Ρουμανία Happenings, τένις και μεσαιωνικά κάστρα...στη Ρουμανία!

Όταν αναπολώ αυτό το ταξίδι, αυτή η εικόνα μου έρχεται πρώτη στο νου:


Η Αφορμή

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω στα ταξίδια μου είναι η έλλειψη χρόνου. Δεν προλαβαίνω να τα κάνω όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Τι με ενδιαφέρει; Απλούστατα: Όλα! Θέλω να δω τα άκρως τουριστικά, τις attraction, τα διάσημα landmarks, θέλω όμως να πάω και στα εκτός πεπατημένης, να γευτώ και την καθημερινότητα του τόπου. Επίσης “κυνηγάω” και ότι ανήκει στη λίστα της Unesco.
Τα τελευταία χρόνια όμως δεν μου αρκούν όλα τα παραπάνω. Θέλω να πετυχαίνω και happenings. Γιορτές, fiestas, εκδηλώσεις κ.α. Επιδιώκω τα ταξίδια μου να συμπίπτουν με «κάτι». Κλείνω λοιπόν τα αεροπορικά ανάλογα με την ημερομηνία του «κάτι» και μετά φτιάχνω πρόγραμμα τουριστικοπολιτιστικό γύρω από αυτό το «κάτι» και όπως είναι λογικό ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω όλα τα γύρω γύρω.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε και η ιδέα για αυτό το ταξίδι. Στον άνδρα μου και σε μένα μας αρέσει πολύ το τένις. Σκεφτόμουν και εγώ ότι ένα τουρνουά τένις θα ήταν μια καλή αφορμή για ταξίδι. Ψάχνοντας λοιπόν τα διάφορα τουρνουά που διοργανώνονται την άνοιξη σε νότια Ευρώπη (ήθελα κάπου κοντά και με καλό καιρό) δια της αφαιρετικής απέρριπτα έναν έναν τους προορισμούς. Το ένα είχε ακριβό εισιτήριο, το άλλο δεν βόλευε η ημερομηνία μέχρι που είδα ότι το τουρνουά του Βουκουρεστίου έπεφτε κοντά στο Πάσχα (του ’16) δηλ. καλός καιρός και τα εισιτήρια του τουρνουά ήταν πολύ φθηνά. Επίσης και τα εισιτήρια της Ryanair ήταν πολύ φθηνά, οπότε βουρ…στο ψαχνό. Έκλεισα αεροπορικά με 47€ το άτομο πήγαινε-έλα και 10€ το εισιτήριο το άτομο για τους ημιτελικούς αγώνες στο open του Βουκουρεστίου. Πήραμε μαζί μας και το γιο μας που του αρέσει και παίζει τένις και πήγαμε Ρουμανία.

Δεν θα μέναμε όμως μόνο Βουκουρέστι. Ήταν μια καλή ευκαιρία να πάμε και εκδρομή στα περίφημα Καρπάθια. Ήταν μια εκδρομή που την είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου και τώρα ήρθε η ευκαιρία σε συνδυασμό και με το happening που επιδιώκω να την κάνουμε.

Έτσι το πρόγραμμά μας διαμορφώθηκε ως εξής:
1η μέρα. Άφιξη αργά το απόγευμα. Βραδινή βόλτα στο Βουκουρέστι & διανυκτέρευση.
2η μέρα. Πρωί: βόλτα στο Βουκουρέστι & αγώνες τένις. Απόγευμα: ταξίδι για Sinaia με διανυκτέρευση.
3η μέρα. Επίσκεψη σε κάστρα: Peles & Bran και ότι άλλο προλάβουμε με διανυκτέρευση σε Brasov.
4η μέρα. Ημερήσια εκδρομή σε Viscri & Sighisoara με διανυκτέρευση πάλι στο Brasov.
5η ημέρα. Πέριξ του Brasov και επιστροφή στο αεροδρόμιο.


1η ημέρα Νυχτερινή βόλτα στο Βουκουρέστι

Αργά το απόγευμα της Παρασκευής πριν τη Μεγάλη εβδομάδα φτάνουμε στο Βουκουρέστι. Είχα κλείσει αυτοκίνητο μέσω internet και χωρίς πολλά διαδικαστικά, μέσα σε ένα 10λεπτο από την προσγείωση είμαστε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση προς την πόλη. Βρήκαμε αρκετά εύκολα το ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Ήταν το Hotel Ambassador 4*, το οποίο βρίσκεται πάνω σε κεντρική λεωφόρο, στη Bulevardul Magheru. Παλιό κλασικό ξενοδοχείο ανακαινισμένο με πολύ καλό πρωινό και αρκετά οικονομικό. Είχε 64€ το τρίκλινο. Είχε και parking με extra χρέωση, αλλά εμείς προτιμήσαμε να παρκάρουμε ελεύθερα στη γύρω περιοχή.

Μόλις τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε αμέσως βόλτα στην παλιά πόλη. Με τα πόδια λοιπόν φτάσαμε στο κέντρο. Όμορφοι δρόμοι, γραφικά στενά με κίνηση και μαγαζιά παντός είδους. Εντύπωση μας έκαναν τα αρκετά ελληνικά φαγάδικα. Το γνωστό Caru du Bere είχε εξαιρετικό περιβάλλον και ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο και παρόλο που φαινόταν αρκετά τουριστικό (και είναι) είπαμε να το επισκεφτούμε αργότερα μετά τη βόλτα μας, γιατί μας άρεσε. Την εκκλησία της Σταυροπόλεως που ήταν εκεί κοντά δυστυχώς δεν την προλάβαμε ανοιχτή. Την πετύχαμε την ώρα που μια καλόγρια κλείδωνε την εξώπορτα. Μ’ αρέσει που έλπιζα κιόλας να δω και λειτουργία. Αρκεστήκαμε λοιπόν σε μερικές εξωτερικές φωτογραφίες της.
Αφού γυρίσαμε αρκετά με τα πόδια όλα τα στενά στην παλιά πόλη και στη συνοικία Lipisani και αφού ο γιος μας πήρε και ένα ελληνικό σουβλάκι Βουκουρεστίου στο χέρι που το λαχτάρησε (πανάκριβο με 14lei δηλ. 3,5€) φτάσαμε και στο Manuc’s Inn (Hanul Manuc).
Το Hanul Manuc είναι για ένα σύμπλεγμα τριών εστιατορίων, που στεγάζεται σε ένα παλιό χάνι, που αποτελούσε στάση για τα καραβάν σαράι. Είναι ένα δυόροφο και πολύ όμορφο κτίριο σε σχήμα Π, με μπαλκόνια (ξύλινα) που «κοιτούν» εσωτερικά σε μια καταπράσινη αυλή. Πολύ όμορφος χώρος, αλλά πολύ μα πολύ τουριστικός και «απρόσωπος». Έχει τα “φόντα” να γίνει πολύ ωραίο, αλλά εμάς δεν μας “τράβηξε” στο ελάχιστο.
Επιστρέψαμε και καθίσαμε στο Caru du Bere, το οποίο τέτοια ώρα που ήρθαμε είχε τραπέζι ελεύθερο. Πήραμε μια ποικιλία κρεατικών για τρεις (91lei δηλ. 23€ περίπου), που μας φάνηκε και αρκετά οικονομική, ειδικά σε σχέση με το “εξωτικό” Ελληνικό σουβλάκι που πήραμε νωρίτερα. Ύστερα από τον νυχτερινό μας περίπατο στους δρόμους του Βουκουρεστίου με τα πολύ ωραία φωταγωγημένα κτίρια και τις λεωφόρους του και αρκετά ικανοποιημένοι από αυτήν την πρώτη μας επαφή με τη χώρα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας για ύπνο και ξεκούραση.

Γνώριμο landmark όχι μόνο για το Παρίσι, αλλά και για το Βουκουρέστι.

Η εκκλησία της Σταυροπόλεως.




Το παλιό χάνι Hanul Manuc

Το περίφημο Caru du Bere.

Με την υπέροχη αρχιτεκτονική του.


Περπατώντας στους δρόμους του νυχτερινού Βουκουρεστίου.




Λίγο του ότι ήταν βράδυ, λίγο του ότι μία θλάση στο πόδι με ταλαιπωρησε την πρώτη μας μέρα και ΅έτρεχα΅ στο δρόμο να προλάβω την παρέα μου, δυστυχώς δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες από το πρώτο μας βράδυ.
Τις επόμενες μέρες όμως η φωτογραφική "πήρε" φωτιά.

 

Και σε περίμενα!!!
θα διαβάζουμε παράλληλα η μία την ιστορία της άλλης..!!!
ότι δεν προλάβαμε εμεις, θα το διαβάσουμε από σένα και αντίστροφα!!!
εμεις Βουκουρέστι δεν είδαμε καθόλου
ωραία αρχή..περιμένουμε την συνέχεια
Η πρώτη φωτο που ανέβασες απο που είναι??

 

Φοβερός συγχρονισμός!
Σε ευχαριστώ που με παρέσυρες να ξεκινήσω την ιστορία μου.
Η δική σου πάντως μέχρι στιγμής μου έχει δώσει ήδη ιδέες. Μπράβο!
Ελπίζω να δώσει και η δική μου.
Συνεχίζουμε ακάθεκτες λοιπόν...

 

και εμενα πάντως εσύ και το μέλος vasilliss με παρασύρατε..πάντως έμαθα ότι κατα τον Αυγουστο παίζει Φεστιβάλ Μπυρας στην Σερβία το δευτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης μετα το Octoberfest μπορεί να ξαναβρεθούμε Ρουμανιά αν το συνδυάσουμε οπότε καθε πληροφορία πολύτιμη...ποτέ δεν ξέρεις...!!!

 

Η πρώτη φωτό είναι από ένα οχυρό στο Viscri. Είναι ένα χωριό (πολύ χωριό) μεταξύ Brasov & Sighisoara. Θα το αναφέρω αργότερα αναλυτικά.

 

Εχω προγραμματίσει 30 Αυγούστου να είμαι Βελιγράδι. Το φεστιβάλ πότε είναι; Λες να συγχρονιστούμε και εκεί;

 

είδες και περάσαμε απο κεινα τα μέρη και δεν το είδαμε.Κρίμα!!!

Τα παιδιά Ελληνες, που πετύχαμε στη Ρουμανία και μας το είπαν πάνε κάθε χρόνο και λένε ότι είναι φανταστικό!!Πρέπει να είναι μετά τις 16 Αυγούστου γιατί μέτα θα πηγαιναν εκεί..ακριβώς δεν θυμάμαι αλλα σίγουρα κάποιος απο το φορουμ θα ξερει..
Μακάρι να συγχρονιζόμασταν αλλά λιγο χλωμο.Έχουμε 15 μέρες που γυρίσαμε από Κούβα οπότε όπως καταλαβαίνεις τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν δεύτερο ταξιδάκι για φέτος!!Βέβαια η ελπίδα λένε πεθαίνει πάντα τελευταία..μην με πριζώνεις..

 

Μπράβο Gerena για την σπεσιαλ ταξιδιωτική σου ιστορία.
Το τένις ειναι σουπερ αφορμη για ταξίδια κοντινά και μακρυά!
Συμβαίνει και σε άλλους:
τον τελευταιο χρόνο ταξιδέψαμε 4 φορές σε 3 πρωτευουσες με τενιστική αφορμή, 2 φορές oδικώς Βελιγράδι για το Ντέιβις Καπ,Σερβία Μεγάλη Βρετανία και Σερβία Ισπανία,(απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων και Νόβακ Τζόκοβιτς)
1 φορά αεροπορικώς με ράιαν Βερολίνο για το Ντέιβις Καπ, Γερμανία Πολωνία
και αυθημερόν στην Σόφια για τουρνουα ATP της κατηγορίας 250 οπου απολαύσαμε Ντιμιτρόφ και Γκοφέν μεταξύ αλλων.

 

Ουπς! Μέσα ήμουνα και εγώ. Δεν σε είδα!
sector A.2.1, entrance 101, σειρά6, θέση 21.
Εγώ πήγα με Ryan για Σ.Κ.
Davis Cap ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή.

 

εμεις πηγαμε οδικώς το Σαββατο απο Θεσσαλονίκη και ειδαμε τους 2 ημιτελικους στην Σόφια.
Του χρονου ειναι ξανα στο προγραμμα!

 

Νομίζω ότι η επόμενη ιστορία μου θα έχει πολύ τένις και θα είναι αυτή της Sofia.

 

2η ημέρα: Μια υπέροχη μέρα

Ξύπνησα με έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες για τη σημερινή μέρα.
Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και ύστερα κάναμε έναν μικρό περίπατο καταλήγοντας στο Εθνικό μουσείο τεχνών στο τμήμα των Ευρωπαίων ζωγράφων. Δεν το περίμενα ότι θα δω Mone, Roden, Zurbaran και σε περίοπτη θέση Δομίνικο Θεοτοκόπουλο! Ναι! Είδαμε και El Greco στη Ρουμανία! Πολύ θα ήθελα να έμενα περισσότερη ώρα στην Πινακοθήκη αυτή, αλλά οι αγώνες που θα άρχιζαν σε λίγο ήταν πιο εξιταριστικοί για όλους μας. Το ότι με συνόδευσε κιόλας η παρέα μου στην Πινακοθήκη… πολύ μου ήταν.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε έξω από το γήπεδο. Εύκολα παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω από αυτό.

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε έξω από το Romanian Athenaeum. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο που φιλοξενεί τη Φιλαρμονική του Βουκουρεστίου και αποτελεί παράλληλα και σημαντικό ορόσημο της πόλης.

Είδαμε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...

Είδαμε ωραίες εκκλησίες...


Και όμορφα μαγαζάκια μέσα σε κήπους...


Ακόμα και happenings για τους fan του ποδοσφαίρου...


Μέχρι που φτάσαμε στο National Museum of Art of Romania...


Όπου κατάφερα μόνο να βγάλω μία εσωτερική φωτογραφία, γιατί δυστυχώς απαγορευόταν.



Οι αγώνες
Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το χώρο. Μάλλον είχαμε έρθει νωρίς γιατί δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Το εισιτήριο έλεγε στις 12:00, αλλά οι αγώνες θα ξεκινούσαν στη 1:00. Τώρα ήταν η ώρα που προπονούνταν ένας αθλητής, ο Ισπανός Fernando Verdasco. Σε αυτό το τουρνουά λάμβανε μέρος και ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής, αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε νωρίς και δεν έφτασε στα ημιτελικά που εγώ είχα κλείσει εισιτήρια και έτσι δεν τον είδαμε να αγωνίζεται.

Η αφίσα του τουρνουά...με Ρουμάνους τενίστες και φόντο ένα χωμάτινο γήπεδο τένις και τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βουκουρεστίου...


Το ταμπλό των αγώνων...


Ο F. Verdasco κατά την ώρα της προπόνησής του. Ακόμα το γήπεδο είναι άδειο.


Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για διοργάνωση της ATP. Κατηγορία τουρνουά 250. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του τουρνουά θα προσθέσει 250 πόντους σε αυτούς που ήδη έχει και πιθανώς θα ανέβει στην κατάταξη. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η κατάταξη των παιχτών. Την εποχή που πήγαμε εμείς το Νο 1 ήταν ο Σέρβος Novak Djokovic και οι παίχτες που είδαμε να παίζουν στο court ήταν από Νο 35 έως 45. Πολλοί από αυτούς όμως στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα της 1ης δεκάδας. Το γήπεδο είναι χωμάτινο και ανοιχτό. Έχει κερκίδες μόνο από τις δύο μεγάλες πλευρές του και είναι σχετικά μικρό. Όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά, αλλά λίγο καλύτερα είμαστε εμείς που καθόμασταν με πλάτη στον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ο καιρός ήταν άκρως καλοκαιρινός και ηλιόλουστος. Ήμουν με καπέλο και κοντομάνικο (μαύρισα κιόλας) και οι απέναντι ήταν με βεντάλιες! Σε άλλα γήπεδα αυτές οι θέσεις ξέρω ότι κοστίζουν extra. Τώρα εγώ γιατί τις πέτυχα αυτές τις θέσεις δεν ξέρω. Μάλλον επειδή είχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ πολύ νωρίς.

Είδαμε δύο ωραίους αγώνες, τους ημιτελικούς του τουρνουά. Στον 1ο αγώνα κέρδισε ο Lucas Pouille ο Γάλλος (τον αργεντινό Delbonis) και στον 2ο αγώνα κέρδισε ο F. Verdasco ο Ισπανός (τον επίσης Ισπανό Guillermo Garcia Lopez).
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε γήπεδο τένις και μου έκαναν εντύπωση τα πάντα. Το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Επικρατούσε φοβερή ησυχία την ώρα που εξελισσόταν ο πόντος και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα όταν “έπεφτε” ο πόντος από οποιονδήποτε αθλητή και μετά πάλι… η απόλυτη ησυχία. Προφανώς οι Ρουμάνοι γνωρίζουν από ευγενή αθλήματα.
Με το που τελείωσε ο 1ος αγώνας όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν στην έξοδο του γηπέδου για να πάρουν αυτόγραφο και να βγουν φωτογραφία με τους παίκτες. Παροτρύνοντας και εγώ λοιπόν το γιο μου ακολουθήσαμε και εμείς το “ρεύμα”. Ενώ βρισκόμασταν μέσα στο χαμό από τα παιδάκια, αλλά και από ενήλικες που προσπαθούσαν να βρεθούν κοντά στον πρωταγωνιστή νικητή Pouille και φτάνοντας τελικά δίπλα του, γυρνάω να δω τον γιο μου προκειμένου να τον «σπρώξω» να φωτογραφηθεί μαζί του. Μα που είναι; Τον έχασα; Είχε εξαφανιστεί. Είχε γυρίσει πίσω στις κερκίδες με τον πατέρα του. Μερικοί έφηβοι είναι ντροπαλοί! Και εγώ; Εγώ είχα ξεμείνει μέσα στο «χαμό». Και τότε ήταν που σκέφτηκα: Αφού έφτασα στην πηγή …ας πιω και νερό. Χωρίς να το πολυσκεφτώ δίνω τη φωτογραφική σε κάποιον από το «χαμό», ο οποίος με έβγαλε φωτογραφία με τον Loucas Pouille.
Γύρισα στις κερκίδες περιχαρής που είχα φωτό με τον νικητή. Άντρας και γιος άρχισαν τα γέλια κοροϊδευτικά.
“Ολόκληρη γυναίκα… μαζί με τα παιδάκια μου έλεγαν;”
“Μα δεν ήμουν μόνο εγώ”, απολογήθηκα. “Ουρά έχουν σχηματίσει κι άλλοι για να βγάλουν φωτογραφία, απλά εγώ ήμουν (κατά λάθος) από τις πρώτες”.
Και τα πειράγματα συνεχίστηκαν.
Σκασίλα μου. Ας με κοροϊδεύουν. Εγώ είχα εντυπώσει μια ανάμνηση κάνοντάς την έτσι ισχυρή!!!

Ακολούθησε και ο δεύτερος αγώνας, όπου στο τέλος του, αυτή τη φορά συνειδητά και όχι κατά λάθος πήγα να βγάλω φωτογραφία με τον νικητή. Τώρα ήταν πιο δύσκολο γιατί ο Verdasco είναι πιο μεγάλος star στο χώρο του τένις. Είχε πιο πολλούς fan. Τα κατάφερα όμως.
Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου… και τον…Forest Gamp ανάμεσα στα κεφάλια….
Πάντως και οι δύο αθλητές μέσα στο επόμενο εξάμηνο που ακολούθησε ανέβηκαν στην κατάταξη και θέλω να πιστεύω ότι εγώ τους έφερα……γούρι. Ο Ισπανός ανέβηκε 10 θέσεις και ο Γάλλος (τώρα που γράφω το παρόν) είναι Νο 14!
Αχ! Πολύ θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικό πρόγραμμα και να μπορούσαμε να μείνουμε και την επόμενη μέρα να δούμε τον τελικό και την απονομή!
Ακολούθησε και ένας ημιτελικός διπλού, τον οποίο δεν τον παρακολουθήσαμε όλο, παρόλο που είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι δύο παίκτες ήταν Ρουμάνοι και την ώρα που φύγαμε το γήπεδο σειόταν από τις φωνές και τα χειροκροτήματα.

O Delbonis την ώρα του αγώνα...


Το γήπεδο...γεμάτο πλέον.


Ο Pouille την ώρα των αυτόγραφων...




Άρχισε και ο δεύτερος ημιτελικός...


Ο Verdasco την ώρα του αγώνα...


Όμορφο γηπεδάκι με τις κερκίδες μέσα στα δέντρα...

Ο πίνακας του σκορ...


Ο Verdasco την ώρα των αυτόγραφων...




Του ΅κυνηγιού΅...


Και των φωτογραφιών...


Τελικά νομίζω ότι ούτε και σήμερα έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Ισως γιατί ναι μεν είμαι τουρίστας, αλλά είμαι και φίλαθλος...

Ένα χαλαρό γεύμα
Έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε ραντεβού με έναν φίλο του άντρα μου μόνιμο κάτοικο Βουκουρεστίου και που είχε χρόνια να τον δει. Το ραντεβού ήταν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, στο κάτω μέρος του πάρκου Herastrau.

Πηγαίνοντας στο ραντεβού. Στο βάθος το Aviatorilor (το άγαλμα των αεροπόρων)...


Απ’ ότι είδα όταν φτάσαμε ήταν ένα πολύ μοδάτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα μοδάτα μέρη με τραπεζάκια πάνω στη λίμνη του πάρκου. La Brasserie νομίζω λεγόταν (στην οδό Nordului). Γενικά ήταν ένα πολύ ωραίο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Πετύχαμε και την ώρα που έδυε ο ήλιος μέσα στη λίμνη του πάρκου! Τέλεια! Περάσαμε ένα πολύ ωραίο δύωρο, συζητώντας με το φίλο μας για το πώς περνάει στη Ρουμανία, γενικά περί Ρουμάνων, τις συνήθειές τους, τις πεποιθήσεις τους, το παρελθόν τους, τον τρόπο ζωής τους, την ανάπτυξή τους κ.α.

Το δειλινό με θέα τη λίμνη του Herastrau...


Συζητήσαμε επίσης και για ένα θέμα που εμένα τουλάχιστον με απασχολούσε πολύ και ήταν αυτό των αδέσποτων σκυλιών στη Ρουμανία. Είχα διαβάσει (σε site του National Geographic αλλά και αλλού) ότι η Ρουμανία είχε πολλά αδέσποτα και μάλιστα είχα επιχειρήσει στην Ελλάδα να προμηθευτώ και σφυρίχτρες απομάκρυνσής τους, που τελικά δεν βρήκα. Ο φίλος μας, μας καθησύχασε ότι αυτό το πρόβλημα ίσχυε το χειμώνα, που τα σκυλιά πεινασμένα κατέβαιναν στις πόλεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει σαν πρόβλημα, γιατί πριν δύο χρόνια έγινε μια επιχείρηση “σκούπα” και τώρα δεν υπάρχουν πια.

Ταξίδι για τη Sinaia
Η συνάντηση αυτή με το φίλο μας ήταν εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Προέκυψε και κανονίστηκε αφού ήρθαμε στη Ρουμανία και έτσι σήμερα που είχαμε προγραμματίσει να πάμε αμέσως μετά τους αγώνες στη Sinaia, που ήταν η επόμενη διαμονή μας, θα πηγαίναμε πολύ πιο αργά. Ειδοποίησα λοιπόν το ξενοδοχείο ότι θα φτάναμε κατά τις 11:30 και αφού χαιρετήσαμε το φίλο μας πήραμε το δρόμο Βουκουρέστι – Sinaia μέσα στη νύχτα.
Η νύχτα έχει όμως και τα καλά της. Δεν συναντάς κίνηση, ούτε μπλόκα! Αυτό το αναφέρω γιατί στη συνέχεια είχαμε και από τα δύο.
Επίσης, ενώ περίμενα ότι αφού θα ανεβαίναμε στα βουνά θα είχαμε και δρόμο δύσκολο με στροφές, ανακουφίστηκα που ο δρόμος ήταν τελικά αρκετά ομαλός. Ανεβαίναμε υψόμετρο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κοιτούσα στο gps και παρόλο που έβλεπα σε αυτό ότι όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε υψόμετρο, δεν νιώθαμε πουθενά τις ανηφόρες. Ήταν πολύ ομαλό το ανέβασμα.

Φτάσαμε λοιπόν στη Sinaia και βρήκαμε αρκετά εύκολα το πολύ οικονομικό ξενοδοχείο μας. Marea Neagra λεγόταν (δηλ. “Μαύρη Θάλασσα”) και είχε το τρίκλινο 45€. Είχαμε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι. Η θέα από το μπαλκόνι μας ήταν το…κερασάκι στην τούρτα. Κάθισα για αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να μου φύγει η ένταση της ημέρας και ρεμβάζοντας τη θέα της πόλης και του δάσους και σκεπτόμουνα τη σημερινή ημέρα και συνειδητοποίησα πόσο παράξενη ήταν!

Η σκοτεινή θέα από το δωμάτιό μας...

Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση η μέρα αυτή στο Βουκουρέστι να είναι τόσο “Ευρωπαϊκή”. Τη φανταζόμουν με πιο…“Ανατολική αύρα” ή έστω πιο… “Βαλκανική”.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν με «διακτίνιζες» ξαφνικά στο κέντρο του Βουκουρεστίου, χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και έκανα μέσα στη μέρα αυτά που έκανα -δηλ. βόλτα στο κέντρο με τις φαρδιές λεωφόρους και τα μπαρόκ κτίρια, επίσκεψη σε πινακοθήκη με μεγάλους ζωγράφους, παρακολούθηση αγώνων τένις με διάσημους αθλητές και γεύμα γκουρμέ σε Ιταλικό εστιατόριο σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα σε πάρκο- και με ρωτούσες:
-Που βρίσκεσαι;
Θα έλεγα πιθανότατα:…..
-Μα!...στο Παρίσι!!!