνοι αρκετοί φορώντας τη φανέλα της Boca σχεδόν έτρεμαν από συγκίνηση και ανυπομονησία περιμένοντας να δουν ίσως για πρώτη φορά το ιστορικό αυτό γηπεδάκι (το γηπεδάκι αναφορικά με το μέγεθος προφανώς και όχι την ιστορία!) Και βέβαια εδώ μεγαλούργησε ο θεός Μαραντόνα! Εδώ που είμαστε το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και ο Μαραντόνα Θεός! Οπότε σεβόμαστε τις αντιλήψεις τους και προσπαθούμε να μπούμε σ αυτό το συναίσθημα.

Το μουσείο είναι όπως κάθε αθλητικό μουσείο, προθήκες με τα τρόπαια, γιγαντοθόνες με προβολές από παιχνίδια και παίχτες και αρκετά γκράφιτι με το Μαραντόνα.
Εισερχόμενοι στο γήπεδο νιώθουμε ένα ρίγος και μια απορία....μα καλά τόσο μικρό;;; Αντε να χωρέσουν τόσοι φίλαθλοι! Αλλά αυτό είναι τι να κάνουμε, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίζουμε προς το Caminito

Το La Bombonera από ψηλά

Ο Θεός

Ο Θεός και η θνητή

Ο Ναός Εντός...

Με τον Αρη χαιρόμαστε

Στο σημείο αυτό να παραθέσω μια μικρή προσωπική ιστορία σχετική με το ...περιβάλλον.
Οταν ήμουν 19 ετών και σπουδάστρια τότε στα ΤΕΙ στο Τμήμα Τουριστικών έκανα πρακτική στο
Μακεδονία Παλάς και τότε ο Μαραντόνα έπαιζε στη Νάπολι η οποία κατέλυσε στο ξενοδοχείο για ένα παιχνίδι με τον Πάοκ. Πριν φτάσει η ομάδα και λόγω του ότι ο Μαραντόνα ήταν σούπερσταρ το ξενοδοχείο γέμισε από αστυνομικούς και ασφάλεια για να ελένξουν τα πάντα και να διασφαλίσουν την ομαλή διαμονή των παιχτών. Ο διευθυντής μας αναζητούσε αγωνιωδώς κάποιον από το προσωπικό που να μιλάει ιταλικά για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τους υπεύθυνους της αποστολής μια και αγγλικά οι Ιταλοί γιοκ!
Εγώ μιλούσα τότε αρκετά καλά τα Ιταλικά (λόγω και της σχολής έπρεπε να μιλάω και μια δεύτερη ξένη γλώσσα πλην των αγγλικών) και κάποιος το σφύριξε στον διευθυντή (εγώ δεν υπήρχε περίπτωση τότε να πάρω πρωτοβουλίες και να μιλήσω πρώτη) και μη υπάρχοντος άλλου συναδέλφου ομιλώντος την ιταλικήν , σε 5 λεπτά βρέθηκα από μαθητευόμενος ψάρακας που έκανα τις αγγαρείες ολονών, να κόβω βόλτες με τον διευθυντή (που ήταν ο τοπικός Θεός) και να με ενημερώνει για τα της διαμονής της ομάδας ώστε να μπορέσω να τα μεταφέρω στους Ιταλούς .
Με αυτή την αφορμή λοιπόν είδα από πολύ κοντά τον Μαραντόνα και για να καταλάβετε το....ειδικό βάρος του μύθου που τον περιέβαλε τα πράγματα ήτο ως εξής: ήταν όλη η ομάδα της Νάπολι και....ο Μαραντόνα. Η υπόλοιπη ομάδα κινούνταν ελεύθερα μέσα στους χώρους του ξενοδοχείου έτρωγε στην τραπεζαρία το μενού που προβλεπόταν για τους αθλητές, έδιναν συνεντεύξεις σε αθλητικογράφους κλπ κλπ.
Ο Μαραντόνα διέμενε στην μεγάλη σουίτα μόνος του με τους σωματοφύλακες μπάστακες απέξω 24ώρες. Είχε προσωπικό σεφ ο οποίος του ετοίμαζε το φαγητό του μόνος στην κουζίνα (δεν ξέρω αν είχαν και τα δικά τους υλικά) και του πήγαινε αυτοπροσώπως το φαγητό (τώρα πως πάχαινε με τόσο ελεγχόμενο μενού δεν ξέρω να σας πω) και δεν μιλούσε σε κανέναν για κανένα λόγο. Οταν μετακινείτο τριγύρω του είχε τόσους μπράβους που ήταν αδύνατο να τον δεις.
Εγώ τη μοναδική φορά που τον είδα καλά ήταν όταν αποφάσισε να μεταβεί στο lobby για να αγοράσει ένα σταυρό από το κοσμηματοπωλείο που υπήρχε εκεί. Με έστειλε ο διευθυντής να είμαι κολαούζος των μπράβων μήπως θέλουν κάτι να μεταφράσω και έτσι τον είδα στο μέτρο....Αυτός ούτε γύρισε να μου ρίξει μια ματιά!
Υποθέτω από όλους αυτούς εκεί που περίμεναν να μπουν στο γήπεδο ήμουν η μόνη που τον έχει δει ποτέ από απόσταση αναπνοής και αν το ήξεραν μπορεί να είχα εκδηλώσεις λατρείας τύπου να με ξεμαλλιάσουν για να έχουν μια τρίχα από το μαλλί μου οπότε... ευτυχώς που δεν ήξεραν τίποτα χαχα (εντάξει υπερβάλω λίγο αλλά θέλω να δώσω έμφαση στη λατρεία που έχουν σ αυτό τον άνθρωπο....εεεε συγνώμη Θεό στη Λατινική Αμερική)

Προχωρήσαμε λοιπόν προς το Caminito το οποίο για μένα αποδείχθηκε σκέτη απογοήτευση, ένα φθηνό τουριστικό πανηγυράκι και τίποτε άλλο! Είχε πιάσει και αρκετή ζέστη και ίσα ίσα κάναμε 2 βόλτες ήπιαμε και μια κρύα μπύρα και φύγαμε άρον άρον

Caminito

 

[evaT]

Την ίδια μέρα απογευματάκι είχα το πρώτο μου ραντεβού με τον Αργεντινό μαέστρο του τάνγκο σε μια από.τις πιο γνωστές σχολές του Μπουένος Άιρες και ανυπομονούσα σα μικρό παιδί.
Τώρα για να καταλάβετε το συναίσθημα είναι σα να ασχολείσαι πχ με τις πολεμικές τέχνες κ να επισκεφτείς την ορίτζιναλ σχολή στην Ιαπωνία....η να ζωγραφίζεις κ να έχεις την ευκαιρία να μαθητεύσεις δίπλα στον .... Πικάσο!
Ε για όποιον χορεύει τάνγκο , το Μπουένος Άιρες είναι προφανώς το αντίστοιχο!
Έφτασα στη σχολή και μου υπέδειξαν την αίθουσα που θα γινόταν το μάθημα. Πλήρωσα προκαταβολικά σε τιμή γελοία για τα ελληνικά δεδομένα...δηλαδή με το rate που είχα αλλάξει χρήματα κάπου στα 26 ευρώ την ώρα όταν στην Ελλάδα οι κορυφαίοι του είδους παίρνουν τουλάχιστον τα διπλάσια για ένα ιδιαίτερο!
Μπήκα στην αίθουσα κ περίμενα τον δάσκαλο δίχως να ξέρω τι να περιμένω ...δεν είχα ξανακάνει ιδιαίτερο κ το έκλεισα περισσότερο για να έχω την εμπειρία και να δω τον τρόπο που διδάσκουν το τάνγκο στη χώρα του...
Ο μαέστρο ήρθε με καλωσόρισε με αγκαλιά και σταυρωτά φιλιά και αφού του είπα μερικά πράγματα για τη χορευτική μου παιδεία (την ποια;;;; ) ξεκινήσαμε το μάθημα.
Μετά από τρεις στροφές σταματάει κ μου λέει ...γιατί τόσο σφιγμένη;;
Μα... ξέρετε...να εδώ που βρίσκομαι... νιώθω πολύ λίγη , πολύ αρχάρια ...
Τρελάθηκε ο δάσκαλος. Άκου μου λέει εδώ που ήρθες έχεις ήδη ανέβει επίπεδο! Άλλη ντάμα μπήκες στη σχολή και άλλη θα φύγεις! Είσαι στο Μπουένος Άιρες και θα σου δείξω τον τρόπο να νιώσεις το χορό! Άντε τώρα να χορέψουμε...
Ε τι να κάνω κ γω ξεπέρασα τις αναστολές μου με συνοπτικές διαδικασίες κ έχω να πω ότι μόνο παπατζιλικια δεν έλεγε ο άνθρωπος!
Σε δύο ώρες ασχολήθηκε με ένα σωρό τεχνικά θέματα, μου μίλησε , μου εξήγησε και μου έδειξε τρόπους ώστε να κάνω δικά μου όλα όσα μου υπέδειξε. Και η αλήθεια είναι πως στο τέλος του μαθήματος χορέψαμε το ίδιο κομμάτι πολύ καλύτερα από ότι όταν μπήκα. Χάρηκε κ αυτός και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο μάθημα στο τέλος του ταξιδιού.
Έφυγα χαρούμενη και με τη χορευτική μου αυτοπεποίθηση στα ύψη νιώθοντας ήδη κομμάτι αυτής της πόλης...
Το βραδάκι ξαναβρέθηκα με τα αγόρια και πήγαμε για φαγητό κ ποτό.
Η επόμενη μέρα είχε εκδρομή στο Tigre δηλαδή το δέλτα του Ρίο ντε Πλάτα.

 

[Smaragda53]

θέλουμε φωτογραφία του maestro!