travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.973
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η ιστορία μας συνεχίζεται. Απολαύστε εικόνες.
Η επόμενη μέρα είχε διαδρομή 400 χιλιομέτρων και διαμονή λίγο μετά την είσοδό μας στον Καναδά. Ο κύριος στόχος ήταν να φτάσομε στο Haines της Αλάσκας στο νότο που απείχε από εκεί άλλα 500+ χιλιόμετρα. Θα μπορούσε όλο αυτό να γίνει σε μία μέρα, αλλά θα ήταν μεγάλη κούραση και θέλαμε να απολαύσομε και τη διαδρομή. Για μας το να οδηγήσομε 900 χιλιόμετρα θα απαιτούσε κάπου 12 ώρες μόνο οδήγηση, συν 2-3 ώρες φωτογραφίες. Άρα αν φεύγαμε από το Copperville στις 07:00 θα φτάναμε στον τελικό προορισμό μας στις 22:00. Δεν ξέραμε όμως πόσο ενδιαφέρον θα είχε η διαδρομή και το σπάσαμε στα δύο.
Το αποτέλεσμα ήταν η πρώτη μέρα να μην έχει πολύ ενδιαφέρον. Όταν έχουμε δει τόσους παγετώνες και όμορφα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες και τα δάση δεν αξιολογούνται ως ιδιαιτέρου κάλλους. Είδαμε όμως μερικές άλκες (moose) στη διαδρομή, καμία όμως δεν είχε κέρατα.
Παρακάτω φαίνονται οι μηχανές που ταξιδεύουν πλέον οι αμερικάνοι:
Επίσης στη διασταύρωση στο Tok, που συναντά τον Alaska Highway ο δικός μας δρόμος Glen Hwy, ήταν όμορφα. Είχε μάλιστα ένα καταπληκτικό μαγαζί απ' όπου ψωνίσαμε μερικά μικρά σουβενίρ κι εγώ ένα πουκάμισο. Καταπληκτικό το μαγαζί γιατί είχε υπέροχη διακόσμηση μέσα και έξω. Εννοείται ότι όλη η κατασκευή ήταν ξύλινη, και για κολώνες είχε κορμούς δέντρων. Ιδιαίτεροι είναι οι κορμοί με 2-3 εξογκώματα. Όταν τους δεις νομίζεις ότι είναι ελαττωματικοί, όμως είναι τόσο σπάνιοι στα δάση που αποτελούν ελκυστικό διακοσμητικό απόκτημα και τους είδαμε και αλλού.
Στα σύνορα των δύο χωρών η χώρα από την οποία βγαίνεις δε σε ελέγχει καθόλου, ενώ εκείνη που σε υποδέχεται σε ελέγχει κανονικά. Όμως δεν χρειάζεται να βγει κανείς από το αυτοκίνητο, παίρνουν τα διαβατήρια, πάνε μέσα και τα ελέγχουν και σε δυο λεπτά επιστρέφουν και φεύγεις.
Το «ξενοδοχείο» που κοιμηθήκαμε τη βραδιά αυτή ήταν το υποδεέστερο όλων, ευτυχώς και το φτηνότερο (λιγότερο από 40 ευρώ η βραδιά με κοινή τουαλέτα). Εμείς είχαμε κλείσει καλύτερο δωμάτιο, στη διπλή τιμή, αλλά κάπου ένα μήνα πριν με είχαν ειδοποιήσει ότι τελικά δεν ήταν διαθέσιμο. Όμως όσον αφορά στην τουαλέτα ήταν μια χαρά και ήταν μόνο για μας τους τρεις.
Νά το:
Το χωριό αυτό στον Καναδά είχε μόνο λίγα μικρά μαγαζιά και αρκετά ξενοδοχεία, όλα στις δύο πλευρές του δρόμου. Λεγόταν Beaver Creek. Δεν είναι για να το θυμόμαστε για πολύ. Πάντως μείναμε και μετά από τρεις βραδιές ξανά επιστρέφοντας για την κεντρική Αλάσκα. Βέβαια είχαμε μπει στην περιοχή του Γιούκον που είναι η δυτικότερη πολιτεία του Καναδά. Είπαμε, υποχρεωτικά για να πάμε στον προορισμό μας, αλλά άξιζε. Και ειδικά το Whitehorse που πήγαμε δυο μέρες μετά και είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής την επόμενη μέρα ήταν υπέροχο. Κάναμε συχνότατες στάσεις για φωτογραφίες. Δυστυχώς δεν ήταν προσβάσιμοι οι παγετώνες που βλέπαμε στα γύρω βουνά.
Όλα τα αυτοκίνητα που βλέπετε εδώ είναι τροχόσπιτα (κάντε κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει):
Περάσαμε πάλι τα σύνορα εισερχόμενοι στις ΗΠΑ. Οι Καναδοί ούτε που ασχολήθηκαν μαζί μας, οι αμερικάνοι όμως ζήτησαν τα διαβατήριά μας κανονικά. Ο Γιάννης είχε το δικό του στο πορτ μπαγκάζ και κάνει το λάθος να ανοίξει την πόρτα για να βγει και να το φέρει. Οι συνοριοφύλακες τρελάθηκαν. Μόνο που δεν έβγαλαν τις κουμπούρες να του την ανάψουν. Αν ήταν αμερικάνος μπορεί και να το είχαν κάνει. Του λένε με άγριο ύφος: γιατί βγαίνεις από το αυτοκίνητο χωρίς να σου πούμε εμείς; Σα να του έλεγαν: φτηνά τη γλύτωσες! Τελικά αφού ηρέμησαν του επέτρεψαν να βγει προσέχοντάς τον, μη βγάλει κανένα μπαζούκας από πίσω και όλα πήγαν καλά. Είμαι σίγουρος ότι οι φύλακες πήγαν μέσα και ήπιαν ηρεμιστικά χαπάκια. Το ίδιο θα έκανε και ο Γιάννης αν είχε μαζί του.
Φτάσαμε νωρίς σχετικά στο Haines, μικρή πόλη με 2-3 χιλιάδες κατοίκους, μέσα στη θάλασσα και γύρω βουνά με παγετώνες. Ήταν ένα ωραίο χωριό από όλες τις απόψεις. Μείναμε μάλιστα σε ένα υπέροχο εξοχικό μεγάλο σπίτι (Β&Β) που από τα παράθυρά του έβλεπες μόνο το δάσος. Οι ιδιοκτήτες από τους καλύτερους και πιο ευγενικούς κατοίκους που συναντήσαμε. Του έβαλα σχεδόν 10 στην κριτική μου στο booking.com. Μόνο που μας είπαν να πάμε σε μια υπέροχη λίμνη για να δούμε αρκούδες αλλά και πάλι δεν είδαμε τίποτα. Ήταν κι άλλοι εκεί που τις έψαχναν αλλά δε νομίζω να είδε κανείς. Είδαμε ψαράδες με τα καλάμια τους που πιο πολύ ενδιαφερόντουσαν και εκείνοι για αρκούδες, γιατί ούτε σολομούς πρέπει αν είχε. Και μια και το έφερε η κουβέντα, οι σολομοί πανάκριβοι. Και στα εστιατόρια και οι συσκευασμένοι. Ευτυχώς σε μια βόλτα με πλοίο στο Fairbanks (μετά από μερικές ημέρες, θα το πούμε) μας προσφέρανε ως διαφήμιση και φάγαμε αρκετό.
Εδώ μείναμε:
Εδώ ψάχναμε για αρκούδες:
Και εδώ:
Στο σούπερ μάρκετ του χωριού κάναμε το λάθος να ψωνίσομε, εκτός των άλλων, λεμόνια και ροδάκινα. Το κόστος ήταν $5 τα τέσσερα λεμόνια και άλλο τόσο τα ροδάκινα. Βλέπαμε την τιμή στα κάπου $5 και λέγαμε πόσο ακριβά κοστίζει το κιλό εδώ στην Αλάσκα. Και τελικά δεν ήταν κιλό αλλά λίμπρα (pound), που είναι λιγότερο από μισό κιλό. Μετά, προσέχαμε.
Εδώ το Haines:
Η επόμενη μέρα είχε διαδρομή 400 χιλιομέτρων και διαμονή λίγο μετά την είσοδό μας στον Καναδά. Ο κύριος στόχος ήταν να φτάσομε στο Haines της Αλάσκας στο νότο που απείχε από εκεί άλλα 500+ χιλιόμετρα. Θα μπορούσε όλο αυτό να γίνει σε μία μέρα, αλλά θα ήταν μεγάλη κούραση και θέλαμε να απολαύσομε και τη διαδρομή. Για μας το να οδηγήσομε 900 χιλιόμετρα θα απαιτούσε κάπου 12 ώρες μόνο οδήγηση, συν 2-3 ώρες φωτογραφίες. Άρα αν φεύγαμε από το Copperville στις 07:00 θα φτάναμε στον τελικό προορισμό μας στις 22:00. Δεν ξέραμε όμως πόσο ενδιαφέρον θα είχε η διαδρομή και το σπάσαμε στα δύο.
Το αποτέλεσμα ήταν η πρώτη μέρα να μην έχει πολύ ενδιαφέρον. Όταν έχουμε δει τόσους παγετώνες και όμορφα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες και τα δάση δεν αξιολογούνται ως ιδιαιτέρου κάλλους. Είδαμε όμως μερικές άλκες (moose) στη διαδρομή, καμία όμως δεν είχε κέρατα.
Παρακάτω φαίνονται οι μηχανές που ταξιδεύουν πλέον οι αμερικάνοι:
Επίσης στη διασταύρωση στο Tok, που συναντά τον Alaska Highway ο δικός μας δρόμος Glen Hwy, ήταν όμορφα. Είχε μάλιστα ένα καταπληκτικό μαγαζί απ' όπου ψωνίσαμε μερικά μικρά σουβενίρ κι εγώ ένα πουκάμισο. Καταπληκτικό το μαγαζί γιατί είχε υπέροχη διακόσμηση μέσα και έξω. Εννοείται ότι όλη η κατασκευή ήταν ξύλινη, και για κολώνες είχε κορμούς δέντρων. Ιδιαίτεροι είναι οι κορμοί με 2-3 εξογκώματα. Όταν τους δεις νομίζεις ότι είναι ελαττωματικοί, όμως είναι τόσο σπάνιοι στα δάση που αποτελούν ελκυστικό διακοσμητικό απόκτημα και τους είδαμε και αλλού.
Στα σύνορα των δύο χωρών η χώρα από την οποία βγαίνεις δε σε ελέγχει καθόλου, ενώ εκείνη που σε υποδέχεται σε ελέγχει κανονικά. Όμως δεν χρειάζεται να βγει κανείς από το αυτοκίνητο, παίρνουν τα διαβατήρια, πάνε μέσα και τα ελέγχουν και σε δυο λεπτά επιστρέφουν και φεύγεις.
Το «ξενοδοχείο» που κοιμηθήκαμε τη βραδιά αυτή ήταν το υποδεέστερο όλων, ευτυχώς και το φτηνότερο (λιγότερο από 40 ευρώ η βραδιά με κοινή τουαλέτα). Εμείς είχαμε κλείσει καλύτερο δωμάτιο, στη διπλή τιμή, αλλά κάπου ένα μήνα πριν με είχαν ειδοποιήσει ότι τελικά δεν ήταν διαθέσιμο. Όμως όσον αφορά στην τουαλέτα ήταν μια χαρά και ήταν μόνο για μας τους τρεις.
Νά το:
Το χωριό αυτό στον Καναδά είχε μόνο λίγα μικρά μαγαζιά και αρκετά ξενοδοχεία, όλα στις δύο πλευρές του δρόμου. Λεγόταν Beaver Creek. Δεν είναι για να το θυμόμαστε για πολύ. Πάντως μείναμε και μετά από τρεις βραδιές ξανά επιστρέφοντας για την κεντρική Αλάσκα. Βέβαια είχαμε μπει στην περιοχή του Γιούκον που είναι η δυτικότερη πολιτεία του Καναδά. Είπαμε, υποχρεωτικά για να πάμε στον προορισμό μας, αλλά άξιζε. Και ειδικά το Whitehorse που πήγαμε δυο μέρες μετά και είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής την επόμενη μέρα ήταν υπέροχο. Κάναμε συχνότατες στάσεις για φωτογραφίες. Δυστυχώς δεν ήταν προσβάσιμοι οι παγετώνες που βλέπαμε στα γύρω βουνά.
Όλα τα αυτοκίνητα που βλέπετε εδώ είναι τροχόσπιτα (κάντε κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει):
Περάσαμε πάλι τα σύνορα εισερχόμενοι στις ΗΠΑ. Οι Καναδοί ούτε που ασχολήθηκαν μαζί μας, οι αμερικάνοι όμως ζήτησαν τα διαβατήριά μας κανονικά. Ο Γιάννης είχε το δικό του στο πορτ μπαγκάζ και κάνει το λάθος να ανοίξει την πόρτα για να βγει και να το φέρει. Οι συνοριοφύλακες τρελάθηκαν. Μόνο που δεν έβγαλαν τις κουμπούρες να του την ανάψουν. Αν ήταν αμερικάνος μπορεί και να το είχαν κάνει. Του λένε με άγριο ύφος: γιατί βγαίνεις από το αυτοκίνητο χωρίς να σου πούμε εμείς; Σα να του έλεγαν: φτηνά τη γλύτωσες! Τελικά αφού ηρέμησαν του επέτρεψαν να βγει προσέχοντάς τον, μη βγάλει κανένα μπαζούκας από πίσω και όλα πήγαν καλά. Είμαι σίγουρος ότι οι φύλακες πήγαν μέσα και ήπιαν ηρεμιστικά χαπάκια. Το ίδιο θα έκανε και ο Γιάννης αν είχε μαζί του.
Φτάσαμε νωρίς σχετικά στο Haines, μικρή πόλη με 2-3 χιλιάδες κατοίκους, μέσα στη θάλασσα και γύρω βουνά με παγετώνες. Ήταν ένα ωραίο χωριό από όλες τις απόψεις. Μείναμε μάλιστα σε ένα υπέροχο εξοχικό μεγάλο σπίτι (Β&Β) που από τα παράθυρά του έβλεπες μόνο το δάσος. Οι ιδιοκτήτες από τους καλύτερους και πιο ευγενικούς κατοίκους που συναντήσαμε. Του έβαλα σχεδόν 10 στην κριτική μου στο booking.com. Μόνο που μας είπαν να πάμε σε μια υπέροχη λίμνη για να δούμε αρκούδες αλλά και πάλι δεν είδαμε τίποτα. Ήταν κι άλλοι εκεί που τις έψαχναν αλλά δε νομίζω να είδε κανείς. Είδαμε ψαράδες με τα καλάμια τους που πιο πολύ ενδιαφερόντουσαν και εκείνοι για αρκούδες, γιατί ούτε σολομούς πρέπει αν είχε. Και μια και το έφερε η κουβέντα, οι σολομοί πανάκριβοι. Και στα εστιατόρια και οι συσκευασμένοι. Ευτυχώς σε μια βόλτα με πλοίο στο Fairbanks (μετά από μερικές ημέρες, θα το πούμε) μας προσφέρανε ως διαφήμιση και φάγαμε αρκετό.
Εδώ μείναμε:
Εδώ ψάχναμε για αρκούδες:
Και εδώ:
Στο σούπερ μάρκετ του χωριού κάναμε το λάθος να ψωνίσομε, εκτός των άλλων, λεμόνια και ροδάκινα. Το κόστος ήταν $5 τα τέσσερα λεμόνια και άλλο τόσο τα ροδάκινα. Βλέπαμε την τιμή στα κάπου $5 και λέγαμε πόσο ακριβά κοστίζει το κιλό εδώ στην Αλάσκα. Και τελικά δεν ήταν κιλό αλλά λίμπρα (pound), που είναι λιγότερο από μισό κιλό. Μετά, προσέχαμε.
Εδώ το Haines:
