30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[gkalla]

Κρανιά (Αργοστόλι)

Η επόμενη περιοχή (και τελευταία του νησιού) είναι η Κρανιά. Εκτός του ότι διαθέτει την μεγαλύτερη πόλη του νησιού και πρωτεύουσα του νομού, το Αργοστόλι, είναι ταυτόχρονα και η τουριστική ναυαρχίδα του νησιού. Αναπτυγμένη τουριστικά πριν απ’ όλες τις άλλες, με μεγάλα ξενοδοχεία (π.χ. το White Rocks στο Πλατύ Γιαλό άνοιξε το 1974) και ευνοημένη από το γεγονός της καθιέρωσης του Αργοστολίου ως πρωτεύουσας του νομού, ανέκαθεν συγκέντρωνε τους περισσότερους επισκέπτες.

Περνώντας από την Λειβαθώ στην Κρανιά συναντάμε τις παραλίες: Μακρύς & Πλατύς Γυαλός. Πρώτα ο Πλατύς που είναι μια μικρή σε μήκος αλλά με αρκετό βάθος παραλία, αμμώδης και με ωραία διαυγή νερά. Το σχετικά μικρό πάρκινγκ της παραλίας (μέσα σε πευκόδασος) γεμίζει γρήγορα και αν δεν φτάσεις νωρίς (ή αρκετά αργά) πρέπει να παρκάρεις πάνω στον κεντρικό δρόμο και να κατέβεις περίπου 250 μ. με τα πόδια. Φυσικά οργανωμένη σε μεγάλο μέρος της, προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών όλο το καλοκαίρι (αν και το 2020 λόγω Covid ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα).

Στο αριστερό άκρο της υπάρχει στη θάλασσα ένα μεγαλούτσικος βράχος που στο παρελθόν (έως και πριν μια δεκαετία) ενωνόταν με μια στενή λωρίδα άμμου με την ακτή, φτιάχνοντας την παραλία του Τουρκοπόδαρου. Σήμερα πια έχει χαθεί.

Στο δεξί άκρο αυτής της παραλίας ξεκινά ο Μακρύς Γιαλός. Αν και μπορείς να τον προσεγγίσεις εύκολα από τον Πλατύ, η συνηθέστερη επιλογή είναι μέσω άλλων κάθετων στενών που ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο, μετά την είσοδο του Πλατύ Γιαλού. Η παραλία αυτή είναι σαφώς μακρύτερη όπως υποδηλώνει το όνομά της αλλά αρκετά στενότερη. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της είναι τα ίδια. Χρυσαφένια άμμος, πολλά οργανωμένα κομμάτια και πολυκοσμία. Υπάρχουν επίσης 4-5 beach bars, ένα ταβερνάκι αλλά και θαλάσσια σπορ.

Όλη η περιοχή πάνω και αμέσως μετά τον Μακρύ Γιαλό λέγεται Λάσση (καμιά σχέση με τον διάσημο τηλεοπτικό σκύλο) και είναι γεμάτη με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια αλλά και πάσης φύσεως άλλα καταστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος των πελατών βέβαια είναι ξένοι και σε γενικές γραμμές οι ντόπιοι δεν τα προτιμούν. Η δε ανάπτυξη της περιοχής δεν είναι και η πιο ελκυστική του νησιού.

Κάτω ακριβώς από το κυρίως μέρος της Λάσσης υπάρχει μια πολύ συμπαθής, αμμουδερή παραλία, η Παλιοσταφίδα, στο δεξί κομμάτι της οποίας τα ξενοδοχεία της περιοχής δυσκολεύουν πολύ την πρόσβαση. Η κατεύθυνση της «κοιτάζει» βορειοδυτικά και συχνά έχει κύμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της παραλίας όμως, όπως και της γειτονικής της με το όνομα Γραδάκια είναι ότι …βλέπει προς το Ληξούρι!!!

Στο τέλος του κεντρικού δρόμου της Λάσσης, μπορείς αντί να κινηθείς προς το Αργοστόλι να επιλέξεις την αριστερή διαδρομή που κινείται προς τον Φάρο και τις Καταβόθρες . Και αυτός ο δρόμος καταλήγει στο Αργοστόλι, κάνοντας ωστόσο τον γύρο μιας μικρής χερσονήσου.

Ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, αρχικά συναντάς την μικρή παραλία Καλάμια ενώ μετά από περίπου 3 χμ βρίσκεις τον Φάρο των Αγίων Θεοδώρων. Το κτίσμα του φάρου δεν είναι καθόλου κλασικό ενώ είναι πολυφοτωγραφημένο και μάλιστα το βλέπω συχνά στις τουριστικές καμπάνιες του νησιού.

Η αμμουδερή και πολύ ρηχή παραλία του Φαναριού αν και έχει συχνά κυματισμό, επιλέγεται κυρίως από γονείς με μικρά παιδιά.

Ακριβώς μετά το τέλος της παραλίας συναντάς τις καταβόθρες. Τα νερά εισρέουν σ’ αυτές τις ασβεστολιθικές τρύπες και καταλήγουν, όπως έχω ήδη αναφέρει στην άλλη πλευρά του νησιού, στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Πάνω από τις καταβόθρες υπάρχει ένα αναψυκτήριο (εστιατόριο, καφέ, μπαρ, κλάμπ -όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει) που προσωπικά μου αρέσει να κάθομαι την ώρα του ηλιοβασιλέματος για ένα πρώτο ποτάκι πριν τις κραιπάλες της νύχτας (λέμε τώρα).

Αμέσως μετά τις Καταβόθρες που βρίσκονται στο τέλος της χερσονήσου, ο δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή του κόλπου του Αργοστολίου κινούμενος προς την πόλη. Διασχίζει μια πευκόφυτη, παραλιακή περιοχή περνώντας από τον Θαλασσόμυλο, μια περίεργη κατασκευή που εκμεταλλευόταν τα θαλάσσια ρεύματα για να κινηθεί ο Μύλος. Μέχρι πριν μερικά χρόνια το κτίσμα το εκμεταλλευόταν και το συντηρούσε μια τοπική επιχείρηση εστίασης που δυστυχώς έχει κλείσει.

Αντίθετα, λίγο πιο πέρα, μια άλλη ταβέρνα με το όνομα Βινάριες, με τα τραπέζια της ακριβώς δίπλα στο νερό κάτω από τα πεύκα. Το εστιατόριο έχει στηθεί στο σημείο που ήταν πολύ παλιά οι εγκαταστάσεις μιας οινοποιητικής εταιρείας εξού και το όνομα.

Λίγο πιο πέρα ξεκινούν τα πρώτα σπίτια του Αργοστολίου. Συναντάς αρχικά το κολυμβητήριο της πόλης και την Σχολή Εμποροπλοιάρχων που είναι στενά συνδεδεμένη με το ναυτικό ιστορικό του νησιού. Από εδώ έχουν αποφοιτήσει αρκετές γενιές Κεφαλλονιτών ναυτικών που έφεραν πλούτη και δόξα στο νησί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Εκεί κοντά βρίσκεται και το φέρρυ για το Ληξούρι.

Η πόλη αναπτύσσεται στους λόφους που βρίσκονται ακριβώς πάνω από τον μεγάλο κόλπο του νησιού και ειδικότερα σε ένα παρακλάδι του, το τέλος του οποίου έχει το όνομα Κούταβος. Ένα μέρος της πόλης είναι σχετικά επίπεδο (αυτό που βρίσκεται κοντά στην θάλασσα) ενώ το υπόλοιπο οικιστικό κομμάτι της είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του λόφου. Όλη η βασική τουριστική ανάπτυξη φυσικά επικεντρώνεται στο επίπεδο κομμάτι.

Το παραλιακό τμήμα έχει σχετικά αναβαθμιστεί πρόσφατα με την ανακαίνιση του πεζόδρομου που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο και την θάλασσα. Εκεί μπορείτε να δείτε, αν είστε τυχεροί και μερικούς θαλάσσιους επισκέπτες που παρατηρούν τους περιπατητές με την ίδια περιέργια που τους βλέπουμε και εμείς. Ο λόγος για τις θαλάσσιες χελώνες που συχνά – πυκνά κάνουν guest εμφανίσεις.

Πολλοί ντόπιοι και επισκέπτες βολτάρουν (ή βορτάρουν στην τοπική γλώσσα) σ’ αυτό το τμήμα που είναι γεμάτο με τα βασικά καταστήματα της πόλης. Τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μίνι μάρκετ, εποχιακά, μανάβικα αλλά και κάποια εστιατόρια βρίσκονται εκεί. Η κίνηση είναι συνήθως σημαντική και το μποτιλιάρισμα αναπόφευκτο λόγω των πολλών παρκαρισμένων αυτοκινήτων.

Η κεντρική πλατεία της πόλης (Πλατεία Βαλλιάνου) βρίσκεται παραδόξως στο εσωτερικό της τμήμα. Πρόσφατα ανακαινισμένη και αυτή, συγκεντρώνει πληθώρα καταστημάτων εστίασης και επισκεπτών που την κατακλύζουν μέρα και νύχτα όπως και τον διπλανό όμορφο δρόμο που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε πεζόδρομο (Λεωφόρος Ριζοσπαστών).

Κοντά στην πλατεία υπάρχει το κτίριο του αρχαιολογικού μουσείου του νησιού, το οποίο όμως παραμένει κλειστό μετά τους σεισμούς του 2014. Μικρό μέρος των εκθεμάτων του έχουν μεταφερθεί στο Κοργιαλένιο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο (και βιβλιοθήκη) το οποίο όμως δεν είναι κατάλληλο για τέτοιου είδους εκθέματα, με αποτέλεσμα το νησί να στερείται ένα σημαντικό αξιοθέατό του.

Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και το ωραίο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου «Κέφαλος». Με την σημερινή μορφή του λειτουργεί από το 1994 αλλά η ιστορία του ξεκινάει από τον 19ο αιώνα. Εγκαινιάστηκε το 1858 με εναρκτήρια παράσταση, την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Σήμερα συνεχίζει να χρησιμοποιείται, κυρίως ως θεατρική αλλά και κινηματογραφική σκηνή.

Απέναντι ξεκινά και το Λιθόστρωτο, ο πολύ όμορφος πεζόδρομος του Αργοστολίου.

Με μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου, είναι γεμάτος ζωή αλλά και κάποια κτίρια ιδιαιτέρου κάλους όπως ο Πύργος της Καμπάνας που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία. Το καφέ (και ταυτόχρονα πρατήριο πώλησης παραδοσιακών προϊόντων) που στεγαζόταν στον πύργο αποτέλεσε για χρόνια μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος προγράμματος καθώς οι υπάλληλοι και σερβιτόροι της επιχείρησης ήταν άνεργοι νέοι αλλά και ΑΜΕΑ του νησιού -μέσω του προγράμματος ΠΕΙΡΑΝ και της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Employment Horizon-. Δυστυχώς τον Μάιο του 2013 αποφασίστηκε από το Δήμο Κεφαλονιάς η διακοπή της λειτουργίας του καφενείου με αιτιολογία τη μη-βιωσιμότητα της κοινωνικής επιχείρησης λόγω συσσώρευσης χρεών. Έτσι το καφενείο σήμερα παραμένει κλειστό και το κτήριο της Καμπάνας δεν είναι πια επισκέψιμο.

Μετά το τέλος του Λιθόστρωτου και κατεβαίνοντας πάλι προς την θάλασσα συναντάς την Γέφυρα Ντε Μποσέ (ή γέφυρα του Δεβοσέτου λόγω της απαραίτητης παραφθοράς) που διασχίζει τον Κούταβο και συνδέει την πόλη με την απέναντι πλευρά του κόλπου. Η γέφυρα αυτή χτίστηκε το 1813 από τον Ελβετό μηχανικό Σαρλ Ντε Μποσέ (Charles de Bosset) ο οποίος 3 χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει ως κυβερνήτης του νησιού. Έχει μήκος σχεδόν 700 μ. και θεωρείται ως η μεγαλύτερη παγκοσμίως λίθινη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα. Περίπου στο μέσο της υπάρχει ένας τετράπλευρος οβελίσκος που αποτελείται από σκαλιστούς λίθους, ονομάζεται “Κωλόνα” και έχει κατασκευαστεί προς τιμή των δημιουργών της γέφυρας.

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει απαγορευτεί πλέον η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην γέφυρα, η οποία γεμίζει πια από περιπατητές αλλά και ψαράδες που απολαμβάνουν την θαλασσινή αύρα και την θέα.

Φεύγοντας από το Αργοστόλι και αφού κάνεις το κύκλο γύρω από τον Κούταβο μπορείς να κινηθείς προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτή την πλευρά υπάρχουν 2-3 μεγαλούτσικα χωριά όπως τα Διλινάτα και τα Δαυγάτα. Τα Δαυγάτα διαθέτουν ένα μικρό μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δεν έχω καταφέρει όμως να το δω ποτέ ανοιχτό. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει αδυναμία λειτουργίας του λόγω έλλειψης προσωπικού.

Ο παραλιακός δρόμος (ο επιλεγόμενος και Γύρα) που οδηγεί προς το βορρά αλλά κυρίως προς το Ληξούρι, διασχίζει ένα ακόμα χωριό με το αστείο όνομα, Φάρσα, το οποίο έχει ωραία θέα και κάποια συμπαθή ταβερνάκια. Τελευταίο χωριό πριν περάσεις ξανά προς την Θηνιά είναι τα Κουρουκλάτα, με τον ωραίο τρούλο της εκκλησίας της να ξεχωρίζει από μακριά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

 

[gkalla]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

Ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις.
Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα. Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα που έχεις συνηθίσει στο Αιγαίο...

 

[Despinadmk]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

 

[ludovica]

Άιντε, άιντε... Άλλοι έχουν τ' όνομα κι άλλοι τη χάρη.

 

[gkalla]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

Αυτά είναι κακεντρέχειες των Αργοστολιωτών...
Η "επίσημη" εκδοχή, πάντως λέει:
"Σε ένα από τα καρναβάλια, οι Ληξουριώτες για να σατιρίσουν την ανακάλυψη της Αμερικής, οι μισοί ντύθηκαν ιθαγενείς (Κολομπαίοι) και οι άλλοι μισοί πλήρωμα του Κολόμβου. Το Ληξούρι ήταν η Αμερική ή η Κολομβία. Η μεγάλη επιτυχία του δρώμενου είχε ως αποτέλεσμα το Ληξούρι να αποκληθεί από κάποιους σκωπτικά η πόλη των Κολομπαίων."

 

[psilos3]

Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα.

Θέλοντας και μη, μιας και σε λίγο τελειώνει το Αιγαίο...

Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα

Ναι αυτό το έχω στα υπόψιν μου, αλλά περιμένω να δω εικόνα πέρα από παραλίες για να καταφέρω να ψηθώ σοβαρά.

 

[malysa]

Άλλο βασικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού είναι η περίφημη τρέλα τους. Τρέλα καλώς εννοούμενη (συνήθως) που οδηγεί συχνά στην δημιουργία ανεκδότων, αστείων ιστοριών, αλλά και σε παρεξηγήσεις που (σχεδόν πάντα) τερματίζονται αναίμακτα και συνήθως με σουρεαλιστικά σκηνικά απείρου κάλους. Επίσης οι ντόπιοι είναι, σχεδόν όλοι, έντονα …θρησκευόμενο

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

 

[gkalla]

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

 

[malysa]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

ούτε από τους εδώ, ούτε από τους εκει!....
ανάμεσα Μύρτο και Αγία Ευφημία είμαι... Πυλαρινή στην καταγωγή!
και γω κατεβαίνω διάφορους μήνες του έτους -εκτός τα καλοκαίρια- οπότε αναμένω τις δικές σου απόψεις....

 

[gkalla]

Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.

Στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Παλλικής, αυτής που «βλέπει» προς τον μεγάλο κόλπο της Κεφαλλονιάς βρίσκεται το Ληξούρι.
Οι κάτοικοι του το αποκαλούν «Πίκολο Παρίσι», λόγω του χειμάρρου που το χωρίζει στα δύο. Άρα ο χείμαρρος είναι ο «Σηκουάνας»… Δεν θέλω σχόλια… Αν έτσι λένε οι Ληξουργιώτες, έτσι είναι.

Το χαρακτηριστικότερο μέρος στην πόλη είναι η κεντρικής της πλατεία (Πλατεία Εθν. Αντιστάσεως). Ευρύχωρη, πλακοστρωμένη, με σήμα κατατεθέν της, το γιγάντιο φίκο που βρίσκεται στο κέντρο της. Η σκιά του και ο ομαλός κορμός του έχουν φιλοξενήσει γενιές και γενιές πιτσιρικάδων, που δίνουν ραντεβού για παιχνίδι από κάτω του ή ενίοτε και πάνω του.

Οι 3 πλευρές της πλατείας είναι πια γεμάτες από καφέ, ζαχαροπλαστεία, παγωτατζίδικα αλλά και 1-2 εστιατόρια και σουβλακερί. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει το παραδοσιακό γλυκό αμυγδαλόπιτα (σκέτη ή με παγωτό καϊμάκι) ή τα εξαιρετικά παγωτά του I-Scream (παγωτά φρέσκα με κλασικές και ιδιαίτερες γεύσεις, σε συνταγές που είχε καθιερώσει ο, πολύ νωρίς και άδικα χαμένος, ιδοκτήτης του, ο οποίος είχε σπουδάσει το είδος στην Ιταλία). Δυστυχώς το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο (από το 1918) του Μαυροειδή - κάτι σαν τον Μπακάκο της παλιότερης Αθήνας - που ήταν για πολλά χρόνια η κορυφή στην αμυγδαλόπιτα αλλά και στα άλλα παραδοσιακά γλυκίσματα (μάντολες, κομφέτο, μαντολάτο, συκομαΐδα, μπαρμπουλέ) βρίσκεται τα τελευταία χρόνια μάλλον σε παρακμή αλλά ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Η τέταρτη πλευρά της πλατείας που βρίσκεται προς την θάλασσα, φιλοξενεί το πάρκο μνήμης με ένα γλυπτό (αφιερωμένο στον άγνωστο ναύτη καθότι ο τόπος διαθέτει πολλούς) που – παραδόξως - κοιτάζει προς την πλευρά του Αργοστολιού. Λίγο πιο πέρα ο Λασκαράτος ατενίζει μόνο προς την αγαπημένη του πόλη.

Στα αριστερά της πλατείας και πίσω ακριβώς από τα καφέ βρίσκεται το Μαρκάτο (ή Μερκάτο κατά άλλους). Δημοτικό θέατρο, ενίοτε κινηματογραφική αίθουσα, χώρος προσωρινών εκθέσεων τέχνης αλλά και χώροι που φιλοξενούν καταστήματα και υπηρεσίες της πόλης. Το αρχικό κτίριο (εμπορικό κέντρο ελληνικού ρυθμού) χτίστηκε το 1826 αλλά ο σεισμός το «χτύπησε» ανεπανόρθωτα.

Το σημερινό κτίριο δεν μοιάζει με το παλιότερο, ενώ ο τελευταίος σεισμός του 2014 του δημιούργησε κάποια προβλήματα που ευτυχώς διορθώθηκαν σχετικά γρήγορα.

Ακριβώς απέναντι φεύγει το φέρρυ για το γειτονικό νησί της Κεφαλλονιάς, με τακτικά δρομολόγια κάθε μία ή και μισή ώρα (συνήθως τον Αύγουστο) Τα πλοία είναι δυο τρία με τελευταία προσθήκη το πλοίο με το περίεργο όνομα «Βικέντιος Δαμόδος».

Εκεί, στην πίσω πλευρά του Μερκάτου, υπήρχε για χρόνια το μαγαζί του Εβραίου, ένα «πολυκατάστημα» που πλέον έχει μεταφερθεί εκτός πόλης. Σε αυτό έβρισκες (κι ακόμη βρίσκεις) τα πάντα, από χρώματα και σιδηρικά μέχρι ηλεκτρικά είδη και μηχανάκια. Ήταν πολύ χαρακτηριστική για χρόνια η φράση: «αν δεν το ‘χει ο εβραίος δεν υπάρχει». Ο ιδιοκτήτης του, κλασική φιγούρα Ληξουργιώτη, με ταχύτατη τοπική ομιλία, εναλλαγές γλυκύτητας και στριμάδας σε χρόνο dt (διάλεε έμπα μέσα σου…, καμάρι μου), γρήγορα απέκτησε το παρατσούκλι εβραίος λόγω της τιμολογιακής πολιτικής του αλλά και της συνεχούς προσπάθειας του να σου πουλήσει ότι τον βολεύει.

Στο παραλιακό μέτωπο, δεξιά της πλατείας υπάρχουν πολλά εστιατόρια, όλων των ειδών (από μαγέρικα μέχρι πιτσαρίες) αλλά και καφέ που εκτείνονται μέχρι το λιμεναρχείο, το Ιόνιο ενυδρείο (που έπαψε να λειτουργεί σχεδόν αμέσως μετά τα εγκαίνια του) και το διατηρητέο παλιό δημοτικό σχολείο (που από την πολλή ανακαίνιση φαίνεται πια λες και χτίστηκε την τελευταία 2ετία). Όλα τα καταστήματα αυτής της περιοχής έχουν πάρει χώρο δίπλα στη θάλασσα και τα καλοκαίρια επικρατεί το αδιαχώρητο. Ευτυχώς από το απόγευμα κλείνει η κυκλοφορία για τα αυτοκίνητα και η περαντζάδα σε αυτό το κομμάτι είναι ευχάριστη. Είναι δε μια από τις πιο δροσερές περιοχές του Ληξουριού που γενικά είναι μια πολύ ζεστή πόλη. Οι διαφορές θερμοκρασίας από το χωριό που απέχει μόλις 8 χμ. είναι συνήθως της τάξης των 4 έως 8 βαθμών ανάλογα την μέρα και την ώρα.

Στη περιοχή αυτή γίνεται κάθε καλοκαίρι, γύρω στις 10 Αυγούστου, η Βαρκαρόλα, ένα παραδοσιακό δρώμενο που περιλαμβάνει στολισμένες και φωτισμένες βάρκες, μουσικές και καντάδες από τοπικές χορωδίες, βεγγαλικά, διανθισμένη (κάποιες φορές) με θεματικά κουστούμια (ντόπιες φορεσιές, πειρατές κλπ)

Στο κομμάτι αυτό επίσης γίνεται κάθε χρόνο και η αποκριάτικη παρέλαση φτωχή συνήθως σε άρματα, αλλά πάντοτε με πολύ χιούμορ και επιλογή έξυπνων, πιπεράτων θεμάτων. Ιστορική έχει μείνει η αποκριάτικη φάρσα!!?? Που είχαν οργανώσει αρκετά χρόνια πριν στους «εχθρούς» Αργοστολιώτες. Ληξουργιώτες, σύγχρονοι πειρατές, πήγαν στο Αργοστόλι, μέσα στην νύχτα και έκλεψαν το καρνάβαλο των «εχθρών». Παρόλες της εκκλήσεις της επίσημης πολιτείας αρνιόντουσαν να τον επιστρέψουν. Την τελευταία στιγμή, φάνηκε να λογικεύονται και φόρτωσαν τον καρνάβαλο στο φέρρυ για να τον μεταφέρουν πίσω στο Αργοστόλι. Μπαίνοντας στο λιμάνι όμως, άνοιξαν την μπουκαπόρτα και τον φουντάρισαν στην θάλασσα, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην πολύχρονη εχθρότητα.

Στον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο (Γρηγορίου Λαμπράκη), εσωτερικά συγκεντρώνονται και πάλι κάποια εστιατόρια, καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά και 2-3 αξιοπρεπή μπαράκια, τα μοναδικά πια στην πόλη. Παρόλο που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, οι μουσικές τους διαφέρουν σημαντικά αλλά σε γενικές γραμμές είναι ποιοτικές. Τα «Νόστιμον ήμαρ» με ροκιές και το «Inside» με chill out αλλά και πιο pop διάθεση είναι τα πιο μακρόβια και προτιμώμενα από τους Έλληνες.

Τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν σε κοντινές περιοχής εκτός πόλης και 2 ντίσκο (αργότερα μετονομάσθηκαν σε club), οι ιστορικές «Snoopy» (ποιος μπορεί να ξεχάσει την μπόχα, από το γειτονικό χοιροστάσιο, όταν άλλαζε ο αέρας) και «Space» καθώς και το βραχύβιο «Outside» (σε αντιδιαστολή με το «Inside») αλλά δυστυχώς ένα - ένα έκλεισαν όλα.

Πάνω στον ίδιο πεζόδρομο βρίσκεται και το διατηρητέο κτίριο της φιλαρμονικής του Ληξουρίου, της 2ης αρχαιότερης στην Ελλάδα (1836), μετά από αυτή της Κέρκυρας. Συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα και συχνά - πυκνά ψυχαγωγεί ντόπιους και ξένους με τις χαρακτηριστικές της επτανησιακές μουσικές.

Στα ταβερνάκια της περιοχής μπορεί κανείς να πετύχει παρέες κανταδόρων, συνοδεία μαντολίνων, είτε επαγγελματιών είτε ακόμη καλύτερα ντόπιων, θαμώνων σ’ αυτά τα μαγαζιά. Πέρα από τα κλασσικά τραγούδια, μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το ντόπιο σατυρικό τραγουδάκι, το Παραμπότζι. Το τραγούδι αυτό συνήθως σατιρίζει τους κατοίκους του νησιού αποδίδοντας αστεία και πικάντικα χαρακτηριστικά ανάλογα με το χωριό ή την περιοχή. Υπάρχουν κάποιες στάνταρ στροφές, όπως π.χ.:

«Πάρε άντρα απ’ το Ληξούρι, να ‘χεις άντρα και γαϊδούρι»

«Πάρε νύφι απ’ τ’ Αργοστόλι, για να σου την επηδούνε όλοι»

«Στον Αθέρα και στα Ζόλα όποιος πάει βρίσκει απ’όλα
βρίσκει κότες, βρίσκει γάλους, βρίσκει π…δες μεγάλους»

Το καλύτερο μέρος του τραγουδιού όμως, είναι ο αυτοσχεδιασμός, που συνήθως προσαρμόζεται στα μέλη της παρέας που τραγουδά. Εκεί τα πειράγματα κορυφώνονται αλλά ευτυχώς το κλίμα που δημιουργείτε και το μπόλικο ντόπιο κρασί που ρέει άφθονο, αποτρέπει τις παρεκτροπές στους οξύθυμους.

Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία, στα 200 μ. περίπου, στέκουν, το ένα απέναντι στο άλλο, τα σύμβολα της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας της πόλης. Από την μια ο Παντοκράτορας, η κεντρική εκκλησία που έχει κατά τα Ιόνια έθιμα και δεύτερο προστάτη άγιο (τον άγιο Δημήτριο) και ακριβώς απέναντι το Δημαρχείο. Το κτίριο του Δημαρχείου υπέστη και αυτό ζημιές από το σεισμό του 2014 αλλά η κυριότερη ζημιά ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα όταν καταργήθηκε ο Δήμος Παλλικής και όλο το νησί έγινε Δήμος Κεφαλλονιάς. Ανήκουστο!!! Μεγάλη προσβολή για το Ληξούρι. Όλοι μαζί ένας Δήμος; Αφεντικά και δούλοι τα ίδια σκατά γινήκαμε ούλοι; Τουλάχιστον να λεγόταν Δήμος ...Ληξουρίου. Τέτοιες προσβολές δεν καταπίνονται. Άμεσα λοιπόν ξεκίνησαν λαϊκοί αγώνες με την δικαίωση να έρχεται πριν 2-3 χρόνια με την εκ νέου δημιουργία του Δήμου. Ληξούρι- Καλλικράτης:1-0.

Τα 2 κτίρια βρίσκονται πάνω στην κεντρική οδό της πόλης την οδό Μπασιά, τιμώντας τον ντόπιο «άγιο», αλλά για την επίσημη εκκλησία όσιο, Παπα-παναγή Μπασιά.

Εσωτερικά στην πόλη, 400 μ. από την θάλλασα βρίσκεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και ταυτόχρονα Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων Ληξουρίου, γνωστή ως Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη. Το διώροφο αρχοντικό της οικογένειας των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, που κτίστηκε το 1866 και αναπαλαιώθηκε το 1984 είναι ένα από τα λίγα κτίρια του Ληξουρίου που γλύτωσε από την μανία του σεισμού του 1953, αλλά «χτυπήθηκε» σοβαρά από τους σεισμούς του 2014 και πια δεν είναι επισκέψιμο. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, ενώ ο περιβάλλων χώρος, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του, συμβάλλει στην προβολή του κτηρίου. Στον πανέμορφο κήπο του λάμβαναν χώρα (μέχρι το 2014) πολλές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων της πόλης.

Άλλο καμάρι της πόλης ήταν η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή. Ιδρύθηκε το 1915 με τη βοήθεια του Βαλλιάνειου Κληροδοτήματος και στα πολλά χρόνια που λειτούργησε εκπαίδευσε πολλές γενιές νέων του νησιού, αλλά και από άλλες περιοχές, σε τεχνικά επαγγέλματα. Ονομαστοί ήταν οι ξυλουργοί και οι υφαντουργοί που αποφοίτησαν από εκεί αλλά και η σχολή των υπομηχανικών του ΕΜΠ που λειτούργησε εκεί παρήγαγε πολλούς επαγγελματίες σχετικών ειδικοτήτων.
Μετά την κατάργηση της, το 1977, από τον Καραμανλή, λειτούργησε ως έδρα Τεχνικών Λυκείων αλλά και του τμήματος του ΤΕΙ με τίτλο «Τεχνικών Μουσικών Οργάνων.

Η υπόλοιπη ανατολική πλευρά της Παλλικής, είναι για μένα, ο πιο «αδύναμος κρίκος» της περιοχής.
Δίπλα στην πόλη και νοτιότερα βρίσκονται μικρές παραλιούλες ανάξιες λόγου όπως μαρτυρούν και τα ονόματά τους (Φύκια, Καλάμια).

Ο δρόμος ωστόσο προς αυτήν την κατεύθυνση, καταλήγει στην μοναδική αξιοπρεπή παραλία της περιοχής, τα Λέπεδα. Τόπος με τις εξοχικές κατοικίες των “εχόντων” της πόλης του Ληξουρίου στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί μια καλή, κοντινή λύση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης καθώς είναι μια παραλία αρκετά προστατευμένη που δύσκολα την πιάνει ο αέρας.

Ακόμη προτιμάται από τους γονείς με πολύ μικρά παιδιά, καθώς στην μια άκρη της έχει μια μικρή, ρηχή «κολυμπήθρα» ενώ δίπλα ακριβώς, βρίσκονται, πάνω στην άμμο, τα τραπεζάκια της μοναδικής μικρής και γραφικής ταβέρνας της παραλίας. Καταλύματα υπάρχουν διαθέσιμα στην παραλία (λίγα), ενώ σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους δεν είσαι απλά δίπλα στη θάλασσα, αλλά «ψαρεύεις από το μπαλκόνι».

Λίγο πριν τα Λέπεδα υπάρχει το κατάλυμα Απόλαυση (από τα ελάχιστα με 12μηνη λειτουργία) με πολύ καλή ταβέρνα που αξίζει το κόπο να την επισκεφτείς, όχι μόνο για το καλό φαγητό της αλλά και για την εξαιρετική της αυλή πάνω από τη θάλασσα.

Ανάμεσα στα Φύκια και στα Λέπεδα υπάρχει και μια μικρή σχολή ιστιοπλοΐας για μικρά παιδιά, είτε ντόπια, είτε παιδιά επισκεπτών.

Στην ίδια περιοχή, αλλά πιο εσωτερικά, στην κορυφή ενός μικρού λόφου βρίσκεται το μικρό χωριό Μιχαλιτσάτα. Στην άκρη του υπάρχει ένα κτίριο της κοινότητας με εξαιρετική θέα προς τον κόλπο, το Ληξούρι αλλά και την υπόλοιπη Κεφαλλονιά. Για αρκετά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε για εστιατόριο, καφέ ή/και μπαράκι αλλά τώρα πια αποτελεί ένα χειμαζόμενο ερείπιο.

Στο νοτιότερο μέρος της ανατολικής πλευράς υπάρχει και το κουφάρι του τουριστικού χωριού του Άη Γιάννη, μιας μονάδας που κατασκεύασε πριν χρόνια γνωστό λαμόγιο στον χώρο του τουρισμού. Αφού χρησιμοποίησε και φέσωσε το μισό εργατικό δυναμικό της περιοχής και μετά από 1-2 εικονικές μεταβιβάσεις, το «χωριό» έκλεισε οριστικά τις πόρτες του.

Βορειότερα της πόλης, υπάρχουν δυο ακόμη χωριά με αρκετά καταλύματα αλλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή κάποια παραλία άξια λόγου. Το 2ο από αυτά, το Λιβάδι, διαθέτει μια τεράστια παραλία με πολύ ρηχά νερά (είναι η άκρη του κόλπου ανάμεσα στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι), και αυτή, καθώς και ο υδροβιότοπος ακριβώς από πίσω, φιλοξενούν πλειάδα άγριων πουλιών αλλά και άλλων ειδών. Κάποτε μάλιστα πέτυχα και μια τεράστια θαλάσσια χελώνα σε μέγεθος μικρού VW Beatle να έχει κάνει μια γρήγορη στάση εκεί.

Στην μέση περίπου του δρόμου που περνά ανάμεσα στην παραλία και τον υδροβιότοπο σήμερα μπορεί να δει κανείς τα τελευταία χαλάσματα των παλιών φυλακών του νησιού, έτσι όπως τα κατάντησε ο χρόνος και οι σεισμοί που αγαπούν ιδιαίτερα το νησί. Στις φυλακές αυτές «φιλοξενήθηκαν» κατά καιρούς, εκτός από τους λογής ποινικούς και πολλοί αριστεροί από τους πολλούς που διαθέτει η περιοχή.

 

[Samion]

Η ιταλικη πλευρα σε 2 σημεια:
1. Το παραποντζι ειναι παραδοσιακο τραγουδι της Ρωμης. Μου φαινεται χλωμο να το πηραν απο την Κεφαλονια...το αντιθετο εγινε. Πως βρεθηκε στην Κεφαλονια ειναι αξιοπεριεργο. Υποθετω στο β'ΠΠ.
Εγινε πασιγνωστο παντως στην Ιταλια το 60 απο τον Alvaro Amici.
2. Το "περιεργο ονομα" (για μενα υπεροχο):

Βικέντιος Δαμοδός - Βικιπαίδεια