ΗΠΑ Rock στην… New York!

[EvNick]

Κεφάλαιο 2

Ημέρα 1​

Τις τελευταίες μέρες πριν το ταξίδι, πήγα στην τράπεζα Πειραιώς, κοντά στο σπίτι μου να κάνω συνάλλαγμα, προφανώς και με ''κλέψανε'', γιατί έκανα 450 ευρώ συνάλλαγμα, και μου έδωσαν πίσω 450 δολάρια, αν και η αλήθεια είναι ότι η ισοτιμία είχε πέσει αρκετά σε σύγκριση με το καλοκαίρι. Το έκανα γιατί ήθελα να έχω μια ασφάλεια όταν φτάσω, και καλά έκανα όπως αποδείχτηκε γιατί η χρεωστική μου κάρτα της Πειραιώς δεν δούλεψε ποτέ για μεγάλο ποσό, αφού μόνο στα Starbucks πέρασε, ακόμα κι αν είχα δηλώσει στην τράπεζα ότι θα ήμουν Νέα Υόρκη τις ημέρες αυτές. Λίγες μέρες πριν αγόρασα και το City Pass New York, το οποίο με 65 ευρώ, μπορούσα να μπω σε 3 από τις 9 δραστηριότητες που έγραφε το πάσο. Εκτός από το πάσο, αγόρασα και την μεταφορά μου από το JFK στο ξενοδοχείο, και με 19 ευρώ μέσω του Viator, η εταιρία AirLink με μετέφερε σε λιγότερο από 1 ώρα με άνετο βανάκι στην 8η λεωφόρο/29 street.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι στο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη. Έβαλα τα τελευταία πράγματα στην βαλίτσα, και στις 3 το πρωί της Δευτέρας, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο από την Χαλκίδα για το Ελ. Βενιζέλος.
Check in, στα counter της Air France, έλεγχος της ESTA, παράδοση βαλίτσας, αποχαιρετισμός με αδερφό και αναμονή στην πύλη Β13.
Το A-319 περίμενε ανυπόμονο να υποδεχθεί τους επιβάτες του, αφού ήταν γεμάτο, και έτσι στις 06:40 π.μ, ήμασταν στον αέρα!

Μετά από 3 ώρες και κάτι, πατούσαμε στον διάδρομο του CDG στο Παρίσι. Είχα μόνο 1.30 ώρα ακριβώς να πάω από το Terminal 2F στο Terminal 2Ε. Είχα διαβάσει ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι τεράστιο και υπάρχει πρόβλημα με τις ανταποκρίσεις, αφού είναι πολύ πιθανό να χάσουν την πτήση τους όσοι έχουν λίγο χρόνο. Έχοντας αυτό στο νου, με το που βγήκα, περπατούσα γρήγορα και ακολουθούσα τις πινακίδες για το 2E. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων που κράτησε πάνω από μισή ώρα, ασανσέρ και λεωφορείο, έφτασα στο Terminal 2Ε στις πύλες M, όπου θα αναχωρούσε το Α-330 της Delta, σε συνεργασία με Air France, για Νέα Υόρκη. Πολύς κόσμος, και μεγάλη ασφάλεια, αφού 2 γυναίκες στέκονταν στην ουρά και ρωτούσαν έναν-έναν επιβάτη ερωτήσεις τύπου ‘’που θα μείνετε, φτιάξατε μόνος την βαλίτσα ; πόσες μέρες θα μείνετε; ’’ κλπ. Ευτυχώς, βλέποντας ότι θα υπάρξει μισή ώρα καθυστέρηση, πήγα και ήπια έναν εσπρέσο να στανιάρω, γιατί δεν είχα κοιμηθεί πολύ την προηγούμενη.

Πρώτη φορά σε A-330 και δη σε αμερικάνικη εταιρία, η περιέργεια ήταν μεγάλη, λογικό σαν aviation lover . Και όμως η Delta όχι απλά μέτρια δεν ήταν, ήταν τόσο καλή, που πέρασε και την Air France σε κάποια πράγματα, για μένα πάντα. Μπορεί στα εσωτερικά δρομολόγια να δίνει μόνο αναψυκτικό και φιστίκια, αλλά στο υπερατλαντικό έσκασαν οι επιβάτες από το φαΐ! Και 2 γεύματα, και παγωτά, καφέδες/χυμοί και συνέχεια οι αεροσυνοδοί οι οποίοι ήταν οι καλύτεροι/ες απ΄ όλες τις πτήσεις μου. Δεν έβαλαν κώλο κάτω 7.30 ώρες και ήταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Οι ώρες πέρασαν όχι πολύ γρήγορα η αλήθεια είναι, με ταινίες και μουσική, αν και κουρασμένος από το ξενύχτι δεν κοιμήθηκα λεπτό στο αεροπλάνο. Ήρθε η ώρα που φάνηκαν οι ακτές τις Αμερικής! Εκεί ''ξύπνησα'' για τα καλά και άνοιξα πάλι το κινητό για φωτογραφίες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και είχε αέρα, πράγμα που φάνηκε λίγο πριν την προσγείωση με λίγες αναταράξεις.


Λίγα λεπτά πριν την προσγείωση..

Η πτήση DL405/AF3628 αφίχθη στο JFK σχεδόν στην ώρα της, και εκεί με περίμενε 1.30 ώρα αναμονής στον έλεγχο διαβατηρίων. Αφού ήρθε και η σειρά μου και πήραν αποτυπώματα/φωτογραφία, μου έκανε και 3 από τις γνωστές ερωτήσεις και πήρα την βαλίτσα μου. Με χαρά εγώ καθώς περπατούσα προς την έξοδο στα Customs, ένας αστυνομικός με ρώτησε γιατί μεταφέρω τόσα πράγματα μόνο για 5 ημέρες. Του είπα ότι μία βαλίτσα 15 κιλών και ένας σάκος 4 κιλών δεν είναι πολλά αφού θα τις γεμίσω με ψώνια. Γέλασε και μου είπε να περάσω, λέγοντας μου αφού είδε το διαβατήριο αν είμαι από την ‘’Μακεδονία’’. Του λέω ‘’όχι από την Ελλάδα είμαι’’ και μου απάντησε ‘’Ελλάδα και ‘’Μακεδονία’’ είναι σχεδόν το ίδιο’’ (???) Έκανα υφάκι, και έφυγα. Ότι να’ναι όμως.

Στις αφίξεις, και ακολουθώντας τις πινακίδες, πήγα στο Ground Transportation Desk, όπου έδωσα το voucher που είχα εκτυπώσει και ο οδηγός μαζί με άλλα 5 άτομα μας πήγε στο βανάκι για την διαδρομή στο Μανχάταν. Ούτε μία ώρα σχεδόν μετά, μπήκαμε στο Μανχάταν και απλά δεν πίστευα ότι ήμουν εκεί βλέποντας και φωτογραφίζοντας από την μπροστινή (!) κιόλας θέση του βαν, τους ψηλούς ουρανοξύστες και του δρόμους γεμάτους κίνηση, τα γνωστά κίτρινα ταξί, εκατοντάδες κόσμου να περπατάει στους δρόμους. Ο οδηγός άφηνε τον κόσμο, τον καθένα στο ξενοδοχείο του, και έτσι έκανε αρκετές βόλτες μέσα στο κέντρο! Πέρασε από 5η λεωφόρο, από Times Square, από την συνοικία των θεάτρων, και μετά κατέβηκε προς Penn Station, για να με αφήσει στο δικό μου. Τα άξιζε τα 19 ευρώ και θα το ξανά επιχειρήσω άνετα όταν ξανά πάω.

Στο ξενοδοχείο έφτασα 4 παρά το μεσημέρι, με βοήθησε η κοπέλα με τον σάκο να πάω στο λόμπι, και μετά στο δωμάτιό μου που ήταν στον 3ο, και δεν υπήρχε ασανσέρ. Στο check in, η κοπέλα με ενημερώνει ότι η χρεωστική μου απορρίπτεται και δεν την δέχεται, έτσι πλήρωσα με την πιστωτική του πατέρα μου, πάλι καλά που την πήρα για ασφάλεια, γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν , γιαυτό την επόμενη φορά με κάρτα της Εθνικής...To δωμάτιο ήταν αρκετά καλό, ότι έπρεπε για εμένα, που ήμουν μόνος, αφού είχε διπλό κρεβάτι, νεροχύτη, ψυγειάκι, και χρηματοκιβώτιο. Το μπάνιο ήταν ακριβώς έξω από το δωμάτιο, οπότε δεν με πείραξε καθόλου. Εδώ που τα λέμε ήταν πολύ καλό για 120 ευρώ/ημέρα, μέσα στο κέντρο και σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια από τις γραμμές A, C, E, 1, 2, 3.

Η πρώτη μέρα (απόγευμα δηλαδή) ήταν απλά αναγνωριστική, εξάλλου ήμουν τόσο πτώμα που δεν είχα δυνάμεις να πάω κάπου πιο μακριά πέρα της Times Square και Madison Square Garden. Αφού έβγαλα φωτογραφίες καθώς περπατούσα με ένα χαζοχαμόγελο, και χωρίς να έχω συνηδητοποιήσει ακόμα ότι βρίσκομαι εκεί, γύρισα στο ξενοδοχείο και ταβλιάστηκα μέχρι τις 7 το πρωί.


Καθώς περπατούσα είδα και κάποιες νιφάδες χιονιού, αλλά δεν συνέχισε, είχε 3 βαθμούς εκείνη την ημέρα με αέρα, ευτυχώς οι επόμενες μέρες ήταν πιο ζεστές!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[EvNick]

Κεφάλαιο 2

​

Ημέρα 1

Τις τελευταίες μέρες πριν το ταξίδι, πήγα στην τράπεζα Πειραιώς, κοντά στο σπίτι μου να κάνω συνάλλαγμα, προφανώς και με ''κλέψανε'', γιατί έκανα 450 ευρώ συνάλλαγμα, και μου έδωσαν πίσω 450 δολάρια, αν και η αλήθεια είναι ότι η ισοτιμία είχε πέσει αρκετά σε σύγκριση με το καλοκαίρι. Το έκανα γιατί ήθελα να έχω μια ασφάλεια όταν φτάσω, και καλά έκανα όπως αποδείχτηκε γιατί η χρεωστική μου κάρτα της Πειραιώς δεν δούλεψε ποτέ για μεγάλο ποσό, αφού μόνο στα Starbucks πέρασε, ακόμα κι αν είχα δηλώσει στην τράπεζα ότι θα ήμουν Νέα Υόρκη τις ημέρες αυτές. Λίγες μέρες πριν αγόρασα και το City Pass New York, το οποίο με 65 ευρώ, μπορούσα να μπω σε 3 από τις 9 δραστηριότητες που έγραφε το πάσο. Εκτός από το πάσο, αγόρασα και την μεταφορά μου από το JFK στο ξενοδοχείο, και με 19 ευρώ μέσω του Viator, η εταιρία AirLink με μετέφερε σε λιγότερο από 1 ώρα με άνετο βανάκι στην 8η λεωφόρο/29 street.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι στο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη. Έβαλα τα τελευταία πράγματα στην βαλίτσα, και στις 3 το πρωί της Δευτέρας, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο από την Χαλκίδα για το Ελ. Βενιζέλος.
Check in, στα counter της Air France, έλεγχος της ESTA, παράδοση βαλίτσας, αποχαιρετισμός με αδερφό και αναμονή στην πύλη Β13.
Το A-319 περίμενε ανυπόμονο να υποδεχθεί τους επιβάτες του, αφού ήταν γεμάτο, και έτσι στις 06:40 π.μ, ήμασταν στον αέρα!

Μετά από 3 ώρες και κάτι, πατούσαμε στον διάδρομο του CDG στο Παρίσι. Είχα μόνο 1.30 ώρα ακριβώς να πάω από το Terminal 2F στο Terminal 2Ε. Είχα διαβάσει ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι τεράστιο και υπάρχει πρόβλημα με τις ανταποκρίσεις, αφού είναι πολύ πιθανό να χάσουν την πτήση τους όσοι έχουν λίγο χρόνο. Έχοντας αυτό στο νου, με το που βγήκα, περπατούσα γρήγορα και ακολουθούσα τις πινακίδες για το 2E. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων που κράτησε πάνω από μισή ώρα, ασανσέρ και λεωφορείο, έφτασα στο Terminal 2Ε στις πύλες M, όπου θα αναχωρούσε το Α-330 της Delta, σε συνεργασία με Air France, για Νέα Υόρκη. Πολύς κόσμος, και μεγάλη ασφάλεια, αφού 2 γυναίκες στέκονταν στην ουρά και ρωτούσαν έναν-έναν επιβάτη ερωτήσεις τύπου ‘’που θα μείνετε, φτιάξατε μόνος την βαλίτσα ; πόσες μέρες θα μείνετε; ’’ κλπ. Ευτυχώς, βλέποντας ότι θα υπάρξει μισή ώρα καθυστέρηση, πήγα και ήπια έναν εσπρέσο να στανιάρω, γιατί δεν είχα κοιμηθεί πολύ την προηγούμενη.

Πρώτη φορά σε A-330 και δη σε αμερικάνικη εταιρία, η περιέργεια ήταν μεγάλη, λογικό σαν aviation lover . Και όμως η Delta όχι απλά μέτρια δεν ήταν, ήταν τόσο καλή, που πέρασε και την Air France σε κάποια πράγματα, για μένα πάντα. Μπορεί στα εσωτερικά δρομολόγια να δίνει μόνο αναψυκτικό και φιστίκια, αλλά στο υπερατλαντικό έσκασαν οι επιβάτες από το φαΐ! Και 2 γεύματα, και παγωτά, καφέδες/χυμοί και συνέχεια οι αεροσυνοδοί οι οποίοι ήταν οι καλύτεροι/ες απ΄ όλες τις πτήσεις μου. Δεν έβαλαν κώλο κάτω 7.30 ώρες και ήταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Οι ώρες πέρασαν όχι πολύ γρήγορα η αλήθεια είναι, με ταινίες και μουσική, αν και κουρασμένος από το ξενύχτι δεν κοιμήθηκα λεπτό στο αεροπλάνο. Ήρθε η ώρα που φάνηκαν οι ακτές τις Αμερικής! Εκεί ''ξύπνησα'' για τα καλά και άνοιξα πάλι το κινητό για φωτογραφίες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και είχε αέρα, πράγμα που φάνηκε λίγο πριν την προσγείωση με λίγες αναταράξεις.


Λίγα λεπτά πριν την προσγείωση..

Η πτήση DL405/AF3628 αφίχθη στο JFK σχεδόν στην ώρα της, και εκεί με περίμενε 1.30 ώρα αναμονής στον έλεγχο διαβατηρίων. Αφού ήρθε και η σειρά μου και πήραν αποτυπώματα/φωτογραφία, μου έκανε και 3 από τις γνωστές ερωτήσεις και πήρα την βαλίτσα μου. Με χαρά εγώ καθώς περπατούσα προς την έξοδο στα Customs, ένας αστυνομικός με ρώτησε γιατί μεταφέρω τόσα πράγματα μόνο για 5 ημέρες. Του είπα ότι μία βαλίτσα 15 κιλών και ένας σάκος 4 κιλών δεν είναι πολλά αφού θα τις γεμίσω με ψώνια. Γέλασε και μου είπε να περάσω, λέγοντας μου αφού είδε το διαβατήριο αν είμαι από την ‘’Μακεδονία’’. Του λέω ‘’όχι από την Ελλάδα είμαι’’ και μου απάντησε ‘’Ελλάδα και ‘’Μακεδονία’’ είναι σχεδόν το ίδιο’’ (???) Έκανα υφάκι, και έφυγα. Ότι να’ναι όμως.

Στις αφίξεις, και ακολουθώντας τις πινακίδες, πήγα στο Ground Transportation Desk, όπου έδωσα το voucher που είχα εκτυπώσει και ο οδηγός μαζί με άλλα 5 άτομα μας πήγε στο βανάκι για την διαδρομή στο Μανχάταν. Ούτε μία ώρα σχεδόν μετά, μπήκαμε στο Μανχάταν και απλά δεν πίστευα ότι ήμουν εκεί βλέποντας και φωτογραφίζοντας από την μπροστινή (!) κιόλας θέση του βαν, τους ψηλούς ουρανοξύστες και του δρόμους γεμάτους κίνηση, τα γνωστά κίτρινα ταξί, εκατοντάδες κόσμου να περπατάει στους δρόμους. Ο οδηγός άφηνε τον κόσμο, τον καθένα στο ξενοδοχείο του, και έτσι έκανε αρκετές βόλτες μέσα στο κέντρο! Πέρασε από 5η λεωφόρο, από Times Square, από την συνοικία των θεάτρων, και μετά κατέβηκε προς Penn Station, για να με αφήσει στο δικό μου. Τα άξιζε τα 19 ευρώ και θα το ξανά επιχειρήσω άνετα όταν ξανά πάω.

Στο ξενοδοχείο έφτασα 4 παρά το μεσημέρι, με βοήθησε η κοπέλα με τον σάκο να πάω στο λόμπι, και μετά στο δωμάτιό μου που ήταν στον 3ο, και δεν υπήρχε ασανσέρ. Στο check in, η κοπέλα με ενημερώνει ότι η χρεωστική μου απορρίπτεται και δεν την δέχεται, έτσι πλήρωσα με την πιστωτική του πατέρα μου, πάλι καλά που την πήρα για ασφάλεια, γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν , γιαυτό την επόμενη φορά με κάρτα της Εθνικής...To δωμάτιο ήταν αρκετά καλό, ότι έπρεπε για εμένα, που ήμουν μόνος, αφού είχε διπλό κρεβάτι, νεροχύτη, ψυγειάκι, και χρηματοκιβώτιο. Το μπάνιο ήταν ακριβώς έξω από το δωμάτιο, οπότε δεν με πείραξε καθόλου. Εδώ που τα λέμε ήταν πολύ καλό για 120 ευρώ/ημέρα, μέσα στο κέντρο και σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια από τις γραμμές A, C, E, 1, 2, 3.

Η πρώτη μέρα (απόγευμα δηλαδή) ήταν απλά αναγνωριστική, εξάλλου ήμουν τόσο πτώμα που δεν είχα δυνάμεις να πάω κάπου πιο μακριά πέρα της Times Square και Madison Square Garden. Αφού έβγαλα φωτογραφίες καθώς περπατούσα με ένα χαζοχαμόγελο, και χωρίς να έχω συνηδητοποιήσει ακόμα ότι βρίσκομαι εκεί, γύρισα στο ξενοδοχείο και ταβλιάστηκα μέχρι τις 7 το πρωί.


Καθώς περπατούσα είδα και κάποιες νιφάδες χιονιού, αλλά δεν συνέχισε, είχε 3 βαθμούς εκείνη την ημέρα με αέρα, ευτυχώς οι επόμενες μέρες ήταν πιο ζεστές!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...​

 

[EvNick]

Κεφάλαιο 3 ​

Ημέρα 2

Ξημέρωσε Τρίτη 22 Νοέμβρη, και το μάτι γαρίδα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι στις 07:00 η ώρα. Αφού μίλησα με πατρίδα, ετοιμάστηκα και στις 09:00 βγήκα έξω για εξερεύνηση. Είχε κρύο εκείνη την ημέρα αλλά και πολύ αέρα, σπαστικός αέρας και η θερμοκρασία ήταν στους max 4 βαθμούς. Αφού πέρασα το Madison Square Garden, έστριψα και είδα μπροστά μου το Empire State. Ήθελα να μπω στο Top of the Rock η αλήθεια είναι, αλλά είπα από μέσα μου ότι πρέπει να ανεβώ και στο Empire, όσο να ναι, είναι το έμβλημα της Νέα Υόρκης μαζί με το Άγαλμα της Ελευθερίας.​

Μπήκα στην είσοδο, έδειξα το πάσο (City Pass New York) και περίμενα στην όχι και τόσο μεγάλη ουρά. Σε 20 λεπτά ήμουν στο Observation Deck του Empire State Building. Εντάξει δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι η θέα είναι εκπληκτική, έβγαλα πολλές photos, έκατσα καμιά ώρα πάνω, παρόλο τον τρομερό αέρα που έκανε, είχε ηλιόλουστη μέρα.

​

Κατέβηκα και ήπια έναν ζεστό καφέ κάτω στο Starbucks, έφαγα κάτι στα γρήγορα και έφυγα γιατί σειρά είχε το μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Πήρα το μετρό και κατέβηκα στην τελευταία στάση, World Trade Center, της γραμμής Ε. Θα μου πείτε γιατί επέλεξα αυτό το μουσείο από το πάσο και όχι ένα από τα καλύτερα γνωστά. Δεν είχα καθόλου χρόνο, εάν πήγαινα στο The Met ή στο Φυσικής Ιστορίας, θα έχανα την μισή μέρα γιατί είναι τεράστια. Γι’αυτό επέλεξα να τα δω την επόμενη φορά, και να εξερευνήσω περισσότερο την πόλη. Σωστό ή λάθος εγώ έτσι το είδα. Μην ξεχνάμε ότι η επόμενη ημέρα η Τετάρτη, ήταν ‘’χαμένη’’ από το μεσημέρι και μετά λόγω συναυλίας στο Huntington του Long Island. Πήρα το δρόμο για το μουσείο, και το μνημείο των δίδυμων πύργων. Οι Αμερικάνοι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά, οφείλω να το ομολογήσω. ​

Αφού είδα και τους 2 χώρους που υπήρχαν οι δίδυμοι πύργοι και τώρα είναι συντριβάνια, με τα ονόματα των οποίων σκοτώθηκαν, γραμμένα πάνω στα μάρμαρα που το περιτριγυρίζουν, κάθισα στην ουρά για την είσοδο στο μουσείο. Αρκετά μεγάλη ουρά, πολλοί τουρίστες και σχεδόν 45 λεπτά μετά, αφού έδειξα το πάσο, μπήκα. Το μουσείο είναι όμορφο, μαζεμένο και επικρατεί αυτή η αίσθηση της παγωμάρας, θυμίζοντας σε όλους τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Δεν έχει πάρα πολλά πράγματα να δει κανείς, πέρα από κάποια χαλάσματα που απέμειναν, εικόνες, αναπαραστάσεις και πυροσβεστικό όχημα. Κάθισα περίπου μία ώρα, και μετά βρέθηκα να κάνω βόλτες στο οικονομικό κέντρο.

Αφού πέρασα από το Battery Park, ρώτησα που βρίσκεται το εκδοτήριο TKTS που πουλάει εισιτήρια του Broadway, μετά από λίγη προσπάθεια το βρήκα και αγόρασα εισιτήριο για την παράσταση ‘’School of Rock’’ για τις 19:00 η ώρα το ίδιο απόγευμα, με τιμή 61$ στο θέατρο Winter Garden. Ήρθε η ώρα να φάω κάτι και να πάρω το μετρό να πάω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, η ώρα ήταν 4 το μεσημέρι πια.

​

Βράδιασε, και ετοιμάστηκα να πάω να δω το υπερθέαμα που το λένε Broadway! Βρέθηκα στην Times Square, και το θέατρο ήταν λίγο πιο πέρα στην 50ή οδό. Δεν θα πω πολλά για την παράσταση, ήταν απλά τέλεια, παιδιά 8-10 χρονών να χορεύουν, να τραγουδούν και να παίζουν μουσικά όργανα live, φώτα, καπνοί, και ωραία ιστορία! Ο πρωταγωνιστής όλα τα λεφτά. Την συστήνω χωρίς σκέψη.

Για περισσότερες πληροφορίες για το ‘’School of Rock’’ εδώ. Η μέρα δεν μπορούσε να τελειώσει καλύτερα! Αφού έκανα την βόλτα μου στην Times Square, έφαγα 2 hot dog και πήγα στο ξενοδοχείο για ύπνο. Ακολουθεί όμως η καλύτερη ημέρα, η Τετάρτη, με συναυλία των Evanescence, στο Long Island.

​

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...​

 

[EvNick]

Κεφάλαιο 4​

Ημέρα 3



Το επόμενο πρωί της Τετάρτης 23 Νοεμβρίου με βρήκε να ξυπνάω στις 08:00 π.μ περίπου, και να σκέφτομαι τί θα κάνω. Στις 1.30 το μεσημέρι έπρεπε να ήμουν στον σταθμό Penn, να πάρω το τρένο για Huntington.

Μη χάνοντας χρόνο, ντύθηκα και πήρα το μετρό για να εξερευνήσω το Washington Square Park και το πανέμορφο Greenwich Village. Ηρεμία και χαλάρωση στο πάρκο Washington, με τα σκιουράκια να τρέχουν πέρα δώθε και να μην φοβούνται σχεδόν καθόλου όταν πήγαινα κοντά τους. Ήταν μια ωραία ηλιόλουστη μέρα, και οι ΝεοΥορκέζοι έκαναν την βόλτα τους, μαζί με τα παιδιά τους. Έκανα τις βόλτες μου, παρατηρούσα τους ανθρώπους από το παγκάκι και έβγαζα φωτογραφίες. Αφού πέρασε λίγη ώρα, κατευθύνθηκα προς Greenwich Village.

Η γειτονιά αυτή είναι πανέμορφη, ωραία σπίτια, ήσυχοι δρόμοι, ότι πρέπει για να ζήσει κανείς εκεί.
Πήρα έναν καφέ στο χέρι και περπατούσα να δω όσα μπορούσα! Και αποφάσισα ότι αν έμενα ποτέ στην Νέα Υόρκη, θα μου άρεσε να μείνω στο Greenwich Village ή κοντά στο πάρκο Washington χαχα! Η ώρα περνούσε γρήγορα, και κατά τις 12:30 πήρα τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ, μακάρι να είχα κι άλλο χρόνο να έβλεπα κι άλλες γειτονιές, αλλά και το High Line, το οποίο δεν πρόλαβα να δω!

Πίσω στο ξενοδοχείο, βάζω σε μία τύπου σχολική τσάντα τις ελληνικές σημαίες μου, και φεύγω για Penn Station! Είχα λίγο άγχος η αλήθεια είναι, περισσότερο για το τρένο και σε ποια αποβάθρα θα πάω, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύ εύκολο. Η ώρα 13:30 μ.μ τώρα πια, έβγαλα εισιτήριο με επιστροφή για το Huntington, αξίας 22$.

Έπαθα την πλάκα μου όμως όταν είδα πόσο κόσμο είχε στην αποβάθρα! Λόγω ότι η επόμενη ήταν η Ημέρα των Ευχαριστιών, έφευγαν όλοι προς τα σπίτια/οικογένειες/συγγενείς τους στο Long Island! Έτρεχαν όλοι προς τα τελευταία βαγόνια και έσπρωχναν για να χωρέσουν. Το ίδιο και εγώ, χώθηκα σε μια ακρούλα και ήμασταν όλοι σαν τις σαρδέλες! Δεν το περίμενα η αλήθεια είναι, αλλά έπρεπε να το φανταστώ τέτοια μέρα...Όταν είδα το τρένο να πιάνει ‘’βουνά και λαγκάδια’’, είπα από μέσα μου πού πάω τώρα, αλλά μου άρεσε που θα πήγαινα 1 ώρα και κάτι έξω από την πόλη της Νέας Υόρκης, να δω πώς είναι και τα προάστια, και όντως η κωμόπολη του Huntington, είναι όμορφη, και αυτό το λέω γιατί στο ταξί που πήρα μόλις έφτασα, ήμασταν 3, και ο καθένας πήγαινε σε διαφορετικό προορισμό, με αποτέλεσμα ο ταξιτζής να κάνει ένα mini tour!

Αφού περάσαμε από πολλά ωραία σπίτια με γρασίδι και ακριβά αυτοκίνητα, όπως στις ταινίες, κατέβηκα στον κεντρικό δρόμο του ‘’χωριού’’, στην New York Avenue, εκεί που χτυπά η καρδιά του ‘’χωριού’’, με πολλά μαγαζιά και κίνηση. Βγαίνοντας, βλέπω και το club στο οποίο θα έπαιζαν οι Evanescence σε λίγες ώρες! Μες την χαρά εγώ αφού τελικά τα κατάφερα και ήρθα ως εδώ, που πριν 5 μήνες ούτε καν θα πίστευα ότι θα γινόταν αυτό, περίμενα στην ουρά από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 8 όρθιος, μαζί με κάτι εκατοντάδες ακόμα, η ουρά στις 19:30 μ.μ ξεπερνούσε 2 τετράγωνα.

Η πλάκα είναι ότι είχα βγάλει την ελληνική σημαία και την κρατούσα όλο αυτό το διάστημα, και με κοιτούσαν όλοι! Βρήκα Έλληνα κάτοικο, που με χαιρέτησε μέσα από το αυτοκίνητό του, όταν με είδε να κρατώ την σημαία! Με ρώτησαν αρκετοί αν ταξίδεψα από τόσο μακριά και γενικά μίλησα με αρκετούς. Η αποκορύφωση ήταν μία 25χρονη μαυρούλα που μόλις είδε ότι είμαι Έλληνας, με αγκάλιαζε συνέχεια και με ρωτούσε φωνάζοντας όμως(!) πως είναι η Ελλάδα κλπ! Όμως μία γυναίκα δεν θα ξεχάσω, καλή ώρα όπου βρίσκεται, που έκανε χώρο και με άφησε να πιάσω κάγκελο τέρμα μπροστά στην σκηνή! Αρκετά ευγενικοί οι Αμερικάνοι πάντως σύμφωνα με την εμπειρία μου! Στην συνέχεια δεν θα πω πολλά. Έζησα καταπληκτικές - συγκινητικές στιγμές, μία Amy Lee να με κοιτάζει στα μάτια με έκφραση τύπου ‘’πώς και από δω?’’ κρατώντας 1.30 ώρα την σημαία ψηλά, ροκάροντας ακατάπαυστα.

Φωτογραφίες από την συναυλία - Evanescence @ Paramount Huntington 23/11/16 NY:

Η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε από το Live Nation και μπορείτε να την δείτε στο YouTube, φαίνομαι σε αρκετά σημεία

Η συναυλία τελείωσε, και εγώ έπρεπε να φύγω να προλάβω το τρένο. Το κινητό μου είχε κλείσει από μπαταρία, και γιαυτό με το που είδα ταξί μπήκα μέσα και έφθασα στον σταθμό τρένων του Huntington. Βλακεία μου όμως, γιατί περίμενα 1.30 ώρα μέσα στο κρύο το τρένο των 12.30, ενώ θα μπορούσα να κάτσω μέσα στο club, να πιω ένα ποτάκι, και ας έκανε 18$. Άλλη μια φορά που αγρίεψε το μάτι μου γιατί στον σταθμό ήταν και δεν ήταν 10 άτομα, ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν από την συναυλία, και το λέω αυτό, γιατί κάποιοι είχαν περίεργες φάτσες, και ο σταθμός ήταν κάπως, ειδικά το βράδυ. Τελικά 2 παρά το πρωί το τρένο έφτασε στην Penn Station, πήρα κάτι να φάω και νερά από το 7Eleven, και γύρισα στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ. Όχι, ότι με πήρε ο ύπνος αμέσως μετά από αυτό που έζησα, αλλά κοιμήθηκα ευτυχισμένος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...​

 

[tzenipan]

με ταξιδεψες πισω στη Νεα Υορκη,την αγαπημενη μου πόλη! Πολύ όμορφες φωτογραφιες..!

 

[EvNick]

Ευχαριστώ πολύ tzenipan, να σαι καλά!

 

[EvNick]

Κεφάλαιο 5​

Ημέρα 4



Προτελευταία μέρα στην Νέα Υόρκη και καθώς πατάω να κλείσει το ξυπνητήρι, απορούσα πώς περνούν τόσο γρήγορα οι μέρες! Κατά τις 11 π.μ ντύνομαι και φεύγω για Battery Park, για να πάρω το καράβι για Άγαλμα Ελευθερίας και Ellis Island. Σήμερα, Πέμπτη 24 Νοεμβρίου είναι η Ημέρα των Ευχαριστιών και γίνεται χαμός στους δρόμους, στο κέντρο ειδικά είχε εκατοντάδες κόσμου, οι οποίοι είχαν βγει από το πρωί και περίμεναν στην ουρά για να δουν την Παρέλαση του καταστήματος Macys, που κάνει κάθε χρόνο παρέλαση από το ύψος του Central Park μέχρι κάτω στην 34η οδό που είναι το Macys! Μπαλόνια, χοροί, χειροκροτήματα, οικογένειες με τα παιδιά τους περνούσαν ωραίες στιγμές, αυτή την ημέρα που δεν λειτουργεί (σχεδόν) τίποτα, πέρα από κάποια καταστήματα.

Κατέβηκα στον σταθμό του μετρό της 34ης οδού και πήρα την κόκκινη γραμμή 1 με προορισμό το South Ferry. Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κόσμος μέσα στο μετρό όσο αυτό κατευθυνόταν στο νότιο Μανχάταν, και λογικό. Βγήκα στο Battery Park και έκανα βόλτες στο ωραίο μικρό αυτό πάρκο. Στην συνέχεια, συνέχισα στο σημείο έκδοσης εισιτηρίων της Statue Liberty Cruises και εξαργύρωσα και την τελευταία μου διαδρομή από το New York City Pass. Μπορεί στο πάρκο να μην είχε πολύ κόσμο αλλά η ουρά για να μπω στο καραβάκι ήταν μεγάλη, τουρίστες αρκετοί και έλεγχος αεροδρομίου πριν μπούμε μέσα.

Γεμάτο ήταν το καράβι όταν ξεκίνησε, για την μικρή μας βόλτα στα νερά του Hudson! Ανέβηκα πάνω στο κατάστρωμα και απόλαυσα την θέα του Skyline, καθώς το καράβι έφευγε. Ωραία θέα, πανέμορφα. Έχει κάτι αυτή η πόλη, σε μαγεύει απ’όποια μεριά και να βρίσκεσαι, και σε συνδυασμό με τον αέρα που χτυπούσε στο πρόσωπο, καθώς πλέαμε, ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα, απελευθερωτικό. Φτάσαμε στο Άγαλμα της Ελευθερίας, και οι φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά πήραν φωτιά, η αλήθεια είναι ότι το δώρο των Γάλλων είναι όντως όμορφο, μεγαλόπρεπο και ας το περίμενα λίγο πιο ψηλό!

