Μαρόκο στο γαμο και οι 8...

[LULLU]

Αφήνουμε πίσω το φαράγγι και μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι διαδρομής για τους πορτοκαλί αμμόλοφους που σιγά σιγά έκαναν την εμφάνιση τους

οι πορτοκαλί αμμόλοφοι.. μια θάλασσα από αμμόλοφους. .η Merzouga desert

Φτάνουμε Μerzouga ένα μικρό χωριουδάκι που οι λιγοστοί κάτοικοι του ασχολούνται με το τουρισμό διοργανώνοντας δραστηριότητες και διανυκτερεύσεις στη έρημο , σαφάρι με καμήλες και υπέροχες μουσικές βραδιές κάτω από τα αστέρια..

Είναι πέντε και μιση όταν φτάσαμε και το να πάμε με καμήλες στη κατασκήνωση που θα διανυκτερεύαμε ήταν αδύνατον.. Έχουμε δυο επιλογές , η πρώτη να μεταφερθούμε με τζιπ στη πιο κοντινή βερβερικη κατασκήνωση χωρίς πολλές υποδομές και η δεύτερη να μείνουμε στο ξενοδοχείο Nasser Palace. Δυο από εμάς που δεν είχαν ζήσει τη εμπειρία της ερήμου επέλεξαν τη πρώτη και εμείς οι άλλοι 6 μεταφερθήκαμε στα ωραία μεγάλα και με άνετα κρεββάτια δωμάτια.

Στη επάνω βεράντα συγκεντρωθήκαμε να απολαύσουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα , τις καμήλες που νωχελικά περπατούσαν και χάνονταν στο βάθος πίσω από τους λόφους, τη λαμπρή εμφάνιση του φεγγαριού σε ένα έτσι και αλλιώς λαμπερό από αστέρια ουρανό.., αλλά με κρύο τσουχτερό..

Το βράδυ μας χάρισε έντονα συναισθήματα και μουσική. Μετα το φαγητό , τα παιδιά του ξενοδοχείο (που δυο μιλούν και ελληνικά ) άναψαν τα τζάκια και η τραπεζαρία μετατράπηκε σε μπουάτ. Τύμπανα, κρουστά τραγούδι και χορό μέχρι αργά.. Αύριο που θα συναντηθούμε με τη Μαρία και Ιωάννα θα διηγηθούμε τις εντυπώσεις και εμπειρίες..

Πάμε για ύπνο.. τώρα να πω ότι αισθάνομαι και καλά 100% δεν θα είναι αλήθεια….θα δείξει..

Το ρολόι στις 4 τα ξημερώματα και εγω στις επάλξεις για την υποδοχή της ανατολής.. τρίζουν τα δόντια μου από το κρύο μια εξω μια μέσα, μια πάνω στη ταράτσα, η στη αυλη και ο ήλιος δεν λέει να φανεί.. και όταν μας έκανε τη τιμή να λάμψει φάνηκε με όλο το μεγαλείο και τη δύναμη του..

Οι κοπές επέστρεψαν από τη έρημο, τράβηξαν ένα δυνατό διαολοκρυο, είχε πολύ κόσμο, ο χώρος για τη τουαλέτα βρώμικος και γενικά η εμπειρία δεν ήταν από τις καλύτερες .

Τα τζιπ προσφέρουν σε εμάς που μείναμε πίσω μια μικρή εμπειρία στους λόφους.

.Τα τζιπ ορμούν οργώνοντας τους πορτοκαλί λόφους που τώρα έχουν πάρει ένα χρυσαφί-κόκκινο χρώμα, κάνουν ελιγμούς, βουτούν από ψηλά και χάνονται … εμείς αποτυπώσαμε στη μνήμη και τη μηχανή τις εικόνες που θα θυμόμαστε. .εικόνες που μου φέρνουν στη μνήμη μου τη αξέχαστη εμπειρία στη έρημο της Λιβύης, ,στο Ακάκους,.. που οφείλω να ομολογήσω πως η Μerzouga στα μάτια μου φαίνεται ως φτωχή συγγενής.. Το σαφάρι μας κράτησε περίπου μια ώρα , επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για πρωινό..

Στο δρόμο πέφτω σε λήθαργο, δεν μπορώ ούτε να μιλήσω ,ούτε να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου. .ο Μοχαμεντ με επαναφέρει λέγοντας μου για τα μέρη που περνάμε, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω αυτές τις πληροφορίες.

Οπότε καταφέρω να ανοίξω τα μάτια αντικρύζω και άλλο τοπίο. .από τα γυμνά βουνά σε κατάφυτα βουνά με πεύκα και κέδρους και χιονοδρομικά κέντρα.. Το Ifran με το πολύ σπουδαίο πανεπιστήμιο, το Μιχιεφλεν το διάσημο χιονοδρομικό δεν τα θυμάμαι καν Ούτε να σηκώσω τη μηχανή δεν έχω δύναμη.. ψήνομαι στο πυρετό.. αλλά σιωπηλά ,κουβέντα στους άλλους..

-μα τι έπαθε καλέ αυτή και δεν μιλά? Πράγμα περίεργο..

-Νυστάζει σηκώθηκε άγρια μεσάνυχτα για να φωτογραφίζει…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

Η απ ευθεία πτήση Αθήνα –Καζαμπλανκα της νεοσύστατης εταιρίας air Mediterranean μας φανηκε το ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ Η ΕΥΚΑΡΕΙΑ!!!!!!!!

Και μονο η σκεψη ότι θα γλυτώναμε από ένα 12ωρο stop over στη Ιταλια ηταν αρκετη να μας πείσει να προτιμήσουμε αυτή την άγνωστη εταιρεία… τι στην ευχη σκεφτηκαμε όλα καλα θα πανε , δεν μπορει ως νεα εταιρεια θα πρέπει να δείξει και ένα πρόσωπο βρε αδελφε, όλα θα είναι καλα…

Το προσωπο η εταιρεια το εδειξε νωρις –νωρις με την πολύωρη καθυστέρηση στο Ελ Βενιζελος που εφερε τα νευρα μου στο τελειο τεντωμα..

Και όλο ‘’που το αεροπλάνο καλε? να ρωτω» και ολο ‘’θα σας το ανακοινώσουμε ‘’ η απάντηση που έπαιρνα, ώσπου μετα από την εκατοστή περίπου ιδια απαντηση στην ιδια βεβαιως ερωτηση ανοιξαν και βροντισαν οι ουρανοι…

-Αντε παλι εβγαλες τα μεσα σου εξω.. λενε οι αλλοι… ολοι μας δειχνουν κακομοιρα μου..

Καρφι δεν μου καίγεται ποιος και γιατι με δειχνει, προξενιο δεν στέλνω, θελω απλα να καταλάβουν πως τσατίστηκα μα τσατίστηκα παρα πολύ..και είναι δυστυχως ο μονος εμφανής τροπος αυτος που επελεξα..

Μεσα στο αεροπλανο μας περιμενε η βρωμα!!! Ένα αεροπλανο βρώμικο και απορω πως, μιας και οι μονοι επιβατες ειμαστε εμεις οι 8 που μπήκαμε τωρα και ένα γκρουπ καμμια 20ρια προσκυνητών που γυριζουν από τη Μεκκα ντυμένοι με τις χαρακτηριστικές ασπρες τζιλεμπες και τις απαραίτητες σαγιονάρες ..

Φαινεται πως ειχαν παρει και εντολη ‘’του ακαθιστου’’ από τον ιερο τους τόπο και δεν καθονταν με τιποτα στις θεσεις τους για να φυγουμε επιτέλους.. Ιδρωσαν οι αεροσυνοδοί, μεχρι που εβαλαν τις φωνές για να πειθαρχήσει το γκρουπ των προσκυνητών να δεθουν επιτέλους και να απογειωθούμε..Ευτυχως κανενα άλλο απροπτο κατά τη διαρκεια της πτησης

Φτασαμε πολύ αργα στο αεροδρομιο Mohamed V της Καζαμπλανκα οπου φαγαμε άλλη μια καθυστέρηση μεχρι να παραλαβουμε τις βαλίτσες μας και δεχτηκαμε νέο κτυπημα με το που ειδαμε το οδηγο-ξεναγο να μας περιμενει.. Ο ανθρωπος όχι μονο δεν ηξερε λεξη αγγλικα αλλα δεν ηξερε ουτε τη πολη..

Ποση ωρα θελει να διασχισεις τα 30 χιλιομετρα που απεχει η πολη από το αεροδρομιο, να διασχισεις τους άδειους φαρδύς δρομους μιας κοιμισμένης πόλης και να βρεις το ξενοδοχείο για να αναπαυθείς επιτέλους? Εμεις καναμε πανω από 5 ωρες.. κάναμε κύκλους –κυκλους σε μια πολη φάντασμα, μια πολη άδεια από αυτοκινητα, μια πολη που μεσα στο λιγοστο φως της νυχτας μοιαζει κουρασμένη και γέρικη, με τα παλιά ερειπωμένα κτήρια να γερνουν σχεδον πανω στα νεότερα …και όλο κυκλοι και κυκλοι.. ουτε το gps ηξερε να δουλεψει , ουτε μπορεσαμε να του δώσουμε να καταλαβει τη ακριβη τοποθεσια από τα δικα μας gps.. ουτε τα διεθνη γλωσσικά σηματα γνώριζε……. Ευτυχώς μια λυπηθηκε ο Μωαμεθ και σε καποιο φαναρι βρεθηκαμε διπλα στο μοναδικο αυτοκινητο που κυκλοφορουσε ..ανοιγουμε τα παραθυρα και κανουμε απεγνωσμένα σηματα να σταματήσει.. ευτυχώς σταμάτησε ο ανθρωπος αλλα καταλαβε αμεσως πως ο οδηγος μας δεν ειχε καμμια επαφή με αυτό που λεμε οδηγος και μας πηγε ο ιδιος.. μπρος αυτος πισω εμεις φτασαμε επιτελους πεντε το πρωι στο ibis hotel..με το που το ειδαμε διαπιστώσαμε πως πρεπει να τοχαμε περασει ισαμε καμμια 20 φορες αλλα μια πινακιδα εργων στο δρομο μας εμποδιζε να δουμε τη εισοδο..

