Αφου λοιπόν χορτάσαμε την Πέτρα, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε για το Αμαν. Κάποιοι Ελληνες που συναντήσαμε μας μίλησαν για την κοιλάδα Dana, που δεν την είχαμε στο πρόγραμμα. Κάναμε λοιπόν μια στάση και εκεί. Ενα μικρό χωριό ψηλά στην άκρη της κοιλάδας μας υποδέχτηκε. Πρέπει να ήταν το μοναδικό μέρος που συναντήσαμε στην Ιορδανία που έμοιαζε με τα δικά μας χωριά. Σπίτια από πέτρα, καλτερίμια , καθαρά και περιποιημένα. Μόνο το χρώμα του χωριού άλλαζε σε σχέση με τα δικά μας, κίτρινο της ώχρας παντού, αφού αυτό ήταν το χρώμα της πέτρας που ευδοκιμούσε στην περιοχή. Στην κοιλάδα ζούσαν πουλιά και φυτά σε μεγάλη ποικιλία , μερικά μάλιστα μοναδικά στον κόσμο, όπως η αλεπού της ερήμου. Θαυμάσαμε την κοιλάδα και φύγαμε για την πόλη Κεράκ και το όμορφο κάστρο της.
Διαλέξαμε επαρχιακούς δρόμους για να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και λίγο την ενδοχώρα. Οι πόλεις δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα, ατάκτως ερημένες μέσα στην σκληρή έρημο που ύψωνε όλο βουνά γύρω μας! Ομως ήταν ζωντανές, γεμάτες κόσμο, φασαρία, κόρνες, μαγαζιά παραφορτωμένα πράγματα, παραπήγματα που τα βάφτιζαν καφέ ή μίνι μάρκετ, όλα πνιγμένα στην σκόνη και στον ήλιο. Ομως ζωντανά! Οι Ιορδανοί είναι χαρούμενοι άνθρωποι , έτοιμοι να το ρίξουν στο χορό και στο τραγούδι με την πρώτη ευκαιρία. Και η φασαρία (παντός τύπου) είναι μέρος της ζωής τους.
Το Κεράκ ήταν μια μεγάλη πόλη, σύγχρονη, με δρόμους μεγάλους, αγορές, φανάρια. Ανεβήκαμε στο κάστρο. Η θέα απίστευτη και το κάστρο καλοδιατηρημένο, με τις τις πολεμίστρες του έτοιμες για την επόμενη μάχη, με τα δωμάτια του ανοικτά για να υποδεχτούν τα καραβάνια, τις αίθουσες απείραχτες από τον χρόνο, ζωντανές! Περιηγηθήκαμε για ώρα να το χορτάσουμε, να ζήσουμε για λίγο οδοιπόροι μιας άλλης εποχής που έφτασαν για να ξαποστάσουν...Πολλά τα κάστρα της Ιορδανίας , ειδικά στην βόρεια πλευρά της. Δεν μπορέσαμε να δούμε άλλο, όμως το κάστρο του Κεράκ είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των κάστρων της ερήμου.
Διαλέξαμε επαρχιακούς δρόμους για να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και λίγο την ενδοχώρα. Οι πόλεις δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα, ατάκτως ερημένες μέσα στην σκληρή έρημο που ύψωνε όλο βουνά γύρω μας! Ομως ήταν ζωντανές, γεμάτες κόσμο, φασαρία, κόρνες, μαγαζιά παραφορτωμένα πράγματα, παραπήγματα που τα βάφτιζαν καφέ ή μίνι μάρκετ, όλα πνιγμένα στην σκόνη και στον ήλιο. Ομως ζωντανά! Οι Ιορδανοί είναι χαρούμενοι άνθρωποι , έτοιμοι να το ρίξουν στο χορό και στο τραγούδι με την πρώτη ευκαιρία. Και η φασαρία (παντός τύπου) είναι μέρος της ζωής τους.
Το Κεράκ ήταν μια μεγάλη πόλη, σύγχρονη, με δρόμους μεγάλους, αγορές, φανάρια. Ανεβήκαμε στο κάστρο. Η θέα απίστευτη και το κάστρο καλοδιατηρημένο, με τις τις πολεμίστρες του έτοιμες για την επόμενη μάχη, με τα δωμάτια του ανοικτά για να υποδεχτούν τα καραβάνια, τις αίθουσες απείραχτες από τον χρόνο, ζωντανές! Περιηγηθήκαμε για ώρα να το χορτάσουμε, να ζήσουμε για λίγο οδοιπόροι μιας άλλης εποχής που έφτασαν για να ξαποστάσουν...Πολλά τα κάστρα της Ιορδανίας , ειδικά στην βόρεια πλευρά της. Δεν μπορέσαμε να δούμε άλλο, όμως το κάστρο του Κεράκ είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των κάστρων της ερήμου.
Last edited: