travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.973
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η επόμενη μέρα ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες του ταξιδιού. Είχε μια δωδεκάωρη (σύμφωνα με το πρόγραμμα) κρουαζιέρα από το Haines στην πρωτεύουσα της Αλάσκας, το Juneau, που βρίσκεται ακόμα πιο νότια, δίπλα στον Καναδά και αυτό. Δια θαλάσσης η απόσταση που καλύψαμε μέχρι εκεί ήταν περίπου 130 χιλιόμετρα, αρκετά δηλαδή. Ήταν ένα ωραίο πλοίο με ένα καπετάνιο σχετικά νέο, πενηντάρη, που κάνει χρόνια την εκδρομή αυτή. Το κόστος ήταν λίγο πάνω από 160 ευρώ ανά άτομο. Για Αλάσκα ήταν πολύ καλά. Και κράτησε και πάνω από 12 ώρες γιατί κυνηγούσαμε κάτι φάλαινες.
Η διαδρομή ήταν υπέροχη από όλες τις απόψεις: άνεση στο πλοίο, φυσικές ομορφιές, νησάκια, ψαράδες την ώρα που ψάρευαν και από ζώα της θάλασσας απίστευτα πράγματα. Δεξιά και αριστερά τα βουνά γεμάτα παγετώνες. Μόνο που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση, οπότε δεν ήταν αυτό η ατραξιόν της κρουαζιέρας. Έχει όμως παρακάτω κανονική επίσκεψη σε παγετώνα, θα δείτε. Τέλος, ο καιρός αν και όχι τέλειος ήταν καλός, αφού δεν είχαμε βροχή.
Το ωραίο ήταν ότι στην πρώτη κρουαζιέρα, στο Whittier κοντά στο Ancorage, προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τους ψαραετούς με το μεγαλύτερο ζουμ (δεν είδαμε και πολλούς) και τώρα στο λιμάνι του Haines τους βλέπαμε αραγμένους στα 30 μέτρα.
Αφού είπα για το λιμάνι ας αναφέρω ότι εκεί έχει μεγαλούτσικες παλίρροιες (2 με 3 μέτρα), αλλά δεν καταφέραμε να τις δούμε, εμείς βλέπαμε όλο την άμπωτη. Ο λόγος είναι ότι αφού αυτές είναι κάθε 6 ώρες, η πλημμυρίδα γινόταν το μεσημέρι στις 13:00 ή μετά τα μεσάνυχτα. Εμείς το διάστημα που μείναμε στο χωριό (δυο βραδιές) λείπαμε τα μεσημέρια και κοιμόμασταν το βράδυ.
Το πλοίο μας άραξε σε ένα λιμανάκι λίγο πριν το Juneau και εκεί μας πήρε πούλμαν (δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο όσο οι άλλες κρουαζιέρες που κάναμε) για να μας πάει αρχικά στο Juneau. Στο δρόμο είχαμε την τύχη να δούμε την πρώτη αρκούδα από κοντά, τη στιγμή που περνούσε το δρόμο. Μας φάνηκε λίγο στημένο το σκηνικό. Δεν είμαι σίγουρος. Ήταν περίεργο πάντως να περάσει ξαφνικά από εκεί το ζώο και εμείς αμέσως μετά κάναμε αναστροφή και αλλάξαμε κατεύθυνση. Βέβαια το πρακτορείο δεν είχε και λόγο να το στήσει. Το προσπερνώ.
Το Juneau έχει κάπου 35 χιλιάδες κατοίκους και είναι η πρωτεύουσα της Αλάσκας, δεν ξέρω γιατί, αφού υπάρχουν άλλες μεγαλύτερες πόλεις στην Αλάσκα (Anchorage και Fairbanks) και πιο κεντρικές. Παρεμπιπτόντως στην Αλάσκα υπάρχουν 30 περίπου πόλεις και χωριά με πληθυσμό μεγαλύτερο από 1000 κατοίκους. Και μόνο τρεις με πάνω από 10.000 (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cities_in_Alaska).
Είναι μια πόλη αρκετά τουριστική και δε θυμίζει και τόσο Αλάσκα. Βέβαια σου κάνουν εντύπωση τα πολλά υδροπλάνα που κυκλοφορούν στον αέρα και στη θάλασσα. Έχει πολλά μαγαζιά και πολλούς τουρίστες. Εμείς είδαμε τουλάχιστο πέντε μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Εκεί είχαμε χρόνο τρεις ώρες για να κάνομε τις βόλτες μας. Οι τιμές στα ρούχα ήταν προκλητικά χαμηλές, αλλά η γυναίκα μου δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει ούτε λεπτό σε μαγαζί, για να μη χάσει το χρόνο της ψωνίζοντας στην άκρη του κόσμου. Ευτυχώς μας άφησε με το Γιάννη να μπούμε 15 λεπτά σε ένα σούπερ μάρκετ να πάρομε κάτι να φάμε γιατί ήταν και μεσημέρι πια και είχαμε πεινάσει. Εκείνη έκανε βόλτα στα πέριξ.
Η επόμενη στάση του πούλμαν ήταν στον καταπληκτικό παγετώνα Mendenhall. Μας άφησε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσομε σχεδόν μέχρι σ' αυτόν περπατώντας σε ένα μονοπάτι. Είχε λίγο περπάτημα μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που ήταν ένας μεγάλος καταρράκτης (Nugget Falls) και ο παγετώνας φαινόταν αρχοντικός. Μας χώριζαν 1500 μέτρα από το χείλος του Mendenhall. Μεσολαβούσε η συνήθης λίμνη που βρίσκεται στις άκρες των παγετώνων. Και αν σας φαίνεται περίεργο που βρίσκω τις αποστάσεις με ακρίβεια, τις ψάχνω στο Google Maps και στο Google Earth. Όποιοι είχαν χρόνο περπατούσαν μέχρι τον παγετώνα, βλέπαμε κόσμο πάνω. Εμείς φυσικά δεν τον είχαμε, το χρόνο, αλλά όπως έχω πει οι παγετώνες δεν έχουν τόση χάρη από κοντά όσο από λίγο μακριά. Καλή είναι και η επαφή, αλλά μόνο για την αίσθηση της εγγύτητας, που δεν είναι και λίγο φυσικά.
Το απόγευμα μας πήρε το πούλμαν και μας πήγε στο πλοιάριο για την επιστροφή στο Haines. Η επιστροφή έγινε από σχεδόν την ίδια θαλάσσια διαδρομή, όμως είδαμε ένα εκπληκτικό θέαμα με φάλαινες και θαλάσσιους ελέφαντες. Λίγο μετά τον απόπλου βλέπει ο καπετάνιος μερικά άλλα τουριστικά πλοιάρια μαζεμένα σε μια περιοχή και δίνει φουλ γκάζια για εκεί. Κατάλαβε ότι είχαν μαζευτεί εκεί για να δουν φάλαινες. Πράγματι από μακριά φαινόταν τα πουλιά που τις τριγυρίζουν για να φάνε τα αποφάγια των φαλαινών. Οι φάλαινες δε φαίνονταν αρχικά αλλά μόνο οι πίδακες με τα νερά που πετούν επάνω. Μετά μία-μία βγάζουν έξω αργά-αργά όλο το σώμα τους για να βουτήξουν για τα βάθη της θάλασσας. Έτσι βλέπαμε πρώτα το σώμα και μετά την ουρά της κάθε φάλαινας να υψώνεται και να χάνεται στο νερό. Και λίγο παρακάτω είδαμε άλλη ομάδα φαλαινών να κάνει το ίδιο παίρνοντας τις ανάσες τους. Είχαμε ξαναδεί στο ταξίδι και άλλες φάλαινες, αλλά αυτό το θέαμα θα μείνει αξέχαστο. Ευτυχώς έχει αποτυπωθεί και σε φωτογραφίες. Όλο αυτό το υπέροχο πανηγύρι κράτησε κάπου δέκα ανεπανάληπτα λεπτά.
Λίγα λεπτά μετά συναντήσαμε και μια ομάδα φώκιες (ή θαλάσσιους ελέφαντες
πάνω σε ένα σαν φάρο μέσα στη θάλασσα ή σημαδούρα μπορεί να ήταν. Ωραίες εικόνες και αυτές. Λίγο παρακάτω σε ένα νησάκι με ένα κανονικό όμορφο φάρο και ένα άλλο κτίσμα, είδαμε μια μεγάλη ομάδα με θαλάσσιους ελέφαντες αραχτούς στα βράχια. Και όλα αυτά από πολύ κοντά, και αυτό είναι σημαντικό.
Μετά από το σχεδόν 13 ωρών ταξίδι μας φτάσαμε στο χωριό και φυσικά θα είχαμε για ακόμα πολλή ώρα φως. Έτσι κάναμε βόλτα σε ένα δασάκι με πυκνότατη βλάστηση, που βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι που μέναμε. Αν δεν ήμασταν τόσο κουρασμένοι, πεινασμένοι και αργοπορημένοι θα κάναμε τη βόλτα των δύο ωρών που πρότεινε η πινακίδα. Οι πινακίδες για το trekking στην Αλάσκα δεν είναι τόσο διαφωτιστικές όσο σε άλλα μέρη που έχομε επισκεφτεί. Δεν έχει ούτε κατατοπιστικό χάρτη στην είσοδο του χώρου, ούτε χρόνους (σπάνια) και δεν γνωρίζεις τι μπορείς να κάνεις και τι σε περιμένει. Το είχαμε αυτό το πρόβλημα σε αυτό το ταξίδι, οπότε αν είχαμε έστω μια ώρα χρόνο, δεν ξέραμε αν μπορούμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα.
Η διαδρομή ήταν υπέροχη από όλες τις απόψεις: άνεση στο πλοίο, φυσικές ομορφιές, νησάκια, ψαράδες την ώρα που ψάρευαν και από ζώα της θάλασσας απίστευτα πράγματα. Δεξιά και αριστερά τα βουνά γεμάτα παγετώνες. Μόνο που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση, οπότε δεν ήταν αυτό η ατραξιόν της κρουαζιέρας. Έχει όμως παρακάτω κανονική επίσκεψη σε παγετώνα, θα δείτε. Τέλος, ο καιρός αν και όχι τέλειος ήταν καλός, αφού δεν είχαμε βροχή.
Το ωραίο ήταν ότι στην πρώτη κρουαζιέρα, στο Whittier κοντά στο Ancorage, προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τους ψαραετούς με το μεγαλύτερο ζουμ (δεν είδαμε και πολλούς) και τώρα στο λιμάνι του Haines τους βλέπαμε αραγμένους στα 30 μέτρα.
Αφού είπα για το λιμάνι ας αναφέρω ότι εκεί έχει μεγαλούτσικες παλίρροιες (2 με 3 μέτρα), αλλά δεν καταφέραμε να τις δούμε, εμείς βλέπαμε όλο την άμπωτη. Ο λόγος είναι ότι αφού αυτές είναι κάθε 6 ώρες, η πλημμυρίδα γινόταν το μεσημέρι στις 13:00 ή μετά τα μεσάνυχτα. Εμείς το διάστημα που μείναμε στο χωριό (δυο βραδιές) λείπαμε τα μεσημέρια και κοιμόμασταν το βράδυ.
Το πλοίο μας άραξε σε ένα λιμανάκι λίγο πριν το Juneau και εκεί μας πήρε πούλμαν (δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο όσο οι άλλες κρουαζιέρες που κάναμε) για να μας πάει αρχικά στο Juneau. Στο δρόμο είχαμε την τύχη να δούμε την πρώτη αρκούδα από κοντά, τη στιγμή που περνούσε το δρόμο. Μας φάνηκε λίγο στημένο το σκηνικό. Δεν είμαι σίγουρος. Ήταν περίεργο πάντως να περάσει ξαφνικά από εκεί το ζώο και εμείς αμέσως μετά κάναμε αναστροφή και αλλάξαμε κατεύθυνση. Βέβαια το πρακτορείο δεν είχε και λόγο να το στήσει. Το προσπερνώ.
Το Juneau έχει κάπου 35 χιλιάδες κατοίκους και είναι η πρωτεύουσα της Αλάσκας, δεν ξέρω γιατί, αφού υπάρχουν άλλες μεγαλύτερες πόλεις στην Αλάσκα (Anchorage και Fairbanks) και πιο κεντρικές. Παρεμπιπτόντως στην Αλάσκα υπάρχουν 30 περίπου πόλεις και χωριά με πληθυσμό μεγαλύτερο από 1000 κατοίκους. Και μόνο τρεις με πάνω από 10.000 (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cities_in_Alaska).
Είναι μια πόλη αρκετά τουριστική και δε θυμίζει και τόσο Αλάσκα. Βέβαια σου κάνουν εντύπωση τα πολλά υδροπλάνα που κυκλοφορούν στον αέρα και στη θάλασσα. Έχει πολλά μαγαζιά και πολλούς τουρίστες. Εμείς είδαμε τουλάχιστο πέντε μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Εκεί είχαμε χρόνο τρεις ώρες για να κάνομε τις βόλτες μας. Οι τιμές στα ρούχα ήταν προκλητικά χαμηλές, αλλά η γυναίκα μου δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει ούτε λεπτό σε μαγαζί, για να μη χάσει το χρόνο της ψωνίζοντας στην άκρη του κόσμου. Ευτυχώς μας άφησε με το Γιάννη να μπούμε 15 λεπτά σε ένα σούπερ μάρκετ να πάρομε κάτι να φάμε γιατί ήταν και μεσημέρι πια και είχαμε πεινάσει. Εκείνη έκανε βόλτα στα πέριξ.
Η επόμενη στάση του πούλμαν ήταν στον καταπληκτικό παγετώνα Mendenhall. Μας άφησε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσομε σχεδόν μέχρι σ' αυτόν περπατώντας σε ένα μονοπάτι. Είχε λίγο περπάτημα μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που ήταν ένας μεγάλος καταρράκτης (Nugget Falls) και ο παγετώνας φαινόταν αρχοντικός. Μας χώριζαν 1500 μέτρα από το χείλος του Mendenhall. Μεσολαβούσε η συνήθης λίμνη που βρίσκεται στις άκρες των παγετώνων. Και αν σας φαίνεται περίεργο που βρίσκω τις αποστάσεις με ακρίβεια, τις ψάχνω στο Google Maps και στο Google Earth. Όποιοι είχαν χρόνο περπατούσαν μέχρι τον παγετώνα, βλέπαμε κόσμο πάνω. Εμείς φυσικά δεν τον είχαμε, το χρόνο, αλλά όπως έχω πει οι παγετώνες δεν έχουν τόση χάρη από κοντά όσο από λίγο μακριά. Καλή είναι και η επαφή, αλλά μόνο για την αίσθηση της εγγύτητας, που δεν είναι και λίγο φυσικά.
Το απόγευμα μας πήρε το πούλμαν και μας πήγε στο πλοιάριο για την επιστροφή στο Haines. Η επιστροφή έγινε από σχεδόν την ίδια θαλάσσια διαδρομή, όμως είδαμε ένα εκπληκτικό θέαμα με φάλαινες και θαλάσσιους ελέφαντες. Λίγο μετά τον απόπλου βλέπει ο καπετάνιος μερικά άλλα τουριστικά πλοιάρια μαζεμένα σε μια περιοχή και δίνει φουλ γκάζια για εκεί. Κατάλαβε ότι είχαν μαζευτεί εκεί για να δουν φάλαινες. Πράγματι από μακριά φαινόταν τα πουλιά που τις τριγυρίζουν για να φάνε τα αποφάγια των φαλαινών. Οι φάλαινες δε φαίνονταν αρχικά αλλά μόνο οι πίδακες με τα νερά που πετούν επάνω. Μετά μία-μία βγάζουν έξω αργά-αργά όλο το σώμα τους για να βουτήξουν για τα βάθη της θάλασσας. Έτσι βλέπαμε πρώτα το σώμα και μετά την ουρά της κάθε φάλαινας να υψώνεται και να χάνεται στο νερό. Και λίγο παρακάτω είδαμε άλλη ομάδα φαλαινών να κάνει το ίδιο παίρνοντας τις ανάσες τους. Είχαμε ξαναδεί στο ταξίδι και άλλες φάλαινες, αλλά αυτό το θέαμα θα μείνει αξέχαστο. Ευτυχώς έχει αποτυπωθεί και σε φωτογραφίες. Όλο αυτό το υπέροχο πανηγύρι κράτησε κάπου δέκα ανεπανάληπτα λεπτά.
Λίγα λεπτά μετά συναντήσαμε και μια ομάδα φώκιες (ή θαλάσσιους ελέφαντες
πάνω σε ένα σαν φάρο μέσα στη θάλασσα ή σημαδούρα μπορεί να ήταν. Ωραίες εικόνες και αυτές. Λίγο παρακάτω σε ένα νησάκι με ένα κανονικό όμορφο φάρο και ένα άλλο κτίσμα, είδαμε μια μεγάλη ομάδα με θαλάσσιους ελέφαντες αραχτούς στα βράχια. Και όλα αυτά από πολύ κοντά, και αυτό είναι σημαντικό.
Μετά από το σχεδόν 13 ωρών ταξίδι μας φτάσαμε στο χωριό και φυσικά θα είχαμε για ακόμα πολλή ώρα φως. Έτσι κάναμε βόλτα σε ένα δασάκι με πυκνότατη βλάστηση, που βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι που μέναμε. Αν δεν ήμασταν τόσο κουρασμένοι, πεινασμένοι και αργοπορημένοι θα κάναμε τη βόλτα των δύο ωρών που πρότεινε η πινακίδα. Οι πινακίδες για το trekking στην Αλάσκα δεν είναι τόσο διαφωτιστικές όσο σε άλλα μέρη που έχομε επισκεφτεί. Δεν έχει ούτε κατατοπιστικό χάρτη στην είσοδο του χώρου, ούτε χρόνους (σπάνια) και δεν γνωρίζεις τι μπορείς να κάνεις και τι σε περιμένει. Το είχαμε αυτό το πρόβλημα σε αυτό το ταξίδι, οπότε αν είχαμε έστω μια ώρα χρόνο, δεν ξέραμε αν μπορούμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα.
