ΗΠΑ Alaska - Road trip 2016

[travelbreak]

Βρισκόμαστε ακόμα πριν το μέσον του ταξιδιού μας. Συνεχίζουμε:

Την επομένη είχαμε να διανύσουμε απόσταση μόλις 185 χιλιομέτρων από το Valdez μέχρι την περιοχή του Glennallen όπου θα διανυχτερεύαμε. Απόσταση που χωρίς στάση την κάνεις σε δύο ώρες. Την περισσότερη από τη διαδρομή την είχαμε δει δυο μέρες πριν πηγαίνοντας για το Valdez. Ήταν όμορφη και θέλαμε να την ξαναδούμε (να βγάλουμε και κάτι καλές φωτογραφίες λόγω του ήλιου που λέγαμε), αλλά αυτό φυσικά δεν δικαιολογούσε τη μικρή αυτή απόσταση που αφιερώναμε σε μια μέρα. Όχι, ο λόγος ήταν άλλος: θέλαμε (σύμφωνα με το πρόγραμμά μας) να πάμε στο βουνό McCarthy, που ανήκει σε μια περιοχή τεράστια που περιλαμβάνει αρκετά πάρκα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που εκτείνονται μέχρι και τον Καναδά. Όμως το Google Maps έδινε χρόνο με το αυτοκίνητο 4 ώρες, για μια διαδρομή που ήταν 100 χιλιόμετρα χωματόδρομος μέχρι να φτάσεις εκεί. Σκεφτήκαμε ότι αν όντως ήταν τόσο και θέλαμε και άλλο τόσο για να επιτρέψομε, ήταν πολύ. Βάλε και το χρόνο που θα μέναμε εκεί. Γι αυτό το πρωί είπαμε να μην το κάνομε, οπότε πηγαίναμε στο πολύ αργό.

Καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε για να θαυμάσομε ακουμπώντας τον παγετώνα Worthington. Τον είχαμε επισκεφτεί και δυο μέρες πριν αλλά όχι σε αυτό το σημείο. Ήταν υπέροχο. Εγώ νιώθω όταν ακουμπώ τους παγετώνες ότι αγγίζω κάποιο οργανισμό. Πώς ακουμπάς ένα ζώο! Ναι, είναι κρύος, αλλά για σκέψου ότι αυτό που ακουμπάς είναι χιόνι που μάλλον έπεσε κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν στην κορφή του βουνού και σιγά-σιγά κατέβηκε κάτω. Και τώρα λιώνει. Θα γίνει νερό! Εντάξει, η μοίρα του αυτή είναι. Κάποια στιγμή νομοτελειακά θα γινόταν. Μόνο που θα γινόταν πολύ αργότερα. Τώρα με την υπερθέρμανση του πλανήτη γίνεται μερικές δεκάδες χρόνια νωρίτερα.

Εδώ τελειώνει ο παγετώνας. Βλέπετε μια τρύπα στη γωνία του: μερικοί έμπαιναν μέσα για λίγα μέτρα. Εμείς δεν το τολμήσαμε.

Στη διαδρομή είδαμε και μια φάρμα με γιακ. Μας έκανε εντύπωση γιατί νομίζαμε πως υπήρχαν μόνο στο Θιβέτ, και σε μεγάλο υψόμετρο. Μπορεί να τα έχουν φέρει από εκεί. Επίσης είχε ενδιαφέρον που είδαμε σε ένα ποτάμι να ψαρεύουν σολομούς.

Προσέξτε το γλάρο:

Να και ο ψαράς:

Έτσι που προχωρούσαμε, πριν το μεσημέρι βρισκόμασταν στο δρόμο που έπρεπε να επιλέξομε: την ερημιά του Glennallen ή την ομορφιά McCarthy. Είπαμε να το ξεκινήσομε και ό,τι γίνει. Ο χωματόδρομος ήταν καλός και σε δυο ώρες είχαμε φτάσει στο ακρότατο σημείο που πήγαινε ιδιώτης. Τέλεια!

Από τη διαδρομή:

Παρκάραμε το αυτοκίνητο και μετά για να φτάσομε στην περιοχή που ήταν το ορυχείο Kennecott έπρεπε να περιμένομε ένα μικρό πουλμανάκι για να μας μεταφέρει. Ήταν μεγάλη καθυστέρηση. Το παλιό Kennecott Mines National Historic Landmark όμως ήταν καταπληκτικό.

Τα μηχανήματα του παλιού ορυχείου:

Από εκεί προχωράς με τα πόδια για πάνω από μισή ώρα και φτάνεις σε ένα σημείο που απολαμβάνεις από κάποια απόσταση τον παγετώνα Kennecott. Αν θες μπορείς να προχωρήσεις το πολύ μισή ακόμα ώρα για να τον περπατήσεις. Δεν το κάναμε γιατί φοβηθήκαμε ότι δεν θα είχαμε χρόνο να προλάβομε το τελευταίο πουλμανάκι για την επιστροφή μας. Όμως ήταν υπέροχο που βλέπαμε σε μια απόσταση στο πλάι του μονοπατιού μαζεμένα μαύρα χώματα σε τεράστια έκταση, ως συνέχεια του παγετώνα και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ήταν χώματα πάνω στον παγετώνα που έφτανε ως εκεί.

Αυτά εδώ είναι χώματα με πάγο μαζί:

Εδώ φαίνεται καλύτερα:

Τελικά όσους παγετώνες και να δεις, πάντα βλέπεις και κάτι νέο:

Στην επιστροφή ήμασταν τόσο άνετοι, όχι ως προς το χρόνο αλλά ως προς τη χαρά μας για την ομορφιά που είδαμε, που μας έκαναν και δυο αμερικάνοι ότο στοπ και τους πήραμε σε όλο αυτό το χωματόδρομο. Ήταν τέσσερις με ένα αυτοκίνητο που χάλασε και πήγαιναν αυτοί οι δυο που ήρθαν μαζί μας, 100 τόσα χιλιόμετρα για να πάρουν ένα άλλο αυτοκίνητο και να επιστρέψουν να πάρουν τους άλλους δύο. Το λέω αυτό για να δείξω ότι σε αυτούς τους χωματόδρομους μπορεί να σου τύχει οτιδήποτε και «καλή τύχη». Ευτυχώς εμάς δε μας έτυχε κάτι άσχημο σε όλο το ταξίδι και οδηγήσαμε και σε άλλους κακούς δρόμους. Πάντως το chevrolet ήταν παλληκάρι, έτρεχε σα να ήταν τετρακίνητο. Και δεν έπαθε και τίποτα. Από καμιά πέτρα εννοώ, γιατί μας ήρθε μία στον ουρανό από ένα διερχόμενο δίπλα μας αυτοκίνητο.

Η διανυχτέρευσή μας ήταν σε ένα υπέροχο σπίτι ενός, αφανούς μέσα στο δάσος, χωριού (Copperville κοντά στο Glennallen). Το είχε ένας τύπος που δούλευε σε οργάνωση για την προστασία των δικαιωμάτων των ιθαγενών. Του έκανε εντύπωση που είχα διαβάσει Jared Diamond και μου έκανε εντύπωση που δεν ήξερε τη Naomi Klein. Η διαμονή μας εκεί ήταν η ακριβότερη, μαζί με την τελευταία στο Denali, 140 ευρώ το δίκλινο. Ευτυχώς είχε και ευπρεπέστατο πρωινό.

Μέσα στην Αλάσκα η συνολική διαδρομή που κάναμες φαίνεται εδώ:

Και για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[World Nomad]

Επικό ταξίδι! Περιμένουμε την συνέχεια!

 

[georgiaP]

Καταπληκτικό ταξίδι, πραγματικά!

 

[fantasia13]

Περιμενουμε συνεχεια ....με αγωνια !!!!

 

[travelbreak]

Η επόμενη μέρα είχε μια κρουαζιέρα 5 περίπου ωρών στο χωριό Whittier. Την είχαμε κλείσει μήνες πριν για σιγουριά. Νομίζω έτσι πρέπει να γίνεται διότι σε μια άλλη περίπτωση αργότερα δεν είχα κλείσει και δεν βρήκα να κάνω την εκδρομή ακριβώς που ήθελα. Ευτυχώς δεν μας βγήκε σε κακό. Το χωριό Whittier απέχει 100 χιλιόμετρα από το Anchorage αλλά οι δρόμοι είναι καλοί και πας γρήγορα. Άλλωστε εμείς ξυπνούσαμε τόσο νωρίς που προλαβαίναμε να κάνομε άπειρα πράγματα. Ξεκινώντας νωρίς λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να πάμε όλη τη διαδρομή και πιο πέρα σε ένα χωριό με το όνομα Hope που είδαμε στο χάρτη και κάπου έλεγε ότι είναι ψαροχώρι. Φτάσαμε μέχρι το τέλος του δρόμου και χωριό δεν είδαμε. Ήταν κρυμμένο μέσα στο δάσος. Στην περιοχή που ήταν τα σπίτια έβλεπες δρομάκια να εισχωρούν στη βλάστηση και ξεχώριζες και κάποιο σπίτι. Σιγά-σιγά καταλάβαμε ότι ξεχώριζες τα χωριά από τα κουτιά ταχυδρομείου στην άκρη του κεντρικού δρόμου.

Υπήρξε μικρός κίνδυνος να φτάσουμε καθυστερημένοι για τη βόλτα με το πλοίο γιατί για το Whittier έχει ένα δρόμο που περνά από ένα τούνελ (Anton Anderson Memorial Tunnel) με μήκος τέσσερα χιλιόμετρα και μια λωρίδα κυκλοφορίας όλη κι όλη. Από εκεί περνούν και τα τρένα. Τα αυτοκίνητα που πάνε στο χωριό περνάνε τις ολόκληρες ώρες και αυτά που επιστρέφουν τις μισές, αν δε σε πετύχει τρένο.

Η κρουαζιέρα θα ήταν καταπληκτική αν δεν είχε αρκετή συννεφιά και ομίχλη τις πρώτες δύο περίπου ώρες. Θα βλέπαμε 26 παγετώνες και είδαμε μια δεκαριά. Πάντως ήταν πολύ όμορφα και για Αλάσκα τα άξιζε τα 140 ευρώ της. Που να είχε και καλό καιρό!

Τρεις Παγετώνες και μετά τρεις φώκιες.

Είδαμε μια φάλαινα μόνο και από μακριά.

Στην περιοχή αυτή πας κυρίως για τη φύση και ειδικά τους παγετώνες. Και όντως, τους παγετώνες τους απολαύσαμε. Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με άλλες περιοχές γιατί είναι νωπές οι αναμνήσεις μου από τούτο το ταξίδι και η κρίση δεν θα είναι πλήρως αντικειμενική. Όμως αν θες να δεις και να πλησιάσεις παγετώνες η Αλάσκα είναι ιδανικό μέρος. Το πληρώνεις λίγο ακριβά, αλλά εμείς το είχαμε πάρει απόφαση και όπου χρειαζόταν τα ακουμπούσαμε κανονικά. Υπήρχαν παγετώνες που σε χρέωναν για να τους πλησιάσεις (δεν εννοώ να πάρεις οδηγό, αυτό κι αν χρεωνόταν ακριβά!) και άλλοι που με λίγο περπάτημα απολάμβανες το μεγαλείο τους. Όπου είχαμε χρόνο πηγαίναμε, αλλά γενικά δεν περπατήσαμε και τόσο σε αυτό το ταξίδι. Δεν κάνομε ταξίδια που το ενδιαφέρον τους να στηρίζεται στο περπάτημα σε μονοπάτια. Όχι λόγω ηλικίας αλλά γιατί αξιοποιούμε διαφορετικά το χρόνο μας. Εντάξει, αν χρειαστεί και μια δυο ώρες περπάτημα το κάνομε.

Φωτογραφίες από το Anchorage. Η πρώτη είναι ένα μνημείο της ειρήνης, όχι του πολέμου. Ο στρατιώτης είναι η φιγούρα σύμβολο ειρήνης! Σε όλους τους λαούς (σχεδόν).

Η τρίτη μέρα στην Αλάσκα είχε πολλά χιλιόμετρα για να δούμε γραφικά χωριά στη χερσόνησο Kenai. Το πιο όμορφο και τουριστικό θεωρείται το Seward, που φυσικά είναι παραλιακό. Από εκεί ξεκινούν ημερήσιες κρουαζιέρες για παγετώνες και ζώα της θάλασσας, αλλά δεν πήγαμε αφού είχαμε στο πρόγραμμά κι άλλες. Εντύπωση μας έκανε εκεί το camping για τροχόσπιτα. Το μέγεθος δηλαδή των τροχόσπιτων. Τα περισσότερα που κυκλοφορούν στην Αλάσκα είναι δωδεκάμετρα και πίσω κουβαλούν και ένα τζιπ οι άνθρωποι για τις μετακινήσεις τους. Τα τροχόσπιτα αυτά όταν έχουν παρκάρει έχουν τη δυνατότητα να εκτείνονται δεξιά και αριστερά για 50-60 πόντους επί πλέον και γίνονται κανονικές γκαρσονιέρες 30 ή 35 τετραγωνικών μέτρων!

Μετά προχωρήσαμε και στις μικρές πόλεις: Sterling, Soldotna και Kenai City, που δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές.

Η διαδρομή άξιζε όμως και κυρίως η λίμνη Skilac στην οποία κάναμε λίγο βόλτα.

Το ενδιαφέρον ήταν ότι σε κάθε στροφή μπορούσε να τύχει αν δούμε και κάποιο κοντινό ή μακρινό παγετώνα να ξεπετάγεται από τα βουνά. Χιόνια δεν υπήρχαν και πολύ χαμηλά. Πιστεύω ότι σε υψόμετρο κάτω από 1500 μέτρα δεν είχε, εκτός και αν ήταν χωμένο σε κάποια χαράδρα. Όμως οι παγετώνες έφταναν μέχρι τη θάλασσα, και αυτό ήταν το καταπληκτικό: να βλέπεις τα βουνά καταπράσινα ή με γυμνά βράχια και ξαφνικά να πετάγεται ο παγετώνας ανάμεσα σε δυο πλαγιές.

Η επόμενη μέρα είχε αναχώρηση για τα νησιά της Χαβάης λίγο μετά το μεσημέρι. Το πρωί επισκεφτήκαμε το μουσείο (25$ είσοδος, μετριότητα) και κάναμε βόλτα σε κάποια πάρκα στο Anchorage.

Από το αεροπλάνο το θέαμα των βουνών με τους παγετώνες ήταν εξαίσιο.

Θα συνεχίσουμε με το ταξίδι στην Αλάσκα, αφού έχουμε επιστρέψει από Χαβάη.

 

[demie]

Πολλά likes! Δηλώνω φαν!!!

 

[travelbreak]

Εδώ έχομε κάνει ένα διάλειμμα έξι ημερών για την επίσκεψη στη Χαβάη και επανερχόμαστε στο αεροδρόμιο του Anchorage νωρίς ένα πρωί επιστρέφοντας. Και βέβαια θα απαντήσω στην εύλογη ερώτηση: γιατί σπάσαμε την Αλάσκα στα δύο; Ο βασικότερος λόγος είναι οικονομικός, αλλά και ένας άλλος είναι το μικρότερο ρίσκο για κάποια αεροπορική ή άλλη καθυστέρηση. Τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν όλα με επιστροφή και γι αυτό έβγαιναν φτηνότερα από το να πας Αθήνα-Αλάσκα-Χαβάη-Αθήνα. Πιστεύω το είχα ψάξει αρκετά καλά και δεν βρήκα κάτι καλύτερο. Και μιλάμε για διαφορά από 500 ευρώ και πάνω.

Το θέμα του ρίσκου εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και τις εμπειρίες του καθενός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήθελα να έχομε τρεις ανεξάρτητες και διαδοχικές πτήσεις χωρίς μεγάλο σταθμό. Και όταν λέω ανεξάρτητες εννοώ ότι τα εισιτήρια δε βγήκαν με τη μία με συνεργαζόμενες εταιρίες. Αυτό νομίζω σημαίνει ότι αν χάσεις μια πτήση δε στην καλύπτει κανείς.

Έτσι φτάνομε ξημερώματα (επιστρέφοντας από Χαβάη) στο Ted Stevens Anchorage αεροδρόμιο και πάμε στον γκισέ της Dollar-Thrifty για να πάρομε ένα Jeep Compass που είχαμε κλείσει μήνες πριν για να προλάβομε την περίοδο υψηλού τουρισμού στην περιοχή. Ήδη στο ίδιο ταξίδι είχαμε παραλάβει άλλα τρία αυτοκίνητα από την ίδια εταιρία (ένα στο Anchorage και από ένα στα δυο νησιά της Χαβάης που είχαμε επισκεφτεί). Δεν είχε υπάρξει κανένα πρόβλημα. Μόνο ας έχετε υπόψη σας ότι η συγκεκριμένη εταιρία εμφανίζει μικρό κόστος ενοικίασης, αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται μέσα η ασφαλιστική κάλυψη και το κόστος μπορεί να υπερδιπλασιαστεί αν πάρεις όλες τις καλύψεις, που εμείς πάντα παίρνουμε.

Έρχεται η σειρά μας στον γκισέ και η κοπέλα που θα μας εξυπηρετούσε μου φάνηκε ξινή, πες το προαίσθημα. Της λέω το όνομα στο οποίο είχαμε κλείσει το αυτοκίνητο και δεν το εύρισκε. Υποχρεώθηκα να της δώσω τον αριθμό κράτησης. Μου έκανε εντύπωση, που δε μας βρήκε με το όνομα μόνο, αλλά η ενοικίαση προχωρούσε κανονικά. Σχεδόν είχαμε τελειώσει και τη ρωτώ αν θα μου δώσει κάποιο πρόσθετο έγγραφο αφού θα περνούσαμε τα σύνορα του Καναδά για να πάμε στο άλλο κομμάτι της Αλάσκας. Μόλις το ακούει ορθώνεται και μου λέει ότι δεν επιτρέπεται να φύγομε από την πολιτεία της Αλάσκας. Της εξηγώ ότι έχω μιλήσει με το γραφείο, εδώ στο αεροδρόμιο πριν την κράτησή μας και μου είπαν ότι περνάμε τα σύνορα χωρίς κανένα πρόβλημα. Παρά τις διαμαρτυρίες μου δεν άλλαζε γνώμη. Της ζητώ τον προϊστάμενο του γραφείου και μου είπε ότι είναι η ίδια. Δεν είχε νόημα να συνεχίσω τη διαμαρτυρία. Μου έφυγε ο τσαμπουκάς, όσος είχα, που δεν ήταν και πολύς. Μου έφυγε τέλος πάντων η χαλαρότης.

Το σκεφτόμαστε στα γρήγορα και αποφασίζομε να αλλάξομε το πρόγραμμά μας και να μην πάμε προς τον Καναδά. Ας χάσομε κάποια κλεισμένη κρουαζιέρα και ίσως τα ξενοδοχεία. Ρωτάμε και τα διπλανά γραφεία και αυτοκίνητο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Της λέμε λοιπόν της κυρίας ότι ΟΚ, αλλάζομε το πρόγραμμά μας και δε θα περάσομε από Καναδά. Αμ δε! Δε σας το δίνω λέει το αμάξι γιατί «you intend to violate the contract» (σκοπεύετε να παραβιάσετε τη συμφωνία). Σκίζει και τα χαρτιά όλα και μας λέει ότι λυπάται. Της λέω ότι ήρθαμε από την Ελλάδα στην Αλάσκα και μας αφήνει 13 μέρες χωρίς αυτοκίνητο. Ήταν πολύ λυπημένη, όπως μας έλεγε. Είμαι σίγουρος ότι μέσα της την είχε καταβρεί. Θα μοσχονοίκιαζε το τζιπ τελευταία στιγμή.

Τόσο άσχημα είχα να νιώσω χρόνια. Φεύγοντας από τα γραφεία ενοικίασης και οι τρεις μας και χωρίς να ξέρομε τι μπορούμε να κάνομε ήμασταν απογοητευμένοι. Ξέρετε απογοήτευση με πανικό ταυτόχρονα, το χειρότερο συναίσθημα. Κινήσαμε βόλτες στο σχεδόν έρημο λόγω της ώρας αεροδρόμιο να βρούμε γραφείο πληροφοριών. Κλειστό. Πάω και λέω την πικρή μας ιστορία σε μια υπάλληλο της Alaska Airlines που ήταν μπροστά σε ένα κομπιούτερ και ασχολιόταν με απολεσθείσες αποσκευές. Ευτυχώς δεν είχε δουλειά και με άκουσε (καλά να είναι η γυναίκα!) με κατανόηση. Εγώ της πρότεινα να δει στο internet μήπως μας βρει κάποιο γραφείο στην πόλη με διαθέσιμο οποιοδήποτε όχημα. Το ψάχνει και μάλιστα πήρε από μόνη της τηλέφωνο και στο πρώτο που πήρε βρήκε ένα μεγάλο αλλά ακριβό chevrolet. Μου δίνει τη διεύθυνση και ήταν προς την πόλη, αλλά κοντά. Σε δέκα λεπτά ήμασταν εκεί με το ταξί και πήραμε το αυτοκίνητο. Ήταν λίγο ακριβό όπως είπα αλλά εκείνη την ώρα δε σκεφτόμασταν τα λεφτά. Για 13 μέρες δώσαμε 2.520 δολάρια. Το άλλο, το τζιπ, θα κόστιζε 2.000$. Ασφαλώς η χαρά μας ήταν πλέον τόσο μεγάλη που τα λεφτά και άλλα τόσα να ήταν δε θα μας ένοιαζε.

Και το ωραίο ήταν ότι λέω στην κοπέλα, αφού είχαμε πληρώσει (για λόγους ασφαλείας): θα θέλαμε να πάμε στο Haines (μια μικρή πόλη στη λωρίδα της Αλάσκας, που λέγαμε, δίπλα στον Καναδά), μπορούμε να διασχίσομε τα σύνορα του Καναδά για να φτάσομε εκεί; Βεβαίως μας λέει, κανένα πρόβλημα. Τη ρωτώ αν χρειάζεται κάποιο πρόσθετο χαρτί για τη διάβαση των συνόρων. Κανένα μου λέει, καλό ταξίδι. Και το ακόμα πιο ωραίο: η εταιρία ενοικίασης ήταν και αυτή της Dollar-Thrifty!

Έτσι με μια μικρή καθυστέρηση πήραμε τη λιμουζίνα μας και φύγαμε για την απέραντη Αλάσκα. Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί.

Το αμάξι μας.

Δεν παρέλειψα φεύγοντας από το Anchorage να περάσω για να ευχαριστήσω την κοπέλα της Alaska Airlines που μας βρήκε το αυτοκίνητο. Δεν ήταν εκεί, αλλά άφησα σημείωμα σε μια συνάδελφό της για να της το παραδώσει. Ένα ευχαριστώ προς ένα άνθρωπο που βοήθησε χωρίς να έχει δικό του όφελος. Ακόμα και η συνάδελφός της που κράτησε το σημείωμα χάρηκε τόσο πολύ! Και για τις ευχαριστίες μας και γιατί είχαμε κάνει ένα ωραίο ταξίδι.


Και τώρα η ΑΛΑΣΚΑ ήταν για μας!

Πρώτη διαμονή ήταν σύμφωνα με το πρόγραμμά μας η πόλη Valdez. Είναι μια μικρή παραλιακή πόλη με 4, 5 χιλιάδες κατοίκους, που βρίσκεται στον κόλπο Prince William Sound. Εκεί καταλήγει ο περίφημος αγωγός Trans-Alaska Pipeline που έρχεται από τον Αρκτικό Ωκεανό μεταφέροντας πετρέλαιο. Επιλέξαμε αυτό το μέρος γιατί έχει ωραία διαδρομή για να φτάσεις και ενδιαφέρουσες κρουαζιέρες για να δούμε παγετώνες που φτάνουν στη θάλασσα και φάλαινες. Η απόστασή της από το Anchorage κοντά στα 500 χιλιόμετρα. Αν το κάνεις χωρίς στάσεις είναι λιγότερο από 6 ώρες.

Τα δύο μεγάλα αυτοκίνητα που βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία είναι τροχόσπιτα και το πρώτο τραβά και ένα αυτοκίνητο μαζί.

Από το Anchorage πήραμε τον Glenn Highway και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Όπου βλέπαμε παράκαμψη για κάποια λίμνη την ακολουθούσαμε για να τη δούμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Σταματάγαμε και σε γέφυρες να δούμε τα ποτάμια γεμάτα νερό ή να φωτογραφήσουμε τα βουνά με τους παγετώνες. Και γενικά κάναμε όλα εκείνα που όταν είσαι με πρακτορείο δεν τα κάνεις ή τα κάνεις με φειδώ γιατί ο χρόνος τρέχει και πρέπει «να προλάβουμε το φαγητό στο ξενοδοχείο γιατί θα κλείσει το εστιατόριο». Ο τόπος καταπράσινος. Μόνο στα βουνά από κάποιο ύψος και πάνω (ας πούμε 1500 μέτρα) σταματούσε η βλάστηση και από χιόνια μόνο αρκετά ψηλά, ίσως στα δύο χιλιόμετρα και πάνω. Καμιά φορά νομίζομε ότι στην Αλάσκα έχει χιόνια παντού και το καλοκαίρι ακόμα. Δεν είναι έτσι.

Ο δρόμος βέβαια ήταν άνετος και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Κυρίως έβλεπες αυτά τα τεράστια τροχόσπιτα, λίγες νταλίκες και πιο λίγες μοτοσυκλέτες.

Σε κάποιο σημείο κάναμε μια παράκαμψη για να επισκεφτούμε τον παγετώνα Matanuska. Πληρώνεις και $25 το άτομο για να περάσεις από το δρόμο του ιδιώτη που τον εκμεταλλεύεται κατ' αυτόν τον τρόπο, όμως αξίζει. Φτάνεις στην άκρη του παγετώνα όπου παρκάρεις και με δέκα λεπτά περπάτημα είσαι πάνω στον παγετώνα. Φωτογραφίες και τα λοιπά.

Έχω μια ερώτηση: Είμαστε πολλοί που μας εκστασιάζουν οι παγετώνες, όσο κανένα άλλο φαινόμενο της φύσης;

Το ποτάμι-παγετώνας:

Εδώ τελειώνει ο παγετώνας:

Και για να γνωριστούμε:

Να πω τώρα και μια αλήθεια: οι παγετώνες από μακριά έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και ομορφιά. Όσο τους πλησιάζεις χάνεται η οπτική που έχεις και δε βλέπεις όλο το μέγεθος παρά μόνο το τμήμα του που προσεγγίζεις. Βέβαια όταν είσαι μακριά θες να πλησιάσεις όσο γίνεται περισσότερο, γιατί νομίζεις ότι θα απολαύσεις όλο αυτό που φαίνεται από την απόσταση που βρισκόσουν.

Ο δρόμος που πάει στο Valdez πάει γύρω-γύρω από μια οροσειρά με μέγιστο ύψος πάνω από τα 4 χιλιόμετρα και γεμάτη παγετώνες. Επειδή ο καιρός ήταν καλός και υπήρχε καλή ορατότητα, μπορέσαμε και τους απολαύσαμε από το δρόμο χωρίς να κάνομε άλλη παράκαμψη. Μόνο ο Matanuska άλλωστε ήταν κοντά στο δρόμο. Για τους άλλους δεν ξέρω αν υπάρχει καν δρόμος για αυτοκίνητο. Η Αλάσκα είναι το μέρος του περπατήματος (trekking), όπως και η Νέα Ζηλανδία (απ' όσα μέρη ξέρω). Έτσι όποιος το επιθυμεί ας πάει με τα πόδια του. Εμείς έχουμε άλλες προτεραιότητες: θαυμάζουμε από κοντά ή μακριά και πάμε κυρίως όπου πάει ο δρόμος. Περπάτημα κάνουμε μόνο όταν πιστεύουμε ότι αξίζει και όχι σε βάρος του προγράμματος της εκδρομής. Θα έχετε καταλάβει ότι δεν είναι να «χασομεράμε» στα ταξίδια που κάνω. Το πρόγραμμά μας πάντα έχει πολλές επισκέψεις και λίγο χασομέρι. Δεν πάμε στην άκρη του κόσμου με κόστος 250 ευρώ τη μέρα για να περπατάμε. Πολλοί θα διαφωνούν, αλλά αν θέλω περπάτημα το κάνω στα ελληνικά βουνά ή έστω της Ευρώπης.

Όλη η διαδρομή της μέρας αυτής ήταν υπέροχη και ειδικά τα τελευταία 100 χιλιόμετρα με βουνά που είχαν υπέροχους χρωματισμούς πετρωμάτων, καταρράκτες, ποτάμια , λίμνες και πολλούς (σχετικά μικρούς) παγετώνες. Μάλιστα τους δυο-τρεις τελευταίους τους προσέγγιζες εύκολα. Το κάναμε σε έναν. Μόνο φωτογραφίες δεν έβγαιναν τόσο ωραίες γιατί είχαμε κόντρα τον ήλιο. Είπαμε ότι μετά από δύο μέρες που θα αναχωρούσαμε πρωί θα ήταν ο ήλιος από πίσω και θα ήταν καλύτερες. Αμ δε! Είχε μια συννεφιά που σε ορισμένα σημεία γινόταν ομίχλη. Αυτό το κακό έχει εκεί, και το ζήσαμε κάμποσες φορές: περνάς από ένα δρόμο που ξέρεις ότι έχεις να δεις ωραία τοπία και σου έχει μικρή ορατότητα. Τουλάχιστο όταν περνάς πρώτη φορά δεν ξέρεις τι έχεις χάσει! Στην επιστροφή λοιπόν δεν απολαύσαμε ξανά το τοπίο. Μόνο σε ένα παγετώνα πήγαμε πολύ κοντά και ήταν υπέροχα. Θα τα πούμε στη συνέχεια της ιστορίας.

Εγώ πάντως εδώ δεν έχω λόγια:

Το απογευματάκι φτάσαμε στο Valdez. Δεν είναι κάποια όμορφη πόλη, όπως θα φανταζόμασταν ένα παλιό ψαροχώρι. Έχει μερικά γραφικά ξύλινα κτήρια και ένα λιμάνι γεμάτο βάρκες και ιστιοπλοϊκά. Αν δηλαδή κάνεις με τα πόδια βόλτα για μια ώρα μάλλον θα έχεις ολοκληρώσει τα ενδιαφέροντα. Αξίζει ίσως μια βόλτα στην παλιά πόλη του Valdez, που είναι λίγο έξω από τη σημερινή και υπάρχουν κάποια λίγα ερείπια από ό,τι έμεινε από τον σεισμό του 1964. Τακτοποιηθήκαμε σε ένα συμπαθές διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια και σαλόνι, κόστους 250 ευρώ ανά βράδυ. Είπαμε εδώ οι τιμές είναι φωτιά. Και που να πηγαίναμε σε τίποτα καλύτερο. Κάτι ξέρουν οι αμερικάνοι που ταξιδεύουν με τα τροχόσπιτα!

Κάμαμε μια βόλτα στο χωριό πριν πάμε για ύπνο. Κάθε τόσο έβλεπες ταμπέλες για να προσέχουμε τις αρκούδες και τι πρέπει αν κάνουμε αν βρεθούμε αντιμέτωποι με καμία από αυτές. Δυστυχώς ή ευτυχώς μας πέτυχαν μόνο κάτι αγριοκούνελα. Και ήταν πολύ φιλικά, αν και λίγο τρομαγμένα! Το περίεργο είναι ότι σε αυτά τα μέρη, ενώ βλέπεις τόσα αυτοκίνητα, τόσα σκάφη και τόσα μαγαζιά ο κόσμος είναι κρυμμένος. Δεν κυκλοφορεί. Δεν ξέρω αν φταίει η νοοτροπία ή ότι δεν θένε να ξοδέψουν χρήματα λόγω ακρίβειας. Στη χώρα μας πας σε ένα παραλιακό χωριό το καλοκαίρι και νομίζεις ότι δε θα έχει άνθρωπο και βλέπεις στην παραλία γεμάτα τα μαγαζιά.

Το χαρακτηριστικό στην Αλάσκα είναι τα πολλά πολύχρωμα ξύλινα τοτέμ. Τα βλέπεις παντού και είναι πολύ όμορφα. Και το Valdez ήταν γεμάτο. Είναι ένα απομονωμένο μέρος. Αν σκεφτείς ότι βρίσκεται μακριά από το Anchorage και το πιο κοντινό χωριό απέχει τουλάχιστο 100 χιλιόμετρα, έχει μια μοναξιά. Εκτός από το σεισμό του 1964 που το κατέστρεψε είχε και μια άλλη καταστροφή: τον Μάρτιο του 1989 το πλοίο Exxon Valdez προσέκρουσε σε ένα βράχο τη νύχτα και πέσανε στον κόλπο Prince William Sound χιλιάδες τόνοι αργού πετρελαίου καταστρέφοντας για χρόνια την περιοχή. Η καταστροφή θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως για το περιβάλλον.

Και το ξενοδοχείο μας με τα τοτέμ του:

 

[travelbreak]

Καλό Σαββατοκύριακο. Πάω Κρήτη για ένα γάμο!
Η συνέχεια από Δευτέρα.

 

[fantasia13]

Καλό Σαββατοκύριακο. Πάω Κρήτη για ένα γάμο!
Η συνέχεια από Δευτέρα.

Καλα να περασεις....περιμενουμε την συνεχεια !!!!!

 

[intefix]

Η διαδρομή τελικά με το αεροπλάνο nonstop αρκετά κουφή...

 

[travelbreak]

View attachment 156044

Η διαδρομή τελικά με το αεροπλάνο nonstop αρκετά κουφή...

Όταν περνούσαμε πάνω από τη Γροιλανδία είδαμε αρκετούς παγετώνες. Στην επιστροφή όμως είχε όλο σύννεφα.

 

[chrgkoutz]

travelbreak,πρωτα να σε "παινεψω" λιγο για την δημοσιευση σου.
Λιτος,αναλυτικος και ικανοποιητικα περιγραφικος.Περιγραφεις ολα οσα θελω να μαθω για προγραμματισμο παρομοιας περιοδειας,ενω οι φωτο σου υποστηριζουν κι αναδεικνυουν την φυσικη ομορφια των περιοχων,που διασχισατε.
.
Αρχικα λοιπον,θα ηθελα να ρωτησω,αν εχεις κανει τον γυρο της Νορβηγιας κι εφοσον απαντησεις θετικα, να σου ζητησω να συγκρινεις την μορφολογια και τις φυσικες ομορφιες,σε αναλογικη κλιμακα φυσικα,γιατι η Αλασκα είναι τεραστια
.
Μετα το ταξιδι,θα ελεγες/προτιμουσες να ειχες νοικιασει αυτοκινουμενο, για την περιοδεια σου στην Αλασκα;
Ειχες ελεγξει την περιπτωση αυτή κι αν ναι,ποια η διαφορα τιμης;
Επισης,κακως δεν αναφερεις το ονομα του «γραφειου ενοικιασης(?)»,που σου δημιουργησε το προβλημα,για να ξερει κι ο επομενος….προς αποφυγη
Περιμενω περιγραφες των δασικων περιοχων και φυσικα πολλες φωτο τους.