Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.151
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
2η ημέρα: Μια υπέροχη μέρα
Ξύπνησα με έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες για τη σημερινή μέρα.
Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και ύστερα κάναμε έναν μικρό περίπατο καταλήγοντας στο Εθνικό μουσείο τεχνών στο τμήμα των Ευρωπαίων ζωγράφων. Δεν το περίμενα ότι θα δω Mone, Roden, Zurbaran και σε περίοπτη θέση Δομίνικο Θεοτοκόπουλο! Ναι! Είδαμε και El Greco στη Ρουμανία! Πολύ θα ήθελα να έμενα περισσότερη ώρα στην Πινακοθήκη αυτή, αλλά οι αγώνες που θα άρχιζαν σε λίγο ήταν πιο εξιταριστικοί για όλους μας. Το ότι με συνόδευσε κιόλας η παρέα μου στην Πινακοθήκη… πολύ μου ήταν.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε έξω από το γήπεδο. Εύκολα παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω από αυτό.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε έξω από το Romanian Athenaeum. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο που φιλοξενεί τη Φιλαρμονική του Βουκουρεστίου και αποτελεί παράλληλα και σημαντικό ορόσημο της πόλης.
Είδαμε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...
Είδαμε ωραίες εκκλησίες...
Και όμορφα μαγαζάκια μέσα σε κήπους...
Ακόμα και happenings για τους fan του ποδοσφαίρου...
Μέχρι που φτάσαμε στο National Museum of Art of Romania...
Όπου κατάφερα μόνο να βγάλω μία εσωτερική φωτογραφία, γιατί δυστυχώς απαγορευόταν.
Οι αγώνες
Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το χώρο. Μάλλον είχαμε έρθει νωρίς γιατί δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Το εισιτήριο έλεγε στις 12:00, αλλά οι αγώνες θα ξεκινούσαν στη 1:00. Τώρα ήταν η ώρα που προπονούνταν ένας αθλητής, ο Ισπανός Fernando Verdasco. Σε αυτό το τουρνουά λάμβανε μέρος και ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής, αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε νωρίς και δεν έφτασε στα ημιτελικά που εγώ είχα κλείσει εισιτήρια και έτσι δεν τον είδαμε να αγωνίζεται.
Η αφίσα του τουρνουά...με Ρουμάνους τενίστες και φόντο ένα χωμάτινο γήπεδο τένις και τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βουκουρεστίου...
Το ταμπλό των αγώνων...
Ο F. Verdasco κατά την ώρα της προπόνησής του. Ακόμα το γήπεδο είναι άδειο.
Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για διοργάνωση της ATP. Κατηγορία τουρνουά 250. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του τουρνουά θα προσθέσει 250 πόντους σε αυτούς που ήδη έχει και πιθανώς θα ανέβει στην κατάταξη. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η κατάταξη των παιχτών. Την εποχή που πήγαμε εμείς το Νο 1 ήταν ο Σέρβος Novak Djokovic και οι παίχτες που είδαμε να παίζουν στο court ήταν από Νο 35 έως 45. Πολλοί από αυτούς όμως στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα της 1ης δεκάδας. Το γήπεδο είναι χωμάτινο και ανοιχτό. Έχει κερκίδες μόνο από τις δύο μεγάλες πλευρές του και είναι σχετικά μικρό. Όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά, αλλά λίγο καλύτερα είμαστε εμείς που καθόμασταν με πλάτη στον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ο καιρός ήταν άκρως καλοκαιρινός και ηλιόλουστος. Ήμουν με καπέλο και κοντομάνικο (μαύρισα κιόλας) και οι απέναντι ήταν με βεντάλιες! Σε άλλα γήπεδα αυτές οι θέσεις ξέρω ότι κοστίζουν extra. Τώρα εγώ γιατί τις πέτυχα αυτές τις θέσεις δεν ξέρω. Μάλλον επειδή είχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ πολύ νωρίς.
