Ρουμανία Happenings, τένις και μεσαιωνικά κάστρα...στη Ρουμανία!

[Grerena]

4η ημέρα “Εκτός πεπατημένης, Ρομά, απρόοπτα και …συγκινήσεις”

Σήμερα το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στην Sighisoara, με παράκαμψη και στάση στο χωριό Viscri, προκειμένου να δούμε μια από τις fortified churches, από τις πολλές της χώρας, που είναι και στη λίστα της Unesco.

Εδώ θα ήθελα να πω δυο πράγματα για αυτές τις εκκλησίες, οι οποίες παρόλο που είναι στη λίστα της Unesco, δεν αποτελούν διάσημες attraction της χώρας.
Οι ΅οχυρωμένες εκκλησίες΅ ή αλλιώς fortified churches, πρόκειται για οχυρά εφοδιασμένα με τοίχους, προμαχώνες, σιδερένιες πύλες και γέφυρες. Μέσα στους οχυρωμένους εξωτερικούς τοίχους υπάρχουν δωμάτια. Κάθε οικογένεια του χωριού είχε ένα δωμάτιο μέσα στο φρούριο. Όλη η οικογένεια συνήθιζε να ζει σε ένα τέτοιο δωμάτιο σε καιρό πολέμου. Και κρατούσαν τις διατάξεις τους στο φρούριο και σε καιρό ειρήνης. Ο αριθμός των δωματίων αντιστοιχούσε στον αριθμό των σπιτιών του χωριού. Τα τείχη περιβάλλονταν από βαθιά χαντάκια που γέμιζαν με νερό κάθε φορά που οι εχθροί ήταν κοντά.
Εσωτερικά των οχυρών βρίσκεται η εκκλησία του εκάστοτε χωριού, εξ’ ου και το όνομα: fortified church (στα Ρουμάνικα Biserica Forticata).

Η περιοχή της Τρανσυλβανίας με πάνω από 150 καλοδιατηρημένες οχυρωμένες εκκλησίες με μεγάλη ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών διαθέτει τον υψηλότερο αριθμό οχυρωμένων εκκλησιών από το 13ο έως το 16ο αι. Επτά από αυτές τις οχυρωμένες εκκλησίες προστατεύονται από την Unesco.
Στη μία από αυτές και την πιο παλιά (του 11ου αι.) θα πηγαίναμε σήμερα. Στην οχυρωμένη εκκλησία στο Viscri. Λέγεται ότι η ονομασία αυτή είναι Σαξονική και σημαίνει «λευκή εκκλησία».

Ο καιρός είχε πια αλλάξει. Είχε βάλει κρύο και είχε ένα ψιλόβροχο από νωρίς. Βάλαμε λοιπόν και οι τρεις τα αδιάβροχά μας και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο μας για τη Sighisoara είχα δει στο χάρτη ότι με μικρή παράκαμψη θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε το χωριό Viscri με την οχυρωμένη εκκλησία του. Το χωριό Viscri είναι ένα παλιό Σαξονικό χωριό, που την εποχή του 1.500μ.Χ. είχε περίπου 50 νοικοκυριά, στην πλειοψηφία τους αγρότες. Σήμερα η πλειοψηφία του είναι Ρομά.

Το χωριό
Το χωριό Viscri είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις. Σήμανση δεν υπήρχε ή μάλλον υπήρχε αλλά παραπλανητική. To gps μας έδειχνε άσχετα. Έχοντας όμως καλά μελετήσει το χάρτη και κάνοντας και το σταυρό μου στρίψαμε σε ένα λασπόδρομο (πριν τη Rupea και στην ταμπέλα προς Dacia), με την ελπίδα να το βρούμε. Αφού διασχίσαμε καμιά 12αριά km λακουβιασμένης ασφάλτου και λασπωμένων χωματόδρομων και αφού συναντήσαμε 3-4 άγρια αδέσποτα σκυλιά (από αυτά που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν πια) και καναδυό τσιγγανοχώρια και εκεί που είχα αρχίσει να ανησυχώ μέσα στην ερημιά, ξαφνικά βλέπουμε μια καφέ πινακίδα -“όαση”, που έλεγε προς: Viscri Biserica Forticata.
Ευτυχώς! Δεν τον κάναμε τσάμπα όλον αυτόν τον δρόμο. Βρήκαμε το χωριό, βρήκαμε και την εκκλησία-οχυρό, αλλά θα ήταν ανοιχτή; Ήταν πολύ ανησυχητικό το ότι δεν έβλεπα και πολύ κίνηση. Για την ακρίβεια δεν έβλεπα άνθρωπο. Το χωριό ήταν έρημο. Υπήρχαν σπίτια με έγχρωμες προσόψεις, κολλητά το ένα με το άλλο σε παράταξη και τεράστιες ξύλινες πόρτες ερμητικά κλειστές, χωμάτινος δρόμος που είχε μετατραπεί όμως σε λασπόδρομο από το ολοήμερο ψιλοβρόχι και ψυχή ζώσα πουθενά. Σαν σκηνικό θρίλερ ταινίας μου φάνηκε η όλη αυτή εικόνα. Προχωρώντας είδα και μια γούρνα με νερό για τα άλογα και αναθεώρησα. Όχι! Σαν σκηνικό ταινίας western μοιάζει τελικά. Στη συνέχεια προχωρώντας κι άλλο είδα και ένα κοριτσάκι να διασχίζει τρέχοντας το δρόμο και αναθεώρησα και πάλι την άποψή μου για το σκηνικό. Μάλλον σε ταινία του Θ. Αγγελόπουλου θα ταίριαζε τελικά!
Φαντάζομαι όμως πως κάπως έτσι θα ήταν και τα χωριά το μεσαίωνα και αυτήν την εικόνα θα συναντούσαν οι εχθροί καθώς θα έμπαιναν μέσα στο χωριό. Όλοι οι κάτοικοι τότε να έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και να έχουν κλειστεί στο φρούριο με την εκκλησία τους. Τώρα όμως που είναι οι κάτοικοι;

Με το που αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και στρίψαμε προς Dacia, ο δρόμος ήταν κάπως έτσι:

Στον οποίο συναντήσαμε και ένα αδέσποτο...

Συναντήσαμε και δεύτερο...

Και τρίτο...

Μετά ο δρόμος έγινε κάπως έτσι...

Μετά μπήκαμε στο έρημο χωριό...

Με τις κλειστές πόρτες...

ώσπου είδαμε ένα παιδάκι να περνάει το δρόμο

Να και η ποτίστρα των αλόγων...

Ευτυχώς μια ταμπέλα...προς Biserica Forticata...

Η οχυρωμένη εκκλησία
Φτάνουμε και παρκάρουμε απ’ έξω από τα τείχη. Ουπς! Να και ένας άνθρωπος! Απέναντι από την είσοδο βρισκόταν μια γυναίκα περιμένοντας τους πελάτες. Η πραμάτειά της ήταν: πλεκτά παντοφλάκια και σκουφάκια.

H γυναίκα με τα πλεκτά...απέναντι από το οχυρό...

Η εξωτερική πόρτα του οχυρού ήταν ανοιχτή. Στην είσοδο συναντήσαμε μια γιαγιά, η οποία ήταν ο κλειδοκράτορας του κάστρου και έτοιμη να …..φύγει. Μόλις μας είδε στραβομουτσούνιασε και έκανε μεταβολή γυρνώντας στη γωνιά της για να μας κόψει εισιτήριο. Εννοείται ότι δεν μίλαγε Αγγλικά, αλλά από το ύφος της, τον έντονο τρόπο που μιλούσε και τις κινήσεις της καταλάβαμε ότι μας έλεγε να κάνουμε γρήγορα γιατί ήθελε να κλείσει το …“μαγαζί”.
«Μα είναι 12:00 η ώρα ακόμα και απ’ έξω γράφει ότι είναι ανοιχτό έως τη 1:00», μονολόγησα.
«Μην το ψάχνεις» μου λέει ο άντρας μου. «Εδώ αρχηγός είναι η γιαγιά. Πάμε τώρα να το δούμε, μη μετανιώσει και μας διώξει».
Αφού είμαστε το μοναδικό αυτοκίνητο απ’ έξω, είμαστε και οι μοναδικοί επισκέπτες μέσα. Το όλο συγκρότημα αποτελείται από εκκλησία, δωμάτια-κελιά, προμαχώνες και τείχη. Δεν είναι ούτε χωριό, ούτε οχυρό, ούτε εκκλησία. Είναι όλα αυτά μαζί. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Είναι εντυπωσιακό απ ¨έξω...

αλλά και από μέσα...

Κάτω από το άγρυπνο μάτι της γιαγιάς...είδαμε το οχυρό...

Το εσωτερικό της εκκλησίας...

Η οποία είναι φανερό ότι είναι πολύ παλιά...

Η θέα του χωριού από έναν προμαχώνα του οχυρού...

Και από ένα παραθύρι του...

Μπορούσαμε να μπαινοβγαίνουμε μέσα στα δωμάτια του φρουρίου από εξωτερικές ξύλινες σκάλες (κάποια είχαν και τον εξοπλισμό της εποχής υπό τύπου λαογραφικού μουσείου), μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε στους προμαχώνες, να ανεβούμε στον γυναικωνίτη της εκκλησίας, η οποία πραγματικά φαινόταν πολύ παλιά, αλλά όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς, που εκεί που νομίζαμε ότι τη χάσαμε, εκεί έσκαγε μύτη μέσα από τα κελιά και μας αγριοκοιτούσε επειδή αργούσαμε.
Εμείς απτόητοι όμως βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, μπήκαμε σε όλα τα κελιά που μπορούσαμε να μπούμε, ανεβήκαμε παντού από απότομες σκάλες και περιεργαστήκαμε εξονυχιστικά όλο το χώρο. Τόσο δρόμο κάναμε και μάλιστα επικίνδυνο και θα μας διώξει τώρα η γιαγιά;
Αφού χορτάσαμε το μέρος αποφασίσαμε να φύγουμε. Δεν είχε φτάσει 1:00 όταν βγήκαμε έξω. Στην έξοδο διασταυρωθήκαμε με έναν μπαμπά με το παιδάκι του που μπαίνανε μέσα. Αμέσως σκεφτήκαμε: τον κακομοίρη…σιγά μην τον αφήσει η γιαγιά να μπει μέσα. Κοντοσταθήκαμε από περιέργεια και από μακριά βλέπαμε τη σκηνή: η γιαγιά να έχει κλείσει την πόρτα και με τα κλειδιά στο χέρι έκανε αρνητικό νεύμα στον καινούριο επισκέπτη. Εκείνος “φουντωμένος” της έδειχνε μια το ρολόι του και μια το παιδί του. Ακολούθησε έντονη λογομαχία, την οποία κέρδισε ο μπαμπάς Ρουμάνος. Μετά μπήκε τρέχοντας μέσα στο οχυρό και υποθέτω ότι τρέχοντας θα το επισκέφτηκε και όλο, γιατί η δυναμική Βαλκάνια γιαγιά (που έχει “περάσει” και από Τσαουσέσκου) δεν αστειεύεται.

Φύγαμε και πάλι μέσα από άλλους λασπόδρομους και άλλα τσιγγανοχώρια. Συναντήσαμε στο δρόμο πολλά κάρα που τα έσερναν άλογα και αρκετά ελεύθερα άλογα, αλλά και αρκετούς Roma καβάλα στα άλογα. Μόνο που σαν σκληροτράχηλοι που είναι, τα ίππευαν χωρίς σέλα! Όλες αυτές οι εικόνες θα μπορούσαν να είναι σκηνικά ταινίας, αλλά το σίγουρο είναι ότι αποτελούν εικόνες μιας “άλλης” (σημερινής) Ρουμανίας!

Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο μετά από μισή ώρα περίπου. Πάνω στη διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο συναντήσαμε και άλλη οχυρωμένη εκκλησία, την Bunesti fortified church. Αν δεν είχα επισκεφτεί την εκκλησία στο Viscri, μπορεί αυτήν την εκκλησία να μην την είχα προσέξει καν. Τώρα όμως που είχα αποκτήσει την εμπειρία, την πρόσεξα. Είδα και άλλη αργότερα, αυτή του Sachiz. Από εκείνη την ώρα και μετά κατά την περιήγησή μας στην Τρανσυλβανία, “έπεφτε” συνέχεια το μάτι μου πάνω σε οχυρωμένες εκκλησίες.

