ΗΠΑ L.A. Ένα απρόσμενο ταξίδι

[Despinna]

ανεβαίνοντας στους λόφους της Σάντα Μόνικα

ανεβαίνοντας στους λόφους της Σάντα Μόνικα

...Σαντα Μόνικα, λόφοι

...Σαντα Μόνικα, λόφοι

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Despinna]

απο αέρος και πρώτες εντυπώσεις

στον αέρα και πρώτες εντυπώσεις....

 

[Sailor Moon]

Αναμένουμε την συνέχεια.Πάντως με το μαγιό στο χιονάκι θα έκανες και επιδερμίδα βρε!!

 

[GKCAPO]

Βρήκα, πως θα περάσω τη βραδιά μου απόψε, Despinna!!!!
Αναμένουμε ...συνέχεια...

 

[Despinna]

L.A. (μέρος Β)

Η πόρτα άνοιξε, και αμέσως χάθηκα στην αγκαλιά της Ιταλίδας φίλης μου. Ξαφνικά, συγκινήθηκα...Πόσο μου είχε λείψει η παρέα της, η αστείρευτη ενεργητικότητά της... Και πόσο όμορφο ήταν να συναντιόμαστε πάλι. Έχουμε κατά καιρούς συναντηθεί σε διάφορα μέρη, ομολογώ όμως ότι το L.A. δεν θα περίμενα να είναι ένα από αυτά.Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη, και, τί κι αν η Ελλάδα, και η Ιταλία, και το Παρίσι, (όπου έμενε και μένει), ήταν στην άλλη άκρη της γης, εναν ατλαντικό ωκεανό και μια αμερική "κατά πλάτος" μακριά, όλα έμοιαζαν ξαφνικά τόσο απλά, τόσο..."εύκολα". Ανταμώναμε λοιπόν πάλι "εκεί", στη Sunset Blvd, στην τόσο "αμερικανική" Καλιφόρνια. Και μια (σχεδόν) ολόκληρη εβδομάδα ήταν μπροστά μας.

Η αγκαλιά μας διακόπηκε από τον ευγενικό (αλλά γνήσια φιλικό) χαιρετισμό ενός άλλου υπότροφου του Μουσείου και Ιδρύματος Γκετί, που πέρασε πλάι μας εκείνη την ώρα. Συστηθήκαμε (ήταν γερμανός και τον έλεγαν Μαρκ), και, πολύ ιπποτικά, ο Μαρκ πήρε τη βαλίτσα μου και άρχισε να τη σέρνει προς το διαμέρισμα που θα ήταν το "σπίτι" μου για τις επόμενες μέρες. Στο δρόμο συναντήσαμε και δυο -τρεις ακόμα ιππότροφους, που προφανώς ακούγοντας τη φασαρία βγήκαν να μας χαιρετήσουν. Ένα ζευγάρι από την Ιταλία, μία κοπέλα από τη Γαλλία, ένας Βέλγος.Οι συστάσεις γίνονταν χαρούμενα, ο καθένας έσπευδε να με καλωσόρίσει και να μου δώσει πλήθος πληροφοριών για τη "ζωή" στο εν λόγω κτίριο, εγώ απαντούσα όσο καλύτερα μπορούσα, χωρίς ωστόσο να μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την τεράστια, μακρόστενη πισίνα (θερμαινόμενη μάλιστα) που απλωνόταν μπροστά μου, με γύρω γύρω ξαπλώστρες, λουλούδια, και ψηλούς, αδύνατους φοίνικες (αυτοί οι τόσο χαρακτηριστικοί όπως διαπίστωσα και αργότερα φοίνικες της Καλοφόρνια!) που απλώνονταν ψηλά, στον συνήθως ανέφελο ουρανό.
Πρέπει η φίλη μου να παρατήρησε τη ματιά μου, γιατί αμέσως χαμογέλασε και είπε ότι θα μου κάνει μία σύντομη "ξενάγηση" του κοινόχρηστου εξωτερικού χώρου, του κήπου (αν και καμία σχέση δεν είχε με "garden" ο τεράστιος αυτός χώρος).

Το κτίριο, λοιπόν, ήταν διόροφο και απλωνόταν σε σχήμα Π προς την είσοδο, ενώ στη μέση υπήρχε ο "κήπος". Μπαίνοντας από την είσοδο, ο "κήπος" σε υποδεχόταν με ένα μικρό συντριβάνι και μια λιμνούλα με χρυσόψαρα. Αριστερά και δεξιά, κατά μήκος των δύο πλευρών του, υπήρχαν μακρόστενοι "διάδρομοι¨, υπό μορφή μονοπατιών, στις άκρες των οποίων υπήρχαν τριανταφυλλιές, και άλλα είδη λουλουδιών. Προς την εσωτερική πλευρά των μονοπατιών, περιτοιχισμένη από μια χαμηλή καλαμωτή, ήταν η μεγάλη, θερμαινόμενη πισίνα. Γύρω της ορθώνονταν οι ψηλολέλεκες φοίνικες, -υπήρχαν ξαπλώστρες, μια αιώρα στο βάθος. Μπροστά, υπήρχε ειδικός χώρος για barbecue, ενώ πιο πίσω, υπήρχε μια μικρή, στρογγυλή τούβλινη πισίνα, που, όπως έμαθα λίγη ώρα αργότερα, ήταν το αγαπημένο όλων τους, "jacuzzi" (πώς είναι αυτά που μοιάζουν με μπανιέρες και εχουν δυο -τρεις βρύσες και νεράκι να τρέχει; ε, καμία σχέση!).

Εντυπωσιασμένη παρά τον γνήσιο "σκεπτικισμό" μου προς το όλο αυτό που θεωρούσα χαρακτηριστικά "Αμερικανικό", ακολούθησα την παρέα προς το κτίριο. Πρώτα, περάσαμε στο κυρίως κτίριο (τους κοινόχρηστους χώρους) καθώς έπρεπε να συμπληρώσω τα στοιχεία μου στο βιβλίο των "επισκεπτών"-φιλοξενουμένων. Το κτίριο διέθετε ένα κοινόχρηστο σαλόνι (διακοσμημένο, ομολογώ, με πολύ ζεστό γούστο, υπήρχε μάλιστα και πιάνο, και περιοδικά), μια βιβλοθήκη με τραπεζάκια εξοπλισμένα με computer και τα συναφή, κοινόχρηστη κουζίνα (όλα τα διαμερίσματα διέθεταν ιδιωτική κουζίνα, η κοινόχρηστη όμως διέθετε ειδικότερο εξοπλισμό (διαφόρων ειδών μίξερ, κατσαρολικά καθώς και είδη κοινής χρήσης), ενώ υπήρχε επίσης κοινόχρηστο πλυντήριο-στεγνωτήριο (laundry).

Στη συνέχεια αποσυρθήκαμε στο διαμέρισμά μας, όπου μπόρεσα να τακτοποιηθώ στο "δωμάτιό μου"....Ανετο, φωτεινό, μια χαρά ήταν, σίγουρα παραπάνω απ' ότι περίμενα (άμα προκύπτει ευκαιρία για ταξίδι, α, δεν έχω πρόβλημα, κοιμάμαι και στον καναπέ,και στο χαλί ακόμα! το παραμύθι για την πριγκίπισσα με το ρεβύθι σίγουρα δεν γράφτηκε για μένα!). Το σαλόνι διέθετε τηλεόραση επίπεδης οθόνης, καναπέ, και ένα μεγάλο τραπέζι για φαγητό, η κουζίνα ήταν μικρή και φωτεινή, και υπήρχε wi-fi σε όλους τους χώρους. Ωστόσο, δεν μείναμε μέσα για πολύ, καθώς, όπως ενημερώθηκα, με περίμεναν, -το λοιπόν θα "έπρεπε" να αλλάξω (εμ, μαγιό, έφερα, δεν έφερα; μαγιό λοιπόν!) για ένα σύντομο welcome drink στο χαλαρωτικό jacuzzi. Για λίγο δίστασα, όμως ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός της καλής μου φίλης που δεν θέλησα να της χαλάσω χατήρι. Έτσι, λίγο αργότερα, με μαγιό (και νιώθοντας λίγο σαν αλμοδοβαρική ηρωίδα, -το τελευταίο εικοσιτετράωρο ξεκίνησε χαράματα στην Αθήνα, συνεχίστηκε με εμένα να κατεβαίνω ντυμένη φθινοπωρινά σε ένα χιονισμένο, παγωμένο παρίσι, για να καταλήξω, έπειτα από 17 περίπου ώρες σε ένα αεροπλάνο, να βγαίνω με το μαγιό, νύχτα πια, σε μια πισίνα, σε ένα "κήπο" με φοίνικες στο L.A.!! Ωστόσο, μετά τον αρχικό μου δισταγμό, και αφού πείστηκα να δοκιμάσω τη ζεστή, στρογγυλή πισίνα -jacuzzi, διαπίστωσα ότι τελικά...είναι ωραία! Το jacuzzi (που εγώ από την αρχή το έλεγα "η στρογγυλή μικρή πισίνα") ήταν με νερό που ανακυκλώνεται, καθαρό, με βαθυ-ρηχό χώρο, με σκαλάκια και εσοχές για να καθίσεις, ενώ μπορούσες να διαβαθμίσεις τη θερμοκρασία αλλά και την κίνηση του νερού (εμείς το βάλαμε στο μασάζ, και μπλουμ, χαλαρώσαμε μέσα στο ζεστό νερό με..μπουρμπολήθρες....). Έπειτα από λίγο το jacuzzi και η πισίνα ήταν..σχεδόν γεμάτα, νέες συστάσεις, και εμείς να χαλαρώνουμε κάτω απ' τον ουρανό της καλιφόρνια πίνοντας μαρτίνι και τρώγοντας φρούτα που κάποιος προνόησε να φέρει....Πολύ σύντομα, κάποιος έθεσε την πρόταση της επόμενης μέρας: ξύπνημα στις 7 και αναχώρηση στις 8 το πρωί για hiking στους λόγους της Σάντα Μόνικα. Ολοι κοιτάξανε ξαφνικά εμένα, -για να αρχίσουν στη συνέχεια να με ρωτάνε αν θα ήταν πρόβλημα για μένα, λόγω του jet lang, να τους συνοδέψω σε αυτή την εμπερία. Προσωπικά δεν ήμουν καν σίγουρη τί ακριβώς εννοούν hiking, αλλά και μόνο η σκέψη να δω τους λόφους της Σάντα Μόνικα (όπου κι αν ήταν αυτοί οι λόφοι) ήταν αρκετή για να πω το ναι.. Η προθυμία μου προφανώς τους χαροποίησε και, καθώς η ώρα ήταν πια περασμένη, λίγο αργότερα καληνυχτιστήκαμε και αποσυρθήκαμε στο διαμερισματάκι μας.

Ακολούθησε ένα χαλαρό ντουζ για να ξεπλυθεί το οποιο χλώριο της πισίνας-jacuzzi (να συμπληρώσω εδώ ότι κάθε δωμάτιο είχε το δικό του μπάνιο, χλιδή δηλαδή!!!), ένα ελαφρύ γεύμα που είχε ετοιμάσει η φίλη μου (προσωπικά δεν πεινούσα, αλλά εκτός από λαμπρό μυαλό, η ιταλίδα φίλη μου είναι χρυσοχέρα στο μαγείρεμα, δημιουργώντας ελαφριά αλλά καταπληκτικά φαγητά), και....βουτιά στο κρεβάτι (άλλο αν από την υπερένταση άργησα πολύ να κοιμηθώ, η κούραση γλυκιά, μα ο ύπνος άργησε να έλθει).

Το πρωί κοιμόμουνα για τα καλά όταν άκουσα χτυπήματα στην πόρτα, στο δωμάτιό "μου". Ακαριαία ωστόσο θυμήθκα τους λόφους της Σάντα Μόνικα, - πετάχτηκα πάνω και έσπευσα να ετοιμαστώ. Κολάν, αθλητικά, μια ελαφριά μπλούζα, ένα μπουφανάκι, και έτοιμη...Ηπια τον καφέ μου (με τη φιλενάδα μου να προσπαθει να με πείσει για τις ευεργετικές ιδιότητες ενός κανονικού -ευρωπαικού ομως- πρωινού, - μάταιος κόπος, το πρωινό μου, χρόνια τώρα, είναι απλά καφές, ή γάλα-με -καφέ και μπισκότο σοκολάτας, - τίποτα άλλο δεν πάει κάτι τις πρώτες πρωινές ώρες).

Στις οκτώ παρά πέντε είμασταν στην πίσω αυλή (ω, ναι, υπήρχε και πίσω αυλή, που ουσιαστικά ήταν...χώρος πάρκιγκ). Οπως διαπίστωσα (κάτι που έμελλε να διαπιστώσω πολλές φορές κατά τη συντομη παραμονή μου) o κύριος (αν όχι ο...μόνος) τρόπος μετακίνησης των ανθρώπων στο LA είναι το αυτοκίνητο. Το μετρό καλύπτει ορισμένες μόνο περιοχές, τα λεωφορεία (όπως διαπίστωσα αργότερα εκ πείρας) δεν έρχονται συχνά, και χρησιμοποιούνται κυρίως από τους "μετανάστες" (ήτοι τους -συμπαθέστατους κατ' εμέ- μεξικάνους ή "ινδιάνων" απο πλευράς καταγωγής κατοίκων), ενώ το κύριο μέσο μεταφοράς είναι το αυτοκίνητο. Και μάλιστα το μεγάλο αυτοκίνητο. Όλα αυτά τα μικρο-μεσαία συμπαθέστατα αυτοκίνητα "πόλης" των ευρωπαικών χωρών (fiat, yaris, corsa, golf, κτλ) είναι είδος....που το ψάχνεις στο μικροσκόπιο. Απλά, δεν υπάρχουν! Όλα τα αυτοκίνητα είναι, -όχι απαραίτητα καινούρια-, αλλά μεγάλα (τετράπορτα και...μακριά), -ευτυχώς έχουν φαίνεται τα πολυόροφα γκαράζ, γιατί αν αυτό συνέβαινε σε εμάς, θα ήταν όχι μόνο η Αθήνα αλλά ολόκληρη η χώρα ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα (όχι οτι δεν είναι, είναι, αλλά...κάποιες φορές!). Όπως επίσης διαπίστωσα, τα αυτοκίνητα στην Αμερική είναι -σχεδόν όλα- με αυτόματες ταχύτητες (υποτίθεται ότι έτσι είναι ευκολότερο, εγώ παραμένω πάντως της...κλασικής ευρωπαικής "σχολής"). Ακολούθησε μια μίνι σύσκεψη για το πώς θα χωριστούμε στα αυτοκίνητα (οι περισσότεροι υπότροφοι νοίκιαζαν αυτοκίνητο κατά το χρόνο παραμονής τους, ή αγόραζαν σε χαμηλή τιμή παλαιά, ταλαιπωρημένα αυτοκίνητα, τα οποία στη συνέχεια, όταν τελείωνε ο χρόνος ή το εξάμηνο ή τρίμηνο της υποτροφίας τα πουλούσαν σε εξίσου χαμηλή τιμή στους επόμενους υποτρόφους). Εμείς καταλήξαμε στο αυτοκίνητο του Μαρκ, το οποίο (τεράστιο, φυσικά σε όγκο, και παμπάλαιο), είχε όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που θα αποκαλούσαμε..."σακαράκα", τόσο απ' έξω, όσο και από μέσα, αφού μάλιστα τα κάλυμα της οροφής είχε σκιστεί, σακούλιαζε και σε ορισμένα σημεία είχε ωραιότατες...τρύπες..! Το διασκεδάσαμε όμως, γελάσαμε πολύ, δεν μπορώ να πω!

Κι έτσι, με γέλια, ξεκίνησε η πρώτη αυτή βόλτα στην πόλη του "μεγάλου"...Μεγάλοι, φαρδιοί δρόμοι, μεγάλα πεζοδρόμια, μεγάλα σπίτια, ως επί το πλείστον μονοκατοικίες, μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα. Οι άνθρωποι στους δρόμους ελάχιστοι, -εκτός κι αν βγάζουν βόλτα το σκύλο τους, για όλα τα άλλα οι μετακινήσεις γίνονται με το αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή φθάσαμε σε ένα μεγάλο, ανοιχτό χώρο, παρκάραμε το αυτοκίνητο, και μπήκαμε στην είσοδο ενός "πάρκου", αν μπορω να το πω έτσι, ενα μονοπάτι που οδηγούσε σε διαδρομές και ανάβαση στους λόφους της Σάντα Μόνικα, σε κοντινή απόσταση απ' το LA. To τοπίο καλοκαιρινό, λουλούδια, δέντρα, χρώματα (ακόμα και...βουκαμβίλιες!), - ωστόσο, όσο ανεβαίναμε μέσα από στενά μονοπάτια, η φύση άρχισε να αλλάζει, να γίνεται φθινοπωρινή, πετρώδης, όλο και πιο άγρια...Η ανάβαση στους λόφους μετά από μια μέρα ταξίδι, με jet lang (το LA είναι 9 ώρες πίσω από την Αθήνα), και με πολύ λιγο ύπνο δεν θα έλεγα ότι ήταν ακριβώς ξεκούραστη, όμως η φύση ήταν ιδιαίτερη, άγρια όμορφη, και η θέα από τις κορυφές των λόφων αποζημίωνε τον όποιο κόπο μέχρι να την "κατακτήσεις"....

Από τη μια μεριά, - οι λόφοι, και ο ειρηνικός...τεράστια ακτογραμμή, απέραντη θάλασσα, - τυλιγμένη σε ομίχλη..Από την άλλη, το L.A....με το κέντρο του (DownTown) να ξεχωρίζει αμυδρά μέσα στην ομίχλη, μια σειρά απο ουρανοξύστες, κοντά ο ένας στον άλλο, να διακρίνονται, επιβλητικότεροι, ψηλότεροι από τα υπόλοιπα κτίρια, μα και πάλι, τόσο χαμηλοί μπροστά στον απέραντο ουρανό...και, φυσικά, μέσα στις πράσινες πλαγιές των λόφων, μεγάλα, τεράστια σπίτια, -οι βίλες των πλουσίων και διασήμων αστέρων του Χόλιγουντ. "Ενα από αυτά είναι το σπίτι του Μπραντ Πιτ και της Αντζελίνα Τζολί", μου εκμυστηρεύτηκε η ..Ιζαμπέλ, η Γαλλίδα της παρέας. Προσωπικά -αν και θεώρησα αγένεια να της το πω-, η βίλα της Αντζελίνα και του Μπραντ Πιτ με αφήνει παντελώς αδιάφορη, - εκείνο που απολάμβανα ήταν η φύση, (φύση "παρόμοια" αλλά συγχρόνως διαφορετική από τη φύση που έχουμε συνηθίσει), και το ύψος, κι αυτή η εικόνα που σχεδόν άγγιζε τα όρια της αίσθησης, η μεγάλη πόλη να απλώνεται μέχρι τις ακτές του ειρηνικού, μέσα σε σύννεφα ομίχλης, έχοντας κάτι το σχεδόν απόκοσμο, εκεί, στο πρωινό φως , κάτι το "πέρα από το χρόνο" και συγχρόνως το φθαρτό, καθώς, ειδωμένη από τις κορυφές των λόφων της Σάντα Μόνικα, το L.A., απλωμένο ράθυμα στα νερά του μεγάλου ωκεανού, η λεγόμενη "πόλη των διασήμων" δεν ήταν τελικά, παρά αυτό ακριβώς: μια πόλη, που στα γρανάζια του χρόνου, εισέπνεε, εξέπνεε, άλλαζε, ακολουθούσε, εν τέλει, την τροχιά της..

Είχαμε σχεδόν φθάσει πάνω στο ραχοκοκαλιά μιας λοφοσειράς, και ακολουθούσαμε ένα μικρό, στενό μονοπάτι, που ένωνε τις κορυφογραμμές των λόφων, -μια αίσθηση αιθέρια, παράξενη, σαν να ισορροπείς μεταξύ των βουνών, μεταξύ των κόσμων, μεταξύ του νερού και της πόλης, κάτι ανάμεσα στην ελευθερία της φύσης και τους ρυθμούς του "πολιτισμού".. .Και η ψυχή να απλώνεται πάνω απ' τους λόφους, να τρέχει ελεύθερα ίσαμε εκεί που χάνεται το μάτι κι ακόμα πιο πέρα, κι ύστερα να παίρνει στροφή πάνω απ' τον ωκεανό, σαν τα αεροπλάνα που συνέχεια έβλεπες να κάνουν κύκλο πάνω από τη θάλασσα, πόσες πτήσεις, από που έρχονται, και πού να πάνε, και κάτι απ' το μέσα να "πετάει", (πάντα προς την πλευρά του ωκεανού)..Λόφους ανεβήκαμε, Λόφους κατεβήκαμε, το τοπίο πάλι άλλαξε και βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι περίεργα, ψηλά βράχια (στα οποία ανεβήκαμε με τη σειρά, να φθάσουμε ει δυνατόν στο "ψηλότερο" σημείο, να ατενίσουμε από εκεί τον κόσμο! Ξεκούραση για νερό και μπισκοτάκι (χειροποίητο και πεντανόστιμο, από τη Γερμανίδα της παρέας) και στη συνέχεια, σιγά σιγά, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όχι από τον ίδιο δρόμο, αλλά από άλλο μονοπάτι που μας κατηφόρισε μέσα από πιο θαλλερούς και πιο ήπιας βλάστησης φιδωτούς δρόμους..Αν και για μένα η αγριάδα, το απότομο του τοπιου με άγγιξε περισσότερο (αυτό το αδάμαστο, πώς μου ταιριάζει!!), ομολογώ ότι και η διαδρομή της επιστροφής ήταν ιδιαίτερα όμορφη, μέσα από μονοπάτια με πυκνή βλάστηση, καλάμια, δέντρα, πουρνάρια, έως και πλατάνια...Ευχάριστη έκπληξη ένας ρυθμικός ήχος, σαν κάτι που χτυπάει σε ξύλο, - αναζητώντας την πηγή του ήχου, το βλέμμα μου οδηγήθηκε σε ένα μικρό δρυοκολάπτη, που, κρεμασμένος στον κορμό ενός δέντρου, έσκαβε το φλοιό του με επιμονή. Πλατάνια, κορμί, άγνωστα φυτά, κελαηδίσματα και ήχοι αθέατων σε εμάς πτηνών, θροίσματα, - κι ένα τοπίο που ολοένα και "ημέρευε" όσο κατεβαίναμε.Κατά διαστήματα συναντούσαμε και άλλες παρέες, που απολάμβαναν το περπάτημα στη φύση (εντύπωση μου έκανε ότι είδαμε και άτομα μεγάλης σχετικά ηλικίας), και χαιρετιόμασταν ευγενικά. (Ώρες ώρες νιώθω πως οι άνθρωποι στη φύση έχουν άλλους, πιο γήινους, πιο ανθρώπινες κώδικες επικοινωνίας, - θα χαιρετηθούν, έστω και με ένα νεύμα, θα βοηθήσει ο ένας τον άλλο, θα μοιραστεί κάτι όμορφο μαζί του, ανεξαρτήτου ηλικίας ή εθνικότητας - οι πόλεις, πάλι, θέτουν...τείχη, όρια, γεννούν μια βιασύνη και μια δυσπιστία που πολλαπλασιάζεται σε κάθε επαφή, και κάνει τα απλά, πολυσύνθετα, λες και εκεί οι άνθρωποι φοβούνται να σηκώσουν το βλέμμα, μην τύχει και συναντηθούν τα βλέμματά τους - και ακομα και τότε αποστρέφουν το βλέμμα βιαστικά, σαν να ντρέπονται σχεδόν γι' αυτό).Εντύπωση μου έκανε ότι αρκετοί από όσους συναντήσαμε ήταν άνθρωποι μεγάλης σχετικά ηλικίας, με το ορειβατικό μπαστούνι, το σακίδιο τους....πολύ το χάρηκα! μαγκιά τους!

Κατεβήκαμε μέχρι που φθάσαμε σε σχεδόν επίπεδες εκτάσεις, λιβάδεια με πρασινάδες και άνθρωποι να παίζουν με τα σκυλιά τους..(ένα ακαριαίο τσίμπημα δυνατής νοσταλγίας, πόσο θα άρεσε στον τετράποδό σύντροφό μου να τρέχει εδώ..!!) Κατά διαστήματα "περίπτερα" με φωτογραφίες μας ενημέρωναν για τα είδη πανίδας και χλωρίδας που υπήρχαν εδώ (ο Μαρκ, που είχε ξαναέλθει, μου είπε πως είχε δει αλεπού και ελάφι, - εγώ όμως το μόνο είδος πανίδας που είδα ήταν ο δρυοκολάπτης!).Στην έξοδο του πάρκου μια συστάδα από κατακόκκινα δέντρα με πολλά φύλλα που θρόιζαν στον άνεμο αιχμαλώτισε βλέμματα και εντυπώσεις (red marple trees, όπως μου ανέφεραν - δεν ξέρω την ονομασία τους στα ελληνικά).

Όταν γυρίσαμε, είχε πια μεσημεριάσει, ενώ η πεζοπορία στο βουνο μας είχε ανοίξει την όρεξη. Η φίλη μου πρότεινε να ψήσουμε steaks στο barbecue, απολαμβάνοντας τον μεσημεριανό ήλιο...Αφού φαγαμε (δηλαδή οι υπόλοιποι έφαγαν, ενώ εγώ ακόμα...εψηνα, και ναι, θα ακούσω με σεβασμό και εγκαρτέρηση τις απόψεις περί των "ιδιοτήτων του..ωμού ή σχεδόν ωμού" κρέατος, αλλά δεν πρόκειται να τις...δοκιμάσω ή να τις ενστερνιστώ!), η φίλη μου και μερικοί ακόμα από τους υποτρόφους έπρεπε να ανέβουν στο Μουσείο Γκετί, για συνάντηση με κάποιον καθηγητή..Μου πρότειναν να τους ακολουθήσω, και να επισκεφθώ το Μουσείο και τους κήπους του μέχρι να τελειώσουν, ενώ μετά θα ακολουθούσε σε αίθουσα του Μουσείου εκδήλωση για τα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας κάποιων ιαπωνέζων φωτογράφων (το όνομα των οποίων ομολογώ πως δεν εχω συγκρατήσει :-( ) , όπου θα μπορούσαμε να πάμε, αν ήθελα..Δέχτηκα ευχαρίστως, κι έτσι,...ξαναμοιραστήκαμε στα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε για το Γκετί (the Getty Center).

Φθάνοντας στο μουσείο, και αφού μου δόθηκε το απαραίτητο "καρτελάκι" του επισκέπτη ώστε να μπορώ ελεύθερα να κινούμαι στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του, περάσαμε για λίγο απο το γραφείο (όλοι οι υπότροποι είχαν γραφείο για την έρευνά τους, είτε στον τελευταίο όροφο του Μουσείου είτε στη βίλα Γκετύ) του Γάλλου της παρέας, για να αφήσουμε τσάντες, παλτά και ο,τι δεν θα ήθελε ο καθένας να κουβαλάει πάνω του τις επόμενες ώρες)....Ο πίσω τοίχος του γραφείου ήταν τζαμαρία, που έβγαινε σε μικρό μπαλκονάκι, και ω......θέα!!!! το L.A. υποκλινόταν κάτω απ' τα μάτια μου, στο φως του μεσημεριανού ήλιου, επιβλητικό, δυναμικό, με τους λίγους ουρανοξύστες του (άλλους να κάνουν...πηγαδάκια λες και έχουν θέματα να λύσουν και άλλους να στέκονται μόνοι, σκεφτικοί, στωικοί ίσως μέσα στη μεγάλη πόλη!). Δεν ξέρω αν η θέα ήταν αυτό που θα λέγαμε "όμορφη" (σίγουρα έχω ατενίσει τον κόσμο απο ψηλά από πολύ πιο ρομαντικά μέρη), - σίγουρα όμως ήταν επιβλητική! (εγώ πάντως με τέτοια θέα,....δύσκολα θα μπορούσα να συγκεντρωθώ σε οποιαδήποτε έρευνα!).

Λίγο αργότερα, η φίλη μου μαζί με την καινούρια μου παρέα έφυγε για να περευρεθεί στη συνάντηση με τον καθηγητή τους. Δώσαμε ραντεβού σε ένα τρίωρο, και έμεινα ελεύθερη να περιπλανηθώ...Το μουσείο Γκετί, κληροδότημα του Αμερικανού επιχειρηματία και συλλέκτη Ζαν Πολ Γκετί διαθέτει σαφώς αξιόλογα έργα και δεν είναι τυχαίο ότι έχει τη φήμη ενός από τα σημαντικότερα μουσεία-κέντρα τέχνης στην Αμερική (σίγουρα οι μελετητές της ιστορίας της τέχνης -και όχι μόνο- θα μπορούσαν να περάσουν μέρες ολόκληρες στις αίθουσές του), -ξεχωρίζω τις "ίριδες" του Βαν Γκογκ (αγαπημένος μου!!) , ενώ ενδιαφέρουσα ήταν μια -περιοδική νομίζω- έκθεση με σπάνια εικονογράφηση βυζαντινών χειρογράφων, που μόλις είχε στηθεί και ανοίξει για το κοινό. Ωστόσο, η μέρα ήταν όμορφη, ηλιόλουστη, και λίγο αργότερα το "έξω" άρχισε να με καλεί...Και ομολογώ ότι το "έξω", οι κήποι (γιατί περί κήπους πρόκειται, και μάλιστα για εξαιρετικά καλοφτιαγμένους κήπους), ήταν ίσως αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ! Δεν ξέρω πολλά για την "αρχιτεκτονική κήπων" -εξωτερικών χώρων, έχω όμως την αίσθηση ότι οι εν λόγω κήποι θα ήταν κάλλιστα ζωντανό βιβλίο και υπόδειγμα σε έναν τέτοιο κλάδο, - σε συνδυασμό με τη θέα μάλιστα, και τον καλό καιρό, η βόλτα στους κήπους του μουσείου ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία...Κι αν κάποιος πει ότι το Μουσείο είναι μεγάλο (και είναι!), οι κήποι του είναι ακόμα πιο μεγάλοι, -και πολλοί!, ενώ σε αρκετά σημεία φιλοξενούνται γλυπτά μοντέρνας κυρίως αρχιτεκτονικής.Αλλού πλακόστρωτες αυλές με δέντρα ψηλά, αλλού βεράντες με λουλούδια, αλλού δεντρα φθινοπωρινά, κόκκινα και χρυσαφιά (marples trees), αλλού πάλι περίτεχνα παρτέρια, αλλού ινδιάνικες σκηνές με καλάμια, αλλού κήποι υπό μορφή λαβυρίνθων, αλλού κήποι "τουρλού" (με δέντρα...λίγο απ "ολα", απο ροδιά μέχρι τριανταφυλλιές διαφόρων ποικιλιών και τροπικά είδη!)...Και πριν καλά καλά το καταλάβω, η γλυκιά ώρα του σούρουπου....ο ουρανός να παίρνει κίτρινα -πορτοκαλί και μετά ροζ-μοβ-πορφυρά χρώματα, ο ήλιος, -ο ίδιος ήλιος, ο τόσο "δικός μας", τόσο όμοιος και πάντα τόσο μοναδικός, -, να βυθίζεται κάπου στον ειρηνικό, κι ύστερα το σκοτάδι να πέφτει, αργά, και τα πρώτα φώτα (τα φώτα των αυτοκινήτων) να δημιουργούν φωτεινά φιδίσια μονοπάτια μέσα στην πόλη, στα "έγκατά" της...κίνηση, άνθρωποι που γύριζαν απο τη δουλειά, -κι εγώ, μακριά απο τη δική μου καθημερινότητα, να παρακολουθώ νωχελικά τη δική τους ζωή, τη δική τους καθημερινή στιγμή, κρεμασμένη εκεί, σε ένα πεζούλι, κάτω από ένα κόκκινο δέντρο, ενώ το σκοτάδι πύκνωνε γύρω μου...τα πρώτα φώτα απ τους ουρανοξύστες άρχισαν να ανάβουν, κι ύστερα κι άλλα, κι άλλα, και τα φώτα του μουσείου πίσω μου, και κάπου εκει αντιλήφθηκα ότι οι τρεις ώρες είχαν περάσει, - έπρεπε να γυρίσω πίσω, πριν αρχίσουν να ανησυχούν...

Xάρισα ένα τελευταίο βλέμμα στην απεραντοσύνη του LA (θέλοντας να κρατήσω την εικόνα, να τη ζω, να τη θυμάμαι), κι έπειτα γύρισα την πλάτη μου στη θέα της νύχτας-πάνω-απ-την -πολη και άρχισα να τρέχω προς το μουσείο, προσπαθώντας να θυμηθώ πού είχαμε πει ότι θα βρεθούμε σε ένα κτίριο που και το ίδιο μοιάζει με λαβύρινθο..

(συνεχίζεται..)

 

[varioAthens]

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις ακι περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια!

 

[Despinna]

ανεβαίνοντας στους λόφους της Σάντα Μόνικα

ανεβαίνοντας στους λόφους της Σάντα Μόνικα

 

[Despinna]

...Σαντα Μόνικα, λόφοι

...Σαντα Μόνικα, λόφοι

 

[Despinna]

Μουσείο-Κέντρο Τέχνης Γκετί

Μουσείο-Κέντρο Τέχνης Γκετί

 

[Despinna]

στους κήπους του Μουσείου Γκετί

Βόλτα στους κήπους του Μουσείου Γκετί

 

[Despinna]

φθινόπωρο στους κήπους του Μουσείου Γκετί

χρώμα φθινοπωρου..

 

[Despinna]

κι ο ήλιος δύει...

ηλιοβασίλεμα..