Είδαμε δύο ωραίους αγώνες, τους ημιτελικούς του τουρνουά. Στον 1ο αγώνα κέρδισε ο Lucas Pouille ο Γάλλος (τον αργεντινό Delbonis) και στον 2ο αγώνα κέρδισε ο F. Verdasco ο Ισπανός (τον επίσης Ισπανό Guillermo Garcia Lopez).
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε γήπεδο τένις και μου έκαναν εντύπωση τα πάντα. Το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Επικρατούσε φοβερή ησυχία την ώρα που εξελισσόταν ο πόντος και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα όταν “έπεφτε” ο πόντος από οποιονδήποτε αθλητή και μετά πάλι… η απόλυτη ησυχία. Προφανώς οι Ρουμάνοι γνωρίζουν από ευγενή αθλήματα.
Με το που τελείωσε ο 1ος αγώνας όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν στην έξοδο του γηπέδου για να πάρουν αυτόγραφο και να βγουν φωτογραφία με τους παίκτες. Παροτρύνοντας και εγώ λοιπόν το γιο μου ακολουθήσαμε και εμείς το “ρεύμα”. Ενώ βρισκόμασταν μέσα στο χαμό από τα παιδάκια, αλλά και από ενήλικες που προσπαθούσαν να βρεθούν κοντά στον πρωταγωνιστή νικητή Pouille και φτάνοντας τελικά δίπλα του, γυρνάω να δω τον γιο μου προκειμένου να τον «σπρώξω» να φωτογραφηθεί μαζί του. Μα που είναι; Τον έχασα; Είχε εξαφανιστεί. Είχε γυρίσει πίσω στις κερκίδες με τον πατέρα του. Μερικοί έφηβοι είναι ντροπαλοί! Και εγώ; Εγώ είχα ξεμείνει μέσα στο «χαμό». Και τότε ήταν που σκέφτηκα: Αφού έφτασα στην πηγή …ας πιω και νερό. Χωρίς να το πολυσκεφτώ δίνω τη φωτογραφική σε κάποιον από το «χαμό», ο οποίος με έβγαλε φωτογραφία με τον Loucas Pouille.
Γύρισα στις κερκίδες περιχαρής που είχα φωτό με τον νικητή. Άντρας και γιος άρχισαν τα γέλια κοροϊδευτικά.
“Ολόκληρη γυναίκα… μαζί με τα παιδάκια μου έλεγαν;”
“Μα δεν ήμουν μόνο εγώ”, απολογήθηκα. “Ουρά έχουν σχηματίσει κι άλλοι για να βγάλουν φωτογραφία, απλά εγώ ήμουν (κατά λάθος) από τις πρώτες”.
Και τα πειράγματα συνεχίστηκαν.
Σκασίλα μου. Ας με κοροϊδεύουν. Εγώ είχα εντυπώσει μια ανάμνηση κάνοντάς την έτσι ισχυρή!!!
Ακολούθησε και ο δεύτερος αγώνας, όπου στο τέλος του, αυτή τη φορά συνειδητά και όχι κατά λάθος πήγα να βγάλω φωτογραφία με τον νικητή. Τώρα ήταν πιο δύσκολο γιατί ο Verdasco είναι πιο μεγάλος star στο χώρο του τένις. Είχε πιο πολλούς fan. Τα κατάφερα όμως.
Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου… και τον…Forest Gamp ανάμεσα στα κεφάλια….
Πάντως και οι δύο αθλητές μέσα στο επόμενο εξάμηνο που ακολούθησε ανέβηκαν στην κατάταξη και θέλω να πιστεύω ότι εγώ τους έφερα……γούρι. Ο Ισπανός ανέβηκε 10 θέσεις και ο Γάλλος (τώρα που γράφω το παρόν) είναι Νο 14!
Αχ! Πολύ θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικό πρόγραμμα και να μπορούσαμε να μείνουμε και την επόμενη μέρα να δούμε τον τελικό και την απονομή!
Ακολούθησε και ένας ημιτελικός διπλού, τον οποίο δεν τον παρακολουθήσαμε όλο, παρόλο που είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι δύο παίκτες ήταν Ρουμάνοι και την ώρα που φύγαμε το γήπεδο σειόταν από τις φωνές και τα χειροκροτήματα.
O Delbonis την ώρα του αγώνα...
Το γήπεδο...γεμάτο πλέον.
Ο Pouille την ώρα των αυτόγραφων...
Άρχισε και ο δεύτερος ημιτελικός...
Ο Verdasco την ώρα του αγώνα...
Όμορφο γηπεδάκι με τις κερκίδες μέσα στα δέντρα...
Ο πίνακας του σκορ...
Ο Verdasco την ώρα των αυτόγραφων...
Του ΅κυνηγιού΅...
Και των φωτογραφιών...
Τελικά νομίζω ότι ούτε και σήμερα έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Ισως γιατί ναι μεν είμαι τουρίστας, αλλά είμαι και φίλαθλος...
Ένα χαλαρό γεύμα
Έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε ραντεβού με έναν φίλο του άντρα μου μόνιμο κάτοικο Βουκουρεστίου και που είχε χρόνια να τον δει. Το ραντεβού ήταν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, στο κάτω μέρος του πάρκου Herastrau.
Πηγαίνοντας στο ραντεβού. Στο βάθος το Aviatorilor (το άγαλμα των αεροπόρων)...
Απ’ ότι είδα όταν φτάσαμε ήταν ένα πολύ μοδάτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα μοδάτα μέρη με τραπεζάκια πάνω στη λίμνη του πάρκου. La Brasserie νομίζω λεγόταν (στην οδό Nordului). Γενικά ήταν ένα πολύ ωραίο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Πετύχαμε και την ώρα που έδυε ο ήλιος μέσα στη λίμνη του πάρκου! Τέλεια! Περάσαμε ένα πολύ ωραίο δύωρο, συζητώντας με το φίλο μας για το πώς περνάει στη Ρουμανία, γενικά περί Ρουμάνων, τις συνήθειές τους, τις πεποιθήσεις τους, το παρελθόν τους, τον τρόπο ζωής τους, την ανάπτυξή τους κ.α.
Το δειλινό με θέα τη λίμνη του Herastrau...
Συζητήσαμε επίσης και για ένα θέμα που εμένα τουλάχιστον με απασχολούσε πολύ και ήταν αυτό των αδέσποτων σκυλιών στη Ρουμανία. Είχα διαβάσει (σε site του National Geographic αλλά και αλλού) ότι η Ρουμανία είχε πολλά αδέσποτα και μάλιστα είχα επιχειρήσει στην Ελλάδα να προμηθευτώ και σφυρίχτρες απομάκρυνσής τους, που τελικά δεν βρήκα. Ο φίλος μας, μας καθησύχασε ότι αυτό το πρόβλημα ίσχυε το χειμώνα, που τα σκυλιά πεινασμένα κατέβαιναν στις πόλεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει σαν πρόβλημα, γιατί πριν δύο χρόνια έγινε μια επιχείρηση “σκούπα” και τώρα δεν υπάρχουν πια.
Ταξίδι για τη Sinaia
Η συνάντηση αυτή με το φίλο μας ήταν εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Προέκυψε και κανονίστηκε αφού ήρθαμε στη Ρουμανία και έτσι σήμερα που είχαμε προγραμματίσει να πάμε αμέσως μετά τους αγώνες στη Sinaia, που ήταν η επόμενη διαμονή μας, θα πηγαίναμε πολύ πιο αργά. Ειδοποίησα λοιπόν το ξενοδοχείο ότι θα φτάναμε κατά τις 11:30 και αφού χαιρετήσαμε το φίλο μας πήραμε το δρόμο Βουκουρέστι – Sinaia μέσα στη νύχτα.
Η νύχτα έχει όμως και τα καλά της. Δεν συναντάς κίνηση, ούτε μπλόκα! Αυτό το αναφέρω γιατί στη συνέχεια είχαμε και από τα δύο.
Επίσης, ενώ περίμενα ότι αφού θα ανεβαίναμε στα βουνά θα είχαμε και δρόμο δύσκολο με στροφές, ανακουφίστηκα που ο δρόμος ήταν τελικά αρκετά ομαλός. Ανεβαίναμε υψόμετρο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κοιτούσα στο gps και παρόλο που έβλεπα σε αυτό ότι όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε υψόμετρο, δεν νιώθαμε πουθενά τις ανηφόρες. Ήταν πολύ ομαλό το ανέβασμα.
