St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Bula)]Στα φιτζιανά [B]bula[/B
- Κεφάλαιο 3ο (Οι άνθρωποι των Φίτζι)
- Κεφάλαιο 4ο (Σαλαμάντα)
- Κεφάλαιο 5ο (Κεφαλοπνιγμοί στο Σάουαι-λάου)]Το σύμπλεγμα των νησιών [B]Γιασάουα[/B
- Κεφάλαιο 6ο (Σαν Ροβινσώνες πολυτελείας και η ανακομιδή του λόβο)
- Κεφάλαιο 7ο (Savoir Vivre στα νησιά των Φίτζι)
- Κεφάλαιο 8ο (Λάι-Λάι και Βινάκα)
- Κεφάλαιο 9ο (Περίλυπος έστιν η ψυχή μου....)
Το πρωινό ήταν ασυνήθιστα σιωπηλό.
Σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα στον παράδεισό μας.
΄Ενας ένας που ερχόταν, έλεγε μέσα από τα δόντια του μια «καλημέρα» και καθόταν αμίλητος.
Το ίδιο σιωπηλό ήταν και το πάντα λαλίστατο πλήρωμα. Εμάς δικαιολογημένα να μας έχει επηρρεάσει το τέλος του ονείρου, αυτοί τι είχαν?
«Ατού» ρωτάμε «είχες τίποτε δυσάρεστα νέα από τους δικούς σου?»
«Όχι!!!» ξαφνιάστηκε. «Θα τους δω απόψε»
«Τότε τι μούτρα είναι αυτά άνθρωπέ μου? Θα τους δεις απόψε και δεν γελάς? Δεν χαίρεσαι?»
Ο Ατού τα ‘χασε.
«Να χαίρομαι? Πώς μπορώ? Σήμερα το απόγευμα θα χωριστώ από τους φίλους μου. Θα χωριστούμε από εσάς!!!»
Το ίδιο συναίσθημα είδαμε στα μάτια όλου του πληρώματος. Λυπόντουσαν που τελείωνε η εκδρομή μαζί μας
Μείναμε άναυδοι.
Τόμπολα! Πάλι οι πρώην «ανθρωποφάγοι» μας ρούμπωσαν. Τι ανθρωπιά, τι περίσσεμα καρδιάς!
Φτάναμε στο λιμάνι.
Το πλήρωμα, οι δικοί μας φιτζιανοί φίλοι μας αποχαιρετούσαν, με τον μόνο τρόπο που εκείνοι γνώριζαν. Τραγουδούσαν. Πήραν τις κιθάρες και έπαιζαν και τραγουδούσαν, και ξανά το τραγούδι του αποχαιρετισμού, και μετά άλλο ένα θλιμμένο και πάλι χαρούμενο. Τραγουδούσαν με τα μάτια βουρκωμένα.
Υπήρχαν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στην εσχατιά της γης.
΄Εμαθαν το «γεια και χαρά» στα ελληνικά και το φώναζαν.
Μπούλα!! Βινάκα!!!, απαντούσαμε στη γλώσσα τους
Είμαστε κιόλας στη στεριά
Φορτώνουμε βαλίτσες στο αυτοκίνητο.
Προορισμός μας το αεροδρόμιο για πτήση στην Αυστραλία κι απ΄ εκεί στην Παπούα.
Γυρίζουμε και ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στη Σαλαμάντα
΄Ολοι οι άντρες του πληρώματος στέκουν στη σκάλα και περιμένουν.
΄Ενας τελευταίος αποχαιρετισμός και ξεκινούμε.
Το λιμάνι κάνει ημικύκλιο, πάνω στο οποίο πορευόμαστε για να βγούμε στη δημοσιά. Η Σαλαμάντα φαίνεται ολοκάθαρα σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Πριν την τελευταία στροφή γυρίζουμε για μια ύστατη ματιά στο καράβι «μας»
Το φαντάζεστε?
Πάνω στο ψηλότερο κατάστρωμα του πλοίου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα παιδιά και μας κουνούν τα χέρια!!
Αρπάζουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας. Σάρπες, τζάκετς, ακόμα και χαρτοπετσέτες τα βγάζουμε από τα παράθυρα κινώντας τα δαιμονιωδώς.
«Μπούλα»!!! φωνάζουμε με την ελπίδα να μπορούσαν να μας ακούσουν
«Γειά σας!!! Γειά σας!!! Αντιλάλησε στο λιμάνι, ο ελληνικός αποχαιρετισμός από φιτζιανά χείλη.
Στο αεροδρόμιο για να μας περάσει η κατήφεια και η στεναχώρια, κάναμε αναδρομή στις όμορφες στιγμές μας στα Φίτζι.
«Σας άρεσε η πρωτεύουσα?»
«Α πα πα!!! Ένα μαύρο χάλι, τι χώμα ήταν αυτό!!»
«Σας άρεσαν τα νησάκια?»
«Ουυυυυ!» κραυγή ενιαία, θεώρατη
«Οι άνθρωποι?»
«Αχχχχ!!!» άντρες και γυναίκες ερωτοχτυπηθήκαμε από τα θεσπέσια ερωτικά αυτά πλάσματα.
«Ναι, αλλά έχουν και ένα παρελθόν» μας υπενθύμισε κάποιος και πατήσαμε τα γέλια, γιατί θυμηθήκαμε ότι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας αποτρέψουν από το ταξίδι μας στην Παπούα.
«Εκεί είναι άγριοι», μας έλεγαν. «Είναι ανθρωποφάγοι!!! Τρώνε ακόμα τους λευκούς. Γιατί γίνονται ταξίδια σε τέτοια μέρη?!!» αναρωτιώντουσαν
Κι εμείς γελούσαμε, γιατί για κει τραβάμε...
Για να συναντήσουμε εκείνο το «ακόμα»
Σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα στον παράδεισό μας.
΄Ενας ένας που ερχόταν, έλεγε μέσα από τα δόντια του μια «καλημέρα» και καθόταν αμίλητος.
Το ίδιο σιωπηλό ήταν και το πάντα λαλίστατο πλήρωμα. Εμάς δικαιολογημένα να μας έχει επηρρεάσει το τέλος του ονείρου, αυτοί τι είχαν?
«Ατού» ρωτάμε «είχες τίποτε δυσάρεστα νέα από τους δικούς σου?»
«Όχι!!!» ξαφνιάστηκε. «Θα τους δω απόψε»
«Τότε τι μούτρα είναι αυτά άνθρωπέ μου? Θα τους δεις απόψε και δεν γελάς? Δεν χαίρεσαι?»
Ο Ατού τα ‘χασε.
«Να χαίρομαι? Πώς μπορώ? Σήμερα το απόγευμα θα χωριστώ από τους φίλους μου. Θα χωριστούμε από εσάς!!!»
Το ίδιο συναίσθημα είδαμε στα μάτια όλου του πληρώματος. Λυπόντουσαν που τελείωνε η εκδρομή μαζί μας
Μείναμε άναυδοι.
Τόμπολα! Πάλι οι πρώην «ανθρωποφάγοι» μας ρούμπωσαν. Τι ανθρωπιά, τι περίσσεμα καρδιάς!
Φτάναμε στο λιμάνι.
Το πλήρωμα, οι δικοί μας φιτζιανοί φίλοι μας αποχαιρετούσαν, με τον μόνο τρόπο που εκείνοι γνώριζαν. Τραγουδούσαν. Πήραν τις κιθάρες και έπαιζαν και τραγουδούσαν, και ξανά το τραγούδι του αποχαιρετισμού, και μετά άλλο ένα θλιμμένο και πάλι χαρούμενο. Τραγουδούσαν με τα μάτια βουρκωμένα.
Υπήρχαν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στην εσχατιά της γης.
΄Εμαθαν το «γεια και χαρά» στα ελληνικά και το φώναζαν.
Μπούλα!! Βινάκα!!!, απαντούσαμε στη γλώσσα τους
Είμαστε κιόλας στη στεριά
Φορτώνουμε βαλίτσες στο αυτοκίνητο.
Προορισμός μας το αεροδρόμιο για πτήση στην Αυστραλία κι απ΄ εκεί στην Παπούα.
Γυρίζουμε και ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στη Σαλαμάντα
΄Ολοι οι άντρες του πληρώματος στέκουν στη σκάλα και περιμένουν.
΄Ενας τελευταίος αποχαιρετισμός και ξεκινούμε.
Το λιμάνι κάνει ημικύκλιο, πάνω στο οποίο πορευόμαστε για να βγούμε στη δημοσιά. Η Σαλαμάντα φαίνεται ολοκάθαρα σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Πριν την τελευταία στροφή γυρίζουμε για μια ύστατη ματιά στο καράβι «μας»
Το φαντάζεστε?
Πάνω στο ψηλότερο κατάστρωμα του πλοίου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα παιδιά και μας κουνούν τα χέρια!!
Αρπάζουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας. Σάρπες, τζάκετς, ακόμα και χαρτοπετσέτες τα βγάζουμε από τα παράθυρα κινώντας τα δαιμονιωδώς.
«Μπούλα»!!! φωνάζουμε με την ελπίδα να μπορούσαν να μας ακούσουν
«Γειά σας!!! Γειά σας!!! Αντιλάλησε στο λιμάνι, ο ελληνικός αποχαιρετισμός από φιτζιανά χείλη.
Στο αεροδρόμιο για να μας περάσει η κατήφεια και η στεναχώρια, κάναμε αναδρομή στις όμορφες στιγμές μας στα Φίτζι.
«Σας άρεσε η πρωτεύουσα?»
«Α πα πα!!! Ένα μαύρο χάλι, τι χώμα ήταν αυτό!!»
«Σας άρεσαν τα νησάκια?»
«Ουυυυυ!» κραυγή ενιαία, θεώρατη
«Οι άνθρωποι?»
«Αχχχχ!!!» άντρες και γυναίκες ερωτοχτυπηθήκαμε από τα θεσπέσια ερωτικά αυτά πλάσματα.
«Ναι, αλλά έχουν και ένα παρελθόν» μας υπενθύμισε κάποιος και πατήσαμε τα γέλια, γιατί θυμηθήκαμε ότι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας αποτρέψουν από το ταξίδι μας στην Παπούα.
«Εκεί είναι άγριοι», μας έλεγαν. «Είναι ανθρωποφάγοι!!! Τρώνε ακόμα τους λευκούς. Γιατί γίνονται ταξίδια σε τέτοια μέρη?!!» αναρωτιώντουσαν
Κι εμείς γελούσαμε, γιατί για κει τραβάμε...
Για να συναντήσουμε εκείνο το «ακόμα»
Attachments
-
149,7 KB Προβολές: 4.833