Ο φυλακας μας βοηθησε με τα πραγματα και το παρκιν..και επιτελους βρεθηκαμε στα κρεββάτια μας..

Αυριο εχει ο Θεος…πως θα παμε στο Μαρακες με αυτόν το οδηγο…

 

[buffon85]

οσο πιο εκνευριστικο ειναι κατι σε ενα ταξιδι (και οχι μονο) τοσο πιο πολυ το θυμασαι και γελας χρονια μετα!
αναμενουμε την συνεχεια, ωραια αρχη!

 

[LULLU]

οσο πιο εκνευριστικο ειναι κατι σε ενα ταξιδι (και οχι μονο) τοσο πιο πολυ το θυμασαι και γελας χρονια μετα!
αναμενουμε την συνεχεια, ωραια αρχη!

εχεις δικιο... και σε καθε ταξιδι μου ολο και κατι γινεται..

 

[LULLU]

περασε καιρος....αλλα ..να η συνεχεια..

Στο Ibis hotel το πρωινό δεν είναι και από τα σουπερ ουαου αλλα ικανοποίησε τη πείνα μας και το εθισμό στο καφε..Στη ρεσεψιον μας περιμένει ο ίδιος οδηγός-ξεναγός που δυσκολευεται ακομη να καταλαβει τον ρεσεψιονιστ που αγκαρεψαμε για μεταφραση..

Ε όχι δεν θα σκασω στο τέλος …αντε παμε και βλέπουμε..

Το’’ βλέπουμε’’ αφορούσε ένα γρήγορο city tour , μια και στην επιστροφή είχαμε χρόνο να αφιερώσουμε στα αξιοθεατα της πόλης..

Με βαριά καρδια μπήκαμε στο βαν και αναχωρήσαμε για το μεγαλύτερο τζαμι της χώαρς και το 7 μεγαλύτερο στο κόσμο που ακούει στο ονομα Μεγα Τζαμι Χασαν Β. Σε μια τεράστια εκταση δίπλα στη θάλασσα στέκεται επιβλητικό και πανέμορφο αληθεια είναι αυτό το θρησκευτικό και πολιστικό συγκρότημα που σχεδίασε ο Michel Pinseau. Κατάλευκο με τη πράσινη σκεπή και με τον υψηλότερο μιναρέ στο κόσμο 210 μέτρων, μπορεί να φιλοξενήσει μέσα και στο εξω χώρο105 χιλιάδες προσκυνητές …αριθμος τεράστιος…Για τη ιστορία τωρα χρειάστηκαν 50 εκκ ωρες εργασιας και 35 χιλιάδων εργατών χέρια και 7 χρόνια δουλειάς…

Λάμπει από καθαριότητα, λάμπουν τα πλακάκια στο πάτωμα , λάμπουν οι τοιχοι και τα μάρμαρα δεν χορταίνει το ματι σου ,μια στο κτηριο μια στη θάλασσα και το φρέσκο αεράκι δροσίζει το πρόσωπο εκτεθειμένο στο χειμωνιάτικο ηλιο και το ιωδιο της θαλασσας ερεθιζει τη μυτη… Ξαφνικά μια γαλήνη αν και πολυς κόσμος παει και έρχεται αλλα χάνεται σε αυτή την απεραντοσύνη. Περπατήσαμε κατά μήκος της cornice της παραλιακής απολαμβάνοντας το θαλασσινό αερακι…αυτό ηταν το ευκολο κομμάτι του city tour γιατι για το επόμενο που ήταν η πλατεια του Μοχάμεντ V ειδαμε και πάθαμε. .Διασχίσαμε οριζοντίως και καθέτως όλη τη πόλη, κοινως την οργώσαμε ρωτάγαμε, χαθήκαμε εκατοντάδες φορες και ας βρίσκεται στη καρδιά της πόλης.. Επιτέλους αξιωθήκαμε να δούμε τη μεγάλη πλατεία που στη νοτια πλευρα της βρίσκεται με το δημαρχείο χτισμένο το 1930 κατά τη διάρκεια του γαλλικού προτεκτοράτου. Στην ανατολική πλευρά βρίσκεται το ανάκτορο της δικαιοσύνης και αυτό στο ιδιο αρχιτεκτονικό στυλ.. Γύρω από τη πλατεία πολλα καφέ και εστιατόρια ενώ στο κέντρο φιλοξενούνται εκατοντάδες περιστέρια που βουτούν σε γρήγορες χαμηλές πτήσεις να βουτήξουν το ψωμί που μικροι και μεγάλοι πετούν για να τα ταΐσουν.. Πωλητές και γυρολόγοι κάθε είδους. .εμένα μου έκαναν εντύπωση κάποιοι ντυμένοι με πλουμιστές φορεσιές και καπέλα η κάτι σαν φέσι στο κεφάλι, που κουβαλούν μεγάλα δοχεία στο ώμο .. είναι οι νερουλάδες που για κάθε κλικ μηχανής απαιτο

ύν και ανάλογο ποσόν.. ,,όχι καλέ μου ουτε ένα κλικ.. ούτε νερό από τη στάμνα σου..

Ηλθε η ωρα να αφήσουμε τη Καζαμπλανκα , την άσπρη πόλη, τη πόλη με τις έντονες αντιθέσεις με την ιστορία τη πόλη που φημίζεται για τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου…ναι μην μείνετε με το στόμα ανοικτό… είναι πασίγνωστη για αυτό…και να παρουμε το δρόμο για Μαρακές.. Πόσο πια μακρια? Πόσο απέχει η μια πολη από την άλλη? Εντάξει κοντα δεν την λες, δεν είναι και 2 τσιγάρα δρόμος αλλα είναι ενας ευθύς μονότονος δρόμος 2,5 ωρων..Εμ δε… εμεις για να βρούμε το δρόμο, για να βγούμε από τη Καζαμπλανκα κάναμε 2 ώρες παλι ρωτώντας, παλι χαμένοι μέσα σε στενά[Μ1] ,αλλου για αλλου…

Τα νεύρα μας τσατάλι ..Ασε να φτάσω Μαρακες και τα λέμε με το πρακτορείο….Ο ήλιο έδυε την ωρα που φτάναμε Μαράκες, τουλάχιστον χαρήκαμε τα χρώματα της δύσης…

Ευτυχώς που ο οδηγός πήρε τηλέφωνο στο ριαντ και ηλθαν τα παιδιά να μας παραλάβουν .. Διασχίζουμε τα μικρα στενα δαιδαλώδη δρομάκια που είναι απορίας αξιο πως θα ξαναβγώ από εκει….

.Φτάνουμε στο Ριαντ και αφήνουμε βαλίτσες ενώ εγω κάθομαι σε ανάμενα κάρβουνα μια και το πρακτορείο δεν απαντά στις κλήσεις μου.. καπνούς βγάζω, αφρούς βγάζω και σκέφτομαι να παρω το Ραντουαν που από χθες είναι στο χωριο του..

Μέσα σε μια ωρα ο Ραντουαν είναι κοντά μας και επιτέλους καταφέρνουμε να μιλήσουμε με το γραφείο.. τι να μιλήσουμε δηλαδη να ξεκατινιαστούμε στη κυριολεξία… μέχρι τη πλατεία ακούστηκα…

Δεν ξέρω στη γλώσσα τους τι ειπε ο Ραντουαν αλλα σίγουρα άκουσε και τις φωνες μου και κυριως τις δηλωσεις που ειχε να κάνει με την αποπληρωμή της εκδρομής…

-φράγκο δεν θα δεις …για να δεις λεφτά θα πρέπει να μου εχεις αυριο οδηγο και ξεναγό όπως είχαμε συμφωνήσει αλλιώς πάω και στην αστυνομία με τα εμαιλ , τα προγράμματα… Δεν ξέρω αν υπάρχει τουριστική αστυνομία , από το γελιο του Ραντουαν κατάλαβα πως λεω ανέκδοτα, αλλά εγώ το είπα….Η μην μ.. την πεις μου έκλεισε το τηλέφωνο η νόμισα πως μου το έκλεισε και μπηκα σε τιλτ..δεν πέρασαν 2 λέπτα και με καλει.. Σορυ για αυτό που συνέβη, αλλα συνεργαζόμαστε με αλλα γραφεία που εχουν οδηγους στη Καζαμπλανκα και δεν ηξερα ποιο θα στείλουν και χιλια συγνώμη να σας προσφέρω ένα δωρεάν δειπνο..

-Ρε αι στο διάολο, φατα μονη σου μ…. νομίζεις πως είμαστε πεινασμένοι? Τσαντισμενοι είμαστε

Αν αυριο δεν εχω αυτό που ζητω θα κανεις προσευχες στο Αλλαχ να μην με ειχες γνωρισει ακους??

ΟΙ υπάλληλοι στο ριαντ κόκαλο, οι 7 χασκογελούν και ο Ραντουαν εχει πέσει κατω από τα γελια..

-Ωραια, παλι χαρακτήρα έδειξες κουμπαρούλα λεει ο κουμπάρος μου Αντώνης..

-ΟΚ τωρα πεινω…παμε φαγητο?

Ωραια παμε για μπατσελορ του Ραντουαν?

Παμε πλατεια?

Τη πλατεια Θεε μου, τι ζωή, τι χρώμα, τι μυρωδιες.. Θυμαμαι αυτό που μου ειπε ενας ασθενης μου καμπουσες μηνες πριν όταν του μιλησα για αυτό το ταξιδι..

Να θυμηθείς …η πλατεία είναι το μόνο μέρος που θα θες να βρεθείς το βράδυ και πουθενά αλλού…

Δεν περιγράφονται τα οσα διαδραματίζονται στη πλατεία, από υπαίθρια εστιατόρια, πλανόδιους πωλητές, γητευτές φιδιών, καφε, φρουταγορες και κάθε είδους ατραξιόν..ενα πανέμορφο πολύχρωμο παζλ..Πραγματι εδώ θα ηθελα να ειμαι και πουθενα αλλου…

Στο ρετιρέ εστιατόριο ΟΜΑΡ διασκεδάσαμε , φάγαμε χορέψαμε στο μπατσελορ του Ραντουαν…χάρηκε και χαρήκαμε που είμαστε εδώ, που μας δέχτηκε στο γαμο του που θα μας φιλοξενήσει και χαιρόμαστε που είναι φιλος μας….ενας από εμας..

 

[LULLU]

..Η ζεστή χαριρα και το γευστικότατο αρνάκι ταζιν με ελιές και κουρκουμα ήταν μια γευστική ικανοποίηση και ας μην συνοδεύονταν από κρασί..

Γυρίσαμε στο Ριαντ Tressor και μπήκαμε στα ζεστά παπλώματα και οι σόμπες παρέμειναν αναμμένες γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό, άνοιξα τα μάτια στις 5.30 ξεκούραστη και ετοιμάστηκα για φωτογραφικό σαφάρι στη πλατεία , αλλά συνειδητοποιώ πως χωρίς sirgic η το maps .me που μου κατέβασε ο σύζυγος στο κινητό δεν θα υπήρχε πιθανότητα να γυρίσω πίσω…. Τα ρημαδοπρογραμματα δεν δούλεψαν ( γιατί εγω είμαι βαθιά νυχτωμένη) και έτσι ξαναγύρισα κάτω από τα παπλώματα..

Το πρωινό σερβίρετε στη ταράτσα..

Το κρύο δαγκωτό… ντυνόμαστε λες και πάμε ανάβαση στα Ιμαλάια, γάντια, σκούφο, μπουφάν,. Που να ζεσταθείς με ένα φλυτζάνι καφε?

Στις 9.30 ξεκινάει το city tour στη πόλη με ξεναγό και οδηγό…..έπιασαν τοπο οι φωνές και οι απειλές..

Πρώτος σταθμός οι κήποι Majorelle Garden που είναι ένα πολύ επισκέψιμο σημείο της πόλης. .Στην ουσία είναι ένα βοτανικό πάρκο δυόμισι στρέμματα με διάφορα φυτά και δέντρα με πολλές ορχιδέες..

Είναι δημιούργημα του καλλιτέχνη Jacque Majiorelle που από το 1923 ήταν στην κατοχή του εως και το 1980 που αγοράστηκε τελικά από Yves Saint Laurent ,ο πιο διάσημος άνδρα της γαλλικής μόδας , ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τη γυναικεία μόδα από το παραδοσιακό ρούχο, (ταγιέρ, φούστα) γενικά έφερε τη γυναικεία επανάσταση με τα ζιβάγκο, τα παντελόνια τα σαφάρι ρούχα..

Σήμερα το όλο συγκρότημα αποτελούν οι κήποι, η βίλα που στεγάζει το μουσείο Ισλαμικής τέχνης, το μουσείο Βερβερίνων και το μουσείο Yves Saint Laurent εργα τέχνης και πανάκριβα ρούχα και αξεσουάρ είναι ανοικτό στο κοινό.. .. Το μπλε χρώμα κυριαρχεί εδώ μπλε πλακάκια, μπλε τοίχοι μπλε αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες παντού μπλε…

Περιπλανηθήκαμε στα κατάφυτα μονοπάτια , ξεναγηθήκαμε στο μουσείο ισλαμικής τέχνης που δυστυχώς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες..

Το παλάτι Bahia είναι ο επόμενος σταθμός στη ξενάγηση μας και ίσως είναι το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης μιας και αποτελεί ένα αριστούργημα μαροκινής αρχιτεκτονικής.

Το οικοδόμημα ξεκίνησε υπό τις διαταγές του Μέγα Βεζύρη Ahmed bin xi ( τι όνομα θεέ μου) το 1880 αφιερωμένο στη γυναίκα του Moussa ( την τυχερή!!!!!!!) και ολοκληρώθηκε το 1900.. Αλλά μάλλον το τελικό αποτέλεσμα δεν ενθουσίασε το Βεζίρη η τη σύζυγο και όλο προσθήκη στη προσθήκη το παλάτι στο τέλος μετατράπηκε σε ένα λαβύρινθο με δεκάδες δωμάτια, αίθουσες συγκεντρώσεων, εκδηλώσεων με ξύλινες ταβάνια και σχέδια στόκου, διαδρόμους, κρυφά περάσματα σε ένα αραβικο-ανδαλουσιακο στιλ. Δεν θα μπορούσε βέβαια αυτό το παλάτι να μην διαθέτει και κηπο.. ενας όμορφος κήπος και μια γοητευτική αυλή με κυπαρίσσια, πορτοκαλιές ,μπανανιές και σιντριβάνια συμπληρώνει το όμορφο παλάτι των 150 δωματίων που για το κοινό τα μόνα επισκέψιμα είναι τα δωμάτια του ισογείου. Το βλέμμα μας περιπλανήθηκε στα περίτεχνα ξύλινα ταβάνια, στους τοίχους και στη κύρια αίθουσα που ολόκληρη είναι διακοσμημένη από το περίφημο ξύλο κέδρου της Μεκνές.. Τα διάσημα ιταλικά και πανάκριβα μάρμαρα Carrara επενδύουν το προαύλιο ένδειξη πως ο Βεζίρης δεν έκανε τσιγκουνιές και οι κίονες διακοσμημένοι με παραδοσιακά αραβουργήματα. ..

Το παλάτι El Badi η ElBadia είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα του 16 αιώνα.

Κτίστηκε από τον Σουλτάνο Αχμετ Αλ Μανσουρ Νταχμπι, ο οποίος πανευτυχής και νικητής της μάχης των Τριών Βασιλέων κατά των Πορτογάλων το 1578,μην ξέροντας πως να και που να στεγάσει τη νίκη του έκτισε αυτό το παλάτι. .Δυστυχώς το παλάτι λεηλατήθηκε κάμποσες φορές και αυτό που παραμένει σήμερα της παλιάς αίγλης και δύναμης της δυναστείας είναι ενας τεράστιος σκαλιστός κήπος με πορτοκαλιές με μια τεράστια κεντρική πισίνα που τροφοδοτούσαν νερό 4 μικρότερες ( φαντάζομαι τα νερά τα σιντριβάνια τη νύχτα με τους πυρσούς αναμμένους , τις σιλουέτες να τριγυρνούν στο κήπο ) και περιτριγυρισμένος από πανύψηλα τείχη που αν τα ανέβεις, σου επιτρέπουν μια όμορφη θέα της πόλης των θαυμάτων…

Το υπέροχο μαυσωλείο και οι βασιλικοί τάφοι των Saadi χτισμένο στα τέλη του 16 αιώνα είναι η τελευταία κατοικία των μελών της αραβικής δυναστείας που ηγείτο του Μαρόκο από το 1549 με τον Mohammed ash Sheih και τέλειωσε 1659 επι βασιλείας του Αχμαντ ελ Αμπάς..

Οι τάφοι χρονολογούνται από το 1578 εποχη που τα ηνία της πόλης ηταν στα χέρια του σουλτάνου Σααντ αλ Μανσουρ και βρίσκονται στη νότια πλευρά του τζαμιου Kasbah.Υπολογίζεται ότι εδώ έχουν θαφτεί περίπου 60 μέλη της δυναστείας και ανακαλύφτηκαν το 1917 .

Υπέρλαμπρα 3 δωμάτια, με κολώνες από κατάλευκο μάρμαρο Carrara ειναι ο τάφος του Αλ Μανσουρ.. Στο ένα από τα 3 δωμάτια είναι ο ταφος του γιου του σουλτάνου και της γυναίκας του.. Και επειδή ο βασιλιάς συνοδεύεται παντού και πάντα από τους αυλικούς ,στο έξω περίγυρο βρίσκονται και οι τάφοι των στρατιωτών και υπηρετών..

