mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.794
- Likes
- 8.438
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Τίτλος: Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον
Εναλλακτικός τίτλος: 2 κατάρες, η Χαμένη Ατλαντίδα και ένα εισιτήριο για την Κόλαση
Εναλλακτικός τίτλος 2: Το τρένο- φάντασμα και τα παραμύθια της Χαλιμά
- · Είσαι σίγουρη ότι δε θες να έρθεις μαζί μας;
- # Τι έπαθες και θες να μείνεις μόνη σου;
-^ Τα λεφτά είναι το πρόβλημα;
- * Δε θα βαρεθείς τόσες ώρες μόνη;
-Σας λέω αφήστε με, θα είμαι μια χαρά! Θα βρω και το καφέ εκείνο που λέγαμε , ουυυ τέλεια θα περάσω!
Κάτι η συνήθεια πλέον να ταξιδεύω μόνη μου, κάτι η υπερβολική δόση ζευγαρίλας από την προηγούμενη μέρα, δεν άντεξα και αποφάσισα την τελευταία μέρα στην Τιφλίδα να μην ακολουθήσω τους υπόλοιπους και να περιπλανηθώ ήρεμα στην πόλη, να την αποχαιρετήσω με το δικό μου τρόπο. Ύστερα από ένα γρήγορο ντουζ για να φύγει η σκατίλα (δυστυχώς για τη ζευγαρίλα ο μόνος γιατρός ήταν ο χρόνος -.- ) ξεχύθηκα στους δρόμους.
Μα καλά τα λένε ότι ο εγκληματίας πάντα γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Είτε το πιστέψετε είτε όχι, το πρώτο σημείο που επισκέφθηκα ως ζωντοχήρα ήταν και πάλι τα σκατά! Όχι, δεν πήγα για να απολαύσω μόνη το χαμαμ, αλλά για να απολαύσω μόνη τον περίπατο γύρω από τον τόπο του εγκλήματος, όπου ένα μικρό και δυστυχώς πολυσύχναστο μονοπάτι οδηγούσε σε ένα μικρό και μάλλον πολυφωτογραφημένο καταρράκτη.
Ε, ήθελε να ποζάρει το κορίτσι.
Ύστερα από κάποιες φωτογραφίες, όσες με άφησε μια όμορφη και φιλάρεσκη δεσποινίδα που μονοπωλούσε το τοπίο να βγάλω, ένας περίπατος στο ποτάμι, στην αγορά με τα χαλιά, σε ένα καφέ και οι ώρες όταν είσαι μόνη κυλάνε τόσο γρήγορα ενίοτε, που πριν καλά το καταλάβω έπρεπε να πάω στο σιδηροδρομικό σταθμό να βγάλω τα εισιτήρια.
Δεν κοίταξα ποτέ τις τιμές αλλά δεν πρέπει να ήταν και πολύ ακριβά.
Εξαρχής ο νο1 προορισμός του ταξιδιού ήταν η Μέστια, οπότε όσο και αν υπήρχε η θλίψη που θα αφήναμε την Τιφλίδα, που επίσης συμφωνήσαμε ομοφώνως ότι μας έγινε οικεία, ταυτόχρονα υπήρχε η χαρά και ο ενθουσιασμός για τον επόμενο προορισμό.
Θα σταθώ στο σταθμό του μετρό, δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες ή βίντεο, ξέρετε τι έχω όμως;-κλειστοφοβία! Που και να μην είχα δηλαδή γενικά, στο μετρό της Τιφλίδας θα είχα αποκτήσει. Αρχικά να αναφέρω, όπως έχει ήδη ειπωθεί στο φόρουμ, ότι το μετρό της Τιφλίδας είναι ελάχιστα ( μιλάμε όμως για απειροελάχιστη διαφορά) πιο πιθανό να το βρει κανείς από το να βρει τη Χαμένη Ατλαντίδα. Κατα δεύτερον και αυτό εικάζω πως είναι σοβιετικό απομεινάρι, η διαδρομή στις κυλιόμενες σκάλες ήταν –πώς να το πώ, πολύ ροκ, Δηλαδή πώς λένε οι Led Zeppelin Stairway to Heaven, ε καμία σχέση- μάλλον έκλινε περισσότερο προς το Highway to Hell των AC/DC. Να σας δώσω να καταλάβετε, παίζατε Diablo μικροί; Αν όχι κακώς, γιατί η διαδρομή σου έδινε μία αίσθηση ότι έχεις σχεδόν τερματίσει το παιχνίδι και κατευθύνεσαι στην τελευταία πίστα, στα έγκατα της Γης.
Φτάνοντας στο σταθμό με πληροφόρησε μια ευγενέστατη υπάλληλος ότι δεν έχει 7 από τα φθηνιάρικα εισιτήρια για Zugdidi.
-Συγγνώμη χρυσή μου αλλά έχω ολοκληρώσει και τους 12 άθλους του Ηρακλή για να φτάσω μέχρι εδώ και μου λες δηλαδή ότι δε θα φτάσω μεχρι το Zugdidi;
-Δυστυχώς πρέπει να αγοράσετε το εισιτήριο των 21 λάρι έκαστος, στο οποιο περιλαμβάνεται κρεβάτι.
Επιβιβαζόμενοι στο τρένο-φάντασμα, πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια κουκέτα θα πάμε. Μιας και ήμουν από τα πρώτα άτομα που επιβιβάστηκαν, μπήκα σε μια κουκέτα περιμένοντας να έρθει και κάποιος άλλος να κοιμηθεί μαζί μου. Και μαντέψτε ποιός ήρθε...το ζεύγος! Δάκρυα και όχι χαράς κύλησαν από τα μάτια μου, μη μπορώντας να πιστέψω το πεπρωμένο (ή το ζεύγος) που με κυνηγά.
Δε βαριέσαι! Τουλάχιστον θα κοιμούνται κι αυτοί κι εγώ, δε θα καταλάβω και πολλά.
Η σκέψη μου ακυρώθηκε αμέσως μόλις ακούμπησα στο πολυτελές μου κρεβάτι.
Αμέσως ξεκίνησε η γκρίνια από το ένα μέλος του ζεύγους. Ο Κ. είναι γενικά πολύ της καθαριότητας, οπότε η θέα του κρεβατιού ήταν αρκετή ώστε να εγείρει τη γκρίνια (και τα δικά μου σιωπηλά δάκρυα).
-Βρε, τι δε σ’αρέσει; Που είναι σκληρό σα πέτρα; Δε θα σε πονέσει η μέση! Τι; Έχει σκόνη; Βρε, βρε, η σκόνη είναι τόσο παλιά που το κρεβάτι μπορεί να θεωρηθεί και αντίκα! Αχάριστε, άλλοι θα πληρώνανε στη θέση σου να κοιμηθούν σ’αυτή την κρεβατάρα κι εσύ την απαρνιέσαι. Άσε και το άλλο, το απίστευτο, που έτσι μου ρχεται να ανοίξω τα δεδομένα να μπω στο google translate να δω πως είναι το συγχαρητήρια στα γεωργιανά να το πω στον υπεύθυνο, έχει και κουβέρτα βρε! Σου χουν δώσει ποτέ στην Ελλάδα, όχι σου χουν δώσει ποτέ κουβέρτα;
Τα λόγια μου δεν ήταν αρκετά για να φτιάξουν τη διάθεση του Κ. και ο χειρότερος εφιάλτης μου γινόταν πραγματικότητα. Το έτερο μέλος του ζευγαριού είχε όρεξη για πειράγματα και το πείραγμα εκτυλίχθηκε σε καυγά και όσο ο Τάκης και η Λιλίκα μάλωναν στην κουκέτα η τσοπάνα σκεφτόταν πιθανούς τρόπους αυτοκτονίας. Ευτυχώς η απογοήτευση και ο τσακωμός εξάντλησε το ζευγάρι και έτσι βυθιστήκαμε και οι τρεις στο παχύ από τη σκόνη και τη μπίχλα στρώμα.
(φωτοζ αύριο -θα κάνω έδιτ)
Εναλλακτικός τίτλος: 2 κατάρες, η Χαμένη Ατλαντίδα και ένα εισιτήριο για την Κόλαση
Εναλλακτικός τίτλος 2: Το τρένο- φάντασμα και τα παραμύθια της Χαλιμά
- · Είσαι σίγουρη ότι δε θες να έρθεις μαζί μας;
- # Τι έπαθες και θες να μείνεις μόνη σου;
-^ Τα λεφτά είναι το πρόβλημα;
- * Δε θα βαρεθείς τόσες ώρες μόνη;
-Σας λέω αφήστε με, θα είμαι μια χαρά! Θα βρω και το καφέ εκείνο που λέγαμε , ουυυ τέλεια θα περάσω!
Κάτι η συνήθεια πλέον να ταξιδεύω μόνη μου, κάτι η υπερβολική δόση ζευγαρίλας από την προηγούμενη μέρα, δεν άντεξα και αποφάσισα την τελευταία μέρα στην Τιφλίδα να μην ακολουθήσω τους υπόλοιπους και να περιπλανηθώ ήρεμα στην πόλη, να την αποχαιρετήσω με το δικό μου τρόπο. Ύστερα από ένα γρήγορο ντουζ για να φύγει η σκατίλα (δυστυχώς για τη ζευγαρίλα ο μόνος γιατρός ήταν ο χρόνος -.- ) ξεχύθηκα στους δρόμους.
Μα καλά τα λένε ότι ο εγκληματίας πάντα γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Είτε το πιστέψετε είτε όχι, το πρώτο σημείο που επισκέφθηκα ως ζωντοχήρα ήταν και πάλι τα σκατά! Όχι, δεν πήγα για να απολαύσω μόνη το χαμαμ, αλλά για να απολαύσω μόνη τον περίπατο γύρω από τον τόπο του εγκλήματος, όπου ένα μικρό και δυστυχώς πολυσύχναστο μονοπάτι οδηγούσε σε ένα μικρό και μάλλον πολυφωτογραφημένο καταρράκτη.
Ε, ήθελε να ποζάρει το κορίτσι.
Ύστερα από κάποιες φωτογραφίες, όσες με άφησε μια όμορφη και φιλάρεσκη δεσποινίδα που μονοπωλούσε το τοπίο να βγάλω, ένας περίπατος στο ποτάμι, στην αγορά με τα χαλιά, σε ένα καφέ και οι ώρες όταν είσαι μόνη κυλάνε τόσο γρήγορα ενίοτε, που πριν καλά το καταλάβω έπρεπε να πάω στο σιδηροδρομικό σταθμό να βγάλω τα εισιτήρια.
Δεν κοίταξα ποτέ τις τιμές αλλά δεν πρέπει να ήταν και πολύ ακριβά.
Εξαρχής ο νο1 προορισμός του ταξιδιού ήταν η Μέστια, οπότε όσο και αν υπήρχε η θλίψη που θα αφήναμε την Τιφλίδα, που επίσης συμφωνήσαμε ομοφώνως ότι μας έγινε οικεία, ταυτόχρονα υπήρχε η χαρά και ο ενθουσιασμός για τον επόμενο προορισμό.
Θα σταθώ στο σταθμό του μετρό, δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες ή βίντεο, ξέρετε τι έχω όμως;-κλειστοφοβία! Που και να μην είχα δηλαδή γενικά, στο μετρό της Τιφλίδας θα είχα αποκτήσει. Αρχικά να αναφέρω, όπως έχει ήδη ειπωθεί στο φόρουμ, ότι το μετρό της Τιφλίδας είναι ελάχιστα ( μιλάμε όμως για απειροελάχιστη διαφορά) πιο πιθανό να το βρει κανείς από το να βρει τη Χαμένη Ατλαντίδα. Κατα δεύτερον και αυτό εικάζω πως είναι σοβιετικό απομεινάρι, η διαδρομή στις κυλιόμενες σκάλες ήταν –πώς να το πώ, πολύ ροκ, Δηλαδή πώς λένε οι Led Zeppelin Stairway to Heaven, ε καμία σχέση- μάλλον έκλινε περισσότερο προς το Highway to Hell των AC/DC. Να σας δώσω να καταλάβετε, παίζατε Diablo μικροί; Αν όχι κακώς, γιατί η διαδρομή σου έδινε μία αίσθηση ότι έχεις σχεδόν τερματίσει το παιχνίδι και κατευθύνεσαι στην τελευταία πίστα, στα έγκατα της Γης.
Φτάνοντας στο σταθμό με πληροφόρησε μια ευγενέστατη υπάλληλος ότι δεν έχει 7 από τα φθηνιάρικα εισιτήρια για Zugdidi.
-Συγγνώμη χρυσή μου αλλά έχω ολοκληρώσει και τους 12 άθλους του Ηρακλή για να φτάσω μέχρι εδώ και μου λες δηλαδή ότι δε θα φτάσω μεχρι το Zugdidi;
-Δυστυχώς πρέπει να αγοράσετε το εισιτήριο των 21 λάρι έκαστος, στο οποιο περιλαμβάνεται κρεβάτι.
Επιβιβαζόμενοι στο τρένο-φάντασμα, πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια κουκέτα θα πάμε. Μιας και ήμουν από τα πρώτα άτομα που επιβιβάστηκαν, μπήκα σε μια κουκέτα περιμένοντας να έρθει και κάποιος άλλος να κοιμηθεί μαζί μου. Και μαντέψτε ποιός ήρθε...το ζεύγος! Δάκρυα και όχι χαράς κύλησαν από τα μάτια μου, μη μπορώντας να πιστέψω το πεπρωμένο (ή το ζεύγος) που με κυνηγά.
Δε βαριέσαι! Τουλάχιστον θα κοιμούνται κι αυτοί κι εγώ, δε θα καταλάβω και πολλά.
Η σκέψη μου ακυρώθηκε αμέσως μόλις ακούμπησα στο πολυτελές μου κρεβάτι.
Αμέσως ξεκίνησε η γκρίνια από το ένα μέλος του ζεύγους. Ο Κ. είναι γενικά πολύ της καθαριότητας, οπότε η θέα του κρεβατιού ήταν αρκετή ώστε να εγείρει τη γκρίνια (και τα δικά μου σιωπηλά δάκρυα).
-Βρε, τι δε σ’αρέσει; Που είναι σκληρό σα πέτρα; Δε θα σε πονέσει η μέση! Τι; Έχει σκόνη; Βρε, βρε, η σκόνη είναι τόσο παλιά που το κρεβάτι μπορεί να θεωρηθεί και αντίκα! Αχάριστε, άλλοι θα πληρώνανε στη θέση σου να κοιμηθούν σ’αυτή την κρεβατάρα κι εσύ την απαρνιέσαι. Άσε και το άλλο, το απίστευτο, που έτσι μου ρχεται να ανοίξω τα δεδομένα να μπω στο google translate να δω πως είναι το συγχαρητήρια στα γεωργιανά να το πω στον υπεύθυνο, έχει και κουβέρτα βρε! Σου χουν δώσει ποτέ στην Ελλάδα, όχι σου χουν δώσει ποτέ κουβέρτα;
Τα λόγια μου δεν ήταν αρκετά για να φτιάξουν τη διάθεση του Κ. και ο χειρότερος εφιάλτης μου γινόταν πραγματικότητα. Το έτερο μέλος του ζευγαριού είχε όρεξη για πειράγματα και το πείραγμα εκτυλίχθηκε σε καυγά και όσο ο Τάκης και η Λιλίκα μάλωναν στην κουκέτα η τσοπάνα σκεφτόταν πιθανούς τρόπους αυτοκτονίας. Ευτυχώς η απογοήτευση και ο τσακωμός εξάντλησε το ζευγάρι και έτσι βυθιστήκαμε και οι τρεις στο παχύ από τη σκόνη και τη μπίχλα στρώμα.
(φωτοζ αύριο -θα κάνω έδιτ)
