Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.305
- Likes
- 17.276
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
3η ημέρα Η γοητεία των κάστρων: Χλιδάτο Peles / Μυστηριακό Bran
Το πρωί, μας ξύπνησε η ζέστη. Ο ήλιος που μόλις είχε ανατείλει μπήκε από τη μεγάλη τζαμαρία και μετέτρεψε το δωμάτιο σε θερμοκήπιο. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς. Βέβαια και αυτό έχει τα καλά του, γιατί δεν κουράστηκα να ξυπνήσω την παρέα μου, γιατί όπως πάντα έχω πρόγραμμα που έπρεπε «να βγάλουμε».
Η φωτεινή πια θέα από το παράθυρό μας το πρωί...
Φάγαμε το αρκετά πλούσιο πρωινό μας. Ευτυχώς που προλάβαμε και φάγαμε πριν κατέβει το group από το Plovdiv, που ήταν σταματημένο απ’ έξω. Θα έπρεπε να περιμένουμε να αδειάσει τραπέζι αλλιώς.
Πρώτη μας επίσκεψη για σήμερα ήταν το κάστρο Peles, το οποίο ήταν πάρα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια. Προτιμήσαμε όμως να παρκάρουμε το αυτοκίνητο κοντά του.
Περπατήσαμε μέσα από τους κήπους του μέχρι που φτάσαμε στην είσοδό του. Βγάλαμε εισιτήρια και περιμέναμε αρκετά θα έλεγα, για να μπούμε ομαδικά, κατά group μέσα, συνοδευόμενοι από αγγλόφωνο ξεναγό.
Κάστρο Peles
Το αναγεννησιακό κάστρο Peles χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με εντολή του Καρόλου, πρώτου βασιλιά της Ρουμανίας. Έχει 160 δωμάτια και έναν πύργο ύψους 66 μέτρων. Μέχρι το 1974 χρησιμοποιούνταν σαν θερινή βασιλική κατοικία, ενώ σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Δεν θέλω να μπω σε ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με το κάστρο, γιατί αυτό έχει γίνει από άλλους συμφορουμίτες στο παρελθόν.
Θέλω όμως να αναφερθώ στο πόσο εντύπωση μου έκανε. Είναι το πιο «χλιδάτο» παλάτι που έχω δει ποτέ. Βέβαια δεν έχω πάει στις Βερσαλλίες που είναι επίσης πολύ πλούσιο, αλλά μάλλον είναι άλλης κατηγορίας (αφού είναι 300ετών πιο παλιό).
Φτάνοντας στο παλάτι...
Όλα τα παλάτια, λίγο πολύ έχουν μέσα έργα τέχνης, χρυσάφια, περίτεχνα έπιπλα κ.α. Το Peles κατά τη γνώμη μου είχε τα πιο εντυπωσιακά απ’ όλα. Είχε μέχρι και ασανσέρ, αίθουσα θεάτρου, βιβλιοθήκη με κρυφά περάσματα και σκάλες, με κυρίαρχο υλικό το ξύλο. Και τα μπάνια! Τι όμορφα μπάνια! Υπήρχε ακόμα και μια αίθουσα-σαλόνι, που τα γύψινα σχέδια της οροφής «ακολουθούσαν» τα σχέδια του χαλιού που ήταν στρωμένο από κάτω! Εντυπωσιακό;
Μας δώσανε ειδικά πατουσάκια για να περπατήσουμε μέσα για να προστατευτούν τα χαλιά μεγάλης αξίας που έχει. Με τόση επισκεψιμότητα (έως και 400.000 επισκέπτες το χρόνο) που έχει αυτό το κάστρο λογικό το βρίσκω. Θα είχαν καταστραφεί διαφορετικά.
Άντρας και γιος μπήκαν μέσα βαριεστημένοι. Είχαν λίγο “σπαστεί” από την αναμονή στην ουρά μέχρι να μπούμε και δεν είχαν διάθεση για ένα ακόμη παλάτι. Έχουμε δει παλάτια, πάλι τα ίδια; Βγαίνοντας όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί και εντυπωσιαστεί από αυτά που είδαμε. Ήταν εκθαμβωτικό!!!
"Λεπτομέρειες" από τη μεγάλη αίθουσα της εισόδου...
Ένα από τα πολλά σαλόνια...
Μια από τις τραπεζαρίες...
Από τα δωμάτια που με εντυπωσίασαν πολύ: η βιβλιοθήκη.
Πίσω από την ανοιχτή πόρτα βρίσκεται μια ραφιέρα που αποτελεί συγχρόνως και κρυφή πόρτα που οδηγεί μέσω περάσματος σε άλλο σημείο του παλατιού στον πάνω όροφο. Όπως στα παραμύθια...με κάστρα και πρίγκιπες...
Επειδή και οι βασιλείς έχουν ανάγκη από διασκέδαση...
Η σκηνή του θεάτρου...
Και η αίθουσά του...
Η είσοδος στον πάνω όροφο...
Κι όμως! Είναι ένα ...μπάνιο!
Στο τέλος του tour "χάσαμε" και το ένα πατουσάκι...
Μετά από ένα περίπου δύωρο μέσα στο Peles, χαζέψαμε λίγο στους κήπους του παλατιού. Ωραίοι κήποι αλλά για μένα το πλέον όμορφο στον εξωτερικό του χώρο ήταν η θέα των Καρπαθίων.
Στον ευρύτερο χώρο, κοντά στο Peles βρίσκεται και το μικρό Peles, το κάστρο Pelişor, με μόνο…70 δωμάτια. Ο διάδοχος του Καρόλου Α', σκόπευε να το χρησιμοποιήσει ως θερινή κατοικία, καθώς θεωρούσε το Peles υπερβολικό και ήθελε μια πιο διακριτική, σε στυλ art-nouveau κατοικία. Σε αυτό το μικρό κάστρο αρκεστήκαμε μόνο σε μερικές εξωτερικές φωτογραφίες. Ύστερα από τη “μαμά” κάστρο, αυτό θα μας φαινόταν μάλλον…φτωχό.
Οι κήποι...
Και τα Καρπάθια...
Προχωράμε προς το Pelisor...
Πράγματι! Αυτό είναι ένα μικρό και "διακριτικό"...παλάτι!
Αναχωρήσαμε με κατεύθυνση βόρεια. Βγαίνοντας από τη Sinaia κάναμε πρώτα μια μικρή στάση στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού. Πρόκειται για ένα Μοναστήρι που έκτισε ο Ρουμάνος πρίγκιπας το 1695, όταν γύρισε από το Σινά, προς τιμή του αντίστοιχου μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Από το Μοναστήρι αυτό πήρε και η πόλη Sinaia το όνομά της. Ανάψαμε ένα κεράκι στα γρήγορα και φύγαμε.
Στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού...
Και ένα εσωτερικό πλάνο του τρούλου...
Μα και η Sinaia, τι όμορφη πόλη που είναι. Χθες το βράδυ που φτάσαμε νύχτα δεν την είδαμε καθόλου. Σήμερα με το φως της ημέρας βλέπουμε πόσο “παραμυθούπολη” μοιάζει. Μια καταπράσινη πόλη, με θέα τα γύρω βουνά και την “τρανσυλβανική” αρχιτεκτονική της με τις πολύ χαρακτηριστικές μυτερές στέγες της, που αποτελεί θέρετρο για χειμερινό τουρισμό και όχι μόνο.
Δυστυχώς δεν αφιερώσαμε άλλο χρόνο σε αυτήν γιατί μας περίμενε το κάστρο Bran.
Στο δρόμο για το Bran...
Όπου συναντήσαμε και τα πρώτα τσιγγανοχώρια...
Όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν με αθλοπαιδιές. Προσέξτε τον καβαλάρη δεξιά...
Είναι χωρίς σέλα...!
Ένας “γλυκός” πειρασμός
Μετά από μία ώρα περίπου φτάσαμε στο χωριό Bran. Σε σχέση με τη Sinaia εδώ ήταν πιο “ζωηρά”. Είχε αρκετό κόσμο στα γύρω καφέ, φαγάδικα, “ορθάδικα”. Παρκάραμε σε φυλασσόμενο parking και κάναμε μια πρώτη στάση στο απέναντι “ορθάδικο” για καφέ. Μόνο που δεν είχε καφέ, είχε κάτι σαν ντόνατς ή λουκουμά να το πω; Ήταν κάτι γλυκό περασμένο σε σούβλα. Πολύ το λιμπιστήκαμε, αλλά πώς να το ζητήσουμε; Σταθήκαμε στην ουρά και όταν έφτασε η σειρά μας ζητήσαμε με νοήματα αυτό που πήρε και ο προηγούμενος από εμάς. Μόνο που αυτός δεν πήρε το σουβλάκι-λουκουμά, αλλά κάτι άλλο γλυκό μεν, σαν μεγάλη τηγανίτα, αλλά με τυρί λιωμένο από πάνω. Αυτό λοιπόν πήραμε και εμείς, το οποίο ήταν καταπληκτικό! Ξαναστηθήκαμε στην ουρά και δεύτερη δόση και πήραμε ένα από τα ίδια και ένα άλλο με μερέντα όμως από πάνω. Καταπληκτικό επίσης. Δεν φτάνει αυτό μόνο. Δίπλα στα σκαμπώ του “ορθάδικου” υπήρχε μια μηχανή του καφέ που μου τράβηξε το μάτι γιατί έγραφε: μόνο με 1 lei ο καφές. Μα είναι δυνατόν 1 lei, δηλ. 0,30€;
Και δεν δοκιμάζουμε; Πήραμε espresso, cappuccino, σοκολάτα για το παιδί, μετά ξανά espresso και καπάκι και μια lacta ρόφημα πάλι για το παιδί. Ήταν και φθηνός και ωραίος!
Να 'τος και ο πειρασμός!
Γενικά κολλήσαμε λίγο με το μαγαζάκι, το οποίο είχε συνέχεια ουρά. Εν τω μεταξύ περνούσε η ώρα και λέω:
«Μήπως να πηγαίναμε και στο κάστρο, γιατί θα κλείσει;»
«Ποιο κάστρο;»
«Το Bran!!! ………Είναι ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εδώ!»
«Καλά μην κάνεις έτσι. Αστειεύομαι! Αλλά και αυτός καλός λόγος μου φαίνεται» μου απαντάει ο άνδρας μου δείχνοντάς μου το γλυκό (που ούτε το όνομά του δεν μάθαμε τότε).
«Αν είναι μετά το κάστρο ξαναρχόμαστε πάλι».
Ευτυχώς εισακούστηκα και με βαριά καρδιά ξεκολλήσανε από τον πειρασμό.
Κάστρο Bran
Μπήκαμε στο μονοπάτι που οδηγούσε στο κάστρο. Συναντήσαμε πολλά μαγαζιά με σουβενίρ, άλλος πειρασμός που …καταφέραμε να προσπεράσουμε χωρίς να κάνουμε στάση.
Φτάσαμε στην είσοδο ενός πολύ επιβλητικού κάστρου, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το κάστρο που μόλις είχαμε δει στη Sinaia.
Το Peles είναι κάστρο-παλάτι του 19ου αι., ενώ το Bran είναι κάστρο-πύργος του 14ου αι.!
Λίγα ιστορικά στοιχεία για το κάστρο Bran:
Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας αρχές του 14ου αι., δίνει εντολή στους Σάξονες του Brasov να φτιάξουν μια πέτρινη ακρόπολη. Ο οικισμός του Bran άρχισε να αναπτύσσεται δίπλα της. Αργότερα το κάστρο χρησιμοποιήθηκε στην άμυνα έναντι στους Οθωμανούς, και στην συνέχεια ως τελωνείο ανάμεσα σε Τρανσυλβανία και Βλαχία. Το Bran είχε στρατηγική σημασία μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα. Το 1920 το κάστρο έγινε βασιλική κατοικία του βασιλείου της Ρουμανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. λειτούργησε ως νοσοκομείο. Το 2009 το κάστρο ανακαινίστηκε θεαματικά και άρχισε να λειτουργεί ως το πρώτο ιδιωτικό μουσείο στη χώρα.
Και λίγα “μυθιστορηματικά” στοιχεία για το κάστρο αυτό:
Το Κάστρο Bran, ονομάστηκε «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα», πριν από τρεις δεκαετίες, όταν κάποιοι τουρίστες που έφτασαν στην Τρανσυλβανία, ψάχνοντας ίχνη του Δράκουλα, είδαν το κάστρο και σκέφτηκαν ότι έμοιαζε πολύ με το κάστρο που περιγράφει…στο βιβλίο του ο Bram Stoker ως «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα».
Έτσι ξεκίνησε ο μύθος….
Draculaaaa….!