Δεν κατέβηκα κάτω γιατί δεν είχα ώρα, ήθελα να δω κι άλλα το μεσημέρι και το απόγευμα. Το καράβι έφυγε και συνέχισε την πορεία του προς το νησάκι Ellis, ο περισσότερος κόσμος κατέβηκε εδώ, και επιβιβάστηκε ο υπόλοιπος που περίμενε να γυρίσει πίσω στο Battery Park. Έτσι και εγώ με την σειρά μου και έπειτα από αρκετές φωτογραφίες, περίμενα για την ώρα του γυρισμού. Ήθελα πολύ να μπω μέσα στο μουσείο αλλά θα καθόμουν 1 ώρα τουλάχιστον και χρόνος δεν υπήρχε. Next time!

Η θέα από το καραβάκι, με την επιστροφή ακόμα καλύτερη. Όταν έδεσε το καράβι περίμενε πολύ κόσμος πάλι για να επιβιβαστεί, που δεν το περίμενα τέτοια μέρα, οι τουρίστες είναι χιλιάδες σε αυτή την πόλη και με το δίκιο της!

Αφού έκανα ακόμη μια μικρή βόλτα στο πάρκο, πήρα το μετρό της γραμμής 5 και κατέβηκα στο Union Square Park. Περίμενα να είναι γεμάτη κόσμο, αλλά απογοητεύτηκα λίγο γιατί τα σπιτάκια/μαγαζιά που είχαν στήσει εκεί λόγω Χριστουγέννων ήταν κλειστά! Ε, αφού παίρνω έναν καφέ στο χέρι, κάνω ένα τσιγάρο και συνεχίζω. Μπαίνω πάλι στο μετρό και καταλήγω στον Grand Central Terminal. Περιττό να πω πόσο κόσμο είχε, έχανε το παιδί την μάνα εκεί μέσα, και μου άρεσε γιατί όντως είναι τεράστιος και καθαρός! Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, έφυγα με τα πόδια και γύρισα το ‘’μισό’’ midtown. Πέρασα από Rockefeller Center, είδα λίγο από 5η Λεωφόρο, Bryant Park, Chrysler, MetLife, Times Square, και πήρα τον δρόμο του γυρισμού στο ξενοδοχείο, έξω είχε νυχτώσει. Πέρασα από το Macys και η ουρά για να μπεις μέσα στις 18:00 μ.μ ήταν τεράστια, γέλασα και έφυγα αλλά που να ήξερα ότι σε λίγη ώρα, θα καθόμουν 2 ώρες στην ουρά του ταμείου...



Σταθμός Μετρό Union Square - Άνθρωποι κολλούσαν χαρτάκια με μηνύματα/ευχές στον τοίχο του σταθμού!

Αφού ξεκουράστηκα 2 ώρες, ήθελα και εγώ να ψωνίσω λίγα πράγματα για την οικογένεια. Τι το ήθελα τέτοια ημέρα? Μία μέρα πριν το Black Friday και ο κόσμος στα καταστήματα ήταν υπερβολικά πολύς. Πήγα να ψωνίσω στο Macys λίγα παιδικά ρούχα για την ξαδέρφη μου που θα γεννήσει σε λίγο καιρό και αγανάκτησα! Περίμενα 2 ώρες στο ταμείο, κάτω υπήρχαν πεταμένα ρούχα, κόσμος τα πατούσε και υπήρχε αλαλούμ, λογικό θα έλεγε κανείς με τις τιμές που είχε, υπήρχαν σε σχεδόν όλα τα προϊόντα προσφορές! Μετά από το 2ωρο στο ταμείο, 3 ώρες συνολικά, έφυγα τρέχοντας! Δεν κουράστηκα τόσο στη συναυλία από το μεσημέρι και κουράστηκα στο Macys! Αφού μπήκα σε ένα TacoBell, έφαγα και γύρισα στο ξενοδοχείο να αφήσω τα πράγματα, η ώρα 22:00 μ.μ πια, και έπεσα για ύπνο μετά από τόσο περπάτημα που είχε η σημερινή μέρα.

ΝΕΧΤ: TΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ!​

 

[EvNick]

Κεφάλαιο 6

​

Ημέρα 5



Ξημέρωσε η τελευταία μέρα μου στην Νέα Υόρκη, Παρασκευή 25 Νοέμβρη, και ξύπνησα με ένα συναίσθημα τύπου ‘’Πφφ, σήμερα φεύγω, λίγο κράτησε αλλά θα ξανά έρθω με την πρώτη ευκαιρία!’’. Σηκώθηκα κατά τις 09:00, σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στα ψώνια για την οικογένεια. Είχα μόνο 4-5 ώρες στην διάθεσή μου να πάω την τελευταία μου βόλτα στο κέντρο, και να ψωνίσω λίγα πράγματα που ήθελα. Ο καιρός σήμερα ήταν ο καλύτερος από όλες τις μέρες, αφού είχε 11-12 βαθμούς και περπατούσες άνετα στους δρόμους της μεγαλούπολης, και χωρίς μπουφάν. Βγήκα έξω και πήγα στο κατάστημα DSW Shoes, που βρίσκεται απέναντι από τo Madison Square Garden, το οποίο είχα σταμπάρει από πριν έρθω, και έχει 4-5 ορόφους με παπούτσια κυρίως αλλά και άλλα πράγματα σε πολύ καλές τιμές (για κέντρο).

Πολύς κόσμος εννοείται λόγο Black Friday αλλά ευτυχώς όχι τόσος χαμός όπως χθες στο Macys. Ψώνισα παπούτσια για την οικογένεια, και αν θέλετε τιμές θα σας πω π.χ ένα ζευγάρι αθλητικά Nike από 65 στα 45 δολάρια. Έκανα τις τελευταίες μου βόλτες κοιτώντας ψηλά τους ουρανοξύστες και λέγοντας από μέσα μου πότε θα το ξαναδώ αυτό, ελπίζω σύντομα. Αφού μπήκα και μία τελευταία φορά στο Macys να ψωνίσω ένα άρωμα, ο κόσμος άρχιζε και γινόταν υπερβολικά πολύς όσο πλησίαζε το μεσημέρι. Δεν κάθισα λεπτό παραπάνω, βγήκα έξω, πήρα έναν καφέ στο χέρι, έκανα ένα τσιγάρο βλέποντας τον κόσμο που έκανε βόλτες ( και τις πολλές σακούλες με ψώνια) και πήρα τον δρόμο της επιστροφής, δεν ήμουν και για πολλά, γιατί με 5 ζευγάρια παπούτσια ανά χείρας δεν μπορείς να πας και πολύ μακριά .

Έφτασα στο ξενοδοχείο, ετοίμασα την βαλίτσα (ίσα ίσα που έκλεινε, αυτό πάει για τον υπάλληλο στο Τελωνείο όταν ήρθα) και πήγα κάτω να κάνω check out. Η ώρα ήταν 14:00 μ.μ, και έφυγα για Penn Station, έβγαλα εισιτήριο για Jamaica Station, με κόστος 7.50$, και πήρα το (LIRR) τρένο για αεροδρόμιο. Κατέβηκα στον σταθμό Jamaica, και από κει, αφού ανέβηκα τις σκάλες, βγήκα στην αποβάθρα του AirTrain, όπου μέσα σε 10 λεπτά και με 5$ (φορτώνεις 5$ στην Metrocard), σε πηγαίνει έξω από το terminal του JFK που πετάς. Αυτός είναι ο πιο οικονομικός τρόπος (12.50$ ή 17$ ανάλογα την ώρα), μαζί με το μετρό εννοείται να πας στο αεροδρόμιο JFK. Χωρίς βαλίτσα είναι μια χαρά, σε μισή ώρα είσαι στο αεροδρόμιο, με βαλίτσα είναι λίγο σπαστικό, αν έχει κόσμο το τρένο, αλλά μπροστά στα 70$ που θέλει το ταξί, δεν θέλει κουβέντα.

Έφτασα αισίως στο terminal 1, που δραστηριοποιείται η Air France, μαζί με Alitalia, Lufthansa και άλλες μεγάλες αεροπορικές. Έκανα ένα τελευταίο τσιγάρο επί Αμερικανικού εδάφους, και μπήκα μέσα για check – in , έδωσα βαλίτσα και βουρ για έλεγχο. Ευτυχώς δεν κράτησε πάνω από 40 λεπτά ο έλεγχος, βγάλαμε τα παπούτσια και περάσαμε. Δεν είχα φάει όλο το πρωί, και κάθισα σε ένα μαγαζί να φάω pizza (πολύ καλή) και cheesecake (ακόμα καλύτερο). Πήρα τα μαγνητάκια μου για το ψυγείο (πάντα παίρνω όπου πάω) και περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσει η μεγάλη επιβίβαση στο A380.

Goodbye New York...


Γεμάτο το αεροπλάνο και ουρά πάνω από 60 μέτρα. Τελικά, με μικρή καθυστέρηση απογειωθήκαμε στις 7.30 μ.μ, βλέποντας για ακόμα μία φορά, νύχτα πια, τα φώτα της Νέας Υόρκης από ψηλά, μέσα από το τεράστιο και αθόρυβο A380. Το φαγητό καλούτσικο, μετά από 2 ταινίες, λίγο μουσική, λίγο πέρα δώθε και καθόλου ύπνο, προσγειωθήκαμε στο πρωινό Παρίσι. Η ώρα 8.30, και έτρεχα να προλάβω το αεροπλάνο για Αθήνα που έφευγε σε μία ώρα και ένα τέταρτο. Ο έλεγχος διαβατηρίου κράτησε πολύ, πολλές ουρές και καθόλου οργάνωση, το λεωφορείο τίγκα και πήγαινε και αργά, έφτασα στο terminal 2F, 1 ώρα σχεδόν μετά, και πρόλαβα το αεροπλάνο σχεδόν στο τσακ. Η Αθήνα αχνοφάνηκε μετά από 3 και κάτι ώρες και προσγειωθήκαμε στο Ελ.Βενιζέλος στην ώρα μας. Αν και πτώμα στον δρόμο για Χαλκίδα, είπα στην οικογένεια όλα όσα έζησα και είδα στην Νέα Υόρκη, και θα ξαναζήσω με την πρώτη ευκαιρία, γιατί έχω ακόμα να δω αρκετά που δεν πρόλαβα, και σίγουρα όχι μόνο τέσσερα βράδια. Δεν πρόκειται να χάσω ευκαιρία για ταξίδια, ακόμα και μόνος μου να πάω, πλέον είδα ότι δεν είναι τίποτα, με σωστή οργάνωση όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε, αν θέλουμε κάτι πραγματικά. Ήταν εμπειρία ζωής και αυτές οι εμπειρίες, μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας.

Οικονομικός Απολογισμός Ταξιδιού

Εισιτήρια ATH-JFK-ATH (Air France) : 475€

Ξενοδοχείο NY City Rooms Chelsea - 4 βράδια: 565€

NY City Pass (3 αξιοθέατα – Empire State, Άγαλμα Ελευθερίας, Μουσείο 11/9): 65€

Λοιπά έξοδα (Ψώνια, συναυλία, θέατρο, φαγητό, Metrocard κ.α): ~500€

Τέλος Ιστορίας.​

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική

 

[giorgosk]

Φίλε μου η πόλη αυτή είναι απλά υπέροχη !!!!
Πήγα το 2010 για 15 μέρες και ήταν εμπειρία ζωής. Θα ήθελα πολύ να ξαναπάω αν βρω ευκαιρία.

 

[EvNick]

^Έτσι ακριβώς φίλε μου, με την πρώτη ευκαιρία ξανά, με συνδυασμό Ουάσινγκτον ή Φιλαδέλφεια!

 

[GKCAPO]

Ουάσινγκτον!
Αισθάνεσαι την Αυτοκρατορία!