30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[gkalla]

Λειβαθώ, Οροπέδιο Ομαλών

Φεύγοντας από την περιοχή των Ελειών – Πρόνων και ακολουθώντας την νότια ακτογραμμή περνάμε στην Λειβαθώ. Το πρώτο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι η Μονή Σισσίων, ένα μοναστήρι με μακραίωνη ιστορία. Ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής της ήταν ο ίδιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης. Λέγεται πως το όνομα Σισσίων αποτελεί παραφθορά της λέξης Ασσίζη. Ξεκίνησε ως ανδρικό καθολικό μοναστήρι αλλά σύντομα μετατράπηκε σε ορθόδοξο. Τα ερείπια του παλιού μοναστηριού βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το σύγχρονο μοναστήρι και ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ακόμα τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά.

Ο χωματόδρομος που ξεκινά από τα ερείπια και οδηγεί στην ομώνυμη παραλία, ακριβώς από κάτω, δεν ενδείκνυται για όχημα αλλά η διαδρομή με τα πόδια είναι σύντομη. Δίπλα ακριβώς υπάρχει και δεύτερη παραλία χωρίς πρόσβαση από τον δρόμο στην οποία μπορεί να πας κολυμπώντας.

Αμέσως μετά περνάμε στο χωριό Λουρδάτα με την ομώνυμη παραλία ακριβώς από κάτω (πολλοί την αναφέρουν και παραλία Λουρδά). Σχετικά αμμώδης, αλλά με αρκετά βαθιά νερά, η μεγάλη αυτή παραλία αναπτύσσεται τουριστικά τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να φτάνει το επίπεδο των άλλων «πιασάρικων» παραλιών του νησιού.

Δίπλα ακριβώς υπάρχουν μια – δυο ακόμα παραλίες με περίπου ίδια χαρακτηριστικά αλλά σαφώς πιο δυσπρόσιτες (όπως η παραλία Κανάλι που κατεβαίνεις μόνο με μονοπάτι). Ακολουθούν οι μικρές παραλίες Τραπεζάκι και Άγιος Θωμάς οι οποίες είναι κανονικά προσβάσιμες με αυτοκίνητο.

Τα χωριά που βρίσκονται στην περιοχή με το, αν μη τι άλλο, περίεργο όνομα Εικοσιμία (Βλαχάτα, Σιμωτάτα, Λουρδάτα, Μουσάτα κλπ) αναπτύσσονται και αυτά πια τουριστικά, αλλά σαφώς πιο ήπια. Υπάρχουν αρκετές επιλογές καταλυμάτων και φυσικά εστιατορίων και άλλων σχετικών καταστημάτων.

Αμέσως μετά τα Βλαχάτα ο κεντρικός δρόμος συνεχίζει εσωτερικά με τελικό προορισμό το Αργοστόλι, ενώ για να επισκεφτείς τα υπόλοιπα παραλιακά μέρη θα πρέπει ή να ακολουθήσεις μικρότερους και δυσκολότερους δρόμους ή να κάνεις συνεχώς παρακάμψεις από το κεντρικό δρόμο.

Επιλέγοντας την διαδρομή που διασχίζει τον μικρό κάμπο σχετικά κοντά στην θάλασσα συναντάς αρχικά το χωριό Πεσσάδα που από το μικρό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου φεύγει καράβι για την Ζάκυνθο. Τα ημερήσια δρομολόγια, το καλοκαίρι, είναι 2, ένα πρωινό στις 07:45 και ένα απογευματινό στις 18:00 (η επιστροφή από Άγιο Νικόλαο είναι στις 09:45 και 19:45) και το ταξίδι διαρκεί 1 ώρα. Θεωρώ πως τα δρομολόγια είναι σχετικά βολικά ακόμη και για μια σύντομη ημερήσια εκδρομή είτε από Κεφαλλονιά προς Ζάκυνθο ή αντίστροφα.

Τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής (Δοριζάτα, Κουντουράτα, Κεραμειές, Σπαρτιά, Κοριάννα, Κλείσματα) καθώς και όλη η γύρω περιοχή διαθέτουν πληθώρα καταλυμάτων. Στην Σπαρτιά εκτός της μικρής παραλίας (παραλία Σπαρτιάς ή Κληματσιάς) που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το μικρό ιδιωτικό μουσείο της Κουκουβάγιας και του Σκαντζόχοιρου. Δύο μεσόκοπες κυρίες (Γερμανίδες νομίζω) που έχουν εγκατασταθεί χρόνια στο χωριό είχαν δημιουργήσει ένα μικρό χώρο όπου συγκέντρωναν διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα με μοναδικό κοινό τους στοιχείο την μορφή που προσομοίαζε με τα δύο προαναφερθέντα ζωάκια. Δυστυχώς έχω πολλά χρόνια να επισκεφθώ τη Σπαρτιά και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ακόμη.

Οι μικρές παραλίες Νιψιά και Παλιολινός που βρίσκονται κάτω από τα Κλείσματα θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την Νιψιά επιπλέον να μην έχει εύκολη πρόσβαση.

Αντίθετα η παραλία Άβυθος που ακολουθεί είναι από τις ωραίοτερες τις περιοχής. Χρυσή άμμος, αξιοπρεπές μήκος, με σχετικά λίγες ομπρέλες αλλά και ένα συμπαθές ταβερνάκι από πάνω προσελκύουν κάμποσο κόσμο. Το παρκάρισμα είναι φυσικά δύσκολο όσο περνά η ώρα και θα έλεγα πως η επίσκεψη στην παραλία καλό είναι να γίνει νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Η πρόσβαση για την παραλία γίνεται από διάφορους δρόμους με ευκολότερη αυτή που ξεκινά περίπου από τα Σβορωνάτα.

Από το ίδιο σημείο (από τα Σβορωνάτα) ξεκινούν και οι δρόμοι που οδηγούν σε άλλες δύο καλές παραλίες της περιοχής. Αρχικά για την παραλία του Άη Χέλη, μια από τις αγαπημένες μου. Φαρδιά παραλία με μαύρη άμμο (προσοχή καίει!!!, βάλτε παπούτσια), με κρυστάλλινα νερά και κομμάτια οργανωμένα ή μη. Το beach bar που υπάρχει στην μια άκρη της οργανώνει συχνά αγώνες beach volley, ενώ η μουσική του κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται και από τις 2 πλευρές της. Από την αριστερή πλευρά υπάρχει ένας κατηφορικός χωματόδρομος που από κάποιο σημείο και μετά πρέπει να αφήσεις το όχημα και να κατέβεις με τα πόδια ενώ από την δεξιά πλευρά υπάρχουν 75 σκαλιά. Στην πλευρά αυτή, 100 – 150 μέτρα από τα σκαλιά, υπάρχει ελεύθερο πάρκινγκ, που το προτιμούν οι περισσότεροι.

Η άλλη παραλία είναι οι Άμμες που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και είναι μια μικρή αμμουδερή παραλία με ξανθιά άμμο. Στην περιοχή υπάρχει και το κατάλυμα με το ευφάνταστο όνομα Baha Ammes.

Από την άλλη πλευρά του αεροδρομίου υπάρχουν επίσης οι παραλίες Εγλίνα, Μεγάλη Άμμος και Μηνιές (Σπάσματα) που παρόλο που βρίσκονται ακριβώς στο τέλος του αεροδιαδρόμου τις επιλέγει πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά.

Αν επιλέξεις από τα Σβορωνάτα να ανέβεις προς τον κεντρικό δρόμο τότε αρχίζεις να συναντάς διαδοχικά διάφορα χωριά όπως τα Ντομάτα και τα Μεταξάτα. Θέλει λίγη προσοχή γιατί η διαδρομή είναι μόνιμα ανηφορική και με δύσκολες στην ορατότητα στροφές. Στα Μεταξάτα, που είναι το χωριό καταγωγής του γνωστού δικτάτορα Μεταξά, υπάρχουν Μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι όπως επίσης και στα γειτονικά χωριά της Λακήθρας και των Μαζαρακάτων. Τα ευρήματα από όλα αυτά τα σημεία μπορούσες να τα δεις στο Αρχαιολογικό μουσείο του Αργοστολίου.

Αμέσως μετά ακολουθεί το χωριό – κόσμημα για το νησί, τα Κουρκουμελάτα. Καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στους σεισμούς του ’53 αλλά αμέσως μετά ο, εφοπλιστής Γιώργος Βεργωτής (καταγόμενος από το χωριό) μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια δωρεά, πρωτόγνωρη για την εποχή. Ανοικοδόμησε ολόκληρο το χωριό, σύμφωνα όμως με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική της εποχής και με κανόνες αισθητικής και ρυμοτομίας. Η ανοικοδόμηση έγινε πάνω στα πρότυπα των ελβετικών οικισμών της υπαίθρου και κατέστησε το χωριό πρότυπο ενώ στην συνέχεια διένειμε τα καινούργια σπίτια στους παλιούς κατόχους ενώ έχτισε και αρκετά δημόσια κτίρια (κτίριο της Φιλαρμονικής, αθλητικές εγκαταστάσεις, εκκλησία και το εντυπωσιακό πνευματικό – μορφωτικό – πολιτιστικό κέντρο. Ο μόνος όρος που έθεσε στους ντόπιους ήταν να συντηρούν τα σπίτια και τους κήπους τους στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έτσι σήμερα φαντάζει αρκετά δύσκολο να μιλήσεις στους κατοίκους αυτού του χωριού για την εκμετάλλευση της εργοδοσίας και τους αγώνες εναντίων των πλουσίων αφεντικών.

Στο χωριό εκτός των άλλων υπάρχει και ένα μικρό καφέ – ζαχαροπλαστείο που στεγάζεται σε ένα ωραίο κτίριο, με φανταστική θέα και εξαιρετικά προϊόντα (Καφέ Μαρίνα). Η επίσκεψη επιβάλλεται.

Βγαίνοντας πια στον κεντρικό δρόμο, τρία χωριά, ενωμένα μεταξύ τους, τα Τραυλιάτα, Μαζαρακάτα και Περατάτα απλώνονται μπροστά σου, ενώ ακριβώς από πάνω δεσπόζει το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Και ενώ τα 3 χωριά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αισθητικά, πέρα από πολλά καταστήματα, μίνι μάρκετ και καφέ, ο οικισμός που βρίσκεται στο κάστρο είναι ξεχωριστός. Παλιά σπίτια και αρχοντικά, καλά συντηρημένα (τα περισσότερα), απλωμένα στην άκρη του γκρεμού και δίπλα στα τείχη φτιάχνουν ένα γραφικό σκηνικό. Η πέτρινη εκκλησία της Ευαγγελίστριας και δυο - τρία εστιατόρια με ωραία θέα και καλό φαγητό (αν και τσιμπημένο στην τιμή) συμπληρώνουν την εικόνα. Παλιότερα ένα από αυτά ήταν μπαράκι και αρκετές φορές είχαμε απολαύσει τα ποτά μας, ειδικά τις νύχτες με φεγγάρι.

Το ίδιο το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στέκει επιβλητικό ακόμη και σήμερα παρά τις φθορές του χρόνου. Το αρχικό κάστρο φτιάχτηκε από τους Βυζαντινούς τον 12ο αιώνα ενώ τα τείχη που βλέπουμε σήμερα είναι αυτά που φτιάχτηκαν από τους Βενετσιάνους στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα του νησιού πριν αυτή μεταφερθεί στο Αργοστόλι, το 1757. Το φρούριο έχει έκταση περίπου 16.000 τ.μ. και στο εσωτερικό υπάρχουν τα ερείπια πολλών εκκλησιών, καθολικών και ορθοδόξων, ενώ έχει κατασκευαστεί και ένα μικρό υπαίθριο θέατρο με ξύλινες εξέδρες.

Συνεχίζοντας τον δρόμο που σε φέρνει στο κάστρο προς τα βόρεια και αφού περάσεις από τα χωριά Δεμουτσαντάτα και Τρωϊανάτα σύντομα καταλήγεις στο οροπέδιο των Ομαλών. Εκεί, πέρα από τα 2 πλήρως ενωμένα χωριά των Βαλσαμάτων και των Φραγκάτων, καθώς και 2-3 οινοποιία (η περιοχή θεωρείται ιδανική για την καλλιέργεια της Ρομπόλας), υπάρχει η πασίγνωστη μονή του Αγίου Γερασίμου.

Η αρχική μονή ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ το 1561 τα κτίσματα της καθώς και τα περίχωρά παραχωρήθηκαν στον Άγιο Γεράσιμο, ο οποίος και εγκαταστάθηκε εκεί. Μετά τον θάνατο του, το σώμα του μουμιοποιήθηκε με φυσικό τρόπο και διατηρείται έως και σήμερα λίγο πολύ ολόκληρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του παλαιότερου Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Προκοπίου. Ο εν λόγω «δημοκράτης» κληρικός (το 1967, ενώ ήταν αρχιμανδρίτης στη Γυάρο, δήλωνε φίλος του καθεστώτος της χούντας) κατηγορήθηκε ότι είχε κόψει τμήμα του λειψάνου οπότε προκλήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στο νησί με συνθήματα του στυλ «Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν τελικά η αιτία να φύγει ο Προκόπης από την Μητρόπολη του νησιού κατηγορώντας ως και τους αστυνομικούς του νησιού ως «παλαιοκομουνιστές» αφού δεν μπόρεσαν να τον προστατέψουν από το μένος του κόσμου.

Στο σημερινό γυναικείο μοναστήρι, πέρα από τις «ευγενέστατες» μοναχές μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τον ναό και το Ασκηταριό του Αγίου, που ως γνωστό είναι ο Άγιος που «θεραπεύει» την τρέλα και τον δαιμονισμό. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως στο συγκεκριμένο νησί έχει πολύ δουλειά ο Άγιος. Στις 16 Αυγούστου που είναι η επίσημη γιορτή του Αγίου περνάνε όλοι, Κεφαλλονίτες και μη, με ψυχικά νοσήματα, κάτω από το σκήνωμα, ώστε να γίνουν καλά. Εγώ πάντως 30 χρόνια στο νησί δεν έχω δει διαφορά…

Χάρτης βασικής διαδρομής

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

 

[gkalla]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

Ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις.
Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα. Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα που έχεις συνηθίσει στο Αιγαίο...

 

[Despinadmk]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

 

[ludovica]

Άιντε, άιντε... Άλλοι έχουν τ' όνομα κι άλλοι τη χάρη.

 

[gkalla]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

Αυτά είναι κακεντρέχειες των Αργοστολιωτών...
Η "επίσημη" εκδοχή, πάντως λέει:
"Σε ένα από τα καρναβάλια, οι Ληξουριώτες για να σατιρίσουν την ανακάλυψη της Αμερικής, οι μισοί ντύθηκαν ιθαγενείς (Κολομπαίοι) και οι άλλοι μισοί πλήρωμα του Κολόμβου. Το Ληξούρι ήταν η Αμερική ή η Κολομβία. Η μεγάλη επιτυχία του δρώμενου είχε ως αποτέλεσμα το Ληξούρι να αποκληθεί από κάποιους σκωπτικά η πόλη των Κολομπαίων."

 

[psilos3]

Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα.

Θέλοντας και μη, μιας και σε λίγο τελειώνει το Αιγαίο...

Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα

Ναι αυτό το έχω στα υπόψιν μου, αλλά περιμένω να δω εικόνα πέρα από παραλίες για να καταφέρω να ψηθώ σοβαρά.

 

[malysa]

Άλλο βασικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού είναι η περίφημη τρέλα τους. Τρέλα καλώς εννοούμενη (συνήθως) που οδηγεί συχνά στην δημιουργία ανεκδότων, αστείων ιστοριών, αλλά και σε παρεξηγήσεις που (σχεδόν πάντα) τερματίζονται αναίμακτα και συνήθως με σουρεαλιστικά σκηνικά απείρου κάλους. Επίσης οι ντόπιοι είναι, σχεδόν όλοι, έντονα …θρησκευόμενο

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

 

[gkalla]

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

 

[malysa]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

ούτε από τους εδώ, ούτε από τους εκει!....
ανάμεσα Μύρτο και Αγία Ευφημία είμαι... Πυλαρινή στην καταγωγή!
και γω κατεβαίνω διάφορους μήνες του έτους -εκτός τα καλοκαίρια- οπότε αναμένω τις δικές σου απόψεις....

 

[gkalla]

Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.

Στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Παλλικής, αυτής που «βλέπει» προς τον μεγάλο κόλπο της Κεφαλλονιάς βρίσκεται το Ληξούρι.
Οι κάτοικοι του το αποκαλούν «Πίκολο Παρίσι», λόγω του χειμάρρου που το χωρίζει στα δύο. Άρα ο χείμαρρος είναι ο «Σηκουάνας»… Δεν θέλω σχόλια… Αν έτσι λένε οι Ληξουργιώτες, έτσι είναι.

Το χαρακτηριστικότερο μέρος στην πόλη είναι η κεντρικής της πλατεία (Πλατεία Εθν. Αντιστάσεως). Ευρύχωρη, πλακοστρωμένη, με σήμα κατατεθέν της, το γιγάντιο φίκο που βρίσκεται στο κέντρο της. Η σκιά του και ο ομαλός κορμός του έχουν φιλοξενήσει γενιές και γενιές πιτσιρικάδων, που δίνουν ραντεβού για παιχνίδι από κάτω του ή ενίοτε και πάνω του.

Οι 3 πλευρές της πλατείας είναι πια γεμάτες από καφέ, ζαχαροπλαστεία, παγωτατζίδικα αλλά και 1-2 εστιατόρια και σουβλακερί. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει το παραδοσιακό γλυκό αμυγδαλόπιτα (σκέτη ή με παγωτό καϊμάκι) ή τα εξαιρετικά παγωτά του I-Scream (παγωτά φρέσκα με κλασικές και ιδιαίτερες γεύσεις, σε συνταγές που είχε καθιερώσει ο, πολύ νωρίς και άδικα χαμένος, ιδοκτήτης του, ο οποίος είχε σπουδάσει το είδος στην Ιταλία). Δυστυχώς το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο (από το 1918) του Μαυροειδή - κάτι σαν τον Μπακάκο της παλιότερης Αθήνας - που ήταν για πολλά χρόνια η κορυφή στην αμυγδαλόπιτα αλλά και στα άλλα παραδοσιακά γλυκίσματα (μάντολες, κομφέτο, μαντολάτο, συκομαΐδα, μπαρμπουλέ) βρίσκεται τα τελευταία χρόνια μάλλον σε παρακμή αλλά ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Η τέταρτη πλευρά της πλατείας που βρίσκεται προς την θάλασσα, φιλοξενεί το πάρκο μνήμης με ένα γλυπτό (αφιερωμένο στον άγνωστο ναύτη καθότι ο τόπος διαθέτει πολλούς) που – παραδόξως - κοιτάζει προς την πλευρά του Αργοστολιού. Λίγο πιο πέρα ο Λασκαράτος ατενίζει μόνο προς την αγαπημένη του πόλη.

Στα αριστερά της πλατείας και πίσω ακριβώς από τα καφέ βρίσκεται το Μαρκάτο (ή Μερκάτο κατά άλλους). Δημοτικό θέατρο, ενίοτε κινηματογραφική αίθουσα, χώρος προσωρινών εκθέσεων τέχνης αλλά και χώροι που φιλοξενούν καταστήματα και υπηρεσίες της πόλης. Το αρχικό κτίριο (εμπορικό κέντρο ελληνικού ρυθμού) χτίστηκε το 1826 αλλά ο σεισμός το «χτύπησε» ανεπανόρθωτα.

Το σημερινό κτίριο δεν μοιάζει με το παλιότερο, ενώ ο τελευταίος σεισμός του 2014 του δημιούργησε κάποια προβλήματα που ευτυχώς διορθώθηκαν σχετικά γρήγορα.

Ακριβώς απέναντι φεύγει το φέρρυ για το γειτονικό νησί της Κεφαλλονιάς, με τακτικά δρομολόγια κάθε μία ή και μισή ώρα (συνήθως τον Αύγουστο) Τα πλοία είναι δυο τρία με τελευταία προσθήκη το πλοίο με το περίεργο όνομα «Βικέντιος Δαμόδος».

Εκεί, στην πίσω πλευρά του Μερκάτου, υπήρχε για χρόνια το μαγαζί του Εβραίου, ένα «πολυκατάστημα» που πλέον έχει μεταφερθεί εκτός πόλης. Σε αυτό έβρισκες (κι ακόμη βρίσκεις) τα πάντα, από χρώματα και σιδηρικά μέχρι ηλεκτρικά είδη και μηχανάκια. Ήταν πολύ χαρακτηριστική για χρόνια η φράση: «αν δεν το ‘χει ο εβραίος δεν υπάρχει». Ο ιδιοκτήτης του, κλασική φιγούρα Ληξουργιώτη, με ταχύτατη τοπική ομιλία, εναλλαγές γλυκύτητας και στριμάδας σε χρόνο dt (διάλεε έμπα μέσα σου…, καμάρι μου), γρήγορα απέκτησε το παρατσούκλι εβραίος λόγω της τιμολογιακής πολιτικής του αλλά και της συνεχούς προσπάθειας του να σου πουλήσει ότι τον βολεύει.

Στο παραλιακό μέτωπο, δεξιά της πλατείας υπάρχουν πολλά εστιατόρια, όλων των ειδών (από μαγέρικα μέχρι πιτσαρίες) αλλά και καφέ που εκτείνονται μέχρι το λιμεναρχείο, το Ιόνιο ενυδρείο (που έπαψε να λειτουργεί σχεδόν αμέσως μετά τα εγκαίνια του) και το διατηρητέο παλιό δημοτικό σχολείο (που από την πολλή ανακαίνιση φαίνεται πια λες και χτίστηκε την τελευταία 2ετία). Όλα τα καταστήματα αυτής της περιοχής έχουν πάρει χώρο δίπλα στη θάλασσα και τα καλοκαίρια επικρατεί το αδιαχώρητο. Ευτυχώς από το απόγευμα κλείνει η κυκλοφορία για τα αυτοκίνητα και η περαντζάδα σε αυτό το κομμάτι είναι ευχάριστη. Είναι δε μια από τις πιο δροσερές περιοχές του Ληξουριού που γενικά είναι μια πολύ ζεστή πόλη. Οι διαφορές θερμοκρασίας από το χωριό που απέχει μόλις 8 χμ. είναι συνήθως της τάξης των 4 έως 8 βαθμών ανάλογα την μέρα και την ώρα.

