psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Στα …έγκατα της παλιάς πόλης & τα υπόλοιπα αξιοθέατα
Ξύπνησα νωρίς, ή καλύτερα με ξύπνησαν, μιας και το πρωινό σ’ αυτό το ξενοδοχείο ερχόταν στο δωμάτιο όπως είπα, κάτι που βοήθησε στο να κινητοποιηθώ. Δεν είχα άλλωστε και πολλές ώρες στη διάθεση μου, έφταναν όμως για όσα ήθελα να κάνω.
Άφησα το σακίδιο στο δωμάτιο και κατηφόρισα, παίρνοντας έναν καφέ τις προκοπής από το απέναντι μάρκετ, μιας και αυτός του πρωινού δε πινότανε:
Έκανα μια βόλτα στην πλατεία ρίχνοντας και μια ματιά στην υπαίθρια έκθεση, πάνω σε ένα χώρο που χθες φιλοξενούσε μια συναυλία στον προθάλαμο του, και δεν ήταν άλλος από τον πρώτο μου στόχο:
Κατέβηκα τα σκαλάκια κι αφού σιγουρεύτηκα παρόλο που όλες οι επιγραφές ήταν στα Πολωνικά, πέρασα την πόρτα του μουσείου «Rzeszowskie Piwnice - interaktywna instytucja kultury», χωρίς να έχω προϊδεαστεί για το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης:
Έβγαλα το εισιτήριο μου κόστους 20zl και προχώρησα στο βάθος, με την οδηγία να περιμένω την Αγγλόφωνη βοηθό προκειμένου να μου κάνει μια εισαγωγή στο χάρτη πριν ξεκινήσω την περιήγηση μου, η οποία θα διαρκούσε τουλάχιστον μία ώρα:
Αν και αρκετοί οδηγοί αναφέρουν ως αξιοθέατο αόριστα το συγκεκριμένο μουσείο ως «κελάρια» της πόλης του Rzeszów, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Ευτυχώς η περιέργεια μου για τέτοια μέρη με οδήγησε στο να το δω από κοντά, κάτι που θα ήταν «έγκλημα» αν δε συνέβαινε.
Η υπάλληλος ήρθε και με μια άριστη περιγραφή του χώρου μ’ έβαλε για τα καλά στο νόημα. Επί της ουσίας επρόκειτο για το τμήμα μιας πόλης κάτω από την πόλη, όσο τουλάχιστον είχε συντηρηθεί και δοθεί προς επίσκεψη. Πρακτικά το μουσείο σχετίζεται με τη μεγάλη ιστορία της πόλης, τμήμα της οποίας αποτελούν τα υπόγεια κελάρια με τα πολλαπλά τους επίπεδα. Η ευνοϊκή θέση της πόλης και η ανάπτυξη του εμπορίου οδήγησαν στην κατασκευή τους αρχικά για αποθηκευτικούς λόγους κάτω από τα επίγεια καταστήματα και στη συνέχεια μέσα σε ένα ακανόνιστο δίκτυο θαλάμων και διαδρόμων σκαμμένων στο μαλακό χώμα για χώρους προστασίας, εμπορίου κτλ.
Η ενίσχυση των κελαριών γινόταν με ξύλο βελανιδιάς, πέτρες και τούβλα, προκειμένου να αποκτήσουν ανθεκτικότητα, μεταβάλλοντας τα σύντομα πέρα από ένα πολύ καλό αποθηκευτικό «κρυφό» χώρο από κλοπές ή και τις μεγάλες καταστροφές της πόλης (πυρκαγιές, επιδρομές κ.α.), σε ένα χώρο που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων σε περιόδους πολέμων.
Μετά τον 18ο αιώνα όταν και άρχισε η παρακμή της πόλης τα κελάρια που δεν ήταν τόσο απαραίτητα δε συντηρήθηκαν, με αποτέλεσμα αρκετά να θαφτούν και να περιτοιχιστούν. Δυστυχώς όμως ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τα επανάφερε σε χρήση, δίνοντας εκτός των άλλων κρυψώνα στους Εβραίους που είχαν δραπετεύσει από το γκέτο του Rzeszów.
Οι πολλαπλές αποστραγγίσεις των υδάτων της πόλης αλλά και η σαθρότητα του εδάφους κάτω από την πλατεία της αγοράς λόγων των βρόχινων υδάτων, αποτελούσε κίνδυνο για την πλατεία της αγοράς και τα οικήματα της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν απανωτές εργασίες για 30 περίπου χρόνια με αρχαιολογική επίβλεψη, που είχε ως αποτέλεσμα τη διατήρηση των κελαριών στο νότιο & ανατολικό τμήμα της αγοράς, διαθέσιμα προς επίσκεψη ως τουριστική διαδρομή από το 2000 και μετά!
Ενθουσιασμένος με όσα είχα μάθει και είχα ακούσει ανυπομονούσα να ξεκινήσω αμέσως την περιήγηση μου στο -διαδραστικό εκτός των άλλων- μουσείο. Κατέβηκα τα σκαλιά ώστε να φτάσω στο πρώτο επίπεδο, περνώντας τα ερείπια του παλαιότερου διατηρητέου μέρους της πόλης:
Βρισκόμουν ακριβώς κάτω από το πηγάδι της πλατείας αγοράς που σας περιγράφω στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο χρησιμοποιούταν και κατά τη λειτουργία των κελαριών:
Έπαιξα λίγο με τους καθρέφτες, την κάμερα και τον πολύ προσεγμένο φωτισμό της διαδρομής, βλέποντας παράλληλα τον βάτραχο – σύμβολο (ένα απ’ όλα) της πόλης, που εικασίες λένε ότι έδωσε και το όνομα της. Μη με ρωτήσετε πως, δε κατάλαβα στα Πολωνικά…
Οι διαδραστικοί πίνακες άνοιγαν περαιτέρω οθόνες που συμπεριλάμβαναν χρηστικές πληροφορίες σχετικά με τη διαδρομή της πόλης ανά τους αιώνες;
Να κι ο χάρτης του δικτύου των στοών & κελαριών σε σχέση με την πλατεία και τα κτήρια που την περιβάλλουν, τουλάχιστον όσον αφορά το επισκέψιμο τμήμα:
Προχώρησα σε μια διαδρομή γεμάτη πληροφόρηση που άλλοτε βάθαινε, και άλλοτε ανέβαινε. Όπως είχα ενημερωθεί είχε γίνει διαπλάτυνση των περασμάτων για λόγους ευκολίας εκτός από ένα σημείο, που ήθελε να δείξει την πραγματικότητα:
Οι ατμοσφαιρικές στοές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη:
Φτάνοντας σε κελάρια που χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι λατρείας, δίνοντας έμφαση στην πολύ-θρησκευτική διάσταση του Rzeszów:
Όσο προχωρούσα στα ενδότερα διαπίστωνα κι εγώ την ακμή που είχε περιέλθει γενικότερα στην επαρχία από τον 15ο αιώνα και μετά, με το Rzeszów να αποτελεί τμήμα κτήσης αυτοκρατοριών. Μέχρι και κοσμήματα είχε το μενού, με την πόλη να έχει αναπτύξει δίκτυο χρυσοχοΐας:
Φυσικά δε θα μπορούσαν να παραλείψουν οι αναφορές και για τους δύο παγκοσμίους πολέμους, με τη θέση του Rzeszów στην κεντρική Ευρώπη να είναι κομβική όπως μπορούμε να δούμε:
Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με όσα έβλεπα και φωτογράφισα που δε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Έφτανα πλέον στο μεγαλύτερο κελάρι της διαδρομής που ήταν χωρισμένο σε τμήματα και είχε ως χαρακτηριστικό του τον πολύ στενό διάδρομο 70cm, αλλά και την διατήρηση των οικοδομικών υλικών του τότε, χωρίς καμία προσθήκη ή συντήρηση!
Μπήκα στο ζυθοποιείο που φιλοξενούνταν στο χώρο (δυστυχώς χωρίς κέρασμα):
Συνεχίζοντας στο κατάστημα των κελαριών, όπου με περίμενε η κοπέλα του μουσείου για μια ακόμα μίνι ξενάγηση. Η ταμειακή μηχανή που βλέπετε ήταν του 19ου αιώνα και λειτουργούσε άψογα ακόμα και σήμερα, προκαλώντας με μάλιστα να τη δοκιμάσω!
Όσο για τα μυρωδικά που είχαν τα βάζα; Πιπέρι, σιναπόσπορος, κανέλλα, δάφνη (φυτρώνει και στην Πολωνία επειδή αντέχει τα υπερβολικά κρύα), «εκείνο το πολύ ακριβό που έχετε στην Ελλάδα;» σανφράν, «και το άλλο που μυρίζει ωραία και το βάζετε σ’ ένα Ελληνικό ποτό;» γλυκάνισος. Εντάξει, το «γλυκάνισος» χρειάστηκε να το πω 3-4 φορές γιατί δε της φάνηκε εύκολο σαν λέξη, πάντως στα της Ελλάδας ήταν ενημερωμένη:
Αφού πιάσαμε την κουβέντα έγινε και μια δεύτερη πληροφόρηση σχετικά με τα καταστήματα της πόλης που ναι ίδια έως σήμερα και αποτελούν την επίγεια προέκταση των Κελαριών. Ευχαρίστησα θερμά και συνέχισα προς το τελευταίο τμήμα του μουσείου που αφορά το σήμερα και το μετά του Rzeszów. Εκτός των άλλων ειδικοτήτων είναι και μια πόλη με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αεροναυπηγικής:
Εντυπωσιασμένος απ’ όσα είχα μάθει και δει έφτασα προς την έξοδο έχοντας χάσει όπως είναι λογικό εντελώς τον προσανατολισμό μου. Οδηγήθηκα μέσω μιας μικρής πόρτας στην άλλη άκρη της πλατείας, σχεδόν απέναντι από την pub που τα έπινα το προηγούμενο βράδυ…
Όχι ότι δεν ήταν καλή ιδέα για μια στάση (πάντα είναι) ωστόσο ήμουν συγκρατημένος προκειμένου να ολοκληρώσω πρώτα το υπόλοιπο μου πρόγραμμα. Κινήθηκα μέσω της Mikołaja Kopernika, βλέποντας αρχικά το μνημείο του Leopolda Lisa-Kuli, ήρωα του αγώνα ανεξαρτησίας της Πολωνίας:
Κατηφορίζοντας προς τον κυκλικό κόμβο απέναντι από το θέατρο Wanda Siemaszkowa του Rzeszów:
Εκεί βρίσκεται και η σπουδαία ενοριακή εκκλησία κατασκευής των αρχών του 17ου αιώνα και μετέπειτα μοναστηριού «Bazylika Wniebowzięcia NMP», με αναγεννησιακό και πρώιμο μπαρόκ στυλ, που εκτός των άλλων χρησιμοποιήθηκε αρχικά και ως μέρος του οχυρωματικού συστήματος της πόλης:
Φυσικά αυτό που μ’ έφερνε σε κείνη τη γειτονιά δεν ήταν άλλο από -ακόμη ένα- διάσημο μνημείο του Rzeszów που άρχισε να φαίνεται λίγα μέτρα πιο κάτω, απέναντι από το ομώνυμο ξενοδοχείο:
Μπήκα στο παρκάκι προκειμένου να έχω καλύτερη λήψη προς το «Pomnik Czynu Rewolucyjnego» όπως είναι το πλήρες όνομα του στα Πολωνικά. Το μνημείο των επαναστατικών αγώνων ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1967 με τα αποκαλυπτήρια του να γίνονται πρωτομαγιά του 1974 και αφορά τις μάχες που έχουν δοθεί στην περιοχή και τους αγώνες του λαού ενάντια στον κατακτητή, και πιο συγκεκριμένα και τα γεγονότα της εξεγέρσης των αγροτών στην Πολωνία κατά τον Μεσοπόλεμο και την απεργία των αγροτών του 1937:
Εξαρχής προκλήθηκαν αντιδράσεις αρχικά για τους συνειρμούς που προκαλεί η εμφάνιση του, με αποκορύφωμα αυτές του 2017 που ζητούσαν την κατεδάφιση του, η οποία αποτράπηκε με την παρέμβαση του δημάρχου, καθώς όπως τόνισε πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα και αναγνωρίσιμα αντικείμενα στο Rzeszów, με καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών στην αρχαιότητα. Δε θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο από όσα είπα στο δεύτερο κεφάλαιο περί λήθης…
Επέστρεψα προς το κέντρο με διαφορετική διαδρομή, ψάχνοντας παράλληλα ανεπιτυχώς και κάποιο αναμνηστικό από την πόλη, μια διαδρομή που οδηγούσε και πάλι στο τέλος της μέσω της πλατείας:
Φυσικά και τα «αξιοθέατα» δεν είχαν ακόμα τελειώσει, με το δρόμο της Adama Mickiewicza να μ’ οδηγεί σ’ ακόμα ένα απ’ αυτά, αρχής γενομένης από την εκκλησία Najświętszej Maryi Panny:
Το ζητούμενο όμως ήταν -ακόμα μια φορά σε εκδρομή- το παλιό νεκροταφείο (Stary Cmentarz) που αφορά και την παλαιότερη διατηρημένη νεκρόπολη του Rzeszów. Πρόκειται για μια έκταση 3,65 εκταρίων που φιλοξενεί 622 επιτύμβιες στήλες και τάφους. Το νεκροταφείο ιδρύθηκε το 1792 στα σύνορα της τότε πόλης και μεγεθύνθηκε τρεις φορές:
Είχα δει αρκετά ως εκείνη την ώρα και μου άξιζε ένα ωραίο διάλειμμα, το οποίο μη σας πω ψέματα, είχα προγραμματίσει. Ευκαιρίας δοθείσης είπα να παρακολουθήσω ένα ημίχρονο της Εθνικής ομάδας της Πολωνίας που αγωνιζόταν με αυτήν της Σαουδικής Αραβίας, παρέα με Πολωνούς δηλαδή στη χώρα τους, βλέποντας πως το ζούνε & πίνοντας μπυρίτσες. Βέβαια οι μπυρίτσες ήταν το μόνο που άξιζε από την όλη φάση, με το θέαμα να είναι λίγο χειρότερο του αντίστοιχου Ακράτητος – Προοδευτική στη Γ’ εθνική:
Χωρίς να μου απομένει πολύς χρόνος πλέον, ξαναβγήκα λίγο πριν τις τρεις στον πεζόδρομο της 3 Maja, με κατεύθυνση ένα εμπορικό λίγο πιο μακριά στο οποίο είκαζα ότι θα βρω κάποιο αναμνηστικό:
Ευτυχώς το όλο εγχείρημα ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή λίγα λεπτά αργότερα, βλέποντας και την εκκλησία przy Kościele Farnym με τα χαρακτηριστικά κόκκινα τούβλα της υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά:
Πριν μπω στο ξενοδοχείο για να πάρω το σακίδιο μου, έκανα και μια στάση στο Ιταλικό στο ισόγειο για μια πίτσα καθώς δε μπορούσα να περιμένω τη zapiekanka από το απέναντι κατάστημα:
Να κι ένα ακόμα ιδιαίτερο μαγαζί δίπλα στην είσοδο του ξενοδοχείου που η νεολέρα της πόλης τιμούσε δεόντως…
Αλλά κι ένα Ελληνικό εστιατόριο που μόλις είχα προσέξει λίγα μέτρα πιο κάτω, μιας και ως γνωστόν φυτρώνουμε παντού σαν τ’ αγριόχορτα:
Με ένα πακέτο μπισκότα για παρέα κατηφόρισα το δρόμο απέναντι από τη Bazylika Wniebowzięcia NMP που οδηγούσε στο σιδηροδρομικό σταθμό:
Επιβεβαίωσα καμιά δεκαριά φορές το γεγονός ότι βρίσκομαι στη σωστή πλατφόρμα, με τους χαρακτηριστικούς πίνακες δρομολογίων να βοηθούν σ’ αυτό:
Το τρένο που θα με οδηγούσε πίσω στην αγαπημένη ήρθε στην ώρα του.
Rzeszów κιόλας τέλος, με πολύ καλές εντυπώσεις…
Ξύπνησα νωρίς, ή καλύτερα με ξύπνησαν, μιας και το πρωινό σ’ αυτό το ξενοδοχείο ερχόταν στο δωμάτιο όπως είπα, κάτι που βοήθησε στο να κινητοποιηθώ. Δεν είχα άλλωστε και πολλές ώρες στη διάθεση μου, έφταναν όμως για όσα ήθελα να κάνω.
Άφησα το σακίδιο στο δωμάτιο και κατηφόρισα, παίρνοντας έναν καφέ τις προκοπής από το απέναντι μάρκετ, μιας και αυτός του πρωινού δε πινότανε:
Έκανα μια βόλτα στην πλατεία ρίχνοντας και μια ματιά στην υπαίθρια έκθεση, πάνω σε ένα χώρο που χθες φιλοξενούσε μια συναυλία στον προθάλαμο του, και δεν ήταν άλλος από τον πρώτο μου στόχο:
Κατέβηκα τα σκαλάκια κι αφού σιγουρεύτηκα παρόλο που όλες οι επιγραφές ήταν στα Πολωνικά, πέρασα την πόρτα του μουσείου «Rzeszowskie Piwnice - interaktywna instytucja kultury», χωρίς να έχω προϊδεαστεί για το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης:
Έβγαλα το εισιτήριο μου κόστους 20zl και προχώρησα στο βάθος, με την οδηγία να περιμένω την Αγγλόφωνη βοηθό προκειμένου να μου κάνει μια εισαγωγή στο χάρτη πριν ξεκινήσω την περιήγηση μου, η οποία θα διαρκούσε τουλάχιστον μία ώρα:
Αν και αρκετοί οδηγοί αναφέρουν ως αξιοθέατο αόριστα το συγκεκριμένο μουσείο ως «κελάρια» της πόλης του Rzeszów, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Ευτυχώς η περιέργεια μου για τέτοια μέρη με οδήγησε στο να το δω από κοντά, κάτι που θα ήταν «έγκλημα» αν δε συνέβαινε.
Η υπάλληλος ήρθε και με μια άριστη περιγραφή του χώρου μ’ έβαλε για τα καλά στο νόημα. Επί της ουσίας επρόκειτο για το τμήμα μιας πόλης κάτω από την πόλη, όσο τουλάχιστον είχε συντηρηθεί και δοθεί προς επίσκεψη. Πρακτικά το μουσείο σχετίζεται με τη μεγάλη ιστορία της πόλης, τμήμα της οποίας αποτελούν τα υπόγεια κελάρια με τα πολλαπλά τους επίπεδα. Η ευνοϊκή θέση της πόλης και η ανάπτυξη του εμπορίου οδήγησαν στην κατασκευή τους αρχικά για αποθηκευτικούς λόγους κάτω από τα επίγεια καταστήματα και στη συνέχεια μέσα σε ένα ακανόνιστο δίκτυο θαλάμων και διαδρόμων σκαμμένων στο μαλακό χώμα για χώρους προστασίας, εμπορίου κτλ.
Η ενίσχυση των κελαριών γινόταν με ξύλο βελανιδιάς, πέτρες και τούβλα, προκειμένου να αποκτήσουν ανθεκτικότητα, μεταβάλλοντας τα σύντομα πέρα από ένα πολύ καλό αποθηκευτικό «κρυφό» χώρο από κλοπές ή και τις μεγάλες καταστροφές της πόλης (πυρκαγιές, επιδρομές κ.α.), σε ένα χώρο που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων σε περιόδους πολέμων.
Μετά τον 18ο αιώνα όταν και άρχισε η παρακμή της πόλης τα κελάρια που δεν ήταν τόσο απαραίτητα δε συντηρήθηκαν, με αποτέλεσμα αρκετά να θαφτούν και να περιτοιχιστούν. Δυστυχώς όμως ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τα επανάφερε σε χρήση, δίνοντας εκτός των άλλων κρυψώνα στους Εβραίους που είχαν δραπετεύσει από το γκέτο του Rzeszów.
Οι πολλαπλές αποστραγγίσεις των υδάτων της πόλης αλλά και η σαθρότητα του εδάφους κάτω από την πλατεία της αγοράς λόγων των βρόχινων υδάτων, αποτελούσε κίνδυνο για την πλατεία της αγοράς και τα οικήματα της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν απανωτές εργασίες για 30 περίπου χρόνια με αρχαιολογική επίβλεψη, που είχε ως αποτέλεσμα τη διατήρηση των κελαριών στο νότιο & ανατολικό τμήμα της αγοράς, διαθέσιμα προς επίσκεψη ως τουριστική διαδρομή από το 2000 και μετά!
Ενθουσιασμένος με όσα είχα μάθει και είχα ακούσει ανυπομονούσα να ξεκινήσω αμέσως την περιήγηση μου στο -διαδραστικό εκτός των άλλων- μουσείο. Κατέβηκα τα σκαλιά ώστε να φτάσω στο πρώτο επίπεδο, περνώντας τα ερείπια του παλαιότερου διατηρητέου μέρους της πόλης:
Βρισκόμουν ακριβώς κάτω από το πηγάδι της πλατείας αγοράς που σας περιγράφω στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο χρησιμοποιούταν και κατά τη λειτουργία των κελαριών:
Έπαιξα λίγο με τους καθρέφτες, την κάμερα και τον πολύ προσεγμένο φωτισμό της διαδρομής, βλέποντας παράλληλα τον βάτραχο – σύμβολο (ένα απ’ όλα) της πόλης, που εικασίες λένε ότι έδωσε και το όνομα της. Μη με ρωτήσετε πως, δε κατάλαβα στα Πολωνικά…
Οι διαδραστικοί πίνακες άνοιγαν περαιτέρω οθόνες που συμπεριλάμβαναν χρηστικές πληροφορίες σχετικά με τη διαδρομή της πόλης ανά τους αιώνες;
Να κι ο χάρτης του δικτύου των στοών & κελαριών σε σχέση με την πλατεία και τα κτήρια που την περιβάλλουν, τουλάχιστον όσον αφορά το επισκέψιμο τμήμα:
Προχώρησα σε μια διαδρομή γεμάτη πληροφόρηση που άλλοτε βάθαινε, και άλλοτε ανέβαινε. Όπως είχα ενημερωθεί είχε γίνει διαπλάτυνση των περασμάτων για λόγους ευκολίας εκτός από ένα σημείο, που ήθελε να δείξει την πραγματικότητα:
Οι ατμοσφαιρικές στοές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη:
Φτάνοντας σε κελάρια που χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι λατρείας, δίνοντας έμφαση στην πολύ-θρησκευτική διάσταση του Rzeszów:
Όσο προχωρούσα στα ενδότερα διαπίστωνα κι εγώ την ακμή που είχε περιέλθει γενικότερα στην επαρχία από τον 15ο αιώνα και μετά, με το Rzeszów να αποτελεί τμήμα κτήσης αυτοκρατοριών. Μέχρι και κοσμήματα είχε το μενού, με την πόλη να έχει αναπτύξει δίκτυο χρυσοχοΐας:
Φυσικά δε θα μπορούσαν να παραλείψουν οι αναφορές και για τους δύο παγκοσμίους πολέμους, με τη θέση του Rzeszów στην κεντρική Ευρώπη να είναι κομβική όπως μπορούμε να δούμε:
Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με όσα έβλεπα και φωτογράφισα που δε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Έφτανα πλέον στο μεγαλύτερο κελάρι της διαδρομής που ήταν χωρισμένο σε τμήματα και είχε ως χαρακτηριστικό του τον πολύ στενό διάδρομο 70cm, αλλά και την διατήρηση των οικοδομικών υλικών του τότε, χωρίς καμία προσθήκη ή συντήρηση!
Μπήκα στο ζυθοποιείο που φιλοξενούνταν στο χώρο (δυστυχώς χωρίς κέρασμα):
Συνεχίζοντας στο κατάστημα των κελαριών, όπου με περίμενε η κοπέλα του μουσείου για μια ακόμα μίνι ξενάγηση. Η ταμειακή μηχανή που βλέπετε ήταν του 19ου αιώνα και λειτουργούσε άψογα ακόμα και σήμερα, προκαλώντας με μάλιστα να τη δοκιμάσω!
Όσο για τα μυρωδικά που είχαν τα βάζα; Πιπέρι, σιναπόσπορος, κανέλλα, δάφνη (φυτρώνει και στην Πολωνία επειδή αντέχει τα υπερβολικά κρύα), «εκείνο το πολύ ακριβό που έχετε στην Ελλάδα;» σανφράν, «και το άλλο που μυρίζει ωραία και το βάζετε σ’ ένα Ελληνικό ποτό;» γλυκάνισος. Εντάξει, το «γλυκάνισος» χρειάστηκε να το πω 3-4 φορές γιατί δε της φάνηκε εύκολο σαν λέξη, πάντως στα της Ελλάδας ήταν ενημερωμένη:
Αφού πιάσαμε την κουβέντα έγινε και μια δεύτερη πληροφόρηση σχετικά με τα καταστήματα της πόλης που ναι ίδια έως σήμερα και αποτελούν την επίγεια προέκταση των Κελαριών. Ευχαρίστησα θερμά και συνέχισα προς το τελευταίο τμήμα του μουσείου που αφορά το σήμερα και το μετά του Rzeszów. Εκτός των άλλων ειδικοτήτων είναι και μια πόλη με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αεροναυπηγικής:
Εντυπωσιασμένος απ’ όσα είχα μάθει και δει έφτασα προς την έξοδο έχοντας χάσει όπως είναι λογικό εντελώς τον προσανατολισμό μου. Οδηγήθηκα μέσω μιας μικρής πόρτας στην άλλη άκρη της πλατείας, σχεδόν απέναντι από την pub που τα έπινα το προηγούμενο βράδυ…
Όχι ότι δεν ήταν καλή ιδέα για μια στάση (πάντα είναι) ωστόσο ήμουν συγκρατημένος προκειμένου να ολοκληρώσω πρώτα το υπόλοιπο μου πρόγραμμα. Κινήθηκα μέσω της Mikołaja Kopernika, βλέποντας αρχικά το μνημείο του Leopolda Lisa-Kuli, ήρωα του αγώνα ανεξαρτησίας της Πολωνίας:
Κατηφορίζοντας προς τον κυκλικό κόμβο απέναντι από το θέατρο Wanda Siemaszkowa του Rzeszów:
Εκεί βρίσκεται και η σπουδαία ενοριακή εκκλησία κατασκευής των αρχών του 17ου αιώνα και μετέπειτα μοναστηριού «Bazylika Wniebowzięcia NMP», με αναγεννησιακό και πρώιμο μπαρόκ στυλ, που εκτός των άλλων χρησιμοποιήθηκε αρχικά και ως μέρος του οχυρωματικού συστήματος της πόλης:
Φυσικά αυτό που μ’ έφερνε σε κείνη τη γειτονιά δεν ήταν άλλο από -ακόμη ένα- διάσημο μνημείο του Rzeszów που άρχισε να φαίνεται λίγα μέτρα πιο κάτω, απέναντι από το ομώνυμο ξενοδοχείο:
Μπήκα στο παρκάκι προκειμένου να έχω καλύτερη λήψη προς το «Pomnik Czynu Rewolucyjnego» όπως είναι το πλήρες όνομα του στα Πολωνικά. Το μνημείο των επαναστατικών αγώνων ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1967 με τα αποκαλυπτήρια του να γίνονται πρωτομαγιά του 1974 και αφορά τις μάχες που έχουν δοθεί στην περιοχή και τους αγώνες του λαού ενάντια στον κατακτητή, και πιο συγκεκριμένα και τα γεγονότα της εξεγέρσης των αγροτών στην Πολωνία κατά τον Μεσοπόλεμο και την απεργία των αγροτών του 1937:
Εξαρχής προκλήθηκαν αντιδράσεις αρχικά για τους συνειρμούς που προκαλεί η εμφάνιση του, με αποκορύφωμα αυτές του 2017 που ζητούσαν την κατεδάφιση του, η οποία αποτράπηκε με την παρέμβαση του δημάρχου, καθώς όπως τόνισε πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα και αναγνωρίσιμα αντικείμενα στο Rzeszów, με καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών στην αρχαιότητα. Δε θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο από όσα είπα στο δεύτερο κεφάλαιο περί λήθης…
Επέστρεψα προς το κέντρο με διαφορετική διαδρομή, ψάχνοντας παράλληλα ανεπιτυχώς και κάποιο αναμνηστικό από την πόλη, μια διαδρομή που οδηγούσε και πάλι στο τέλος της μέσω της πλατείας:
Φυσικά και τα «αξιοθέατα» δεν είχαν ακόμα τελειώσει, με το δρόμο της Adama Mickiewicza να μ’ οδηγεί σ’ ακόμα ένα απ’ αυτά, αρχής γενομένης από την εκκλησία Najświętszej Maryi Panny:
Το ζητούμενο όμως ήταν -ακόμα μια φορά σε εκδρομή- το παλιό νεκροταφείο (Stary Cmentarz) που αφορά και την παλαιότερη διατηρημένη νεκρόπολη του Rzeszów. Πρόκειται για μια έκταση 3,65 εκταρίων που φιλοξενεί 622 επιτύμβιες στήλες και τάφους. Το νεκροταφείο ιδρύθηκε το 1792 στα σύνορα της τότε πόλης και μεγεθύνθηκε τρεις φορές:
Είχα δει αρκετά ως εκείνη την ώρα και μου άξιζε ένα ωραίο διάλειμμα, το οποίο μη σας πω ψέματα, είχα προγραμματίσει. Ευκαιρίας δοθείσης είπα να παρακολουθήσω ένα ημίχρονο της Εθνικής ομάδας της Πολωνίας που αγωνιζόταν με αυτήν της Σαουδικής Αραβίας, παρέα με Πολωνούς δηλαδή στη χώρα τους, βλέποντας πως το ζούνε & πίνοντας μπυρίτσες. Βέβαια οι μπυρίτσες ήταν το μόνο που άξιζε από την όλη φάση, με το θέαμα να είναι λίγο χειρότερο του αντίστοιχου Ακράτητος – Προοδευτική στη Γ’ εθνική:
Χωρίς να μου απομένει πολύς χρόνος πλέον, ξαναβγήκα λίγο πριν τις τρεις στον πεζόδρομο της 3 Maja, με κατεύθυνση ένα εμπορικό λίγο πιο μακριά στο οποίο είκαζα ότι θα βρω κάποιο αναμνηστικό:
Ευτυχώς το όλο εγχείρημα ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή λίγα λεπτά αργότερα, βλέποντας και την εκκλησία przy Kościele Farnym με τα χαρακτηριστικά κόκκινα τούβλα της υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά:
Πριν μπω στο ξενοδοχείο για να πάρω το σακίδιο μου, έκανα και μια στάση στο Ιταλικό στο ισόγειο για μια πίτσα καθώς δε μπορούσα να περιμένω τη zapiekanka από το απέναντι κατάστημα:
Να κι ένα ακόμα ιδιαίτερο μαγαζί δίπλα στην είσοδο του ξενοδοχείου που η νεολέρα της πόλης τιμούσε δεόντως…
Αλλά κι ένα Ελληνικό εστιατόριο που μόλις είχα προσέξει λίγα μέτρα πιο κάτω, μιας και ως γνωστόν φυτρώνουμε παντού σαν τ’ αγριόχορτα:
Με ένα πακέτο μπισκότα για παρέα κατηφόρισα το δρόμο απέναντι από τη Bazylika Wniebowzięcia NMP που οδηγούσε στο σιδηροδρομικό σταθμό:
Επιβεβαίωσα καμιά δεκαριά φορές το γεγονός ότι βρίσκομαι στη σωστή πλατφόρμα, με τους χαρακτηριστικούς πίνακες δρομολογίων να βοηθούν σ’ αυτό:
Το τρένο που θα με οδηγούσε πίσω στην αγαπημένη ήρθε στην ώρα του.
Rzeszów κιόλας τέλος, με πολύ καλές εντυπώσεις…