Δεν υπάρχει περίπτωση τουρίστας να ξεφύγει από μια ξενάγηση στη περίφημη herboristeria και να μην ακούσει την ιστορία παραγωγής του πιο διάσημου και ακριβού λαδιού Argan.Προσωπικά το έμαθα πρόσφατα από τη κολλητή συνταξιδιώτισσα Πόπη που με πληροφόρησε ότι κρατά λίστα με παραγγελίες για αγορά λαδιού και έπρεπε να βρούμε πάση θυσία μαγαζί. .καμμιά θυσία τελικά, πολύ εύκολα και το κατάλληλο μαγαζί βρήκαμε και τα λεφτουδάκια μας καταθέσαμε στην ελπίδα μιας σφριγηλής (και μακάρι αιώνιας) επιδερμίδας

..Ο φαρμακοποιός-βοτανολόγος του καταστήματος αποδείχτηκε άξιος πωλητής , μας ενημέρωσε για τη διαδικασία παραγωγής του λαδιού που ο κύριος εργάτης συγκομιδής καρπού είναι οι κατσίκες.. Τα ζωντανά λοιπόν τρώνε το καρπό από τα ομώνυμα δένδρα της Μαροκινής ερήμου τα αποβάλουν μετα δια της πεπτικής οδού και τα κουκούτσια μαζεύονται και επεξεργάζονται ανάλογα αν θέλουν να παράγουν λάδι γνωστό ως υγρό του θεού, η κρέμες με τη ξακουστή αντιγηραντικη δύναμη…

Μεσημέρι πια και είπαμε να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας και το oriental ήταν η επιλογή για να φάμε και να ξεκουραστούμε πριν χυθούμε στη πλατεία των θαυμάτων που ακούει στο όνομα Τζαμά Ελ Φνα ..η πλατεία σύμβολο…Το ονομα Jamaa σημαίνει εκκλησίασμα στα αραβικά και μάλλον αναφέρεται στο κατεστραμμένο τζαμι Almoravid- ενώ το fna σημαίνει θάνατος ‘η μπορεί να σημαίνει και αυλή ή ανοιχτή περιοχή…υπάρχει μια ασάφεια ως προς την ονομασία της πλατείας.. άλλος το μεταφράζει, χώρος μπροστά από ένα κτήριο, άλλος ανοικτή περιοχή, άλλος τζαμι στο τελος του κόσμου.. αλλα στη τελικη όπως και να ερμηνεύεται δεν παύει να είναι η πλατεία που σε αφήνει με ανοικτό το στόμα, με τα μάτια να μην προλαβαίνουν να συλλαμβάνουν εικόνες, κυρίως τις εικόνες μετα τη δυση του ήλιου και στέκεσαι καταμεσής μέσα στου πάγκους, τις μυρωδιές, τους χορευτές και τα χιλιάδες ανάμενα λαμπιόνια και ανατριχιάζεις με το που σου έρχεται στο μυαλό η καταπληκτική φωνή της Lorreena Mc Kennit ερμηνεύοντας το υπέροχο κομμάτι Marrakesh Night Market..

Γύρω στη πλατεία πολλά μαγαζιά καφέ και εστιατόρια .. Στη μια πλευρά βρίσκεται το τζαμί Κουτούμπια..

ενας υπέροχος μιναρές που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Το όνομα προέρχεται από την αραβική λέξη koutoub, που σημαίνει βιβλίο, καθώς εδώ βρισκόταν κάποτε αγορά βιβλίων. Δυστυχώς η είσοδος σε μη μουσουλμάνους δεν επιτρέπετε αλλά μπορέσαμε να ακούσουμε τη προσευχή του ιμάμη την ώρα του δειλινού.. Μάτωσαν τα πόδια μας στο πάνω κάτω , δεξιά και αριστερά της πλατείας.. Χωθήκαμε και χαθήκαμε στα στενά τη Μεντίνα της αγοράς του Μαρρακές.. Η παλιά πόλη του Μαρακές καταλαμβάνει 6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι η μεγαλύτερη του Μαρόκου ,χτίστηκε το 12 αιώνα .Αποτελείται από τα γνωστά σουκ, τα δαιδαλώδη στενά σκεπαστά δρομάκια και αριθμούν περισσότερα από 10.000 μικρομάγαζα,. Εδώ η χαρά του πωλητή και αγοραστή.. αλλά κυρίως είναι η χαρά όσων αντέχουν στα σκληρά παζάρια..

Ξέπνοα και με πόδια ματωμένα γύρισα στο Riad…. Παίρνω μια καρέκλα και κάθομαι δίπλα στη μικρή πισίνα κάτω από τη νερατζια..οι μυρωδιές , οι ηχοι της νύχτας , οι προσευχές φτάνουν μέχρι εδώ.. δεν εχω δύναμη να συρθώ μέχρι το δωμάτιο αλλα πρέπει.. αύριο φεύγουμε για Altauijia και πρέπει να ετοιμαστούμε για το γάμο.. Η σκέψη να κάνουμε τα μποτε μας εδώ που έχει και ζεστό νερό είναι η μόνη αιτια που με βάζει σε κίνηση, αργη μεν αλλά σε κίνηση… αχχχχχ ένας ζεστός καφές είναι ότι πρέπει………..

 

[LULLU]

ΤΟ πρωινό στη ταράτσα πάλι, μόνο που φαίνεται πως ο καιρός έχει γλυκάνει κάπως όπως λέμε και εμείς.. γενικά δηλαδή δεν έχει τόσο ψωφοκρυο όσο χθές..

Φεύγουμε για την Altauija.. Ο δρόμος ανάμεσα σε χωράφια , τεράστιες εκτάσεις με καλλιέργειες πατάτας και σιτηρών. Ελαιώνες κάνουν την εμφάνιση τους επίπεδοι, καθαροί καλοκαλλιεργημένοι.. ‘’μα χιαλα αγρότες!’’ όπως θα λέγε και ο πατέρας μου.. Εντύπωση μου κάνουν τα μικρά σε ύψος ελαιόδεντρα .. συνηθισμένη από τα δικά μας που ορισμένα ‘’τσουνατα’’ φτάνουν στο ουρανό. Είναι ισπανικής προέλευσης και το καρπό τον μαζεύουν με τα χέρια ένα -ένα και στο άκουσμα της τιμής λαδιού ανά λίτρο σε πιάνει ίλιγγος.. 6 με 8 ευρώ το λίτρο!!!!!!!!! ,κάθε σκέψη για παπαρα σε ντοματοσαλατα απορρίπτεται αυτόματα… εδώ η μάνα μου θα πέθαινε που θέλει ένα λίτρο λάδι στο κάθε μαγείρεμα αναφωνώντας σε κάθε παρατήρηση μας..’’ βάλε λάδι παιδί μου να λαδώσει το εντερακι μας.. λες και θυμάται ακόμη τη στέρηση του πολέμου..

Από τη πρώτη μέρα που πάτησα πόδι στη χώρα βλέποντας τα μαγαζιά, τις τιμές, τα περιποιημένα χωράφια , το Μαρακές με αρκετές πλούσιες συνοικίες , κυρίως η μεγάλη Γαλλική συνοικία ,με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί τόσος κόσμος επιλέγει να μεταναστεύσει , επιλέγει τη φυγή , με όλους τους κινδύνους και τις τραγικές συνθήκες .. Όταν ρώτησα το Ραντουαν μου ειπε ‘’ για την ‘’ελευθερία’’ θα το δεις και μόνη σου , όπως θα δεις και το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας αργότερα πως ζουν οι άνθρωποι, τι παροχές, έχουν τι επιλογές έχουν.. πιάσαμε κουβέντα μεγάλη για τα πολιτικά, για το βασιλιά τη διαφθορά,( παντού κυριαρχεί αυτή)και πως δέκα οικογένειες έχουν δις και οι άλλοι κοιμούνται και ξυπνούν νηστικοί .. Το φρενάρισμα με έβγαλε από τις σκέψεις μου .. Μπήκαμε στη πόλη.. Μια πόλη νέα από ότι φαίνεται με τεράστιους δρόμους, 5οροφα κτήρια βαμμένα στο χρώμα της αμμου, τίποτα δεν θυμίζει Αφρική.. Ο Ραντουάν μας περιμένει με τον αδελφό του .. Αγκαλιές συστάσεις και μεταφερόμαστε στο ξενοδοχείο. Στη πραγματικότητα είναι ένα συγκρότημα ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων 3οροφο που θα φιλοξενηθούμε εμείς και συγγενείς της νύφης που έχουν έλθει από Καζαμπλανκα..

Αρχίσαμε τις ετοιμασίες.. στο τρίτο όροφο που είμαστε εμεις, η πίεση του νερού ήταν πολύ μικρη και νερό γιοκ ούτε να πλύνουμε τα δόντια μας που λέει ο λόγος..

Για ντούζ ούτε λόγος και δεν ήταν μόνο η μικρή ποσότητα νερού αλλα και η θερμοκρασία του νερού… παγοςςςςς!!!!!!!!!! Ευτυχώς που κάναμε τα μποτε μας στο Μαρακές και μας έμεινε μόνο το ντύσιμο και βάψιμο.. Ντυθήκαμε και πήγαμε στο πατρικό σπίτι του Ραντουαν ..Εξω στο δρόμο έχουν στηθει οι τέντες και μέσα οι άνδρες καλεσμένοι απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους..

Εμεις οδηγηθήκαμε στο πρώτο όροφο του σπιτιού όπου πανηγυρίζουν όλες οι γυναίκες.. Μας περίμενε η πιο ζεστή αγκαλιά από τη μητέρα του Ραντουάν..

Ανταλλάξαμε φιλιά και με δάκρια στα μάτια μας από τη συγκίνηση που επιτέλους γνωριστήκαμε . Γνώρισε τη ελληνική οικογένεια του γιου της , (έτσι μας χαρακτηρίζει) τους φίλους που εδώ και 12 χρόνια στα Χανιά είμαστε όλοι μαζί κοντά του ….

Σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού γίνονται δρόμενα.. Η κουζίνα κλασικά αφιερωμένη για τη παρασκευή των εδεσμάτων και πολλές γυναίκες ειχαν αναλάβει το εργο του σερβιρίσματος. Ένα άλλο δωμάτιο αποτελούσε το χώρο περιποίησης και βαφής της νύφης που μόνο τα 7 νυφικά που θα άλλαζε στη τελετη ήθελαν ολόκληρο μαγαζί όχι δωμάτιο..

Τα σαλόνια φιλοξενούσαν τις άλλες καλεσμένες που τραγουδούσαν και χόρευαν .. Εμείς αρχικά μπήκαμε στη τραπεζαρία όπου σε μισή ώρα κατέφτασαν τα κεράσματα και τα φαγητά.. Γλυκά κάθε λογής φτιαγμένα από τα χέρια της αδελφής του γαμπρού ξηροί καρποί και άφθονο τσάι.. ναι τσάι και χυμοί θα ήταν τα ποτά μας..

Μόλις χαλαρώσαμε γίναμε μια γυναικοπαρεα ( μαζι και ο κουμπάρος δεν ειχε άλλη επιλογή ) με τις υπόλοιπες γυναίκες και αρχίσαμε τους χορούς..

Φορέσαμε και δικές τους φορεσιές και ανεβήκαμε στα τραπέζια για χορο της κοιλιάς… εκει είδα μια ξαδέλφη της νύφης να χορεύει τραντάζοντας κάθε μυϊκή ινα του κορμιού της ..απίστευτη..

Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν στο τραπέζι τα φαγητά.. για το μεσημεριανό φαγητά ψημένα μέσα σε πήλινα κουρούπια ( δοχεία).. Πεντανοστιμα μυρωδάτα του δώσαμε και κατάλαβε.. Οι χοροί τα τραγούδια συνεχίστηκαν ως τις 7 ,30 που θα άρχιζε η κανονική γαμήλια τελετή..

 

[LULLU]

Ο γάμος…

Γύρω στις 6.30 ολες οι καλεσμένες γυναίκες άρχισαν τις ετοιμασίες ,, άλλαζαν φορέματα βάφτηκαν και στολίστηκαν ανάλογα.. και ολοι κατεβήκαμε στη τέντα ..

Μεσα στη τέντα στρωμένα τραπέζια, είχε στηθεί η ορχήστρα, ο θρόνος που θα καθόταν το ζευγάρι.. Στην είσοδο υπήρχε ο τελετάρχης που ντυμένος και αυτός ανάλογα με πλουμιστή στολή καπέλο και κατι σαν μαστίγιο στα χέρια, μας οδήγησε στο δικό μας τραπέζι που βρίσκονταν κοντά στο θρόνο.. Μπροστά στο θρόνο ένα τραπέζι που είχε πάνω το κοράνι, ξηρούς καρπούς, τσάι, .. όπως σε εμάς που έχουμε μέλι, κρασί και τα στέφανα..

Μέσα στη τέντα μόνο γυναίκες και παιδιά και οι συγγενείς της νύφης και του γαμπρού.. οι ανδρες καλεσμένοι εξω στα τραπέζια και στο ισόγειο του σπιτιού..

Η μπάντα άρχισε τη μουσική , ωραία ακούσματα . Πήρα τη φωτογραφική μηχανή να βγω εξω.. δάγκωσα τη γλώσσα μου από το κρύο μείον 4 αποψε.!.μειον 4?? Ναι ναι..

Βρήκα τη κουζίνα η όπως το λέμε στη Κρήτη το πικεριο .. εκεί γνωστοί , γείτονες έχουν αναλάβει τη παρασκευή του φαγητού.. το κέτερινγκ δηλαδή, καζάνια βράζουν, άλλοι κόβουν σαλατικά , άλλοι σκουπίζουν ποτήρια. .. Βρίσκω πολλές ομοιότητες με τα δικά μας κρητικά έθιμα .. πρόγαμος, 3ημερες εκδηλώσεις, πικερια κτλ..

Κάποια στιγμή ο τελετάρχης δίνει ένα σάλπισμα ότι η νύφη κατεβαίνει ..

Βγήκαμε όλοι έξω χειροκροτώντας και οι γυναίκες βγάζοντάς αυτό το χαρακτηριστικό ήχο από το στόμα τους…Την σήκωσαν στα χέρια και μετέφεραν στο στολισμένο αυτοκίνητο που τη πήρε για μια βόλτα συνοδευόμενη από φίλους, χορευτές και μουσικούς .. Τόσος κόσμος που δεν πρόλαβα να βγάλω ούτε μια φωτογραφία και τόσο κρυο που μπήκα στη τέντα.. Μετα κανένα μισάωρο η γαμήλια πομπή επέστρεψε.. και ο τελετάρχης άνοιξε διάδρομο έδιωξε κακήν κακώς τα παιδιά από τη μέση και η νύφη κάνει την εμφάνιση της καθήμενη πάνω σε ένα θρόνο που τον κρατάνε οι χορευτές που συγχρόνως χορεύουν και κουνούν τη νύφη.. που φορα ένα υπέροχο φόρεμα.(επειδή άλλαξε 7 δεν θυμάμαι τη χρωματική σειρά , μονο του τελευταίου που ηταν άσπρο νυφικό δυτικού τύπου όλα τα άλλα 6 ήταν πολύχρωμα δικά τους φορέματα.) θεε μου πρέπει ναχεις γερό στομάχι γιατι τα ταρακούνημα ηταν έντονο.. η νυφη χαιρετά τους καλεσμένους κουνώντας το χέρι ακριβώς όπως κάνουν και οι βασίλισσες από την άμαξα.

Οι χορευτές χαμηλώνουν και η νύφη κατεβαίνει , οι κυρίες της τελετής την βοηθούν να ανέβει και να καθίσει στο θρόνο της…μου έπαιξαν τα νεύρα γιατί ίσιωναν τα νυφικά μια ώρα, διόρθωναν τα μαλλιά, το στέμμα και δεν μου άφηναν χώρο για να φωτογραφήσω…. Οι χορευτές συνέχιζαν το χορευτικό τους όταν κάποια στιγμή κάνει την εμφάνιση του και ο γαμπρός.., ο οποίος προχωρά σκύβει μπροστά στη νύφη σηκώνει το πέπλο και την ασπάζεται στο μέτωπο ,πριν καθίσει δίπλα της στο θρόνο..

Πέρασαν κάμποσα λεπτά μέχρι να τελειώσει η μουσική εισόδου και το χορευτικό και μετα άρχισε το λαϊκό πρόγραμμα. Μια τραγουδίστρια με πολλαααααααα προσόντα ανέλαβε τη μουσική μας διασκέδαση.. και τα μπαξίσια , τα χρήματα που της χάριζαν τα έβαζε στα πλούσια στήθη της.. όσα δεν χώραγαν στο χέρι της.. Κάποια στιγμή η νύφη αποχωρεί από το χώρο και πάλι πάνω στο θρόνο. .είναι η ωρα αλλαγής νυφικού.. Κάνουν την εμφάνιση τους δεκάδες σερβιτόροι κρατώντας δίσκους με ποτήρια από τσάι και σερβίρουν το κόσμο ενώ εδέσματα φτάνουν στα τραπέζια μας..
Παρακαλώ σερβιριστειτε μας λεει σε άπταιστα ελληνικά ένα σερβιτόρος..

Πως και έτσι μιλάς ελληνικά?

Ήμουν χρόνια στη Θεσσαλονίκη λεει, αλλά γύρισα πίσω.. αν και πέρασα καλά στη χώρα σας .. ..ποιος ξέρει τι τον ανάγκασε να φύγει και τι τον ανάγκασε να γυρίσει πίσω..

Αλλαγή μουσικού μοτιβ και η νύφη κάνει τη δεύτερη εμφάνιση της στα χέρια των χορευτών που έχουν αλλάξει και αυτοί στολές, χορεύοντας τώρα άλλο είδος χορού κρατώντας σημαίες κόκκινες.

.αυτή τη φορά άνδρας τραγουδιστής συντροφεύει την τελετή βαψίματος με χένα των χεριών της νύφης.. οι κυρίες της τελετής έλαβαν θέση και άρχισαν να βάφουν περίτεχνα τα χέρια της νύφης.. αυτό πήρε αρκετή ώρα μέχρι την επίδειξη του αποτελέσματος και τις ανάλογες φωτογραφίες.. Και να ήλθε η ώρα αλλαγής νυφικού. και αυτή τη φορά άλλαξε και ο γαμπρός κουστούμι..

Οι φίλοι του γαμπρού τον σήκωσαν στα χέρια και τον έφεραν στη πίστα.. ο χορός άρχισε και δεν σταμάτησε ποτέ..

Ήλθε η ώρα των οικογενειακών φωτογραφιών και συγκινηθήκαμε πολύ που μας ζήτησαν να πάμε δίπλα τους..

Το ζευγάρι στήθηκε μπροστά στο τραπέζι με τους χουρμάδες, το τσάι και το κοράνι, ανταλλάξαν λόγια και όρκους και γύρισαν στους καλεσμένους με σηκωμένα τα ποτήρια του τσαγιού να ανταλλάξουν ευχές.. Ήλθε η ωρα του τρίτου νυφικού και η εμφάνιση του κυρίως φαγητού . Μπροστά μας μεγάλες πιατέλες με ολόκληρο κοτόπουλο με ελιές και κουρκουμα..

στιγμή δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιο νυφικό η νυφη κατέβηκε από το θρόνο κάθισε στο κεντρικό νυφικό τραπέζι σηματοδοτώντας την έναρξη του δείπνου.. Ριχτήκαμε πάνω στα κοτόπουλα, θαλεγα ότι πήρανε φωτιά τα μαχαιροπήρουνα, αλλα επειδή τρώγαμε με τα χέρια, θα πω πήρανε φωτιά τα δάκτυλα.. γράφοντας τώρα την ιστορία στη θύμηση αυτού του κοτόπουλου μου τρέχουν τα σάλια.. δεν έχω ξαναφαει τέτοια νοστιμιά….Η βραδιά κυλούσε με χορό, φαγητό αλλαγή νυφικού, χορό φαγητό….Στο αλλαγή του πέμπτου νυφικού μπήκε και η νύφη στο χορο.. ακόμη δεν κατάλαβα πως κατάφερε να χορεύει σέρνοντας αυτά τα βαριά φορέματα…

Μπροστά μας σερβίρετε ένα ακόμη πιάτο.. μοσχάρι με δαμάσκηνα,, εγω είχα πλύνει τα χέρια μου την ειχα κάνει ταράτσα με το κοτόπουλο και δεν έφαγα αλλά έχασα το πιο γευστικό κρέας από ότι μου είπαν οι φίλοι μου .. ακόμη το μετανιώνω ..αλλα έχω την υπόσχεση της νύφης ότι θα μου το ετοιμάσει μια μέρα στα Χανιά.. μέχρι τώρα μου έχει κάνει όλα τα αλλά αυτό το περιμένω ακόμη….Στις πέντε και μισή το πρωί στο 7 νυφικό που είναι λευκό και σε στυλ όπως αυτά που γνωρίζουμε, ήλθε η ώρα της κοπής της γαμήλιας τούρτας, του πετάγματος της νυφικής ανθοδέσμης, των χαρισμάτων και των δώρων από τους καλεσμένους, του στολίσματος με χρυσαφικά τη νύφη από τους συγγενείς και στο τέλος το μοίρασμα μπομπονιέρας…

Τελευταία μουσικά ακούσματα , τελευταίοι χοροί και ο γάμος τέλειωσε.. Γυρίσαμε στο καταπαγωμενο σπίτι για ένα ολιγόωρο ύπνο.. αλλα στα αυτιά μου ηχει ακόμη η μουσική.. Μέσα και κάτω από πολλές κουβέρτες και στρώματα προσπάθησα να κοιμηθώ ως τις 8..

 

[LULLU]

Το να τολμήσεις να βγάλεις τις κουβέρτες από πάνω σου και να σηκωθείς από το κρεββάτι χαρακτηρίστηκε ως άθλος…. Αλλα με κρύο και χωρις, με παγωνιά μη παγωνιά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε το ταξιδι..Μαζευτήκαμε στο καφε που βρίσκεται στη εισοδο. Και καθίσαμε σε ένα τραπέζι που το λούζει ο ήλιος αν και με δοντια..και ζητήσαμε το μόνο τονωτικό για πρωινό…καφέ και παλι καφέ..Δεν ξέρω αν σας το ειπα ξανά αλλά ενώ στη χωρα μας πχ πρέπει να ψάξεις να βρεις μαγαζί που προσφέρει καλό εσπρέσο ,εδώ και στο πιο μακρινό χωριό , η στη έρημο, η στα βουνά ο καφές είναι γευστικότατος… άριστος…Στη παρέα προστέθηκαν και οι συγγενείς και καλεσμένοι της νύφης που ήλθαν από Καζαμπλάνκα και γίναμε μια μεγάλη παρέα …κουβέντες χωρατά, ευχές ….ο γαμπρός ήλθε να μας αποχαιρετήσει με το πατέρα του συγκινημένο και δακρυσμένο…ειχε γνωρίσει επιτέλους τους φίλους του γιού του ,ειχε γνωρίσει τους ανθρώπους που ο γιός του ειχε εμπιστευτεί και έχτισε τη νεα του ζωή .. Με αγκάλιασε λέγοντας πως ξέρει ότι θα προσέχουμε τα παιδιά του….

Ο οδηγός και το αμάξι μας ειχε έλθει από Μαρακές ….φορτωθήκαμε και αναχωρήσαμε για τους καταρράχτες Ουζουντ.. ένας δημοφιλής τόπος όχι μόνο για τους ξένους επισκέπτες αλλά και για τους ντόπιους μιας και απέχει μόνο 150 χιλιόμετρα από το Μαρακές..

Ο οδηγός μας και οι ικανότητες του θα εντυπωσίαζαν και τον Γιάννη Λιονάκη, το γνωστό κρητικό πρόεδρο συλλόγου πρόληψης τροχαίων ατυχημάτων , που αλήθεια είναι αποτελεί μάστιγα για το νησι …. Οδηγός λοιπόν τύπος και υπογραμμός όπως οι κανόνες του ΚΟΚ ορίζουν…σιγανά και με ασφάλεια, τόσο σιγά που αρκετές φορές κάναμε αναφορά στο λαικό ρητό…που λέει πως όποιος πάει αργά φτάνει ασφαλής αλλά μπορεί να μην φτάσει και καθόλου…

Διασχίζουμε καλοκαλλιεργημμένα περιποιημένα χωράφια σπαρμένα με σιτηρά , αρακά και ελαιώνες.. Εδώ η γη πάει από γενιά σε γενιά, δεν πωλείται , είναι ισχυρός δεσμός η κληρονομιά πέρα από το δεσμός λόγω DNA η λόγω τη παντρειάς. .Προχωράμε προς το φαράγγι Qued el Abid και το τοπίο αλλάζει. .Ο Άτλας απο δεξιά και στο βάθος ,επιβλητικός ντυμένος στα άσπρα και εμείς κατηφορίζομε ένα φιδιο δρόμο ενώ τα γύρο κοντινά βουνά συμπληρώνουν την πανέμορφη εικόνα με μια πινελιά στο γκρι-πράσινο χρώμα…
Φτάνουμε Ουζουντ λέξη Βέρβερων που θα πει ελαιόλαδο και αναφέρεται στα πολλά πράγματι ελαιόδεντρα της περιοχής και παρ όλο την ικανή παραγωγή , η τιμη του λαδιού εχει φτάσει την εξωφρενική τιμή των 6 ευρώ το λίτρο, που μας βάζει σε σκέψεις να αλλάξουμε επάγγελμα και να γίνουμε λαδέμποροι.. φαντάσου κρητικό λάδι σε τιμη ευκαιρίας στο Μαρακές.. Κάποιοι λένε για το ταχύ ρυθμό ανάπτυξης της χώρας αλλα αμφιβάλλω αν όλοι μπορούν αν πληρώσουν ένα κουτι Augmentin σε τριπλάσια τιμή, η μια γενική ούρων 40 ευρώ…( επαγγελματικό ενδιαφέρον)….Ουζουντ λοιπον.. η χαρα του τουρίστα η των τουριστομαγαζων που είναι δεξιά και αριστερά του δρόμου…Κατηφορίζουμε τα 160 σκαλοπάτια

μέχρι να δούμε το νερό του καταρράκτη να πέφτει από τα 110 μέτρα.




.Στο βάθος σχηματίζονται 3 μικρές λιμνες όπου ξύλινες μικρές σχεδιες προσφέρουν μια μικρή βόλτα γύρω και επι τα αυτά στους

τουριστες..

Κόσμος πολύς, οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά σε ένα θέαμα που εμένα δεν με συγκίνησε καθόλου η για να είμαι ειλικρινής όχι τόσο οσο με συγκίνησε η μυρωδιά του ταζιμ από το πάνω μαγαζί…Ανηφορίζοντας το κατάφυτο από ελιές μονοπάτι, ειδα στην απέναντι πλευρά ένα άλλο μονοπάτι για πεζοπορία που σε οδηγει βαθιά μέσα στο φαράγγι.. όμως δεν υπάρχει χρόνος.. Για να απαλύνουμε το πόνο και καημό μας που δεν ξεπατωθήκαμε στο περπατημα, είπαμε να το ρίξουμε το φαΐ…

Καθίσαμε στο μαγαζί του Rashid όνομα κοινό αλλά μενού εγγυημένο.. .. Αυτή τη φορα προτιμήσαμε kebab κοτόπουλο.. τα ταζιμ είναι πνιγμένο στο λάδι και ουτε μια γουλιά μπύρας για να βγάλει τη λαδίλα….

Γυρισμός στη πόλη των χίλιων χρωμάτων και αρωμάτων το Μαρακές με τη δυση του ήλιου...Ενα γρήγορο μπανιο, που τοχαμε ανάγκη και βούρ στη πλατεία των θαυμάτων ..Η πλατεία γεμάτη κόσμο, καλλιτέχνες, εμπόρους, τουρίστες, τραγουδοποιούς..χαθήκαμε , περπατήσαμε, γευτήκαμε τη πλατεία που αλλάζει όψη κάθε βράδυ, που σφύζει ζωή, που δυναμιτίζει κάθε αίσθηση που σε καθηλώνει.. Με το ζόρι γυρίσαμε στο Ριαντ, αλλά αύριο , ημέρα Χριστουγέννων , πολύ πρωί εμεις πρέπει φεύγομε για Εσσαουίρα που απέχει 184 χιλιόμετρα από Μαρακές..

 

[LULLU]

Ο δρόμος μακρύς και αργός που γίνεται ακόμη πιο αργός λόγω της προσεκτικής οδήγησης, τύπου βήμα χελώνας ,του οδηγού μας, που μας φτάνει στα άκρα, λες και κάνεις πεζοπορία ..ας είναι απολαμβάνουμε μια διαφορετική μέρα Χριστουγέννων..

Διασχίζουμε τη περιοχή arkaν. Αρκαν ένα φημισμένο λάδι. .όχι λάδι απλό, αλλα λάδι με θεραπευτικές ιδιότητες . Οι μαροκινοί το αποκαλούν «υγρό χρυσάφι» της ερήμου, χάρη στις ευεργετικές του επιδράσεις στο δέρμα και τα μαλλιά. Παράγεται από τους καρπούς του ομώνυμου δένδρου, που ευδοκιμεί κυρίως στο Μαρόκο. Ολοι θα εχουμε δει σε καρτ ποσταλ κατσίκες

σκαρφάλωνες στα δέντρα αυτά .Οι κατσίκες ήταν το μέσον συγκομιδής αυτων των καρπών. .εκείνες έτρωγαν τα φρούτα με το σκληρό περίβλημα, από τα δέντρα και οι χωρικοί, περίμεναν απλά οι κατσίκες να αφοδεύσουν κοινώς να χεσουν και να πάρουν τους αποφλοιωμένους καρπούς..… Η συγκομιδή που πρέπει να γίνει από Ιούνιο ως Ιούλιο και μέσα στο λιοπύρι , οι δυσκολίες συγκομιδής του που ευτυχώς τη σήμερον ημερα δεν χρησιμοποιούν τις κατσίκες αλλα ανθρώπινα χέρια και η μετέπει

τα επεξεργασία, εξηγούν την πολύ ακριβή αξία του…..Ολα αυτά τα μάθαμε στο γυναικείο συνεταιρισμό που βρήκαμε καθ οδον προς τη πόλη.. Στο συνεταιρισμό αυτό εργάζονται γυναίκες χήρες, ορφανές, φτωχές και μοιράζονται τα έσοδα. . Στο συνεταιρισμό Λειτουργεί ένα πολύ ωραίο κατάστημα που μπορείς να προμηθευτείς προϊόντα λαδιού.. έτσι αγόρασα και τις παραγγελίες της κολλητής μου, η οποία ειχε εκπλαγεί όταν της είπα πως δεν γνώριζα το παραμικρό για το συγκεκριμένο λάδι.. Μπορεί να μην βάλω στα μούτρα μου και στα μαλλιά μου λαδι αλλά τσάκισα ένα βαζάκι με ταχίνι και λάδι που είχαν εκει σαν κέρασμα. .πεντανοστιμο… είναι λεει η μαροκινή με ρέντα.. Λέγεται πως το μαγειρικό λάδι Αρκαν μειώνει τη χοληστερίνη κάτι που δεν θα χαροποιεί τις φαρμακευτικές, αλλά νομίζω πως φτηνότερα θαρχεται η statine παρα το βαζάκι αρκαν με τη τιμή που έχει… Κρέμες προσώπου, σώματος, αντιγηρατικες, κρέμες ενυδάτωσης, λάδι για τα μαλλιά, ότι θες….εδώ….ο κήπος της ομορφιάς… ο κήπος της νεότητας………….

Φτάνουμε Εσσαουίρα.. Πανέμορφη, αρχόντισσα που λούζεται στα νερά του Ατλαντικού…Στη Βερβερική γλώσσα έχει το όνομα Tassort που σημαίνει –‘’μικρό φρούριο’’ και που μέχρι το 1960 ήταν γνωστή με το πορτογαλικό της όνομα Mogador , όνομα του μικρού νησιού που προστατεύει μερικώς το κόλπο της Essaouira δημιουργώντας έτσι ένα ήσυχο λιμάνι παρέμεινε παράδεισος για την εξαγωγή ζάχαρης και μελάσας και ως αγκυροβόλιο για τους πειρατές και κατά την εποχη των Άγγλων και Γάλλων κατακτητών.. λίγο πιο εξω από το προστατευόμενο λιμάνι τα αγρια κύματα προσελκύουν κάθε χρόνο από Απρίλιο ως Νοέμβριο τους λάτρεις του windsurfe από ολο το κόσμο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τουρίστες σαν και εμας, μπορούν να χαθούν στα πανέμορφα σοκάκια και κυρίως πεντακάθαρα, της μεδινας, να χαζέψουν τα μαγαζιά, να παζαρέψουν χάλια η αλλα ειδη τέχνης, να περπατήσουν δίπλα στη θάλασσα, να γευτούν τα πεντανοστιμα θαλασσινά επιλέγοντάς ένα από τα δεκάδες υπαίθρια ταβερνάκια που βρίσκονται στο μόλο η τα εστιατόριά διπλα στο κύμα… Ο καιρος με το μέρος μας, μια ηλιόλουστη ζεστή χειμωνιάτικη μέρα που μας ευνόησε να περπ

ατήσουμε στη πόλη που υπήρξε επίσης η πόλη των χίπηδων και παραμένει η αγαπημένη των ταξιδευτών.. Το φ

ρούριο με τα επιβλητικά τείχη στο χρώμα της άμμου περικλείει τη μεδίνα με τα πανέμορφα στενά .

. εδώ θα δεις του ξυλόγλυπτες να σκαλίζουν και να δίνουν μορφή στο ξύλο Τουγια ,του ξύλου που μοσχοβολά,, ζωγράφους, εμπόρους χαλιών που δεν υποκύπτουν στα παζάρια. Μου κόλλησε ένα χαλί αλλά με τιμή εγκεφαλικού.. ..κρίμα…Περπατήσαμε στο μόλο με τα εκατοντάδες γλαροπούλια σε χαμηλή πτήση και με δεκάδες ψαροταβέρνες προσφέρουν τα φρέσκα μαγειρευτά ψάρια και τόσος κόσμος- τουρίστες που δεν πέφτει καρφίτσα όχι να βρεις να καθίσεις.

. Μας είχε κόψει η πείνα και οι μυρωδιές αύξησαν τη λιγούρα μας και αποφασίσαμε να πάμε στη παραλιακή όπου είχαμε δει εστιατόρια . Επιλέξαμε το Fanatic που αν και το όνομα κάπως μας παραξένευε αλλά το φαγητό πολύ καλό και κυρίως μπορέσαμε να πιούμε και κρασάκι ετσι για να γιορτάσουμε τη ημέρα καθότι Χριστούγεννα. .δεν φάγαμε γαλοπούλα η γουρουνάκι ως είθισται αλλά γουρουνιασαμε όμως στο αστακό και στις γαρίδες…εντάξει κουραμπιέ και μελομακάρονα δεν είχαμε αλλά δεν μας πείραξε διόλου..

Βραδάκι επιστροφή στο Μαρακές και σε όλη τη διαδρομή απολαμβάναμε του διάφορους χρωματισμούς που βάφονταν ο ουρανός στο ηλιοβασίλεμα…….

 

[LULLU]

Ετοιμάζομαι βαλίτσες γιατί αύριο πρωί φεύγουμε για Οuarzazate τη πόρτα της ερήμου στο νότιο κεντρικό Μαρόκο στη περιοχή Draa Tafilet σκαλφαλωμενη στα 1160 μέτρα υψόμετρο στη μέση ενός γυμνού οροπεδίου του Άτλαντα.. και από εκει μια βουτιά στην ερημο…

Τα 200 χιλιόμετρα δρόμος από Μαρακές για το Άτλαντα είναι μια πανέμορφη και εντυπωσιακή ορεινή διαδρομή , αρχικά στενός

, διασχίζει βουνά γυμνα αλλά πολύχρωμα λόγω των διαφορετικών πετρωμάτων , με παρα πολλές στροφές που σφίγγεται το στομάχι

, με παρα πολλά αυτοκίνητα, με παρα πολύ κόσμο, μιας και αυτό εδώ το δρόμο διασχίζουν τα εκκ τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα για να θαυμάσουν τις υπέροχες kasbahs , πριν χαθούν στους αμμολόφους και στην απεραντοσύνη της ερήμου..

Μια σκέψη πως δεν θα φτάναμε ποτέ με τη χελώνα τύπου οδήγηση του οδηγού μας, την έκανα , αλλα προτίμησα να μην το σχολιάσω και ανάψω φωτιές και χάθηκα παρακολουθώντας την εντυπωσιακή αυτή διαδρομή, την εναλλαγή τοπίου από γυμνό , σε εκτάσεις από φοίνικες, σαν μικρές οάσεις με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορυφές του Άτλαντα.

. και να συμπληρώσω και με ένα κρύο τσουχτερό……….

Δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και οι συχνές στάσεις εφοδιασμού και εκτόνωσης στα διάφορα καφέ..( που είναι και πολλα) , όπως επίσης πολλά είναι και τα τουριστικομάγαζα με εκθέματα κυρίως πετρώματα. Είναι γνωστό ότι το Μαρόκο εχει πετρώματα, όπως επίσης είναι γνωστό στη παρέα μου πως έχω κόλλημα και κουβαλώ από όπου και να πάω πετρώματα, όμως εδώ οι μαγαζάτορες τοχουν τερματίσει, δεν παίζονται , έχουν κάτσει και έχουν χρωματίσει τα πετρώματα με ότι σκατοχρωμα κυκλοφορεί στη αγορά και είναι μια αηδία..

