St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Bula)]Στα φιτζιανά [B]bula[/B
- Κεφάλαιο 3ο (Οι άνθρωποι των Φίτζι)
- Κεφάλαιο 4ο (Σαλαμάντα)
- Κεφάλαιο 5ο (Κεφαλοπνιγμοί στο Σάουαι-λάου)]Το σύμπλεγμα των νησιών [B]Γιασάουα[/B
- Κεφάλαιο 6ο (Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας και η ανακομιδή του λόβο)
- Κεφάλαιο 7ο (Savoir Vivre στα νησιά των Φίτζι)
- Κεφάλαιο 8ο (Λάι-Λάι και Βινάκα)
- Κεφάλαιο 9ο (Περίλυπος έστιν η ψυχή μου....)
Είμασταν σην περιοχή Ναμπουκέρου, στο νοτιά και τώρα κινήσαμε για το νησί Γιασάουα. Είναι το βορεινότερο αλλά και το μεγαλύτερο του συμπλέγματος, γι΄ αυτό και έδωσε σε αυτό το όνομά του.
Η αμμουδιά του πάλλευκη και το νερό... αυτό το νερό!!! Πώς να σας το περιγράψω? Πώς να σας ονοματίσω τις απίθανες αποχρώσεις του μπλε, του γαλανού, του πράσινου, του τυρκουάζ, του μενεξελί? Πώς να συνθέσω μια χρωματική εικόνα ανεπανάληπτης ομορφιάς? Και είναι οδυνηρό πολύ να ΄χεις μπροστά σου ένα οπτικό θαύμα και να αδυνατείς να το περιγράψεις.
Θαρρείς πως εδώ ο Δημιουργός δυναμιτίζει το φως. Το νερό έχει μια τέτοια διαύγεια που βλέπεις τις λεπτομέρειες του βυθού σαν να τον είχες στην παλάμη σου. Αυτό το νερό λατρεύουν τα κοράλλια και έχουν οργιάσει δημιουργώντας έναν υποθαλάσσιο κήπο.
Μουλιάζαμε στο νερό με τις ώρες, αποκλείοντας ακόμα και την ιδέα να εγκαταλείψουμε τον γαλάζιο παράδεισό μας.
Βλέπαμε το βαρκάκι μας να κάνει καμμιά δεκαριά διαδρομές πλοίο/παραλία κι όλο ξεφόρτωνε κιβώτια εκεί, πίσω από τους κοκοφοίνικες.
Ο Λουκ ο αχιμάγειρος μας θυμίζει την πείνα μας, σε άψογα ελληνικά!!!
Μαζεύουμε τα πράγματά μας, λες και ποιος θα μας τα έπαιρνε!!! Και κάνουμε κατά κοκοφοίνικα μεριά.
Στο πουθενά στήθηκε η χλιδή.
Κάτω από την μακρόστενη ψάθα που τη στήριζαν τέσσερις πρόχειροι στύλοι, σ΄ ένα μακρύ τραπέζι απλώνονταν φαγητά και σαλάτες, όλα στολισμένα με κατακόκκινους ιβίσκους.
«Παναγιά Παρθένα!!! Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας είμαστε» ψιθυρίζω και κάθομαι να γευτώ το πιο παράξενο γεύμα της ζωής μου, στην παραλία ενός έρημου (ήταν άραγε?) νησιού του νότιου Ειρηνικού. Τσιμπάτε με, μπας και ξυπνήσω!!!!
Μετά το φαγητό βαλθήκαμε να εξερευνήσουμε το νησί, μη τολμώντας ωστόσο να πολυαπομακρυνθούμε από την παραλία. Κανείς δεν μας τρόμαξε ποτέ. Αλλά....
Κάποιοι πήγαμε με τα πόδια στο απέναντι νησάκι, επωφελούμενοι από το φυρονεριά.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το σύμπλεγμα των νησιών Γιασάουα είναι μια τυπική ατόλλη, μια αποικία δηλαδή κοραλλιών, στα οποία εμείς εδώ περπατάμε και πέρα στις Μαλβίδες, στον Ινδικό ωκεανό κυκλοφορούν επάνω τους με αυτοκίνητα.
΄Ενα νέο προκλητήριο μας καλεί να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία του λόβο.
Το λόβο τό πρωτόδα στη Μπόρα-Μπόρα της Πολυνησίας. Και λόβο εστί λάκκος ξέρηχος στην άμμο της παραλίας, στρωμένος με καυτές πέτρες σκεπασμένες με φοινικόφυλλα, όπου τοποθετούνται ταψιά και κατσαρόλια με ψαρικά, κρεατικά και ζαρζαβατικά. Αυτά σκεπάζονται πάλι με φοινικόφυλλα και καυτές πέτρες και όλα μαζί καλύπτοναι από χοντρό καραβόπανο, κουκουλωμένο με μπόλικη άμμο. Τα υπόλοιπα αναλαμβάνει ο καυτός ήλιος του ισημερινού και, μέσα σε 7-8 ώρες το παραχωμένο φαγητό γίνεται λουκούμι.
΄Ολοι χαζέψαμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, αλλά είμασταν σίγουροι ότι πολύ πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η διαδικασία της... ανακομιδής.
Αφήσαμε κατά μέρος τα μαθήματα προς τα καλά παιδιά, και ριχτήκαμε ξανά στο κολύμπι πάνω ακριβώς στη χώνεψη.
Αν είναι να πεθάνει κανείς έτσι, ας το κάνει σε μιαν ατόλλη στον τροπικό του Αιγόκερω!!!
Το απόγευμα το σκαφάκι περιμάζεψε τους Ροβινσώνες. Προορισμός μας ένα κατοικημένο νησί, για να δούμε τους οικισμούς.
Μας υποδέχθηκε μια λαλίστατη φιτζιανή, στη Μεθοδιστική εκκλησιά της κοινότητας, που αποτελεί και τον «ομφαλό» σε κάθε χωριό. Μας εξήγησε τον καθημερινό τρόπο ζωής τους και ακολούθησε μια γύρα στον μικρό οικισμό. Σπίτια λιγοστά, καμωμένα από υλικά που έβρισκαν γύρω τους. Κορμούς δέντρων και χορτάρια. Τα έπιπλα μόνο τα απαραίτητα. ΄Ενα κρεββάτι, σκαμνιά και ένα σκοινί για να κρεμούν τα ρούχα τους, ελλείψει ντουλάπας.Στη μέση μια ανοικτή εστία φωτιάς κι έξω από την πόρτα ένας λάκκος για το λόβο της κάθε οικογένειας.
Παντού διάσπαρτες ολάνθιστες βοκαμβίλιες, ιβρίσκοι, κρότονες και δυσθεώρατα φοινικόδεντρα
Το νερό από πηγάδι. Γλυφό.
Οι γεροντότεροι στέκουν στα κατώφλια των καλυβιών τους και ρεμβάζουν καπνίζοντας. Παρακολουθούν από μακρυά τη γύρα μας.
Το χωριό είχε ησυχία. Οι άντρες δεν είχαν επιστρέψει από τις δουλειές τους και τα γυναικόπαιδα μας περίμεναν στην παραλία.
Είχαν στήσει πολύχρωμο παζάρι. Οι γυναίκες –που είχαν συναιτεριστεί- πουλούν τα δεκάδες χειροτεχνήματά τους σε τιμές αυστηρά ενιαίες, επ΄ ουδενί διαπραγματεύσιμες.
΄Οσα παζάρια άρχισαν, έπεσαν στο βρόντο.
Στο πλοίο μας περιμένει ο Ατού με καφέ και κέικ μπανάνας. Σε λίγο 3 φιτζιανοί πιάνουν θέση με τις κιθάρες τους απέναντι στον ήλιο και τραγουδούν το τέλος της ημέρας.
Εικόνες και ήχοι των τροπικών του Καρκίνου και του Αιγόκερω, νοσταλγικοί, ερωτικοί Εδώ έρχεσαι αισθηματικά μονάχος και φεύγεις ερωτευμένος. Αποκλείεται να μην την πάθεις.... αποκλειεται σας λέω..
Οι βάρκες ξανάπιασαν δουλειά
Μέσα στη νύχτα πλέουμε πάλι προς το νησί Γιασάουα. Κάποιες λάμπες θυέλλης ήδη λαμπυρίζουν. Η ατμόσφαιρα δροσερή και μυρουδιαστή.
Ο κάπταιν-Βάρα μας περίμενε στην ακτή με φορεμένα τα ντόπια ρούχα του. ΄Ενα μακρύ γαλάζιο σάρονγκ δεμένο γύρω από τη μέση, κι ένα ομοίομορφο πουκάμισο. Δίπλα του ένα κουλελέλι, το μουσικό αυτό όργανο που είναι πού συνηθισμένο στα νησιά του Ειρηνικού.
Στους δίσκους υπάρχουν ήδη κοκτέιλς και μεζεδάκια και η ομήγυρις ετοιμάζεται για την τυμβωρυχία. Το μισό πλήρωμα με φτυάρια απομακρύνει προσεκτικά την άμμο και το άλλο μισό παίζει και τραγουδά σκοπούς χαρούμενους. Σε λίγο καπνός και μοσχοβολιές ψητών γεμίζουν τον τόπο.