Η οχυρωμένη εκκλησία του Bunesti...

Και η οχυρωμένη εκκλησία στο Saschiz...

Η ημερήσια μας εκδρομή συνεχίστηκε....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KostasLia]

Και σε περίμενα!!!
θα διαβάζουμε παράλληλα η μία την ιστορία της άλλης..!!!
ότι δεν προλάβαμε εμεις, θα το διαβάσουμε από σένα και αντίστροφα!!!
εμεις Βουκουρέστι δεν είδαμε καθόλου
ωραία αρχή..περιμένουμε την συνέχεια
Η πρώτη φωτο που ανέβασες απο που είναι??

 

[Grerena]

Φοβερός συγχρονισμός!
Σε ευχαριστώ που με παρέσυρες να ξεκινήσω την ιστορία μου.
Η δική σου πάντως μέχρι στιγμής μου έχει δώσει ήδη ιδέες. Μπράβο!
Ελπίζω να δώσει και η δική μου.
Συνεχίζουμε ακάθεκτες λοιπόν...

 

[KostasLia]

Φοβερός συγχρονισμός!
Σε ευχαριστώ που με παρέσυρες να ξεκινήσω την ιστορία μου.
Η δική σου πάντως μέχρι στιγμής μου έχει δώσει ήδη ιδέες. Μπράβο!
Ελπίζω να δώσει και η δική μου.
Συνεχίζουμε ακάθεκτες λοιπόν...

και εμενα πάντως εσύ και το μέλος vasilliss με παρασύρατε..πάντως έμαθα ότι κατα τον Αυγουστο παίζει Φεστιβάλ Μπυρας στην Σερβία το δευτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης μετα το Octoberfest μπορεί να ξαναβρεθούμε Ρουμανιά αν το συνδυάσουμε οπότε καθε πληροφορία πολύτιμη...ποτέ δεν ξέρεις...!!!

 

[Grerena]

Και σε περίμενα!!!
θα διαβάζουμε παράλληλα η μία την ιστορία της άλλης..!!!
ότι δεν προλάβαμε εμεις, θα το διαβάσουμε από σένα και αντίστροφα!!!
εμεις Βουκουρέστι δεν είδαμε καθόλου
ωραία αρχή..περιμένουμε την συνέχεια
Η πρώτη φωτο που ανέβασες απο που είναι??

Η πρώτη φωτό είναι από ένα οχυρό στο Viscri. Είναι ένα χωριό (πολύ χωριό) μεταξύ Brasov & Sighisoara. Θα το αναφέρω αργότερα αναλυτικά.

 

[Grerena]

και εμενα πάντως εσύ και το μέλος vasillis με παρασύρατε..πάντως έμαθα ότι κατα τον Αυγουστο παίζει Φεστιβάλ Μπυρας στην Σερβία το δευτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης μετα το Octoberfest μπορεί να ξαναβρεθούμε Ρουμανιά αν το συνδυάσουμε οπότε καθε πληροφορία πολύτιμη...ποτέ δεν ξέρεις...!!!

Εχω προγραμματίσει 30 Αυγούστου να είμαι Βελιγράδι. Το φεστιβάλ πότε είναι; Λες να συγχρονιστούμε και εκεί;

 

[KostasLia]

Η πρώτη φωτό είναι από ένα οχυρό στο Viscri. Είναι ένα χωριό (πολύ χωριό) μεταξύ Brasov & Sighisoara. Θα το αναφέρω αργότερα αναλυτικά.

είδες και περάσαμε απο κεινα τα μέρη και δεν το είδαμε.Κρίμα!!!