Όταν τους ρώτησα γιατί ταχουν μεταμορφώσει έτσι τραγικά , γιατι τα εχουν καταστρέψει, μου απάντησαν , ‘’Μα γιατι έτσι αρέσουν στους Γιαπωνέζους!!!!!!!!

.ΑΑΑΑ τωρα μάλιστα , πάλι τα μαμαμουνια ( όνομα που τους έχω δώσει εγω)η αιτία .. γμ πάλι μπροστά μου.. και καταλαβαίνω γιατί σε ένα μαγαζάκι σε μια προηγούμενη στάση , ενώ χάζευα τα πετρώματα μπας και βρω κανένα original, είδα ένα γιαπωνέζο που σχολαστικά εξέταζε ένα μωβ χαλάζια και ένα κίτρινο και ενώ τον ενημέρωσα ότι είναι fake, δεν σκιαστηκε διόλου , αλλά ψώνισε κιόλας.. ο μόνος που μου αγριοφωναζε ήταν ο μαγαζάτορας φοβούμενος πως θα του και του χαλάσω το ντιλ…Τώρα εξηγούνται όλα… Πάντως στο Μαρόκο όσο και αν έψαξα πέτρες αυθεντικές και ωραίες δεν βρήκα. Ευτυχώς που πετρώματα του Μαρόκο είχα βρει σε ένα μουσείο στην Grotta di Vento στην Ιταλία και εννοείται τις είχα αγοράσει , οπότε λίγο το κακό.. πάμε για άλλα ,δηλαδή θα κτυπήσουμε κανένα χαλάκι στο τέλος το βλέπω ναρχεται το σενάριο… αν και είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία το χαλι.. Βρισκόμαστε στη περιοχή των Βέρβερων βλέπεις παντού χαλιά κρεμασμένα στους τοίχους εξω από τα μαγαζιά, η απλωμένα σε μεγάλες αυλές, ιδίας βερβερικης τεχνοτροπίας και ποιότητας αλλά πανάκριβα και το κυριότερο και πιο σοβαρό δεν δέχονται παζάρια και εγώ δεν φημίζομαι για το ταλέντο στο παζάρεμα , μου λείπει και η κολλητή Κικη που δεν εχει στο θεό της και προς το παρόν η μόνη κερδισμένη και ακέραια είναι η τσέπη μου..

 

[LULLU]

Kαι μια κα ειμαστε σπιτι σε καραντινα ειπα να ασχοληθω με τις συγγραφικές μου εκκρεμότητες
η συνεχεια λοιπον ....


Οι Βέρβεροι μια φυλή που εχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Αρχικά ονομάζονταν Αμαζιτ και ηταν οι περήφανοι επιδρομείς που πολέμησαν εναντίον των Ρωμαίων, των Αράβων και Γάλλων εισβολέων και παρα τις προσπάθειες κυρίως των Ρωμαίων να τους αποικήσουν καταφέραν να διατηρήσουν τη δική τους γλώσσα και πολιτισμό.

Σήμερα, τα περισσότερα από τα είκοσι επτά εκατομμύρια Μαροκινοί είναι είτε Βέρβεροι είτε Άραβες, Οι πρόγονοί τους ήταν οι Almoravids και Almohads που έχτισαν την ισχυρή μαυριτανική αυτοκρατορία που κυβέρνησε την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Βόρεια Αφρική.

Οι περισσότεροι από τους σημερινούς Βέρβερους ζουν στα βουνά του Μαρόκου, ενώ οι Άραβες ζουν στις πόλεις, αν και είναι πολύ συνηθισμένες αυτές τις μέρες να δούμε τους Βέρβερους να ασχολούνται με το κάθε είδος εμπορίου ..Εδω στα βουνά η επιβίωση των Βερβέρων εξαρτάται από τον κύκλο των εποχών και την καλλιέργεια των χωραφιών.. τα χωράφια είναι άγονα πετρώδη εκτός τις οάσεις , η τροφή λιγοστή για να θρέψει όλους τους κατοίκους που ζουν, περιμένοντας τα εμβάσματα από το εξωτερικό.. ναι τα εμβάσματα των δικών τους, των παιδιών τους , των συγγενών που καταφέραν να φύγουν, να μεταναστεύσουν, βρίσκοντας δουλεια και κρατώντας την υπόσχεση να μην λησμονήσουν αυτούς που έμεινα πίσω.. σε αυτό προστέθηκε και ο τουρισμός αλλα και οι κινηματογραφικές δραστηριότητες.. Σε αυτή τη περιοχή υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο κινηματογράφου το ATLAS STUDIOS που γυρίστηκαν αρκετές ιστορικές ταινίες όπως Αsterix &Ovelix, The Living Daylight,η αποστολή της Κλεοπάτρας , η πασίγνωστη Λορενς της Αραβίας, ο άνθρωπος που θα ήταν βασιλιάς , η βασιλεία των ουρανών , ο παγετώνας, και η Βαβέλ…



Άγονα εδάφη ναι, βλέπεις την αγωνία των κατοίκων ΄όσων δεν ασχολούνται με τον τουρισμό να καταφέρνει με τα βίας να βγάζει τα προς το ζην..

Θυμάμαι αυτό που μου ειπε ο Ραντουαν όταν το ρώτησα ( από πολύ ενωρίς βλέποντας την άνεση των πρωτευουσιάνων)γιατί μεταναστεύουν…’’ θα το δεις μήνη σου,, για την ελευθερία κυρίως αλλα θα το δεις και μόνη όταν πας στον Άτλαντα, οταν πας στην έρημο. .όταν δεις πως δεν υπάρχει τίποτα πως δεν υπάρχει ζωή . Σκέφτομαι και το γιο του ξεναγού μας που πριν δέκα χρόνια κατάφερε να φτάσει στη Ιταλία, δούλευε σε εστιατόριο ομοεθνών συγγενών αλλά κάποια στιγμή επειδή στη ζωη τίποτα δεν είναι σταθερό και δεδομένο, η επιχείρηση ναυάγησε, η ανεργία έφερε την ανασφαλιση και η ανασφαλιση τη λήξη της βιζας… και ολο περιμένοντας το αύριο που θα είναι καλύτερο και με τον Αλλάχ να μην γνωρίζει ότι και προς τα εκεί έχουν την ανάγκη του , ο νεαρός που είναι ενήλικας πια, παραμένει εδώ και 8 χρόνια στη γκρίζα ζώνη της παράνομης μετανάστευσης.. ούτε μπρος ούτε πίσω.. και ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο του ξεναγού στη θύμηση του γιου του..

Είκοσι περίπου χιλιόμετρα από την Ουαρζαζατ πάνω σε ένα λόφο δίπλα στο ποταμό Κουαρζαζατε ορθώνεται το Ait Benhaddou ένα οχυρό εξαιρετικής μαροκινής αρχιτεκτονικής μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco

Tο χωριό-οχυρό βρίσκεται στις νότιες πλευρές του Υψηλού Άτλαντα και ο τόπος είναι ο πιο διάσημος της εδω κοιλάδας Qunila.Στη βάση του ροζ ασβεστολιθικού λόφου που χτίστηκε το οχυρό, τρέχει το νερό του Mella που σημαίνει ποτάμι με αλμυρό νερό.

Μέσα στα τείχη βρίσκονται δυο συνοικίες εκείνη των Βερβέρων και εκείνη των Εβραίων. Τα σπίτια ορισμένα συντηρημένα άλλα εγκαταλελειμμένα στη τύχη τους δίνουν την πλήρη εικόνα της αρχιτεκτονικής της Σαχάρα. Τα τείχη κοσμούνται από γωνιακούς πύργους που στο πάνω μέρος τους είναι διακοσμημένα σε μοτίβα με τούβλα από πηλό.. . Το οχυρό ήταν ενας σημαντικός εμπορικός σταθμός που συνέδεε το Σουδάν με το Μαρακές.

Διασχίζουμε, ακριβώς τσαλαβουτάμε, τα ρηχά νερά του Μέλλα..

Στην είσοδο μας περιμένει ο ξεναγός μας ένα ωραίο παλικάρι Βέρβερος τυλιγμένος στο μπλε Τουαρέγκ σαρίκι..ενα κοκομλπποκο το πάθαν οι κυρίες της παρέας και όλο σελφι, όλο φωτογραφίες του οχυρού παρέα με τον Abdul , ο οποίος βέβαια χαζός δεν είναι κατάλαβε το ενδιαφέρον και το θαυμασμό και έκανε την πλάκα του και αυτός, ξεκινώντας ένα προξενιό με την Ιωάννα, πράγμα που σκάλωσε στην προίκα δηλαδή στον αριθμό των καμηλών ..ετσι ο κάθε ενας τράβηξε και παλι το μοναχικό του βιο......

Στο νέο χωριό κόβουμε βόλτες ανάμεσα στα χαλαδικα.. ένα χαλί μου κίνησε τον ενδιαφέρον αλλά σε τιμη εγκεφαλικού, οπότε είπα άστο με την τελευταία μου ματιά ήταν καρφωμένη πάνω του..

Φεύγομε για Ουαζαρζατ….