Ρουμανία Happenings, τένις και μεσαιωνικά κάστρα...στη Ρουμανία!

[Grerena]

5η ημέρα Ρουμάνικη φύση και άλλα κάστρα

Ξημέρωσε Μ. Τρίτη. Ο καιρός είχε αλλάξει. Έξω ήταν χειμώνας. Έκανε κρύο και είχε και ένα ψιλοχιονάκι. Σήμερα το πρόγραμμα είχε την οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer που βρίσκεται πολύ κοντά στο Brasov.

Είχαμε φτάσει στην τελευταία μέρα του ταξιδιού και μας είχε τελειώσει το συνάλλαγμα Από την τρίτη μας ημέρα το μεσημέρι μας είχε τελειώσει. Στην αρχή ξεχάσαμε να κάνουμε, δεν «πέσαμε» και πάνω σε κανένα ανταλλακτήριο για να το θυμηθούμε και εκτός αυτού “περνούσαν” παντού κάρτες. Μόνο για το πρόστιμο στο μπλόκο χρειάστηκαν τα lei και ευτυχώς εκεί που δεν είχαμε…χα…χα. Ουφ! Τώρα γελάω, αλλά θα μπορούσε άνετα να μας είχε χαλάσει όλη η εκδρομή! Τώρα ευτυχώς έχω μόνο να λέω…
Παρόλα αυτά για το ταξίδι του γυρισμού θα αισθανόμασταν μεγαλύτερη ασφάλεια αν είχαμε στην τσέπη και μερικά lei. Οπότε πήγαμε στην Piraeus Bank της πλατείας Sfatului να κάνουμε μερικά. Όχι τίποτα άλλο, μη μας σταματήσει κανένας τροχονόμος στο δρόμο, να έχουμε και κανένα μετρητό μαζί μας…..

Το δρομάκι του ξενοδοχείου μας...

Στην πλατεία ψάχνοντας για την τράπεζα...

Βγαίνοντας από την Τράπεζα πρόσεξα ότι δίπλα της μέσα σε μια αυλή υπήρχε η είσοδος μιας εκκλησίας. Θεώρησα ότι δεδομένου ότι ήταν Μ. Τρίτη σήμερα ε! δεν μπορεί, θα πρέπει να έχει πρωινή λειτουργία για να πάμε να δούμε επιτέλους. Ήθελα να δω πως είναι μια λειτουργία σε Ρουμάνικη εκκλησία, αφού την Σταυροπόλεως δεν την προλάβαμε, τον Άγιο Νικόλαο επίσης και τη Μαύρη Εκκλησία τη βρίσκαμε κλειστή όσες φορές κι αν περάσαμε.

Πήγαμε λοιπόν στην Αγία Τριάδα. Μόνο που φτάσαμε λίγο αργά. Η λειτουργία μόλις είχε τελειώσει και ο παπάς στεκόταν μπροστά στο ιερό και μοίραζε αντίδωρα. Αμφιταλαντεύτηκα για λίγο στο να πάω ή να μην πάω να πάρω αντίδωρο. Τελικά πλησίασα και εγώ. Μόλις έφτασα μπροστά του απλώνοντας το χέρι του για να μου δώσει το αντίδωρο κάτι με ρώτησε. Μην αντιδρώντας εγώ, κατάλαβε λοιπόν ότι δεν κατανόησα και η επόμενη ερώτηση του ήταν στα Αγγλικά: “Από πού είσαι;” Στην απάντηση “from Greece” η αντίδραση του ήταν ενθουσιώδης. Μετά με ρώτησε πως με λένε και του απάντησα: «Ειρήνη». Τότε ένωσε τα δάχτυλά όπως όταν κάνουμε το σταυρό μας και έκανε νοερά το σχήμα του σταυρού πάνω από το κεφάλι μου και είπε: «Ειρήηηηνη πάααασι»! Ναι. Στα Ελληνικά! Και όλα αυτά με χαμόγελο. Για να μην πω γέλιο. Και όλο το εκκλησίασμα να κοιτάει εμένα και τον παπά.
Δεν πρόλαβα το “happening” της λειτουργίας, αλλά μάλλον… δημιούργησα εγώ το “happening”.
Και οι άνδρες μου… κοιτούσαν απλά και δεν έβγαλαν ούτε μία φωτογραφία…..
Εγώ πάντως την ευλογία του παπά της Αγίας Τριάδος του Brasov την…έχω!

Η είσοδος της Αγίας Τριάδας...

Και μέσα...

Φεύγοντας από την εκκλησία κάναμε ένα "πέρασμα" και από τη Συναγωγή του Brasov. Περάσαμε πάλι για πολλοστή φορά και από τη Strada Sforii για να πάμε ατο ξενοδοχείο μας.

Αποχεραιτήσαμε την πανέμορφη και "βρεγμένη" πλατεία Sfatului...

Περάσαμε και έξω από τη Συναγωγή...

Κάναμε μια πολύ γρήγορη επίσκεψη...

Η Strada Sforii ήταν στο δρόμο μας...

Στο βουνό με το τελεφερίκ
Έφτασε η ώρα να φύγουμε από το Brasov. Η βόλτα με το τελεφερίκ όμως θα έμενε απωθημένο; Όοοχι! Έτσι, και με αυτόν τον χάλια καιρό και παρόλη την ομίχλη που “κράταγε” το βουνό αποφασίσαμε να ανεβούμε την Tampa με το τελεφερίκ, μόνο και μόνο για να χαρούμε τη διαδρομή και το δάσος και ας μην μας επέτρεπε η ομίχλη να δούμε τη θέα από ψηλά.
Φτάσαμε στην αφετηρία και είμαστε μόνοι μας. Ζοριστήκαμε να βρούμε το αφεντικό για να μας κόψει εισιτήρια. Το βρήκαμε τελικά μετά από λίγη αναμονή και αφού εμφανίστηκαν και δυο Γιαπωνεζούλες μπήκαμε όλοι στο βαγόνι και ανεβήκαμε.

Ένας προμαχώνας και παλιές οχυρώσεις. Λίγο πριν το βουνό...

Στην αρχή του τελεφερίκ...

Μέσα στην καμπίνα...

Μόλς φτάσαμε επάνω...

Μόλις ανεβήκαμε η ομίχλη μας έκανε τη χάρη και δημιούργησε μια «τρύπα» και θαυμάσαμε και το Brasov από ψηλά. Περπατήσαμε λίγο μέσα στο δάσος, πήραμε το μονοπάτι της κορυφογραμμής μέχρι που φτάσαμε στην τεραστίων διαστάσεων Χολλυγουντιανή πινακίδα του BRASOV, είδαμε τη θέα από εκεί και βγάλαμε φωτογραφίες του Brasov από ψηλά, «χιονιστήκαμε» και λίγο και μου έφυγε και μένα ο καημός να νιώσω τη Ρουμάνικη φύση λίγο παραπάνω.

Πήραμε το μονοπάτι...

Και φτάσαμε πίσω από την πινακίδα BRASOV...

Την είδαμε και από μπροστά...

Στην αρχή είχε αρκετή ομίχλη...

Σε λίγο "καθάρισε" ...

Από μία βεράντα όμως που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από την πινακίδα είχες πραγματικά τη δυνατότητα να δεις “τη θέα”. Το Brasov από εκείνο το σημείο ήταν σαν καρτ-ποστάλ. Μπορούσα να διακρίνω πεντακάθαρα τα διάφορα μέρη του Brasov! Προς τα βόρεια το γερμανικό τμήμα της πόλης με τις εκατοντάδες κόκκινες στέγες στριμωγμένες ανάμεσα σε ευθείς δρόμους γύρω από την πλατεία Piata Sfatului και στα νότια η περιοχή της Schei (των Ρουμάνων) απλωμένη σε “σπαγγέτι” από μικρά δρομάκια , με μπερδεμένα σπίτια και νεκροταφεία, που εξασθενούσαν προς τους λόφους. Φαινόντουσαν ακόμη και οι μεταγενέστερες προσθήκες στο Brasov δηλ. οι επεκτάσεις του 19ου αι. προς την πεδιάδα, τα διαμερίσματα και τα εργοστάσια των τελευταίων χρόνων.
Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι αποκαλούν την βεράντα αυτή «Μάτι του πουλιού».

Έτσι είδαμε το Brasov από "το μάτι του πουλιού"...

Εις βάθος...

Δάσος, λίγη πεζοπορία, θέα, ομορφιά και χιόνι. Ναι! Χιόνι. Αν είναι δυνατόν. Δυο μέρες πριν μαύρισα από τον ήλιο με τους 24 βαθμούς στο Βουκουρέστι και σήμερα φοράω μπότες, κρυώνω και χιονίζει! Επιστρέψαμε πάλι κάτω με το τελεφερίκ ευχαριστημένοι με αυτήν την αναζωογονητική πρωινή βόλτα μέσα στη Ρουμάνικη φύση.
Εδώ επίσης θέλω να θυμηθώ και το αστείο της εκδρομής μας που αφορούσε τη σωστή άρθρωση της ονομασίας Tampa. Πως είπαμε το βουνό; Με ρωτούσε η παρέα μου. Tamta; όχι Tamta αλλά Tamba. Ααα! Μετά από λίγο πάλι η ίδια ερώτηση. Πως είπαμε το βουνό; Το ξέχασα. Tamta; Όχι, να απαντάω εγώ. Και όσο καταλάβαιναν ότι εκνευριζόμουνα, τόσο με ξαναρωτούσανε και οι δύο και δίνανε στο βουνό το όνομα της τραγουδίστριας και το ανάποδο. Στο τέλος παρασύρθηκα και εγώ και σε κάποια φάση αποκάλεσα και εγώ το βουνό Tamta και έτσι ησυχάσανε και οι δύο και δεν με ξαναρωτήσανε. Λες και αυτό ήταν ο σκοπός τους εξ αρχής.

Πάντως έχοντας δει τις δύο πολύ χαρακτηριστικές πόλεις της Ρουμανίας, τη Sighisoara και το Brasov μπορώ να πω ότι παρόλο που η Sighisoara ανήκει στη λίστα της Unesco, εμένα το Brasov μου άρεσε πιο πολύ. Το Brasov και σαν πόλη την βρήκα πιο όμορφη, και πιο αρμονικά έχει συνδυάσει το παλιό με το σύγχρονο και η θέση της γεωγραφικά και γεωμορφολογικά νομίζω ότι είναι πλεονεκτικότερη.

Οχυρωμένες εκκλησίες Prejmer & Harman
Η επόμενη μας στάση ήταν στην οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Brasov και ανήκει και αυτή (όπως και το Viscri) στη λίστα της Unesco.
Το οχυρό Prejmer χτίστηκε το 14ο αιώνα με τη μορφή ενός κύκλου και ήταν εφοδιασμένο με τοίχους 3-4m πάχους και 12 μ ύψους. Μέσα στα τείχη υπάρχουν 272 δωμάτια κατανεμημένα σε 3 επίπεδα. Μέσα στoυς οχυρωμένους εξωτερικούς τοίχους, ξύλινες σκάλες οδηγούν στα δωμάτια των οικογενειών.
Εδώ υπάρχει και ένα μυστικό υπόγειο πέρασμα, μέσω του οποίου οι κάτοικοι μετέφεραν προμήθειες σε περιόδους πολέμου.

Οχυρωμένη εκκλησία του Prejmer

Είσοδος του οχυρού...

Μόλις μπήκαμε μέσα καταλάβαμε ότι αυτό ήταν οχυρό ενός μεγάλου χωριού. Έχοντας την εμπειρία του αντίστοιχου οχυρού στο Viscri καταλαβαίνεις επίσης ότι εδώ έχουν περάσει κάποιοι αιώνες και ότι είναι σαφώς νεότερο οχυρό.
Πάλι μόνοι μας είμαστε. Το εξερευνήσαμε όλο. Περπατήσαμε και σε μια κρυφή στοά που “κύκλωνε” όλα τα τείχη, με την οποία μπορούσες να πας εσωτερικά από το ένα δωμάτιο του χωριού στο άλλο. Aνακαλύψαμε και το υπόγειο μυστικό πέρασμα.

Ένα δωμάτιο οικογένειας της εποχής...

Ο διάδρομος μέσω του οποίου επικοινωνούσαν τα δωμάτια...

Το εσωτερικό της εκκλησίας...

Και το υπόγειο μυστικό πέρασμα...

Για μένα είναι ένα πολύ αξιόλογο αξιοθέατο. Πιστεύω ότι αυτά τα οχυρά των εκκλησιών αξίζουν οπωσδήποτε μια επίσκεψη.

Φεύγοντας από το Prejmer σε πολύ μικρή απόσταση (της τάξεως των 4-5km) κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου να δούμε μιαν άλλη οχυρωμένη εκκλησία, αυτή του Harman. Δεν ανήκει στη λίστα Unesco, αλλά είναι και αυτή μεγάλη και εντυπωσιακή. Το φρούριο αυτό είναι παρόμοιο με αυτό του Prejmer με έναν επιπλέον εξωτερικό τοίχο, χαμηλότερο, με ύψος μόλις 4,5 μέτρα που σχεδιάστηκε για να προστατεύει το εξωτερικό περίβλημα.

Οχυρωμένη εκκλησία του Harman...

Τέλος πια τα αξιοθέατα. Έφτασε η ώρα της επιστροφής μας. Το απόγευμα πετούσαμε για Αθήνα και είχαμε κάποια χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι το αεροδρόμιο Otopeni.
Μέχρι να κατέβουμε από τα βουνά το χιόνι μας συνόδευε. Κάναμε μια στάση σε μια ταβέρνα του δρόμου πάλι για φαγητό. Τώρα τα μάθαμε τα μυστικά.... Ταβέρνα στη Ρουμάνικη επαρχία…όλα τα λεφτά!

Στο δρόμο της επιστροφής. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει...

Μια μοντέρνα εκκλησία. Ο γοτθικός ρυθμός δεν λείπει...

Το χιόνι πύκνωσε...

Ταβέρνα μέσα στα ανοιξιάτικα χιονισμένα Καρπάθια...

Στα πεδινά πια, δεν είχε χιόνια...

Σε μικρομποτιλιάρισμα λίγο πριν το αεροδρόμιο...

Στο δρόμο κοντά στο αεροδρόμιο ζοριστήκαμε λίγο. Ψιλομπερδευτήκαμε μέχρι να βρούμε τη σωστή στροφή κάτω από τις γέφυρες, αφού σήμανση σωστή δεν υπήρχε και είχε και λίγο κίνηση. Αγχωθήκαμε λίγο, αλλά τελικά φτάσαμε ευτυχώς στην ώρα μας και παραδώσαμε το αυτοκίνητο και μετά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο με τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτή τη χώρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KostasLia]

Και σε περίμενα!!!
θα διαβάζουμε παράλληλα η μία την ιστορία της άλλης..!!!
ότι δεν προλάβαμε εμεις, θα το διαβάσουμε από σένα και αντίστροφα!!!
εμεις Βουκουρέστι δεν είδαμε καθόλου
ωραία αρχή..περιμένουμε την συνέχεια
Η πρώτη φωτο που ανέβασες απο που είναι??

 

[Grerena]

Φοβερός συγχρονισμός!
Σε ευχαριστώ που με παρέσυρες να ξεκινήσω την ιστορία μου.
Η δική σου πάντως μέχρι στιγμής μου έχει δώσει ήδη ιδέες. Μπράβο!
Ελπίζω να δώσει και η δική μου.
Συνεχίζουμε ακάθεκτες λοιπόν...

 

[KostasLia]

Φοβερός συγχρονισμός!
Σε ευχαριστώ που με παρέσυρες να ξεκινήσω την ιστορία μου.
Η δική σου πάντως μέχρι στιγμής μου έχει δώσει ήδη ιδέες. Μπράβο!
Ελπίζω να δώσει και η δική μου.
Συνεχίζουμε ακάθεκτες λοιπόν...

και εμενα πάντως εσύ και το μέλος vasilliss με παρασύρατε..πάντως έμαθα ότι κατα τον Αυγουστο παίζει Φεστιβάλ Μπυρας στην Σερβία το δευτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης μετα το Octoberfest μπορεί να ξαναβρεθούμε Ρουμανιά αν το συνδυάσουμε οπότε καθε πληροφορία πολύτιμη...ποτέ δεν ξέρεις...!!!

 

[Grerena]

Και σε περίμενα!!!
θα διαβάζουμε παράλληλα η μία την ιστορία της άλλης..!!!
ότι δεν προλάβαμε εμεις, θα το διαβάσουμε από σένα και αντίστροφα!!!
εμεις Βουκουρέστι δεν είδαμε καθόλου
ωραία αρχή..περιμένουμε την συνέχεια
Η πρώτη φωτο που ανέβασες απο που είναι??

Η πρώτη φωτό είναι από ένα οχυρό στο Viscri. Είναι ένα χωριό (πολύ χωριό) μεταξύ Brasov & Sighisoara. Θα το αναφέρω αργότερα αναλυτικά.

 

[Grerena]

και εμενα πάντως εσύ και το μέλος vasillis με παρασύρατε..πάντως έμαθα ότι κατα τον Αυγουστο παίζει Φεστιβάλ Μπυρας στην Σερβία το δευτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης μετα το Octoberfest μπορεί να ξαναβρεθούμε Ρουμανιά αν το συνδυάσουμε οπότε καθε πληροφορία πολύτιμη...ποτέ δεν ξέρεις...!!!

