psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Η πρώτη επαφή & μέρα
Η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν από τις λίγες που ‘χω κάνει έως τώρα, μη σας πω η δεύτερη μετά τη Μπρέσια, που δεν είχα κάπου να στηριχτώ, κάτι να διαβάσω, μια αξιόπιστη πηγή όπως το travelstories και κάποιον που πήγε, ζήτημα που απ’ τη μία ακούγεται ανησυχητικό, από την άλλη όμως είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον!
Είναι γεγονός πως η πόλη κατεβαίνοντας από τον κεντρικό σταθμό δε σε κερδίζει με την όψη της, τουναντίον, ήξερα όμως ότι αυτό ίσως και να ναι κανόνας. Βέβαια μια διαφήμιση σ’ ένα τοίχο που μπορεί να μην ήξερα να τη διαβάσω αλλά την καταλάβαινα απόλυτα, μ’ έκανε προς στιγμή να χαμογελάσω και να πω «εδώ είμαστε»:
Ο δρόμος μ’ έβγαζε μέσα από το πάρκο/πλατεία «Ofiar Getta», αφιερωμένο στα θύματα του γκέτου της πόλης. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ για να καταλάβω τι είδους μνημείο είχα μπροστά μου, αφού ο βανδαλισμός του ξεχώριζε από μακριά. Εκ των υστέρων διάβασα ότι επρόκειτο για το «Pomnik Wdzięczności Armii», μνημείο ευγνωμοσύνης στον κόκκινο στρατό:
Άφησα το πάρκο απηυδισμένος με τη λήθη που έχει περιέλθει και προχώρησα στη συνέχεια του δρόμου μου. Έβλεπα αρκετές πλέον ωραίες προτάσεις που μόνο αδιάφορο δε μπορούσαν να μ’ αφήσουν, παρόλο που ήταν ακόμα νωρίς:
Μερικά βήματα πιο κάτω και μια συστάδα στολισμένων ημί-πεζόδρομων όπως αυτός της Grunwaldzka, με φέρναν στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στο ξενοδοχείο μου:
Παρέλαβα το δωμάτιο με συνοπτικές διαδικασίες επιλέγοντας το πρωινό μενού της επομένης που στο σέρβιραν μέχρι τις 10 στο δωμάτιο σου και ξεχύθηκα και πάλι στους κρύους δρόμους του Rzeszów.
Ξεκίνησα ευθύς από τη διπλανή κεντρικότατη πλατεία της παλιάς πόλης «Rynek miejski» ή απλά πλατεία αγοράς, που μου άρεσε αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σ’ αυτήν:
Το χαρακτηριστικότερο σημείο της είναι το πηγάδι της πόλης, το οποίο εφοδίαζε τους κατοίκους με νερό από τον 17ο αιώνα ακόμα και θεωρούνταν μεγάλης σημασίας. Σήμερα αποτελεί το πιο γνωστό σημείο συνάντησης:
Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πιο γνωστά κτήρια του Rzeszow, το δημαρχείο (κτήριο του δικαστή) το οποίο και ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον 16ο αιώνα, με νεογοτθικά & αναγεννησιακά στοιχεία. Πριν την ολική ανακατασκευή του στο τέλος του 19ου, με το ρολόι στην οροφή του χτυπάει κάθε μία ώρα:
Η πλατεία χρονολογείται από τον 15ο αιώνα σε εποχές που η αγορά ήταν πολύ ζωντανή και πέρασε ουκ ολίγες καταστροφές ανά τα χρόνια όπως μια μεγάλη πυρκαγιά, καταστροφές κ.α. Στο κέντρο περίπου βλέπει κανείς και το άγαλμα του Tadeusz Kosciuszko, υποστράτηγου του στρατού της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας:
Σήμερα είναι περικυκλωμένη από εστιατόρια, μπαράκια ξενοδοχεία, καθώς και ένα μουσείο που συνεχώς έβλεπα κλειστό:
Τριγύρισα φωτογραφίζοντας απ’ όσες πιο πολλές γωνίες μπορούσα, έχοντας διψάσει ήδη αρκετά. Επισήμως δεν είχα κάνει την εμφάνιση μου στην πόλη, μιας και μέχρι εκείνη την ώρα, 1:30 το μεσημέρι, δεν είχα επισκεφτεί κάποιο από τα μπαρ της. Χωρίς πολλές περιστροφές λοιπόν άνοιξα την πόρτα του Stary Browar Rzeszowski και κατευθύνθηκα προς το μπαρ παραγγέλνοντας μια ΙΡΑ. Μιλάμε για ένα bar – restaurant υψηλής αισθητικής και ποιότητας, που αν το είχαμε στη Θεσσαλονίκη θα χρέωνε 3€ την καλησπέρα κι άλλα 7€ τη μπύρα, στο Rzeszow όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, πληρώνοντας 15zl:
Βγήκα λίγη ώρα μετά κι αισθανόμουν επιτέλους πολύ καλύτερα, αποφεύγοντας διακριτικά τον μπαρμαν πουέκοψε τι κουμάσι είμαι από ευγένεια μου πρότεινε να συνεχίσω με δοκιμή ενός άλλου βαρελιού. Έπρεπε βλέπετε να δω την πόλη, αλλά πρώτα να κάνω ακόμα μια πολύ σύντομη στάση μιας και η πείνα του μεσημεριού δε μου έδινε περιθώρια. Τι καλύτερο από μια αυθεντική zapiekanka βέβαια, κάτι που βρήκα με σχετική ευκολία λίγο μετά την πλατεία. Έπος:
Ήμουν πλέον βαθιά ικανοποιημένος από τα επιτεύγματα της ημέρας, έτσι προχώρησα αέρινα το 1,5 χιλιόμετρο της μάλλον αδιάφορης διαδρομής, μέχρι να μπω σ’ ένα ανηφορικό στενάκι που οδηγούσε σε πολύ καλύτερα αποτελέσματα, αρχιτεκτονικά και μη:
Προσπέρασα προς το παρόν τη «Fontanna Multimedialna» στην οποία θα επανερχόμουν
και μπήκα στο στενάκι «Aleja Lubomirskich» με τα όμορφα οικήματα. Τα χρώματα του φθινοπώρου έκαναν το παιχνίδι τους, δίνοντας πολύ πιο ωραία διάσταση στον όλο περίπατο:
Δεν άργησε να φανεί και το σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, το κάστρο «Lubomirskich» με την χαρακτηριστική τάφρο να το περιτριγυρίζει, το γύρο της οποίας είχα ξεκινήσει να πραγματοποιώ:
Μέσω της οδού Kasztanami που οδηγεί στο κάστρο, μπορεί να συναντήσει κανείς μερικά από τα πιο ιδιαίτερα κτίσματα του Rzeszów, όπως η Wille secesyjne, μια νεομπαρόκ κατασκευή με διακόσμηση ημιξύλινου τοίχου, κατασκευής του 19ου αιώνα:
Εκεί βρίσκεται και το άγαλμα του Jan Pakosławic ,διπλωμάτη και ιππότη που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση και επέκταση της πόλης κατά το 13Ο αιώνα:
Το περιμετρικό περπάτημα οδηγεί αναπόφευκτα μέχρι το κτήριο – ορόσημο της πόλης όπως προανέφερα, το κάστρο Lubomirskich, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1902 και αποτελεί σήμερα έδρα του επαρχιακού δικαστηρίου. Φυσικά στο συγκεκριμένο οικόπεδο προϋπήρχε φρούριο από τον 16ο αιώνα, οπότε το κάστρο -που φιλοξενούσε έως το 1981 και φυλακή- συνιστά τη φυσική του συνέχεια:
Μιας και δεν ήταν επισκέψιμο εκείνη την ώρα (όχι ότι προλάβαινα) συνέχισα τον περίπατο μου θέλοντας να φτάσω ως το «ποτάμι» της πόλης. Κατέβηκα τα σκαλάκια και συναντήθηκα ξανά με τον κεντρικό:
Δεν έβαλα τη λέξη ποτάμι τυχαία σε εισαγωγικά. Με τα έργα αποστράγγισης που συντελέστηκαν στη πόλη, περισσότερο για κανάλι το λες, κάτι που διαπίστωσα μόλις πάτησα το πόδι μου στη γέφυρα Zamkowy ένα χιλιόμετρο μετά. Ο κακός καιρός δεν εμπόδιζε σε τίποτα τους Πολωνούς να κάνουν τον περίπατο τους στο δρόμο άθλησης παράλληλα του καναλιού, ωστόσο εγώ δεν είχα λόγο να μείνω περισσότερο από 2-3 φωτογραφίες, επιστρέφοντας προς το κάστρο και το μνημείο του στρατού της πόλης Pomnik Niezłomnym Żołnierzom Armii. Η όλη φάση μου θύμισε αρκετά το Ζαγκρεμπ, 10 μήνες νωρίτερα:
Αυτή τη φορά περπάτησα μέσα απ’ το πολύ ωραίο παρκάκι και τη Fontanna Multimedialna που βρίσκεται εκεί. Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει και θέαμα με τα φωτιζόμενα σιντριβάνια, σίγουρα όχι όμως υπό αυτές τις καιρικές συνθήκες:
Ακριβώς από πάνω συνάντησα και τα θερινά ανάκτορα «Letni Pałac Lubomirskich», μπαρόκ παλάτι με οικόσημο που κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα και φέρει επίσης το όνομα του ιδιοκτήτη των κτημάτων και κατ’ επέκτασιν της πόλης:
Όπως καταλαβαίνετε εύκολα από τις τελευταίες παραγράφους, πρόκειται για το πιο ελκυστικό ίσως σημείο της πόλης, με το κάστρο, το παλάτι, τις αρτ νουβο κατοικίες και τον δρόμο κάτω από τις καστανιές.
Κινούμουν πλέον αντίθετα προς το κέντρο και χωρίς να το καταλάβω είχα μπει στον πεζόδρομο 3 Maja στολισμένο και αυτόν λόγω εποχής, σ’ ένα εξίσου ωραίο σημείο του Rzeszów που μου φάνηκε μια μικρογραφία της Βαρσοβίας. Εκεί φιλοξενείται και το (επίσης κλειστό) μουσείο Okręgowe w Rzeszowie που είχα στις σημειώσεις μου,
Αλλά και ο ναός Rzymskokatolicki pw. Świętego Krzyża, ένας από τους πολλούς της πόλης:
Συνέχισα για μερικά μόνο μέτρα τις βόλτες πέρα δώθε στον πεζόδρομο, συναντώντας επιτέλους και λίγη κοσμοσυρροή:
Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο δικό μου ναό. Δε γινόταν να μη κάνω μια στάση για προσκύνημα…
(συγχωρήστε μου τις κακές φωτογραφίες στο τέλος του κεφαλαίου, απόρροια κάποιας αλλαγής στη ρύθμιση της κάμερας που δε παρατήρησα εκείνη την ώρα και όταν το κατάλαβα ήταν πλέον αργά…)
Η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν από τις λίγες που ‘χω κάνει έως τώρα, μη σας πω η δεύτερη μετά τη Μπρέσια, που δεν είχα κάπου να στηριχτώ, κάτι να διαβάσω, μια αξιόπιστη πηγή όπως το travelstories και κάποιον που πήγε, ζήτημα που απ’ τη μία ακούγεται ανησυχητικό, από την άλλη όμως είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον!
Είναι γεγονός πως η πόλη κατεβαίνοντας από τον κεντρικό σταθμό δε σε κερδίζει με την όψη της, τουναντίον, ήξερα όμως ότι αυτό ίσως και να ναι κανόνας. Βέβαια μια διαφήμιση σ’ ένα τοίχο που μπορεί να μην ήξερα να τη διαβάσω αλλά την καταλάβαινα απόλυτα, μ’ έκανε προς στιγμή να χαμογελάσω και να πω «εδώ είμαστε»:
Ο δρόμος μ’ έβγαζε μέσα από το πάρκο/πλατεία «Ofiar Getta», αφιερωμένο στα θύματα του γκέτου της πόλης. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ για να καταλάβω τι είδους μνημείο είχα μπροστά μου, αφού ο βανδαλισμός του ξεχώριζε από μακριά. Εκ των υστέρων διάβασα ότι επρόκειτο για το «Pomnik Wdzięczności Armii», μνημείο ευγνωμοσύνης στον κόκκινο στρατό:
Άφησα το πάρκο απηυδισμένος με τη λήθη που έχει περιέλθει και προχώρησα στη συνέχεια του δρόμου μου. Έβλεπα αρκετές πλέον ωραίες προτάσεις που μόνο αδιάφορο δε μπορούσαν να μ’ αφήσουν, παρόλο που ήταν ακόμα νωρίς:
Μερικά βήματα πιο κάτω και μια συστάδα στολισμένων ημί-πεζόδρομων όπως αυτός της Grunwaldzka, με φέρναν στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στο ξενοδοχείο μου:
Παρέλαβα το δωμάτιο με συνοπτικές διαδικασίες επιλέγοντας το πρωινό μενού της επομένης που στο σέρβιραν μέχρι τις 10 στο δωμάτιο σου και ξεχύθηκα και πάλι στους κρύους δρόμους του Rzeszów.
Ξεκίνησα ευθύς από τη διπλανή κεντρικότατη πλατεία της παλιάς πόλης «Rynek miejski» ή απλά πλατεία αγοράς, που μου άρεσε αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σ’ αυτήν:
Το χαρακτηριστικότερο σημείο της είναι το πηγάδι της πόλης, το οποίο εφοδίαζε τους κατοίκους με νερό από τον 17ο αιώνα ακόμα και θεωρούνταν μεγάλης σημασίας. Σήμερα αποτελεί το πιο γνωστό σημείο συνάντησης:
Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πιο γνωστά κτήρια του Rzeszow, το δημαρχείο (κτήριο του δικαστή) το οποίο και ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον 16ο αιώνα, με νεογοτθικά & αναγεννησιακά στοιχεία. Πριν την ολική ανακατασκευή του στο τέλος του 19ου, με το ρολόι στην οροφή του χτυπάει κάθε μία ώρα:
Η πλατεία χρονολογείται από τον 15ο αιώνα σε εποχές που η αγορά ήταν πολύ ζωντανή και πέρασε ουκ ολίγες καταστροφές ανά τα χρόνια όπως μια μεγάλη πυρκαγιά, καταστροφές κ.α. Στο κέντρο περίπου βλέπει κανείς και το άγαλμα του Tadeusz Kosciuszko, υποστράτηγου του στρατού της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας:
Σήμερα είναι περικυκλωμένη από εστιατόρια, μπαράκια ξενοδοχεία, καθώς και ένα μουσείο που συνεχώς έβλεπα κλειστό:
Τριγύρισα φωτογραφίζοντας απ’ όσες πιο πολλές γωνίες μπορούσα, έχοντας διψάσει ήδη αρκετά. Επισήμως δεν είχα κάνει την εμφάνιση μου στην πόλη, μιας και μέχρι εκείνη την ώρα, 1:30 το μεσημέρι, δεν είχα επισκεφτεί κάποιο από τα μπαρ της. Χωρίς πολλές περιστροφές λοιπόν άνοιξα την πόρτα του Stary Browar Rzeszowski και κατευθύνθηκα προς το μπαρ παραγγέλνοντας μια ΙΡΑ. Μιλάμε για ένα bar – restaurant υψηλής αισθητικής και ποιότητας, που αν το είχαμε στη Θεσσαλονίκη θα χρέωνε 3€ την καλησπέρα κι άλλα 7€ τη μπύρα, στο Rzeszow όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, πληρώνοντας 15zl:
Βγήκα λίγη ώρα μετά κι αισθανόμουν επιτέλους πολύ καλύτερα, αποφεύγοντας διακριτικά τον μπαρμαν που
Ήμουν πλέον βαθιά ικανοποιημένος από τα επιτεύγματα της ημέρας, έτσι προχώρησα αέρινα το 1,5 χιλιόμετρο της μάλλον αδιάφορης διαδρομής, μέχρι να μπω σ’ ένα ανηφορικό στενάκι που οδηγούσε σε πολύ καλύτερα αποτελέσματα, αρχιτεκτονικά και μη:
Προσπέρασα προς το παρόν τη «Fontanna Multimedialna» στην οποία θα επανερχόμουν
και μπήκα στο στενάκι «Aleja Lubomirskich» με τα όμορφα οικήματα. Τα χρώματα του φθινοπώρου έκαναν το παιχνίδι τους, δίνοντας πολύ πιο ωραία διάσταση στον όλο περίπατο:
Δεν άργησε να φανεί και το σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, το κάστρο «Lubomirskich» με την χαρακτηριστική τάφρο να το περιτριγυρίζει, το γύρο της οποίας είχα ξεκινήσει να πραγματοποιώ:
Μέσω της οδού Kasztanami που οδηγεί στο κάστρο, μπορεί να συναντήσει κανείς μερικά από τα πιο ιδιαίτερα κτίσματα του Rzeszów, όπως η Wille secesyjne, μια νεομπαρόκ κατασκευή με διακόσμηση ημιξύλινου τοίχου, κατασκευής του 19ου αιώνα:
Εκεί βρίσκεται και το άγαλμα του Jan Pakosławic ,διπλωμάτη και ιππότη που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση και επέκταση της πόλης κατά το 13Ο αιώνα:
Το περιμετρικό περπάτημα οδηγεί αναπόφευκτα μέχρι το κτήριο – ορόσημο της πόλης όπως προανέφερα, το κάστρο Lubomirskich, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1902 και αποτελεί σήμερα έδρα του επαρχιακού δικαστηρίου. Φυσικά στο συγκεκριμένο οικόπεδο προϋπήρχε φρούριο από τον 16ο αιώνα, οπότε το κάστρο -που φιλοξενούσε έως το 1981 και φυλακή- συνιστά τη φυσική του συνέχεια:
Μιας και δεν ήταν επισκέψιμο εκείνη την ώρα (όχι ότι προλάβαινα) συνέχισα τον περίπατο μου θέλοντας να φτάσω ως το «ποτάμι» της πόλης. Κατέβηκα τα σκαλάκια και συναντήθηκα ξανά με τον κεντρικό:
Δεν έβαλα τη λέξη ποτάμι τυχαία σε εισαγωγικά. Με τα έργα αποστράγγισης που συντελέστηκαν στη πόλη, περισσότερο για κανάλι το λες, κάτι που διαπίστωσα μόλις πάτησα το πόδι μου στη γέφυρα Zamkowy ένα χιλιόμετρο μετά. Ο κακός καιρός δεν εμπόδιζε σε τίποτα τους Πολωνούς να κάνουν τον περίπατο τους στο δρόμο άθλησης παράλληλα του καναλιού, ωστόσο εγώ δεν είχα λόγο να μείνω περισσότερο από 2-3 φωτογραφίες, επιστρέφοντας προς το κάστρο και το μνημείο του στρατού της πόλης Pomnik Niezłomnym Żołnierzom Armii. Η όλη φάση μου θύμισε αρκετά το Ζαγκρεμπ, 10 μήνες νωρίτερα:
Αυτή τη φορά περπάτησα μέσα απ’ το πολύ ωραίο παρκάκι και τη Fontanna Multimedialna που βρίσκεται εκεί. Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει και θέαμα με τα φωτιζόμενα σιντριβάνια, σίγουρα όχι όμως υπό αυτές τις καιρικές συνθήκες:
Ακριβώς από πάνω συνάντησα και τα θερινά ανάκτορα «Letni Pałac Lubomirskich», μπαρόκ παλάτι με οικόσημο που κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα και φέρει επίσης το όνομα του ιδιοκτήτη των κτημάτων και κατ’ επέκτασιν της πόλης:
Όπως καταλαβαίνετε εύκολα από τις τελευταίες παραγράφους, πρόκειται για το πιο ελκυστικό ίσως σημείο της πόλης, με το κάστρο, το παλάτι, τις αρτ νουβο κατοικίες και τον δρόμο κάτω από τις καστανιές.
Κινούμουν πλέον αντίθετα προς το κέντρο και χωρίς να το καταλάβω είχα μπει στον πεζόδρομο 3 Maja στολισμένο και αυτόν λόγω εποχής, σ’ ένα εξίσου ωραίο σημείο του Rzeszów που μου φάνηκε μια μικρογραφία της Βαρσοβίας. Εκεί φιλοξενείται και το (επίσης κλειστό) μουσείο Okręgowe w Rzeszowie που είχα στις σημειώσεις μου,
Αλλά και ο ναός Rzymskokatolicki pw. Świętego Krzyża, ένας από τους πολλούς της πόλης:
Συνέχισα για μερικά μόνο μέτρα τις βόλτες πέρα δώθε στον πεζόδρομο, συναντώντας επιτέλους και λίγη κοσμοσυρροή:
Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο δικό μου ναό. Δε γινόταν να μη κάνω μια στάση για προσκύνημα…
(συγχωρήστε μου τις κακές φωτογραφίες στο τέλος του κεφαλαίου, απόρροια κάποιας αλλαγής στη ρύθμιση της κάμερας που δε παρατήρησα εκείνη την ώρα και όταν το κατάλαβα ήταν πλέον αργά…)