Με το που ακούς Καρπάθια, ο Δράκουλας έρχεται στο μυαλό σου. Η επίσκεψη στο κάστρο αυτό κατ’ εμέ επιβάλλεται. Ήταν όπως το περίμενα. Επιβλητικό και ανατριχιαστικό. Εκπέμπει ένα μυστήριο, ακόμη και αν δεν δώσει σημασία κάποιος στο παραμύθι του Δράκουλα. Και ο μύθος του Δράκουλα να μην υπήρχε, το κάστρο αυτό θα είχε εμπνεύσει… κάποιο άλλο παραμύθι!
Το κάστρο Bran είναι χτισμένο σε ένα μαγευτικό σημείο πάνω σε ένα βράχο. Το πρώτο πράγμα που συναντάς καθώς περπατάς στο ανηφορικό μονοπάτι που σε οδηγεί στον πέτρινο όγκο του κάστρου Bran είναι…ένας σταυρός. Ναι! ένας μεγάλος σταυρός στέκεται ακριβώς στην είσοδο, στις παρυφές των τειχών του κάστρου. Μα είναι ειρωνικό! Δεν υποτίθεται ότι ο Δράκουλας φοβάται το σταυρό; Πως γίνεται να τον έχει στο σπίτι του; Πολύ στημένο παραμύθι…. το παραμύθι!
Πρώτη εικόνα του κάστρου! Πολύ επιβλητικό!
Να και ο σταυρός! Για να βοηθά όσους φοβούνται να πλησιάσουν...
Το κάστρο είναι χαοτικό στη διαρρύθμιση. Έχει πολλά επίπεδα, κρυφά δωμάτια, στενά περάσματα, απότομες σκάλες και μια κεντρική εσωτερική αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο της. Οι ασύμμετρες στέγες, οι σοφίτες και οι μυτερές κόγχες προς τον ουρανό συμπληρώνουν την εικόνα.
Άθελά σου οι εικόνες από τις ταινίες του Δράκουλα ζωντανεύουν. Και εγώ είχα δει και αρκετές πριν έρθω εδώ. Έτσι, για να μπω στο κλίμα…και ζορίστηκα και λίγο για να τις δω, ομολογώ. Δεν μπορώ λοιπόν να μην αναφέρω τις τελευταίες ταινίες που είδα (πριν το ταξίδι), γιατί αποτελούν και αυτές μέρος της προετοιμασίας του ταξιδιού.
Η Dracula Untold (2014) με τον Luke Evans είναι η αγαπημένη μου, αυτού του είδους και η Interview with the Vampire (του 1994) είχε πολύ καλό finale.
Περάσαμε περίπου μιάμισι ώρα μέσα στο κάστρο περιεργαζόμενοι τα λιτά δωμάτιά του, τα δωμάτια – “αφιέρωμα” στον Vlad Drakul, τον παλουκωτή (απλή συνωνυμία με τον Δράκουλα του Stoker), την κεντρική αυλή του και θαυμάζοντας το καταπληκτικό καταπράσινο Τρανσυλβανικό τοπίο από τις βεράντες του.
Να 'ρθεις βραδυ εδώ...θα ήταν "κάπως"...
Αφού ψιλοχορτάσαμε ατμόσφαιρα και μυστήριο αρχίσαμε να σκεπτόμαστε το μαγαζάκι με τους …. “λουκουμάδες” και μόλις κάποιος από μας είπε: «πάμε για δεύτερο γύρο;» όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε και με ελαφρά…την κάναμε. Με το που βγήκαμε έξω κάναμε μια πολύ μικρή στάση στα σουβενίρ, ψωνίζοντας μικροδωράκια. Ψώνισα και 4-5 καταπληκτικά ξύλινα χειροποίητα ζωγραφιστά αυγά, πολύ χαρακτηριστικά της Ρουμανίας, που στόλισαν το Πασχαλινό τραπέζι μου της επόμενης εβδομάδας και που πολύ μου άρεσαν. Κάναμε και μια αρκετά μεγάλη στάση στο “καφέ” για έναν δεύτερο γύρο. Πάλι σταθήκαμε στην ουρά και πάλι πήραμε το “λουκουμά” με τυρί και πάλι πήραμε καφέ ή μάλλον καφέδες από το «μαγικό μηχάνημα».
Αργότερα στην Ελλάδα όταν έψαξα στο internet, ανακάλυψα πως λέγεται το γλυκό που μας ξετρέλανε. Είναι το Langos, που τρώγεται όντως και με τυρί και με μερέντα. Το άλλο το σουβλιστό, που τελικά δεν φάγαμε, λέγεται Kurtoskalacs και νομίζω ότι το συνηθίζουν και οι Ούγγροι.
Το πρωί, μας ξύπνησε η ζέστη. Ο ήλιος που μόλις είχε ανατείλει μπήκε από τη μεγάλη τζαμαρία και μετέτρεψε το δωμάτιο σε θερμοκήπιο. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς. Βέβαια και αυτό έχει τα καλά του, γιατί δεν κουράστηκα να ξυπνήσω την παρέα μου, γιατί όπως πάντα έχω πρόγραμμα που έπρεπε «να βγάλουμε».
Η φωτεινή πια θέα από το παράθυρό μας το πρωί...
Φάγαμε το αρκετά πλούσιο πρωινό μας. Ευτυχώς που προλάβαμε και φάγαμε πριν κατέβει το group από το Plovdiv, που ήταν σταματημένο απ’ έξω. Θα έπρεπε να περιμένουμε να αδειάσει τραπέζι αλλιώς.
Πρώτη μας επίσκεψη για σήμερα ήταν το κάστρο Peles, το οποίο ήταν πάρα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια. Προτιμήσαμε όμως να παρκάρουμε το αυτοκίνητο κοντά του.
Περπατήσαμε μέσα από τους κήπους του μέχρι που φτάσαμε στην είσοδό του. Βγάλαμε εισιτήρια και περιμέναμε αρκετά θα έλεγα, για να μπούμε ομαδικά, κατά group μέσα, συνοδευόμενοι από αγγλόφωνο ξεναγό.
Κάστρο Peles
Το αναγεννησιακό κάστρο Peles χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με εντολή του Καρόλου, πρώτου βασιλιά της Ρουμανίας. Έχει 160 δωμάτια και έναν πύργο ύψους 66 μέτρων. Μέχρι το 1974 χρησιμοποιούνταν σαν θερινή βασιλική κατοικία, ενώ σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Δεν θέλω να μπω σε ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με το κάστρο, γιατί αυτό έχει γίνει από άλλους συμφορουμίτες στο παρελθόν.
Θέλω όμως να αναφερθώ στο πόσο εντύπωση μου έκανε. Είναι το πιο «χλιδάτο» παλάτι που έχω δει ποτέ. Βέβαια δεν έχω πάει στις Βερσαλλίες που είναι επίσης πολύ πλούσιο, αλλά μάλλον είναι άλλης κατηγορίας (αφού είναι 300ετών πιο παλιό).
Φτάνοντας στο παλάτι...
Όλα τα παλάτια, λίγο πολύ έχουν μέσα έργα τέχνης, χρυσάφια, περίτεχνα έπιπλα κ.α. Το Peles κατά τη γνώμη μου είχε τα πιο εντυπωσιακά απ’ όλα. Είχε μέχρι και ασανσέρ, αίθουσα θεάτρου, βιβλιοθήκη με κρυφά περάσματα και σκάλες, με κυρίαρχο υλικό το ξύλο. Και τα μπάνια! Τι όμορφα μπάνια! Υπήρχε ακόμα και μια αίθουσα-σαλόνι, που τα γύψινα σχέδια της οροφής «ακολουθούσαν» τα σχέδια του χαλιού που ήταν στρωμένο από κάτω! Εντυπωσιακό;
Μας δώσανε ειδικά πατουσάκια για να περπατήσουμε μέσα για να προστατευτούν τα χαλιά μεγάλης αξίας που έχει. Με τόση επισκεψιμότητα (έως και 400.000 επισκέπτες το χρόνο) που έχει αυτό το κάστρο λογικό το βρίσκω. Θα είχαν καταστραφεί διαφορετικά.
Άντρας και γιος μπήκαν μέσα βαριεστημένοι. Είχαν λίγο “σπαστεί” από την αναμονή στην ουρά μέχρι να μπούμε και δεν είχαν διάθεση για ένα ακόμη παλάτι. Έχουμε δει παλάτια, πάλι τα ίδια; Βγαίνοντας όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί και εντυπωσιαστεί από αυτά που είδαμε. Ήταν εκθαμβωτικό!!!
"Λεπτομέρειες" από τη μεγάλη αίθουσα της εισόδου...
Ένα από τα πολλά σαλόνια...
Μια από τις τραπεζαρίες...
Από τα δωμάτια που με εντυπωσίασαν πολύ: η βιβλιοθήκη.
Πίσω από την ανοιχτή πόρτα βρίσκεται μια ραφιέρα που αποτελεί συγχρόνως και κρυφή πόρτα που οδηγεί μέσω περάσματος σε άλλο σημείο του παλατιού στον πάνω όροφο. Όπως στα παραμύθια...με κάστρα και πρίγκιπες...
Επειδή και οι βασιλείς έχουν ανάγκη από διασκέδαση...
Η σκηνή του θεάτρου...
Και η αίθουσά του...
Η είσοδος στον πάνω όροφο...
Κι όμως! Είναι ένα ...μπάνιο!
Στο τέλος του tour "χάσαμε" και το ένα πατουσάκι...
Μετά από ένα περίπου δύωρο μέσα στο Peles, χαζέψαμε λίγο στους κήπους του παλατιού. Ωραίοι κήποι αλλά για μένα το πλέον όμορφο στον εξωτερικό του χώρο ήταν η θέα των Καρπαθίων.
Στον ευρύτερο χώρο, κοντά στο Peles βρίσκεται και το μικρό Peles, το κάστρο Pelişor, με μόνο…70 δωμάτια. Ο διάδοχος του Καρόλου Α', σκόπευε να το χρησιμοποιήσει ως θερινή κατοικία, καθώς θεωρούσε το Peles υπερβολικό και ήθελε μια πιο διακριτική, σε στυλ art-nouveau κατοικία. Σε αυτό το μικρό κάστρο αρκεστήκαμε μόνο σε μερικές εξωτερικές φωτογραφίες. Ύστερα από τη “μαμά” κάστρο, αυτό θα μας φαινόταν μάλλον…φτωχό.
Οι κήποι...
Και τα Καρπάθια...
Προχωράμε προς το Pelisor...
Πράγματι! Αυτό είναι ένα μικρό και "διακριτικό"...παλάτι!
Αναχωρήσαμε με κατεύθυνση βόρεια. Βγαίνοντας από τη Sinaia κάναμε πρώτα μια μικρή στάση στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού. Πρόκειται για ένα Μοναστήρι που έκτισε ο Ρουμάνος πρίγκιπας το 1695, όταν γύρισε από το Σινά, προς τιμή του αντίστοιχου μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Από το Μοναστήρι αυτό πήρε και η πόλη Sinaia το όνομά της. Ανάψαμε ένα κεράκι στα γρήγορα και φύγαμε.
Στο Μοναστήρι του Κατακουζηνού...
Και ένα εσωτερικό πλάνο του τρούλου...
Μα και η Sinaia, τι όμορφη πόλη που είναι. Χθες το βράδυ που φτάσαμε νύχτα δεν την είδαμε καθόλου. Σήμερα με το φως της ημέρας βλέπουμε πόσο “παραμυθούπολη” μοιάζει. Μια καταπράσινη πόλη, με θέα τα γύρω βουνά και την “τρανσυλβανική” αρχιτεκτονική της με τις πολύ χαρακτηριστικές μυτερές στέγες της, που αποτελεί θέρετρο για χειμερινό τουρισμό και όχι μόνο.
Δυστυχώς δεν αφιερώσαμε άλλο χρόνο σε αυτήν γιατί μας περίμενε το κάστρο Bran.
Στο δρόμο για το Bran...
Όπου συναντήσαμε και τα πρώτα τσιγγανοχώρια...
Όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν με αθλοπαιδιές. Προσέξτε τον καβαλάρη δεξιά...
Είναι χωρίς σέλα...!
Ένας “γλυκός” πειρασμός
Μετά από μία ώρα περίπου φτάσαμε στο χωριό Bran. Σε σχέση με τη Sinaia εδώ ήταν πιο “ζωηρά”. Είχε αρκετό κόσμο στα γύρω καφέ, φαγάδικα, “ορθάδικα”. Παρκάραμε σε φυλασσόμενο parking και κάναμε μια πρώτη στάση στο απέναντι “ορθάδικο” για καφέ. Μόνο που δεν είχε καφέ, είχε κάτι σαν ντόνατς ή λουκουμά να το πω; Ήταν κάτι γλυκό περασμένο σε σούβλα. Πολύ το λιμπιστήκαμε, αλλά πώς να το ζητήσουμε; Σταθήκαμε στην ουρά και όταν έφτασε η σειρά μας ζητήσαμε με νοήματα αυτό που πήρε και ο προηγούμενος από εμάς. Μόνο που αυτός δεν πήρε το σουβλάκι-λουκουμά, αλλά κάτι άλλο γλυκό μεν, σαν μεγάλη τηγανίτα, αλλά με τυρί λιωμένο από πάνω. Αυτό λοιπόν πήραμε και εμείς, το οποίο ήταν καταπληκτικό! Ξαναστηθήκαμε στην ουρά και δεύτερη δόση και πήραμε ένα από τα ίδια και ένα άλλο με μερέντα όμως από πάνω. Καταπληκτικό επίσης. Δεν φτάνει αυτό μόνο. Δίπλα στα σκαμπώ του “ορθάδικου” υπήρχε μια μηχανή του καφέ που μου τράβηξε το μάτι γιατί έγραφε: μόνο με 1 lei ο καφές. Μα είναι δυνατόν 1 lei, δηλ. 0,30€;
Και δεν δοκιμάζουμε; Πήραμε espresso, cappuccino, σοκολάτα για το παιδί, μετά ξανά espresso και καπάκι και μια lacta ρόφημα πάλι για το παιδί. Ήταν και φθηνός και ωραίος!
Να 'τος και ο πειρασμός!
Γενικά κολλήσαμε λίγο με το μαγαζάκι, το οποίο είχε συνέχεια ουρά. Εν τω μεταξύ περνούσε η ώρα και λέω:
«Μήπως να πηγαίναμε και στο κάστρο, γιατί θα κλείσει;»
«Ποιο κάστρο;»
«Το Bran!!! ………Είναι ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εδώ!»
«Καλά μην κάνεις έτσι. Αστειεύομαι! Αλλά και αυτός καλός λόγος μου φαίνεται» μου απαντάει ο άνδρας μου δείχνοντάς μου το γλυκό (που ούτε το όνομά του δεν μάθαμε τότε).
«Αν είναι μετά το κάστρο ξαναρχόμαστε πάλι».
Ευτυχώς εισακούστηκα και με βαριά καρδιά ξεκολλήσανε από τον πειρασμό.
Κάστρο Bran
Μπήκαμε στο μονοπάτι που οδηγούσε στο κάστρο. Συναντήσαμε πολλά μαγαζιά με σουβενίρ, άλλος πειρασμός που …καταφέραμε να προσπεράσουμε χωρίς να κάνουμε στάση.
Φτάσαμε στην είσοδο ενός πολύ επιβλητικού κάστρου, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το κάστρο που μόλις είχαμε δει στη Sinaia.
Το Peles είναι κάστρο-παλάτι του 19ου αι., ενώ το Bran είναι κάστρο-πύργος του 14ου αι.!
Λίγα ιστορικά στοιχεία για το κάστρο Bran:
Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας αρχές του 14ου αι., δίνει εντολή στους Σάξονες του Brasov να φτιάξουν μια πέτρινη ακρόπολη. Ο οικισμός του Bran άρχισε να αναπτύσσεται δίπλα της. Αργότερα το κάστρο χρησιμοποιήθηκε στην άμυνα έναντι στους Οθωμανούς, και στην συνέχεια ως τελωνείο ανάμεσα σε Τρανσυλβανία και Βλαχία. Το Bran είχε στρατηγική σημασία μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα. Το 1920 το κάστρο έγινε βασιλική κατοικία του βασιλείου της Ρουμανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. λειτούργησε ως νοσοκομείο. Το 2009 το κάστρο ανακαινίστηκε θεαματικά και άρχισε να λειτουργεί ως το πρώτο ιδιωτικό μουσείο στη χώρα.
Και λίγα “μυθιστορηματικά” στοιχεία για το κάστρο αυτό:
Το Κάστρο Bran, ονομάστηκε «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα», πριν από τρεις δεκαετίες, όταν κάποιοι τουρίστες που έφτασαν στην Τρανσυλβανία, ψάχνοντας ίχνη του Δράκουλα, είδαν το κάστρο και σκέφτηκαν ότι έμοιαζε πολύ με το κάστρο που περιγράφει…στο βιβλίο του ο Bram Stoker ως «Κάστρο του Κόμη Δράκουλα».
Έτσι ξεκίνησε ο μύθος….
Draculaaaa….!
Με το που ακούς Καρπάθια, ο Δράκουλας έρχεται στο μυαλό σου. Η επίσκεψη στο κάστρο αυτό κατ’ εμέ επιβάλλεται. Ήταν όπως το περίμενα. Επιβλητικό και ανατριχιαστικό. Εκπέμπει ένα μυστήριο, ακόμη και αν δεν δώσει σημασία κάποιος στο παραμύθι του Δράκουλα. Και ο μύθος του Δράκουλα να μην υπήρχε, το κάστρο αυτό θα είχε εμπνεύσει… κάποιο άλλο παραμύθι!
Το κάστρο Bran είναι χτισμένο σε ένα μαγευτικό σημείο πάνω σε ένα βράχο. Το πρώτο πράγμα που συναντάς καθώς περπατάς στο ανηφορικό μονοπάτι που σε οδηγεί στον πέτρινο όγκο του κάστρου Bran είναι…ένας σταυρός. Ναι! ένας μεγάλος σταυρός στέκεται ακριβώς στην είσοδο, στις παρυφές των τειχών του κάστρου. Μα είναι ειρωνικό! Δεν υποτίθεται ότι ο Δράκουλας φοβάται το σταυρό; Πως γίνεται να τον έχει στο σπίτι του; Πολύ στημένο παραμύθι…. το παραμύθι!
Πρώτη εικόνα του κάστρου! Πολύ επιβλητικό!
Να και ο σταυρός! Για να βοηθά όσους φοβούνται να πλησιάσουν...
Το κάστρο είναι χαοτικό στη διαρρύθμιση. Έχει πολλά επίπεδα, κρυφά δωμάτια, στενά περάσματα, απότομες σκάλες και μια κεντρική εσωτερική αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο της. Οι ασύμμετρες στέγες, οι σοφίτες και οι μυτερές κόγχες προς τον ουρανό συμπληρώνουν την εικόνα.
Άθελά σου οι εικόνες από τις ταινίες του Δράκουλα ζωντανεύουν. Και εγώ είχα δει και αρκετές πριν έρθω εδώ. Έτσι, για να μπω στο κλίμα…και ζορίστηκα και λίγο για να τις δω, ομολογώ. Δεν μπορώ λοιπόν να μην αναφέρω τις τελευταίες ταινίες που είδα (πριν το ταξίδι), γιατί αποτελούν και αυτές μέρος της προετοιμασίας του ταξιδιού.
Η Dracula Untold (2014) με τον Luke Evans είναι η αγαπημένη μου, αυτού του είδους και η Interview with the Vampire (του 1994) είχε πολύ καλό finale.
Περάσαμε περίπου μιάμισι ώρα μέσα στο κάστρο περιεργαζόμενοι τα λιτά δωμάτιά του, τα δωμάτια – “αφιέρωμα” στον Vlad Drakul, τον παλουκωτή (απλή συνωνυμία με τον Δράκουλα του Stoker), την κεντρική αυλή του και θαυμάζοντας το καταπληκτικό καταπράσινο Τρανσυλβανικό τοπίο από τις βεράντες του.
Να 'ρθεις βραδυ εδώ...θα ήταν "κάπως"...
Αφού ψιλοχορτάσαμε ατμόσφαιρα και μυστήριο αρχίσαμε να σκεπτόμαστε το μαγαζάκι με τους …. “λουκουμάδες” και μόλις κάποιος από μας είπε: «πάμε για δεύτερο γύρο;» όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε και με ελαφρά…την κάναμε. Με το που βγήκαμε έξω κάναμε μια πολύ μικρή στάση στα σουβενίρ, ψωνίζοντας μικροδωράκια. Ψώνισα και 4-5 καταπληκτικά ξύλινα χειροποίητα ζωγραφιστά αυγά, πολύ χαρακτηριστικά της Ρουμανίας, που στόλισαν το Πασχαλινό τραπέζι μου της επόμενης εβδομάδας και που πολύ μου άρεσαν. Κάναμε και μια αρκετά μεγάλη στάση στο “καφέ” για έναν δεύτερο γύρο. Πάλι σταθήκαμε στην ουρά και πάλι πήραμε το “λουκουμά” με τυρί και πάλι πήραμε καφέ ή μάλλον καφέδες από το «μαγικό μηχάνημα».
Αργότερα στην Ελλάδα όταν έψαξα στο internet, ανακάλυψα πως λέγεται το γλυκό που μας ξετρέλανε. Είναι το Langos, που τρώγεται όντως και με τυρί και με μερέντα. Το άλλο το σουβλιστό, που τελικά δεν φάγαμε, λέγεται Kurtoskalacs και νομίζω ότι το συνηθίζουν και οι Ούγγροι.
Last edited:
