gkalla
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.
- Κατω(γ)ή και νότιο τμήμα της Παλλικής
- Ανω(γ)ή και δυτικό τμήμα της Παλλικής
- Άλλες πληροφορίες για την Παλλική (Ληξούρι)
- Θηνιά, Μύρτος και Έρισος
- Πύλαρος, Σάμη, Ελειός - Πρόννοι
- Λειβαθώ, Οροπέδιο Ομαλών
- Κρανιά (Αργοστόλι)
- Άλλες πληροφορίες για την Κεφαλλονιά ( πλην Ληξουρίου)
Λειβαθώ, Οροπέδιο Ομαλών
Φεύγοντας από την περιοχή των Ελειών – Πρόνων και ακολουθώντας την νότια ακτογραμμή περνάμε στην Λειβαθώ. Το πρώτο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι η Μονή Σισσίων, ένα μοναστήρι με μακραίωνη ιστορία. Ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής της ήταν ο ίδιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης. Λέγεται πως το όνομα Σισσίων αποτελεί παραφθορά της λέξης Ασσίζη. Ξεκίνησε ως ανδρικό καθολικό μοναστήρι αλλά σύντομα μετατράπηκε σε ορθόδοξο. Τα ερείπια του παλιού μοναστηριού βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το σύγχρονο μοναστήρι και ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ακόμα τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά.
Ο χωματόδρομος που ξεκινά από τα ερείπια και οδηγεί στην ομώνυμη παραλία, ακριβώς από κάτω, δεν ενδείκνυται για όχημα αλλά η διαδρομή με τα πόδια είναι σύντομη. Δίπλα ακριβώς υπάρχει και δεύτερη παραλία χωρίς πρόσβαση από τον δρόμο στην οποία μπορεί να πας κολυμπώντας.
Αμέσως μετά περνάμε στο χωριό Λουρδάτα με την ομώνυμη παραλία ακριβώς από κάτω (πολλοί την αναφέρουν και παραλία Λουρδά). Σχετικά αμμώδης, αλλά με αρκετά βαθιά νερά, η μεγάλη αυτή παραλία αναπτύσσεται τουριστικά τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να φτάνει το επίπεδο των άλλων «πιασάρικων» παραλιών του νησιού.
Δίπλα ακριβώς υπάρχουν μια – δυο ακόμα παραλίες με περίπου ίδια χαρακτηριστικά αλλά σαφώς πιο δυσπρόσιτες (όπως η παραλία Κανάλι που κατεβαίνεις μόνο με μονοπάτι). Ακολουθούν οι μικρές παραλίες Τραπεζάκι και Άγιος Θωμάς οι οποίες είναι κανονικά προσβάσιμες με αυτοκίνητο.
Τα χωριά που βρίσκονται στην περιοχή με το, αν μη τι άλλο, περίεργο όνομα Εικοσιμία (Βλαχάτα, Σιμωτάτα, Λουρδάτα, Μουσάτα κλπ) αναπτύσσονται και αυτά πια τουριστικά, αλλά σαφώς πιο ήπια. Υπάρχουν αρκετές επιλογές καταλυμάτων και φυσικά εστιατορίων και άλλων σχετικών καταστημάτων.
Αμέσως μετά τα Βλαχάτα ο κεντρικός δρόμος συνεχίζει εσωτερικά με τελικό προορισμό το Αργοστόλι, ενώ για να επισκεφτείς τα υπόλοιπα παραλιακά μέρη θα πρέπει ή να ακολουθήσεις μικρότερους και δυσκολότερους δρόμους ή να κάνεις συνεχώς παρακάμψεις από το κεντρικό δρόμο.
Επιλέγοντας την διαδρομή που διασχίζει τον μικρό κάμπο σχετικά κοντά στην θάλασσα συναντάς αρχικά το χωριό Πεσσάδα που από το μικρό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου φεύγει καράβι για την Ζάκυνθο. Τα ημερήσια δρομολόγια, το καλοκαίρι, είναι 2, ένα πρωινό στις 07:45 και ένα απογευματινό στις 18:00 (η επιστροφή από Άγιο Νικόλαο είναι στις 09:45 και 19:45) και το ταξίδι διαρκεί 1 ώρα. Θεωρώ πως τα δρομολόγια είναι σχετικά βολικά ακόμη και για μια σύντομη ημερήσια εκδρομή είτε από Κεφαλλονιά προς Ζάκυνθο ή αντίστροφα.
Τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής (Δοριζάτα, Κουντουράτα, Κεραμειές, Σπαρτιά, Κοριάννα, Κλείσματα) καθώς και όλη η γύρω περιοχή διαθέτουν πληθώρα καταλυμάτων. Στην Σπαρτιά εκτός της μικρής παραλίας (παραλία Σπαρτιάς ή Κληματσιάς) που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το μικρό ιδιωτικό μουσείο της Κουκουβάγιας και του Σκαντζόχοιρου. Δύο μεσόκοπες κυρίες (Γερμανίδες νομίζω) που έχουν εγκατασταθεί χρόνια στο χωριό είχαν δημιουργήσει ένα μικρό χώρο όπου συγκέντρωναν διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα με μοναδικό κοινό τους στοιχείο την μορφή που προσομοίαζε με τα δύο προαναφερθέντα ζωάκια. Δυστυχώς έχω πολλά χρόνια να επισκεφθώ τη Σπαρτιά και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ακόμη.
Οι μικρές παραλίες Νιψιά και Παλιολινός που βρίσκονται κάτω από τα Κλείσματα θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την Νιψιά επιπλέον να μην έχει εύκολη πρόσβαση.
Αντίθετα η παραλία Άβυθος που ακολουθεί είναι από τις ωραίοτερες τις περιοχής. Χρυσή άμμος, αξιοπρεπές μήκος, με σχετικά λίγες ομπρέλες αλλά και ένα συμπαθές ταβερνάκι από πάνω προσελκύουν κάμποσο κόσμο. Το παρκάρισμα είναι φυσικά δύσκολο όσο περνά η ώρα και θα έλεγα πως η επίσκεψη στην παραλία καλό είναι να γίνει νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Η πρόσβαση για την παραλία γίνεται από διάφορους δρόμους με ευκολότερη αυτή που ξεκινά περίπου από τα Σβορωνάτα.
Από το ίδιο σημείο (από τα Σβορωνάτα) ξεκινούν και οι δρόμοι που οδηγούν σε άλλες δύο καλές παραλίες της περιοχής. Αρχικά για την παραλία του Άη Χέλη, μια από τις αγαπημένες μου. Φαρδιά παραλία με μαύρη άμμο (προσοχή καίει!!!, βάλτε παπούτσια), με κρυστάλλινα νερά και κομμάτια οργανωμένα ή μη. Το beach bar που υπάρχει στην μια άκρη της οργανώνει συχνά αγώνες beach volley, ενώ η μουσική του κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται και από τις 2 πλευρές της. Από την αριστερή πλευρά υπάρχει ένας κατηφορικός χωματόδρομος που από κάποιο σημείο και μετά πρέπει να αφήσεις το όχημα και να κατέβεις με τα πόδια ενώ από την δεξιά πλευρά υπάρχουν 75 σκαλιά. Στην πλευρά αυτή, 100 – 150 μέτρα από τα σκαλιά, υπάρχει ελεύθερο πάρκινγκ, που το προτιμούν οι περισσότεροι.
Η άλλη παραλία είναι οι Άμμες που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και είναι μια μικρή αμμουδερή παραλία με ξανθιά άμμο. Στην περιοχή υπάρχει και το κατάλυμα με το ευφάνταστο όνομα Baha Ammes.
Από την άλλη πλευρά του αεροδρομίου υπάρχουν επίσης οι παραλίες Εγλίνα, Μεγάλη Άμμος και Μηνιές (Σπάσματα) που παρόλο που βρίσκονται ακριβώς στο τέλος του αεροδιαδρόμου τις επιλέγει πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά.
Αν επιλέξεις από τα Σβορωνάτα να ανέβεις προς τον κεντρικό δρόμο τότε αρχίζεις να συναντάς διαδοχικά διάφορα χωριά όπως τα Ντομάτα και τα Μεταξάτα. Θέλει λίγη προσοχή γιατί η διαδρομή είναι μόνιμα ανηφορική και με δύσκολες στην ορατότητα στροφές. Στα Μεταξάτα, που είναι το χωριό καταγωγής του γνωστού δικτάτορα Μεταξά, υπάρχουν Μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι όπως επίσης και στα γειτονικά χωριά της Λακήθρας και των Μαζαρακάτων. Τα ευρήματα από όλα αυτά τα σημεία μπορούσες να τα δεις στο Αρχαιολογικό μουσείο του Αργοστολίου.
Αμέσως μετά ακολουθεί το χωριό – κόσμημα για το νησί, τα Κουρκουμελάτα. Καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στους σεισμούς του ’53 αλλά αμέσως μετά ο, εφοπλιστής Γιώργος Βεργωτής (καταγόμενος από το χωριό) μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια δωρεά, πρωτόγνωρη για την εποχή. Ανοικοδόμησε ολόκληρο το χωριό, σύμφωνα όμως με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική της εποχής και με κανόνες αισθητικής και ρυμοτομίας. Η ανοικοδόμηση έγινε πάνω στα πρότυπα των ελβετικών οικισμών της υπαίθρου και κατέστησε το χωριό πρότυπο ενώ στην συνέχεια διένειμε τα καινούργια σπίτια στους παλιούς κατόχους ενώ έχτισε και αρκετά δημόσια κτίρια (κτίριο της Φιλαρμονικής, αθλητικές εγκαταστάσεις, εκκλησία και το εντυπωσιακό πνευματικό – μορφωτικό – πολιτιστικό κέντρο. Ο μόνος όρος που έθεσε στους ντόπιους ήταν να συντηρούν τα σπίτια και τους κήπους τους στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έτσι σήμερα φαντάζει αρκετά δύσκολο να μιλήσεις στους κατοίκους αυτού του χωριού για την εκμετάλλευση της εργοδοσίας και τους αγώνες εναντίων των πλουσίων αφεντικών.
Στο χωριό εκτός των άλλων υπάρχει και ένα μικρό καφέ – ζαχαροπλαστείο που στεγάζεται σε ένα ωραίο κτίριο, με φανταστική θέα και εξαιρετικά προϊόντα (Καφέ Μαρίνα). Η επίσκεψη επιβάλλεται.
Βγαίνοντας πια στον κεντρικό δρόμο, τρία χωριά, ενωμένα μεταξύ τους, τα Τραυλιάτα, Μαζαρακάτα και Περατάτα απλώνονται μπροστά σου, ενώ ακριβώς από πάνω δεσπόζει το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Και ενώ τα 3 χωριά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αισθητικά, πέρα από πολλά καταστήματα, μίνι μάρκετ και καφέ, ο οικισμός που βρίσκεται στο κάστρο είναι ξεχωριστός. Παλιά σπίτια και αρχοντικά, καλά συντηρημένα (τα περισσότερα), απλωμένα στην άκρη του γκρεμού και δίπλα στα τείχη φτιάχνουν ένα γραφικό σκηνικό. Η πέτρινη εκκλησία της Ευαγγελίστριας και δυο - τρία εστιατόρια με ωραία θέα και καλό φαγητό (αν και τσιμπημένο στην τιμή) συμπληρώνουν την εικόνα. Παλιότερα ένα από αυτά ήταν μπαράκι και αρκετές φορές είχαμε απολαύσει τα ποτά μας, ειδικά τις νύχτες με φεγγάρι.
Το ίδιο το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στέκει επιβλητικό ακόμη και σήμερα παρά τις φθορές του χρόνου. Το αρχικό κάστρο φτιάχτηκε από τους Βυζαντινούς τον 12ο αιώνα ενώ τα τείχη που βλέπουμε σήμερα είναι αυτά που φτιάχτηκαν από τους Βενετσιάνους στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα του νησιού πριν αυτή μεταφερθεί στο Αργοστόλι, το 1757. Το φρούριο έχει έκταση περίπου 16.000 τ.μ. και στο εσωτερικό υπάρχουν τα ερείπια πολλών εκκλησιών, καθολικών και ορθοδόξων, ενώ έχει κατασκευαστεί και ένα μικρό υπαίθριο θέατρο με ξύλινες εξέδρες.
Συνεχίζοντας τον δρόμο που σε φέρνει στο κάστρο προς τα βόρεια και αφού περάσεις από τα χωριά Δεμουτσαντάτα και Τρωϊανάτα σύντομα καταλήγεις στο οροπέδιο των Ομαλών. Εκεί, πέρα από τα 2 πλήρως ενωμένα χωριά των Βαλσαμάτων και των Φραγκάτων, καθώς και 2-3 οινοποιία (η περιοχή θεωρείται ιδανική για την καλλιέργεια της Ρομπόλας), υπάρχει η πασίγνωστη μονή του Αγίου Γερασίμου.
Η αρχική μονή ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ το 1561 τα κτίσματα της καθώς και τα περίχωρά παραχωρήθηκαν στον Άγιο Γεράσιμο, ο οποίος και εγκαταστάθηκε εκεί. Μετά τον θάνατο του, το σώμα του μουμιοποιήθηκε με φυσικό τρόπο και διατηρείται έως και σήμερα λίγο πολύ ολόκληρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του παλαιότερου Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Προκοπίου. Ο εν λόγω «δημοκράτης» κληρικός (το 1967, ενώ ήταν αρχιμανδρίτης στη Γυάρο, δήλωνε φίλος του καθεστώτος της χούντας) κατηγορήθηκε ότι είχε κόψει τμήμα του λειψάνου οπότε προκλήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στο νησί με συνθήματα του στυλ «Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν τελικά η αιτία να φύγει ο Προκόπης από την Μητρόπολη του νησιού κατηγορώντας ως και τους αστυνομικούς του νησιού ως «παλαιοκομουνιστές» αφού δεν μπόρεσαν να τον προστατέψουν από το μένος του κόσμου.
Στο σημερινό γυναικείο μοναστήρι, πέρα από τις «ευγενέστατες» μοναχές μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τον ναό και το Ασκηταριό του Αγίου, που ως γνωστό είναι ο Άγιος που «θεραπεύει» την τρέλα και τον δαιμονισμό. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως στο συγκεκριμένο νησί έχει πολύ δουλειά ο Άγιος. Στις 16 Αυγούστου που είναι η επίσημη γιορτή του Αγίου περνάνε όλοι, Κεφαλλονίτες και μη, με ψυχικά νοσήματα, κάτω από το σκήνωμα, ώστε να γίνουν καλά. Εγώ πάντως 30 χρόνια στο νησί δεν έχω δει διαφορά…
Χάρτης βασικής διαδρομής
Φεύγοντας από την περιοχή των Ελειών – Πρόνων και ακολουθώντας την νότια ακτογραμμή περνάμε στην Λειβαθώ. Το πρώτο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι η Μονή Σισσίων, ένα μοναστήρι με μακραίωνη ιστορία. Ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής της ήταν ο ίδιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης. Λέγεται πως το όνομα Σισσίων αποτελεί παραφθορά της λέξης Ασσίζη. Ξεκίνησε ως ανδρικό καθολικό μοναστήρι αλλά σύντομα μετατράπηκε σε ορθόδοξο. Τα ερείπια του παλιού μοναστηριού βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το σύγχρονο μοναστήρι και ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ακόμα τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά.
Ο χωματόδρομος που ξεκινά από τα ερείπια και οδηγεί στην ομώνυμη παραλία, ακριβώς από κάτω, δεν ενδείκνυται για όχημα αλλά η διαδρομή με τα πόδια είναι σύντομη. Δίπλα ακριβώς υπάρχει και δεύτερη παραλία χωρίς πρόσβαση από τον δρόμο στην οποία μπορεί να πας κολυμπώντας.
Αμέσως μετά περνάμε στο χωριό Λουρδάτα με την ομώνυμη παραλία ακριβώς από κάτω (πολλοί την αναφέρουν και παραλία Λουρδά). Σχετικά αμμώδης, αλλά με αρκετά βαθιά νερά, η μεγάλη αυτή παραλία αναπτύσσεται τουριστικά τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να φτάνει το επίπεδο των άλλων «πιασάρικων» παραλιών του νησιού.
Δίπλα ακριβώς υπάρχουν μια – δυο ακόμα παραλίες με περίπου ίδια χαρακτηριστικά αλλά σαφώς πιο δυσπρόσιτες (όπως η παραλία Κανάλι που κατεβαίνεις μόνο με μονοπάτι). Ακολουθούν οι μικρές παραλίες Τραπεζάκι και Άγιος Θωμάς οι οποίες είναι κανονικά προσβάσιμες με αυτοκίνητο.
Τα χωριά που βρίσκονται στην περιοχή με το, αν μη τι άλλο, περίεργο όνομα Εικοσιμία (Βλαχάτα, Σιμωτάτα, Λουρδάτα, Μουσάτα κλπ) αναπτύσσονται και αυτά πια τουριστικά, αλλά σαφώς πιο ήπια. Υπάρχουν αρκετές επιλογές καταλυμάτων και φυσικά εστιατορίων και άλλων σχετικών καταστημάτων.
Αμέσως μετά τα Βλαχάτα ο κεντρικός δρόμος συνεχίζει εσωτερικά με τελικό προορισμό το Αργοστόλι, ενώ για να επισκεφτείς τα υπόλοιπα παραλιακά μέρη θα πρέπει ή να ακολουθήσεις μικρότερους και δυσκολότερους δρόμους ή να κάνεις συνεχώς παρακάμψεις από το κεντρικό δρόμο.
Επιλέγοντας την διαδρομή που διασχίζει τον μικρό κάμπο σχετικά κοντά στην θάλασσα συναντάς αρχικά το χωριό Πεσσάδα που από το μικρό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου φεύγει καράβι για την Ζάκυνθο. Τα ημερήσια δρομολόγια, το καλοκαίρι, είναι 2, ένα πρωινό στις 07:45 και ένα απογευματινό στις 18:00 (η επιστροφή από Άγιο Νικόλαο είναι στις 09:45 και 19:45) και το ταξίδι διαρκεί 1 ώρα. Θεωρώ πως τα δρομολόγια είναι σχετικά βολικά ακόμη και για μια σύντομη ημερήσια εκδρομή είτε από Κεφαλλονιά προς Ζάκυνθο ή αντίστροφα.
Τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής (Δοριζάτα, Κουντουράτα, Κεραμειές, Σπαρτιά, Κοριάννα, Κλείσματα) καθώς και όλη η γύρω περιοχή διαθέτουν πληθώρα καταλυμάτων. Στην Σπαρτιά εκτός της μικρής παραλίας (παραλία Σπαρτιάς ή Κληματσιάς) που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το μικρό ιδιωτικό μουσείο της Κουκουβάγιας και του Σκαντζόχοιρου. Δύο μεσόκοπες κυρίες (Γερμανίδες νομίζω) που έχουν εγκατασταθεί χρόνια στο χωριό είχαν δημιουργήσει ένα μικρό χώρο όπου συγκέντρωναν διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα με μοναδικό κοινό τους στοιχείο την μορφή που προσομοίαζε με τα δύο προαναφερθέντα ζωάκια. Δυστυχώς έχω πολλά χρόνια να επισκεφθώ τη Σπαρτιά και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ακόμη.
Οι μικρές παραλίες Νιψιά και Παλιολινός που βρίσκονται κάτω από τα Κλείσματα θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την Νιψιά επιπλέον να μην έχει εύκολη πρόσβαση.
Αντίθετα η παραλία Άβυθος που ακολουθεί είναι από τις ωραίοτερες τις περιοχής. Χρυσή άμμος, αξιοπρεπές μήκος, με σχετικά λίγες ομπρέλες αλλά και ένα συμπαθές ταβερνάκι από πάνω προσελκύουν κάμποσο κόσμο. Το παρκάρισμα είναι φυσικά δύσκολο όσο περνά η ώρα και θα έλεγα πως η επίσκεψη στην παραλία καλό είναι να γίνει νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Η πρόσβαση για την παραλία γίνεται από διάφορους δρόμους με ευκολότερη αυτή που ξεκινά περίπου από τα Σβορωνάτα.
Από το ίδιο σημείο (από τα Σβορωνάτα) ξεκινούν και οι δρόμοι που οδηγούν σε άλλες δύο καλές παραλίες της περιοχής. Αρχικά για την παραλία του Άη Χέλη, μια από τις αγαπημένες μου. Φαρδιά παραλία με μαύρη άμμο (προσοχή καίει!!!, βάλτε παπούτσια), με κρυστάλλινα νερά και κομμάτια οργανωμένα ή μη. Το beach bar που υπάρχει στην μια άκρη της οργανώνει συχνά αγώνες beach volley, ενώ η μουσική του κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται και από τις 2 πλευρές της. Από την αριστερή πλευρά υπάρχει ένας κατηφορικός χωματόδρομος που από κάποιο σημείο και μετά πρέπει να αφήσεις το όχημα και να κατέβεις με τα πόδια ενώ από την δεξιά πλευρά υπάρχουν 75 σκαλιά. Στην πλευρά αυτή, 100 – 150 μέτρα από τα σκαλιά, υπάρχει ελεύθερο πάρκινγκ, που το προτιμούν οι περισσότεροι.
Η άλλη παραλία είναι οι Άμμες που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και είναι μια μικρή αμμουδερή παραλία με ξανθιά άμμο. Στην περιοχή υπάρχει και το κατάλυμα με το ευφάνταστο όνομα Baha Ammes.
Από την άλλη πλευρά του αεροδρομίου υπάρχουν επίσης οι παραλίες Εγλίνα, Μεγάλη Άμμος και Μηνιές (Σπάσματα) που παρόλο που βρίσκονται ακριβώς στο τέλος του αεροδιαδρόμου τις επιλέγει πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά.
Αν επιλέξεις από τα Σβορωνάτα να ανέβεις προς τον κεντρικό δρόμο τότε αρχίζεις να συναντάς διαδοχικά διάφορα χωριά όπως τα Ντομάτα και τα Μεταξάτα. Θέλει λίγη προσοχή γιατί η διαδρομή είναι μόνιμα ανηφορική και με δύσκολες στην ορατότητα στροφές. Στα Μεταξάτα, που είναι το χωριό καταγωγής του γνωστού δικτάτορα Μεταξά, υπάρχουν Μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι όπως επίσης και στα γειτονικά χωριά της Λακήθρας και των Μαζαρακάτων. Τα ευρήματα από όλα αυτά τα σημεία μπορούσες να τα δεις στο Αρχαιολογικό μουσείο του Αργοστολίου.
Αμέσως μετά ακολουθεί το χωριό – κόσμημα για το νησί, τα Κουρκουμελάτα. Καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στους σεισμούς του ’53 αλλά αμέσως μετά ο, εφοπλιστής Γιώργος Βεργωτής (καταγόμενος από το χωριό) μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια δωρεά, πρωτόγνωρη για την εποχή. Ανοικοδόμησε ολόκληρο το χωριό, σύμφωνα όμως με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική της εποχής και με κανόνες αισθητικής και ρυμοτομίας. Η ανοικοδόμηση έγινε πάνω στα πρότυπα των ελβετικών οικισμών της υπαίθρου και κατέστησε το χωριό πρότυπο ενώ στην συνέχεια διένειμε τα καινούργια σπίτια στους παλιούς κατόχους ενώ έχτισε και αρκετά δημόσια κτίρια (κτίριο της Φιλαρμονικής, αθλητικές εγκαταστάσεις, εκκλησία και το εντυπωσιακό πνευματικό – μορφωτικό – πολιτιστικό κέντρο. Ο μόνος όρος που έθεσε στους ντόπιους ήταν να συντηρούν τα σπίτια και τους κήπους τους στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έτσι σήμερα φαντάζει αρκετά δύσκολο να μιλήσεις στους κατοίκους αυτού του χωριού για την εκμετάλλευση της εργοδοσίας και τους αγώνες εναντίων των πλουσίων αφεντικών.
Στο χωριό εκτός των άλλων υπάρχει και ένα μικρό καφέ – ζαχαροπλαστείο που στεγάζεται σε ένα ωραίο κτίριο, με φανταστική θέα και εξαιρετικά προϊόντα (Καφέ Μαρίνα). Η επίσκεψη επιβάλλεται.
Βγαίνοντας πια στον κεντρικό δρόμο, τρία χωριά, ενωμένα μεταξύ τους, τα Τραυλιάτα, Μαζαρακάτα και Περατάτα απλώνονται μπροστά σου, ενώ ακριβώς από πάνω δεσπόζει το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Και ενώ τα 3 χωριά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αισθητικά, πέρα από πολλά καταστήματα, μίνι μάρκετ και καφέ, ο οικισμός που βρίσκεται στο κάστρο είναι ξεχωριστός. Παλιά σπίτια και αρχοντικά, καλά συντηρημένα (τα περισσότερα), απλωμένα στην άκρη του γκρεμού και δίπλα στα τείχη φτιάχνουν ένα γραφικό σκηνικό. Η πέτρινη εκκλησία της Ευαγγελίστριας και δυο - τρία εστιατόρια με ωραία θέα και καλό φαγητό (αν και τσιμπημένο στην τιμή) συμπληρώνουν την εικόνα. Παλιότερα ένα από αυτά ήταν μπαράκι και αρκετές φορές είχαμε απολαύσει τα ποτά μας, ειδικά τις νύχτες με φεγγάρι.
Το ίδιο το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στέκει επιβλητικό ακόμη και σήμερα παρά τις φθορές του χρόνου. Το αρχικό κάστρο φτιάχτηκε από τους Βυζαντινούς τον 12ο αιώνα ενώ τα τείχη που βλέπουμε σήμερα είναι αυτά που φτιάχτηκαν από τους Βενετσιάνους στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα του νησιού πριν αυτή μεταφερθεί στο Αργοστόλι, το 1757. Το φρούριο έχει έκταση περίπου 16.000 τ.μ. και στο εσωτερικό υπάρχουν τα ερείπια πολλών εκκλησιών, καθολικών και ορθοδόξων, ενώ έχει κατασκευαστεί και ένα μικρό υπαίθριο θέατρο με ξύλινες εξέδρες.
Συνεχίζοντας τον δρόμο που σε φέρνει στο κάστρο προς τα βόρεια και αφού περάσεις από τα χωριά Δεμουτσαντάτα και Τρωϊανάτα σύντομα καταλήγεις στο οροπέδιο των Ομαλών. Εκεί, πέρα από τα 2 πλήρως ενωμένα χωριά των Βαλσαμάτων και των Φραγκάτων, καθώς και 2-3 οινοποιία (η περιοχή θεωρείται ιδανική για την καλλιέργεια της Ρομπόλας), υπάρχει η πασίγνωστη μονή του Αγίου Γερασίμου.
Η αρχική μονή ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ το 1561 τα κτίσματα της καθώς και τα περίχωρά παραχωρήθηκαν στον Άγιο Γεράσιμο, ο οποίος και εγκαταστάθηκε εκεί. Μετά τον θάνατο του, το σώμα του μουμιοποιήθηκε με φυσικό τρόπο και διατηρείται έως και σήμερα λίγο πολύ ολόκληρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του παλαιότερου Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Προκοπίου. Ο εν λόγω «δημοκράτης» κληρικός (το 1967, ενώ ήταν αρχιμανδρίτης στη Γυάρο, δήλωνε φίλος του καθεστώτος της χούντας) κατηγορήθηκε ότι είχε κόψει τμήμα του λειψάνου οπότε προκλήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στο νησί με συνθήματα του στυλ «Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν τελικά η αιτία να φύγει ο Προκόπης από την Μητρόπολη του νησιού κατηγορώντας ως και τους αστυνομικούς του νησιού ως «παλαιοκομουνιστές» αφού δεν μπόρεσαν να τον προστατέψουν από το μένος του κόσμου.
Στο σημερινό γυναικείο μοναστήρι, πέρα από τις «ευγενέστατες» μοναχές μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τον ναό και το Ασκηταριό του Αγίου, που ως γνωστό είναι ο Άγιος που «θεραπεύει» την τρέλα και τον δαιμονισμό. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως στο συγκεκριμένο νησί έχει πολύ δουλειά ο Άγιος. Στις 16 Αυγούστου που είναι η επίσημη γιορτή του Αγίου περνάνε όλοι, Κεφαλλονίτες και μη, με ψυχικά νοσήματα, κάτω από το σκήνωμα, ώστε να γίνουν καλά. Εγώ πάντως 30 χρόνια στο νησί δεν έχω δει διαφορά…
Χάρτης βασικής διαδρομής
Last edited:
