Τυνησία La Tunisie douze points !

[fenia42]

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΤΡΑΣ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡ ΤΟ ΑΛΓΕΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΑΞ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΤΑ ΠΛΟΙΑ



Η πόλη Σφαξ δεν ήταν στο πρόγραμμα. Τη βάλαμε τελευταία στιγμή για να μοιράσουμε την ατελείωτη απόσταση και να ξεκουράσουμε λίγο τα κουρασμένα σαρκία μας που τα σέρναμε σε όλη την Τυνησία. Μέχρι να φτάσουμε περάσαμε από άπειρες μικρές κωμοπόλεις και χωριά του νότου, όπου πάντα κυριαρχούσε η ίδια εικόνα : καφενεία με δεκάδες άντρες και μόνο, ζωάκια έξω από τα κρεοπωλεία- σφαγεία που δε ξέραν τι τους περιμένει, κάγκουρες οδηγοί και σαμαράκια.

Φτάνοντας επιτέλους στο Σφαξ, μας πήρε άλλη μια τουλάχιστον ώρα να βγούμε από την κίνηση. Το κατάλυμά μας όμως -αν και κάναμε μισή ώρα να το βρούμε- μας αποζημίωση. Με μόλις 22 ευρώ είχαμε ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα και ένα τεράστιο μπαλκόνι σε κυκλαδίτικο σκηνικό.

Αμέσως βγήκαμε για να τσιμπήσουμε μια πίτσα γιατί γκώσαμε με τα καυτερά τόσες μέρες και μετά να κάνουμε βόλτα στο κέντρο του Σφαξ. Η μέρα ήταν Δευτέρα και η μεδίνα ήταν κλειστή. Δεν έχανε όμως την ομορφιά της παρόλ’ αυτά.

Υπήρχε ένα ωραίο παραδοσιακό τεϊοποτείο που θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά ήτα κι αυτό κλειστό προς εμφανή απογοήτευσή μας.

Βγήκαμε λοιπόν έξω από τα τείχη της μεδίνας. Κάναμε μια βόλτα γύρω από τα αποικιοκρατικού ρυθμού κτήρια, με έντονες τις γαλλικές επιρροές ώσπου βρήκαμε ένα υπαίθριο καφέ να ξεκουραστούμε. Η θέα που πρόσφερε από αμφότερες πλευρές ήταν μοναδική. Πίσω μας, επιτέλους ένα ζευγάρι να απολαμβάνει το τσάι του παρέα, ολόγυρά μας κλασικά μόνο άντρες.

(ανέμελο mood on )

(sex and the city the Arab edition)

Χαλαρώσαμε αφάνταστα με αυτό το σκηνικό. Και το είχαμε ανάγκη. Το Σφαξ δε το λες όμορφη πόλη. Μόνο το κέντρο του είναι όμορφο αλλά κι εδώ -όπως σε όλη την Τυνησία- τα άπειρα σκουπίδια σε απογοητεύουν. Έχει όμως έναν άλλο αέρα, που σε γοητεύει και σε κάνει να το συμπαθήσεις. Ίσως είναι η κοσμοπολίτικη αύρα του, ίσως το γεγονός ότι αποτελεί σπουδαίο λιμάνι, ή οι εμφανείς γαλλικές επιρροές του.

Πιο πέρα ήταν το πανέμορφο γαλλικό ινστιτούτο αλλά οι φρουροί δε με άφησαν να το φωτογραφίσω.


Το βραδάκι αράξαμε στο υπέροχο μπαλκονάκι μας. Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για πάντα, να γίνουμε κάτοικοι Σφαξ, να μάθουμε αραβικά, εγώ να διδάσκω ιταλικά σε κάποιο σχολείο και ο Γιάννης να φτιάχνει πίτσες και λουκουμάδες. Σε μια άλλη ζωή ίσως.

«Είσαι για ένα βρώμικο;»

«Ξέρω τι σκέφτεσαι;»

Είχαμε και οι δυο μπανίσει ένα μέρος με street food. Πήραμε το αμάξι και φύγαμε για δυο τρία χιλιόμετρα πιο μακριά. Δε ξέραμε τι είναι αυτό αλλά το φάγαμε με ευχαρίστηση. Ο τύπος αυτός εκτός από πολύ επικοινωνιακός, θα έκανε χρυσές δουλειές σε τουριστικά μέρη όπως η Χαλκιδική.

Όλα στο Σφαξ θυμίζουν τον Καββαδία. Τα μαραμπού μου θύμισαν το δικό μου μοναχικό ταξίδι στην Κολομβία. Εκεί όπου πήγα για να βαδίσω στα χνάρια του αγαπημένου μου συγγραφέα, παρέα με το σακίδιο και τη μοναξιά μου. Εκεί όπου κατάλαβα ότι πατάω στέρεα ακόμα κι όταν το έδαφος δε με κρατάει. Εκεί που είδα πως ο μόνος δρόμος για τη συντροφικότητα περνά μέσα από την πλήρη επίγνωση και βίωση της μοναξιάς. Και να’ μαι τώρα, εδώ. Εγώ που στη ζωή μου είχα μόνο εύκολο το φευγιό και που μόνο μαύρη πέτρα έριχνα πίσω μου, να μαθαίνω να περπατώ χέρι χέρι, να συμπορεύομαι, να μαθαίνω να μένω. Ωδή σε όσους δε συμβιβάστηκαν!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

 

[fenia42]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

Κρυώνω! Μου λείπουν τα 42ρια.

 

[nasos_traveler]

Αναμένω την συνέχεια για την αγαπημένη μου Τυνησία

 

[Xristina.j]

Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο ταξίδι αρχές Σεπτεμβρίου οπότε παρακολουθώ με προσοχή...

 

[fenia42]

TAKE ME TO TUNIS

Ξημέρωσε ο Αλάχ τη μέρα, χωρίς να μας ξυπνήσει ευτυχώς ο μουεζίνης στις πέντε και πάθει η καρδιά μας, Ξεκινήσαμε με ένα πλούσιο πρωινό, με εύγεστο απολαυστικό καφέ, στο μπαλκονάκι του ξενοδοχείου μας. Μέναμε σε νταρ- παραδοσιακό τυνησιακό σπίτι (ξενοδοχείο εν προκειμένω) και επιδιώξαμε να επιλέγουμε νταρ για όλες τις διαμονές μας.

Το ραντεβού μας για την παραλαβή του ΙΧ ήταν στις δώδεκα. Είχαμε τέσσερις ωρίτσες να χαθούμε στη Μεδίνα της Τύνιδας. Εντυπωσιαστήκαμε από τις χαρακτηριστικές πόρτες, κάναμε τα πρώτα μας παζάρια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των τζαμιών, στεναχωρηθήκαμε με τα εκατομμύρια των αδέσποτων γατιών ολόγυρα. Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα. Δυστυχώς, οι αραβικές χώρες έχουν θλιβερή πρωτιά σε αυτό. Τόσα πολλά αδέσποτα έχω δει μόνο στην Ινδία.

Χαθήκαμε στα σουκς, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε, και πάλι χαθήκαμε και στο τέλος βγήκαμε στα κεντρικά σημεία. Η ώρα του ραντεβού πλησίαζε, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας απειλητικά. Το maps me έδειχνε την τοποθεσία δύο χιλιόμετρα μακριά αλλά δεν είχαμε το κουράγιο να την περπατήσουμε στους 40 βαθμούς. Σταθήκαμε στο πλάι για να βρούμε ταξί, πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο. Τελικά αντιληφθήκαμε πως λίγο πιο πέρα τα ταξί άφηναν τους πελάτες κι από εκεί έπαιρναν καινούριους. Έτσι πράξαμε κι εμείς, και όταν ρώτησα τον οδηγό ‘’ça coûte combien?’’ , ανασήκωσε ανήξερα τους ώμους, δείχνοντάς μου το ταξίμετρο- κι εγώ πάθαινα ένα μικρό πολιτισμικό σοκ στην τοποθεσία Βόρεια Αφρική. Φτάνοντας στον προορισμό, το κοντέρ έδειχνε 6 δηνάρια, ο μεσιέ όμως ζήτησε soixante. «Πόσα;;;» ρώτησα. Εξήντα επανέλαβε. Του έδωσε έξι και κατέβηκα θυμωμένη. Αρχίσαμε, σκέφτηκα.

Στο σημείο που μας υπέδειξαν για την παραλαβή του αυτοκινήτου, γραφείο ενοικίασης δεν υπήρχε. Κάναμε μια γύρα, ψάξαμε, ρωτήσαμε, ριεν! Τι θα κάνουμε; Βρήκαμε δυο αστυνομικούς, τους ρωτήσαμε αν ήξεραν κάποιο πρακτορείο, τζίφος. Τότε προθυμοποιήθηκαν να καλέσουν αυτοί στον πράκτορα, ο οποίος τελικά είπε πως δεν υπάρχει γραφείο, ήρθε με το αυτοκίνητο, μας αναζήτησε, δε μας βρήκε κι έφυγε. Τελικά πήγαμε να τον βρούμε εμείς στο αεροδρόμιο. Ήταν γλυκούλης και καλόβουλος αλλά δε μιλούσε ΓΡΙ αγγλικά, κι η συνεννόηση ήταν κακή. Στο εξής καταλάβαμε πως η συνεννόηση πρέπει να γίνεται μόνο στα γαλλικά.
(ΤΙΠ : στο αεροδρόμιο δίνουν δωρεάν κάρτα σιμ, εμείς θέλαμε να το ζήσουμε και δε την ενεργοποιήσαμε ποτέ. Ετσι για να χουμε να γελάμε με τις περιπέτειες που μας έβαλε η έλλειψη τηλεφώνου και ΜΒ. Αν είστε τίποτα νορμάλ κι όχι σαν εμάς, μη παραλείψετε! ).
Πήραμε το αυτοκίνητο, που τελικά ήταν μαούνα, και πήγαμε στο προάστειο Sidi Bou Said, το οποίο έχει κυκλαδίτικη αισθητική και θυμίζει αρκετά τη Σαντορίνη. Κάναμε μια βόλτα εκεί, εντυπωσιασμένοι με την ομοιότητα που είχε με τα ελληνικά νησιά.

Καθίσαμε για έναν αραβικό καφέ και γελάσαμε με τον υπάλληλο που μας υποσχέθηκε κρύο καφέ. Do you have cold coffee? Yes, yes. Café froi? Yes yes. Ούτε καν.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο γραφικό οικισμό, κάναμε μια μικρή στάση για ξεκούραση και ελαφρύ brunch και συνεχίσαμε για την αρχαία Καρχηδόνα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Η Καρχηδόνα ήταν πόλη φοινικική που γνώρισε σπουδαία άνθιση στα αρχαία χρόνια. Ειδικά τον 5ο πΧ αιώνα έφτανε από την Αλγερία και την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Κορσική. Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ με αποκορύφωμα το 142πΧ όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ρωμαίους. Είχαμε διαβάσει πως δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος της Τυνησίας, προσωπικά τα πιο όμορφα αρχαία μνημεία τα είδα στο Λίβανο. Επισκεφτήκαμε τα λουτρά του Αντωνίου και το Αμφιθέατρο ή ό,τι έχει μείνει τέλος πάντων από αυτό. Δεν ενθουσιαστήκαμε. Ένας είναι ο αρχαιολογικός χώρος όπου όλοι συμφωνούσαν πως είναι ο καλύτερος τη Τυνησίας και φυσικά τον είχαμε βάλει στο πρόγραμμα.

Γυρίσαμε στην πόλη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να πιούμε ένα τσάι μέντα στο πολύ όμορφο cafe panorama, με θέα το μεγάλο τζαμί και πανοραμική όψη της Τύνιδας. Αφού έπεσε ο ήλιος έκλεισε και η μεδίνα και τα εστιατόρια που είχαμε σημειώσει δεν ήταν πια ανοιχτά! Ψάχναμε για ώρα κάπου να φάμε , αλλά μάταια και τότε ρωτήσαμε έναν περαστικό. Ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και προθυμοποιήθηκε να μας πάει σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά. Το ντεκόρ ήταν παραδοσιακό, με όμορφα μπλε χρώματα και ο χώρος μας προδιέθετε θετικά. Το φαγητό ήταν μέτριο. Πήραμε μπρικ, που είναι μια κρούστα αυγού σε σχήμα καλτσόνε, γεμιστή με σπανάκι και ψάρι, κάτι σα σαγανάκι τυρί με ψάρι και κους κους πολύ καυτερό. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, ο σερβιτόρος μας ζήτησε 110 δηνάρια, ποσό που ισοδυναμεί με 40 περίπου ευρώ. Μου φάνηκαν πολλά, ο Γιάννης όμως θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να μιλάει έντονα με τον σερβιτόρο. Τελικά αφήσαμε 80 δηνάρια και μου έκανε εντύπωση που έδειξε ευχαριστημένος. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, πώς με 'κοψε να ρωτήσω τον ξενοδόχο, ο οποίος μας είπε ότι πέσαμε σε απατεώνα και προθυμοποιήθηκε να πάει πίσω με τον Γ.Α. για να κάνει μανούρα. Εγώ που δε μπορώ καθόλου τις εντάσεις έμεινα πίσω. Τελικά γύρισαν πίσω με 20 δηνάρια ακόμα και ο ξενοδόχος ενημέρωσε την αστυνομία, αφού πήρε το ζήτημα κυριολεκτικά πατριωτικά. Αυτή είναι μια γενική εικόνα που μας συνόδευε στο ταξίδι : άνθρωποι καλοί κι ευγενικοί που προσπαθούν να προστατεύσουν τη χώρα του από τις κακές φήμες.

 

[GKCAPO]

Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα.

Ακριβώς! Πολύ σωστά!

 

[Δημήτρης X.]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

 

[fenia42]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

 

[Vicks]

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

 

[fenia42]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

 

[Vicks]

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

Να΄σαι καλά! Είπα να μην το γράψω στο πρώτο μήνυμα, οι εμπειρίες μου αφορούσαν κυρίως στην Αίγυπτο. Αισχρή παρενόχληση φίλης μπροστά μου, μαγαζάτορας που μας έπιασε από τα χέρια και μας τράβαγε να μας ξαναβάλει στο μαγαζί, ελληνοαιγύπτιος ξεναγός που την έπεσε σε όλες μας κι άλλα... Μαρόκο, τροχονόμος που μας σταμάτησε (είχαμε αυτοκίνητο, τέσσερις γυναίκες, γαλλόφωνες όλες) επινοώντας "παράβαση" και δε μας άφηνε μέχρι να πάρει 20ευρω, καθώς και "φύλακας αυτοκινήτων" που μας κυνήγαγε και χτύπαγε το αυτοκίνητο γιατί δεν του δώσαμε αμοιβή επειδή στεκόταν στο δρόμο ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτά εμένα με κουράζουν ψυχολογικά, δε θέλω ταραχές ούτε αντιπαραθέσεις.

Ισραήλ, όλο, πολύ καλά γενικά.

Αναμένω εναγωνίως τη συνέχεια.