Στη περιοχή αυτή γίνεται κάθε καλοκαίρι, γύρω στις 10 Αυγούστου, η Βαρκαρόλα, ένα παραδοσιακό δρώμενο που περιλαμβάνει στολισμένες και φωτισμένες βάρκες, μουσικές και καντάδες από τοπικές χορωδίες, βεγγαλικά, διανθισμένη (κάποιες φορές) με θεματικά κουστούμια (ντόπιες φορεσιές, πειρατές κλπ)

Στο κομμάτι αυτό επίσης γίνεται κάθε χρόνο και η αποκριάτικη παρέλαση φτωχή συνήθως σε άρματα, αλλά πάντοτε με πολύ χιούμορ και επιλογή έξυπνων, πιπεράτων θεμάτων. Ιστορική έχει μείνει η αποκριάτικη φάρσα!!?? Που είχαν οργανώσει αρκετά χρόνια πριν στους «εχθρούς» Αργοστολιώτες. Ληξουργιώτες, σύγχρονοι πειρατές, πήγαν στο Αργοστόλι, μέσα στην νύχτα και έκλεψαν το καρνάβαλο των «εχθρών». Παρόλες της εκκλήσεις της επίσημης πολιτείας αρνιόντουσαν να τον επιστρέψουν. Την τελευταία στιγμή, φάνηκε να λογικεύονται και φόρτωσαν τον καρνάβαλο στο φέρρυ για να τον μεταφέρουν πίσω στο Αργοστόλι. Μπαίνοντας στο λιμάνι όμως, άνοιξαν την μπουκαπόρτα και τον φουντάρισαν στην θάλασσα, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην πολύχρονη εχθρότητα.

Στον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο (Γρηγορίου Λαμπράκη), εσωτερικά συγκεντρώνονται και πάλι κάποια εστιατόρια, καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά και 2-3 αξιοπρεπή μπαράκια, τα μοναδικά πια στην πόλη. Παρόλο που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, οι μουσικές τους διαφέρουν σημαντικά αλλά σε γενικές γραμμές είναι ποιοτικές. Τα «Νόστιμον ήμαρ» με ροκιές και το «Inside» με chill out αλλά και πιο pop διάθεση είναι τα πιο μακρόβια και προτιμώμενα από τους Έλληνες.

Τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν σε κοντινές περιοχής εκτός πόλης και 2 ντίσκο (αργότερα μετονομάσθηκαν σε club), οι ιστορικές «Snoopy» (ποιος μπορεί να ξεχάσει την μπόχα, από το γειτονικό χοιροστάσιο, όταν άλλαζε ο αέρας) και «Space» καθώς και το βραχύβιο «Outside» (σε αντιδιαστολή με το «Inside») αλλά δυστυχώς ένα - ένα έκλεισαν όλα.

Πάνω στον ίδιο πεζόδρομο βρίσκεται και το διατηρητέο κτίριο της φιλαρμονικής του Ληξουρίου, της 2ης αρχαιότερης στην Ελλάδα (1836), μετά από αυτή της Κέρκυρας. Συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα και συχνά - πυκνά ψυχαγωγεί ντόπιους και ξένους με τις χαρακτηριστικές της επτανησιακές μουσικές.

Στα ταβερνάκια της περιοχής μπορεί κανείς να πετύχει παρέες κανταδόρων, συνοδεία μαντολίνων, είτε επαγγελματιών είτε ακόμη καλύτερα ντόπιων, θαμώνων σ’ αυτά τα μαγαζιά. Πέρα από τα κλασσικά τραγούδια, μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το ντόπιο σατυρικό τραγουδάκι, το Παραμπότζι. Το τραγούδι αυτό συνήθως σατιρίζει τους κατοίκους του νησιού αποδίδοντας αστεία και πικάντικα χαρακτηριστικά ανάλογα με το χωριό ή την περιοχή. Υπάρχουν κάποιες στάνταρ στροφές, όπως π.χ.:

«Πάρε άντρα απ’ το Ληξούρι, να ‘χεις άντρα και γαϊδούρι»

«Πάρε νύφι απ’ τ’ Αργοστόλι, για να σου την επηδούνε όλοι»

«Στον Αθέρα και στα Ζόλα όποιος πάει βρίσκει απ’όλα
βρίσκει κότες, βρίσκει γάλους, βρίσκει π…δες μεγάλους»

Το καλύτερο μέρος του τραγουδιού όμως, είναι ο αυτοσχεδιασμός, που συνήθως προσαρμόζεται στα μέλη της παρέας που τραγουδά. Εκεί τα πειράγματα κορυφώνονται αλλά ευτυχώς το κλίμα που δημιουργείτε και το μπόλικο ντόπιο κρασί που ρέει άφθονο, αποτρέπει τις παρεκτροπές στους οξύθυμους.

Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία, στα 200 μ. περίπου, στέκουν, το ένα απέναντι στο άλλο, τα σύμβολα της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας της πόλης. Από την μια ο Παντοκράτορας, η κεντρική εκκλησία που έχει κατά τα Ιόνια έθιμα και δεύτερο προστάτη άγιο (τον άγιο Δημήτριο) και ακριβώς απέναντι το Δημαρχείο. Το κτίριο του Δημαρχείου υπέστη και αυτό ζημιές από το σεισμό του 2014 αλλά η κυριότερη ζημιά ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα όταν καταργήθηκε ο Δήμος Παλλικής και όλο το νησί έγινε Δήμος Κεφαλλονιάς. Ανήκουστο!!! Μεγάλη προσβολή για το Ληξούρι. Όλοι μαζί ένας Δήμος; Αφεντικά και δούλοι τα ίδια σκατά γινήκαμε ούλοι; Τουλάχιστον να λεγόταν Δήμος ...Ληξουρίου. Τέτοιες προσβολές δεν καταπίνονται. Άμεσα λοιπόν ξεκίνησαν λαϊκοί αγώνες με την δικαίωση να έρχεται πριν 2-3 χρόνια με την εκ νέου δημιουργία του Δήμου. Ληξούρι- Καλλικράτης:1-0.

Τα 2 κτίρια βρίσκονται πάνω στην κεντρική οδό της πόλης την οδό Μπασιά, τιμώντας τον ντόπιο «άγιο», αλλά για την επίσημη εκκλησία όσιο, Παπα-παναγή Μπασιά.

Εσωτερικά στην πόλη, 400 μ. από την θάλλασα βρίσκεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και ταυτόχρονα Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων Ληξουρίου, γνωστή ως Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη. Το διώροφο αρχοντικό της οικογένειας των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, που κτίστηκε το 1866 και αναπαλαιώθηκε το 1984 είναι ένα από τα λίγα κτίρια του Ληξουρίου που γλύτωσε από την μανία του σεισμού του 1953, αλλά «χτυπήθηκε» σοβαρά από τους σεισμούς του 2014 και πια δεν είναι επισκέψιμο. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, ενώ ο περιβάλλων χώρος, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του, συμβάλλει στην προβολή του κτηρίου. Στον πανέμορφο κήπο του λάμβαναν χώρα (μέχρι το 2014) πολλές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων της πόλης.

Άλλο καμάρι της πόλης ήταν η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή. Ιδρύθηκε το 1915 με τη βοήθεια του Βαλλιάνειου Κληροδοτήματος και στα πολλά χρόνια που λειτούργησε εκπαίδευσε πολλές γενιές νέων του νησιού, αλλά και από άλλες περιοχές, σε τεχνικά επαγγέλματα. Ονομαστοί ήταν οι ξυλουργοί και οι υφαντουργοί που αποφοίτησαν από εκεί αλλά και η σχολή των υπομηχανικών του ΕΜΠ που λειτούργησε εκεί παρήγαγε πολλούς επαγγελματίες σχετικών ειδικοτήτων.
Μετά την κατάργηση της, το 1977, από τον Καραμανλή, λειτούργησε ως έδρα Τεχνικών Λυκείων αλλά και του τμήματος του ΤΕΙ με τίτλο «Τεχνικών Μουσικών Οργάνων.

Η υπόλοιπη ανατολική πλευρά της Παλλικής, είναι για μένα, ο πιο «αδύναμος κρίκος» της περιοχής.
Δίπλα στην πόλη και νοτιότερα βρίσκονται μικρές παραλιούλες ανάξιες λόγου όπως μαρτυρούν και τα ονόματά τους (Φύκια, Καλάμια).

Ο δρόμος ωστόσο προς αυτήν την κατεύθυνση, καταλήγει στην μοναδική αξιοπρεπή παραλία της περιοχής, τα Λέπεδα. Τόπος με τις εξοχικές κατοικίες των “εχόντων” της πόλης του Ληξουρίου στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί μια καλή, κοντινή λύση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης καθώς είναι μια παραλία αρκετά προστατευμένη που δύσκολα την πιάνει ο αέρας.

Ακόμη προτιμάται από τους γονείς με πολύ μικρά παιδιά, καθώς στην μια άκρη της έχει μια μικρή, ρηχή «κολυμπήθρα» ενώ δίπλα ακριβώς, βρίσκονται, πάνω στην άμμο, τα τραπεζάκια της μοναδικής μικρής και γραφικής ταβέρνας της παραλίας. Καταλύματα υπάρχουν διαθέσιμα στην παραλία (λίγα), ενώ σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους δεν είσαι απλά δίπλα στη θάλασσα, αλλά «ψαρεύεις από το μπαλκόνι».

Λίγο πριν τα Λέπεδα υπάρχει το κατάλυμα Απόλαυση (από τα ελάχιστα με 12μηνη λειτουργία) με πολύ καλή ταβέρνα που αξίζει το κόπο να την επισκεφτείς, όχι μόνο για το καλό φαγητό της αλλά και για την εξαιρετική της αυλή πάνω από τη θάλασσα.

Ανάμεσα στα Φύκια και στα Λέπεδα υπάρχει και μια μικρή σχολή ιστιοπλοΐας για μικρά παιδιά, είτε ντόπια, είτε παιδιά επισκεπτών.

Στην ίδια περιοχή, αλλά πιο εσωτερικά, στην κορυφή ενός μικρού λόφου βρίσκεται το μικρό χωριό Μιχαλιτσάτα. Στην άκρη του υπάρχει ένα κτίριο της κοινότητας με εξαιρετική θέα προς τον κόλπο, το Ληξούρι αλλά και την υπόλοιπη Κεφαλλονιά. Για αρκετά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε για εστιατόριο, καφέ ή/και μπαράκι αλλά τώρα πια αποτελεί ένα χειμαζόμενο ερείπιο.

Στο νοτιότερο μέρος της ανατολικής πλευράς υπάρχει και το κουφάρι του τουριστικού χωριού του Άη Γιάννη, μιας μονάδας που κατασκεύασε πριν χρόνια γνωστό λαμόγιο στον χώρο του τουρισμού. Αφού χρησιμοποίησε και φέσωσε το μισό εργατικό δυναμικό της περιοχής και μετά από 1-2 εικονικές μεταβιβάσεις, το «χωριό» έκλεισε οριστικά τις πόρτες του.

Βορειότερα της πόλης, υπάρχουν δυο ακόμη χωριά με αρκετά καταλύματα αλλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή κάποια παραλία άξια λόγου. Το 2ο από αυτά, το Λιβάδι, διαθέτει μια τεράστια παραλία με πολύ ρηχά νερά (είναι η άκρη του κόλπου ανάμεσα στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι), και αυτή, καθώς και ο υδροβιότοπος ακριβώς από πίσω, φιλοξενούν πλειάδα άγριων πουλιών αλλά και άλλων ειδών. Κάποτε μάλιστα πέτυχα και μια τεράστια θαλάσσια χελώνα σε μέγεθος μικρού VW Beatle να έχει κάνει μια γρήγορη στάση εκεί.

Στην μέση περίπου του δρόμου που περνά ανάμεσα στην παραλία και τον υδροβιότοπο σήμερα μπορεί να δει κανείς τα τελευταία χαλάσματα των παλιών φυλακών του νησιού, έτσι όπως τα κατάντησε ο χρόνος και οι σεισμοί που αγαπούν ιδιαίτερα το νησί. Στις φυλακές αυτές «φιλοξενήθηκαν» κατά καιρούς, εκτός από τους λογής ποινικούς και πολλοί αριστεροί από τους πολλούς που διαθέτει η περιοχή.

 

[Samion]

Η ιταλικη πλευρα σε 2 σημεια:
1. Το παραποντζι ειναι παραδοσιακο τραγουδι της Ρωμης. Μου φαινεται χλωμο να το πηραν απο την Κεφαλονια...το αντιθετο εγινε. Πως βρεθηκε στην Κεφαλονια ειναι αξιοπεριεργο. Υποθετω στο β'ΠΠ.
Εγινε πασιγνωστο παντως στην Ιταλια το 60 απο τον Alvaro Amici.
2. Το "περιεργο ονομα" (για μενα υπεροχο):

Βικέντιος Δαμοδός - Βικιπαίδεια