Εχω προγραμματίσει 30 Αυγούστου να είμαι Βελιγράδι. Το φεστιβάλ πότε είναι; Λες να συγχρονιστούμε και εκεί;

 

[KostasLia]

Η πρώτη φωτό είναι από ένα οχυρό στο Viscri. Είναι ένα χωριό (πολύ χωριό) μεταξύ Brasov & Sighisoara. Θα το αναφέρω αργότερα αναλυτικά.

είδες και περάσαμε απο κεινα τα μέρη και δεν το είδαμε.Κρίμα!!!

Εχω προγραμματίσει 30 Αυγούστου να είμαι Βελιγράδι. Το φεστιβάλ πότε είναι; Λες να συγχρονιστούμε και εκεί;

Τα παιδιά Ελληνες, που πετύχαμε στη Ρουμανία και μας το είπαν πάνε κάθε χρόνο και λένε ότι είναι φανταστικό!!Πρέπει να είναι μετά τις 16 Αυγούστου γιατί μέτα θα πηγαιναν εκεί..ακριβώς δεν θυμάμαι αλλα σίγουρα κάποιος απο το φορουμ θα ξερει..
Μακάρι να συγχρονιζόμασταν αλλά λιγο χλωμο.Έχουμε 15 μέρες που γυρίσαμε από Κούβα οπότε όπως καταλαβαίνεις τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν δεύτερο ταξιδάκι για φέτος!!Βέβαια η ελπίδα λένε πεθαίνει πάντα τελευταία..μην με πριζώνεις..

 

[thanosth]

Μπράβο Gerena για την σπεσιαλ ταξιδιωτική σου ιστορία.
Το τένις ειναι σουπερ αφορμη για ταξίδια κοντινά και μακρυά!
Συμβαίνει και σε άλλους:
τον τελευταιο χρόνο ταξιδέψαμε 4 φορές σε 3 πρωτευουσες με τενιστική αφορμή, 2 φορές oδικώς Βελιγράδι για το Ντέιβις Καπ,Σερβία Μεγάλη Βρετανία και Σερβία Ισπανία,(απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων και Νόβακ Τζόκοβιτς)
1 φορά αεροπορικώς με ράιαν Βερολίνο για το Ντέιβις Καπ, Γερμανία Πολωνία
και αυθημερόν στην Σόφια για τουρνουα ATP της κατηγορίας 250 οπου απολαύσαμε Ντιμιτρόφ και Γκοφέν μεταξύ αλλων.

 

[Grerena]

και αυθημερόν στην Σόφια για τουρνουα ATP της κατηγορίας 250 οπου απολαύσαμε Ντιμιτρόφ και Γκοφέν μεταξύ αλλων!

Ουπς! Μέσα ήμουνα και εγώ. Δεν σε είδα!
sector A.2.1, entrance 101, σειρά6, θέση 21.
Εγώ πήγα με Ryan για Σ.Κ.
Davis Cap ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή.

 

[thanosth]

εμεις πηγαμε οδικώς το Σαββατο απο Θεσσαλονίκη και ειδαμε τους 2 ημιτελικους στην Σόφια.
Του χρονου ειναι ξανα στο προγραμμα!

 

[Grerena]

Νομίζω ότι η επόμενη ιστορία μου θα έχει πολύ τένις και θα είναι αυτή της Sofia.

 

[Grerena]

2η ημέρα: Μια υπέροχη μέρα

Ξύπνησα με έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες για τη σημερινή μέρα.
Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και ύστερα κάναμε έναν μικρό περίπατο καταλήγοντας στο Εθνικό μουσείο τεχνών στο τμήμα των Ευρωπαίων ζωγράφων. Δεν το περίμενα ότι θα δω Mone, Roden, Zurbaran και σε περίοπτη θέση Δομίνικο Θεοτοκόπουλο! Ναι! Είδαμε και El Greco στη Ρουμανία! Πολύ θα ήθελα να έμενα περισσότερη ώρα στην Πινακοθήκη αυτή, αλλά οι αγώνες που θα άρχιζαν σε λίγο ήταν πιο εξιταριστικοί για όλους μας. Το ότι με συνόδευσε κιόλας η παρέα μου στην Πινακοθήκη… πολύ μου ήταν.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε έξω από το γήπεδο. Εύκολα παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω από αυτό.

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε έξω από το Romanian Athenaeum. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο που φιλοξενεί τη Φιλαρμονική του Βουκουρεστίου και αποτελεί παράλληλα και σημαντικό ορόσημο της πόλης.

Είδαμε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...

Είδαμε ωραίες εκκλησίες...

Και όμορφα μαγαζάκια μέσα σε κήπους...

Ακόμα και happenings για τους fan του ποδοσφαίρου...

Μέχρι που φτάσαμε στο National Museum of Art of Romania...

Όπου κατάφερα μόνο να βγάλω μία εσωτερική φωτογραφία, γιατί δυστυχώς απαγορευόταν.

Οι αγώνες
Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το χώρο. Μάλλον είχαμε έρθει νωρίς γιατί δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Το εισιτήριο έλεγε στις 12:00, αλλά οι αγώνες θα ξεκινούσαν στη 1:00. Τώρα ήταν η ώρα που προπονούνταν ένας αθλητής, ο Ισπανός Fernando Verdasco. Σε αυτό το τουρνουά λάμβανε μέρος και ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής, αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε νωρίς και δεν έφτασε στα ημιτελικά που εγώ είχα κλείσει εισιτήρια και έτσι δεν τον είδαμε να αγωνίζεται.

Η αφίσα του τουρνουά...με Ρουμάνους τενίστες και φόντο ένα χωμάτινο γήπεδο τένις και τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βουκουρεστίου...

Το ταμπλό των αγώνων...

Ο F. Verdasco κατά την ώρα της προπόνησής του. Ακόμα το γήπεδο είναι άδειο.

Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για διοργάνωση της ATP. Κατηγορία τουρνουά 250. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του τουρνουά θα προσθέσει 250 πόντους σε αυτούς που ήδη έχει και πιθανώς θα ανέβει στην κατάταξη. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η κατάταξη των παιχτών. Την εποχή που πήγαμε εμείς το Νο 1 ήταν ο Σέρβος Novak Djokovic και οι παίχτες που είδαμε να παίζουν στο court ήταν από Νο 35 έως 45. Πολλοί από αυτούς όμως στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα της 1ης δεκάδας. Το γήπεδο είναι χωμάτινο και ανοιχτό. Έχει κερκίδες μόνο από τις δύο μεγάλες πλευρές του και είναι σχετικά μικρό. Όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά, αλλά λίγο καλύτερα είμαστε εμείς που καθόμασταν με πλάτη στον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ο καιρός ήταν άκρως καλοκαιρινός και ηλιόλουστος. Ήμουν με καπέλο και κοντομάνικο (μαύρισα κιόλας) και οι απέναντι ήταν με βεντάλιες! Σε άλλα γήπεδα αυτές οι θέσεις ξέρω ότι κοστίζουν extra. Τώρα εγώ γιατί τις πέτυχα αυτές τις θέσεις δεν ξέρω. Μάλλον επειδή είχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ πολύ νωρίς.

