Αφήνοντας το όρος Νέμπο και την βασιλική εκκλησία του 6ου αιώνα, την οποία δεν είδαμε γιατί ήταν κλειστή λόγω έργων, κατεβήκαμε προς την νεκρά θάλασσα . Ανυπομονούσαμε να ζήσουμε την εμπειρία της άνωσης που όσο και να το παλεύεις δεν βουλιάζεις. Οι πρώτες εικόνες απογοητευτικές! Ο κόσμος, (ντόπιος κόσμος) άπειρος, να είναι παντού. Και το σκουπίδι παντού! Αυτή η αραβική μανία να πετούν τα πάντα κάτω, μπροστά στα πόδια τους και να μην τους ενοχλεί! Αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε σε οργανωμένη παραλία για να γευτούμε το μπάνιο μας αλλά και να αλειφτούμε με την λάσπη της νεκράς, που χαρίζει απαλό και νεανικό δέρμα. Το τοπίο όμως καταπληκτικό! Και φυσικά η εμπειρία ιδιαίτερη1 Οντως δεν βουλιάζεις σ αυτή την λίμνη, κάθεσαι χαλαρά στο νερό χωρίς προσπάθεια και χαλαρώνεις. Αρκεί να μην μπει νερό στα μάτια σου!Τότε την έβαψες!
Μετά το μπάνιο μας ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε νότια προς την Ακαμπα, όπου και διανυκτερέυσαμε σε ένα ξενοδοχείο που ειδικεύεται στις καταδύσεις. Η Ακαμπα είναι καταδυτικό κέντρο μιας και όλος ο κόλπος της, όπως και μεγάλο μέρος της Ερυθράς Θάλασσας φιλοξενεί υπέροχους και τεράστιους ύφαλους. Ετσι λοιπόν την άλλη μέρα ετοιμαστήκαμε να κάνουμε το πρώτο μάθημα κατάδυσης στην ζωή μας! Ενιωθα λίγο σας μαθήτρια όση ώρα οι δύτες του ξενοδοχείου προσπαθούσαν να μας μάθουν τα βασικά και χασκογελάγαμε και λίγο με τον Μανώλη σ όλη την διαδρομή, με αποτέλεσμα όταν βρέθηκα με έναν τόνο βάρος στην πλάτη μες την θάλασσα και να μου λένε <<πέσε>>, εγώ να νοιώσω έναν υπέροχο πανικό σαν εκείνον του διαγωνίσματος, που ενώ στο μάθημα χάζευες την άνοιξη που έμπαινε από το παραθυρο, την άλλη μέρα προσπαθούσες να θυμηθείς που είχες ξανακούσει το όνομα Γρηγόριος ο Βουλγαροκτόνος! Παρ όλα αυτά χώθηκα κάτω από το νερό. Μια που μπήκα, μια που ήθελα να βγω! Φοβίες και άγχη μιας ζωής μετατράπηκαν απότομα σε ταχυκαρδίες, ζαλάδες και βάρος στο στήθος! Ανοιξα τα μάτια όσο έπαιρνε, έδειξα με τα χέρια στον δύτη ότι αυτό ήταν, σας αφήνω και κίνησα να ανέβω το ένα μέτρο που με χώριζε από την επιφάνεια. Με έσωσε το παλικάρι που αρνήθηκε να με αφήσει να φύγω και με αυστηρό ύφος μου ζήτησε να μείνω και να αναπνέω ήρεμα. Την κατάσταση τελικά έσωσαν κάνα δυο όμορφα ψαράκια που πέρασαν μπροστά μου νωχελικά , μου έκλεισαν το μάτι και εγώ τα πήρα στο κατόπιν. Τι εμπειρία κι αυτή! Τι μαγεία κρύβει μέσα στην ατέλειωτη ησυχία της η θάλασσα! Τι κόσμος, πλήρως αδιάφορος γι αυτά που συμβαίνουν στον αέρα και στο φως υπάρχει εκεί! Πόσα χρώματα, σχέδια, σχήματα κινούνται ήρεμα μπρος στα μάτια σουκαι σου και σου υπενθυμίζουν ότι η φύση είναι γεμάτη θαύματα!! Ο Κώστας....σαν να βρέθηκε στο φυσικό του περιβάλον! Ο Μανώλης φοβήθηκε πιό πολύ απ όλους μας και έτσι μετά από λίγη ώρα μας άφησε και βγήκε...Εμπειρία ζωης η κατάδυση που σίγουρα θα την ξανακάνω στην πρωτη ευκαιρία.
Ενα γρήγορο φαγητό, όπλα, μπαλάσκες, κράνη στο αυτοκίνητο και βουρ για την έρημο, την ξακουστή Wadi Rum. Εκεί θα μας περίμενε οδηγός να μας παραλάβει και να μας οδηγησει στο ξενοδοχείο- σκηνές, μέσα στην έρημο.
Μετά το μπάνιο μας ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε νότια προς την Ακαμπα, όπου και διανυκτερέυσαμε σε ένα ξενοδοχείο που ειδικεύεται στις καταδύσεις. Η Ακαμπα είναι καταδυτικό κέντρο μιας και όλος ο κόλπος της, όπως και μεγάλο μέρος της Ερυθράς Θάλασσας φιλοξενεί υπέροχους και τεράστιους ύφαλους. Ετσι λοιπόν την άλλη μέρα ετοιμαστήκαμε να κάνουμε το πρώτο μάθημα κατάδυσης στην ζωή μας! Ενιωθα λίγο σας μαθήτρια όση ώρα οι δύτες του ξενοδοχείου προσπαθούσαν να μας μάθουν τα βασικά και χασκογελάγαμε και λίγο με τον Μανώλη σ όλη την διαδρομή, με αποτέλεσμα όταν βρέθηκα με έναν τόνο βάρος στην πλάτη μες την θάλασσα και να μου λένε <<πέσε>>, εγώ να νοιώσω έναν υπέροχο πανικό σαν εκείνον του διαγωνίσματος, που ενώ στο μάθημα χάζευες την άνοιξη που έμπαινε από το παραθυρο, την άλλη μέρα προσπαθούσες να θυμηθείς που είχες ξανακούσει το όνομα Γρηγόριος ο Βουλγαροκτόνος! Παρ όλα αυτά χώθηκα κάτω από το νερό. Μια που μπήκα, μια που ήθελα να βγω! Φοβίες και άγχη μιας ζωής μετατράπηκαν απότομα σε ταχυκαρδίες, ζαλάδες και βάρος στο στήθος! Ανοιξα τα μάτια όσο έπαιρνε, έδειξα με τα χέρια στον δύτη ότι αυτό ήταν, σας αφήνω και κίνησα να ανέβω το ένα μέτρο που με χώριζε από την επιφάνεια. Με έσωσε το παλικάρι που αρνήθηκε να με αφήσει να φύγω και με αυστηρό ύφος μου ζήτησε να μείνω και να αναπνέω ήρεμα. Την κατάσταση τελικά έσωσαν κάνα δυο όμορφα ψαράκια που πέρασαν μπροστά μου νωχελικά , μου έκλεισαν το μάτι και εγώ τα πήρα στο κατόπιν. Τι εμπειρία κι αυτή! Τι μαγεία κρύβει μέσα στην ατέλειωτη ησυχία της η θάλασσα! Τι κόσμος, πλήρως αδιάφορος γι αυτά που συμβαίνουν στον αέρα και στο φως υπάρχει εκεί! Πόσα χρώματα, σχέδια, σχήματα κινούνται ήρεμα μπρος στα μάτια σουκαι σου και σου υπενθυμίζουν ότι η φύση είναι γεμάτη θαύματα!! Ο Κώστας....σαν να βρέθηκε στο φυσικό του περιβάλον! Ο Μανώλης φοβήθηκε πιό πολύ απ όλους μας και έτσι μετά από λίγη ώρα μας άφησε και βγήκε...Εμπειρία ζωης η κατάδυση που σίγουρα θα την ξανακάνω στην πρωτη ευκαιρία.
Ενα γρήγορο φαγητό, όπλα, μπαλάσκες, κράνη στο αυτοκίνητο και βουρ για την έρημο, την ξακουστή Wadi Rum. Εκεί θα μας περίμενε οδηγός να μας παραλάβει και να μας οδηγησει στο ξενοδοχείο- σκηνές, μέσα στην έρημο.
Last edited: