gkalla
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.
- Κατω(γ)ή και νότιο τμήμα της Παλλικής
- Ανω(γ)ή και δυτικό τμήμα της Παλλικής
- Άλλες πληροφορίες για την Παλλική (Ληξούρι)
- Θηνιά, Μύρτος και Έρισος
- Πύλαρος, Σάμη, Ελειός - Πρόννοι
- Λειβαθώ, Οροπέδιο Ομαλών
- Κρανιά (Αργοστόλι)
- Άλλες πληροφορίες για την Κεφαλλονιά ( πλην Ληξουρίου)
Κρανιά (Αργοστόλι)
Η επόμενη περιοχή (και τελευταία του νησιού) είναι η Κρανιά. Εκτός του ότι διαθέτει την μεγαλύτερη πόλη του νησιού και πρωτεύουσα του νομού, το Αργοστόλι, είναι ταυτόχρονα και η τουριστική ναυαρχίδα του νησιού. Αναπτυγμένη τουριστικά πριν απ’ όλες τις άλλες, με μεγάλα ξενοδοχεία (π.χ. το White Rocks στο Πλατύ Γιαλό άνοιξε το 1974) και ευνοημένη από το γεγονός της καθιέρωσης του Αργοστολίου ως πρωτεύουσας του νομού, ανέκαθεν συγκέντρωνε τους περισσότερους επισκέπτες.
Περνώντας από την Λειβαθώ στην Κρανιά συναντάμε τις παραλίες: Μακρύς & Πλατύς Γυαλός. Πρώτα ο Πλατύς που είναι μια μικρή σε μήκος αλλά με αρκετό βάθος παραλία, αμμώδης και με ωραία διαυγή νερά. Το σχετικά μικρό πάρκινγκ της παραλίας (μέσα σε πευκόδασος) γεμίζει γρήγορα και αν δεν φτάσεις νωρίς (ή αρκετά αργά) πρέπει να παρκάρεις πάνω στον κεντρικό δρόμο και να κατέβεις περίπου 250 μ. με τα πόδια. Φυσικά οργανωμένη σε μεγάλο μέρος της, προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών όλο το καλοκαίρι (αν και το 2020 λόγω Covid ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα).
Στο αριστερό άκρο της υπάρχει στη θάλασσα ένα μεγαλούτσικος βράχος που στο παρελθόν (έως και πριν μια δεκαετία) ενωνόταν με μια στενή λωρίδα άμμου με την ακτή, φτιάχνοντας την παραλία του Τουρκοπόδαρου. Σήμερα πια έχει χαθεί.
Στο δεξί άκρο αυτής της παραλίας ξεκινά ο Μακρύς Γιαλός. Αν και μπορείς να τον προσεγγίσεις εύκολα από τον Πλατύ, η συνηθέστερη επιλογή είναι μέσω άλλων κάθετων στενών που ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο, μετά την είσοδο του Πλατύ Γιαλού. Η παραλία αυτή είναι σαφώς μακρύτερη όπως υποδηλώνει το όνομά της αλλά αρκετά στενότερη. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της είναι τα ίδια. Χρυσαφένια άμμος, πολλά οργανωμένα κομμάτια και πολυκοσμία. Υπάρχουν επίσης 4-5 beach bars, ένα ταβερνάκι αλλά και θαλάσσια σπορ.
Όλη η περιοχή πάνω και αμέσως μετά τον Μακρύ Γιαλό λέγεται Λάσση (καμιά σχέση με τον διάσημο τηλεοπτικό σκύλο) και είναι γεμάτη με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια αλλά και πάσης φύσεως άλλα καταστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος των πελατών βέβαια είναι ξένοι και σε γενικές γραμμές οι ντόπιοι δεν τα προτιμούν. Η δε ανάπτυξη της περιοχής δεν είναι και η πιο ελκυστική του νησιού.
Κάτω ακριβώς από το κυρίως μέρος της Λάσσης υπάρχει μια πολύ συμπαθής, αμμουδερή παραλία, η Παλιοσταφίδα, στο δεξί κομμάτι της οποίας τα ξενοδοχεία της περιοχής δυσκολεύουν πολύ την πρόσβαση. Η κατεύθυνση της «κοιτάζει» βορειοδυτικά και συχνά έχει κύμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της παραλίας όμως, όπως και της γειτονικής της με το όνομα Γραδάκια είναι ότι …βλέπει προς το Ληξούρι!!!
Στο τέλος του κεντρικού δρόμου της Λάσσης, μπορείς αντί να κινηθείς προς το Αργοστόλι να επιλέξεις την αριστερή διαδρομή που κινείται προς τον Φάρο και τις Καταβόθρες . Και αυτός ο δρόμος καταλήγει στο Αργοστόλι, κάνοντας ωστόσο τον γύρο μιας μικρής χερσονήσου.
Ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, αρχικά συναντάς την μικρή παραλία Καλάμια ενώ μετά από περίπου 3 χμ βρίσκεις τον Φάρο των Αγίων Θεοδώρων. Το κτίσμα του φάρου δεν είναι καθόλου κλασικό ενώ είναι πολυφοτωγραφημένο και μάλιστα το βλέπω συχνά στις τουριστικές καμπάνιες του νησιού.
Η αμμουδερή και πολύ ρηχή παραλία του Φαναριού αν και έχει συχνά κυματισμό, επιλέγεται κυρίως από γονείς με μικρά παιδιά.
Ακριβώς μετά το τέλος της παραλίας συναντάς τις καταβόθρες. Τα νερά εισρέουν σ’ αυτές τις ασβεστολιθικές τρύπες και καταλήγουν, όπως έχω ήδη αναφέρει στην άλλη πλευρά του νησιού, στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Πάνω από τις καταβόθρες υπάρχει ένα αναψυκτήριο (εστιατόριο, καφέ, μπαρ, κλάμπ -όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει) που προσωπικά μου αρέσει να κάθομαι την ώρα του ηλιοβασιλέματος για ένα πρώτο ποτάκι πριν τις κραιπάλες της νύχτας (λέμε τώρα).
Αμέσως μετά τις Καταβόθρες που βρίσκονται στο τέλος της χερσονήσου, ο δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή του κόλπου του Αργοστολίου κινούμενος προς την πόλη. Διασχίζει μια πευκόφυτη, παραλιακή περιοχή περνώντας από τον Θαλασσόμυλο, μια περίεργη κατασκευή που εκμεταλλευόταν τα θαλάσσια ρεύματα για να κινηθεί ο Μύλος. Μέχρι πριν μερικά χρόνια το κτίσμα το εκμεταλλευόταν και το συντηρούσε μια τοπική επιχείρηση εστίασης που δυστυχώς έχει κλείσει.
Αντίθετα, λίγο πιο πέρα, μια άλλη ταβέρνα με το όνομα Βινάριες, με τα τραπέζια της ακριβώς δίπλα στο νερό κάτω από τα πεύκα. Το εστιατόριο έχει στηθεί στο σημείο που ήταν πολύ παλιά οι εγκαταστάσεις μιας οινοποιητικής εταιρείας εξού και το όνομα.
Λίγο πιο πέρα ξεκινούν τα πρώτα σπίτια του Αργοστολίου. Συναντάς αρχικά το κολυμβητήριο της πόλης και την Σχολή Εμποροπλοιάρχων που είναι στενά συνδεδεμένη με το ναυτικό ιστορικό του νησιού. Από εδώ έχουν αποφοιτήσει αρκετές γενιές Κεφαλλονιτών ναυτικών που έφεραν πλούτη και δόξα στο νησί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Εκεί κοντά βρίσκεται και το φέρρυ για το Ληξούρι.
Η πόλη αναπτύσσεται στους λόφους που βρίσκονται ακριβώς πάνω από τον μεγάλο κόλπο του νησιού και ειδικότερα σε ένα παρακλάδι του, το τέλος του οποίου έχει το όνομα Κούταβος. Ένα μέρος της πόλης είναι σχετικά επίπεδο (αυτό που βρίσκεται κοντά στην θάλασσα) ενώ το υπόλοιπο οικιστικό κομμάτι της είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του λόφου. Όλη η βασική τουριστική ανάπτυξη φυσικά επικεντρώνεται στο επίπεδο κομμάτι.
Το παραλιακό τμήμα έχει σχετικά αναβαθμιστεί πρόσφατα με την ανακαίνιση του πεζόδρομου που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο και την θάλασσα. Εκεί μπορείτε να δείτε, αν είστε τυχεροί και μερικούς θαλάσσιους επισκέπτες που παρατηρούν τους περιπατητές με την ίδια περιέργια που τους βλέπουμε και εμείς. Ο λόγος για τις θαλάσσιες χελώνες που συχνά – πυκνά κάνουν guest εμφανίσεις.
Πολλοί ντόπιοι και επισκέπτες βολτάρουν (ή βορτάρουν στην τοπική γλώσσα) σ’ αυτό το τμήμα που είναι γεμάτο με τα βασικά καταστήματα της πόλης. Τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μίνι μάρκετ, εποχιακά, μανάβικα αλλά και κάποια εστιατόρια βρίσκονται εκεί. Η κίνηση είναι συνήθως σημαντική και το μποτιλιάρισμα αναπόφευκτο λόγω των πολλών παρκαρισμένων αυτοκινήτων.
Η κεντρική πλατεία της πόλης (Πλατεία Βαλλιάνου) βρίσκεται παραδόξως στο εσωτερικό της τμήμα. Πρόσφατα ανακαινισμένη και αυτή, συγκεντρώνει πληθώρα καταστημάτων εστίασης και επισκεπτών που την κατακλύζουν μέρα και νύχτα όπως και τον διπλανό όμορφο δρόμο που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε πεζόδρομο (Λεωφόρος Ριζοσπαστών).
Κοντά στην πλατεία υπάρχει το κτίριο του αρχαιολογικού μουσείου του νησιού, το οποίο όμως παραμένει κλειστό μετά τους σεισμούς του 2014. Μικρό μέρος των εκθεμάτων του έχουν μεταφερθεί στο Κοργιαλένιο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο (και βιβλιοθήκη) το οποίο όμως δεν είναι κατάλληλο για τέτοιου είδους εκθέματα, με αποτέλεσμα το νησί να στερείται ένα σημαντικό αξιοθέατό του.
Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και το ωραίο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου «Κέφαλος». Με την σημερινή μορφή του λειτουργεί από το 1994 αλλά η ιστορία του ξεκινάει από τον 19ο αιώνα. Εγκαινιάστηκε το 1858 με εναρκτήρια παράσταση, την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Σήμερα συνεχίζει να χρησιμοποιείται, κυρίως ως θεατρική αλλά και κινηματογραφική σκηνή.
Απέναντι ξεκινά και το Λιθόστρωτο, ο πολύ όμορφος πεζόδρομος του Αργοστολίου.
Με μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου, είναι γεμάτος ζωή αλλά και κάποια κτίρια ιδιαιτέρου κάλους όπως ο Πύργος της Καμπάνας που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία. Το καφέ (και ταυτόχρονα πρατήριο πώλησης παραδοσιακών προϊόντων) που στεγαζόταν στον πύργο αποτέλεσε για χρόνια μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος προγράμματος καθώς οι υπάλληλοι και σερβιτόροι της επιχείρησης ήταν άνεργοι νέοι αλλά και ΑΜΕΑ του νησιού -μέσω του προγράμματος ΠΕΙΡΑΝ και της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Employment Horizon-. Δυστυχώς τον Μάιο του 2013 αποφασίστηκε από το Δήμο Κεφαλονιάς η διακοπή της λειτουργίας του καφενείου με αιτιολογία τη μη-βιωσιμότητα της κοινωνικής επιχείρησης λόγω συσσώρευσης χρεών. Έτσι το καφενείο σήμερα παραμένει κλειστό και το κτήριο της Καμπάνας δεν είναι πια επισκέψιμο.
Μετά το τέλος του Λιθόστρωτου και κατεβαίνοντας πάλι προς την θάλασσα συναντάς την Γέφυρα Ντε Μποσέ (ή γέφυρα του Δεβοσέτου λόγω της απαραίτητης παραφθοράς) που διασχίζει τον Κούταβο και συνδέει την πόλη με την απέναντι πλευρά του κόλπου. Η γέφυρα αυτή χτίστηκε το 1813 από τον Ελβετό μηχανικό Σαρλ Ντε Μποσέ (Charles de Bosset) ο οποίος 3 χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει ως κυβερνήτης του νησιού. Έχει μήκος σχεδόν 700 μ. και θεωρείται ως η μεγαλύτερη παγκοσμίως λίθινη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα. Περίπου στο μέσο της υπάρχει ένας τετράπλευρος οβελίσκος που αποτελείται από σκαλιστούς λίθους, ονομάζεται “Κωλόνα” και έχει κατασκευαστεί προς τιμή των δημιουργών της γέφυρας.
Εδώ και αρκετά χρόνια έχει απαγορευτεί πλέον η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην γέφυρα, η οποία γεμίζει πια από περιπατητές αλλά και ψαράδες που απολαμβάνουν την θαλασσινή αύρα και την θέα.
Φεύγοντας από το Αργοστόλι και αφού κάνεις το κύκλο γύρω από τον Κούταβο μπορείς να κινηθείς προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτή την πλευρά υπάρχουν 2-3 μεγαλούτσικα χωριά όπως τα Διλινάτα και τα Δαυγάτα. Τα Δαυγάτα διαθέτουν ένα μικρό μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δεν έχω καταφέρει όμως να το δω ποτέ ανοιχτό. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει αδυναμία λειτουργίας του λόγω έλλειψης προσωπικού.
Ο παραλιακός δρόμος (ο επιλεγόμενος και Γύρα) που οδηγεί προς το βορρά αλλά κυρίως προς το Ληξούρι, διασχίζει ένα ακόμα χωριό με το αστείο όνομα, Φάρσα, το οποίο έχει ωραία θέα και κάποια συμπαθή ταβερνάκια. Τελευταίο χωριό πριν περάσεις ξανά προς την Θηνιά είναι τα Κουρουκλάτα, με τον ωραίο τρούλο της εκκλησίας της να ξεχωρίζει από μακριά.
Η επόμενη περιοχή (και τελευταία του νησιού) είναι η Κρανιά. Εκτός του ότι διαθέτει την μεγαλύτερη πόλη του νησιού και πρωτεύουσα του νομού, το Αργοστόλι, είναι ταυτόχρονα και η τουριστική ναυαρχίδα του νησιού. Αναπτυγμένη τουριστικά πριν απ’ όλες τις άλλες, με μεγάλα ξενοδοχεία (π.χ. το White Rocks στο Πλατύ Γιαλό άνοιξε το 1974) και ευνοημένη από το γεγονός της καθιέρωσης του Αργοστολίου ως πρωτεύουσας του νομού, ανέκαθεν συγκέντρωνε τους περισσότερους επισκέπτες.
Περνώντας από την Λειβαθώ στην Κρανιά συναντάμε τις παραλίες: Μακρύς & Πλατύς Γυαλός. Πρώτα ο Πλατύς που είναι μια μικρή σε μήκος αλλά με αρκετό βάθος παραλία, αμμώδης και με ωραία διαυγή νερά. Το σχετικά μικρό πάρκινγκ της παραλίας (μέσα σε πευκόδασος) γεμίζει γρήγορα και αν δεν φτάσεις νωρίς (ή αρκετά αργά) πρέπει να παρκάρεις πάνω στον κεντρικό δρόμο και να κατέβεις περίπου 250 μ. με τα πόδια. Φυσικά οργανωμένη σε μεγάλο μέρος της, προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών όλο το καλοκαίρι (αν και το 2020 λόγω Covid ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα).
Στο αριστερό άκρο της υπάρχει στη θάλασσα ένα μεγαλούτσικος βράχος που στο παρελθόν (έως και πριν μια δεκαετία) ενωνόταν με μια στενή λωρίδα άμμου με την ακτή, φτιάχνοντας την παραλία του Τουρκοπόδαρου. Σήμερα πια έχει χαθεί.
Στο δεξί άκρο αυτής της παραλίας ξεκινά ο Μακρύς Γιαλός. Αν και μπορείς να τον προσεγγίσεις εύκολα από τον Πλατύ, η συνηθέστερη επιλογή είναι μέσω άλλων κάθετων στενών που ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο, μετά την είσοδο του Πλατύ Γιαλού. Η παραλία αυτή είναι σαφώς μακρύτερη όπως υποδηλώνει το όνομά της αλλά αρκετά στενότερη. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της είναι τα ίδια. Χρυσαφένια άμμος, πολλά οργανωμένα κομμάτια και πολυκοσμία. Υπάρχουν επίσης 4-5 beach bars, ένα ταβερνάκι αλλά και θαλάσσια σπορ.
Όλη η περιοχή πάνω και αμέσως μετά τον Μακρύ Γιαλό λέγεται Λάσση (καμιά σχέση με τον διάσημο τηλεοπτικό σκύλο) και είναι γεμάτη με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια αλλά και πάσης φύσεως άλλα καταστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος των πελατών βέβαια είναι ξένοι και σε γενικές γραμμές οι ντόπιοι δεν τα προτιμούν. Η δε ανάπτυξη της περιοχής δεν είναι και η πιο ελκυστική του νησιού.
Κάτω ακριβώς από το κυρίως μέρος της Λάσσης υπάρχει μια πολύ συμπαθής, αμμουδερή παραλία, η Παλιοσταφίδα, στο δεξί κομμάτι της οποίας τα ξενοδοχεία της περιοχής δυσκολεύουν πολύ την πρόσβαση. Η κατεύθυνση της «κοιτάζει» βορειοδυτικά και συχνά έχει κύμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της παραλίας όμως, όπως και της γειτονικής της με το όνομα Γραδάκια είναι ότι …βλέπει προς το Ληξούρι!!!
Στο τέλος του κεντρικού δρόμου της Λάσσης, μπορείς αντί να κινηθείς προς το Αργοστόλι να επιλέξεις την αριστερή διαδρομή που κινείται προς τον Φάρο και τις Καταβόθρες . Και αυτός ο δρόμος καταλήγει στο Αργοστόλι, κάνοντας ωστόσο τον γύρο μιας μικρής χερσονήσου.
Ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, αρχικά συναντάς την μικρή παραλία Καλάμια ενώ μετά από περίπου 3 χμ βρίσκεις τον Φάρο των Αγίων Θεοδώρων. Το κτίσμα του φάρου δεν είναι καθόλου κλασικό ενώ είναι πολυφοτωγραφημένο και μάλιστα το βλέπω συχνά στις τουριστικές καμπάνιες του νησιού.
Η αμμουδερή και πολύ ρηχή παραλία του Φαναριού αν και έχει συχνά κυματισμό, επιλέγεται κυρίως από γονείς με μικρά παιδιά.
Ακριβώς μετά το τέλος της παραλίας συναντάς τις καταβόθρες. Τα νερά εισρέουν σ’ αυτές τις ασβεστολιθικές τρύπες και καταλήγουν, όπως έχω ήδη αναφέρει στην άλλη πλευρά του νησιού, στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Πάνω από τις καταβόθρες υπάρχει ένα αναψυκτήριο (εστιατόριο, καφέ, μπαρ, κλάμπ -όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει) που προσωπικά μου αρέσει να κάθομαι την ώρα του ηλιοβασιλέματος για ένα πρώτο ποτάκι πριν τις κραιπάλες της νύχτας (λέμε τώρα).
Αμέσως μετά τις Καταβόθρες που βρίσκονται στο τέλος της χερσονήσου, ο δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή του κόλπου του Αργοστολίου κινούμενος προς την πόλη. Διασχίζει μια πευκόφυτη, παραλιακή περιοχή περνώντας από τον Θαλασσόμυλο, μια περίεργη κατασκευή που εκμεταλλευόταν τα θαλάσσια ρεύματα για να κινηθεί ο Μύλος. Μέχρι πριν μερικά χρόνια το κτίσμα το εκμεταλλευόταν και το συντηρούσε μια τοπική επιχείρηση εστίασης που δυστυχώς έχει κλείσει.
Αντίθετα, λίγο πιο πέρα, μια άλλη ταβέρνα με το όνομα Βινάριες, με τα τραπέζια της ακριβώς δίπλα στο νερό κάτω από τα πεύκα. Το εστιατόριο έχει στηθεί στο σημείο που ήταν πολύ παλιά οι εγκαταστάσεις μιας οινοποιητικής εταιρείας εξού και το όνομα.
Λίγο πιο πέρα ξεκινούν τα πρώτα σπίτια του Αργοστολίου. Συναντάς αρχικά το κολυμβητήριο της πόλης και την Σχολή Εμποροπλοιάρχων που είναι στενά συνδεδεμένη με το ναυτικό ιστορικό του νησιού. Από εδώ έχουν αποφοιτήσει αρκετές γενιές Κεφαλλονιτών ναυτικών που έφεραν πλούτη και δόξα στο νησί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Εκεί κοντά βρίσκεται και το φέρρυ για το Ληξούρι.
Η πόλη αναπτύσσεται στους λόφους που βρίσκονται ακριβώς πάνω από τον μεγάλο κόλπο του νησιού και ειδικότερα σε ένα παρακλάδι του, το τέλος του οποίου έχει το όνομα Κούταβος. Ένα μέρος της πόλης είναι σχετικά επίπεδο (αυτό που βρίσκεται κοντά στην θάλασσα) ενώ το υπόλοιπο οικιστικό κομμάτι της είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του λόφου. Όλη η βασική τουριστική ανάπτυξη φυσικά επικεντρώνεται στο επίπεδο κομμάτι.
Το παραλιακό τμήμα έχει σχετικά αναβαθμιστεί πρόσφατα με την ανακαίνιση του πεζόδρομου που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο και την θάλασσα. Εκεί μπορείτε να δείτε, αν είστε τυχεροί και μερικούς θαλάσσιους επισκέπτες που παρατηρούν τους περιπατητές με την ίδια περιέργια που τους βλέπουμε και εμείς. Ο λόγος για τις θαλάσσιες χελώνες που συχνά – πυκνά κάνουν guest εμφανίσεις.
Πολλοί ντόπιοι και επισκέπτες βολτάρουν (ή βορτάρουν στην τοπική γλώσσα) σ’ αυτό το τμήμα που είναι γεμάτο με τα βασικά καταστήματα της πόλης. Τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μίνι μάρκετ, εποχιακά, μανάβικα αλλά και κάποια εστιατόρια βρίσκονται εκεί. Η κίνηση είναι συνήθως σημαντική και το μποτιλιάρισμα αναπόφευκτο λόγω των πολλών παρκαρισμένων αυτοκινήτων.
Η κεντρική πλατεία της πόλης (Πλατεία Βαλλιάνου) βρίσκεται παραδόξως στο εσωτερικό της τμήμα. Πρόσφατα ανακαινισμένη και αυτή, συγκεντρώνει πληθώρα καταστημάτων εστίασης και επισκεπτών που την κατακλύζουν μέρα και νύχτα όπως και τον διπλανό όμορφο δρόμο που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε πεζόδρομο (Λεωφόρος Ριζοσπαστών).
Κοντά στην πλατεία υπάρχει το κτίριο του αρχαιολογικού μουσείου του νησιού, το οποίο όμως παραμένει κλειστό μετά τους σεισμούς του 2014. Μικρό μέρος των εκθεμάτων του έχουν μεταφερθεί στο Κοργιαλένιο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο (και βιβλιοθήκη) το οποίο όμως δεν είναι κατάλληλο για τέτοιου είδους εκθέματα, με αποτέλεσμα το νησί να στερείται ένα σημαντικό αξιοθέατό του.
Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και το ωραίο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου «Κέφαλος». Με την σημερινή μορφή του λειτουργεί από το 1994 αλλά η ιστορία του ξεκινάει από τον 19ο αιώνα. Εγκαινιάστηκε το 1858 με εναρκτήρια παράσταση, την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Σήμερα συνεχίζει να χρησιμοποιείται, κυρίως ως θεατρική αλλά και κινηματογραφική σκηνή.
Απέναντι ξεκινά και το Λιθόστρωτο, ο πολύ όμορφος πεζόδρομος του Αργοστολίου.
Με μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου, είναι γεμάτος ζωή αλλά και κάποια κτίρια ιδιαιτέρου κάλους όπως ο Πύργος της Καμπάνας που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία. Το καφέ (και ταυτόχρονα πρατήριο πώλησης παραδοσιακών προϊόντων) που στεγαζόταν στον πύργο αποτέλεσε για χρόνια μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος προγράμματος καθώς οι υπάλληλοι και σερβιτόροι της επιχείρησης ήταν άνεργοι νέοι αλλά και ΑΜΕΑ του νησιού -μέσω του προγράμματος ΠΕΙΡΑΝ και της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Employment Horizon-. Δυστυχώς τον Μάιο του 2013 αποφασίστηκε από το Δήμο Κεφαλονιάς η διακοπή της λειτουργίας του καφενείου με αιτιολογία τη μη-βιωσιμότητα της κοινωνικής επιχείρησης λόγω συσσώρευσης χρεών. Έτσι το καφενείο σήμερα παραμένει κλειστό και το κτήριο της Καμπάνας δεν είναι πια επισκέψιμο.
Μετά το τέλος του Λιθόστρωτου και κατεβαίνοντας πάλι προς την θάλασσα συναντάς την Γέφυρα Ντε Μποσέ (ή γέφυρα του Δεβοσέτου λόγω της απαραίτητης παραφθοράς) που διασχίζει τον Κούταβο και συνδέει την πόλη με την απέναντι πλευρά του κόλπου. Η γέφυρα αυτή χτίστηκε το 1813 από τον Ελβετό μηχανικό Σαρλ Ντε Μποσέ (Charles de Bosset) ο οποίος 3 χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει ως κυβερνήτης του νησιού. Έχει μήκος σχεδόν 700 μ. και θεωρείται ως η μεγαλύτερη παγκοσμίως λίθινη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα. Περίπου στο μέσο της υπάρχει ένας τετράπλευρος οβελίσκος που αποτελείται από σκαλιστούς λίθους, ονομάζεται “Κωλόνα” και έχει κατασκευαστεί προς τιμή των δημιουργών της γέφυρας.
Εδώ και αρκετά χρόνια έχει απαγορευτεί πλέον η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην γέφυρα, η οποία γεμίζει πια από περιπατητές αλλά και ψαράδες που απολαμβάνουν την θαλασσινή αύρα και την θέα.
Φεύγοντας από το Αργοστόλι και αφού κάνεις το κύκλο γύρω από τον Κούταβο μπορείς να κινηθείς προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτή την πλευρά υπάρχουν 2-3 μεγαλούτσικα χωριά όπως τα Διλινάτα και τα Δαυγάτα. Τα Δαυγάτα διαθέτουν ένα μικρό μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δεν έχω καταφέρει όμως να το δω ποτέ ανοιχτό. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει αδυναμία λειτουργίας του λόγω έλλειψης προσωπικού.
Ο παραλιακός δρόμος (ο επιλεγόμενος και Γύρα) που οδηγεί προς το βορρά αλλά κυρίως προς το Ληξούρι, διασχίζει ένα ακόμα χωριό με το αστείο όνομα, Φάρσα, το οποίο έχει ωραία θέα και κάποια συμπαθή ταβερνάκια. Τελευταίο χωριό πριν περάσεις ξανά προς την Θηνιά είναι τα Κουρουκλάτα, με τον ωραίο τρούλο της εκκλησίας της να ξεχωρίζει από μακριά.
Last edited:
