Τυνησία La Tunisie douze points !

[fenia42]

Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΑΧΑΡΑ



Εξημέρωσεν η μέρα και φύγαμε πρωί πρωί για την Τοζέρ. Επτά το πρωί και η θερμοκρασία ήταν άνω των 32. Η οικοδέσποινα μας έδωσε ξερό ψωμί να φάμε για πρωινό... Γενικά η Τυνησία είχε υπέροχο ψωμί, μάλιστα στην Καϊρουάν μας σέρβιραν ένα υπέροχο αφράτο με γλυκάνισο. Αυτό ήταν και το χειρότερο κατάλυμα στο οποίο μείναμε κι ένα από τα πιο ακριβά. Μονοπώλιο η Καϊρουάν.

Με το που ξεκινήσαμε οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια με κόσμο, κυρίως παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο. Ξάφνου ένα τόσο δα γατάκι βρέθηκε στο δρόμο μας. Ο Γ.Α. φρέναρε και σταμάτησε το όχημα, δίνοντας στο γατάκι το χρόνο να γλιτώσει. Ευτυχώς πίσω μας δεν υπήρχε άλλο όχημα εκείνη τη στιγμή. Το γατάκι ξέφυγε και λίγο πριν φτάσει στο πεζοδρόμιο ένας άθλιος άνθρωπος πέρασε ακριβώς από πάνω του, σίγουρα επίτηδες αφού είχε την δυνατότητα να το αποφύγει, με τη μηχανή του. Έγινα έξαλλη, άνοιξα το παράθυρο και άρχισα να του φωνάζω, δε θυμάμαι σε ποια γλώσσα. Πόνεσε η ψυχή μας, είμαστε και γάτο -γονείς. Το βράδυ πήραμε βιντεοκλήσεις τα παιδιά μας και συγκινηθήκαμε που μας έλειπαν, σαν τρελά έκαναν μόλις άκουσαν τη φωνή μας. Που να το ξέραμε ότι όταν γυρνούσαμε θα είμασταν ενα τετράποδο μείον

Ο δρόμος για την Τοζέρ ήταν μακρύς, πάνω από 4 ώρες και κακοτράχαλος. Ο ηλιος μέσα από το αμάξι μας χτυπούσε αλύπητα. Σταματήσαμε σε κάποιο άγνωστο χωριό να πάρουμε καφέδες. Μας κοιτούσαν όλοι λες και είμαστε χολιγουντιανό ζευγάρι. Εντάξει ρε παιδιά, κομπάρσοι μόνο μέχρι στιγμής. Ήταν οχτώ το πρωί και το καφέ ήταν κατάμεστο από άντρες. Μα καλά, κανεις τους δε δουλεύει ; Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από αμέτρητα χωριά και χωριουδάκια, ώσπου κάποια στιγμή το σκηνικό άρχισε να αλλάζει! Φαινόταν πια ξεκάθαρα ότι μπαίνουμε στην έρημο!

Πλέον ήταν γεγονός, ολόγυρά μας απλωνόταν η έρημος! Στη μέση του πουθενά σταματήσαμε το αμάξι κι εγώ τράβηξα το Γιάννη για να παίξουμε μες την άμμο! Το συναίσθημα ήταν απίστευτο, επιτέλους πατούσαμε Σαχάρα. Τα παπούτσια μας βουλιάζανε στην καυτή άμμο, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας, ένα καυτό αεράκι φυσούσε στα πρόσωπά μας, καιγόμασταν στη μέση του πουθενά αλλά είμασταν εκεί, οι δυο μας, αγγίζοντας μαζί την ευτυχία και κρατώντας την αυθόρμητη τούτη στιγμή για πάντα μέσα μας.


«Έλα έχω κόνσεπτ» του είπα και του δωσα το κινητό μου να με απαθανατίσει! Τα αυθόρμητα είναι τα πιο ωραία ρε παιδί μου.
Ένα- δύο- τρία ΤΩΡΑΑΑ !!!

Mind the camel !!
Συνεχίσαμε την πορεία μας διασχίζοντας το δρόμο της ερήμου ώσπου το σκηνικό πάλι άλλαξε και φοίνικες έκαναν την εμφάνιση τους, προμηνύοντας την ύπαρξη νερού όασης και πολιτισμού. Να περνάμε με το αυτοκίνητο ανάμεσα από την όαση ήταν με μια λέξη : μαγεία .. Оазис



Φτάσαμε στην καυτή Τοζέρ αλλά δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο! Αμέσως δροσερό ντους, μαγιώ και φύγαμε! Λίγα χιλιόμετρα μακριά μας περιμένουν οι χαρές των οάσεων και μακράν η πιο όμορφη ημέρα του ταξιδιού !
Στο δρόμο είδαμε και τις πρώτες μας καμήλες.

Στάση πρώτη το εγκαταλελειμμένο χωριό της Τσεμπίκα. Κρανίου τόπος! Είμασταν τυχεροί γιατί οι ορδές των τουριστών συρρέουν πρωί πρωί και για εμάς είχε ήδη μεσημεριάσει, επομένως απολαύσαμε το τοπίο ολομόναχοι! Στην Τσεμπίκα υπάρχει ένα τύπου μικρό φαράγγι το οποίο μπορείς να σκαρφαλώσεις. Πρόκειται για ορεινή όαση που αποτελεί τμήμα της οροσειράς του Άτλαντα και βρίσκεται πολύ κοντά στην Αλγερία. Καταμεσήμερο κι εμείς ανεβαίναμε κι ανεβαίναμε τα βράχια. Ευτυχώς μας φώτισε να πάρουμε το νερό μαζί μας! Σε μια φάση το πέρασμα ανάμεσα από τα βράχια ήταν πάρα πολύ μικρό. Πήρα μια ανάσα και το διέβην! Παρά τη ζέστη, την τρομάρα, την ταλαιπώρια και την ανάβαση ο παπαράτσι με έβγαλε στιλάτη

Κατακαημένη Ρούμελη τι σου’ μελε να πάθεις .

Όλη αυτή η ανάβαση έχει και την αποζημίωση της. Ένα μυστικό καταρράκτη στον οποίο μπορούσαμε να δροσιστούμε και να πάρουμε μια ανάσα! Διασχίζοντας έπειτα μια μικρή πανέμορφη όαση βρεθήκαμε στο αμάξι μας και κινήσαμε για την Ταμέρζα.

Στην Ταμέρζα αρχικά καθίσαμε για φαγητό για να πάρουμε δυνάμεις και στη συνέχεια κινήσαμε για το δεύτερο καταρράκτη. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει την κάθοδό του και είχε γίνει πλέον ευχάριστος. Μετά από ελάχιστο περπάτημα είδαμε τον καταρράκτη. Αυτός ήταν πιο μεγάλος, κρυμμένος ανάμεσα από βράχια, σε αμμώδη περιοχή. Δυο τρεις άνθρωποι είχαν κατασκηνώσει γύρω του, πάνω στην άμμο. Καθίσαμε κι εμείς στη σκιά που μας πρόσφερε το βραχώδες σκηνικό. Ξαπλώσαμε πάνω στην άμμο και «λούσαμε» με αυτή τα μαλλιά μας, παίξαμε κρατώντας τους κόκκους της στα χέρια μας, κλείσαμε τα μάτια αναλογιζόμενοι που βρισκόμαστε και προσπαθώντας να φυλάξουμε τη σκηνή για πάντα κι έπειτα, πριν πέσει αρκετά ο ήλιος ξεκινήσαμε για την τελευταία στάση μας, το μεγάλο φαράγγι της Μίντες στα σύνορα με την Αλγερία.

