Τυνησία La Tunisie douze points !

[fenia42]

«ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΤΡΩΓΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ´ΦΕΡΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ»

-«Κατουριέμαι σου λέω, δεν αντέχω άλλο»
-«Ε, σταμάτα το αμάξι και κατέβα, εδώ στην ερημιά ποιος θα σε δει;»
-«Δε σταματάω σου λέω αν δε δω καμήλες»
«-Καμήλες»
-«Ε καμήλες, το πάμε. Θα σταματήσω μόνο όταν πετύχουμε καμήλες»
-«Καμήλες σου λέω! Να! Μπροστά μας!»
-«Πιάσε τα μωρομαντιλα και την κάμερα και κατέβα!»
Όσο γκαβή είμαι εγώ με τους πέντε βαθμούς μυωπίας και τον αστιγματισμό, τόσο αετίσιο μάτι έχει ο Γιάννης. Ειλικρινά δεν έχω δει άλλον άνθρωπο με τόσο καλή όραση. Είδε τις καμήλες από ένα χιλιόμετρο μακριά!
Σταματήσαμε και σταθήκαμε στην άκρη, προσπαθώντας να μη τις ταράξουμε• ήμαστε στο φυσικό τους περιβάλλον και οφείλουμε να τις σεβαστούμε. Αυτές μάλλον φοβισμένες έφυγαν από το χείλος του δρόμου και χάθηκαν σιγά σιγά βαθιά στην έρημο. Τι μαγικό ζώο της φύσης η καμήλα ! Ξέραμε πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε αδέσποτες καμήλες μιας και οδεύαμε προς το βουνό, και σιγά σιγά κινούσαμε για το βορρά.

και το βίντεο που τραβήχτηκε εν άγνοια μου :

Το τοπίο άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, η έρημος έδωσε τη θέση της σε ένα σεληνιακό ξερό τοπίο με χαμηλή βλάστηση. Η Ματμάτα είναι στο βουνό, βουνό βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα και δροσιά,ειδικά το καλοκαίρι. Για να αντέξουν την κάψα οι άνθρωποι της ερήμου όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται, έχουν δημιουργήσει σπίτια λαξευμένα σε σπηλιές που διατηρούν μια ευεργετική δροσιά. Λέγεται πως οι Τρωγλοδύτες είναι η κατώτερη τάξη Βέρβερων, είναι επίσης οι σύγχρονοι άνθρωποι των σπηλαίων.
Μας είχαν πει να προτιμήσουμε τα σπίτια τρωγλοδυτών που είναι πάνω στο δρόμο, επειδή είναι τα πιο μεγάλα και συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό τουριστών. Δε θελήσαμε να τους ακούσουμε κάνοντας κλασικά του κεφαλιού μας. Ξεκινήσαμε την άνοδο στο βουνό, η θέα ήταν συγκλονιστική, εγώ κρυφοκοιτούσα τους γκρεμούς για καμία καμήλα -αλλά μάταια. Ανεβαίναμε και δε πιστεύαμε την ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μας. Χωριά στη μέση του πουθενά, με απίστευτη χρωματική αρμονία. Καφέ και πορτοκαλί αποχρώσεις στη χρωματική παλέτα και εγώ ακόμα μια φορά να είμαι εντός κόνσεπτ.

Με το που φτάσαμε στη Ματμάτα, μας πήραν χαμπάρι και δυο τρεις νοματαίοι μας πήραν από πίσω με το μηχανάκι τους, έτοιμοι να μας ακολουθήσουν για να καλύψουν όλες τις ορέξεις μας, με το αζημίωτο πάντα.
Άρχισαν να μας ακολουθούν, να χτυπούν το τζαμί του συνοδηγού, να μιλούν αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά -κάπου θα μας πετύχουν- να μη μας αφήνουν να ξεμυτίσουμε χωρίς αυτούς.
Δεν είμασταν όμως διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουμε. Τους αγνοήσαμε, περιφερόμενοι για λίγο άσκοπα, κόβοντας βόλτες στη μικρή πόλη.
Τότε ήταν που προσέξαμε μια μικρή ταμπέλα στα γαλλικά γραμμένη που έλεγε «habitation des troglodytes”. Αυτό είναι! Μόνο που η ταμπέλα οδηγούσε στο γκρεμό…
Παρκαραμε το αμάξι κυριολεκτικά στο γκρεμό και ψάξαμε. Κάτω από μια κούρμπα κρυβόταν μια καλύβα και πίσω από την καλύβα υπήρχε μια αυτοσχέδια πόρτα. Δε μπορεί παρά να είναι σπίτι τρωγλοδυτών!!
Μπήκαμε λίγο διακριτικά μέσα αλλά η οικοδέσποινα μας κατάλαβε (μην είχε κάμερες ) και μας καλωσόρισε. Μας έδειξε όλα τα δωμάτια ένα ένα λες και επρόκειτο να το νοικιάσουμε. Σε κάθε δωμάτιο ήταν σα να μπαίνει σε ψυγείο! Τόση δροσιά δημιουργούσε το λαξευμένο σπίτι! Η οικοδέσποινά μας δε φαινόταν ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τους ξένους, ειδικά και εν μέσω κοβιντ θα έκαναν καιρό να δουν τουρίστες. Μας γύρισε στα δωμάτια τα οποία παρά την απλότητά τους ήταν γουστόζικα, με όμορφες λεπτομέρειες ζωγραφισμένες, καθαρά και τακτοποιημένα. Η μητέρα της μας πρόσφερε δροσερό τσάι και για καλωσόρισμα βερβέρικη πίτα με λάδι και μέλι! Μας άφησε μόνους να απολαύσουμε τη στιγμή της συνεννοημένης παραβίασης.

Αφού χαλαρώσαμε στη δροσιά και την περιποίηση, βγήκαμε έξω, στο patio και της ζητήσαμε μια φωτογραφία. Αρνήθηκε κατηγορηματικά και έδειξε εκτεθειμένη. Ο γιος της κάτι της είπε στα αραβικά, υποθέτω «έλα μωρέ μάνα πώς κανεις έτσι» αλλά δε θέλαμε επ’ουδενί να την πιέσουμε. Ενιωσα ένα παράξενο δέσιμο με τη γυναίκα αυτή που μου θύμισε μια θεια μου, που μπορεί να είναι και στην ηλικία μου, που μπορεί να μην ξέρει τι είναι η κρέμα ημέρας και να μη τη χρησιμοποιεί ώστε να μοιάζει πολύ μεγαλύτερη μου. Μια γυναίκα που ζει μέσα σε ένα σπίτι- σπηλιά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τηλεόραση και Ίντερνετ, χωρις ιδιωτικότητα καμία, με μοναδικό παραθυράκι στον κόσμο εμάς τους λιγοστούς τουρίστες, οι οποίοι ερχόμαστε και φεύγουμε θαρρείς και κάνουμε βίζιτα, και που δεν αφήνουμε τίποτα πίσω μας μετά το πέρασμα μας.

Τουλάχιστον ο υιος μας έβγαλε εμάς μια φωτογραφία. Της αφήσαμε κάμποσα δηνάρια και φύγαμε αλλά είχαμε την αίσθηση πως δε το κάνουν τόσο για τα χρήματα.
Συνεχίσαμε για το επόμενο σπίτι. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και πάλι παραβιάσαμε την ιδιωτικότητα των ανθρώπων. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο πρόσχαροι και φιλόξενοι. “Viens, viens” μας φώναξαν. Το σπίτι ήταν πανέμορφο!

(Παρακαλούνται οι διμετροι όπως σκύψουν)

Δε μπορούσαμε να φάμε κι άλλη πίτα με λάδι και μέλι! Τους αφήσαμε λίγα δηνάρια και αυτούς και πήγαμε στο επόμενο τρωγλόσπιτο!

Οι άνθρωποι είναι μερακλήδες και νοικοκύρηδες.
Μου πάει η τρώγλη;

Γεννημένη για τρωγλοδυτισσα.
Ωραια η Ματμάτα αλλά είχε έρθει η ώρα να την αφήσουμε. Το κατάλυμα μας ήταν 20 χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο χωριό τρωγλοδυτών πιο άσημο, την Τουζέν. Αυτό που δεν ήξερα όμως είναι ότι επρόκειτο κι εμείς να μείνουμε σε σπηλιά!!
Κάναμε το Τσεκ-ιν στη σπηλιά μας και σαν καλοί άνθρωποι των σπηλαίων και τροφοσυλλέκτες ξεχυθηκαμε προς αναζητηση τροφής. Το γεύμα και η θέα δε μας απογοήτευσαν.

Πώς να είναι η ζωή σε μια τόση δα κουκκίδα του χάρτη; Πώς να είναι το συναίσθημα να μεγαλώνεις χωρίς να έχεις καμία προοπτική να φύγεις από τον τόπο σου; Χωρίς να ονειρευτείς σπουδές, ταξίδια, ζωή σε άλλα μέρη;
Μετά το γεύμα κάναμε μια μικρή βόλτα στο μικρό χωριό της Τουζέν. Τα αγοράκια που συναντήσαμε μας μιλούσαν, μας χαιρετούσαν, μας ακολουθούν και κρυφογελούσαν, ενδεχομένως για τα πόδια μου από τα οποία φαινόντουσαν περί τα 20cm. Κοριτσάκια ελάχιστα ανταμώσαμε, συνήθως μέσα στα σπίτια να προσέχουν τις κότες ή να κουβαλούν άχυρα με το γαϊδουράκι. Ίσως όλα είναι όπως μάθεις. Ίσως και όχι, λέω εγώ που δε τα πάω καλά με τους συμβιβασμούς.

Το ηλιοβασίλεμα είχαμε αποφασίσει να το δούμε σε ένα καφέ πιο πέρα, που υποσχόταν μοναδική θέα. Πραγματικά ηταν τόσο μοναδική που θελήσαμε να μοιραστούμε τη σκηνή με τον φίλο μας τον @psilos3 και του κάναμε βιντεοκλήση.
Ξαφνου μες την ερημιά στο φόντο της βιντεοκλήσης βρέθηκε ένας άγνωστος άντρας να φωνάζει «Έλληνες Έλληνες, μα καλά που βρεθήκατε σε αυτό το μέρος;»
Ψηλέ σορι, ανωτέρα βία. Ήπιαμε τελικά το αραβικό καφεδάκι μας με τους ανθρώπους. Εκείνοι έκαναν τον γύρο ανάποδα από εμάς και θα κατέληγαν στην Καϊρουάν.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε στη δροσιά της σπηλιάς μας, τόσο δροσερά ήταν που κρυώσαμε λιγάκι μετά από τόσες μέρες! Επόμενη μέρα θα κινούσαμε για το Μαντράς, τη Σιγκαπούρ, το Αλγέρι ή το Σφαξ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

 

[fenia42]

Ακόμα δε γύρισες και ξεκίνησες αμέσως ιστορία;
Αυτά είναι!

Κρυώνω! Μου λείπουν τα 42ρια.

 

[nasos_traveler]

Αναμένω την συνέχεια για την αγαπημένη μου Τυνησία

 

[Xristina.j]

Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο ταξίδι αρχές Σεπτεμβρίου οπότε παρακολουθώ με προσοχή...

 

[fenia42]

TAKE ME TO TUNIS

Ξημέρωσε ο Αλάχ τη μέρα, χωρίς να μας ξυπνήσει ευτυχώς ο μουεζίνης στις πέντε και πάθει η καρδιά μας, Ξεκινήσαμε με ένα πλούσιο πρωινό, με εύγεστο απολαυστικό καφέ, στο μπαλκονάκι του ξενοδοχείου μας. Μέναμε σε νταρ- παραδοσιακό τυνησιακό σπίτι (ξενοδοχείο εν προκειμένω) και επιδιώξαμε να επιλέγουμε νταρ για όλες τις διαμονές μας.

Το ραντεβού μας για την παραλαβή του ΙΧ ήταν στις δώδεκα. Είχαμε τέσσερις ωρίτσες να χαθούμε στη Μεδίνα της Τύνιδας. Εντυπωσιαστήκαμε από τις χαρακτηριστικές πόρτες, κάναμε τα πρώτα μας παζάρια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των τζαμιών, στεναχωρηθήκαμε με τα εκατομμύρια των αδέσποτων γατιών ολόγυρα. Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα. Δυστυχώς, οι αραβικές χώρες έχουν θλιβερή πρωτιά σε αυτό. Τόσα πολλά αδέσποτα έχω δει μόνο στην Ινδία.

Χαθήκαμε στα σουκς, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε, και πάλι χαθήκαμε και στο τέλος βγήκαμε στα κεντρικά σημεία. Η ώρα του ραντεβού πλησίαζε, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας απειλητικά. Το maps me έδειχνε την τοποθεσία δύο χιλιόμετρα μακριά αλλά δεν είχαμε το κουράγιο να την περπατήσουμε στους 40 βαθμούς. Σταθήκαμε στο πλάι για να βρούμε ταξί, πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο. Τελικά αντιληφθήκαμε πως λίγο πιο πέρα τα ταξί άφηναν τους πελάτες κι από εκεί έπαιρναν καινούριους. Έτσι πράξαμε κι εμείς, και όταν ρώτησα τον οδηγό ‘’ça coûte combien?’’ , ανασήκωσε ανήξερα τους ώμους, δείχνοντάς μου το ταξίμετρο- κι εγώ πάθαινα ένα μικρό πολιτισμικό σοκ στην τοποθεσία Βόρεια Αφρική. Φτάνοντας στον προορισμό, το κοντέρ έδειχνε 6 δηνάρια, ο μεσιέ όμως ζήτησε soixante. «Πόσα;;;» ρώτησα. Εξήντα επανέλαβε. Του έδωσε έξι και κατέβηκα θυμωμένη. Αρχίσαμε, σκέφτηκα.

Στο σημείο που μας υπέδειξαν για την παραλαβή του αυτοκινήτου, γραφείο ενοικίασης δεν υπήρχε. Κάναμε μια γύρα, ψάξαμε, ρωτήσαμε, ριεν! Τι θα κάνουμε; Βρήκαμε δυο αστυνομικούς, τους ρωτήσαμε αν ήξεραν κάποιο πρακτορείο, τζίφος. Τότε προθυμοποιήθηκαν να καλέσουν αυτοί στον πράκτορα, ο οποίος τελικά είπε πως δεν υπάρχει γραφείο, ήρθε με το αυτοκίνητο, μας αναζήτησε, δε μας βρήκε κι έφυγε. Τελικά πήγαμε να τον βρούμε εμείς στο αεροδρόμιο. Ήταν γλυκούλης και καλόβουλος αλλά δε μιλούσε ΓΡΙ αγγλικά, κι η συνεννόηση ήταν κακή. Στο εξής καταλάβαμε πως η συνεννόηση πρέπει να γίνεται μόνο στα γαλλικά.
(ΤΙΠ : στο αεροδρόμιο δίνουν δωρεάν κάρτα σιμ, εμείς θέλαμε να το ζήσουμε και δε την ενεργοποιήσαμε ποτέ. Ετσι για να χουμε να γελάμε με τις περιπέτειες που μας έβαλε η έλλειψη τηλεφώνου και ΜΒ. Αν είστε τίποτα νορμάλ κι όχι σαν εμάς, μη παραλείψετε! ).
Πήραμε το αυτοκίνητο, που τελικά ήταν μαούνα, και πήγαμε στο προάστειο Sidi Bou Said, το οποίο έχει κυκλαδίτικη αισθητική και θυμίζει αρκετά τη Σαντορίνη. Κάναμε μια βόλτα εκεί, εντυπωσιασμένοι με την ομοιότητα που είχε με τα ελληνικά νησιά.

Καθίσαμε για έναν αραβικό καφέ και γελάσαμε με τον υπάλληλο που μας υποσχέθηκε κρύο καφέ. Do you have cold coffee? Yes, yes. Café froi? Yes yes. Ούτε καν.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο γραφικό οικισμό, κάναμε μια μικρή στάση για ξεκούραση και ελαφρύ brunch και συνεχίσαμε για την αρχαία Καρχηδόνα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Η Καρχηδόνα ήταν πόλη φοινικική που γνώρισε σπουδαία άνθιση στα αρχαία χρόνια. Ειδικά τον 5ο πΧ αιώνα έφτανε από την Αλγερία και την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Κορσική. Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ με αποκορύφωμα το 142πΧ όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ρωμαίους. Είχαμε διαβάσει πως δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος της Τυνησίας, προσωπικά τα πιο όμορφα αρχαία μνημεία τα είδα στο Λίβανο. Επισκεφτήκαμε τα λουτρά του Αντωνίου και το Αμφιθέατρο ή ό,τι έχει μείνει τέλος πάντων από αυτό. Δεν ενθουσιαστήκαμε. Ένας είναι ο αρχαιολογικός χώρος όπου όλοι συμφωνούσαν πως είναι ο καλύτερος τη Τυνησίας και φυσικά τον είχαμε βάλει στο πρόγραμμα.

Γυρίσαμε στην πόλη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να πιούμε ένα τσάι μέντα στο πολύ όμορφο cafe panorama, με θέα το μεγάλο τζαμί και πανοραμική όψη της Τύνιδας. Αφού έπεσε ο ήλιος έκλεισε και η μεδίνα και τα εστιατόρια που είχαμε σημειώσει δεν ήταν πια ανοιχτά! Ψάχναμε για ώρα κάπου να φάμε , αλλά μάταια και τότε ρωτήσαμε έναν περαστικό. Ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και προθυμοποιήθηκε να μας πάει σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά. Το ντεκόρ ήταν παραδοσιακό, με όμορφα μπλε χρώματα και ο χώρος μας προδιέθετε θετικά. Το φαγητό ήταν μέτριο. Πήραμε μπρικ, που είναι μια κρούστα αυγού σε σχήμα καλτσόνε, γεμιστή με σπανάκι και ψάρι, κάτι σα σαγανάκι τυρί με ψάρι και κους κους πολύ καυτερό. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, ο σερβιτόρος μας ζήτησε 110 δηνάρια, ποσό που ισοδυναμεί με 40 περίπου ευρώ. Μου φάνηκαν πολλά, ο Γιάννης όμως θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να μιλάει έντονα με τον σερβιτόρο. Τελικά αφήσαμε 80 δηνάρια και μου έκανε εντύπωση που έδειξε ευχαριστημένος. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, πώς με 'κοψε να ρωτήσω τον ξενοδόχο, ο οποίος μας είπε ότι πέσαμε σε απατεώνα και προθυμοποιήθηκε να πάει πίσω με τον Γ.Α. για να κάνει μανούρα. Εγώ που δε μπορώ καθόλου τις εντάσεις έμεινα πίσω. Τελικά γύρισαν πίσω με 20 δηνάρια ακόμα και ο ξενοδόχος ενημέρωσε την αστυνομία, αφού πήρε το ζήτημα κυριολεκτικά πατριωτικά. Αυτή είναι μια γενική εικόνα που μας συνόδευε στο ταξίδι : άνθρωποι καλοί κι ευγενικοί που προσπαθούν να προστατεύσουν τη χώρα του από τις κακές φήμες.

 

[GKCAPO]

Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα.

Ακριβώς! Πολύ σωστά!

 

[Δημήτρης X.]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

 

[fenia42]

Τότε φαίνεται ξεκάθαρα και ο δικός μας πολιτισμός..

Στην Μύκονο θα πάει ποτέ ο ξενοδόχος να κάνει τα ίδια για τα καβουροπόδαρα που σερβίρουν 800€???

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

 

[Vicks]

Αυτό σκεφτόμουν, την περίπτωση στη Μύκονο. Πραγματικά έλεος! Νομίζουμε είμαστε ευρωπαίοι αλλά πιο κοντά με τις αραβικές χωρες είμαστε. Και στον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα και στις παροχές που (δεν) έχουμε στα ΑΜΕΑ.

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

 

[fenia42]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, όπως και ό,τι γράφεις στο φόρουμ, καθώς μου αρέσει πολύ το στυλ σου. Η Τυνησία έχει μπει εσχάτως υποψήφια για την επόμενη άνοιξη, αλλά θέλω ένα "σπρώξιμο". Έχω ταξιδέψει Αίγυπτο και Μαρόκο, καθώς και Ισραήλ. Η γενικότερη αραβική νοοτροπία και συμπεριφορά (ειδικά απέναντι στις γυναίκες) δε μου ταιριάζει και είναι από τους λόγους που αποθαρρύνομαι από τέτοια ταξίδια, παρόλο που θέλω να πάω Τυνησία και Ιορδανία κυρίως. Απλά, για εμένα, η φορτικότητα μερικές φορές, τα παζάρια, οι μικροαπατεωνιές κλπ. βαραίνουν σαφώς αρνητικά.

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

 

[Vicks]

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι γνώμες πάντα διίστανται αφού έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα. Πχ στην Ιορδανια που είμασταν τρεις γυναίκες δεν είχαμε προβλήματα, γνωστή όμως μόνη της είχε. Στο Λίβανο το Ισραήλ που αναφέρεις και την Παλαιστινη, δεν είχα κανένα πρόβλημα -τουναντίον στην Παλαιστινη σε σκλαβώνει ο κόσμος. Τώρα στην Τυνησία, στο βορρά φορούσα ο,τι ήθελα. Με κοιτούσαν αλλά μέχρι εκεί. Ο καλός μου έλεγε ότι είδε κάποιους να με κοιτάνε πολύ έντονα, αλλά δεν ενοχλούν. Στην Αίγυπτο ενοχλούν, ακόμα κι αν φοράς αμπέχονο ή αν συνοδεύεσαι. Επίσης με έχουν παρενοχλήσει στην Τουρκία και στην Ινδία. Οι Τυνήσιοι σίγουρα δεν απλώνουν χέρι.
Όσο για τις απατεωνιές, κάτι ψιλά δε μπορείς να τα αποφύγεις αλλά αν επιμένεις δεν επιμένουν. Μιλάμε ούτως ή άλλως για μειοψηφία! Η συνολική εικόνα των ανθρώπων και των συναλλαγών είναι θετική. Καλό είναι να ξέρεις γαλλικά! Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι σα τους Αιγύπτιους, είναι πιο σοβαροί. Οι Αιγύπτιοι είναι το χειρότερο παράδειγμα. Έχω φιλη που παντρεύτηκε Αιγύπτιο, την έπεφτε μπροστά της σε μένα, στην αδερφή μου και σε μια φιλη μου ταυτόχρονα.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου θα σου πω να πας στην Τυνησία. Αλλά να κατέβεις νότο, ειδάλλως δε θα έχεις δει τίποτα. Στο νότο οι άνθρωποι είναι βέρβεροι, έχουν διαφορά. Για λεπτομέρειες stay tuned.

Να΄σαι καλά! Είπα να μην το γράψω στο πρώτο μήνυμα, οι εμπειρίες μου αφορούσαν κυρίως στην Αίγυπτο. Αισχρή παρενόχληση φίλης μπροστά μου, μαγαζάτορας που μας έπιασε από τα χέρια και μας τράβαγε να μας ξαναβάλει στο μαγαζί, ελληνοαιγύπτιος ξεναγός που την έπεσε σε όλες μας κι άλλα... Μαρόκο, τροχονόμος που μας σταμάτησε (είχαμε αυτοκίνητο, τέσσερις γυναίκες, γαλλόφωνες όλες) επινοώντας "παράβαση" και δε μας άφηνε μέχρι να πάρει 20ευρω, καθώς και "φύλακας αυτοκινήτων" που μας κυνήγαγε και χτύπαγε το αυτοκίνητο γιατί δεν του δώσαμε αμοιβή επειδή στεκόταν στο δρόμο ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτά εμένα με κουράζουν ψυχολογικά, δε θέλω ταραχές ούτε αντιπαραθέσεις.

Ισραήλ, όλο, πολύ καλά γενικά.

Αναμένω εναγωνίως τη συνέχεια.