Εχω προγραμματίσει 30 Αυγούστου να είμαι Βελιγράδι. Το φεστιβάλ πότε είναι; Λες να συγχρονιστούμε και εκεί;

Τα παιδιά Ελληνες, που πετύχαμε στη Ρουμανία και μας το είπαν πάνε κάθε χρόνο και λένε ότι είναι φανταστικό!!Πρέπει να είναι μετά τις 16 Αυγούστου γιατί μέτα θα πηγαιναν εκεί..ακριβώς δεν θυμάμαι αλλα σίγουρα κάποιος απο το φορουμ θα ξερει..
Μακάρι να συγχρονιζόμασταν αλλά λιγο χλωμο.Έχουμε 15 μέρες που γυρίσαμε από Κούβα οπότε όπως καταλαβαίνεις τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν δεύτερο ταξιδάκι για φέτος!!Βέβαια η ελπίδα λένε πεθαίνει πάντα τελευταία..μην με πριζώνεις..

 

[thanosth]

Μπράβο Gerena για την σπεσιαλ ταξιδιωτική σου ιστορία.
Το τένις ειναι σουπερ αφορμη για ταξίδια κοντινά και μακρυά!
Συμβαίνει και σε άλλους:
τον τελευταιο χρόνο ταξιδέψαμε 4 φορές σε 3 πρωτευουσες με τενιστική αφορμή, 2 φορές oδικώς Βελιγράδι για το Ντέιβις Καπ,Σερβία Μεγάλη Βρετανία και Σερβία Ισπανία,(απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων και Νόβακ Τζόκοβιτς)
1 φορά αεροπορικώς με ράιαν Βερολίνο για το Ντέιβις Καπ, Γερμανία Πολωνία
και αυθημερόν στην Σόφια για τουρνουα ATP της κατηγορίας 250 οπου απολαύσαμε Ντιμιτρόφ και Γκοφέν μεταξύ αλλων.

 

[Grerena]

και αυθημερόν στην Σόφια για τουρνουα ATP της κατηγορίας 250 οπου απολαύσαμε Ντιμιτρόφ και Γκοφέν μεταξύ αλλων!

Ουπς! Μέσα ήμουνα και εγώ. Δεν σε είδα!
sector A.2.1, entrance 101, σειρά6, θέση 21.
Εγώ πήγα με Ryan για Σ.Κ.
Davis Cap ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή.

 

[thanosth]

εμεις πηγαμε οδικώς το Σαββατο απο Θεσσαλονίκη και ειδαμε τους 2 ημιτελικους στην Σόφια.
Του χρονου ειναι ξανα στο προγραμμα!

 

[Grerena]

Νομίζω ότι η επόμενη ιστορία μου θα έχει πολύ τένις και θα είναι αυτή της Sofia.

 

[Grerena]

2η ημέρα: Μια υπέροχη μέρα

Ξύπνησα με έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες για τη σημερινή μέρα.
Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και ύστερα κάναμε έναν μικρό περίπατο καταλήγοντας στο Εθνικό μουσείο τεχνών στο τμήμα των Ευρωπαίων ζωγράφων. Δεν το περίμενα ότι θα δω Mone, Roden, Zurbaran και σε περίοπτη θέση Δομίνικο Θεοτοκόπουλο! Ναι! Είδαμε και El Greco στη Ρουμανία! Πολύ θα ήθελα να έμενα περισσότερη ώρα στην Πινακοθήκη αυτή, αλλά οι αγώνες που θα άρχιζαν σε λίγο ήταν πιο εξιταριστικοί για όλους μας. Το ότι με συνόδευσε κιόλας η παρέα μου στην Πινακοθήκη… πολύ μου ήταν.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε έξω από το γήπεδο. Εύκολα παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω από αυτό.

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε έξω από το Romanian Athenaeum. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο που φιλοξενεί τη Φιλαρμονική του Βουκουρεστίου και αποτελεί παράλληλα και σημαντικό ορόσημο της πόλης.

Είδαμε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...

Είδαμε ωραίες εκκλησίες...

Και όμορφα μαγαζάκια μέσα σε κήπους...

Ακόμα και happenings για τους fan του ποδοσφαίρου...

Μέχρι που φτάσαμε στο National Museum of Art of Romania...

Όπου κατάφερα μόνο να βγάλω μία εσωτερική φωτογραφία, γιατί δυστυχώς απαγορευόταν.

Οι αγώνες
Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το χώρο. Μάλλον είχαμε έρθει νωρίς γιατί δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Το εισιτήριο έλεγε στις 12:00, αλλά οι αγώνες θα ξεκινούσαν στη 1:00. Τώρα ήταν η ώρα που προπονούνταν ένας αθλητής, ο Ισπανός Fernando Verdasco. Σε αυτό το τουρνουά λάμβανε μέρος και ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής, αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε νωρίς και δεν έφτασε στα ημιτελικά που εγώ είχα κλείσει εισιτήρια και έτσι δεν τον είδαμε να αγωνίζεται.

Η αφίσα του τουρνουά...με Ρουμάνους τενίστες και φόντο ένα χωμάτινο γήπεδο τένις και τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βουκουρεστίου...

Το ταμπλό των αγώνων...

Ο F. Verdasco κατά την ώρα της προπόνησής του. Ακόμα το γήπεδο είναι άδειο.

Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για διοργάνωση της ATP. Κατηγορία τουρνουά 250. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του τουρνουά θα προσθέσει 250 πόντους σε αυτούς που ήδη έχει και πιθανώς θα ανέβει στην κατάταξη. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η κατάταξη των παιχτών. Την εποχή που πήγαμε εμείς το Νο 1 ήταν ο Σέρβος Novak Djokovic και οι παίχτες που είδαμε να παίζουν στο court ήταν από Νο 35 έως 45. Πολλοί από αυτούς όμως στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα της 1ης δεκάδας. Το γήπεδο είναι χωμάτινο και ανοιχτό. Έχει κερκίδες μόνο από τις δύο μεγάλες πλευρές του και είναι σχετικά μικρό. Όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά, αλλά λίγο καλύτερα είμαστε εμείς που καθόμασταν με πλάτη στον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ο καιρός ήταν άκρως καλοκαιρινός και ηλιόλουστος. Ήμουν με καπέλο και κοντομάνικο (μαύρισα κιόλας) και οι απέναντι ήταν με βεντάλιες! Σε άλλα γήπεδα αυτές οι θέσεις ξέρω ότι κοστίζουν extra. Τώρα εγώ γιατί τις πέτυχα αυτές τις θέσεις δεν ξέρω. Μάλλον επειδή είχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ πολύ νωρίς.

Είδαμε δύο ωραίους αγώνες, τους ημιτελικούς του τουρνουά. Στον 1ο αγώνα κέρδισε ο Lucas Pouille ο Γάλλος (τον αργεντινό Delbonis) και στον 2ο αγώνα κέρδισε ο F. Verdasco ο Ισπανός (τον επίσης Ισπανό Guillermo Garcia Lopez).
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε γήπεδο τένις και μου έκαναν εντύπωση τα πάντα. Το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Επικρατούσε φοβερή ησυχία την ώρα που εξελισσόταν ο πόντος και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα όταν “έπεφτε” ο πόντος από οποιονδήποτε αθλητή και μετά πάλι… η απόλυτη ησυχία. Προφανώς οι Ρουμάνοι γνωρίζουν από ευγενή αθλήματα.
Με το που τελείωσε ο 1ος αγώνας όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν στην έξοδο του γηπέδου για να πάρουν αυτόγραφο και να βγουν φωτογραφία με τους παίκτες. Παροτρύνοντας και εγώ λοιπόν το γιο μου ακολουθήσαμε και εμείς το “ρεύμα”. Ενώ βρισκόμασταν μέσα στο χαμό από τα παιδάκια, αλλά και από ενήλικες που προσπαθούσαν να βρεθούν κοντά στον πρωταγωνιστή νικητή Pouille και φτάνοντας τελικά δίπλα του, γυρνάω να δω τον γιο μου προκειμένου να τον «σπρώξω» να φωτογραφηθεί μαζί του. Μα που είναι; Τον έχασα; Είχε εξαφανιστεί. Είχε γυρίσει πίσω στις κερκίδες με τον πατέρα του. Μερικοί έφηβοι είναι ντροπαλοί! Και εγώ; Εγώ είχα ξεμείνει μέσα στο «χαμό». Και τότε ήταν που σκέφτηκα: Αφού έφτασα στην πηγή …ας πιω και νερό. Χωρίς να το πολυσκεφτώ δίνω τη φωτογραφική σε κάποιον από το «χαμό», ο οποίος με έβγαλε φωτογραφία με τον Loucas Pouille.
Γύρισα στις κερκίδες περιχαρής που είχα φωτό με τον νικητή. Άντρας και γιος άρχισαν τα γέλια κοροϊδευτικά.
“Ολόκληρη γυναίκα… μαζί με τα παιδάκια μου έλεγαν;”
“Μα δεν ήμουν μόνο εγώ”, απολογήθηκα. “Ουρά έχουν σχηματίσει κι άλλοι για να βγάλουν φωτογραφία, απλά εγώ ήμουν (κατά λάθος) από τις πρώτες”.
Και τα πειράγματα συνεχίστηκαν.
Σκασίλα μου. Ας με κοροϊδεύουν. Εγώ είχα εντυπώσει μια ανάμνηση κάνοντάς την έτσι ισχυρή!!!

Ακολούθησε και ο δεύτερος αγώνας, όπου στο τέλος του, αυτή τη φορά συνειδητά και όχι κατά λάθος πήγα να βγάλω φωτογραφία με τον νικητή. Τώρα ήταν πιο δύσκολο γιατί ο Verdasco είναι πιο μεγάλος star στο χώρο του τένις. Είχε πιο πολλούς fan. Τα κατάφερα όμως.
Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου… και τον…Forest Gamp ανάμεσα στα κεφάλια….
Πάντως και οι δύο αθλητές μέσα στο επόμενο εξάμηνο που ακολούθησε ανέβηκαν στην κατάταξη και θέλω να πιστεύω ότι εγώ τους έφερα……γούρι. Ο Ισπανός ανέβηκε 10 θέσεις και ο Γάλλος (τώρα που γράφω το παρόν) είναι Νο 14!
Αχ! Πολύ θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικό πρόγραμμα και να μπορούσαμε να μείνουμε και την επόμενη μέρα να δούμε τον τελικό και την απονομή!
Ακολούθησε και ένας ημιτελικός διπλού, τον οποίο δεν τον παρακολουθήσαμε όλο, παρόλο που είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι δύο παίκτες ήταν Ρουμάνοι και την ώρα που φύγαμε το γήπεδο σειόταν από τις φωνές και τα χειροκροτήματα.

O Delbonis την ώρα του αγώνα...

Το γήπεδο...γεμάτο πλέον.

Ο Pouille την ώρα των αυτόγραφων...

Άρχισε και ο δεύτερος ημιτελικός...

Ο Verdasco την ώρα του αγώνα...

Όμορφο γηπεδάκι με τις κερκίδες μέσα στα δέντρα...

Ο πίνακας του σκορ...

Ο Verdasco την ώρα των αυτόγραφων...

Του ΅κυνηγιού΅...

Και των φωτογραφιών...

Τελικά νομίζω ότι ούτε και σήμερα έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Ισως γιατί ναι μεν είμαι τουρίστας, αλλά είμαι και φίλαθλος...

Ένα χαλαρό γεύμα
Έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε ραντεβού με έναν φίλο του άντρα μου μόνιμο κάτοικο Βουκουρεστίου και που είχε χρόνια να τον δει. Το ραντεβού ήταν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, στο κάτω μέρος του πάρκου Herastrau.

Πηγαίνοντας στο ραντεβού. Στο βάθος το Aviatorilor (το άγαλμα των αεροπόρων)...

Απ’ ότι είδα όταν φτάσαμε ήταν ένα πολύ μοδάτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα μοδάτα μέρη με τραπεζάκια πάνω στη λίμνη του πάρκου. La Brasserie νομίζω λεγόταν (στην οδό Nordului). Γενικά ήταν ένα πολύ ωραίο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Πετύχαμε και την ώρα που έδυε ο ήλιος μέσα στη λίμνη του πάρκου! Τέλεια! Περάσαμε ένα πολύ ωραίο δύωρο, συζητώντας με το φίλο μας για το πώς περνάει στη Ρουμανία, γενικά περί Ρουμάνων, τις συνήθειές τους, τις πεποιθήσεις τους, το παρελθόν τους, τον τρόπο ζωής τους, την ανάπτυξή τους κ.α.

Το δειλινό με θέα τη λίμνη του Herastrau...

Συζητήσαμε επίσης και για ένα θέμα που εμένα τουλάχιστον με απασχολούσε πολύ και ήταν αυτό των αδέσποτων σκυλιών στη Ρουμανία. Είχα διαβάσει (σε site του National Geographic αλλά και αλλού) ότι η Ρουμανία είχε πολλά αδέσποτα και μάλιστα είχα επιχειρήσει στην Ελλάδα να προμηθευτώ και σφυρίχτρες απομάκρυνσής τους, που τελικά δεν βρήκα. Ο φίλος μας, μας καθησύχασε ότι αυτό το πρόβλημα ίσχυε το χειμώνα, που τα σκυλιά πεινασμένα κατέβαιναν στις πόλεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει σαν πρόβλημα, γιατί πριν δύο χρόνια έγινε μια επιχείρηση “σκούπα” και τώρα δεν υπάρχουν πια.

Ταξίδι για τη Sinaia
Η συνάντηση αυτή με το φίλο μας ήταν εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Προέκυψε και κανονίστηκε αφού ήρθαμε στη Ρουμανία και έτσι σήμερα που είχαμε προγραμματίσει να πάμε αμέσως μετά τους αγώνες στη Sinaia, που ήταν η επόμενη διαμονή μας, θα πηγαίναμε πολύ πιο αργά. Ειδοποίησα λοιπόν το ξενοδοχείο ότι θα φτάναμε κατά τις 11:30 και αφού χαιρετήσαμε το φίλο μας πήραμε το δρόμο Βουκουρέστι – Sinaia μέσα στη νύχτα.
Η νύχτα έχει όμως και τα καλά της. Δεν συναντάς κίνηση, ούτε μπλόκα! Αυτό το αναφέρω γιατί στη συνέχεια είχαμε και από τα δύο.
Επίσης, ενώ περίμενα ότι αφού θα ανεβαίναμε στα βουνά θα είχαμε και δρόμο δύσκολο με στροφές, ανακουφίστηκα που ο δρόμος ήταν τελικά αρκετά ομαλός. Ανεβαίναμε υψόμετρο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κοιτούσα στο gps και παρόλο που έβλεπα σε αυτό ότι όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε υψόμετρο, δεν νιώθαμε πουθενά τις ανηφόρες. Ήταν πολύ ομαλό το ανέβασμα.

Φτάσαμε λοιπόν στη Sinaia και βρήκαμε αρκετά εύκολα το πολύ οικονομικό ξενοδοχείο μας. Marea Neagra λεγόταν (δηλ. “Μαύρη Θάλασσα”) και είχε το τρίκλινο 45€. Είχαμε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι. Η θέα από το μπαλκόνι μας ήταν το…κερασάκι στην τούρτα. Κάθισα για αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να μου φύγει η ένταση της ημέρας και ρεμβάζοντας τη θέα της πόλης και του δάσους και σκεπτόμουνα τη σημερινή ημέρα και συνειδητοποίησα πόσο παράξενη ήταν!

Η σκοτεινή θέα από το δωμάτιό μας...

Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση η μέρα αυτή στο Βουκουρέστι να είναι τόσο “Ευρωπαϊκή”. Τη φανταζόμουν με πιο…“Ανατολική αύρα” ή έστω πιο… “Βαλκανική”.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν με «διακτίνιζες» ξαφνικά στο κέντρο του Βουκουρεστίου, χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και έκανα μέσα στη μέρα αυτά που έκανα -δηλ. βόλτα στο κέντρο με τις φαρδιές λεωφόρους και τα μπαρόκ κτίρια, επίσκεψη σε πινακοθήκη με μεγάλους ζωγράφους, παρακολούθηση αγώνων τένις με διάσημους αθλητές και γεύμα γκουρμέ σε Ιταλικό εστιατόριο σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα σε πάρκο- και με ρωτούσες:
-Που βρίσκεσαι;
Θα έλεγα πιθανότατα:…..
-Μα!...στο Παρίσι!!!