Το φαράγγι αυτό είναι ένα τεράστιο φαράγγι που δίνει απίστευτα χρώματα στα πετρώματά του! Θελήσαμε να ξαποστάσουμε λίγο και καθίσαμε σε ένα αναψυκτήριο να πιούμε κάτι δροσιστικό. Ο Βέρβερος με την κελεμπία, αφού μας επεξεργάστηκε καλά καλά, σηκώθηκε νωχελικά μετά πέντε λεπτά, να μας ρωτήσει αν θελουμε κάτι να πιούμε. Παραγγείλαμε σιτρονάντ. Με απορία με ρώτησε : Portuguêses? Sim! Λέω.
Ώρα να βγάλω τα γαλλικά και να βάλω την κασέτα με τα πορτογαλικά.

Ξεκάθαρα! Τότε άρχισε να μου μιλά σε σπαστά πορτογαλικά κι εγώ από Ρωσίδα μουσουλμάνα μετατράπηκα σε Πορτογαλίδα. Ο Βέρβερος με την κελεμπία και οι φίλοι του πίσω μας έστησαν αυτί! Αν και μιλούσαν αραβικά κατάφερα να καταλάβω τη μισή συνομιλία η οποία πήγαινε κάπως έτσι:

- ρε φίλε μοιάζουν με Πορτογάλοι αυτοί;

- αφού λέει ότι μιλάνε πορτογαλικά

- όχι ρε συ, πολύ σμουθ γλώσσα για πορτογαλικά

- παιδιά μήπως είναι Βραζιλιάνοι;

- όχι ρε συ, δε βλέπεις που είναι πιο ασπρουλιάρηδες κι από το γάλα της μάνας μου;

- δίκιο έχεις, θα είναι από την Ουρουγουάη.



Εμείς διασκεδάσαμε με το κουτσομπολιό που διεξαγόταν κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες μας. Ήπιαμε στα γρήγορα τις λεμονάδες και τον φωνάξαμε για να πληρώσουμε. Αισθανόμουν ότι κάναμε εισβολή στο κονάκι του.

- Gregos! Αναφώναξε περιχαρής αφού κατάλαβε επιτέλους την ακατάληπτη μας γλώσσα !

- Έλληνας είναι ο άντρας μου, του λέω, eu sou portuguêsa.

Να μη κάνω λίγη απόσβεση για τα μαθήματα που κάνω ρε παιδιά ;



Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, σειρά μου να οδηγήσω. Τα ρούχα μας είχαν βραχεί αφού από κάτω φορούσαμε τα μαγιώ μας. Αποφάσισα να οδηγήσω χωρίς παντελόνι. Στο δρόμο ο ήλιος άρχισε να πέφτει. Δεν ήθελα να μας βρει η νύχτα στην ερημιά. Το σκηνικό πάλι άρχισε να αλλάζει. Αφήναμε τις οάσεις με τις χουρμαδιές και δεξιά μας απλωνόταν η απεραντοσύνη μιας λασπερής ξεραμένης ερήμου. Ξάφνου, τσουπ, σήμα από την αστυνομία, σταματήστε το όχημα. Ωχ, δεν έχω μαζί μου δίπλωμα! Ο αστυνομικός ζητάει έγγραφα του αυτοκινήτου. Κατεβαίνουμε από το ΙΧ, μας κοιτούν καλά καλά, βλέπουν και τα έγγραφα (και λίγο μπούτι) και μας αφήνουν στη μοίρα μας. Ουφ! Και δεν είχα καμιά όρεξη να πληρώνω τυνησιακά πρόστιμα.
Αφού ξεφύγαμε από την τυνησιακή τροχαία, σταματήσαμε έξω από ένα γήπεδο και χαζέψαμε λίγο τα παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι, σε ένα χωμάτινο γήπεδο, γύρω από την έρημο με μια χιλιομπαλωμένη μπάλα, μπορεί να ξεκίνησε και το όνειρο για τον Μπεναλουάν, τον αγαπημένο μου αμυντικό του Άρη που φημίζεται για την αλληλέγγυα στάση του και τη συνδρομή τους προς απόρους . Ίσως και όχι. (αυτή τη σκέψη την κράτησα για τον εαυτό μου αφού ο καλός μου ακούει ΑΡΗΣ και βγάζει σπυριά. Ασπρόμαυρα.

Πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όμως αν έχεις γεννηθεί αγόρι στο μουσουλμανικό κόσμο. Κοριτσάκι ούτε ένα δεν είδαμε να παίζει μόνο του από δω κι εκεί. Ανεμελιά δεν υπάρχει για τα κορίτσια του νότου, αφού από μικρές φορούν τα πολύχρωμα χιτζάμπ τους και βοηθούν στις δουλειές του νοικοκυριού.


Οδηγούσε στο εξής ο Γιάννης αλλά ξαφνικά του ζήτησα να σταματήσει. Μου γεννήθηκε η ακατανίκητη επιθυμία να περπατήσω σε αυτή την καυτή ξεραμένη άνυδρη γη. Αφήσαμε το αμάξι και κατέβηκα. Ένιωσα τα πόδια μου να βουλιάζουν, να σπαν σε κομμάτια την ήδη ραγισμένη γη.

Παρόλο που φορούσα παπούτσια, ένιωθα πλήρως γειωμένη, ένα με το σύμπαν και τη φύση, ένιωθα πλήρης κι ευτυχισμένη και τράβηξα μαζί μου τον άνθρωπό μου στο μεθύσι αυτό της ευτυχίας.


Ο ήλιος πια κόντευε στη δύση του, κι εμείς χέρι χέρι οδεύαμε προς αυτόν, θαρρείς και θα μπορούσαμε να τον πιάσουμε, θαρρείς και θα τον προφταίναμε. Μαγεμένοι από το απόκοσμο σκηνικό και την ευτυχία κινήσαμε για πίσω.

Την ευτυχία μας αυτή ολοκλήρωσε μια αράβικη πίτσα, το βραδάκι, αφού ο έρωτας περνάει ως γνωστόν και από το στομάχι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

 

[fenia42]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

Κρυώνω! Μου λείπουν τα 42ρια.

 

[nasos_traveler]

Αναμένω την συνέχεια για την αγαπημένη μου Τυνησία

 

[Xristina.j]

Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο ταξίδι αρχές Σεπτεμβρίου οπότε παρακολουθώ με προσοχή...

 

[fenia42]

TAKE ME TO TUNIS

Ξημέρωσε ο Αλάχ τη μέρα, χωρίς να μας ξυπνήσει ευτυχώς ο μουεζίνης στις πέντε και πάθει η καρδιά μας, Ξεκινήσαμε με ένα πλούσιο πρωινό, με εύγεστο απολαυστικό καφέ, στο μπαλκονάκι του ξενοδοχείου μας. Μέναμε σε νταρ- παραδοσιακό τυνησιακό σπίτι (ξενοδοχείο εν προκειμένω) και επιδιώξαμε να επιλέγουμε νταρ για όλες τις διαμονές μας.

Το ραντεβού μας για την παραλαβή του ΙΧ ήταν στις δώδεκα. Είχαμε τέσσερις ωρίτσες να χαθούμε στη Μεδίνα της Τύνιδας. Εντυπωσιαστήκαμε από τις χαρακτηριστικές πόρτες, κάναμε τα πρώτα μας παζάρια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των τζαμιών, στεναχωρηθήκαμε με τα εκατομμύρια των αδέσποτων γατιών ολόγυρα. Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα. Δυστυχώς, οι αραβικές χώρες έχουν θλιβερή πρωτιά σε αυτό. Τόσα πολλά αδέσποτα έχω δει μόνο στην Ινδία.

Χαθήκαμε στα σουκς, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε, και πάλι χαθήκαμε και στο τέλος βγήκαμε στα κεντρικά σημεία. Η ώρα του ραντεβού πλησίαζε, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας απειλητικά. Το maps me έδειχνε την τοποθεσία δύο χιλιόμετρα μακριά αλλά δεν είχαμε το κουράγιο να την περπατήσουμε στους 40 βαθμούς. Σταθήκαμε στο πλάι για να βρούμε ταξί, πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο. Τελικά αντιληφθήκαμε πως λίγο πιο πέρα τα ταξί άφηναν τους πελάτες κι από εκεί έπαιρναν καινούριους. Έτσι πράξαμε κι εμείς, και όταν ρώτησα τον οδηγό ‘’ça coûte combien?’’ , ανασήκωσε ανήξερα τους ώμους, δείχνοντάς μου το ταξίμετρο- κι εγώ πάθαινα ένα μικρό πολιτισμικό σοκ στην τοποθεσία Βόρεια Αφρική. Φτάνοντας στον προορισμό, το κοντέρ έδειχνε 6 δηνάρια, ο μεσιέ όμως ζήτησε soixante. «Πόσα;;;» ρώτησα. Εξήντα επανέλαβε. Του έδωσε έξι και κατέβηκα θυμωμένη. Αρχίσαμε, σκέφτηκα.

Στο σημείο που μας υπέδειξαν για την παραλαβή του αυτοκινήτου, γραφείο ενοικίασης δεν υπήρχε. Κάναμε μια γύρα, ψάξαμε, ρωτήσαμε, ριεν! Τι θα κάνουμε; Βρήκαμε δυο αστυνομικούς, τους ρωτήσαμε αν ήξεραν κάποιο πρακτορείο, τζίφος. Τότε προθυμοποιήθηκαν να καλέσουν αυτοί στον πράκτορα, ο οποίος τελικά είπε πως δεν υπάρχει γραφείο, ήρθε με το αυτοκίνητο, μας αναζήτησε, δε μας βρήκε κι έφυγε. Τελικά πήγαμε να τον βρούμε εμείς στο αεροδρόμιο. Ήταν γλυκούλης και καλόβουλος αλλά δε μιλούσε ΓΡΙ αγγλικά, κι η συνεννόηση ήταν κακή. Στο εξής καταλάβαμε πως η συνεννόηση πρέπει να γίνεται μόνο στα γαλλικά.
(ΤΙΠ : στο αεροδρόμιο δίνουν δωρεάν κάρτα σιμ, εμείς θέλαμε να το ζήσουμε και δε την ενεργοποιήσαμε ποτέ. Ετσι για να χουμε να γελάμε με τις περιπέτειες που μας έβαλε η έλλειψη τηλεφώνου και ΜΒ. Αν είστε τίποτα νορμάλ κι όχι σαν εμάς, μη παραλείψετε! ).
Πήραμε το αυτοκίνητο, που τελικά ήταν μαούνα, και πήγαμε στο προάστειο Sidi Bou Said, το οποίο έχει κυκλαδίτικη αισθητική και θυμίζει αρκετά τη Σαντορίνη. Κάναμε μια βόλτα εκεί, εντυπωσιασμένοι με την ομοιότητα που είχε με τα ελληνικά νησιά.

Καθίσαμε για έναν αραβικό καφέ και γελάσαμε με τον υπάλληλο που μας υποσχέθηκε κρύο καφέ. Do you have cold coffee? Yes, yes. Café froi? Yes yes. Ούτε καν.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο γραφικό οικισμό, κάναμε μια μικρή στάση για ξεκούραση και ελαφρύ brunch και συνεχίσαμε για την αρχαία Καρχηδόνα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Η Καρχηδόνα ήταν πόλη φοινικική που γνώρισε σπουδαία άνθιση στα αρχαία χρόνια. Ειδικά τον 5ο πΧ αιώνα έφτανε από την Αλγερία και την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Κορσική. Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ με αποκορύφωμα το 142πΧ όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ρωμαίους. Είχαμε διαβάσει πως δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος της Τυνησίας, προσωπικά τα πιο όμορφα αρχαία μνημεία τα είδα στο Λίβανο. Επισκεφτήκαμε τα λουτρά του Αντωνίου και το Αμφιθέατρο ή ό,τι έχει μείνει τέλος πάντων από αυτό. Δεν ενθουσιαστήκαμε. Ένας είναι ο αρχαιολογικός χώρος όπου όλοι συμφωνούσαν πως είναι ο καλύτερος τη Τυνησίας και φυσικά τον είχαμε βάλει στο πρόγραμμα.

Γυρίσαμε στην πόλη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να πιούμε ένα τσάι μέντα στο πολύ όμορφο cafe panorama, με θέα το μεγάλο τζαμί και πανοραμική όψη της Τύνιδας. Αφού έπεσε ο ήλιος έκλεισε και η μεδίνα και τα εστιατόρια που είχαμε σημειώσει δεν ήταν πια ανοιχτά! Ψάχναμε για ώρα κάπου να φάμε , αλλά μάταια και τότε ρωτήσαμε έναν περαστικό. Ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και προθυμοποιήθηκε να μας πάει σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά. Το ντεκόρ ήταν παραδοσιακό, με όμορφα μπλε χρώματα και ο χώρος μας προδιέθετε θετικά. Το φαγητό ήταν μέτριο. Πήραμε μπρικ, που είναι μια κρούστα αυγού σε σχήμα καλτσόνε, γεμιστή με σπανάκι και ψάρι, κάτι σα σαγανάκι τυρί με ψάρι και κους κους πολύ καυτερό. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, ο σερβιτόρος μας ζήτησε 110 δηνάρια, ποσό που ισοδυναμεί με 40 περίπου ευρώ. Μου φάνηκαν πολλά, ο Γιάννης όμως θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να μιλάει έντονα με τον σερβιτόρο. Τελικά αφήσαμε 80 δηνάρια και μου έκανε εντύπωση που έδειξε ευχαριστημένος. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, πώς με 'κοψε να ρωτήσω τον ξενοδόχο, ο οποίος μας είπε ότι πέσαμε σε απατεώνα και προθυμοποιήθηκε να πάει πίσω με τον Γ.Α. για να κάνει μανούρα. Εγώ που δε μπορώ καθόλου τις εντάσεις έμεινα πίσω. Τελικά γύρισαν πίσω με 20 δηνάρια ακόμα και ο ξενοδόχος ενημέρωσε την αστυνομία, αφού πήρε το ζήτημα κυριολεκτικά πατριωτικά. Αυτή είναι μια γενική εικόνα που μας συνόδευε στο ταξίδι : άνθρωποι καλοί κι ευγενικοί που προσπαθούν να προστατεύσουν τη χώρα του από τις κακές φήμες.

 

[GKCAPO]

Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα.

Ακριβώς! Πολύ σωστά!

 

[Δημήτρης X.]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

 

[fenia42]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

 

[Vicks]

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

 

[fenia42]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

 

[Vicks]

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

Να΄σαι καλά! Είπα να μην το γράψω στο πρώτο μήνυμα, οι εμπειρίες μου αφορούσαν κυρίως στην Αίγυπτο. Αισχρή παρενόχληση φίλης μπροστά μου, μαγαζάτορας που μας έπιασε από τα χέρια και μας τράβαγε να μας ξαναβάλει στο μαγαζί, ελληνοαιγύπτιος ξεναγός που την έπεσε σε όλες μας κι άλλα... Μαρόκο, τροχονόμος που μας σταμάτησε (είχαμε αυτοκίνητο, τέσσερις γυναίκες, γαλλόφωνες όλες) επινοώντας "παράβαση" και δε μας άφηνε μέχρι να πάρει 20ευρω, καθώς και "φύλακας αυτοκινήτων" που μας κυνήγαγε και χτύπαγε το αυτοκίνητο γιατί δεν του δώσαμε αμοιβή επειδή στεκόταν στο δρόμο ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτά εμένα με κουράζουν ψυχολογικά, δε θέλω ταραχές ούτε αντιπαραθέσεις.

Ισραήλ, όλο, πολύ καλά γενικά.

Αναμένω εναγωνίως τη συνέχεια.