Η ανακομιδή του λόβο, έγινε επιτυχώς και πεντανόστιμα.
Φάγαμε το σύμπαν, τραγουδήσαμε στα φιτζιανά, κι εμείς δεν ξέρουμε τι, χορέψαμε και γραμμή πάλι κατά το πλοίο.
Αύριο το πρωί έχει μάθημα.
Η αμμουδιά του πάλλευκη και το νερό... αυτό το νερό!!! Πώς να σας το περιγράψω? Πώς να σας ονοματίσω τις απίθανες αποχρώσεις του μπλε, του γαλανού, του πράσινου, του τυρκουάζ, του μενεξελί? Πώς να συνθέσω μια χρωματική εικόνα ανεπανάληπτης ομορφιάς? Και είναι οδυνηρό πολύ να ΄χεις μπροστά σου ένα οπτικό θαύμα και να αδυνατείς να το περιγράψεις.
Θαρρείς πως εδώ ο Δημιουργός δυναμιτίζει το φως. Το νερό έχει μια τέτοια διαύγεια που βλέπεις τις λεπτομέρειες του βυθού σαν να τον είχες στην παλάμη σου. Αυτό το νερό λατρεύουν τα κοράλλια και έχουν οργιάσει δημιουργώντας έναν υποθαλάσσιο κήπο.
Μουλιάζαμε στο νερό με τις ώρες, αποκλείοντας ακόμα και την ιδέα να εγκαταλείψουμε τον γαλάζιο παράδεισό μας.
Βλέπαμε το βαρκάκι μας να κάνει καμμιά δεκαριά διαδρομές πλοίο/παραλία κι όλο ξεφόρτωνε κιβώτια εκεί, πίσω από τους κοκοφοίνικες.
Ο Λουκ ο αχιμάγειρος μας θυμίζει την πείνα μας, σε άψογα ελληνικά!!!
Μαζεύουμε τα πράγματά μας, λες και ποιος θα μας τα έπαιρνε!!! Και κάνουμε κατά κοκοφοίνικα μεριά.
Στο πουθενά στήθηκε η χλιδή.
Κάτω από την μακρόστενη ψάθα που τη στήριζαν τέσσερις πρόχειροι στύλοι, σ΄ ένα μακρύ τραπέζι απλώνονταν φαγητά και σαλάτες, όλα στολισμένα με κατακόκκινους ιβίσκους.
«Παναγιά Παρθένα!!! Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας είμαστε» ψιθυρίζω και κάθομαι να γευτώ το πιο παράξενο γεύμα της ζωής μου, στην παραλία ενός έρημου (ήταν άραγε?) νησιού του νότιου Ειρηνικού. Τσιμπάτε με, μπας και ξυπνήσω!!!!
Μετά το φαγητό βαλθήκαμε να εξερευνήσουμε το νησί, μη τολμώντας ωστόσο να πολυαπομακρυνθούμε από την παραλία. Κανείς δεν μας τρόμαξε ποτέ. Αλλά....
Κάποιοι πήγαμε με τα πόδια στο απέναντι νησάκι, επωφελούμενοι από το φυρονεριά.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το σύμπλεγμα των νησιών Γιασάουα είναι μια τυπική ατόλλη, μια αποικία δηλαδή κοραλλιών, στα οποία εμείς εδώ περπατάμε και πέρα στις Μαλβίδες, στον Ινδικό ωκεανό κυκλοφορούν επάνω τους με αυτοκίνητα.
΄Ενα νέο προκλητήριο μας καλεί να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία του λόβο.
Το λόβο τό πρωτόδα στη Μπόρα-Μπόρα της Πολυνησίας. Και λόβο εστί λάκκος ξέρηχος στην άμμο της παραλίας, στρωμένος με καυτές πέτρες σκεπασμένες με φοινικόφυλλα, όπου τοποθετούνται ταψιά και κατσαρόλια με ψαρικά, κρεατικά και ζαρζαβατικά. Αυτά σκεπάζονται πάλι με φοινικόφυλλα και καυτές πέτρες και όλα μαζί καλύπτοναι από χοντρό καραβόπανο, κουκουλωμένο με μπόλικη άμμο. Τα υπόλοιπα αναλαμβάνει ο καυτός ήλιος του ισημερινού και, μέσα σε 7-8 ώρες το παραχωμένο φαγητό γίνεται λουκούμι.
΄Ολοι χαζέψαμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, αλλά είμασταν σίγουροι ότι πολύ πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η διαδικασία της... ανακομιδής.
Αφήσαμε κατά μέρος τα μαθήματα προς τα καλά παιδιά, και ριχτήκαμε ξανά στο κολύμπι πάνω ακριβώς στη χώνεψη.
Αν είναι να πεθάνει κανείς έτσι, ας το κάνει σε μιαν ατόλλη στον τροπικό του Αιγόκερω!!!
Το απόγευμα το σκαφάκι περιμάζεψε τους Ροβινσώνες. Προορισμός μας ένα κατοικημένο νησί, για να δούμε τους οικισμούς.
Μας υποδέχθηκε μια λαλίστατη φιτζιανή, στη Μεθοδιστική εκκλησιά της κοινότητας, που αποτελεί και τον «ομφαλό» σε κάθε χωριό. Μας εξήγησε τον καθημερινό τρόπο ζωής τους και ακολούθησε μια γύρα στον μικρό οικισμό. Σπίτια λιγοστά, καμωμένα από υλικά που έβρισκαν γύρω τους. Κορμούς δέντρων και χορτάρια. Τα έπιπλα μόνο τα απαραίτητα. ΄Ενα κρεββάτι, σκαμνιά και ένα σκοινί για να κρεμούν τα ρούχα τους, ελλείψει ντουλάπας.Στη μέση μια ανοικτή εστία φωτιάς κι έξω από την πόρτα ένας λάκκος για το λόβο της κάθε οικογένειας.
Παντού διάσπαρτες ολάνθιστες βοκαμβίλιες, ιβρίσκοι, κρότονες και δυσθεώρατα φοινικόδεντρα
Το νερό από πηγάδι. Γλυφό.
Οι γεροντότεροι στέκουν στα κατώφλια των καλυβιών τους και ρεμβάζουν καπνίζοντας. Παρακολουθούν από μακρυά τη γύρα μας.
Το χωριό είχε ησυχία. Οι άντρες δεν είχαν επιστρέψει από τις δουλειές τους και τα γυναικόπαιδα μας περίμεναν στην παραλία.
Είχαν στήσει πολύχρωμο παζάρι. Οι γυναίκες –που είχαν συναιτεριστεί- πουλούν τα δεκάδες χειροτεχνήματά τους σε τιμές αυστηρά ενιαίες, επ΄ ουδενί διαπραγματεύσιμες.
΄Οσα παζάρια άρχισαν, έπεσαν στο βρόντο.
Στο πλοίο μας περιμένει ο Ατού με καφέ και κέικ μπανάνας. Σε λίγο 3 φιτζιανοί πιάνουν θέση με τις κιθάρες τους απέναντι στον ήλιο και τραγουδούν το τέλος της ημέρας.
Εικόνες και ήχοι των τροπικών του Καρκίνου και του Αιγόκερω, νοσταλγικοί, ερωτικοί Εδώ έρχεσαι αισθηματικά μονάχος και φεύγεις ερωτευμένος. Αποκλείεται να μην την πάθεις.... αποκλειεται σας λέω..
Οι βάρκες ξανάπιασαν δουλειά
Μέσα στη νύχτα πλέουμε πάλι προς το νησί Γιασάουα. Κάποιες λάμπες θυέλλης ήδη λαμπυρίζουν. Η ατμόσφαιρα δροσερή και μυρουδιαστή.
Ο κάπταιν-Βάρα μας περίμενε στην ακτή με φορεμένα τα ντόπια ρούχα του. ΄Ενα μακρύ γαλάζιο σάρονγκ δεμένο γύρω από τη μέση, κι ένα ομοίομορφο πουκάμισο. Δίπλα του ένα κουλελέλι, το μουσικό αυτό όργανο που είναι πού συνηθισμένο στα νησιά του Ειρηνικού.
Στους δίσκους υπάρχουν ήδη κοκτέιλς και μεζεδάκια και η ομήγυρις ετοιμάζεται για την τυμβωρυχία. Το μισό πλήρωμα με φτυάρια απομακρύνει προσεκτικά την άμμο και το άλλο μισό παίζει και τραγουδά σκοπούς χαρούμενους. Σε λίγο καπνός και μοσχοβολιές ψητών γεμίζουν τον τόπο.
Η ανακομιδή του λόβο, έγινε επιτυχώς και πεντανόστιμα.
Φάγαμε το σύμπαν, τραγουδήσαμε στα φιτζιανά, κι εμείς δεν ξέρουμε τι, χορέψαμε και γραμμή πάλι κατά το πλοίο.
Αύριο το πρωί έχει μάθημα.
Attachments
-
149,7 KB Προβολές: 4.833