Είδαμε δύο ωραίους αγώνες, τους ημιτελικούς του τουρνουά. Στον 1ο αγώνα κέρδισε ο Lucas Pouille ο Γάλλος (τον αργεντινό Delbonis) και στον 2ο αγώνα κέρδισε ο F. Verdasco ο Ισπανός (τον επίσης Ισπανό Guillermo Garcia Lopez).
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε γήπεδο τένις και μου έκαναν εντύπωση τα πάντα. Το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Επικρατούσε φοβερή ησυχία την ώρα που εξελισσόταν ο πόντος και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα όταν “έπεφτε” ο πόντος από οποιονδήποτε αθλητή και μετά πάλι… η απόλυτη ησυχία. Προφανώς οι Ρουμάνοι γνωρίζουν από ευγενή αθλήματα.
Με το που τελείωσε ο 1ος αγώνας όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν στην έξοδο του γηπέδου για να πάρουν αυτόγραφο και να βγουν φωτογραφία με τους παίκτες. Παροτρύνοντας και εγώ λοιπόν το γιο μου ακολουθήσαμε και εμείς το “ρεύμα”. Ενώ βρισκόμασταν μέσα στο χαμό από τα παιδάκια, αλλά και από ενήλικες που προσπαθούσαν να βρεθούν κοντά στον πρωταγωνιστή νικητή Pouille και φτάνοντας τελικά δίπλα του, γυρνάω να δω τον γιο μου προκειμένου να τον «σπρώξω» να φωτογραφηθεί μαζί του. Μα που είναι; Τον έχασα; Είχε εξαφανιστεί. Είχε γυρίσει πίσω στις κερκίδες με τον πατέρα του. Μερικοί έφηβοι είναι ντροπαλοί! Και εγώ; Εγώ είχα ξεμείνει μέσα στο «χαμό». Και τότε ήταν που σκέφτηκα: Αφού έφτασα στην πηγή …ας πιω και νερό. Χωρίς να το πολυσκεφτώ δίνω τη φωτογραφική σε κάποιον από το «χαμό», ο οποίος με έβγαλε φωτογραφία με τον Loucas Pouille.
Γύρισα στις κερκίδες περιχαρής που είχα φωτό με τον νικητή. Άντρας και γιος άρχισαν τα γέλια κοροϊδευτικά.
“Ολόκληρη γυναίκα… μαζί με τα παιδάκια μου έλεγαν;”
“Μα δεν ήμουν μόνο εγώ”, απολογήθηκα. “Ουρά έχουν σχηματίσει κι άλλοι για να βγάλουν φωτογραφία, απλά εγώ ήμουν (κατά λάθος) από τις πρώτες”.
Και τα πειράγματα συνεχίστηκαν.
Σκασίλα μου. Ας με κοροϊδεύουν. Εγώ είχα εντυπώσει μια ανάμνηση κάνοντάς την έτσι ισχυρή!!!

Ακολούθησε και ο δεύτερος αγώνας, όπου στο τέλος του, αυτή τη φορά συνειδητά και όχι κατά λάθος πήγα να βγάλω φωτογραφία με τον νικητή. Τώρα ήταν πιο δύσκολο γιατί ο Verdasco είναι πιο μεγάλος star στο χώρο του τένις. Είχε πιο πολλούς fan. Τα κατάφερα όμως.
Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου… και τον…Forest Gamp ανάμεσα στα κεφάλια….
Πάντως και οι δύο αθλητές μέσα στο επόμενο εξάμηνο που ακολούθησε ανέβηκαν στην κατάταξη και θέλω να πιστεύω ότι εγώ τους έφερα……γούρι. Ο Ισπανός ανέβηκε 10 θέσεις και ο Γάλλος (τώρα που γράφω το παρόν) είναι Νο 14!
Αχ! Πολύ θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικό πρόγραμμα και να μπορούσαμε να μείνουμε και την επόμενη μέρα να δούμε τον τελικό και την απονομή!
Ακολούθησε και ένας ημιτελικός διπλού, τον οποίο δεν τον παρακολουθήσαμε όλο, παρόλο που είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι δύο παίκτες ήταν Ρουμάνοι και την ώρα που φύγαμε το γήπεδο σειόταν από τις φωνές και τα χειροκροτήματα.

O Delbonis την ώρα του αγώνα...

Το γήπεδο...γεμάτο πλέον.

Ο Pouille την ώρα των αυτόγραφων...

Άρχισε και ο δεύτερος ημιτελικός...

Ο Verdasco την ώρα του αγώνα...

Όμορφο γηπεδάκι με τις κερκίδες μέσα στα δέντρα...

Ο πίνακας του σκορ...

Ο Verdasco την ώρα των αυτόγραφων...

Του ΅κυνηγιού΅...

Και των φωτογραφιών...

Τελικά νομίζω ότι ούτε και σήμερα έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Ισως γιατί ναι μεν είμαι τουρίστας, αλλά είμαι και φίλαθλος...

Ένα χαλαρό γεύμα
Έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε ραντεβού με έναν φίλο του άντρα μου μόνιμο κάτοικο Βουκουρεστίου και που είχε χρόνια να τον δει. Το ραντεβού ήταν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, στο κάτω μέρος του πάρκου Herastrau.

Πηγαίνοντας στο ραντεβού. Στο βάθος το Aviatorilor (το άγαλμα των αεροπόρων)...

Απ’ ότι είδα όταν φτάσαμε ήταν ένα πολύ μοδάτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα μοδάτα μέρη με τραπεζάκια πάνω στη λίμνη του πάρκου. La Brasserie νομίζω λεγόταν (στην οδό Nordului). Γενικά ήταν ένα πολύ ωραίο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Πετύχαμε και την ώρα που έδυε ο ήλιος μέσα στη λίμνη του πάρκου! Τέλεια! Περάσαμε ένα πολύ ωραίο δύωρο, συζητώντας με το φίλο μας για το πώς περνάει στη Ρουμανία, γενικά περί Ρουμάνων, τις συνήθειές τους, τις πεποιθήσεις τους, το παρελθόν τους, τον τρόπο ζωής τους, την ανάπτυξή τους κ.α.

Το δειλινό με θέα τη λίμνη του Herastrau...

Συζητήσαμε επίσης και για ένα θέμα που εμένα τουλάχιστον με απασχολούσε πολύ και ήταν αυτό των αδέσποτων σκυλιών στη Ρουμανία. Είχα διαβάσει (σε site του National Geographic αλλά και αλλού) ότι η Ρουμανία είχε πολλά αδέσποτα και μάλιστα είχα επιχειρήσει στην Ελλάδα να προμηθευτώ και σφυρίχτρες απομάκρυνσής τους, που τελικά δεν βρήκα. Ο φίλος μας, μας καθησύχασε ότι αυτό το πρόβλημα ίσχυε το χειμώνα, που τα σκυλιά πεινασμένα κατέβαιναν στις πόλεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει σαν πρόβλημα, γιατί πριν δύο χρόνια έγινε μια επιχείρηση “σκούπα” και τώρα δεν υπάρχουν πια.

Ταξίδι για τη Sinaia
Η συνάντηση αυτή με το φίλο μας ήταν εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Προέκυψε και κανονίστηκε αφού ήρθαμε στη Ρουμανία και έτσι σήμερα που είχαμε προγραμματίσει να πάμε αμέσως μετά τους αγώνες στη Sinaia, που ήταν η επόμενη διαμονή μας, θα πηγαίναμε πολύ πιο αργά. Ειδοποίησα λοιπόν το ξενοδοχείο ότι θα φτάναμε κατά τις 11:30 και αφού χαιρετήσαμε το φίλο μας πήραμε το δρόμο Βουκουρέστι – Sinaia μέσα στη νύχτα.
Η νύχτα έχει όμως και τα καλά της. Δεν συναντάς κίνηση, ούτε μπλόκα! Αυτό το αναφέρω γιατί στη συνέχεια είχαμε και από τα δύο.
Επίσης, ενώ περίμενα ότι αφού θα ανεβαίναμε στα βουνά θα είχαμε και δρόμο δύσκολο με στροφές, ανακουφίστηκα που ο δρόμος ήταν τελικά αρκετά ομαλός. Ανεβαίναμε υψόμετρο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κοιτούσα στο gps και παρόλο που έβλεπα σε αυτό ότι όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε υψόμετρο, δεν νιώθαμε πουθενά τις ανηφόρες. Ήταν πολύ ομαλό το ανέβασμα.

Φτάσαμε λοιπόν στη Sinaia και βρήκαμε αρκετά εύκολα το πολύ οικονομικό ξενοδοχείο μας. Marea Neagra λεγόταν (δηλ. “Μαύρη Θάλασσα”) και είχε το τρίκλινο 45€. Είχαμε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι. Η θέα από το μπαλκόνι μας ήταν το…κερασάκι στην τούρτα. Κάθισα για αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να μου φύγει η ένταση της ημέρας και ρεμβάζοντας τη θέα της πόλης και του δάσους και σκεπτόμουνα τη σημερινή ημέρα και συνειδητοποίησα πόσο παράξενη ήταν!

Η σκοτεινή θέα από το δωμάτιό μας...

Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση η μέρα αυτή στο Βουκουρέστι να είναι τόσο “Ευρωπαϊκή”. Τη φανταζόμουν με πιο…“Ανατολική αύρα” ή έστω πιο… “Βαλκανική”.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν με «διακτίνιζες» ξαφνικά στο κέντρο του Βουκουρεστίου, χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και έκανα μέσα στη μέρα αυτά που έκανα -δηλ. βόλτα στο κέντρο με τις φαρδιές λεωφόρους και τα μπαρόκ κτίρια, επίσκεψη σε πινακοθήκη με μεγάλους ζωγράφους, παρακολούθηση αγώνων τένις με διάσημους αθλητές και γεύμα γκουρμέ σε Ιταλικό εστιατόριο σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα σε πάρκο- και με ρωτούσες:
-Που βρίσκεσαι;
Θα έλεγα πιθανότατα:…..
-Μα!...στο Παρίσι!!!