Γεωργία Fast and Furious στη Γεωργία

[mikrh tsopana]

Τίτλος: The forest

Όταν φτάσαμε στο Zugdidi, θα ‘ταν δε θα ‘ταν 6.30 το πρωί, μονομιάς ξεκινήσαμε τα παζάρια με τα βανάκια που περίμεναν σα τα κοράκια έξω από το σταθμό. Αυτή τη φορά σταθήκαμε τυχεροί: κάτι που είχαμε μάθει πλέον να διαπραγματευόμαστε καλύτερα και από κάποιον διπλωμάτη, κάτι που ήμασταν αρκετοί για τα δεδομένα τους και όπως και να το κάνουμε ισχύει το «η ισχύς εν τη ενώσει» ίσως πάλι να έπαιξε ρόλο που ο οδηγός είχε βρει 2-3 ακόμη θειές που είχαν κατέβει στο μεγαλοχώρι να πάρουν ψωμί και έπρεπε να φύγει ήδη οπότε του πέσαμε λουκουμάκι, το θέμα είναι εν τέλει ότι τη διαδρομή την κάναμε κοψοχρονιά.

Ό,τι δίνεις παίρνεις όμως και για να το εξηγήσω λίγο καλύτερα, όπως κάναμε εμείς τη διαδρομή κοψοχρονιά, έτσι μάλλον και οι αρμόδιες αρχές/υπεύθυνοι έκαναν το δρόμο κοψοχρονιά. Όχι, η Γεωργία δε σταμάτησε ποτέ να μας εκπλήσσει! Δε χρειαζόταν η θεότρελη οδήγηση, ήταν ήδη θεότρελος ο δρόμος, με τις στροφές, το χιόνι και τα θεσπέσια-από μακριά πάντα- γκρεμούρια να φροντίζουν να κρατούν την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Άλλοι κάνουν extreme σπορ εμείς απλά παίρνουμε μαρσρούτκα στη Γεωργία! Αποκορύφωμα της όλης διαδρομής ήταν το εξής γεγονός, το οποίο ακόμη και σήμερα το διηγούμαι με την ίδια ειλικρινή έκπληξη που το έζησα εκείνη την ωραία απριλιάτικη πρωία: πλησιάζοντας τη Μέστια, υπάρχει μία σήραγγα η οποία δεν είναι παρα μία τρύπα στο βουνό. Κυριολεκτικά. Δεν είναι ούτε ενισχυμένη ούτε προστατευμένη ούτε τίποτα. Το μήκος της ας πούμε σήραγγας είναι υπερβολικά μικρό, η έλλειψη φωτισμού σε συνδυασμό με τα κομμάτια βράχου να κρέμονται στην οροφή της σήραγγας και η μικρή μπάρα από το νερό που στάζει από πάνω κάνουν την εμπειρία μοναδική. Έχετε διασχίσει ποτέ σταλαχτίτες και σταλαγμίτες με τροχοφόρο; Ούτε εμείς μέχρι εκείνη τη μέρα!


Κατα τα άλλα, τα βουνά που ορθωνόταν μπροστά μας και που όσο τα πλησιάζαμε τόσο απομακρυνόταν σε κάθε στροφή για να εμφανιστούν πιο κοντά στην επόμενη, έκαναν τη διαδρομή κάπως πιο ευχάριστη και μας έκαναν να ανυπομονούμε να φτάσουμε στον προορισμό. Το μέρος όπου θα μείνουμε το κλείσαμε μέσω booking, ήταν στην ουσία όμως το σπίτι μιας γεωργιανής γιαγιάς, το οποίο είχε πολλά δωμάτια και χρησιμοποιούνταν για αυτό το σκοπό. Απ’ότι καταλάβαμε όλοι πάνω κάτω σ’αυτό το μικρό χωριό νοικιαζαν τα δωμάτιά τους με τον ίδιο τρόπο. Γενικά, το χωριό είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της Γεωργίας καθώς σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται μία πίστα σκι και το βουνό Έλμπρους, το οποίο είναι ιδιαιτέρως δημοφιλές στους ορειβάτες. Το εν λόγω βουνό αποτελεί την υψηλότερη ευρωπαϊκή κορυφή και ανήκει στη Ρωσία.

Τα δωμάτιά μας ήταν δύο, ένα με 4 κρεβάτια και ένα με 3. Ήμουν αποφασισμένη να μην πάω με το ζεύγος, για το καλό όλων μας. Έτσι έσπευσα να διαλέξω το δωμάτιο με τα 4 κρεβάτια, με τη λογική ότι ακόμη κι αν η γκαντεμιά δεν πέθανε στις ράγες του τρένου, τουλάχιστον θα ζούσα αυτό το Γολγοθά με ακόμη ένα μέλος. Τελικά το ζεύγος πήρε το δωμάτιο με τα 3 κρεβάτια και ο άτυχος Λ. ήταν αυτός για τον οποίο χτύπησε η καμπάνα.

Αφήσαμε τα πράγματα και πήγαμε στην πιο κοντινή καφετέρια για πρωινό. Η μέρα κύλησε ήρεμα με βόλτες στο χωριό και τα απογευματινά μας ψώνια πριν να κλείσουν τα παντοπωλεία, πρώτον γιατί έκλειναν νωρίς και δεύτερον γιατί η επόμενη μέρα ήταν η πιο σημαντική του ταξιδιού: η μέρα της ανάβασης στις αλπικές λίμνες Koruldi στο όρος Ushba.

Επειδή το βράδυ χιόνιζε και η μέρα ήταν ιδιαιτέρως μικρή, συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε στις 6.30 το πρωί. Μόνο που μια έκπληξη μας περίμενε, όταν ξυπνήσαμε το χωριό ήταν ντυμένο στα λευκά και δε σταματούσε να χιονίζει. Ξεκινήσαμε με το φόβο ότι δε θα φτάσουμε στον προορισμό, μιας και κανείς μας δεν είχε φέρει εξοπλισμό για χιόνι. Όχι ότι και κανείς μας είχε δηλαδή. Σε καλύτερη μοίρα ήταν ο Κ. του ζευγαριού που είχε γκέτες και η Α. με τα ημιακαμπτα μποτάκια της νορβηγής γιαγιάς της.

Η διαδρομή δεν κρατάει ούτε στην αρχή τα προσχήματα, θέτοντας μια ανηφοράρα δίχως τέλος ως το πρώτο δύσκολο κομμάτι. Η πρωινή ομίχλη που μας περιτριγύριζε ήταν παραδόξως σύμμαχος μιας και ήταν τόση όση, κρύβοντας επιμελώς τον γκρεμό που υπήρχε στα δεξιά μας, αφήνοντάς μας όμως να βλέπουμε αρκετά καθαρά μπροστά μας ώστε να προχωρούμε με ασφάλεια. 14 ανθρώπινα και 4 σκυλίσια πόδια μες στο χιόνι, που όλο και γινόταν πιο βαθύ. Χιόνι σαθρό, απάτητο και στα δεξιά ο γκρεμός συνεχιζόταν. Σε κάποια στιγμή το χιόνι είχε γίνει αρκετά βαθύ και η διαδρομή αρκετά τρομακτική για να συνεχίσουμε, έτσι χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, τα κορίτσα και τα αγόρια της παρέας. Εμείς γυρίσαμε πίσω, αυτοί συνέχισαν. Ήταν περίπου 10 όταν φτάσαμε στο χωριό. Στο γυρισμό ή ομίχλη είχε εξαφανιστεί αφήνοντας σε κοινή θέα τόσο τον γκρεμό όσο και το χωριό.

Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σε νέα διαδρομή, πιο ασφαλή για τα δεδομένα μας. Το χωριό, όπως ανέφερα και πριν, είναι αρκετά τουριστικό και ξέρει καλά τι κάνει. Έτσι, σε κεντρικό σημείο πινακίδες δείχνουν στους ταξιδιώτες τις διαδρομές που μπορούν να ακολουθήσουν. Αφού κάναμε επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο του χωριού, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή στον παγετώνα Chalaadi, η οποία ήταν σχεδόν μηδαμινή υψομετρικά, ωστόσο το χιόνι που συνέχιζε να αναπαράγεται σαν τα κουνέλια, την έκανε αρκετά πιο δύσκολη. Τα πόδια μας, εκτός από της Α., ήταν μούσκεμα και η αλλαγή κάλτσας δεν έκανε και πολλά. Στην τελική πλέον ήταν σαν ξύλα και δεν τα νιώθαμε.

Για να φτάσουμε στο σημείο, έπρεπε να περάσουμε από μία μικρή, κρεμαστή, ξύλινη γέφυρα και να σκαρφαλώσουμε στο χιονισμένο κάγκελο για να ξεκινήσουμε τη μικρή ανάβαση. Με το βουνό στα αριστερά μας, μας χώριζε ένας μικρός ποταμός. Μικρές χιονοστιβάδες κατέληγαν στον ποταμό αυτόν, κάνοντας το ταξίδι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Με την action camera κατέγραψα μικρές στιγμές της διαδρομής, δυστυχώς όμως δε συγκρίνεται τίποτα με την πραγματικότητα. Όταν ήμασταν στο μικρό δασάκι, ξεκίνησε να χιονίζει πολύ έντονα. Ήμασταν 4 και ένας άκυρος τύπος που μας ακολουθούσε. Και όπως φαντάζεστε, η παράνοια δεν άργησε να ξεκινήσει. Κάτι η προοπτική της πολύ βαριάς χιονόπτωσης στο δάσος, κάτι ο τρελός που έβγαζε άναρθρες κραυγές, έμενε πολύ πίσω μας για να μας προσπεράσει τρέχοντας και να σταματήσει να φάει λίγο χιόνι, ε δε θέλει και πολύ. Εν τέλει φτάσαμε στον προορισμό για να αποδεχτούμε για ακόμη μία φορά την καβαφική αλήθεια περί ταξιδίου και λοιπών διαδρομών. Φωτογραφίες τράβηξα κυρίως με το κινητό, το οποίο έχει δική του προσωπικότητα και δε θέλει να τις μοιραστεί μαζί μας, τράβηξα όμως και καμπόσες με τη φωτογραφική.

Ο γυρισμός ήταν πιο σύντομος και το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει με πιο αργό ρυθμό πια. Ενώ απείχαμε περίπου μία ώρα με τα πόδια, ένα τζιπάκι σταμάτησε δίπλα μου.

-Μέστια;

Ο οδηγός έκανε θετικό νεύμα. Μπήκαμε μέσα και σε 10 λεπτά ήμασταν στο χωριό. Η ώρα ήταν 8 το βράδυ και οι άλλοι ακόμη να εμφανιστούν. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε όταν εμφανίστηκαν βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Δεν κατάφεραν να φτάσουν στις λίμνες μιας και από ένα σημείο και μετά το χιόνι έφτανε το ένα μέτρο, έφτασαν όμως μέχρι κάποιο σημείο με ωραία θέα. Ανταλλάζοντας απόψεις, εμπειρίες και φωτογραφίες συμφώνησαν ότι η δική μας διαδρομή ήταν πιο όμορφη. Όχι ότι είχε σημασία βέβαια απλά για την ιστορία. Λίγο φαγητό, μια μπύρα και η νύχτα εκείνη τη μέρα έπεσε αρκετά νωρίς καθώς ήμασταν πραγματικά πολύ κουρασμένοι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mikrh tsopana]

Η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται

Ο προγραμματισμός ήταν αρκετά δύσκολος. Οι πληροφορίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο είναι πολύ λίγες συγκριτικά με ό,τι είναι συνηθισμένος ο –όπως λέει και ο αδερφός μου- αλλοτριωμένος δυτικός άνθρωπος και η γλώσσα δε βοηθάει καθόλου. Η οργάνωση αφέθηκε σε 2-3 άτομα και αποφασίστηκε το εξής πλάνο:

Εν τέλει συνειδητοποιήσαμε ότι το πλάνο είχε τρύπες και έγιναν φυσικά κάποιες τροποποιήσεις “en vivo y en directo” όπως λεν και στο χωριό μου.


Η πτήση ήταν πρωινή και οι μισοί από μας δεν είχαμε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ ενώ οι άλλοι μισοί είχαν κοιμηθεί ελάχιστα. Αυτό που θέλαμε ήταν να φτάσουμε ήσυχα, αναίμακτα, χωρίς καθυστερήσεις. Η πτήση με τη wizzair ήτο ακριβής, ο έλεγχος γρήγορος και οι δύο βαλίτσες μας περίμεναν ήδη στον κινούμενο ιμάντα. Ρίξαμε μια ματιά στο αεροδρόμιο, μιας και το τελευταίο βράδυ προβλεπόταν να το περάσουμε εκεί. Ήταν μικρό, με μόλις μία καφετέρια και τα γνωστά μαγαζιά για συνάλλαγμα κλπ. Βγαίνοντας ψάχναμε το βανάκι της Georgian Bus για να πάμε στο Batumi. Ο οδηγός μας έκανε νόημα πως τα εισιτήρια τα βγάζουμε από μέσα και με μόλις 15 Λάρι το άτομο είχαμε τα εισιτήρια και από μία κάρτα sim έκαστη και έκαστος. Στο βανάκι ήμασταν μονάχα εμείς και ένας ακόμη τύπος, πέραν του οδηγού. Λόγω του ότι ήμασταν μάλλον αρκετά άτομα για τα δεδομένα τους, τις περισσότερες μετακινήσεις τις κάναμε είτε πριβέ είτε με 1-2 άτομα ακόμη.


Στο δρόμο κάποιοι κοιμήθηκαν. Προσωπικά δε μπορώ να κοιμηθώ υπό νορμάλ συνθήκες, πόσο μάλλον όταν η διαδρομή περιλαμβάνει ορεινούς καταπράσινους όγκους, οι οποίοι αν και προτιμώ το γυμνό (για τα βουνά πάντα) θύμιζαν τροπικό τοπίο,και σπίτια κάπως περίεργα, όλα με πολλά μεγάλα παράθυρα και εξωτερικές σκάλες, αραιά τοποθετημένα ανάμεσα σε αχανείς άφραχτες εκτάσεις. Η οδήγηση ήταν άθλια και δε μπορούσαμε παρα να τη σχολιάζουμε ακατάπαυστα.


Κάπου στο δίωρο άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Το σπίτι στο Batumi είχα αναλάβει να το κλείσω εγώ όμως δεν είχα προηγούμενη εμπειρία με airbnb και ενταξει ήμουν ήδη κάπως νευριασμένη που το μεγαλύτερο βάρος της οργάνωσης είχε πέσει και πάλι πάνω μου που δεν πολυασχολήθηκα, το έκλεισα και ούτε μίλησα με τον ιδιοκτήτη ούτε τίποτα. Δε φανταζόμουν βέβαια ότι αυτό θα μου γυρίσει μπούμερανγκ. Οι κάρτες που μας είχε δώσει η υπάλληλος της Georgian Bus δε λειτουργούσαν και δε συνέφερε με τίποτα να συνδεθώ στο ίντερνετ από δεδομένα. Πώς θα ήξερε ο ιδιοκτήτης ότι ερχόμαστε;


Η ώρα περνούσε γρήγορα και ακόμη πιο γρήγορα προσπερνούσε ο οδηγός τα αυτοκίνητα, σε στροφές και με αυτοκίνητα στο απέναντι ρεύμα. Ήμασταν εν δυνάμει νεκροί. Και ενώ οι άλλοι ανησυχούσαν για τις ζωές τους εγώ, που ήμουν συνηθισμένη από την οδήγηση λόγω λατινικής Αμερικής, ανησυχούσα για τη βραδινή μας διαμονή. ΑΝ ξημερώναμε δηλαδή. Φτάνουμε στο Batumi και ο οδηγός λέει κάτι στα Γεωργιανά και μας κοιτάει. Καταλαβαίνουμε ότι θέλει να του πούμε τη διεύθυνση. Εκεί πετάγεται και ο μουγκοθόδωρας συνεπιβάτης μας, ο οποίος εν τέλει ήταν είτε Γεωργιανός που είχε κάνει Ελλάδα στο παρελθόν(άποψη τσοπάνας) είτε Έλληνας που κάνει Γεωργία(άποψη των υπολοίπων). Με τα πολλά του λέω τη διεύθυνση. Μου λέει, 30 λάρι. Λέμε ναι. Κι εδώ ξεκινά η παράσταση. Κυρίες και κύριοι, αλήτες κι αλήτισσες, νεράιδες και παλληκάρια, παρακαλείστε να κλείσετε τα κινητά σας, να αποσυνδέσετε τις βόμβες, να κρύψετε τα ραβδιά σας και να συγκεντρωθείτε στο θέαμα.


Η πόλη δε φαινόταν ούτε μεγάλη ούτε όμορφη. Εντάξει, κάθε πόλη είναι όμορφη αλλά υπάρχουν ομορφιές και ομορφιές. Ε αυτή ήταν στις δεύτερες. Είχε περάσει περίπου μία ώρα και είχαμε κάνει το γύρο της πόλης 2-3 φορές. Ο οδηγός είχε συγκεκριμένη τακτική που απ’ότι φαίνεται δεν απέδιδε. Πλησίαζε αρκετά στο λιμάνι, απομακρυνόταν, έκανε κάτι κύκλους, σταματούσε να ρωτήσει όλους τους περαστικούς και ξαναγυρνούσε στο λιμάνι. Οι πρώτες υποψίες είχαν αρχίσει κι εγώ έσπευδα να τους καθησυχάσω όλους. «’Αντε καλέ, να δείτε που ο οδηγός δεν είναι ντόπιος και δεν τα ξέρει. Αφού το είδα γω, κέντρο καράκεντρο είναι το σπίτι. Και τί σπίτι! Σπιταρώνα! Τί; Αν μίλησα με τον ιδιοκτήτη; Ε, βασικά η κράτηση είναι επιβεβαιωμένη. Ναι σας λέω! Αφού το είδα και στο e-banking, μου ‘χει πάρει τα λεφτά. Τί έλεγαν οι κριτικές για το σπίτι; Ε, χμμ, να, δεν είχε κριτικές. Γενικά δεν είχε καμία προηγούμενη κράτηση! Αν πάω καλά; Ήθελα απλώς να δώσω την ευκαιρία σε έναν νέο ενοικιαστή.»


Ο οδηγός, εμφανώς νευριασμένος σταματάει. Είχαμε κλείσει μία ώρα κάνοντας επανάληψη τις οδούς της πόλης και η δική μας οδός πουθενά. Βγαίνει από το βανάκι. Να δείτε που θα μας παρατήσει. Μου λέει κάτι. Του δείχνω τη διεύθυνση στο κινητό. Μου παίρνει το κινητό και φεύγει. Εγκεφαλικό. 12 ανθρώπινα και 2 τσοπανίσια μάτια τον παρακολουθούν από το παράθυρο. Δείχνει το κινητό σε έναν ταξιτζή. Πάει το κινητάκι μου! Τον πληρώνει κιόλας. Κανονικά ο ταξιτζής δε θα έπρεπε να τον πληρώσει για να αγοράσει το κινητό μου; Περίεργα το έχουν εδώ στον Πόντο!


Ο οδηγός μπαίνει πάλι στο βανάκι, με φωνάζει και μου δίνει το κινητό μου. Ανακούφιση. Ο ταξιτζής βάζει μπρος, βάζει μπρος και ο δικός μας. Τον είχε πληρώσει για να τον οδηγήσει στη διεύθυνση. Ταριφς οβ δε γουόρλντ-σταθερή αξία! Μετά από μία 10λεπτη οδήγηση έντρομο το μάτι μου παίρνει την οδό που ψάχναμε. Κοριτσάρα μου πας καλά; Έχεις να κοιμηθείς 30 ώρες, να φας 20 ώρες, έχεις στον οργανισμό σου καμπόσα λίτρα μπύρας που ένα ένα ζητάνε να βγουν και δε χαίρεσαι που επιτέλους φτάνεις. Δώστε μου μισό λεπτό και θα σας εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα.


Αν και δεν ήθελα να το παραδεχτώ, είχαμε φύγει αρκετά από το κέντρο της πόλης. Επίσης, ο κόσμος ήταν λίγο περίεργος. Η συνοικία φαινόταν αρκετά φτωχική και άρχιζαν να ακούγονται ψύχραιμες εκφράσεις του στυλ «Θα μας σφάξουν!» που όσο κι αν έσπευδα να διαψεύσω και να υπενθυμίσω σε όλους ότι δηλώνουν περίτρανα οπαδοί της παρακμής άρα θα πρέπει να χαίρονται, δε μπόρεσα να τους καθησυχάσω. Α! Και τέλος, ο δρόμος δεν ήταν δρόμος. Ήταν χωματόδρομος που πλαισιωνόταν από ημιτελή σπίτια. Το δρόμο διέκοπταν κάθε λίγο έργα που δημιουργούσαν κάτι τεράστιες τρύπες στη μέση του και βουνά από χώμα και χαλίκι ακριβώς δίπλα τους. Είχα κι εκεί επιχείρημα!Ο δρόμος δίπλα από το σπίτι μου φτιάχτηκε κάπου στο 2002. Ναι αμέ, 10 χρόνια σε χωματόδρομο έπαιζα μήλα, τίποτα δεν έπαθα. Δεν έπιασε!! Έπαιζα και ψείρες. Τίποτα! Και αμπάριζα! Εκεί πήγα να κερδίσω μερικούς αλλά εν τέλει λύγισαν!


(Τσο)-Εντάξει είμαστε ακόμη στο 10(τυχαίρος αριθμός) μέχρι το 90 μπορεί να αλλάξει το σκηνικό!


Γέλια ακαθόριστης ψυχοσύνθεσης και διάθεσης ερέθισαν το τύμπανο του αφτιού μου. Είχαμε γίνει όλοι μια αγκαλιά, οι αγωνίες μας είχαν ενωθεί και οι σφυγμοί μας αυξανόταν μαζί με τους αριθμούς των σπιτιών. Όσο προχωρούσε το βανάκι το σκηνικό κάπως βελτιωνόταν- τουλάχιστον δεν έκανε γκελ κάθε τρεις και λίγο ήτοι δεν υπήρχαν πλέον τρύπες- αλλά ο χωματόδρομος χωματόδρομος. Η μηχανή σβήνει. Έπαθε βλάβη; Πού τέτοια τύχη! Είχαμε απλώς φτάσει στο μαγευτικό προορισμό μας. Ο οδηγός απηυδισμένος μας κάνει νόημα να κατέβουμε, να πάρουμε τα μπογαλάκια μας και να μη μας ξαναδεί ποτέ στα μάτια του. Του λέμε να περιμένει γιατί δε μπορεί, έχει γίνει κάποιο λάθος.


Όλα τα βλέμματα πάνω μου, ένιωθα σα σταρ! Τί χαρά!


-Τον Οτάρ θέλω.

Έρχεται ένας που μου το παίζει Οτάρ. Του λέω δεν είσαι αυτός που έκλεισα το σπίτι.

-(ακαταλαβίστικα γεωργιανά)

-(χαμόγελο τσοπάνας-άγριο βλέμμα υπολοίπων)

-Γκαβαρίτσι παρούσκι;(μιλάς ρωσικά)

-Τσουτ τσουτ(Λιγάκι). Τρομάρα μου!

-(ακαταλαβίστικα ρωσικά)

-(χαμόγελο τσοπάνας-άγριο βλέμμα υπολοίπων)

Νί γκαβαριού παρούσκι(δε μιλάω ρωσικά). (Αυτός ο διάλογος έμελλε να γίνει η ρουτίνα της τσοπάνας για τις επόμενες μέρες).

-Ρεκονστρουξιόν, ρεκονστρουξιόν.

-(χαμόγελο τσοπάνας-άγριο βλέμμα υπολοίπων).


Ο τύπος με οδηγεί στον πάνω όροφο του σπιτιού. Μας ανοίγει η μάλλον γυναίκα του. Μαζί μου έρχονται ο Κώστας και η Αλεξία. Το σπίτι μοιάζει με το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό μου(ναι σ’αυτό το χωριό που μιλάμε και ισπανικά) μόνο που είναι λίγο πιο κιτς.


(τσο)- Ωραία αίσθηση. Βουκολικό μέρος! Ειδικά τα σεμεδάκια πάνω στην τηλεόραση του ’80 σου δίνουν την ευκαιρία να ταξιδέψεις στο χρόνο!

(Κώστας και Αλεξία)- Άγριο βλέμμα.


Η γυναίκα φαίνεται κάπως αναστατωμένη. Μας ζητάει κάποια λεφτά. Της λέμε έχουμε κάνει κράτηση και έχουμε πληρώσει ήδη. Ούτε που το κατάλαβε. Με κοιτάει και αρχίζει να μιλάει πιο γρήγορα και απ’το φως, στα ρωσικά.

-Νί γκαβαριού παρούσκι.

Κάνει το ίδιο και στον Κώστα και στην Αλεξία.

Τον εποικοδομητικό διάλογο διακόπτει κάθε τρεις και λίγο ένας υπόκωφος ήχος από τρυπάνι. Ο Κώστας και η Αλεξία έχουν φρικάρει μαζί τους κι εγώ αν και προσπαθώ να μην το δείξω.

Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια ή όπως λένε και στο χωριό μου “el que no corre vuela”. Ένας μεγάλος και αρκετά αργός υπολογιστής με windows xp (και στο χωριό μου τέτοιους είχαμε) ανοίγει και με καλεί να συνδεθώ για να τους δέιξω την κράτηση.


-Χεχε, να, δε θυμάμαι τον κωδικό.

-Κάνε υπενθύμιση και μπες στο μέηλ σου να τον πάρεις.

-Χεχε, ούτε κωδικό μέηλ θυμάμαι απ’έξω.

-(χαμόγελο τσοπάνας-άγριο βλέμμα υπολοίπων).


Κάπου εκεί μπαίνει ό Οταρ αλαφιασμένος φωνάζοντας ρεκονστρουξιόν.

Η γυναίκα ξεκινά να του λέει κάτι στα ρωσικά ακόμη πιο γρήγορα απ’ότι μιλούσε σε μας και εμείς αρχίζουμε να μιλάμε μεταξύ μας στα ελληνικά. Στο μεταξύ με ενημερώνουν απ’το κοντρόλ ότι το κοινό μου έξω απ’το σπίτι με ζητάει. Να δείτε που θα θέλει να με ευχαριστήσει!


Βγαίνω έξω. Η υποδοχή δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσε. Η φάση των νεύρων έχει φύγει και τώρα έρχεται ο βομβαρδισμός ερωτήσεων. Ο Οτάρ συνεχίζει να φωνάζει ρεκονστρουξιόν ρεκονστρουξιόν! Παίρνει κάποιον τηλέφωνο και μου το δίνει να μιλήσω (ήταν σύνηθες φαινόμενο όπως θα συνειδητοποιούσαμε στη συνέχεια όλοι να έχουν ένα γνωστό που να μιλάει αγγλικά και να τον παίρνουν για να του πούμε τί θέλουμε πια και φωνάζουμε τόσο). Του λέω πώς έχει το πράμα και το μεταφέρει στον Οτάρ. Σε 2 λεπτά ο αγγλομαθής κύριος(κελεπούρι κορίτσια) είναι εκεί μαζί με τη μερσέντα του και μου λέει ότι όχι δεν έχουμε κάνει κράτηση. Στο μεταξύ τον κοιτάω και κοιτάω και τη φωτο του airbnb που την εχω κάνει screenshot και βλέπω ότι αυτός είναι ο πραγματικός Οτάρ. Του λέω είσαι ο Οτάρ μου λέει δεν είμαι βρε είσαι βρε δεν είμαι. Σκάνε και οι γείτονες να μας πούν στα Γεωργιανά ότι δεν είναι αυτός ο Οτάρ και ότι ο Οτάρ είναι ο τύπος «ρεκονστρουξιόν ρεκονστρουξιόν» χώνονται και οι δικοί μου και αρχίζουν να φωνάζουν και να μην τα πολυλογώ πολύ ωραία περάσαμε. Έφυγε και η πείνα έφυγε και η νύστα, όλα έφυγαν. Ο κύριος κελεπούρης μου ζητάει τα πειστήρια ότι έχω κάνει κράτηση, εγώ ίντερνετ στο κινητό δεν και μου δίνει το δικό του υπερσύγχρονο κινητό, παράδοξο για τα δεδομένα της χώρας(να δείτε που θα ασχολούνταν με τίποτα παράνομα εμπόρια ο κύριος κελεπούρης). Με τα πολλά συνδέομαι στο gmail από το κινητό του (και δεν αποσυνδέθηκα ποτέ) αλλά στο airbnb για κάποιο λόγο δε μπορώ να μπω. Ο Οτάρ θυμάται να με καλέσει μέσα στο γραφείο του που είχε κι εκεί υπολογιστή πιο σύγχρονο από αυτόν του σπιτιού και πάμε εγώ και αυτός μέσα. Με το που μπαίνω και πατάω airbnb βγαίνει προφανώς το δικό του airbnb και βλέπω κυκλάκι(=ένα αδιάβαστο μήνυμα). Τον κοιτάω να δω αν κοιτάει. Κοιτάει κοιτάει. Πατάω στο κυκλάκι και βλέπω φάτσα φόρα την εαυτή μου να τρώει βατόμουρα και κάτι να γράφει στα γεωργιανά. Ε κι εκεί το μυστικό ξεδιαλύνεται και για τους δυό μας. Εγώ καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν είχε δει την κράτηση και δε μπορούσαμε να μείνουμε(κρίμα!) γιατί έκανε στο σπίτι ρεκονστρουξιόν ρεκονστρουξιόν και αυτός μόλις μαθαίνει ότι ναι, έχω κάνει κράτηση.


Και τώρα τί; Τα λεφτά φυσικά και δε θα μας δεις ποτέ ξανά στη ζωή σου κύριε Οτάρι!

Πρόθυμα μας έδωσε τα λεφτά μαζί με τις κρατήσεις της airbnb και βγήκα έξω με τον αέρα της νικήτριας να ανακοινώσω τα χαρμόσυνα. Αποφασίζουμε να φύγουμε και μιας που έχουμε τα λεφτά να βρούμε ένα τίμιο χοστελάκι στο κέντρο να απλώσουμε τις αρίδες μας όταν ένας γείτονας βγαίνει και μας κάνει μια προσφορά 100 λάρι για το δικό του σπίτι. Όχι φίλε μου να μας λείπει το βύσσινο του λέμε και φεύγουμε όταν ωπ! Χιούστον έχουμε πρόβλημα! απορούμε πώς θα φύγουμε από αυτό το λαβύρινθο. Πετάγεται ένας φίλος του Οτάρ με υπερτρομακτική φάτσα αλλά καρδιά μικρού παιδιού(συμπέρασμα τσοπάνας για να ελαφρύνει το κλίμα) και μας κάνει υπερπροσφορά 5 λάρι για να μας πετάξει όλους στο κέντρο. Μπαίνουμε μέσα, χαιρετάμε τον Οτάρ ο οποίος μας λέει «παρντόν»(το μιλάει το ξενόγλωσσο ο άτιμος) και την κάνουμε. Ομόφωνα αποφασίστηκε ότι η κατάστασή μας χρήζει τροφής και έτσι αποφασίζουμε να μπούμε στο πρώτο μαγαζί που βρίσκουμε, τα Goodys της Γεωργίας. Δίνοντας ένα ρεσιτάλ καταναλωτισμού πηρα(με) ό,τι υπήρχε γραμμένο στον κατάλογο παίρνοντας μια πρώτη κακή γεύση από τη γεωργιανή γαστρονομία. Στο μεταξύ η Ελίζα σπεύδει να με ευχαριστήσει που είχα την υπομονή να συνεννοηθώ τόση ώρα-επιτέλους κι ένας άνθρωπος που το εκτίμησε! Τί; Δε θέλετε να πάτε ταξίδι μαζί μου; Ε, καλά....

Χατσαπούρι-σα να λέμε πεϊνιρλί με αβγό. Στην πραγματικότητα είναι νόστιμο αλλά φάγαμε τη χείριστη και πλέον λιπαρή εκδοχή του.

Σούπα με Χινκάλι. Είχε μέσα κιμά και αποφεύγω τους κιμάδες απ'έξω. Βγαίνει και σε βερσιόν με μανιτάρια με τυρί και νομίζω με σπανάκι. Κρίμα που δεν του έδωσα δεύτερη ευκαιρία.

Τελικά η πόλη δεν ήταν άσχημη όπως πιστεύαμε κατα τη διάρκεια της βόλτας μας με το βανάκι.

 

[Travelstoryteller]

Καλώς την με την καινούργια της περιπέτεια! Αγαπάμε Τσοπάνα, αγαπάμε φύση και παρακμή και κυρίως αγαπάμε παρακμή, περιπέτεια και το αναπάντεχο! Ας τους να λένε τσοπάνα μου. Και εμένα τέτοια μου λένε και δεν με παίζουν πια αλλά όλο και θυμούνται τα ταξίδια που τους οργάνωσα και δεν σταματούν να διηγούνται τις περιπέτειες τους! Αφού επιστρέφουν ζωντανοί να τα διηγηθούν τι παραπονιούνται μου λές;;; Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Δεν παιζεσαι παιδακι μου δεν παιζεσαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

 

[mikrh tsopana]

Χαχαχα σας ευχαριστώ κουρίτσαααα!!

Πλέον το δηλώνω εξ'αρχής, ταξίδι με τσοπάνα είναι τζάμπα πράμα αλλά έχει ταλαιπώρια!
@Travelstoryteller ακριβώς αυτό!Απ'τις πιο δυνατές αναμνήσεις του ταξιδιού που τη λέμε συνέχεια και γελάμε είναι εκείνη που η αγωνία είχε φτάσει στο πίκ καθώς περνούσαμε ένα ένα τα νούμερα μέχρι να φτάσουμε στη "σπιταρώνα" μας!

 

[dpapatsimpas]

Ειμασταν Πρωτομαγια Τιφλιδα,απιστευτος,διαφορετικος προορισμος,σιγουρα αξιζει ενα 3ημερο

 

[oanna mpourletou]

Ειμασταν Πρωτομαγια Τιφλιδα,απιστευτος,διαφορετικος προορισμος,σιγουρα αξιζει ενα 3ημερο[/QUOTEμη μεινουμε εκει γιατι εχουμε πικραν πειρα

μη μεινουμε εκει γιατι εχουμε πικραν πειρα με το τελειωμα των ιστοριων

 

[mikrh tsopana]

Λίγη ακόμη ταλαιπωρία

Το Batumi Surf Hostel βρισκόταν πολύ κοντά στα γεωργιανά Goody’s κι έτσι δε χρειάστηκε να περπατήσουμε πολύ. Στην υποδοχή βρισκόταν ένα παιδί ακαθόριστης ηλικίας (από 15 μέχρι 30) και ακαθόριστης προελεύσεως (μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ) με πολύ σερφοστυλάκι μας υποδέχτηκε και μας υπέδειξε τα δωμάτιά μας. Εντάξει δεν ήταν και το καλύτερο χόστελ που έχω πάει αλλά έτσι όπως ήμασταν εκείνη τη στιγμή φάνταζε παραδεισένιο. Κάποιες διαφωνίες ως προς το τί θα κάνουμε, αν θα κοιμηθούμε τώρα για να ξυπνήσουμε το βραδάκι ή αν θα το πάρουμε σερί μα πριν προλάβουμε να καταλήξουμε κάπου βυθιστήκαμε όλοι συγχρονισμένα στη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας (δηλαδή στον ύπνο). Όλοι και όλες εκτός από την Ελίζα η οποία για κάποιο λόγο σε όλο το ταξίδι κοιμόταν τελευταία και ξυπνούσε πρώτη.


Μετά από ένα 3ωρο περίπου ξυπνήσαμε κάπως πιο κοιμισμένοι από πριν και αποφασίσαμε να κάνουμε τη βραδινή μας βόλτα για να ελέγξουμε την περιοχή, μιας και ήταν Σάββατο. Η πόλη άδεια, το μπαρ που μας πρότεινε ο ακαθόριστος τύπος είχε κλείσει κι έτσι μετά από κάποιες γύρες στο κέντρο αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μπαρ που είχε κόσμο. Η νυχτερινή ζωή είναι για μένα δυστυχώς ή ευτυχώς σημαντικο κριτήριο και η Γεωργία δεν έλεγε πολλά σ’αυτό το κομμάτι ομολογουμένως. Παρόλαυτα το μαγαζί είχε όμορφα διακοσμημένα τα τραπέζια του και κάποιες διόλου αδιάφορες εικαστικές παρεμβάσεις που σε συνδυασμό με τη φθηνή μπύρα (στον πόλεμο μπύρα vs κρασί τάσσομαι ξεκάθαρα και με πλήρη συνείδηση των πράξεών μου υπέρ της μπύρας) έκαναν πιο ευχάριστη τη βραδινή μας έξοδο. Δυστυχώς το μαγαζί έκλεινε, το ίδιο και τα μάτια μου βέβαια. Κάποιοι κατευθύνθηκαν προς αναζήτηση τροφής, η Αλεξία είχε ήδη πάει για ύπνο κι εγώ με την Ελίζα κάναμε μια επίσκεψη στο μίνιμάρκετ για να τσιμπήσουμε κάτι. Το γιαούρτι έκατσε σα πέτρα στο τσοπανίσιο μου στομάχι κι έτσι βαριά κι ασήκωτη βυθίστηκα για άλλη μια φορά σε ύπνο βαθύ.


Το πρωί έμαθα πως οι υπόλοιποι εντόπισαν αρκετά κοντά στο χόστελ ένα μαγαζί που έφτιαχνε shawarma η οποία λένε ότι ήτο εξαιρετική. Το φαγητό αυτό έμελλε να είναι το κυρίως γεύμα αρκετών σε σχεδόν όλο το ταξίδι. Συνεχίζοντας λοιπόν με τα του φαγητού, καθίσαμε σε ένα πολύ ζεστό μαγαζάκι για πρωινό. Εδώ να αναφέρω, σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη καταλάβει, ότι η σχέση μου με την τουαλέτα για το number 2 είναι μια σχέση μίσους και πάθους που εκτός από ένταση και φλόγα έχει και τακτικότητα και συνέπεια και κυρίως συχνότητα. Να το πω πιο απλά το πρωί με το που ξυπνήσω άντε στο πρώτο μισάωρο, αν δεν επισκεφτώ την τουαλέτα, πάει να πει ότι έχει αναστηθεί ο Καποδίστριας, ότι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα πάρει πίσω την Πόλη και άλλοι τέτοιοι αστικοί μύθοι. Το σιγουράκι μου λοιπόν ήταν ότι κάθομαι αφήνω τα μπογαλάκια μου πίνω μια τζούρα καφέ και φεύγω για τη νεκρανάσταση. Ελάτε όμως που το μαγαζί δεν είχε τουαλέτα. Ναι! Καλά ακούσατε. Ολόκληρο μαγαζί εστίασης και δεν είχε τουαλέτα! Και τί έκανε η τσοπάνα κυρίες και κύριοι γι αυτό; Παρήγγειλε έναν αμερικάνο και όλο τον κατάλογο σε φαγητό! Και όπως θα μαντεύετε μετά έφυγε τρέχοντας για το χόστελ.


Μετά τη συνεδρία το μενού είχε επίσκεψη στο βοτανικό κήπο που ήταν και ο κύριος λόγος που επιλέξαμε να επισκεφτούμε το Μπατούμι, πέραν του ότι θέλαμε να δούμε όπωσδήποτε και μια παραθαλάσσια πόλη. Ο οδηγός μας έκλεψε για ακόμη μια φορά στα εισιτήρια αλλά μικρό το κακό, πληρώσαμε την είσοδο και ξεχυθήκαμε για τον μεγάλο βοτανικό κήπο με τα τροπικά φυτά και την όμορφη θέα.


Η βόλτα στο Mtsvane-Kontskhi διήρκησε αρκετά δεδομένου ότι η έκταση είναι αρκετά μεγάλη και με ποικιλλομορφία ως προς τα είδη φυτών και ανθέων. Το τοπίο ήταν όμορφο και απρόσμενα «τροπικό» αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω όμως, δε νομίζω να επισκεπτόμασταν αυτή την πόλη που δε μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα.


Από το μέρος όπου μας υπέδειξαν βρήκαμε ένα βανάκι και αρχίσαμε δια του κινητού να κάνουμε παζάρια για να φτασουμε στην Τιφλίδα. Γενικά χαρήκαμε αρκετά που καταφέραμε να πετύχουμε την τιμή που θέλαμε (125 λάρι συνολικά αν δεν απατώμεν) αλλά εν τέλει συνειδητοποιήσαμε ότι τα λεφτά δεν ήταν καθόλου λίγα για τα δεδομένα της χώρας. Η διαδρομή διήρκησε ~5 ώρες και ο οδηγός αποδείχτηκε συγγενής της Βίκυς της γκαζιάρας, σε βαθμό που οι μισοί φρίκαραν υπερβολικά. Κάθε τρεις και λίγο του έκαναν παρατήρηση να πάει πιο σιγά, αν και το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι συνεχόμενες προσπεράσεις στις στροφές και μάλιστα με οχήματα από την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που οι ίδιοι μάλλον θεωρούν φυσιολογικό. Ο οδηγός δε μιλούσε γρι αγγλικά προφανώς και αφού δοκίμασε τα πάντα, απ’ το να χαμηλώσει το –ρεγκετόν-στυλ-ντεσπασίτο ράδιο μέχρι να ανοιγοκλείσει 30 φορές τα παράθυρα έπαιξε το μεγάλο του χαρτί και πήρε τηλέφωνο μια αγγλομαθή γυναίκα. Η τσοπάνα κλήθηκε να μεταφέρει τις ανησυχίες ολόκληρης της παρέας στη δύσμοιρη τούτη γυναίκα που έπρεπε στις 3 τα ξημερώματα να μιλάει με μια βοσκοπούλα και αυτή με τη σειρά της εξέφρασε τις ανησυχίες στο Ραϊκόνεν της Γεωργίας. Αφού χαμογέλασε όλο σιγουριά ότι θα αφήσει τους πελάτες ευχαριστημένους, χαμήλωσε ταχύτητα για τα επόμενα 3 λεπτά και μετά συνέχισε όλο χάρη να πετά στον ουρανό εεε στον κακοτράχαλο γεωργιανό δρόμο.


Κατα τις 5 το πρωί λοιπόν φτάνουμε σε έναν έρημο δρόμο όπου ο κυρ-οδηγός σταματά και μας λέει ότι φτάσαμε και ότι πρέπει να πάρουμε από εδώ έναν απ’τους φίλους του τους ταρίφες για να μας πάει κέντρο. Μα μου εμείς του λέγαμε ότι μας πήρε απ το κέντρο του Μπατουμίου άρα να μας πάει στο κέντρο της Τιφλίδας παρακαλώ ανένδοτος αυτός, απειλητικοί οι συνάδελφοι έτοιμοι να μας πιούν το αίμα, ζητώντας μας σχεδόν όσα λεφτά πληρώσαμε για 5 ώρες για διαδρομή 10 λεπτών. Όχι ευχαριστούμε εμείς όλο πείσμα, βρε πάρτε δε θα βρείτε καλύτερα αυτοί, η επιμονή έγινε εκνευρισμός από αμφότερες τις πλευρές οπότε ξεκίνησαν οι φωνές και οι προσπάθειες από εμάς να βρούμε άλλα ταξί. Οι κύριοι όμως δεν παρέδιδαν τα όπλα, έλεγαν κάτι σε όλους αυτούς που μας έκαναν μια σχετικά λογική προσφορά και οι δεύτεροι έφευγαν χωρίς να συνεργαστούμε. Δε ξέρω αν όλο αυτό είναι κάποιος άτυπος κανόνας, αν ήταν τα ταξί-γκέτο ή ο,τιδήποτε αλλά χρυσή συμβουλή, αν πάρετε βανάκι(μασρούτκα) από τη Γεωργία διασαφηνίστε από την αρχή που θα σας αφήσει. Με τα πολλά βρήκαμε έναν καλό όπως πιστεύαμε άνθρωπο να μας πάει με σχετικά λίγα χρήματα ( που και πάλι απ’ότι μάθαμε μετά καθόλου λίγα δεν ήταν) και ο κύριος αφού μας άφησε έξω από το χόστελ όπου θα μέναμε το 1ο βράδυ (τα υπόλοιπα θα παίρναμε airbnb απλά λόγω μιας ασυνεννοησίας το 1ο ξεμείναμε) ανέβηκε μαζί μας μέχρι την πόρτα. Όταν άνοιξε η κοπέλα που ήταν στη ρεσεψιόν της είπε κάτι στα γεωργιανά, το πρόσωπο της κοπέλας κάπως άλλαξε κι εμείς ανησυχήσαμε ότι κάτι συμβαίνει. Μίλησαν για λίγο, η ρεσεψιονίστ πήρε ένα τηλέφωνο και ύστερα από λίγο ο ταξιτζής έφυγε. Τότε η κοπέλα μας είπε ότι ο τύπος της είπε ότι είχε συμφωνία με το αφεντικό του χόστελ να μας μεταφέρει και να τα πληρώσουν αυτοί και ότι ήθελε τα λεφτά, κάτι που φυσικά δε συνέβαινε. Η ώρα είχε περάσει και όλοι έσπευσαν να κοιμηθούν εκτός από τη μικρή τσοπάνα, η οποία για ακόμη μία φορά έμελλε να κάνει ολονυχτία στην τουαλέτα, επιβεβαιώνοντας το χρυσό κανόνα ότι για να πάει καλά ένα ταξίδι, πρέπει να συνοδεύεται από διάρροια.

Η όμορφη διακόσμηση στους τοίχους του μπαρ το πρώτο βράδυ.

Και το λάητ πρωινό το αμέσως επόμενο πρωί

Μέγκαντεθ λαίμαι.

Το τάβλι φαίνεται πως είναι σταθερή αξία.

Αρκετά γραφικός,

 

[mikrh tsopana]

Τιφλίδα vol.1: Αργά και βασανιστικά

7 νομά σ’ένα δωμά δεν είναι και λίγο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το πόση ώρα θέλει κάθε πρωί ο κάθε νομά για να κάνει τις βασικές του ανάγκες και να ετοιμαστεί. Αυτό συνέβη τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας, το επόμενο πρωινό στο airbnb όπου θα μέναμε για τις επόμενες τέσσερις ημέρες και αυτό θα συνέβαινε φυσικά και κάθε πρωί στη γεωργιανή πρωτεύουσα. Μέχρι λοιπόν και οι 7 νομά να ετοιμαστούν, να αφήσουν τα πράγματα και να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες καθώς το σπίτι είχε ομολογουμένως γούστο, είχε φύγει η μισή μέρα κι έτσι δεν είχαμε περιθώρια για τρέλες.

Το σπίτι

Απλά κατηφορίζοντας το δρόμο στον οποίο μέναμε και στρίβοντας σε κάποια στιγμή δεξιά όπου αρχίζει η «ανάβαση» μέσα από σκαλιά κυρίως, βρεθήκαμε σύντομα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο στο φρούριο Ναρικάλα, όπου θαυμάσαμε την πόλη από ψηλά, μένοντας λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο για να απολαύσουμε τη θέα με τον ποταμό Mtkvari και τη –διάσημη πλέον- σερβιετογέφυρα να κλέβει τις εντυπώσεις. Κατεβαίνοντας στην παλιά πόλη είδαμε διάφορα μαγαζάκια με πολύχρωμα κρεμαστάρια, που όπως μάθαμε και διαπιστώσαμε είναι καραμελωμένοι ξηροί καρποί με χρώμα ας πούμε ζαχαροπλαστικής. Εντάξει δεν είναι και τιραμισού αλλά για τη λιγούρα ήταν ό,τι πρέπει.

Κατάβαση

Το γλυκό.

Και μιας και είπα λιγούρα, σα να είχαμε πεινάσει, οπότε κάναμε στάση σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια για να τσιμπήσουμε κάτι. Καθίσαμε σε ένα, δε θυμάμαι το όνομά του, φαινόταν αρκετά γκουρμεδιάρικο αλλά τελικά είχε απλά γκουρμεδιάρικες μερίδες και τίποτα άλλο. Η νυχτερινή ζωή τη Δευτέρα αυτή του Απρίλη δεν ήταν ό,τι πιο δυνατό έχουμε δει, για την ακρίβεια ψάχναμε και ψάχναμε στο γκουγκλ μαπς για να κάνουμε κύκλους κοντά στο σπίτι και να καταλήξουμε σε ένα μαγαζί στην πλατεία (Gorgasali θαρρώ πως λεγόταν) για καναδυό μπυρίτσες.

Το μαγαζί στο οποίο καθίσαμε.

Ντεμέκ γκουρμέ.


Ήταν απίστευτο αλλά ήταν το πρώτο βράδυ που δεν είχαμε περιπέτειες. Δεν είμαι σίγουρη αν μας άρεσε αυτή η ηρεμία, μάλλον όχι, αλλά δε θα έπρεπε να ανησυχούμε γιατί...


Δεύτερο πρωινό στην ευρασιατική πρωτεύουσα και το μέλλον διαγραφόταν θολό, σαν το νερό του βάλτου. Και τώρα που είπα νερό, καλέ, δεν έχουμε νερό; Συνειδητοποιήσαμε ότι είχε γίνει διακοπή νερού κάτι που δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την βραδυκίνητη ετοιμασία μας και κυρίως ανησυχούσε εμένα, τη βασίλισσα της πρωινής και όχι μόνο τουαλέτας. Με τα πολλά και μέχρι να φάμε και οι 7 νοματαίοι τα πρωινά μας (η τσο με ρέγουλα είχε κι ένα εντεράκι να προσέχει) τα οποία τα αγοράζαμε από τους τρεις(3) φούρνους στον ίδιο δρόμο στον οποίο μέναμε είχε πάλι φύγει σχεδόν η μισή μέρα. Να πω στο σημείο αυτό πως και στους 3 ας πούμε φούρνους δούλευαν κάτι γιαγιάδες και παρά το προχώ της ηλικίας τους το ψωμί και το τυρί μια χαρά είχαν μάθει να το λένε στα αγγλικά, οπότε φαντάζομαι ότι τα μαγαζιά είχαν τουριστοπερατζάδα. Προσωπικά έπαιρνα συνεχώς ένα φλατμπρεντ με τυρί αποφεύγοντας τις πομπώδεις και ριψοκίνδυνες επιλογές των συνταξιδιωτών μου, όπως ψωμί γεμιστό με φασόλια, σβαν και αυγό(ίου!).

Μας είχαν πει για ένα υπαίθριο παζάρι στις όχθες του ποταμού Mtskvane και πήγαμε να το ελέγξουμε ιδίοις όμασοι. Το παζάρι λάμβανε χώρα κατα μήκος της μίας από τις γέφυρες της πόλης και συνέχιζε στις όχθες του ποταμού. Στη διαδρομή υπήρχαν πάμπολλοι πίνακες από επίδοξους καλλιτέχνες, βινύλια και διάφορα διακοσμητικά αυτό όμως που μας έκανε εντύπωση είναι η σοβιετική παλιατζούρα και οι αντίστοιχες σοβιετόφατσες που τις πουλούσαν. Πάμπολλες εικόνες του Στάλιν, μπερέδες και σοβιετικές στολές, παλιές φωτογραφικές μηχανές, βιβλία στα ρωσικά ήταν μόνο μερικά από τα καλούδια που μείναμε να θαυμάζουμε. Γενικώς απ’ότι καταλάβαμε ό,τι είχε ο καθένας στο σπίτι το πουλούσε από ένα μαχαίρι ας πούμε μέχρι το πιγκάλ. Τα ασημικά πάντως δεν ήταν γυαλισμένα δε ξέρω αν ήταν άποψη ή όχι, μπορώ να πω πως ταίριαζε πάντως με το ύφος του όλου εγχειρήματος. Μετά από πολύωρη βόλτα και αγορά κάποιων σουβενίρ, καθίσαμε στην καφετέρια στις όχθες του ποταμού κάτω από τη γέφυρα πριν να ξεκινήσουμε για τη Fabrika.

Το χίπστερ εγχείρημα της Τιφλίδας δε μας ενθουσίασε ιδιαίτερα, καθίσαμε όμως αρκετή ώρα για να κάνουμε βόλτες σε μία πλατεϊτσα γεμάτη νέους, γεωργιανούς και αμιγώς δυτικούς, περιστοιχισμένη από μαγαζιά όπως μπυραρίες, μπουτίκ με ρούχα και φυσικά χίπστερ κουρεία(μπλιαχ). Απογοητευμένες και απογοητευμένοι φύγαμε για να φάμε την καθιερωμένη shawarma, το φθηνή και χορταστική επιλογή μας. Στην ουρά πιάσαμε κουβέντα με κάτι γεωργιανούς οι οποίοι μας είπαν ότι ο κατώτατος μισθός στη χώρα είναι τα 100 λάρι, δηλαδή περί τα 30 ευρώ. Δεν ξέρω αν κάτι καταλάβαμε λάθος, αλλά το ποσό αυτό είναι υπερβολικά μικρό, ειδικά σκεπτόμενοι πόσα είχαμε δώσει συνολικά τις προηγούμενες μέρες στις μεταφορές-μας είχαν κατακλέψει γαρ. Αφού φάγαμε τη shawarma μας, πήγαμε σε ένα μπαρ το οποίο είχαμε τσεκάρει στον γούγλη, το πιο εναλλακτικό που βρήκαμε στην περιοχή. Ήταν όμορφο, σε ένα χώρο τύπου γκαράζ. Το είχαμε επιλέξει για την υποτιθέμενη πανκ μουσική που θα έπαιζε, την οποία δεν έπαιξε ποτέ, έπαιζε όμως γενικά καλή μουσική και ο κόσμος ήταν αρκετά συμπαθητικός. Στα χάηλάητς του μαγαζιού, η επιλογή κανάτας μπύρας όπου για 10 –αν θυμάμαι καλά- λάρι έπαιρνες μια πλαστική κανάτα, όπως αυτές τις γιαγιάς στο χωριό, γεμάτη μπύρα.

 

[North66]

Ο τίτλος σου μου θύμισε τον πραγματικό fast & furious της Γεωργίας, τον εκλιπών Giorgi Tevzadze (έχει βιντεάκια του στο youtube).

Y.Γ. Mήπως φτάσανε οι Τούρκοι για σέλφις στο Σελανίκ και δεν το πήραμε είδηση; Να ετοιμάζουμε διαβατήρια;

 

[mikrh tsopana]

Δεν έχω ιδέα για τον συγκεκριμένο, απλά αν έχεις πάει Γεωργία, ε θα παρατήρησες ότι οδηγούν όντως σα να είναι στο Fast 'n' Furious.

 

[fenia42]

Θα τρελαθώ βρε αθεόφοβη! Έχεις κι άλλη ιστορία στα σκαριά! Μιλάμε,πιο ευχάριστο βράδυ δε μπορούσα φανταστώ ότι θα περάσω! Μακράν η πιο αστεία ιστορία σου! Κλαίω από τα γέλια!
ΥΓ με τα γαστρεντερολογικά σου δε δεν βλέπω να περνάς ούτε πάνω από την Ινδία