Φτάσαμε λοιπόν στη Sinaia και βρήκαμε αρκετά εύκολα το πολύ οικονομικό ξενοδοχείο μας. Marea Neagra λεγόταν (δηλ. “Μαύρη Θάλασσα”) και είχε το τρίκλινο 45€. Είχαμε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι. Η θέα από το μπαλκόνι μας ήταν το…κερασάκι στην τούρτα. Κάθισα για αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να μου φύγει η ένταση της ημέρας και ρεμβάζοντας τη θέα της πόλης και του δάσους και σκεπτόμουνα τη σημερινή ημέρα και συνειδητοποίησα πόσο παράξενη ήταν!
Η σκοτεινή θέα από το δωμάτιό μας...
Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση η μέρα αυτή στο Βουκουρέστι να είναι τόσο “Ευρωπαϊκή”. Τη φανταζόμουν με πιο…“Ανατολική αύρα” ή έστω πιο… “Βαλκανική”.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν με «διακτίνιζες» ξαφνικά στο κέντρο του Βουκουρεστίου, χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και έκανα μέσα στη μέρα αυτά που έκανα -δηλ. βόλτα στο κέντρο με τις φαρδιές λεωφόρους και τα μπαρόκ κτίρια, επίσκεψη σε πινακοθήκη με μεγάλους ζωγράφους, παρακολούθηση αγώνων τένις με διάσημους αθλητές και γεύμα γκουρμέ σε Ιταλικό εστιατόριο σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα σε πάρκο- και με ρωτούσες:
-Που βρίσκεσαι;
Θα έλεγα πιθανότατα:…..
-Μα!...στο Παρίσι!!!
Ξύπνησα με έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες για τη σημερινή μέρα.
Φάγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και ύστερα κάναμε έναν μικρό περίπατο καταλήγοντας στο Εθνικό μουσείο τεχνών στο τμήμα των Ευρωπαίων ζωγράφων. Δεν το περίμενα ότι θα δω Mone, Roden, Zurbaran και σε περίοπτη θέση Δομίνικο Θεοτοκόπουλο! Ναι! Είδαμε και El Greco στη Ρουμανία! Πολύ θα ήθελα να έμενα περισσότερη ώρα στην Πινακοθήκη αυτή, αλλά οι αγώνες που θα άρχιζαν σε λίγο ήταν πιο εξιταριστικοί για όλους μας. Το ότι με συνόδευσε κιόλας η παρέα μου στην Πινακοθήκη… πολύ μου ήταν.
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε έξω από το γήπεδο. Εύκολα παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω από αυτό.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε έξω από το Romanian Athenaeum. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο που φιλοξενεί τη Φιλαρμονική του Βουκουρεστίου και αποτελεί παράλληλα και σημαντικό ορόσημο της πόλης.
Είδαμε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...
Είδαμε ωραίες εκκλησίες...
Και όμορφα μαγαζάκια μέσα σε κήπους...
Ακόμα και happenings για τους fan του ποδοσφαίρου...
Μέχρι που φτάσαμε στο National Museum of Art of Romania...
Όπου κατάφερα μόνο να βγάλω μία εσωτερική φωτογραφία, γιατί δυστυχώς απαγορευόταν.
Οι αγώνες
Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το χώρο. Μάλλον είχαμε έρθει νωρίς γιατί δεν είχε πολύ κόσμο ακόμα. Το εισιτήριο έλεγε στις 12:00, αλλά οι αγώνες θα ξεκινούσαν στη 1:00. Τώρα ήταν η ώρα που προπονούνταν ένας αθλητής, ο Ισπανός Fernando Verdasco. Σε αυτό το τουρνουά λάμβανε μέρος και ο Κύπριος Μάρκος Παγδατής, αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε νωρίς και δεν έφτασε στα ημιτελικά που εγώ είχα κλείσει εισιτήρια και έτσι δεν τον είδαμε να αγωνίζεται.
Η αφίσα του τουρνουά...με Ρουμάνους τενίστες και φόντο ένα χωμάτινο γήπεδο τένις και τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Βουκουρεστίου...
Το ταμπλό των αγώνων...
Ο F. Verdasco κατά την ώρα της προπόνησής του. Ακόμα το γήπεδο είναι άδειο.
Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για διοργάνωση της ATP. Κατηγορία τουρνουά 250. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής του τουρνουά θα προσθέσει 250 πόντους σε αυτούς που ήδη έχει και πιθανώς θα ανέβει στην κατάταξη. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η κατάταξη των παιχτών. Την εποχή που πήγαμε εμείς το Νο 1 ήταν ο Σέρβος Novak Djokovic και οι παίχτες που είδαμε να παίζουν στο court ήταν από Νο 35 έως 45. Πολλοί από αυτούς όμως στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα της 1ης δεκάδας. Το γήπεδο είναι χωμάτινο και ανοιχτό. Έχει κερκίδες μόνο από τις δύο μεγάλες πλευρές του και είναι σχετικά μικρό. Όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά, αλλά λίγο καλύτερα είμαστε εμείς που καθόμασταν με πλάτη στον ήλιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί ο καιρός ήταν άκρως καλοκαιρινός και ηλιόλουστος. Ήμουν με καπέλο και κοντομάνικο (μαύρισα κιόλας) και οι απέναντι ήταν με βεντάλιες! Σε άλλα γήπεδα αυτές οι θέσεις ξέρω ότι κοστίζουν extra. Τώρα εγώ γιατί τις πέτυχα αυτές τις θέσεις δεν ξέρω. Μάλλον επειδή είχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ πολύ νωρίς.
Είδαμε δύο ωραίους αγώνες, τους ημιτελικούς του τουρνουά. Στον 1ο αγώνα κέρδισε ο Lucas Pouille ο Γάλλος (τον αργεντινό Delbonis) και στον 2ο αγώνα κέρδισε ο F. Verdasco ο Ισπανός (τον επίσης Ισπανό Guillermo Garcia Lopez).
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε γήπεδο τένις και μου έκαναν εντύπωση τα πάντα. Το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά των φιλάθλων. Επικρατούσε φοβερή ησυχία την ώρα που εξελισσόταν ο πόντος και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα όταν “έπεφτε” ο πόντος από οποιονδήποτε αθλητή και μετά πάλι… η απόλυτη ησυχία. Προφανώς οι Ρουμάνοι γνωρίζουν από ευγενή αθλήματα.
Με το που τελείωσε ο 1ος αγώνας όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν στην έξοδο του γηπέδου για να πάρουν αυτόγραφο και να βγουν φωτογραφία με τους παίκτες. Παροτρύνοντας και εγώ λοιπόν το γιο μου ακολουθήσαμε και εμείς το “ρεύμα”. Ενώ βρισκόμασταν μέσα στο χαμό από τα παιδάκια, αλλά και από ενήλικες που προσπαθούσαν να βρεθούν κοντά στον πρωταγωνιστή νικητή Pouille και φτάνοντας τελικά δίπλα του, γυρνάω να δω τον γιο μου προκειμένου να τον «σπρώξω» να φωτογραφηθεί μαζί του. Μα που είναι; Τον έχασα; Είχε εξαφανιστεί. Είχε γυρίσει πίσω στις κερκίδες με τον πατέρα του. Μερικοί έφηβοι είναι ντροπαλοί! Και εγώ; Εγώ είχα ξεμείνει μέσα στο «χαμό». Και τότε ήταν που σκέφτηκα: Αφού έφτασα στην πηγή …ας πιω και νερό. Χωρίς να το πολυσκεφτώ δίνω τη φωτογραφική σε κάποιον από το «χαμό», ο οποίος με έβγαλε φωτογραφία με τον Loucas Pouille.
Γύρισα στις κερκίδες περιχαρής που είχα φωτό με τον νικητή. Άντρας και γιος άρχισαν τα γέλια κοροϊδευτικά.
“Ολόκληρη γυναίκα… μαζί με τα παιδάκια μου έλεγαν;”
“Μα δεν ήμουν μόνο εγώ”, απολογήθηκα. “Ουρά έχουν σχηματίσει κι άλλοι για να βγάλουν φωτογραφία, απλά εγώ ήμουν (κατά λάθος) από τις πρώτες”.
Και τα πειράγματα συνεχίστηκαν.
Σκασίλα μου. Ας με κοροϊδεύουν. Εγώ είχα εντυπώσει μια ανάμνηση κάνοντάς την έτσι ισχυρή!!!
Ακολούθησε και ο δεύτερος αγώνας, όπου στο τέλος του, αυτή τη φορά συνειδητά και όχι κατά λάθος πήγα να βγάλω φωτογραφία με τον νικητή. Τώρα ήταν πιο δύσκολο γιατί ο Verdasco είναι πιο μεγάλος star στο χώρο του τένις. Είχε πιο πολλούς fan. Τα κατάφερα όμως.
Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου… και τον…Forest Gamp ανάμεσα στα κεφάλια….
Πάντως και οι δύο αθλητές μέσα στο επόμενο εξάμηνο που ακολούθησε ανέβηκαν στην κατάταξη και θέλω να πιστεύω ότι εγώ τους έφερα……γούρι. Ο Ισπανός ανέβηκε 10 θέσεις και ο Γάλλος (τώρα που γράφω το παρόν) είναι Νο 14!
Αχ! Πολύ θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικό πρόγραμμα και να μπορούσαμε να μείνουμε και την επόμενη μέρα να δούμε τον τελικό και την απονομή!
Ακολούθησε και ένας ημιτελικός διπλού, τον οποίο δεν τον παρακολουθήσαμε όλο, παρόλο που είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι δύο παίκτες ήταν Ρουμάνοι και την ώρα που φύγαμε το γήπεδο σειόταν από τις φωνές και τα χειροκροτήματα.
O Delbonis την ώρα του αγώνα...
Το γήπεδο...γεμάτο πλέον.
Ο Pouille την ώρα των αυτόγραφων...
Άρχισε και ο δεύτερος ημιτελικός...
Ο Verdasco την ώρα του αγώνα...
Όμορφο γηπεδάκι με τις κερκίδες μέσα στα δέντρα...
Ο πίνακας του σκορ...
Ο Verdasco την ώρα των αυτόγραφων...
Του ΅κυνηγιού΅...
Και των φωτογραφιών...
Τελικά νομίζω ότι ούτε και σήμερα έβγαλα πολλές φωτογραφίες.
Ισως γιατί ναι μεν είμαι τουρίστας, αλλά είμαι και φίλαθλος...
Ένα χαλαρό γεύμα
Έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε ραντεβού με έναν φίλο του άντρα μου μόνιμο κάτοικο Βουκουρεστίου και που είχε χρόνια να τον δει. Το ραντεβού ήταν σε ένα Ιταλικό εστιατόριο, στο κάτω μέρος του πάρκου Herastrau.
Πηγαίνοντας στο ραντεβού. Στο βάθος το Aviatorilor (το άγαλμα των αεροπόρων)...
Απ’ ότι είδα όταν φτάσαμε ήταν ένα πολύ μοδάτο μέρος, ανάμεσα σε άλλα μοδάτα μέρη με τραπεζάκια πάνω στη λίμνη του πάρκου. La Brasserie νομίζω λεγόταν (στην οδό Nordului). Γενικά ήταν ένα πολύ ωραίο και ειδυλλιακό περιβάλλον. Πετύχαμε και την ώρα που έδυε ο ήλιος μέσα στη λίμνη του πάρκου! Τέλεια! Περάσαμε ένα πολύ ωραίο δύωρο, συζητώντας με το φίλο μας για το πώς περνάει στη Ρουμανία, γενικά περί Ρουμάνων, τις συνήθειές τους, τις πεποιθήσεις τους, το παρελθόν τους, τον τρόπο ζωής τους, την ανάπτυξή τους κ.α.
Το δειλινό με θέα τη λίμνη του Herastrau...
Συζητήσαμε επίσης και για ένα θέμα που εμένα τουλάχιστον με απασχολούσε πολύ και ήταν αυτό των αδέσποτων σκυλιών στη Ρουμανία. Είχα διαβάσει (σε site του National Geographic αλλά και αλλού) ότι η Ρουμανία είχε πολλά αδέσποτα και μάλιστα είχα επιχειρήσει στην Ελλάδα να προμηθευτώ και σφυρίχτρες απομάκρυνσής τους, που τελικά δεν βρήκα. Ο φίλος μας, μας καθησύχασε ότι αυτό το πρόβλημα ίσχυε το χειμώνα, που τα σκυλιά πεινασμένα κατέβαιναν στις πόλεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει σαν πρόβλημα, γιατί πριν δύο χρόνια έγινε μια επιχείρηση “σκούπα” και τώρα δεν υπάρχουν πια.
Ταξίδι για τη Sinaia
Η συνάντηση αυτή με το φίλο μας ήταν εκτός χρονικού προϋπολογισμού. Προέκυψε και κανονίστηκε αφού ήρθαμε στη Ρουμανία και έτσι σήμερα που είχαμε προγραμματίσει να πάμε αμέσως μετά τους αγώνες στη Sinaia, που ήταν η επόμενη διαμονή μας, θα πηγαίναμε πολύ πιο αργά. Ειδοποίησα λοιπόν το ξενοδοχείο ότι θα φτάναμε κατά τις 11:30 και αφού χαιρετήσαμε το φίλο μας πήραμε το δρόμο Βουκουρέστι – Sinaia μέσα στη νύχτα.
Η νύχτα έχει όμως και τα καλά της. Δεν συναντάς κίνηση, ούτε μπλόκα! Αυτό το αναφέρω γιατί στη συνέχεια είχαμε και από τα δύο.
Επίσης, ενώ περίμενα ότι αφού θα ανεβαίναμε στα βουνά θα είχαμε και δρόμο δύσκολο με στροφές, ανακουφίστηκα που ο δρόμος ήταν τελικά αρκετά ομαλός. Ανεβαίναμε υψόμετρο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κοιτούσα στο gps και παρόλο που έβλεπα σε αυτό ότι όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε σε υψόμετρο, δεν νιώθαμε πουθενά τις ανηφόρες. Ήταν πολύ ομαλό το ανέβασμα.
Φτάσαμε λοιπόν στη Sinaia και βρήκαμε αρκετά εύκολα το πολύ οικονομικό ξενοδοχείο μας. Marea Neagra λεγόταν (δηλ. “Μαύρη Θάλασσα”) και είχε το τρίκλινο 45€. Είχαμε ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι. Η θέα από το μπαλκόνι μας ήταν το…κερασάκι στην τούρτα. Κάθισα για αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να μου φύγει η ένταση της ημέρας και ρεμβάζοντας τη θέα της πόλης και του δάσους και σκεπτόμουνα τη σημερινή ημέρα και συνειδητοποίησα πόσο παράξενη ήταν!
Η σκοτεινή θέα από το δωμάτιό μας...
Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση η μέρα αυτή στο Βουκουρέστι να είναι τόσο “Ευρωπαϊκή”. Τη φανταζόμουν με πιο…“Ανατολική αύρα” ή έστω πιο… “Βαλκανική”.
Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν με «διακτίνιζες» ξαφνικά στο κέντρο του Βουκουρεστίου, χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και έκανα μέσα στη μέρα αυτά που έκανα -δηλ. βόλτα στο κέντρο με τις φαρδιές λεωφόρους και τα μπαρόκ κτίρια, επίσκεψη σε πινακοθήκη με μεγάλους ζωγράφους, παρακολούθηση αγώνων τένις με διάσημους αθλητές και γεύμα γκουρμέ σε Ιταλικό εστιατόριο σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα σε πάρκο- και με ρωτούσες:
-Που βρίσκεσαι;
Θα έλεγα πιθανότατα:…..
-Μα!...στο Παρίσι!!!
Last edited:
