giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
San Marco – Dorsoduro
Αφού ξυπνήσαμε πάρα πολύ πρωί ,βλέπεις η αλλαγή περιβάλλοντος ανοίξαμε τα παντζούρια να μπει φως στο δωμάτιο και χωρίς να το περιμένουμε βλέπουμε απ’το παράθυρο το μεγάλο κανάλι. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς δεν είχαμε καταλάβει ότι το δωμάτιο μας έχει θέα το κανάλι αφού φτάσαμε βράδυ και δεν δώσαμε σημασία. Αυτό μας έκανε ακόμα πιο πολύ να εκτιμήσουμε το ξενοδοχείο και το δωμάτιο μας. Δεν είναι και λίγο να είσαι Βενετία να μένεις σε ένα palazzo και να εχεις θέα το κανάλι. Αυτό μας έφτιαξε τη διάθεση και η μέρα ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο.
Πήραμε το απλό πρωινό μας και στις 8+ βγήκαμε στην παγωνιά. Τουλάχιστον είχε ήλιο..αλλά κρύο..μιλάμε για πολύ κρύο! Αυτό μας συνόδεψε σε ολο το ταξίδι δυστυχώς.
Η πέτρινη γέφυρα του Rialto είναι η παλαιότερη γέφυρα του μεγάλου καναλιού χτισμένη το 1588 και προσφέρει υπέροχη θέα στο κανάλι.
Ακολουθήσαμε μια εξαιρετική διαδρομή ανάμεσα στα δαιδαλώδη γραφικά στενά και τα κανάλια περνώντας πολλά απο τα γεφυράκια με κατεύθυνση την πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Σε 8 λεπτά περίπου και μετά από αυτή την όμορφη διαδρομή φτάσαμε στην Piazza San Marco. Ηταν πολύ πρωί ακόμα και είχε λίγο κόσμο. Eίχε στηθεί και εξέδρα για τις εκδηλώσεις του καρναβαλιού.
Η πλατεία είναι πανέμορφη σίγουρα απ τις ωραιότερες του κόσμου. Γνωστή ως το ''σαλόνι της Ευρώπης'' είναι το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της Βενετίας.Αυτό που κυριαρχεί στην πλατεία είναι η εκκλησία του Αγίου Μάρκου (Basilica di San Marco) στο ανατολικό άκρο της. Ο αριστουργηματικός ναός με τις μεγάλες καμάρες, την μαρμάρινη διακόσμηση, και τα υπέροχα γλυπτά είναι γνωστός ως ''Εκκλησία του χρυσού'' εξαιτίας του πολυτελή σχεδιασμού του με τα ψηφιδωτά από χρυσό. Ήταν ένα σύμβολο εξουσίας και πλούτου από τον 11 ο αιώνα.
Χαρακτηριστικό της πλατείας και ο πύργος του ρολογιού (Torre dell'Orologio) του 1499, πάνω από μια μεγάλη καμάρα, και από κάτω η είσοδος του Merceria, του δρόμου που οδηγεί στα ενδότερα της πόλης.
Κατά μήκος βρίσκονται μια σειρά από ιστορικά κτίρια πάνω από στοές γνωστά ως Procuratie Vecchie και απέναντι στην νότια πλευρά της πλατείας τα Procuratie Nuove.
Κομμάτι της πλατείας είναι η Piazzetta Giovanni ένας ανοιχτός χώρος όπου μπροστά στην λιμνοθάλασσα δεσπόζουν δύο κίονες. Στην μία πλευρά της Piazzetta είναι η εντυπωσιακή πρόσοψη του Παλατιού των Δόγηδων ενώ η δυτική πλευρά καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από την Βιβλιοθήκη (Libreria ).Στην γωνία της βιβλιοθήκες στέκεται ένα σύμβολο θα έλεγα της Βενετίας το 98 μέτρων καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου (Campanile di San Marco). Αρχικά χτισμένο μεταξύ 1156-1173.Αποκαταστάθηκε ξανά το 1514 ενώ μετά την καταρευσή του το 1902 ξαναχτίστηκε στην αρχική του μορφή το 1912.
Αυτό που χαλούσε την μεγαλοπρέπεια της πλατείας ήταν ότι σε πάρα πολλά σημεία είχε σκαλωσιές όποτε δεν είδαμε την ομορφιά σε όλο το μεγαλείο της. Ήδη άρχιζε να σχηματίζεται η ουρά στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου έτσι μπήκαμε κι εμείς πριν πλακώσουν τα τρελά γκρουπ γιαπωνέζων που πλησίαζαν απειλητικά! Πολύ γρήγορα μπήκαμε μέσα και περιηγηθήκαμε στο εσωτερικό του ναού. Είδαμε τα χρυσά ψηφιδωτά, εκπληκτικές αγιογραφίες και αριστουργήματα της Βυζαντινής τέχνης, το μαρμάρινο δάπεδο, τα τρία κλίτη με τους τρούλους τους καθώς και τον κεντρικό θόλο. Πάντως δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα το ίδιο όσο με το εξωτερικό της εκκλησιάς. Για κάποιο λόγο που ακόμα ψάχνω δεν ξέρω γιατί δεν ανεβήκαμε πάνω στον νάρθηκα την βεράντα του καθεδρικού ναού που έχει τέλεια θέα! Μετά από ώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά είχε τεράστια ουρά και δεν το προσπαθήσαμε.
Την καλύτερη όμως πανοραμική θέα την προσφέρει το καμπαναριό και αυτό δεν θα το χάναμε με τίποτα. Είσοδος 8 ευρώ και άνοδος με το ασανσέρ. Με το που φτάνουμε σοκ! Λογικά πρέπει να είχε -5 βαθμούς και 8 μποφόρ αέρα! Παγώσαμε, μα τι βασανιστήριο ήταν αυτό! Πραγματικό μαρτύριο! Τι θέα να απολαύσεις σε τέτοιες συνθήκες. Αφού έβγαλα με το ζόρι κάποιες φωτογραφίες με τα παγωμένα μου χέρια δεν αντέξαμε ούτε 5 λεπτά. Κρίμα πάντως γιατί ομολογουμένως η θέα ήταν συγκλονιστική προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά το κρύο δεν μας άφησε να την απολαύσουμε με την ησυχία μας.
Όταν κατεβήκαμε κάτω δεν μπορούσαμε να συνέρθουμε. Βέβαια ρίξαμε και άθφονο γέλιο καθώς η φάση ήταν γελοία να βουίζει ο αέρας σαν τρελός στ’αυτιά μας και εμένα ειδικά να με παίρνει και να με σηκώνει! Φυσικά αναφέρομαι για πάνω. Κάτω η κατάσταση ξαναέγινε φυσιολογική.
Μετά από αυτό το ψύχος είχαμε ανάγκη για χαλάρωση και ζέστη. Το Caffe Florian μας περίμενε. https://www.caffeflorian.com/
Το περιβόητο καφέ που συγκέντρωνε κορυφαίες προσωπικότητες των περασμένων αιώνων είναι το πιο παλιό καφέ της Βενετίας . Ιδρύθηκε το 1720 και είναι ένα από τα σύμβολα της πόλης. Εντάξει έχει γίνει τουριστικό αλλά μήπως υπάρχει κάτι μη τουριστικό σ’αυτή την πόλη? Για την εσωτερική διακόσμηση πάντως αξίζει κάποιος να το επισκευτεί. Είναι χωρισμένο σε διάφορα μικρά δωμάτια και η πολυτέλεια είναι διάχυτη παντού, με εξαιρετικούς πίνακες, μαρμάρινα τραπέζια, βελούδινους καναπέδες και χρυσοποίκιλτους καθρέπτες. Όπως καταλαβαίνεται η τιμή είναι ανάλογη της ιστορίας του της πολυτέλειας του και φυσικά του έντονου τουριστικού του χαρακτήρα. Πήραμε τσάι. Μια τσαγιέρα με ζεστό νερό και 2 φακελάκια τσάι σε τιμή ευκαιρίας μόνο 19 ευρώ! Αλλά είμαστε στη Βενετία και δεν μας έκανε εντύπωση. Αναμενόμενο ήταν! Πάντως θα το χαρακτήριζα και κάπως υπερεκτιμημένο. Σημασία είχε πως ήπιαμε το τσάι μας σαν άλλος Καζανόβας ή Λόρδος Βύρωνας! Λέμε τώρα!
Σε πολλά σημεία της πλατειάς στεκόντουσαν σιωπηλά τα πολύ όμορφα βενετσιάνικα καρναβάλια με τις μυστηριώδης μάσκες που όλοι τα φωτογράφιζαν. Τελικά μου άρεσε και αισθανόμουν τυχερός που πέτυχα την Βενετία αυτή την περίοδο. Το φημισμένο καρναβάλι της Βενετίας είναι από τα ιστορικότερα και μακροβιότερα καρναβάλια της Ευρώπης.Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι μάσκες εμφανίστηκαν κατά τον μεσαίωνα και τις φορούσαν διάφορα πρόσωπα για να κρυφτούν από παράνομες δραστηριότητες όπως τυχερά παιχνίδια, παράνομες σχέσεις ή πολιτικά σκάνδαλα. Δόγηδες , καζανόβες , κοντεσίνες , μαρκήσιοι , αρλεκίνοι ντυμένοι με τα παραδοσιακά εκθαμβωτικά βενετσιάνικα κοστούμια και τις χαρακτηριστικές μάσκες συναντιούνται σε κάθε γωνιά της πόλης δίνουν έναν άλλον αέρα εποχής και μια αύρα μυστηρίου. Όλα αυτά κάνουν το καρναβάλι της Βενετίας ξεχωριστό και ίσως πιο αυθεντικό σε σύγκριση με τα άλλα στον κόσμο.
Η συνέχεια είχε Palazzο Ducale. H ουρά ήταν μεγάλη αλλά ευτυχώς η αναμονή μικρή. Η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ. http://palazzoducale.visitmuve.it/en/home/
Με το που μπήκαμε από την Porta della Carta στην εσωτερική αυλή μείναμε άναυδη με την ομορφιά. Χάρμα οφθαλμών. Η πρόσοψη με τα γλυπτά εντυπωσιακή. Το παλάτι Γοτθικής αρχιτεκτονικής ήταν η κατοικία των Δόγηδων δηλαδή των ηγετών της Βενετίας και κατασκευάστηκε από το 1309 εώς 1424.Είναι από τα σημαντικότερα μουσεία της Ιταλίας και είναι στην λίστα της Ουνέσκο ως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Περιηγηθήκαμε σε διάφορες αίθουσες και δωμάτια. Το εσωτερικό του είναι εκπληκτικό με πολλούς αριστουργηματικούς πίνακες και η αίθουσα που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η Sala del Maggior Consiglio η αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου. Είναι μια τεράστια αίθουσα και μείναμε με το στόμα ανοιχτό ιδιαίτερα για το περίτεχνο σκαλιστό διάκοσμο στην οροφή και τις τοιχογραφίες της.
Δεν μπορώ να πω πως οργάνωσα καλά τις επισκέψεις μας η έψαξα με λεπτομέρεια από πριν την ιστορία των αξιοθεάτων και που βρίσκονται αυτά. Είπαμε πρωτάρης. Αλλά ντρέπομαι να το πω! Ψάχναμε που είναι η γέφυρα των στεναγμών. Ήξερα ότι είναι πίσω από το παλάτι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Εσωτερικά δεν την περάσαμε από το παλάτι. Την είδαμε μόνο από έξω από το Rio di Palazzo. Αλλά έτσι που την είχαν πώς να καταλάβω ότι ήταν η γέφυρα των στεναγμών? Υπήρχαν δεξιά και αριστερά της στο κανάλι κάτι σαν αφίσες ή ταπετσαρίες με ουρανό και χάνονταν. Προφανώς ήταν λόγω έργων συντήρησης της. Η γέφυρα των στεναγμών (Ponte dei Sospiri ) που χτίστηκε το 1602, συνέδεε το παλάτι με τις τρομερές φυλακές . Είναι μια σπεπαστή κλειστή γέφυρα, ουσιαστικά ένας διάδρομος που οδηγούνταν οι κρατούμενοι χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής εν ζωή και από τα μικρά παράθυρα της γέφυρας έβλεπαν για τελευταια φορά την Βενετία. Το δράμα των φυλακισμένων μαρτυρούσαν οι αναστεναγμοί και τα βογγητά κατά την μεταφορά!
Ο συνωστισμός πάντως στο σημείο αυτό ήταν μεγάλος. Πλήθος κόσμου από την μια να φωτογραφίζει την γέφυρα των στεναγμών και από την άλλη την υπέροχη θέα προς την λιμνοθάλασσα και απέναντι προς το νησάκι San Giorgio Maggiore.
Μετά ακολούθήσαμε μια εκπληκτική διαδρομή στα στενά του λαβύρινθου αυτής της μοναδικής πόλης με κατεύθυνση προς Academia. Η διαδρομή ήταν απίστευτη και η ωραιότερη ανάμνηση από το ταξίδι. Υπήρχε πολύ καλή σήμανση και δεν χαθήκαμε καθόλου αν και αυτό δεν θα ήταν και κακό! Κάθε γωνιά και μια αποκάλυψη. Κάθε μικρή γέφυρα και κανάλι πίνακας ζωγραφικής. Κάθε κρυμμένη πλατεία ένα σκηνικό παραμυθιού! Τα διαβρωμένα από τον χρόνο και την υγρασία κτίρια μαζί με τις γόνδολες που τριγυρνούσαν συνέθεταν ένα μέρος χαμένο στον χρόνο! Απίστευτες εικόνες.
Μετά από λίγο φτάσαμε στην γέφυρα Academia (Ponte dell'Accademia)μια από τις τέσερις γέφυρες που ενώνουν το μεγάλο κανάλι. Η κατασκευή της είναι μόλις του 1985. Από το σημείο αυτό βλέπεις την ωραιότερη θέα του καναλιού. Οι εικόνες που είχα δει σε άπειρες φωτογραφίες σε περιοδικά και ιντερνέτ τις έβλεπα μπροστά μου ζωντανές! Δέος!
Βρισκόμαστε στο sestiere (περιοχή) του Dorsoduro. Αφού περάσαμε την γέφυρα συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή και μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα άλλο υπέροχο μέρος στο Campo della Salute που βρίσκεται η εντυπωσιακή εκκλησία Santa Maria della Salute (Παναγία της Υγείας) χτισμένη το 1631 με τον τρούλο της να αποτελεί ένα από τα σύμβολα της Βενετίας.
Καθήσαμε λίγο να ξεκουραστούμε στο σημείο να ατενίσουμε και από δω μια ανεπανάλυπτη θέα και να πάρουμε κι άλλες μαγικές εικόνες. Όμως δεν κράτησε πολύ γιατί το κρύο που τόση ώρα δεν είχαμε δώσει σημασία, ήταν απίστευτο και ειδικά στο σημείο αυτό που ήταν ανοιχτός χώρος ο ψυχρός αέρας μας δεν μας άφησε πολλά περιθώρια.
Επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή. Κάναμε μια στάση και καθήσαμε για σνακ σε ένα μικρό συμπαθητικό μαγαζάκι κάπου σε ένα στενό. Ο καιρός άρχισε να χαλάει και να ψιχαλίζει οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μπλεχτήκαμε στα στενά, είδαμε κι άλλες ομορφιές και φτάσαμε Rialto.Μετά από λίγο στην αυλή του ξενοδοχείου η οποία κοιτάει την γέφυρα και μας χάρισε τέλειες καλλιτεχνικές φωτογραφίες πριν πάμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε.
Το βραδάκι βγήκαμε πάλι στους δρόμους. Θέλαμε να φάμε και ελπίζαμε να βρούμε κατι καλό. Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε την άθλια οστερία της προηγούμενης βραδιάς. Κινηθήκαμε προς τον μεγαλύτερο δρόμο της πόλης την Srada Nuova. Aν και είχα σημειώσει πολλά εστιατόρια δεν μπορούσα να βρω κανένα γιατί το κρύο δεν μας άφησε. Έτσι με το ένστικτο μπήκαμε μέσα σε μια πιτσαρία και φάγαμε ονειρεμένα. Ωραίο μαγαζί και περιποιητικοί οι υπάλληλοι. Το κυριότερο τέλειες γεύσεις. Πήραμε μια πίτσα με αλλαντικά και λαχανικά, ένα απίστευτο ριζότο με γαρίδες και μια αυθεντική καρμπονάρα. Η πίτσα ηταν τέλεια στη ζύμη πολύ λεπτη όπως μου αρέσει. Η καρμπονάρα φοβερή καμία σχέση μ’αυτό που ξέρουμε στην Ελλάδα σαν καρμποναρα και το ριζότο ηταν ότι καλύτερο έχω φάει σε σχέση με το ρύζι. Ξετρελάθηκα. Δεν υπήρχε η γεύση του. Πληρώσαμε 52ευρω.Δεν το λες φτηνό αλλα ευχαριστηθήκαμε τουλάχιστον.
Χορτασμένοι και πλήρης επιστρέψαμε μέσω των έρημων στενών και μέσα στην παγωνιά στο δωμάτιο μας...
Αφού ξυπνήσαμε πάρα πολύ πρωί ,βλέπεις η αλλαγή περιβάλλοντος ανοίξαμε τα παντζούρια να μπει φως στο δωμάτιο και χωρίς να το περιμένουμε βλέπουμε απ’το παράθυρο το μεγάλο κανάλι. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς δεν είχαμε καταλάβει ότι το δωμάτιο μας έχει θέα το κανάλι αφού φτάσαμε βράδυ και δεν δώσαμε σημασία. Αυτό μας έκανε ακόμα πιο πολύ να εκτιμήσουμε το ξενοδοχείο και το δωμάτιο μας. Δεν είναι και λίγο να είσαι Βενετία να μένεις σε ένα palazzo και να εχεις θέα το κανάλι. Αυτό μας έφτιαξε τη διάθεση και η μέρα ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο.
Πήραμε το απλό πρωινό μας και στις 8+ βγήκαμε στην παγωνιά. Τουλάχιστον είχε ήλιο..αλλά κρύο..μιλάμε για πολύ κρύο! Αυτό μας συνόδεψε σε ολο το ταξίδι δυστυχώς.
Η πέτρινη γέφυρα του Rialto είναι η παλαιότερη γέφυρα του μεγάλου καναλιού χτισμένη το 1588 και προσφέρει υπέροχη θέα στο κανάλι.
Ακολουθήσαμε μια εξαιρετική διαδρομή ανάμεσα στα δαιδαλώδη γραφικά στενά και τα κανάλια περνώντας πολλά απο τα γεφυράκια με κατεύθυνση την πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Σε 8 λεπτά περίπου και μετά από αυτή την όμορφη διαδρομή φτάσαμε στην Piazza San Marco. Ηταν πολύ πρωί ακόμα και είχε λίγο κόσμο. Eίχε στηθεί και εξέδρα για τις εκδηλώσεις του καρναβαλιού.
Η πλατεία είναι πανέμορφη σίγουρα απ τις ωραιότερες του κόσμου. Γνωστή ως το ''σαλόνι της Ευρώπης'' είναι το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της Βενετίας.Αυτό που κυριαρχεί στην πλατεία είναι η εκκλησία του Αγίου Μάρκου (Basilica di San Marco) στο ανατολικό άκρο της. Ο αριστουργηματικός ναός με τις μεγάλες καμάρες, την μαρμάρινη διακόσμηση, και τα υπέροχα γλυπτά είναι γνωστός ως ''Εκκλησία του χρυσού'' εξαιτίας του πολυτελή σχεδιασμού του με τα ψηφιδωτά από χρυσό. Ήταν ένα σύμβολο εξουσίας και πλούτου από τον 11 ο αιώνα.
Χαρακτηριστικό της πλατείας και ο πύργος του ρολογιού (Torre dell'Orologio) του 1499, πάνω από μια μεγάλη καμάρα, και από κάτω η είσοδος του Merceria, του δρόμου που οδηγεί στα ενδότερα της πόλης.
Κατά μήκος βρίσκονται μια σειρά από ιστορικά κτίρια πάνω από στοές γνωστά ως Procuratie Vecchie και απέναντι στην νότια πλευρά της πλατείας τα Procuratie Nuove.
Κομμάτι της πλατείας είναι η Piazzetta Giovanni ένας ανοιχτός χώρος όπου μπροστά στην λιμνοθάλασσα δεσπόζουν δύο κίονες. Στην μία πλευρά της Piazzetta είναι η εντυπωσιακή πρόσοψη του Παλατιού των Δόγηδων ενώ η δυτική πλευρά καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από την Βιβλιοθήκη (Libreria ).Στην γωνία της βιβλιοθήκες στέκεται ένα σύμβολο θα έλεγα της Βενετίας το 98 μέτρων καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου (Campanile di San Marco). Αρχικά χτισμένο μεταξύ 1156-1173.Αποκαταστάθηκε ξανά το 1514 ενώ μετά την καταρευσή του το 1902 ξαναχτίστηκε στην αρχική του μορφή το 1912.
Αυτό που χαλούσε την μεγαλοπρέπεια της πλατείας ήταν ότι σε πάρα πολλά σημεία είχε σκαλωσιές όποτε δεν είδαμε την ομορφιά σε όλο το μεγαλείο της. Ήδη άρχιζε να σχηματίζεται η ουρά στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου έτσι μπήκαμε κι εμείς πριν πλακώσουν τα τρελά γκρουπ γιαπωνέζων που πλησίαζαν απειλητικά! Πολύ γρήγορα μπήκαμε μέσα και περιηγηθήκαμε στο εσωτερικό του ναού. Είδαμε τα χρυσά ψηφιδωτά, εκπληκτικές αγιογραφίες και αριστουργήματα της Βυζαντινής τέχνης, το μαρμάρινο δάπεδο, τα τρία κλίτη με τους τρούλους τους καθώς και τον κεντρικό θόλο. Πάντως δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα το ίδιο όσο με το εξωτερικό της εκκλησιάς. Για κάποιο λόγο που ακόμα ψάχνω δεν ξέρω γιατί δεν ανεβήκαμε πάνω στον νάρθηκα την βεράντα του καθεδρικού ναού που έχει τέλεια θέα! Μετά από ώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά είχε τεράστια ουρά και δεν το προσπαθήσαμε.
Την καλύτερη όμως πανοραμική θέα την προσφέρει το καμπαναριό και αυτό δεν θα το χάναμε με τίποτα. Είσοδος 8 ευρώ και άνοδος με το ασανσέρ. Με το που φτάνουμε σοκ! Λογικά πρέπει να είχε -5 βαθμούς και 8 μποφόρ αέρα! Παγώσαμε, μα τι βασανιστήριο ήταν αυτό! Πραγματικό μαρτύριο! Τι θέα να απολαύσεις σε τέτοιες συνθήκες. Αφού έβγαλα με το ζόρι κάποιες φωτογραφίες με τα παγωμένα μου χέρια δεν αντέξαμε ούτε 5 λεπτά. Κρίμα πάντως γιατί ομολογουμένως η θέα ήταν συγκλονιστική προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά το κρύο δεν μας άφησε να την απολαύσουμε με την ησυχία μας.
Όταν κατεβήκαμε κάτω δεν μπορούσαμε να συνέρθουμε. Βέβαια ρίξαμε και άθφονο γέλιο καθώς η φάση ήταν γελοία να βουίζει ο αέρας σαν τρελός στ’αυτιά μας και εμένα ειδικά να με παίρνει και να με σηκώνει! Φυσικά αναφέρομαι για πάνω. Κάτω η κατάσταση ξαναέγινε φυσιολογική.
Μετά από αυτό το ψύχος είχαμε ανάγκη για χαλάρωση και ζέστη. Το Caffe Florian μας περίμενε. https://www.caffeflorian.com/
Το περιβόητο καφέ που συγκέντρωνε κορυφαίες προσωπικότητες των περασμένων αιώνων είναι το πιο παλιό καφέ της Βενετίας . Ιδρύθηκε το 1720 και είναι ένα από τα σύμβολα της πόλης. Εντάξει έχει γίνει τουριστικό αλλά μήπως υπάρχει κάτι μη τουριστικό σ’αυτή την πόλη? Για την εσωτερική διακόσμηση πάντως αξίζει κάποιος να το επισκευτεί. Είναι χωρισμένο σε διάφορα μικρά δωμάτια και η πολυτέλεια είναι διάχυτη παντού, με εξαιρετικούς πίνακες, μαρμάρινα τραπέζια, βελούδινους καναπέδες και χρυσοποίκιλτους καθρέπτες. Όπως καταλαβαίνεται η τιμή είναι ανάλογη της ιστορίας του της πολυτέλειας του και φυσικά του έντονου τουριστικού του χαρακτήρα. Πήραμε τσάι. Μια τσαγιέρα με ζεστό νερό και 2 φακελάκια τσάι σε τιμή ευκαιρίας μόνο 19 ευρώ! Αλλά είμαστε στη Βενετία και δεν μας έκανε εντύπωση. Αναμενόμενο ήταν! Πάντως θα το χαρακτήριζα και κάπως υπερεκτιμημένο. Σημασία είχε πως ήπιαμε το τσάι μας σαν άλλος Καζανόβας ή Λόρδος Βύρωνας! Λέμε τώρα!
Σε πολλά σημεία της πλατειάς στεκόντουσαν σιωπηλά τα πολύ όμορφα βενετσιάνικα καρναβάλια με τις μυστηριώδης μάσκες που όλοι τα φωτογράφιζαν. Τελικά μου άρεσε και αισθανόμουν τυχερός που πέτυχα την Βενετία αυτή την περίοδο. Το φημισμένο καρναβάλι της Βενετίας είναι από τα ιστορικότερα και μακροβιότερα καρναβάλια της Ευρώπης.Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι μάσκες εμφανίστηκαν κατά τον μεσαίωνα και τις φορούσαν διάφορα πρόσωπα για να κρυφτούν από παράνομες δραστηριότητες όπως τυχερά παιχνίδια, παράνομες σχέσεις ή πολιτικά σκάνδαλα. Δόγηδες , καζανόβες , κοντεσίνες , μαρκήσιοι , αρλεκίνοι ντυμένοι με τα παραδοσιακά εκθαμβωτικά βενετσιάνικα κοστούμια και τις χαρακτηριστικές μάσκες συναντιούνται σε κάθε γωνιά της πόλης δίνουν έναν άλλον αέρα εποχής και μια αύρα μυστηρίου. Όλα αυτά κάνουν το καρναβάλι της Βενετίας ξεχωριστό και ίσως πιο αυθεντικό σε σύγκριση με τα άλλα στον κόσμο.
Η συνέχεια είχε Palazzο Ducale. H ουρά ήταν μεγάλη αλλά ευτυχώς η αναμονή μικρή. Η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ. http://palazzoducale.visitmuve.it/en/home/
Με το που μπήκαμε από την Porta della Carta στην εσωτερική αυλή μείναμε άναυδη με την ομορφιά. Χάρμα οφθαλμών. Η πρόσοψη με τα γλυπτά εντυπωσιακή. Το παλάτι Γοτθικής αρχιτεκτονικής ήταν η κατοικία των Δόγηδων δηλαδή των ηγετών της Βενετίας και κατασκευάστηκε από το 1309 εώς 1424.Είναι από τα σημαντικότερα μουσεία της Ιταλίας και είναι στην λίστα της Ουνέσκο ως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Περιηγηθήκαμε σε διάφορες αίθουσες και δωμάτια. Το εσωτερικό του είναι εκπληκτικό με πολλούς αριστουργηματικούς πίνακες και η αίθουσα που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η Sala del Maggior Consiglio η αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου. Είναι μια τεράστια αίθουσα και μείναμε με το στόμα ανοιχτό ιδιαίτερα για το περίτεχνο σκαλιστό διάκοσμο στην οροφή και τις τοιχογραφίες της.
Δεν μπορώ να πω πως οργάνωσα καλά τις επισκέψεις μας η έψαξα με λεπτομέρεια από πριν την ιστορία των αξιοθεάτων και που βρίσκονται αυτά. Είπαμε πρωτάρης. Αλλά ντρέπομαι να το πω! Ψάχναμε που είναι η γέφυρα των στεναγμών. Ήξερα ότι είναι πίσω από το παλάτι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Εσωτερικά δεν την περάσαμε από το παλάτι. Την είδαμε μόνο από έξω από το Rio di Palazzo. Αλλά έτσι που την είχαν πώς να καταλάβω ότι ήταν η γέφυρα των στεναγμών? Υπήρχαν δεξιά και αριστερά της στο κανάλι κάτι σαν αφίσες ή ταπετσαρίες με ουρανό και χάνονταν. Προφανώς ήταν λόγω έργων συντήρησης της. Η γέφυρα των στεναγμών (Ponte dei Sospiri ) που χτίστηκε το 1602, συνέδεε το παλάτι με τις τρομερές φυλακές . Είναι μια σπεπαστή κλειστή γέφυρα, ουσιαστικά ένας διάδρομος που οδηγούνταν οι κρατούμενοι χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής εν ζωή και από τα μικρά παράθυρα της γέφυρας έβλεπαν για τελευταια φορά την Βενετία. Το δράμα των φυλακισμένων μαρτυρούσαν οι αναστεναγμοί και τα βογγητά κατά την μεταφορά!
Ο συνωστισμός πάντως στο σημείο αυτό ήταν μεγάλος. Πλήθος κόσμου από την μια να φωτογραφίζει την γέφυρα των στεναγμών και από την άλλη την υπέροχη θέα προς την λιμνοθάλασσα και απέναντι προς το νησάκι San Giorgio Maggiore.
Μετά ακολούθήσαμε μια εκπληκτική διαδρομή στα στενά του λαβύρινθου αυτής της μοναδικής πόλης με κατεύθυνση προς Academia. Η διαδρομή ήταν απίστευτη και η ωραιότερη ανάμνηση από το ταξίδι. Υπήρχε πολύ καλή σήμανση και δεν χαθήκαμε καθόλου αν και αυτό δεν θα ήταν και κακό! Κάθε γωνιά και μια αποκάλυψη. Κάθε μικρή γέφυρα και κανάλι πίνακας ζωγραφικής. Κάθε κρυμμένη πλατεία ένα σκηνικό παραμυθιού! Τα διαβρωμένα από τον χρόνο και την υγρασία κτίρια μαζί με τις γόνδολες που τριγυρνούσαν συνέθεταν ένα μέρος χαμένο στον χρόνο! Απίστευτες εικόνες.
Μετά από λίγο φτάσαμε στην γέφυρα Academia (Ponte dell'Accademia)μια από τις τέσερις γέφυρες που ενώνουν το μεγάλο κανάλι. Η κατασκευή της είναι μόλις του 1985. Από το σημείο αυτό βλέπεις την ωραιότερη θέα του καναλιού. Οι εικόνες που είχα δει σε άπειρες φωτογραφίες σε περιοδικά και ιντερνέτ τις έβλεπα μπροστά μου ζωντανές! Δέος!
Βρισκόμαστε στο sestiere (περιοχή) του Dorsoduro. Αφού περάσαμε την γέφυρα συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή και μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα άλλο υπέροχο μέρος στο Campo della Salute που βρίσκεται η εντυπωσιακή εκκλησία Santa Maria della Salute (Παναγία της Υγείας) χτισμένη το 1631 με τον τρούλο της να αποτελεί ένα από τα σύμβολα της Βενετίας.
Καθήσαμε λίγο να ξεκουραστούμε στο σημείο να ατενίσουμε και από δω μια ανεπανάλυπτη θέα και να πάρουμε κι άλλες μαγικές εικόνες. Όμως δεν κράτησε πολύ γιατί το κρύο που τόση ώρα δεν είχαμε δώσει σημασία, ήταν απίστευτο και ειδικά στο σημείο αυτό που ήταν ανοιχτός χώρος ο ψυχρός αέρας μας δεν μας άφησε πολλά περιθώρια.
Επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή. Κάναμε μια στάση και καθήσαμε για σνακ σε ένα μικρό συμπαθητικό μαγαζάκι κάπου σε ένα στενό. Ο καιρός άρχισε να χαλάει και να ψιχαλίζει οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μπλεχτήκαμε στα στενά, είδαμε κι άλλες ομορφιές και φτάσαμε Rialto.Μετά από λίγο στην αυλή του ξενοδοχείου η οποία κοιτάει την γέφυρα και μας χάρισε τέλειες καλλιτεχνικές φωτογραφίες πριν πάμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε.
Το βραδάκι βγήκαμε πάλι στους δρόμους. Θέλαμε να φάμε και ελπίζαμε να βρούμε κατι καλό. Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε την άθλια οστερία της προηγούμενης βραδιάς. Κινηθήκαμε προς τον μεγαλύτερο δρόμο της πόλης την Srada Nuova. Aν και είχα σημειώσει πολλά εστιατόρια δεν μπορούσα να βρω κανένα γιατί το κρύο δεν μας άφησε. Έτσι με το ένστικτο μπήκαμε μέσα σε μια πιτσαρία και φάγαμε ονειρεμένα. Ωραίο μαγαζί και περιποιητικοί οι υπάλληλοι. Το κυριότερο τέλειες γεύσεις. Πήραμε μια πίτσα με αλλαντικά και λαχανικά, ένα απίστευτο ριζότο με γαρίδες και μια αυθεντική καρμπονάρα. Η πίτσα ηταν τέλεια στη ζύμη πολύ λεπτη όπως μου αρέσει. Η καρμπονάρα φοβερή καμία σχέση μ’αυτό που ξέρουμε στην Ελλάδα σαν καρμποναρα και το ριζότο ηταν ότι καλύτερο έχω φάει σε σχέση με το ρύζι. Ξετρελάθηκα. Δεν υπήρχε η γεύση του. Πληρώσαμε 52ευρω.Δεν το λες φτηνό αλλα ευχαριστηθήκαμε τουλάχιστον.
Χορτασμένοι και πλήρης επιστρέψαμε μέσω των έρημων στενών και μέσα στην παγωνιά στο δωμάτιο μας...
Attachments
Last edited:
