travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.973
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η επόμενη μέρα είχε μια κρουαζιέρα 5 περίπου ωρών στο χωριό Whittier. Την είχαμε κλείσει μήνες πριν για σιγουριά. Νομίζω έτσι πρέπει να γίνεται διότι σε μια άλλη περίπτωση αργότερα δεν είχα κλείσει και δεν βρήκα να κάνω την εκδρομή ακριβώς που ήθελα. Ευτυχώς δεν μας βγήκε σε κακό. Το χωριό Whittier απέχει 100 χιλιόμετρα από το Anchorage αλλά οι δρόμοι είναι καλοί και πας γρήγορα. Άλλωστε εμείς ξυπνούσαμε τόσο νωρίς που προλαβαίναμε να κάνομε άπειρα πράγματα. Ξεκινώντας νωρίς λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να πάμε όλη τη διαδρομή και πιο πέρα σε ένα χωριό με το όνομα Hope που είδαμε στο χάρτη και κάπου έλεγε ότι είναι ψαροχώρι. Φτάσαμε μέχρι το τέλος του δρόμου και χωριό δεν είδαμε. Ήταν κρυμμένο μέσα στο δάσος. Στην περιοχή που ήταν τα σπίτια έβλεπες δρομάκια να εισχωρούν στη βλάστηση και ξεχώριζες και κάποιο σπίτι. Σιγά-σιγά καταλάβαμε ότι ξεχώριζες τα χωριά από τα κουτιά ταχυδρομείου στην άκρη του κεντρικού δρόμου.
Υπήρξε μικρός κίνδυνος να φτάσουμε καθυστερημένοι για τη βόλτα με το πλοίο γιατί για το Whittier έχει ένα δρόμο που περνά από ένα τούνελ (Anton Anderson Memorial Tunnel) με μήκος τέσσερα χιλιόμετρα και μια λωρίδα κυκλοφορίας όλη κι όλη. Από εκεί περνούν και τα τρένα. Τα αυτοκίνητα που πάνε στο χωριό περνάνε τις ολόκληρες ώρες και αυτά που επιστρέφουν τις μισές, αν δε σε πετύχει τρένο.
Η κρουαζιέρα θα ήταν καταπληκτική αν δεν είχε αρκετή συννεφιά και ομίχλη τις πρώτες δύο περίπου ώρες. Θα βλέπαμε 26 παγετώνες και είδαμε μια δεκαριά. Πάντως ήταν πολύ όμορφα και για Αλάσκα τα άξιζε τα 140 ευρώ της. Που να είχε και καλό καιρό!
Τρεις Παγετώνες και μετά τρεις φώκιες.
Είδαμε μια φάλαινα μόνο και από μακριά.
Στην περιοχή αυτή πας κυρίως για τη φύση και ειδικά τους παγετώνες. Και όντως, τους παγετώνες τους απολαύσαμε. Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με άλλες περιοχές γιατί είναι νωπές οι αναμνήσεις μου από τούτο το ταξίδι και η κρίση δεν θα είναι πλήρως αντικειμενική. Όμως αν θες να δεις και να πλησιάσεις παγετώνες η Αλάσκα είναι ιδανικό μέρος. Το πληρώνεις λίγο ακριβά, αλλά εμείς το είχαμε πάρει απόφαση και όπου χρειαζόταν τα ακουμπούσαμε κανονικά. Υπήρχαν παγετώνες που σε χρέωναν για να τους πλησιάσεις (δεν εννοώ να πάρεις οδηγό, αυτό κι αν χρεωνόταν ακριβά!) και άλλοι που με λίγο περπάτημα απολάμβανες το μεγαλείο τους. Όπου είχαμε χρόνο πηγαίναμε, αλλά γενικά δεν περπατήσαμε και τόσο σε αυτό το ταξίδι. Δεν κάνομε ταξίδια που το ενδιαφέρον τους να στηρίζεται στο περπάτημα σε μονοπάτια. Όχι λόγω ηλικίας αλλά γιατί αξιοποιούμε διαφορετικά το χρόνο μας. Εντάξει, αν χρειαστεί και μια δυο ώρες περπάτημα το κάνομε.
Φωτογραφίες από το Anchorage. Η πρώτη είναι ένα μνημείο της ειρήνης, όχι του πολέμου. Ο στρατιώτης είναι η φιγούρα σύμβολο ειρήνης! Σε όλους τους λαούς (σχεδόν).
Η τρίτη μέρα στην Αλάσκα είχε πολλά χιλιόμετρα για να δούμε γραφικά χωριά στη χερσόνησο Kenai. Το πιο όμορφο και τουριστικό θεωρείται το Seward, που φυσικά είναι παραλιακό. Από εκεί ξεκινούν ημερήσιες κρουαζιέρες για παγετώνες και ζώα της θάλασσας, αλλά δεν πήγαμε αφού είχαμε στο πρόγραμμά κι άλλες. Εντύπωση μας έκανε εκεί το camping για τροχόσπιτα. Το μέγεθος δηλαδή των τροχόσπιτων. Τα περισσότερα που κυκλοφορούν στην Αλάσκα είναι δωδεκάμετρα και πίσω κουβαλούν και ένα τζιπ οι άνθρωποι για τις μετακινήσεις τους. Τα τροχόσπιτα αυτά όταν έχουν παρκάρει έχουν τη δυνατότητα να εκτείνονται δεξιά και αριστερά για 50-60 πόντους επί πλέον και γίνονται κανονικές γκαρσονιέρες 30 ή 35 τετραγωνικών μέτρων!
Μετά προχωρήσαμε και στις μικρές πόλεις: Sterling, Soldotna και Kenai City, που δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές.
Η διαδρομή άξιζε όμως και κυρίως η λίμνη Skilac στην οποία κάναμε λίγο βόλτα.
Το ενδιαφέρον ήταν ότι σε κάθε στροφή μπορούσε να τύχει αν δούμε και κάποιο κοντινό ή μακρινό παγετώνα να ξεπετάγεται από τα βουνά. Χιόνια δεν υπήρχαν και πολύ χαμηλά. Πιστεύω ότι σε υψόμετρο κάτω από 1500 μέτρα δεν είχε, εκτός και αν ήταν χωμένο σε κάποια χαράδρα. Όμως οι παγετώνες έφταναν μέχρι τη θάλασσα, και αυτό ήταν το καταπληκτικό: να βλέπεις τα βουνά καταπράσινα ή με γυμνά βράχια και ξαφνικά να πετάγεται ο παγετώνας ανάμεσα σε δυο πλαγιές.
Η επόμενη μέρα είχε αναχώρηση για τα νησιά της Χαβάης λίγο μετά το μεσημέρι. Το πρωί επισκεφτήκαμε το μουσείο (25$ είσοδος, μετριότητα) και κάναμε βόλτα σε κάποια πάρκα στο Anchorage.
Από το αεροπλάνο το θέαμα των βουνών με τους παγετώνες ήταν εξαίσιο.
Θα συνεχίσουμε με το ταξίδι στην Αλάσκα, αφού έχουμε επιστρέψει από Χαβάη.
Υπήρξε μικρός κίνδυνος να φτάσουμε καθυστερημένοι για τη βόλτα με το πλοίο γιατί για το Whittier έχει ένα δρόμο που περνά από ένα τούνελ (Anton Anderson Memorial Tunnel) με μήκος τέσσερα χιλιόμετρα και μια λωρίδα κυκλοφορίας όλη κι όλη. Από εκεί περνούν και τα τρένα. Τα αυτοκίνητα που πάνε στο χωριό περνάνε τις ολόκληρες ώρες και αυτά που επιστρέφουν τις μισές, αν δε σε πετύχει τρένο.
Η κρουαζιέρα θα ήταν καταπληκτική αν δεν είχε αρκετή συννεφιά και ομίχλη τις πρώτες δύο περίπου ώρες. Θα βλέπαμε 26 παγετώνες και είδαμε μια δεκαριά. Πάντως ήταν πολύ όμορφα και για Αλάσκα τα άξιζε τα 140 ευρώ της. Που να είχε και καλό καιρό!
Τρεις Παγετώνες και μετά τρεις φώκιες.
Είδαμε μια φάλαινα μόνο και από μακριά.
Στην περιοχή αυτή πας κυρίως για τη φύση και ειδικά τους παγετώνες. Και όντως, τους παγετώνες τους απολαύσαμε. Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με άλλες περιοχές γιατί είναι νωπές οι αναμνήσεις μου από τούτο το ταξίδι και η κρίση δεν θα είναι πλήρως αντικειμενική. Όμως αν θες να δεις και να πλησιάσεις παγετώνες η Αλάσκα είναι ιδανικό μέρος. Το πληρώνεις λίγο ακριβά, αλλά εμείς το είχαμε πάρει απόφαση και όπου χρειαζόταν τα ακουμπούσαμε κανονικά. Υπήρχαν παγετώνες που σε χρέωναν για να τους πλησιάσεις (δεν εννοώ να πάρεις οδηγό, αυτό κι αν χρεωνόταν ακριβά!) και άλλοι που με λίγο περπάτημα απολάμβανες το μεγαλείο τους. Όπου είχαμε χρόνο πηγαίναμε, αλλά γενικά δεν περπατήσαμε και τόσο σε αυτό το ταξίδι. Δεν κάνομε ταξίδια που το ενδιαφέρον τους να στηρίζεται στο περπάτημα σε μονοπάτια. Όχι λόγω ηλικίας αλλά γιατί αξιοποιούμε διαφορετικά το χρόνο μας. Εντάξει, αν χρειαστεί και μια δυο ώρες περπάτημα το κάνομε.
Φωτογραφίες από το Anchorage. Η πρώτη είναι ένα μνημείο της ειρήνης, όχι του πολέμου. Ο στρατιώτης είναι η φιγούρα σύμβολο ειρήνης! Σε όλους τους λαούς (σχεδόν).
Η τρίτη μέρα στην Αλάσκα είχε πολλά χιλιόμετρα για να δούμε γραφικά χωριά στη χερσόνησο Kenai. Το πιο όμορφο και τουριστικό θεωρείται το Seward, που φυσικά είναι παραλιακό. Από εκεί ξεκινούν ημερήσιες κρουαζιέρες για παγετώνες και ζώα της θάλασσας, αλλά δεν πήγαμε αφού είχαμε στο πρόγραμμά κι άλλες. Εντύπωση μας έκανε εκεί το camping για τροχόσπιτα. Το μέγεθος δηλαδή των τροχόσπιτων. Τα περισσότερα που κυκλοφορούν στην Αλάσκα είναι δωδεκάμετρα και πίσω κουβαλούν και ένα τζιπ οι άνθρωποι για τις μετακινήσεις τους. Τα τροχόσπιτα αυτά όταν έχουν παρκάρει έχουν τη δυνατότητα να εκτείνονται δεξιά και αριστερά για 50-60 πόντους επί πλέον και γίνονται κανονικές γκαρσονιέρες 30 ή 35 τετραγωνικών μέτρων!
Μετά προχωρήσαμε και στις μικρές πόλεις: Sterling, Soldotna και Kenai City, που δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές.
Η διαδρομή άξιζε όμως και κυρίως η λίμνη Skilac στην οποία κάναμε λίγο βόλτα.
Το ενδιαφέρον ήταν ότι σε κάθε στροφή μπορούσε να τύχει αν δούμε και κάποιο κοντινό ή μακρινό παγετώνα να ξεπετάγεται από τα βουνά. Χιόνια δεν υπήρχαν και πολύ χαμηλά. Πιστεύω ότι σε υψόμετρο κάτω από 1500 μέτρα δεν είχε, εκτός και αν ήταν χωμένο σε κάποια χαράδρα. Όμως οι παγετώνες έφταναν μέχρι τη θάλασσα, και αυτό ήταν το καταπληκτικό: να βλέπεις τα βουνά καταπράσινα ή με γυμνά βράχια και ξαφνικά να πετάγεται ο παγετώνας ανάμεσα σε δυο πλαγιές.
Η επόμενη μέρα είχε αναχώρηση για τα νησιά της Χαβάης λίγο μετά το μεσημέρι. Το πρωί επισκεφτήκαμε το μουσείο (25$ είσοδος, μετριότητα) και κάναμε βόλτα σε κάποια πάρκα στο Anchorage.
Από το αεροπλάνο το θέαμα των βουνών με τους παγετώνες ήταν εξαίσιο.
Θα συνεχίσουμε με το ταξίδι στην Αλάσκα, αφού έχουμε επιστρέψει από Χαβάη.
