kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.517
- Likes
- 2.635
Περιεχόμενα
Ξημερώνει Σάββατο στο Παρίσι. Έχω αποδεχτεί πλέον ότι ζω το όνειρο μου και έχω χαλαρώσει κάπως. Δυστυχώς έχω ξεχάσει όμως να πάρω το καλώδιο που συνδέει την φωτογραφική μηχανή με το laptop του φίλου μου. Η 1 GB κάρτα έχει ήδη γεμίσει οπότε πρέπει να βρω κάποιον υπολογιστή για να περάσω τις φωτογραφίες μέσα και μετά στο memory stick που έχω. Κατεβαίνω στην ρεσεψιόν και τους λέω αν γίνεται να μου κάνουν αυτή την εξυπηρέτηση και μου απαντάνε αρνητικά. Τους ρωτάω αν έχει κάποιο net café εκεί κοντά και μου δίνουνε ένα χαρτί με την διεύθυνση από κάποιο, που για να πάω εκεί θα πρέπει να πάρω το metro και να κατέβω μετά από 3 στάσεις!!!
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο αυτό το πράγμα την στιγμή που στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη σε απόσταση 1000 μέτρων έχει τουλάχιστον 5 net cafe .Μιας και δεν έχω άλλη επιλογή παίρνω το metro και κατεβαίνω στην συγκεκριμένη στάση και μετά από 500 μέτρα περπάτημα φτάνοντας στον προορισμό μου βλέπω ένα μαγαζί της κακιάς ώρας που πουλάει διάφορα πράγματα και έχει 2 υπολογιστές μέσα. Πάω να περάσω τις φωτογραφίες στο computer και η οθόνη του υπολογιστή γράφει ότι η διαδικασία θα τελειώσει σε μιάμιση ώρα. Εμείς όμως δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο και αποφασίζουμε να φύγουμε και να πάμε σε ένα φωτογραφείο να αγοράσω μια κάρτα μνήμης.
Μέσα από μια αναζήτηση που είχα κάνει στο internet πριν, βρήκα ότι έχει πολλά μαγαζιά με φωτογραφικά είδη στην πλατεία Βαστίλης. Έτσι ξαναπαίρνουμε το metro και κατεβαίνουμε για άλλη μια φορά έξω από την ομώνυμη όπερα. Περπατάμε πάνω στην Boulevard η οποία είναι απίστευτο το πόσα πολλά φωτογραφικά καταστήματα έχει μαζεμένα. Μπαίνουμε στο πρώτο μαγαζί που βλέπουμε και ρωτώ αν έχει κάρτα μνήμης Olympus.H απάντηση είναι αρνητική όπως είναι αρνητική και στα επόμενα 10-15 μαγαζιά που ρωτάμε! Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό που γίνεται! Μετά από πάρα πολύ περπάτημα τελικά βρίσκω και αγοράζω μια κάρτα 2giga από εδώ και μόνο που δεν άρχισα να χοροπηδάω από την χαρά μου
Ολα τα παραπάνω γεγονότα μας έχουν κάνει να χάσουμε πολύ χρόνο και φέρνουν κάποια ένταση αλλά πρέπει να το ξεχάσουμε και να συνεχίσουμε.
Παίρνουμε το metro πάλι και κατεβαίνουμε στην στάση που είναι ακριβώς μπροστά στο δημαρχείο του Παρισιού
. Η ώρα έχει πάει 15:20…
Εξω από το δημαρχείο έχει στηθεί μια μικρή γιορτούλα με κάποιους παρουσιαστές πάνω σε ένα βήμα για λόγγο που δεν καταλαβαίνουμε. Το δημαρχείο είναι τεράστιο και πάρα πολύ εντυπωσιακό με πολλά αγάλματα πάνω του.
Αφού το θαυμάζουμε για λίγη ώρα περνάμε την γέφυρά πάνω από το ποτάμι και κατευθυνόμαστε προς την Notre-Dame(Παναγία των Παρισίων).Φτάνουμε έξω γύρω στις 4 παρά που σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει ήταν μια πολύ καλή ώρα για να επισκεφτείς την εκκλησιά και τους πύργους της χωρίς πολύ κόσμο. Τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά. Οι ουρές που πρέπει να περιμένει κάποιος για να μπει στην εκκλησιά και για να ανέβει στους πύργους είναι τεράστιες. Στους πύργους και την κάρτα των μουσείων να έχεις πρέπει πάλι να περιμένεις στην ουρά ενώ η ουρά για να μπεις στην εκκλησιά είναι ακόμη μεγαλύτερη. Κάνουμε μια βόλτα περιμετρικά κοιτάζοντας την πραγματικά υπέροχη από πλευράς αρχιτεκτονικής εκκλησιά από όλες τις πλευρές. Στην πίσω μεριά της εκκλησιάς έχει ένα πάρκο όπου καθόμαστε για ένα διάλειμμα κοιτώντας ταυτόχρονα την πίσω εντυπωσιακή όψη της εκκλησιάς. Μπροστά από την εκκλησιά ακριβώς υπάρχει μια κρύπτη όπου υπάρχουν ερείπια σπιτιών και μιας και δεν έχει ουρά αποφασίζουμε να μπούμε μέσα. Έχοντας δει τόσο όμορφα πράγματα πρωτύτερα η κρύπτη δεν μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.
Στην συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στο νησί Ιλ ντε λα Σιτέ που βρισκόμαστε, περνώντας μπροστά από το όμορφο αρχηγείο της Αστυνομίας και στην συνέχεια μπροστά από το Κονσιερζέρι στο πίσω τετράγωνο που είναι η παλιά φυλακή. Από εκεί διασχίζουμε τον πεζόδρομο και πάμε προς την στάση του metro για να πάμε προς την Μονμάρτρη μιας και σε μιάμιση ώρα περίπου βασιλεύει ο ήλιος και έχω διαβάσει ότι είναι η ιδανική ώρα για να δεις την θέα από την εκκλησία της Σακρ Κερ.
Μια που έγραψα για metro αξίζει να αναφερθεί πως το Παρίσι έχει 16 γραμμές στο σύνολο(metro και rer)να το διασχίζουν και στάσεις ανά 500 μέτρα περίπου. Αυτό σημαίνει ότι είναι τρομερά εξυπηρετικό αλλά είναι και πολύ βρώμικο ταυτόχρονα και απεριποίητο σε πολλά σημεία του. Αν κάποιος νομίζει επίσης ότι θα παίρνει το metro για να πάει παντού και έτσι θα γλιτώσει το περπάτημα μάλλον θα βρεθεί προ εκπλήξεως, καθώς οι υπόγειοι διάδρομοι που πρέπει να περπατήσεις πολλές φορές για να αλλάξεις τραίνο είναι τεράστιοι και οι περισσότερες σκάλες δεν είναι κυλιόμενες. Ένα άλλο παράξενο είναι ότι στα περισσότερα τραίνα οι πόρτες δεν ανοίγουν αυτόματα στις στάσεις αλλά πρέπει να πατήσεις το κουμπί η να σηκώσεις ένα χερούλι που είναι πάνω στην πόρτα. Επίσης το τραίνο σταματάει πολλές φορές σε κάποια σημεία πέραν των προβλεπόμενων στάσεων για να περάσει μάλλον το τραίνο που έρχεται από την αντίθετη φορά και όταν τελικά φτάνει στην στάση που θέλεις, αυτή δεν αναγγέλλεται από τα μεγάφωνα. Έτσι αν είσαι λίγο αφηρημένος μπορεί να μπερδευτείς και να νομίζεις ότι δεν σταμάτησε για την στάση, να μην προλάβεις να σηκωθείς έγκαιρα και να χάσεις την στάση
Συνεχίζω
Κατεβαίνουμε λοιπόν σε μια στάση κοντά στην Σακρ Κέρ στην Μονμάρτρη. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα γραφική αλλά επειδή δεν είναι τετραγωνισμένη είναι και δύσκολο να προσανατολιστείς ακόμη και με χάρτη. Αν φτάσεις από την κάτω μεριά της εκκλησίας μπορείς να γλιτώσεις το ανέβασμα με τα σκαλιά και να πάρεις ένα τελεφερίκ που υπάρχει εκεί πέρα χρησιμοποιώντας το εισιτήριο του metro.
Η εκκλησία είναι μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακή. Ακριβώς μπροστά της διαδραματίζεται ένα πανηγυράκι. Χορευτές brake dance εναλλάσσονται προσφέροντας ένα πολύ ωραίο θέαμα υπό τον ήχο μουσικής που βγαίνει από ένα μεγάλο φορητό ηχείο και πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω παρακολουθεί. Στα σκαλιά που είναι ακριβώς από κάτω και μπορείς να κάτσεις και να θαυμάσεις το Παρίσι από ψηλά υπάρχουν 2 τύποι που εναλλάσσονται και τραγουδάνε παίζοντας κιθάρα ταυτόχρονα χωρίς σταματημό. Άραβες ανεβοκατεβαίνουν πάνω στα σκαλιά συνεχώς με ένα κιβώτιο μπύρες και σε ρωτάνε αν θέλεις μπύρα. Κάναμε ένα διάλειμμα στα σκαλιά για να ξεκουραστούμε για μιάμιση ώρα περίπου κοιτάζοντας την υπέροχη θεα ταυτόχρονα και με ρώτησαν γύρω στις 15-20 φορές αν ήθελα μπύρα! Πρόσεξα ότι ακόμη και άλλους που αγόραζαν μπύρα δεν τους άφηναν ήσυχους και τους ρώταγαν αν θέλανε και 2η:roll:Το τοπίο είναι πανέμορφο αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου έχει τσιτώσει λίγο τα νεύρα και δεν μπορώ να το απολαύσω ολοκληρωτικά. Καμία σχέση με αυτό που περιμένεις να ζήσεις αν έχεις δει τις σκηνές της ταινίας Amelie που γυριστήκαν εδώ.
Φεύγοντας από την εκκλησιά τελικά πηγαίνουμε προς την πλατεία Πλας ντυ Τερτρ η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια και κόσμο και είναι γνωστή φυσικά για τους ζωγράφους που κάθονται εκεί πέρα. Κάνουμε βόλτα στα υπέροχα δρομάκια της Μονμάρτρης μέσα στο κρύο που έχει βγάλει καθώς βράδιασε και περνάμε μπροστά από το cafe όπου δούλευε σερβιτόρα η Αmelie στην ομώνυμη ταινία. Πηγαίνοντας κοντά διαπιστώνω ότι το μαγαζί έχει ανακαινιστεί και διαφέρει αρκετά από αυτό που έχω δει στην ταινία και αυτό όσο ναναι σου χαλάει το αίσθημα που περιμένεις ότι θα νιώσεις μόλις το δεις. Κατηφορίζοντας από τον ίδιο δρόμο(Rue lapice)βγαίνουμε ακριβώς έξω από το Mouline Rouze.Είναι Σάββατο βράδυ 22:15 και ο κόσμος που περιμένει να μπει έξω από το μαγαζί σχηματίζει μια πολύ μεγάλη ουρά.
Εμεις αφού στεκόμαστε λίγη ώρα από έξω παίρνουμε το metro που υπάρχει ακριβώς δίπλα και κατευθυνόμαστε προς την περιοχή st gairmain de pres.H συγκεκριμένη περιοχή έχει πάρα πολλά μαγαζιά για να φάει κάποιος και να πιει το ποτό του. Αφού κάνουμε μια βόλτα στον κεντρικό της δρόμο την saint germain, σε κάποια στενά αλλά και μπροστά από την εκκλησιά St Sulpice παίρνουμε το metro για να πάμε κατακουρασμένοι προς το ξενοδοχείο.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο αυτό το πράγμα την στιγμή που στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη σε απόσταση 1000 μέτρων έχει τουλάχιστον 5 net cafe .Μιας και δεν έχω άλλη επιλογή παίρνω το metro και κατεβαίνω στην συγκεκριμένη στάση και μετά από 500 μέτρα περπάτημα φτάνοντας στον προορισμό μου βλέπω ένα μαγαζί της κακιάς ώρας που πουλάει διάφορα πράγματα και έχει 2 υπολογιστές μέσα. Πάω να περάσω τις φωτογραφίες στο computer και η οθόνη του υπολογιστή γράφει ότι η διαδικασία θα τελειώσει σε μιάμιση ώρα. Εμείς όμως δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο και αποφασίζουμε να φύγουμε και να πάμε σε ένα φωτογραφείο να αγοράσω μια κάρτα μνήμης.
Μέσα από μια αναζήτηση που είχα κάνει στο internet πριν, βρήκα ότι έχει πολλά μαγαζιά με φωτογραφικά είδη στην πλατεία Βαστίλης. Έτσι ξαναπαίρνουμε το metro και κατεβαίνουμε για άλλη μια φορά έξω από την ομώνυμη όπερα. Περπατάμε πάνω στην Boulevard η οποία είναι απίστευτο το πόσα πολλά φωτογραφικά καταστήματα έχει μαζεμένα. Μπαίνουμε στο πρώτο μαγαζί που βλέπουμε και ρωτώ αν έχει κάρτα μνήμης Olympus.H απάντηση είναι αρνητική όπως είναι αρνητική και στα επόμενα 10-15 μαγαζιά που ρωτάμε! Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό που γίνεται! Μετά από πάρα πολύ περπάτημα τελικά βρίσκω και αγοράζω μια κάρτα 2giga από εδώ και μόνο που δεν άρχισα να χοροπηδάω από την χαρά μου
Ολα τα παραπάνω γεγονότα μας έχουν κάνει να χάσουμε πολύ χρόνο και φέρνουν κάποια ένταση αλλά πρέπει να το ξεχάσουμε και να συνεχίσουμε.
Παίρνουμε το metro πάλι και κατεβαίνουμε στην στάση που είναι ακριβώς μπροστά στο δημαρχείο του Παρισιού
Εξω από το δημαρχείο έχει στηθεί μια μικρή γιορτούλα με κάποιους παρουσιαστές πάνω σε ένα βήμα για λόγγο που δεν καταλαβαίνουμε. Το δημαρχείο είναι τεράστιο και πάρα πολύ εντυπωσιακό με πολλά αγάλματα πάνω του.
Αφού το θαυμάζουμε για λίγη ώρα περνάμε την γέφυρά πάνω από το ποτάμι και κατευθυνόμαστε προς την Notre-Dame(Παναγία των Παρισίων).Φτάνουμε έξω γύρω στις 4 παρά που σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει ήταν μια πολύ καλή ώρα για να επισκεφτείς την εκκλησιά και τους πύργους της χωρίς πολύ κόσμο. Τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά. Οι ουρές που πρέπει να περιμένει κάποιος για να μπει στην εκκλησιά και για να ανέβει στους πύργους είναι τεράστιες. Στους πύργους και την κάρτα των μουσείων να έχεις πρέπει πάλι να περιμένεις στην ουρά ενώ η ουρά για να μπεις στην εκκλησιά είναι ακόμη μεγαλύτερη. Κάνουμε μια βόλτα περιμετρικά κοιτάζοντας την πραγματικά υπέροχη από πλευράς αρχιτεκτονικής εκκλησιά από όλες τις πλευρές. Στην πίσω μεριά της εκκλησιάς έχει ένα πάρκο όπου καθόμαστε για ένα διάλειμμα κοιτώντας ταυτόχρονα την πίσω εντυπωσιακή όψη της εκκλησιάς. Μπροστά από την εκκλησιά ακριβώς υπάρχει μια κρύπτη όπου υπάρχουν ερείπια σπιτιών και μιας και δεν έχει ουρά αποφασίζουμε να μπούμε μέσα. Έχοντας δει τόσο όμορφα πράγματα πρωτύτερα η κρύπτη δεν μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.
Στην συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στο νησί Ιλ ντε λα Σιτέ που βρισκόμαστε, περνώντας μπροστά από το όμορφο αρχηγείο της Αστυνομίας και στην συνέχεια μπροστά από το Κονσιερζέρι στο πίσω τετράγωνο που είναι η παλιά φυλακή. Από εκεί διασχίζουμε τον πεζόδρομο και πάμε προς την στάση του metro για να πάμε προς την Μονμάρτρη μιας και σε μιάμιση ώρα περίπου βασιλεύει ο ήλιος και έχω διαβάσει ότι είναι η ιδανική ώρα για να δεις την θέα από την εκκλησία της Σακρ Κερ.
Μια που έγραψα για metro αξίζει να αναφερθεί πως το Παρίσι έχει 16 γραμμές στο σύνολο(metro και rer)να το διασχίζουν και στάσεις ανά 500 μέτρα περίπου. Αυτό σημαίνει ότι είναι τρομερά εξυπηρετικό αλλά είναι και πολύ βρώμικο ταυτόχρονα και απεριποίητο σε πολλά σημεία του. Αν κάποιος νομίζει επίσης ότι θα παίρνει το metro για να πάει παντού και έτσι θα γλιτώσει το περπάτημα μάλλον θα βρεθεί προ εκπλήξεως, καθώς οι υπόγειοι διάδρομοι που πρέπει να περπατήσεις πολλές φορές για να αλλάξεις τραίνο είναι τεράστιοι και οι περισσότερες σκάλες δεν είναι κυλιόμενες. Ένα άλλο παράξενο είναι ότι στα περισσότερα τραίνα οι πόρτες δεν ανοίγουν αυτόματα στις στάσεις αλλά πρέπει να πατήσεις το κουμπί η να σηκώσεις ένα χερούλι που είναι πάνω στην πόρτα. Επίσης το τραίνο σταματάει πολλές φορές σε κάποια σημεία πέραν των προβλεπόμενων στάσεων για να περάσει μάλλον το τραίνο που έρχεται από την αντίθετη φορά και όταν τελικά φτάνει στην στάση που θέλεις, αυτή δεν αναγγέλλεται από τα μεγάφωνα. Έτσι αν είσαι λίγο αφηρημένος μπορεί να μπερδευτείς και να νομίζεις ότι δεν σταμάτησε για την στάση, να μην προλάβεις να σηκωθείς έγκαιρα και να χάσεις την στάση
Συνεχίζω
Η εκκλησία είναι μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακή. Ακριβώς μπροστά της διαδραματίζεται ένα πανηγυράκι. Χορευτές brake dance εναλλάσσονται προσφέροντας ένα πολύ ωραίο θέαμα υπό τον ήχο μουσικής που βγαίνει από ένα μεγάλο φορητό ηχείο και πολύς κόσμος μαζεμένος γύρω παρακολουθεί. Στα σκαλιά που είναι ακριβώς από κάτω και μπορείς να κάτσεις και να θαυμάσεις το Παρίσι από ψηλά υπάρχουν 2 τύποι που εναλλάσσονται και τραγουδάνε παίζοντας κιθάρα ταυτόχρονα χωρίς σταματημό. Άραβες ανεβοκατεβαίνουν πάνω στα σκαλιά συνεχώς με ένα κιβώτιο μπύρες και σε ρωτάνε αν θέλεις μπύρα. Κάναμε ένα διάλειμμα στα σκαλιά για να ξεκουραστούμε για μιάμιση ώρα περίπου κοιτάζοντας την υπέροχη θεα ταυτόχρονα και με ρώτησαν γύρω στις 15-20 φορές αν ήθελα μπύρα! Πρόσεξα ότι ακόμη και άλλους που αγόραζαν μπύρα δεν τους άφηναν ήσυχους και τους ρώταγαν αν θέλανε και 2η:roll:Το τοπίο είναι πανέμορφο αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου έχει τσιτώσει λίγο τα νεύρα και δεν μπορώ να το απολαύσω ολοκληρωτικά. Καμία σχέση με αυτό που περιμένεις να ζήσεις αν έχεις δει τις σκηνές της ταινίας Amelie που γυριστήκαν εδώ.
Φεύγοντας από την εκκλησιά τελικά πηγαίνουμε προς την πλατεία Πλας ντυ Τερτρ η οποία είναι γεμάτη με εστιατόρια και κόσμο και είναι γνωστή φυσικά για τους ζωγράφους που κάθονται εκεί πέρα. Κάνουμε βόλτα στα υπέροχα δρομάκια της Μονμάρτρης μέσα στο κρύο που έχει βγάλει καθώς βράδιασε και περνάμε μπροστά από το cafe όπου δούλευε σερβιτόρα η Αmelie στην ομώνυμη ταινία. Πηγαίνοντας κοντά διαπιστώνω ότι το μαγαζί έχει ανακαινιστεί και διαφέρει αρκετά από αυτό που έχω δει στην ταινία και αυτό όσο ναναι σου χαλάει το αίσθημα που περιμένεις ότι θα νιώσεις μόλις το δεις. Κατηφορίζοντας από τον ίδιο δρόμο(Rue lapice)βγαίνουμε ακριβώς έξω από το Mouline Rouze.Είναι Σάββατο βράδυ 22:15 και ο κόσμος που περιμένει να μπει έξω από το μαγαζί σχηματίζει μια πολύ μεγάλη ουρά.
Εμεις αφού στεκόμαστε λίγη ώρα από έξω παίρνουμε το metro που υπάρχει ακριβώς δίπλα και κατευθυνόμαστε προς την περιοχή st gairmain de pres.H συγκεκριμένη περιοχή έχει πάρα πολλά μαγαζιά για να φάει κάποιος και να πιει το ποτό του. Αφού κάνουμε μια βόλτα στον κεντρικό της δρόμο την saint germain, σε κάποια στενά αλλά και μπροστά από την εκκλησιά St Sulpice παίρνουμε το metro για να πάμε κατακουρασμένοι προς το ξενοδοχείο.
Attachments
-
52,1 KB Προβολές: 167
Last edited by a moderator: